Cat's are known to play with their food
foto: internet, text: Niklas
29 juli 2014
26 juli 2014
140726 - Deze keer: In Memoriam op Zaterdag
Wie mee wil doen met ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
Deze week denken we met ons allen aan bijna niets anders dan de ramp met vlucht MH17, en de bijna 300 doden door een idiote miskleun van een stel oorlogje spelende idioten met een geavanceerd wapensysteem.
Er zijn ook mensen die daarbuiten iemand te betreuren hebben.
Tot ons verdriet is heengegaan onze creatieve echtgenoot, vader, opa en overgrootvader. Wij zullen zijn aanwezigheid missen. Ating was taalvirtuoos en hoeder van de Molukse taal en cultuur. Bovenal was hij een authentieke grootdenker en een betrokken fotograaf. "Ale rasa, beta rasa ... "
Maarten Emanuel (Ating) Mual
Geboren: maart 1928, Amboina - overleden: juli 2014, Wageningen
Sinds mijn scheiding was Maarten (Ating) formeel niet meer mijn zwager, maar de verhoudingen worden bij ons niet zozeer gescheiden door formele lijnen.
Ik heb hem niet zo héél vaak ontmoet, maar onze ontmoetingen hebben diepe indruk en warme gevoelens bij mij nagelaten.
Maarten mocht je misschien een buitenbeentje noemen. Artistiek, filosofisch ingesteld, en (vond ik) op een intrigerende manier eigenwijs. Hij werd soms afstandelijk gevonden en beschouwend. Ik heb een aantal interessante en wijze dingen van hem geleerd, die ik hier niet ga opsommen.
Lang voordat ik Maarten leerde kennen, kwam ik onbewust in aanraking met verhalen over een geheimzinnig ver land, het toenmalige Nederlands Indië. Opa en oma, waar wij bij inwoonden, hadden een wandkleed, een gebatikte Wajangpop, goudkleurig op een zwarte achtergrond. Die heb ik vast eerst wel eng gevonden, maar nu mis ik hem; ik kan er geen foto meer van vinden.
Later hoorde ik op de draadomroep bijzondere muziek, die me aan verre oorden deed denken. Het heette "Haawaajie muziek", bijvoorbeeld van George de Fretes.
Later ontdekte ik de Indo-rock groepen (niet te verwarren met de veel recentere IndIE-rock), zoals de Tielman Brothers, waarvan ik hier een oudje plaats. Ik vond het erg grappig dat ze zo een stichtelijk (kinder-)liedje als rocksong hadden uitgevoerd:
Dat de Tielman Brothers, en andere groepen waarvan ik ontdekte dat ze tot de categorie Indo werden gerekend, muziek konden maken, was me vrij snel duidelijk.
Hoe die mensen in Nederland terecht kwamen, was voor mij lang een eenvoudig verhaal: opstandelingen hadden ons "ons Indië" afgepikt, en ons land had deze mensen liefderijk opgenomen voor hun eigen veiligheid.
Maarten was de eerste, denk ik, die me werkelijk vertelde over de gevoelens van degenen die, vanuit een tropisch paradijs, plotseling naar een koud kikkerland vervoerd werden.
Daarbij dachten ze dat ze tijdelijk (kortstondig) in die primitieve opvangkampen gehuisvest zouden worden en dan teruggaan, maar de, vaak door meerdere generaties, loyale militairen werden gedemilitariseerd en aan hun lot overgelaten.
Andere verhalen en documentaires hebben me daarna duidelijk gemaakt dat het erger was dan Maarten het mij vertelde.
Als je meer informatie wilt, kun je beginnen bij Wikipedia, of zelf zoeken. Of kijk hier.
Ook George de Fretes heeft terugverlangd naar "Eiland Ambon". Deze video heeft als contrast met de muziek, beelden van de aankomst in Nederland: de mensen op de loopplank, de tropische mensen in de sneeuw en de beelden uit de kampen:
Mijn iets grotere kennis van het Molukse verhaal, was er de oorzaak van dat ik bijna slaande ruzie heb gehad met collega’s. Er was een treinkaping door Molukse jongeren. Ik liet merken dat ik iets begreep van de frustratie, waaruit deze acties voortvloeiden: beloften worden verbroken, gedaan aan mensen wie een belofte heilig is, en zoek het zelf verder maar uit. Jongeren die het opnemen voor oudere generaties. Ik veroordeelde tegelijkertijd de kaping, maar ik werd aangevallen alsof ik zelf die trein gekaapt had: "Die Molukkers moesten niet zeuren, want het was al zo lang geleden…"
Er was één persoon op de afdeling waarmee ik er normaal over kon praten, iemand die zelf in een gekaapte trein had gezeten...
Ik was bepaald niet trots op Nederland toen bekend werd dat al 35 jaar een rapport geheim gehouden was, dat de kapers gedood waren door een enorme kogelregen, wat de officiële verklaring, dat het "niet de bedoeling was om de kapers te doden", in een wrang daglicht stelt.
Besef ook goed dat de meeste Molukkers die kapingen sterk afkeurden. Het leven moest weer worden verdergeleefd, ook al werd menig volstrekt onschuldige Molukker (en zelfs gekleurde mensen met een heel ander uiterlijk) bedreigd, alsof ze zelf daders waren.
Ook de Indo-muziek ging door. Wie kent niet het meeslepende Sajang é van Massada dat in 1980 een Nr.1 hit was? Ik koos hier voor een onverwacht gevonden versie van Riem de Wolff (geboren op Java, dus niet op de Molukken) begeleid door de band Windfall en met de Indonesische dansgroep Bunga Melati. Ruud en Riem hadden als The Blue Diamonds in 1960 een wereldhit met "Ramona"; Ruud overleed in 2000.
Ik vond bij deze clip ook een vertaling van de tekst van Sajang é:
1. Jongelui luister toch naar de generatie
die in het vaderland geboren is.
Luister naar de ouderen die zeggen:
"werk hard en doe goed je best,want
eens zie je je vaderland terug".
2. Zoek de kracht niet in een andere levenswijze.
Vertrouw dat God straks de weg zal leiden
Wie goed is en wie kwaad: God ziet het
Doe je ouders geen verdriet
3. Moeder wees niet boos, denk aan het vaderland ver weg
Vader heeft geen schuld, het was zijn wil niet.
De zakdoeken zijn nat van tranen;
wanneer we teruggaan weten we niet.
Als het God belieft, maar het is zijn handen.
Maarten en ik spraken over afkomst en achtergrond. Ik had ik door de muziek van Ede Staal ontdekt dat de Groninger streektaal mij meer raakte dan ik voor mogelijk had gehouden, omdat ik toch voornamelijk eerst met "keurig" Nederlands ben opgevoed. Pas later heb ik mij het Drents eigen gemaakt.
Maarten sprak netter Nederlands dan ik, zij het ook met een accent, en zo kwam het begrip "moedertaal" ter sprake. Hij vond "gevoelstaal" een beter woord: de taal waarin je het beste je gevoel kunt uitdrukken. Sindsdien laat ik in b.v. een randstedelijke omgeving makkelijker mijn afkomst horen, en soms schrijf ik in streektaal.
Maleis en Gronings. Bij het schrijven van een verloren gegaan blog over een evenement in Appingedam vond ik via een link naar de Molukse gemeenschap daar, een clip van Naruwe. Ik heb geen behoefte om het te ontkennen: ik hield mijn ogen niet droog!
Wat pakt mij nu zo in deze muziek? Wat zeker meespeelde is de samenzang, en verder? Ik ben vanaf het begin ontroerd geweest door het geluid van de "Hawaii-gitaar", of, zoals het nu genoemd wordt, slide-gitaar.
Is het het heimwee naar een verloren paradijs, misschien ook het mijne, dat in die muziek doorklinkt?
Naruwe - Katong Mau Bale
Ik draag dit blog op aan Ating (Maarten), en het paradijs van zijn geboortegrond. Ik hoop dat hij daar in vrede mag landen...
Deze week denken we met ons allen aan bijna niets anders dan de ramp met vlucht MH17, en de bijna 300 doden door een idiote miskleun van een stel oorlogje spelende idioten met een geavanceerd wapensysteem.
Er zijn ook mensen die daarbuiten iemand te betreuren hebben.
Tot ons verdriet is heengegaan onze creatieve echtgenoot, vader, opa en overgrootvader. Wij zullen zijn aanwezigheid missen. Ating was taalvirtuoos en hoeder van de Molukse taal en cultuur. Bovenal was hij een authentieke grootdenker en een betrokken fotograaf. "Ale rasa, beta rasa ... "
Geboren: maart 1928, Amboina - overleden: juli 2014, Wageningen
Sinds mijn scheiding was Maarten (Ating) formeel niet meer mijn zwager, maar de verhoudingen worden bij ons niet zozeer gescheiden door formele lijnen.
Ik heb hem niet zo héél vaak ontmoet, maar onze ontmoetingen hebben diepe indruk en warme gevoelens bij mij nagelaten.
Maarten mocht je misschien een buitenbeentje noemen. Artistiek, filosofisch ingesteld, en (vond ik) op een intrigerende manier eigenwijs. Hij werd soms afstandelijk gevonden en beschouwend. Ik heb een aantal interessante en wijze dingen van hem geleerd, die ik hier niet ga opsommen.
Lang voordat ik Maarten leerde kennen, kwam ik onbewust in aanraking met verhalen over een geheimzinnig ver land, het toenmalige Nederlands Indië. Opa en oma, waar wij bij inwoonden, hadden een wandkleed, een gebatikte Wajangpop, goudkleurig op een zwarte achtergrond. Die heb ik vast eerst wel eng gevonden, maar nu mis ik hem; ik kan er geen foto meer van vinden.
Later hoorde ik op de draadomroep bijzondere muziek, die me aan verre oorden deed denken. Het heette "Haawaajie muziek", bijvoorbeeld van George de Fretes.
Later ontdekte ik de Indo-rock groepen (niet te verwarren met de veel recentere IndIE-rock), zoals de Tielman Brothers, waarvan ik hier een oudje plaats. Ik vond het erg grappig dat ze zo een stichtelijk (kinder-)liedje als rocksong hadden uitgevoerd:
Dat de Tielman Brothers, en andere groepen waarvan ik ontdekte dat ze tot de categorie Indo werden gerekend, muziek konden maken, was me vrij snel duidelijk.
Hoe die mensen in Nederland terecht kwamen, was voor mij lang een eenvoudig verhaal: opstandelingen hadden ons "ons Indië" afgepikt, en ons land had deze mensen liefderijk opgenomen voor hun eigen veiligheid.
Maarten was de eerste, denk ik, die me werkelijk vertelde over de gevoelens van degenen die, vanuit een tropisch paradijs, plotseling naar een koud kikkerland vervoerd werden.
Daarbij dachten ze dat ze tijdelijk (kortstondig) in die primitieve opvangkampen gehuisvest zouden worden en dan teruggaan, maar de, vaak door meerdere generaties, loyale militairen werden gedemilitariseerd en aan hun lot overgelaten.
Andere verhalen en documentaires hebben me daarna duidelijk gemaakt dat het erger was dan Maarten het mij vertelde.
Als je meer informatie wilt, kun je beginnen bij Wikipedia, of zelf zoeken. Of kijk hier.
Ook George de Fretes heeft terugverlangd naar "Eiland Ambon". Deze video heeft als contrast met de muziek, beelden van de aankomst in Nederland: de mensen op de loopplank, de tropische mensen in de sneeuw en de beelden uit de kampen:
Mijn iets grotere kennis van het Molukse verhaal, was er de oorzaak van dat ik bijna slaande ruzie heb gehad met collega’s. Er was een treinkaping door Molukse jongeren. Ik liet merken dat ik iets begreep van de frustratie, waaruit deze acties voortvloeiden: beloften worden verbroken, gedaan aan mensen wie een belofte heilig is, en zoek het zelf verder maar uit. Jongeren die het opnemen voor oudere generaties. Ik veroordeelde tegelijkertijd de kaping, maar ik werd aangevallen alsof ik zelf die trein gekaapt had: "Die Molukkers moesten niet zeuren, want het was al zo lang geleden…"
Er was één persoon op de afdeling waarmee ik er normaal over kon praten, iemand die zelf in een gekaapte trein had gezeten...
Ik was bepaald niet trots op Nederland toen bekend werd dat al 35 jaar een rapport geheim gehouden was, dat de kapers gedood waren door een enorme kogelregen, wat de officiële verklaring, dat het "niet de bedoeling was om de kapers te doden", in een wrang daglicht stelt.
Besef ook goed dat de meeste Molukkers die kapingen sterk afkeurden. Het leven moest weer worden verdergeleefd, ook al werd menig volstrekt onschuldige Molukker (en zelfs gekleurde mensen met een heel ander uiterlijk) bedreigd, alsof ze zelf daders waren.
Ook de Indo-muziek ging door. Wie kent niet het meeslepende Sajang é van Massada dat in 1980 een Nr.1 hit was? Ik koos hier voor een onverwacht gevonden versie van Riem de Wolff (geboren op Java, dus niet op de Molukken) begeleid door de band Windfall en met de Indonesische dansgroep Bunga Melati. Ruud en Riem hadden als The Blue Diamonds in 1960 een wereldhit met "Ramona"; Ruud overleed in 2000.
Ik vond bij deze clip ook een vertaling van de tekst van Sajang é:
1. Jongelui luister toch naar de generatie
die in het vaderland geboren is.
Luister naar de ouderen die zeggen:
"werk hard en doe goed je best,want
eens zie je je vaderland terug".
2. Zoek de kracht niet in een andere levenswijze.
Vertrouw dat God straks de weg zal leiden
Wie goed is en wie kwaad: God ziet het
Doe je ouders geen verdriet
3. Moeder wees niet boos, denk aan het vaderland ver weg
Vader heeft geen schuld, het was zijn wil niet.
De zakdoeken zijn nat van tranen;
wanneer we teruggaan weten we niet.
Als het God belieft, maar het is zijn handen.
Maarten en ik spraken over afkomst en achtergrond. Ik had ik door de muziek van Ede Staal ontdekt dat de Groninger streektaal mij meer raakte dan ik voor mogelijk had gehouden, omdat ik toch voornamelijk eerst met "keurig" Nederlands ben opgevoed. Pas later heb ik mij het Drents eigen gemaakt.
Maarten sprak netter Nederlands dan ik, zij het ook met een accent, en zo kwam het begrip "moedertaal" ter sprake. Hij vond "gevoelstaal" een beter woord: de taal waarin je het beste je gevoel kunt uitdrukken. Sindsdien laat ik in b.v. een randstedelijke omgeving makkelijker mijn afkomst horen, en soms schrijf ik in streektaal.
Maleis en Gronings. Bij het schrijven van een verloren gegaan blog over een evenement in Appingedam vond ik via een link naar de Molukse gemeenschap daar, een clip van Naruwe. Ik heb geen behoefte om het te ontkennen: ik hield mijn ogen niet droog!
Wat pakt mij nu zo in deze muziek? Wat zeker meespeelde is de samenzang, en verder? Ik ben vanaf het begin ontroerd geweest door het geluid van de "Hawaii-gitaar", of, zoals het nu genoemd wordt, slide-gitaar.
Is het het heimwee naar een verloren paradijs, misschien ook het mijne, dat in die muziek doorklinkt?
Ik draag dit blog op aan Ating (Maarten), en het paradijs van zijn geboortegrond. Ik hoop dat hij daar in vrede mag landen...
19 juli 2014
140719 - ZOZ - Van de Vierdaagse via folk naar de jaren 60
Wie mee wil doen met ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
Dinsdag j.l. is de Nijmeegse Wandelvierdaagse van start gegaan. Dat gebeurt op de Wedren, vlakbij waar Marijke is opgegroeid.
Er was dus ook weer de uitzending van "Het gevoel van de Vierdaagse"; die begon terwijl ik in de keuken stond te afwassen. Ik hoorde muziek die ik al heel lang niet meer gehoord had: "The Yellow Rose of Texas" (tekst in het artikel). Het is een liefdeslied, dat gerelateerd is aan de Amerikaanse Burgeroorlog, die in mijn vorige ZOZ ook nog ter sprake kwam.
Het is ook een van de eerste Amerikaanse melodieën die ik me herinner van de radio, omstreeks 1950, de Draadomroep toen nog. Marsmuziek was blijkbaar toen populair.
Ik denk dat het de versie geweest moet zijn van het orkest van Mitch Miller.
Een andere groot succes van zijn orkest was muziek uit de film "The Bridge on the River Kwai", een fictief verhaal, globaal gebaseerd op de aanleg van de Birma-spoorlijn. Onze eigen beroemdheid Wim Kan is die verschrikkingen nooit te boven gekomen.
Ik vond een aandoenlijk zwart/wit filmpje van Mitch Millers "The Yellow Rose Of Texas":
Bij het zoeken naar een video van "The Yellow Rose of Texas" kwam ik een andere, niet meer in het geheugen parate naam tegen: de singer/songwriter (en acteur) Hoyt Axton. Hij wordt geplaatst in het hokje "Folk", maar dat hokje is te klein voor hem. Hij was veel groter dan ik me realiseerde.
Al lezende vond ik een verrassende wetenswaardigheid: Hoyt's moeder, Mae Boren Axton, was co-auteur van de eerste grote hit van Elvis Presley, Heartbreak Hotel!
Veel van Hoyts eigen songs zijn ook uitgevoerd door anderen, zoals Elvis Presley, Kingston Trio, Three Dog Night, Ringo Starr, Joan Baez, John Denver, Waylon Jennings (ik heb ooit even op dit podium mogen staan, in een lege zaal), en Anne Murray.
Ik vond van Hoyt Axton een heel mooie versie van "The Yellow Rose of Texas":
En geloof het of niet, bij de info over Hoyt Axton las ik dat hij zeker twee songs heeft geschreven die op repertoire staan van de rockband Steppenwolf. Ze speelden twee nummers in de film Easy Rider, waarvan "Born to be Wild" het bekendst is.
Het andere nummer. "The Pusher", is geschreven door Hoyt Axton, die het zelf ook heeft opgenomen, maar de versie van Steppenwolf is denk ik bekender.
In de tekst wordt onderscheid gemaakt tussen soft- en harddrugs, en met name de verkopers daarvan; een thema dat zowel Hoyt Axton als Stepenwolf bezighield. Hoyt Axton heeft zelf een tijd geworsteld met cocaineverslaving, de waarschuwing voor harddrugs is gebaseerd op zijn eigen negatieve ervaringen, en laat aan duidelijkheid niets te wensen over.
Op de LP die ik had van Steppenwolf kwam een andere song voor, met een stukje text dat me steeds is bijgebleven. Ook dat nummer is geschreven door Hoyt Axton. Het heet "Snowblind Friend", waarbij "snow" in het circuit "slang" is voor cocaine, heroine of amphetamine.
Vooral deze zinnen zijn altijd me altijd bijgebleven:
He said he wanted heaven but prayin’ was too slow
So he bought a one-way ticket on an airline made of snow
En:
Did you say you saw your good friend flyin’ low
Dyin’ slow
Eigenlijk vind ik deze versie van Hoyt Axton zelf mooier, ingetogener, maar die is zonder video, en de versie van Steppenwolf is bekender en zeker ook mooi. Daarom sluit ik hier een versie in van Snowblind Friend door John Kay & Steppenwolf uit 1989, ruwweg 20 jaar na hun eerste versie:
Er was dus ook weer de uitzending van "Het gevoel van de Vierdaagse"; die begon terwijl ik in de keuken stond te afwassen. Ik hoorde muziek die ik al heel lang niet meer gehoord had: "The Yellow Rose of Texas" (tekst in het artikel). Het is een liefdeslied, dat gerelateerd is aan de Amerikaanse Burgeroorlog, die in mijn vorige ZOZ ook nog ter sprake kwam.
Het is ook een van de eerste Amerikaanse melodieën die ik me herinner van de radio, omstreeks 1950, de Draadomroep toen nog. Marsmuziek was blijkbaar toen populair.
Ik denk dat het de versie geweest moet zijn van het orkest van Mitch Miller.
Een andere groot succes van zijn orkest was muziek uit de film "The Bridge on the River Kwai", een fictief verhaal, globaal gebaseerd op de aanleg van de Birma-spoorlijn. Onze eigen beroemdheid Wim Kan is die verschrikkingen nooit te boven gekomen.
Ik vond een aandoenlijk zwart/wit filmpje van Mitch Millers "The Yellow Rose Of Texas":
Al lezende vond ik een verrassende wetenswaardigheid: Hoyt's moeder, Mae Boren Axton, was co-auteur van de eerste grote hit van Elvis Presley, Heartbreak Hotel!
Veel van Hoyts eigen songs zijn ook uitgevoerd door anderen, zoals Elvis Presley, Kingston Trio, Three Dog Night, Ringo Starr, Joan Baez, John Denver, Waylon Jennings (ik heb ooit even op dit podium mogen staan, in een lege zaal), en Anne Murray.
Ik vond van Hoyt Axton een heel mooie versie van "The Yellow Rose of Texas":
En geloof het of niet, bij de info over Hoyt Axton las ik dat hij zeker twee songs heeft geschreven die op repertoire staan van de rockband Steppenwolf. Ze speelden twee nummers in de film Easy Rider, waarvan "Born to be Wild" het bekendst is.
Het andere nummer. "The Pusher", is geschreven door Hoyt Axton, die het zelf ook heeft opgenomen, maar de versie van Steppenwolf is denk ik bekender.
In de tekst wordt onderscheid gemaakt tussen soft- en harddrugs, en met name de verkopers daarvan; een thema dat zowel Hoyt Axton als Stepenwolf bezighield. Hoyt Axton heeft zelf een tijd geworsteld met cocaineverslaving, de waarschuwing voor harddrugs is gebaseerd op zijn eigen negatieve ervaringen, en laat aan duidelijkheid niets te wensen over.
Op de LP die ik had van Steppenwolf kwam een andere song voor, met een stukje text dat me steeds is bijgebleven. Ook dat nummer is geschreven door Hoyt Axton. Het heet "Snowblind Friend", waarbij "snow" in het circuit "slang" is voor cocaine, heroine of amphetamine.
Vooral deze zinnen zijn altijd me altijd bijgebleven:
He said he wanted heaven but prayin’ was too slow
So he bought a one-way ticket on an airline made of snow
En:
Did you say you saw your good friend flyin’ low
Dyin’ slow
Eigenlijk vind ik deze versie van Hoyt Axton zelf mooier, ingetogener, maar die is zonder video, en de versie van Steppenwolf is bekender en zeker ook mooi. Daarom sluit ik hier een versie in van Snowblind Friend door John Kay & Steppenwolf uit 1989, ruwweg 20 jaar na hun eerste versie:
Snowblind friend (Hoyt Axton)
Lyin’ on the sidewalk with the misery on his brain
Stoned on some new potion he found upon the wall
Of some unholy bathroom in some ungodly hall
He only had a dollar to live on ‘till next Monday
But he spent it all on comfort for his mind
Did you say you think he’s blind?
Someone should call his parents or a sister or a brother
And they’ll come and take him back home on a bus
But he’ll always be a problem to his poor and puzzled mother
And he’ll always be another one of us
He said he wanted heaven but prayin’ was too slow
So he bought a one-way ticket on an airline made of snow
Did you say you saw your good friend flyin’ low
You say it was this mornin’ when you last saw your good friend
Lyin’ on the sidewalk with the misery on his brain
Stoned on some new potion he found upon the wall
Of some unholy bathroom in some ungodly hall
Did you say you saw your good friend flyin’ low
Dyin’ slow
Blinded by snow
Lyin’ on the sidewalk with the misery on his brain
Stoned on some new potion he found upon the wall
Of some unholy bathroom in some ungodly hall
He only had a dollar to live on ‘till next Monday
But he spent it all on comfort for his mind
Did you say you think he’s blind?
Someone should call his parents or a sister or a brother
And they’ll come and take him back home on a bus
But he’ll always be a problem to his poor and puzzled mother
And he’ll always be another one of us
He said he wanted heaven but prayin’ was too slow
So he bought a one-way ticket on an airline made of snow
Did you say you saw your good friend flyin’ low
You say it was this mornin’ when you last saw your good friend
Lyin’ on the sidewalk with the misery on his brain
Stoned on some new potion he found upon the wall
Of some unholy bathroom in some ungodly hall
Did you say you saw your good friend flyin’ low
Dyin’ slow
Blinded by snow
12 juli 2014
140712 - ZOZ - Pete Seeger (3 mei 1919 – 27 januari 2014)
Wie mee wil doen met ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
Na mijn vorige ZOZ verbaasde ik me erover, dat zovelen de naam Pete Seeger niet kenden.
Is dat het leeftijds- / generatieverschil?
Pete Seeger was behalve een groot animator van de Amerikaanse Folkmusic ook een niet-aflatende activist in de strijd voor burgerrechten, in het land van The American Dream, waar racisme nog gewoon was toen hij zijn carrière begon. Later ook milieuactivist, tot op hoge leeftijd.
Bron foto: internet
De meesten van ons zal de inhuldiging van de eerste zwarte president van de Verenigde Staten op 20 januari 2009, Barack Obama, niet ontgaan zijn.
Op 18 januari 2014 was er een inauguratieconcert, bij het Lincoln Memorial, ofwel Lincolnmonument in Washington DC.
Daar zong de toen bijna 90 jarige Pete Seeger, samen met zijn kleinzoon Tao en wereldster Bruce Springsteen "This Land is Your Land", en kreeg nog steeds met zijn charisma het publiek helemaal op gang (verderop meer over deze song).
Dat het inauguratieconcert bij het Lincoln Memorial was, had een sterke symbolische betekenis. Abraham Lincoln was de 16e president van de VS van 1861 tot hij in 1865 werd vermoord. Onder Lincoln werd, kort samengevat, de Amerikaanse Burgeroorlog uitgevochten en de slavernij afgeschaft.
Op 28 augustus 1963 vond de "March on Washington" plaats, die eindigde in een bijeenkomst bij het Lincolnmonument. Er kwamen 200.000 betogers bijeen, blank en zwart, in een demonstratie vóór rassengelijkheid - er was nog een strikte rassenscheiding!
Martin Luther King hield daar toen zijn beroemde rede: "I have a Dream...". In de video zingen de demonstranten onderweg "We Shall Overcome", een lied dat nauw verbonden is met Pete Seeger. Het is een belangrijk protestlied geweest in de strijd voor gelijke rechten van de "Afro-American" bevolking, en bij veel andere misstanden.
Pete Seeger is uiteraard niet begonnen op die hoge leeftijd: ik hoorde voor het eerst van hem toen ik (omstreeks 1970?) een LP kocht van The Weavers, een groep die zowel in de Folkmusic, als in het activisme tegen het fascisme en voor arbeiders- en burgerrechten een belangrijke rol speelde (The Weavers - All The 1951 videos).
Daarvoor al had Seeger in The Almanac Singers samengewerkt met Woody Guthrie, de schrijver van "This Land is Your Land", en al evenzeer gekant tegen fascisme en racisme. Guthrie is een absolute grootheid en voorbeeld voor veel musici, waaronder Bob Dylan (een recentere grootheid) en Bruce Springsteen, tot op de dag van vandaag! Ook Woody's zoon Arlo Guthrie is een bekendheid.
Dat soort activisme werd hen niet in dank afgenomen, vooral in het McCarthy-tijdperk werden ze beschuldigd van "Anti Amerikaanse activiteiten", een label dat je al heel gauw opgeplakt kreeg als iemand de pest aan je had, en wat je het leven heel lastig kon maken. Het heeft carrières verziekt en ook onschuldige levens gekost...
Pete Seeger heeft ons ook een lied nagelaten over de waanzin van de oorlogen die de mensheid steeds weer meent te moeten voeren. Het verhaal: Where Have All The Flowers Gone, deze uitvoering is met zijn kleinzoon Tao en Arlo Guthrie, en hoewel de tekst door anderen is aangevuld lag de essentie er al in.
Ook de versie van Marlene Dietrich is beroemd geworden: "Sag Mir Wo Die Blumen Sind", in de Duitse vertaling.
Pete Seeger is alom geroemd, zoals in dit artikel bij zijn verjaardag in 2013.
De New York Post publiceerde na zijn overlijden begin 2014 een necrologie onder de kop: 5 Ways Pete Seeger Changed America...
Voor wie er nog niet genoeg van heeft, nog een paar links: Pete Seeger on "The Johnny Cash Show" complete and uncut. Het zeer bekende Guantanamera (met zijn kleinzoon, 1993). Ook het van Trini Lopez overbekende If I Had A Hammer is toch echt van Pete Seeger. En dan zijn er natuurlijk nog zoekmachines, waarmee nog véél meer te vinden is over over een bewonderenswaardig mens en muzikant: Pete Seeger!
Na mijn vorige ZOZ verbaasde ik me erover, dat zovelen de naam Pete Seeger niet kenden.
Is dat het leeftijds- / generatieverschil?
Pete Seeger was behalve een groot animator van de Amerikaanse Folkmusic ook een niet-aflatende activist in de strijd voor burgerrechten, in het land van The American Dream, waar racisme nog gewoon was toen hij zijn carrière begon. Later ook milieuactivist, tot op hoge leeftijd.
De meesten van ons zal de inhuldiging van de eerste zwarte president van de Verenigde Staten op 20 januari 2009, Barack Obama, niet ontgaan zijn.
Op 18 januari 2014 was er een inauguratieconcert, bij het Lincoln Memorial, ofwel Lincolnmonument in Washington DC.
Daar zong de toen bijna 90 jarige Pete Seeger, samen met zijn kleinzoon Tao en wereldster Bruce Springsteen "This Land is Your Land", en kreeg nog steeds met zijn charisma het publiek helemaal op gang (verderop meer over deze song).
Dat het inauguratieconcert bij het Lincoln Memorial was, had een sterke symbolische betekenis. Abraham Lincoln was de 16e president van de VS van 1861 tot hij in 1865 werd vermoord. Onder Lincoln werd, kort samengevat, de Amerikaanse Burgeroorlog uitgevochten en de slavernij afgeschaft.
Op 28 augustus 1963 vond de "March on Washington" plaats, die eindigde in een bijeenkomst bij het Lincolnmonument. Er kwamen 200.000 betogers bijeen, blank en zwart, in een demonstratie vóór rassengelijkheid - er was nog een strikte rassenscheiding!
Martin Luther King hield daar toen zijn beroemde rede: "I have a Dream...". In de video zingen de demonstranten onderweg "We Shall Overcome", een lied dat nauw verbonden is met Pete Seeger. Het is een belangrijk protestlied geweest in de strijd voor gelijke rechten van de "Afro-American" bevolking, en bij veel andere misstanden.
Pete Seeger is uiteraard niet begonnen op die hoge leeftijd: ik hoorde voor het eerst van hem toen ik (omstreeks 1970?) een LP kocht van The Weavers, een groep die zowel in de Folkmusic, als in het activisme tegen het fascisme en voor arbeiders- en burgerrechten een belangrijke rol speelde (The Weavers - All The 1951 videos).
Daarvoor al had Seeger in The Almanac Singers samengewerkt met Woody Guthrie, de schrijver van "This Land is Your Land", en al evenzeer gekant tegen fascisme en racisme. Guthrie is een absolute grootheid en voorbeeld voor veel musici, waaronder Bob Dylan (een recentere grootheid) en Bruce Springsteen, tot op de dag van vandaag! Ook Woody's zoon Arlo Guthrie is een bekendheid.
Dat soort activisme werd hen niet in dank afgenomen, vooral in het McCarthy-tijdperk werden ze beschuldigd van "Anti Amerikaanse activiteiten", een label dat je al heel gauw opgeplakt kreeg als iemand de pest aan je had, en wat je het leven heel lastig kon maken. Het heeft carrières verziekt en ook onschuldige levens gekost...
Pete Seeger heeft ons ook een lied nagelaten over de waanzin van de oorlogen die de mensheid steeds weer meent te moeten voeren. Het verhaal: Where Have All The Flowers Gone, deze uitvoering is met zijn kleinzoon Tao en Arlo Guthrie, en hoewel de tekst door anderen is aangevuld lag de essentie er al in.
Ook de versie van Marlene Dietrich is beroemd geworden: "Sag Mir Wo Die Blumen Sind", in de Duitse vertaling.
Pete Seeger is alom geroemd, zoals in dit artikel bij zijn verjaardag in 2013.
De New York Post publiceerde na zijn overlijden begin 2014 een necrologie onder de kop: 5 Ways Pete Seeger Changed America...
Voor wie er nog niet genoeg van heeft, nog een paar links: Pete Seeger on "The Johnny Cash Show" complete and uncut. Het zeer bekende Guantanamera (met zijn kleinzoon, 1993). Ook het van Trini Lopez overbekende If I Had A Hammer is toch echt van Pete Seeger. En dan zijn er natuurlijk nog zoekmachines, waarmee nog véél meer te vinden is over over een bewonderenswaardig mens en muzikant: Pete Seeger!
07 juli 2014
140706 - WE300 - Gedenken
PlatoOnline's WE-300 schrijfuitdaging: schrijf een verhaal van exact 300 woorden, waarin het thema-woord niet voorkomt! Themawoord tot 30 juni 2014 = Gedenken
Het themawoord voor deze WE300 heeft veel kanten. Even spelen met synoniemen.net, en ik vind:
Omschrijving: denken aan; melding maken van; zich herinneren.
Trefwoord of synoniem van ander trefwoord: celebreren; eren; fêteren; herdenken; herinneren; huldigen; inzegenen; memoreren; roemen; vertroetelen; vieren.
Ik zie er officiële samenkomsten in met groot vertoon, maar ook wat zich op heel kleine schaal afspeelt in je gedachten. Mijn eerste gedachte was, dat hoe verder het concrete onderwerp van je persoonlijke emoties af staat, hoe groter het vertoon.
Uiteraard maakt een dodenherdenking op 4 mei met zijn rituelen diepe indruk, maar het zomaar opeens even denken aan iemand die uit jouw leven is verdwenen, kan je dieper in de kern raken.
Dat hoeft niet persé iemand te zijn waarmee je intens hebt samengeleefd.
Gisteren pakte ik een paar glazen, en die handeling riep sterke gevoelens op. Glazen van het serviesgoed van mijn ouders, met ingeslepen bloemendessin.
Ze zijn getrouwd in 1942, ik ben geboren in 1943 en mijn vader overleed in 1944. Je kunt dus vaststellen dat ik mijn vader niet bewust heb meegemaakt. Wel ben ik, door het verdriet van mijn moeder en haar liefde voor hem, intensief omringd geweest met zijn ontbrekende aanwezigheid.
De glazen confronteerden me wederom met de vraag: waarom? Ik heb vanuit documenten gezocht naar verhalen die alleen hij me had kunnen vertellen.
Wij worden regelmatig herinnerd aan het ontbreken van onze wederzijdse ouders. Toen wij elkaar vonden, waren ze allemaal al "uit de tijd", zoals die mooie Drentse uitdrukking luidt.
Ouder worden betekent: herinneringen koesteren en verwerken, vaak individueel, maar ook door uitwisseling van onze verhalen, zodat ze alle vier voor ons "emotionele substantie" worden.
Soms voelt het alsof ze dichtbij zijn. Bijvoorbeeld zoals beschreven in het verhaal op onze website, pas nog voorgelezen voor publiek, over onze huwelijksreis in 2004.
05 juli 2014
140705 - ZOZ - Een luisterfeest, regen, idolen en bekenden
Wie mee wil doen met ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
Deze keer weinig extra info, omdat ik deze week voor mijn blog mijn tijd heb besteed aan een verslag over het Luisterfeest 45NAP in Emmen op 29 juni, dus j.l. zondag.
In mijn vorige ZOZ had ik het over mijn overbuurman Willem Reitsema; hij trad op 45NAP ook op met muziek, en ik met tekst.
We kregen daar nog even een stevige maar korte onweersbui, die Willem inspireerde tot het spontaan spelen van een overdonderende versie van de befaamde Bob Dylan song "A hard rain's gonna fall" (tekst), helemaal uit zijn hoofd, maar van hem helaas niet te vinden op internet...
Daarom koos ik voor deze ZOZ de uitvoering van dat lied van mijn ene idool door een ander idool, Pete Seeger, live in Australië in 1963.
Deze keer weinig extra info, omdat ik deze week voor mijn blog mijn tijd heb besteed aan een verslag over het Luisterfeest 45NAP in Emmen op 29 juni, dus j.l. zondag.
In mijn vorige ZOZ had ik het over mijn overbuurman Willem Reitsema; hij trad op 45NAP ook op met muziek, en ik met tekst.
We kregen daar nog even een stevige maar korte onweersbui, die Willem inspireerde tot het spontaan spelen van een overdonderende versie van de befaamde Bob Dylan song "A hard rain's gonna fall" (tekst), helemaal uit zijn hoofd, maar van hem helaas niet te vinden op internet...
Daarom koos ik voor deze ZOZ de uitvoering van dat lied van mijn ene idool door een ander idool, Pete Seeger, live in Australië in 1963.
03 juli 2014
45NAP en Job op de mestvaalt
Wat is de overeenkomst tussen het Bijbelverhaal van Job op de mestvaalt en de cultuur in Emmen?
Volgens sommige "onderzoekers" achter hun bureau in de Randstad, op of onder NAP, is Emmen de slechtste stad / gemeente om te wonen. (Die lui lijken vooral dure rapporten te willen verkopen.)
Job, een rijke, gelovige herdersvorst, belandde op de mestvaalt, door een akkefietje tussen God en Satan. Satan mocht van God proberen Job van zijn geloof af te brengen. Job werd straatarm en raakte ook lichamelijk ernstig in de versukkeling. Hij zat uiteindelijk op de mestvaalt zijn (melaatse?) zweren te krabben met een potscherf, maar verloor zijn geloof niet.
Nou, op 29 juni was er op 45 meter boven dat Neuzelend Aanmatigend Peil, op de top van de voormalige vuilstort en tevens het hoogste punt van Emmen, het Luisterfeest 45NAP.
Dit evenement heeft bewezen, dat (het geloof in) de Emmer cultuur niet verloren is gegaan, integendeel - het leeft op een wijze die alleen hier kan!
Poëzie, proza en muziek, in een afwisselend programma, midden tussen de natuur en met een overweldigend uitzicht.
Nee, het was daar op de voormalige vuilstort zeker geen zweren krabben, maar genieten.
Evenementen in de open lucht zijn altijd afhankelijk van "het weer". Er was regen, maar ook een tent. Er was zon, en het wisselde elkaar af, maar de zonnige periode was het langst.
Toch had een korte maar heftige onweersbui even voor het eind een samenbindend effect.
Het inspireerde Willem Reitsema na die bui tot het spontaan spelen van een overdonderende versie van "A hard rain's gonna fall", de befaamde Bob Dylan song. Helemaal uit zijn hoofd; helaas niet op internet... maar hoor het hier eventueel van Pete Seeger live in Australië in 1963.
Behalve van Willem Reitsema was er muziek van Bert Kamping en Melvin Bonnet
Nu eerst mijn bijdragen, dan een fotoverslag.
Misschien wel omdat ik, tussen de "Bekende Emmenaren", aangekondigd stond als dichter, heb ik gekozen voor een gedicht en een verhaal. Dat gedicht was het eerste waaraan ik dacht toen ik gevraagd werd om mee te doen, en hoorde waar het zou gebeuren.
Het verhaal is een ingekorte versie van Valetta, Malta zoals dat op onze website is te lezen. Omdat 45NAP op het hoogste punt van Emmen plaatsvond, "dichter bij de hemel", vond ik het toepasselijk.
Het gedicht komt voort uit het project SteenLetterBeeld, een samenspel tussen de toenmalige groep dichters van Schrijverskamer de Clique, en cursisten van het Atelier voor Beeldende Kunst van Edith Stoel. Eerst gingen de schilders aan het werk op basis van gedichten, daarna omgekeerd.
De schilderijen zijn met de gedichten ernaast op vier locaties geëxposeerd.
Dit gedicht van mij is geïnspireerd op dit schilderij van Janny Bos, getiteld Boodschap:
Ik zag direct de trap voor me, die naar de top van de voormalige vuilstort leidt. Die trap heb ik eerder wel gebruikt als ik eens flink aan mijn conditie wou werken.
De figuur die, op het schilderij, boven op die heuvel staat associeerde ik met "The Fool on the Hill" van The Beatles, en de "roepende in de woestijn" kwam in het kielzog mee.
Nu ons fotoverslag, met onze eigen foto's en twee gepikt van Harry Leutscher.
Voor meer foto's zie: 45NAP en Luisterfeest 45 NAP in 10 foto's bij Woest en Ledig.
Volgens sommige "onderzoekers" achter hun bureau in de Randstad, op of onder NAP, is Emmen de slechtste stad / gemeente om te wonen. (Die lui lijken vooral dure rapporten te willen verkopen.)
Job, een rijke, gelovige herdersvorst, belandde op de mestvaalt, door een akkefietje tussen God en Satan. Satan mocht van God proberen Job van zijn geloof af te brengen. Job werd straatarm en raakte ook lichamelijk ernstig in de versukkeling. Hij zat uiteindelijk op de mestvaalt zijn (melaatse?) zweren te krabben met een potscherf, maar verloor zijn geloof niet.
Poëzie, proza en muziek, in een afwisselend programma, midden tussen de natuur en met een overweldigend uitzicht.
Nee, het was daar op de voormalige vuilstort zeker geen zweren krabben, maar genieten.
Evenementen in de open lucht zijn altijd afhankelijk van "het weer". Er was regen, maar ook een tent. Er was zon, en het wisselde elkaar af, maar de zonnige periode was het langst.
Toch had een korte maar heftige onweersbui even voor het eind een samenbindend effect.
Willem Reitsema na de bui
Het inspireerde Willem Reitsema na die bui tot het spontaan spelen van een overdonderende versie van "A hard rain's gonna fall", de befaamde Bob Dylan song. Helemaal uit zijn hoofd; helaas niet op internet... maar hoor het hier eventueel van Pete Seeger live in Australië in 1963.
Behalve van Willem Reitsema was er muziek van Bert Kamping en Melvin Bonnet
Nu eerst mijn bijdragen, dan een fotoverslag.
Misschien wel omdat ik, tussen de "Bekende Emmenaren", aangekondigd stond als dichter, heb ik gekozen voor een gedicht en een verhaal. Dat gedicht was het eerste waaraan ik dacht toen ik gevraagd werd om mee te doen, en hoorde waar het zou gebeuren.
Het verhaal is een ingekorte versie van Valetta, Malta zoals dat op onze website is te lezen. Omdat 45NAP op het hoogste punt van Emmen plaatsvond, "dichter bij de hemel", vond ik het toepasselijk.
Het gedicht komt voort uit het project SteenLetterBeeld, een samenspel tussen de toenmalige groep dichters van Schrijverskamer de Clique, en cursisten van het Atelier voor Beeldende Kunst van Edith Stoel. Eerst gingen de schilders aan het werk op basis van gedichten, daarna omgekeerd.
De schilderijen zijn met de gedichten ernaast op vier locaties geëxposeerd.
Dit gedicht van mij is geïnspireerd op dit schilderij van Janny Bos, getiteld Boodschap:
Ik zag direct de trap voor me, die naar de top van de voormalige vuilstort leidt. Die trap heb ik eerder wel gebruikt als ik eens flink aan mijn conditie wou werken.
De figuur die, op het schilderij, boven op die heuvel staat associeerde ik met "The Fool on the Hill" van The Beatles, en de "roepende in de woestijn" kwam in het kielzog mee.
De held op de heuvel
Niet in de woestijn klinkt
de luide stem van de profeet
maar hoog op de heuvel
dagelijks beklimt hij de lange
trap naar de top die door
zijn geest is geschapen
scherp getekend tegen de lucht
roept hij zijn boodschap maar
wordt door niemand gehoord
men verklaart hem voor gek
totdat hij ooit het gelijk krijgt
dat hij tracht te voorkomen
Niet in de woestijn klinkt
de luide stem van de profeet
maar hoog op de heuvel
dagelijks beklimt hij de lange
trap naar de top die door
zijn geest is geschapen
scherp getekend tegen de lucht
roept hij zijn boodschap maar
wordt door niemand gehoord
men verklaart hem voor gek
totdat hij ooit het gelijk krijgt
dat hij tracht te voorkomen
Nu ons fotoverslag, met onze eigen foto's en twee gepikt van Harry Leutscher.
Voor meer foto's zie: 45NAP en Luisterfeest 45 NAP in 10 foto's bij Woest en Ledig.
Toen wij arriveerden regende het
Zelfs op de top van de "berg" was catering
Cobi de Jonge was een van de eerste optredende Gemeentedichters
Met of zonder regen een kleurrijk festival! Foto Harry Leutscher
Uitzicht noordwest, met Ria Westerhuis in het publiek (rode muts)
Egbert Hovenkamp II geniet tussen zijn optredens van uitzicht oost
In de tent terwijl de zon schijnt...?
Bijdrage van Joep van Ruiten, Gemeentedichter en blogger Woest en Ledig
Notaris Pieter Planting, voorzitter Gemeentedichter Emmen, oogst applaus met teksten van Hans Dorresteijn, en refereert aan praktijkervaringen
Melvin Bonnet stemt zijn gitaar voor zijn "lelijke liedjes"
Ria Westerhuis in actie
Peter Veen draagt voor, Willem bereidt zich voor, en de man van de techniek is alert
Genieten van de zon, uitzicht west
Roelof Keen, voormalig topsporter, leest uit zijn boek "Dikke arms, kleine bienties"
De Z is de laatste letter, en door het enthousiasme van publiek en deelnemers was mijn beurt een uur later dan volgens de strakke planning. Desondanks geen doelpunten gemist van Nederland-Mexico... Foto Harry Leutscher
De hemel zegende 45NAP na afloop met een regenboog!
Abonneren op:
Posts (Atom)