...en Niklas "logeert" hier ook. (v/h dwarsbongel.web-log.nl en niklas.web-log.nl)

zaterdag 26 oktober 2019

191026 - ZOZ - Van stambomen die groeien en die bloeien

Vorige week vertelde ik, dat ik bezig was met onze stambomen, en had daar mijn muziekkeuze op aangepast. Menigeen die er ooit aan begonnen is, weet dat het uitzoeken van stambomen niet vanzelf gaat en behoorlijk tijdrovend kan zijn. En soms erg frustrerend.
Oude handschriften zijn niet in ASCII (nl) of UNICODE (nl) vastgelegd op digitale gegevensdragers, maar in kriebelschrift, hanepoten of supersierlijk krulschrift, op papier dat door de tand des tijds niet ongemoeid is gelaten.


Veel akten van de Burgerlijke Stand en dergelijke zijn tegenwoordig online te bekijken en te downloaden, maar de hierboven gesignaleerde euvelen worden soms nog versterkt door de slechte kwaliteit van de scans. Ik geef graag toe, dat er ook gemeenten zijn waar de scans prima uitgevoerd zijn.
Blijft het probleem van onjuist ingeschreven namen of data. Misschien verkeerd gelezen of mondeling overgenomen. Of gewoon wat slordiger geweest met het bijhouden van wijzigingen. Iemand waarvan ik niets anders kon vinden dan een huwelijksakte, bleek bij de geboorte met een andere familienaam te zijn ingeschreven. Daar kwam ik achter door via een ander familielid, dat ik per ongeluk ontdekte, de moeder van de persoon in kwestie te vinden. En zo stuitte ik op meer van dergelijke gevallen. Het blijft een spannende zoektocht.

Een andere stamboom, waar ik geen relatie mee heb behalve een Facebook-vriendschap en een ontmoeting in het echt, bepaalt vandaag mijn muziekkeuze, die ik best wel toepasselijk vind ook nog. We hebben er hier al eerder mee kennisgemaakt.
Het begon dat ik "kennismaakte" met Bertus ten Caat middels een discussie op Facebook. We bleken wel wat raakpunten te hebben, qua opvattingen, maar ook hebben we beide onze vader te jong moeten missen. En Bertus maakte muziek en ik hou van muziek.

Bertus was 50 jaar geleden mede-oprichter van de band No Name. In 2014 stopte No Name na 45 jaar met optredens op feesten en partijen. In al die jaren is de band blijven bestaan, met een aantal bezettingswisselingen. Bertus is nog altijd drummer, zoon Fake en dochters Esther en Tamara waren inmiddels ook lid van de band.
In verschillende bijdragen "traden ze op" bij mij: ZOZ 214 (17-12-'16), ZOZ 278 (10-3-'18) en, met o.a. een prachtige song van Fake over Bertus' jong overleden vader: ZOZ 307 (29-9-'18).

Op 5 oktober j.l. hield No Name een concert in De Tamboer in Hoogeveen om hun 50-jarig jubileum te vieren. Het nummer "Family Tree", dat helemaal past bij het terugzoeken van stambomen, maar ook bij het vieren van dat jubileum met een prominente rol voor de nieuwe generatie.
Ik vind het in deze uitvoering een aangrijpend mooi nummer!

No Name - Family Tree (Live, jubileumconcert 5-10-2019):




Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Melody.
Afleveringen t/m ZOZ347 vind je bij Trees, en de afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij de oorspronkelijke initiatiefneemster Marja.


vrijdag 25 oktober 2019

191024 - Van trappen en afstappen

Ik heb gisteren mijn ehpr-bike (exclusively human powered racing bike) weer eens even uit de schuur gehaald, want het was geen onaangenaam weer en het mocht wel weer eens even, luilak die ik ben. Even uitwaaien noemt men zo'n uitspatting soms. Was ook nodig.
Ik maak gebruik van twee manieren om mijn verrichtingen bij te houden.
  • Ten eerste mijn oude fietscomputertje, waarop ik tijdens het rijden gemakkelijk mijn snelheid en afgelegde afstand kan zien,
  • Ten tweede mijn smartphone, die als eerste functie heeft, dat ik naar huis kan bellen bij averij die ik niet zelf onderweg kan verhelpen, zodat Marijke mij kan ophalen met de auto. Die smartphone kan haar dan ook de weg wijzen, want ze kan mijn locatie volgen op haar eigen telefoon. Ook op die smartphone heb ik een "app" geïnstalleerd, Strava, die mijn route en prestaties noteert om achteraf te bekijken.
Door deze twee te vergelijken zie ik hoeveel tijd ik onderweg verlummeld heb, want de tijd op dat computertje loopt gewoon door als ik stilsta, terwijl Strava automatisch pauzeert. De meting van afgelegde kilometers komt goed overeen.


Gisteren legde ik 66 kilometer af in 4 uur, maar mijn "beweegtijd" was slechts 3 uur en 18 minuten.
Dat klopt wel, want om te eten stop ik, ik maak soms foto's, en gisteren nam ik ook de tijd om wat gedachten te noteren, ook op mijn telefoon dus. Wat is zo'n ding toch multifunctioneel!

Dijmwrang? Wijmdrang? Rijmdwang?

Ik doe een krachttoer op mijn fiets
om spoken te vervangen door wat niets
want ik verjoeg al menig hersenspinsel
met dit moderne oerbeginsel

Hoor ik nu een buizerdroep
temidden van mijn denkseltroep
Ik kijk omhoog, opzij
is hij daar nu zó dichtbij

of verwar ik door dat breingerommel
die vogel met een bij of hommel

De laatste tijd heb ik veel foto's gezien van luchten met van die schapenwolkjes gekleurd door de ondergaande zon. Ik zag ze nu terwijl de zon op het punt stond om er doorheeen te breken.


Onderweg kun je monumenten tegenkomen die herinneren aan slachtoffers van "de oorlog", waarvan we dezer dagen herdenken dat die 75 jaar geleden is beëindigd. Dit gebeurde op 3 april 1945: een man uit hetzelfde geboortejaar als mijn vader werd bij de Haandrik getroffen door een verdwaalde kogel. Een Engelse Spitfire vuurde één salvo af op een Duitse hospitaaltrein die stilstond op de brug over de Vecht.


Dat weggetje was ik één keer eerder ingeslagen, maar de route die ik nu koos bracht me op een andere manier naar hetzelfde punt waar ik Duitsland binnenreed. Dat zie je dan, behalve aan teksten, b.v. "REH", aan andere manieren om dingen te doen, terwijl er ook dingen hetzelfde zijn. Soms merk je niet eens in welk land je bent.


Grasmaaien, als veevoer, doen ze daar ook. Ik kan zo'n akker niet zien zonder te denken aan een regel uit een gedicht, dat ooit in onze toenmalige dichtersgroep werd besproken: "...en de geur van versgemaaid hooi…", waarop meteen commentaar kwam: "Als het versgemaaid is, is het geen hooi, en als het hooi is, is het niet versgemaaid..."


Voorzover ik er verstand van heb zal dit wel geen hooi worden, maar persvoer.
Verderop fietste ik een eind langs de Vechte, en trof daar de grootste paddestoelen aan die ik ooit gezien heb - ter vergelijking heb ik er een bidon naast gezet. Er schijnen momenteel her en der nog grotere te zijn! Dringen, behalve wolven, ook reuzenkabouters ons land binnen?


Emlichheim is voor mij een redelijk bekende plaats, het ligt vaak op mijn route als ik wat verder naar het zuiden ga. Nu kwam ik door een omleiding langs een andere straat dan anders. Het wegdek viel mij op: toch afgekeken van "onze" M.C. Escher?


Het laatste stuk, terug in Nederland, in Schoonebeek, was net zo iets als in Emlichheim: een omleiding. Maar in Duitsland staat ook de gewone bewegwijzering op gele borden, hier niet.

zaterdag 19 oktober 2019

191019 - ZOZ - Van stambomen en natuurvrij maken

Ik ben deze week weer eens bezig met het grasduinen in onze stambomen, om te proberen daar iets van "op papier" te krijgen. Nu vooral Marijke's stamboom.

Deze week zijn ook mensen, namens de woningbouwcorporatie, bij ons op het dak geweest om het "natuurvrij te maken". Ik zat die term wel even te herkauwen toen deze activiteiten werden aangekondigd.
De bedoeling is, dat de daken ontoegankelijk worden gemaakt voor b.v. huismussen, vleermuizen en gierzwaluwen. De dieren worden dan bij toekomstige werkzaamheden niet verstoord.
Er kwamen een paar mensen met een hoogwerker een paar dagen op ons pleintje rondcrossen, waarmee ze zich naar hun hoge werkplekken tilden. Dat ging niet altijd goed.

Er staat een boom voor ons huis, een berk, die een lange geschiedenis heeft. Toen het nog een dunne boom was, heeft 'ie flink op z'n donder gehad: hij heeft met z'n top op straat gehangen door ijzel. Hoe erg dat was, toont een terugblik door RTV Drenthe tijdens een ijzelbuitje in januari 2016: Weet u het nog, de ijzelramp van 1987?. "Onze" boom zag er toen ongeveer zó uit:


Toen het grote opruimen begon, kwamen mannen met kettingzagen het pleintje op. Die wilden de berk rücksichtlos aan stukken zagen, maar Marijke heeft zich er voor gegooid en geëist dat de boom, die zich alweer aan het oprichten was, een kans zou krijgen. Vandaar dat 'ie er nog staat, tot groot genoegen van veel vogels. Dat geeft ons, behalve vogelpoep op de auto en bladvegen in de herfst, een verhoging van het woongenot.

De berk versperde niet de toegang tot ons dak, maar liep toch schade op bij de werkzaamheden. Of dat nou kwam door onachtzaamheid of door gebrek aan stuurmanservaring met de hoogwerker, een flinke tak werd gekraakt, zodat het op den duur gevaarlijk zou worden. Stel je voor: weer ijzel?


Het riskante deel van de tak is inmiddels verwijderd. Nu terug naar de stambomen.
Tegenwoordig kun je online, gewoon met je PC'tje thuis, heel veel vinden over je voorouders en verwanten behalve, ruwweg, gegevens van mogelijk nog levende personen. De eerste stap omhoog in je stamboom zul je dus zelf paraat moeten zien te krijgen.
Wat zul je aantreffen? Koningen of ridders? Beroemdheden? Of gewone arbeiders, armoedzaaiers en bandieten?
Of "onechte kinderen"? Merkwaardige uitdrukking, want als een van je voorouders een "onecht" kind zou zijn, hoe kun je dan ontstaan zijn? Je bestaat toch ècht!
"Onechte" kinderen zijn blijkbaar volgens onze "Joods-Christelijke traditie" op onbehoorlijke wijze ontstaan. Een andere uitdrukking is: buitenechtelijke kinderen. Hm, toch wel gek, het hele Christendom is toch gebaseerd op het leven van een buitenechtelijk (dus onecht) kind, want Maria was niet getrouwd, zo is mij in mijn christelijke opvoeding bijgebracht. Tja, een oude leermeester zei ooit, dat een dwaas meer kan vragen dan vele wijzen kunnen beantwoorden. Tegenwoordig lijkt het omgekeerd: wijzen stellen vragen, en dwazen plempen de "sociale" media vol antwoorden...

Bij zo'n stamboomonderzoek kom je wel verrassingen tegen. Personen die onvindbaar zijn, totdat je bijvoorbeeld door zoeken via hun partner ontdekt dat een naam anders is geschreven. Een C die een K geworden is, een Lammigje (typisch Drents?) vind je in Gelderland terug als Lammechien, maar ook nog eens als Lammichien. Ik vond zelfs een dame met drie voornamen, waarvan op meerdere plaatsen de laatste twee namen verschillen in andere aktes, maar toch dezelfde persoon is, wat bevestigd wordt in de gescande huwelijksakte van een dochter.
Het kan komen doordat het sierlijke handschrift, of de hanepoten, van de ene ambtenaar verkeerd gelezen worden door de andere. Of een halfdove klerk vervangt een niet goed verstane naam door een naam die hij kent en er wel wat op lijkt - zo lijkt dat vaker te gaan met mondelinge overdracht van informatie.

Waarom dit lange verhaal over bomen / stambomen hier? Omdat ik daar mee bezig was, en dacht: is er muziek over familie en voorouders?
Het eerste dat daarbij in me opkwam was een song die al eerder geplaatst is: Shame And Scandal In The Family (nl). Oorspronkelijk was het een song, geschreven in 1943 door calypso-zanger Sir Lancelot voor de film "I Walked With A Zombie". Van die versie, toen nog getiteld "Fort Holland Calypso Song", werden diverse covers opgenomen.
Later werd de tekst herschreven en de titel gewijzigd (terwijl de melodie en het refrein gelijk bleven) door … Lord Melody, en daarvan kennen we vele versies. Ik kies deze vandaag, van een groep met de toepasselijke naam Madness (nl), en waar je de tekst kunt meelezen om het scandaleuze familieverhaal te kunnen volgen.

Madness - Shame And Scandal:


Ach laten we nog eens aan de (stam)boom schudden - deze vond ik bij toeval, de titelsong van het verzamel album Shaking the Tree: Sixteen Golden Greats van Peter Gabriel (nl). Hij schreef en zingt het nummer samen met de Senegalese musicus en politicus Youssou N'Dour (nl).
Vrouwen zijn belangrijk in deze song, en in stambomen wordt de mannelijke lijn vaak gevolgd, dus deze is hier wel op z'n plaats. En ik vind 'm mooi!

Peter Gabriel & Youssou N'Dour - Shaking The Tree:

Wie de tekst wil lezen, die staat op youtube onder de video.

Hoe verwarrend het zoeken in oude akten en familierelaties kan zijn, wordt duidelijk gemaakt in mijn laatste keuze van deze keer. Ik heb deze song in een andere versie al eens geplaatst in een muziekblog over het grootvaderschap, maar nu ik aan het stamboom-puzzelen ben vind ik deze versie helemaal gepast. Het is een anekdote die vaak, maar voor het eerst in 1822 is gepubliceerd. Het werd omschreven als een "opmerkelijke genealogische curiositeit", en daar kan ik wel mee instemmen. De titel van de song is: I Am My Own Grandpa.

Ik koos de versie uit The Muppet Show (nl), volgens de lijst met episodes zou die uitgezonden zijn (UK) op 30 januari 1977.

Ik vond een website met de tekst van deze song, en een verhelderend schema er naast, de genealogie-site van Paul Stoneburner. Lees de tekst mee en ga met de muis op de links in de tekst staan (klikken hoeft niet), dan zie je in het schema rechts over welke verbinding(en) het gaat. Mooi gedaan!

Muppet Show, Gogolala Jubilee Jugband - I'm My Own Grandpa:


O ja, voor wie het begrip "stamboom" ruim neemt, ik vond ook nog een website met een soort Stamboom van de muziek. Komt misschien nog wel eens van pas.



Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Melody.
Afleveringen t/m ZOZ347 vind je bij Trees, en de afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij de oorspronkelijke initiatiefneemster Marja.


zaterdag 12 oktober 2019

191012 - ZOZ - Van Melody, Mozart, marsmuziek en Turken

Deze week verspreide zich al snel, van de ene blogger en facebooker naar de andere, het bericht dat Melody, was getroffen door een hartinfarct. Als een donderslag bij heldere hemel.
Ze is onder meer de huidige "centrale post" van het zaterdagse zwijmelwezen (Zwijmelen op Zaterdag).
Inmiddels blijkt ze weer zo ver terug, dat ze zelf verslag heeft gedaan van de gebeurtenissen en haar huidige toestand. Op haar blog, gelardeerd met prachtige foto's van de wandeling waar het haar overkwam. Weliswaar met pauze's, maar toch een teken van leven, met als titel: Mwèèhèhè. Ongetwijfeld een compacte omschrijving van het samenraapsel van gevoelens over wat haar is overkomen.
Of ze alweer in staat is om als verzamelpunt van zwijmels te fungeren weet ik niet, maar ik maak gewoon ook nu een blogje in deze categorie.

Het rumoer in de wereld roept niet bepaald op tot vrolijkheid, anderzijds kan muziek afleiding en soms ontspanning brengen, ofschoon de keuze waar ik voor vandaag op stuitte tot dubbele gevoelens kan leiden.
Dat dubbele realiseerde ik me pas later, toen ik meer zag dan dat het een compositie betrof van de hardwerkende componist Wolfgang Amadeus Mozart (nl) en tot me doordrong dat er een verwijzing in de titel van dit stuk zit naar een huidige, oplaaiende brandhaard: Turkije.

Het ziet er in mijn ogen naar uit, dat de nietsontziende obsessie van Erdogan tegenover alles wat niet vóór hem is, zich verder uitbreidt over het Miden-Oosten, en dat we straks de Amerikaanse president Trump medeplichtig kunnen verklaren aan genocide op de Syrische (en andere) Koerden, en het veroorzaken van de zoveelste vluchtelingenstroom in die regio.

Over het leven van Mozart is een film gemaakt, Amadeus (nl), die min of meer gebaseerd is op Mozart's laatste jaren. Ik lees over Tom Hulce, de de rol van Mozart speelde: Om het gedrag van Mozart goed te kunnen uitbeelden in de film, liet Hulce zich inspireren door de Amerikaanse tennisspeler John McEnroe. McEnroe stond in de tenniswereld bekend om zijn grillige gedrag en stemmingswisselingen. Regelmatig barstte hij uit in woedeaanvallen, vooral bij beslissingen van de scheids- en lijnrechters..
Ik zie wel een overeenkomst met de spanning die de twee eerder genoemde leiders oproepen in de wereld.

Het onderwerp van mijn blog is het derde deel uit Mozart's Pianosonate no. 11 (nl), ook wel genoemd Rondo Alla Turca, oftewel Turkse Mars.
In dit stuk wordt het geluid nagebootst van een Ottomaanse militaire band (nl); Turkse marsmuziek dus eigenlijk. Vandaar dat dubbele gevoel, nu de Turkse troepen Syrisch Koerdistan binnendringen.

Arif Pasha - Mehterhane, Military Band, 1839 (Wikipedia)

Er zijn heel veel uitvoeringen van dit nummer te vinden, en ik weet al niet eens meer welke ik het eerst aantrof. Klassiek-liefhebbers zijn natuurlijk allemaal naar de film geweest, ik geef toch de link naar die versie: Amadeus (film) - Rondo Alla Turca.

Verder kies ik drie versies, die alledrie op hun eigen manier virtuoos gespeeld worden. Eerst zien en horen we op marimba de klassiek geschoolde straatmuzikant Alex Jacobowitz.

Alex Jacobowitz - Rondo alla Turca:


Dan heel andere koek: een metal-gitarist die ik pas nog liet horen in mijn blog over El Condor Pasa, Charlie Parra del Riego. Hij heeft in de loop der jaren dit nummer vaker geplaatst, ik kies de versie van 2011.

Charlie Parra del Riego - Rondo Alla Turca (Wolfgang Amadeus Mozart):


Je zou de volgende uitvoering een diagonale tegenstelling kunnen noemen, al meen ik klankovereenkomsten te bespeuren tussen die gitaar en het volgende instrumentarium: een Glass Harp (nl).
De bespeler hier, Robert Tiso schrijft op zijn website: The glass harp is a musical instrument invented in 1741 by an Irish musician named Richard Pockridge. It consists in a set of wine glases tuned by adding water and played by rubbing the fingertips around the rims.
Je kunt dus gevoeglijk stellen, dat dit "instrument" uit dezelfde tijd komt als de muziek van Mozart!

Robert Tiso - Rondo alla Turca (Turkish March):


Tja, waren alle machthebbers zich maar bewust hoe subtiel de wereld beheerd moet worden, en waren ze daarin maar net zo virtuoos als deze musici, hoe verschillend ook...



Ik vermoed dat Melody nog een poosje verstek moet laten gaan, maar ik plaats mijn gewone blok met links, zodat eerdere bijdragen vanuit hier kunnen worden gevonden.
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Melody.
Afleveringen t/m ZOZ347 vind je bij Trees, en de afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij de oorspronkelijke initiatiefneemster Marja.


dinsdag 8 oktober 2019

191006 - Van een afspraakje en een eekhoorn

Zaterdag had ik een afspraakje met Marijke in Bourtange. Met een buitenlandse omweg ging ik er naartoe. Het werd wel weer eens tijd en het weer leek niet al te slecht te worden, dus maar weer even het blitse tenue aangetrokken en de racefiets uit de schuur gehaald.
Aangezien een wat lagere temperatuur werd voorspeld, toch maar iets warmers aangetrokken, zonder meteen winterse thermospullen te kiezen.

Ik heb een app op mijn smartphone geïnstalleerd, waarmee je je hele route kunt traceren en analyseren wat je gepresteerd hebt: Strava (gedownload uit de Play Store). Vooral die route wil ik graag vastleggen, die prestaties geloof ik wel. Achteraf opzoeken via Google Maps is een klus, en lukt soms moeilijk, omdat je in Duitsland geen gebruik kunt maken van Street View om herkenningspunten terug te vinden.
Je kunt de app gebruiken voor zowel fietsen als lopen en wandelen.

Een tijdje geleden had ik die app al eens gebruikt. Ik reed toen in zuidelijke richting (ik ga altijd tegen de wind in weg), en kwam in Duitsland terecht. Onderweg maakte ik een noodstop van het lachen. Ik keerde om en maakte deze foto:


Door het rondje op straat, bij het omkeren, kon ik later met Strava precies de plek terugvinden waar deze "boerderij" staat, zo nauwkeurig werkt het.

Maar deze keer ging ik dus naar het noorden, omdat dat de windrichting was. Wel door Duitsland, waar ik al vrij veel gefietst heb, maar ook nog veel kan verkennen.

Na een paar kilometer kreeg ik een metgezel. Als je allebei in zo'n outfit op een fiets met krom stuur zit, het snelheidsverschil klein is en de richting hetzelfde, is al snel contact gemaakt. Ervaringen uitwisselen, het doel van je rit bespreken. We bleken een eindweegs dezelfde route te hebben.

Halverwege de grens belde Marijke, dat ze mijn locatie niet meer kon volgen - dat schakelen we in zodat ik teruggevonden kan worden als ik zoek raak of anderszins in het ongerede en opgehaald moet worden. Ik stopte om verstaanbaar te zijn via de telefoon, mijn metgezel reed door. Ik was een poosje aan het prutsen om het euvel te herstellen, en ging daarna verder.

Bij Barnflair de grens over, ik nam de eerste brug over het Haren-Rütenbrock-Kanal, en dan heet het daar ineens Barenfleer.
Het gebied aan beide kanten van de Nederlands/Duitse grens is voornamelijk agrarisch ingericht. De landweggetjes volgend kwam ik aan de Duitse kant langs de "groene grensovergang" bij het gehucht De Bruil (NL), waar bewoners van het grensgebied al ongecontroleerd de grens mochten passeren vóórdat de Schengen-akkoorden geactiveerd waren. Ik heb ook regelmatig gebruik gemaakt van dat fietsbruggetje.

Ik zag ergens een rij bomen, en op het eerste gezicht dacht ik, aan de stam te zien: heeft die boom een identiteitscrisis: weet 'ie niet meer of 'ie berk of eik wil zijn? Bij nader inzien bleek het een abeel.

Naar de lucht kijkend dacht ik aan de uitdrukking: die typische, schilderachtige Hollandse luchten. Ik stond op de grens, dus ik heb een foto gemaakt van de lucht boven Nederland en een van de lucht boven Duitsland. Zeg maar welke lucht van welk land is...


Even verderop was ik altijd rechtsaf gegaan, tussen de windmolens door. Er fietste iemand rechtdoor, en toen viel me voor het eerst dat bord op dat een doodlopende weg aangeeft, behalve voor voetgangers en fietsers.
Ook maar eens proberen dus. Te ver en niet slecht genoeg om terug te gaan, werd het een soort grindweg, dus doorfietsen. Desalniettemin een mooie omgeving!

Na een paar rechte einden met haakse bochten ertussen, kwam ik, bij een kruispunt, op een geasfalteerde weg. Hé, dat kruispunt komt me bekend voor - een tijd geleden kwam ik van de andere kant, en besloot toen om deze weg niet goed genoeg te vinden en sloeg af. Later kon ik op Google Maps deze route niet terugvinden door het ontbreken van herkenningspunten met Street View. Dat was een reden waarom ik Strava installeerde.

Verderop kwam deze weg met een flauwe bocht uit op een andere, iets bredere weg, halverwege een bocht. Bomen en struiken aan beide kanten vrij dicht aan de straat.
Een eindje voordat ik bij de kruising was, vroeg ik me af wat daar, precies in de bocht, op straat lag: een uit een boom gewaaid stuk hout? Maar niet overheen fietsen.
Dichterbij begon ik te twijfelen, en o, wat jammer, het was een verkeersslachtoffer. En niet zómaar een: een eekhoorn zonder uiterlijke schade...

Ik heb iets met eekhoorns: tijdens jeugdjaren waar ik met genoegen aan terugdenk, kwamen ze bij ons in de tuin. Bij ons, dat is de tuin van opa, waar achterin het bos al begon - wij woonden er bij in, mijn moeder en ik.
Een beetje boos was ik soms ook op de eekhoorns. Als de aarbeien rijp waren, achterin de tuin, kwamen ze er van snoepen, en ik vond ze zelf zo lekker!


Ik heb dat nog zo gaaf ogende beestje in de berm gelegd: ik moest er niet aan denken dat het helemaal te pletter zou worden gereden door auto's of een trekker met een dikke vracht erachter...

Verder maar weer. Aangezien ik geen wedstrijden aan het rijden ben, maar wel regelmatig eten en drinken moet als ik langere afstanden doe, stop ik even om te eten na elke ca. 10 km. Gewoon een stuk ontbijtkoek, geen dure sportvoeding. Drinken tijdens het rijden gaat wel, maar eten kost me teveel adem. Dat geeft ook tijd om eens nog beter om me heen te kijken dan ik al fietsend doe.
Kort voor Neudersum, toen ik al een eind langs de Nord-Süd-Straße reed, deed ik dat weer. Nu inspecteerde ik ook mijn locatie. Ik zag dat Strava blijkbaar mijn eerdere gepruts met mijn locatie had opgevat als pauzeren van mijn activiteit, en vroeg me om "Hervat" aan te tikken… shit! Ik had bij de eekhoorn een rondje gedraaid om de plek later te kunnen terugvinden! Nu vond ik een rechte lijn op de kaart van de plek waar het gestopt was naar hier, zonder de tussenliggende route te volgen.
Volgende keer beter opletten, weer wat geleerd. Het leven met apps gaat niet vanzelf.

Dit was wel weer bekend terrein, al is het alweer een tijd geleden dat ik regelmatig tot voorbij deze contreien kwam.
Op het Marktplein in de vesting Bourtange stond Marijke me al op te wachten. Ze had gezien dat ik dichtbij was, en wou een foto maken van mijn glorieuze aankomst.
Ze baalde stevig toen bleek dat op het moment suprême haar toestel in de selfie-stand was gesprongen. Dan maar een foto in stilstand.
Het bleek nog een gezellige drukte, met volle terrassen. Je moest er wel op gekleed zijn, dus ik heb eerst even een warme jas uit de auto gehaald. Toen zijn we lekker aan de cappuccino met gebak gegaan. Aardbeienkwark, dat wel.


De terugweg mocht mijn fiets uitrusten achterin de auto, en ik heb Marijke voorzover mogelijk mijn route van de heenweg laten zien, inclusief de eekhoorn. Die lag nog vredig in de berm.
Later, weer thuis, was er koffie met speculaas. Ik had het dierenbeschermingslepeltje met de eekhoorn, dat van Marijke's moeder is geweest.


zaterdag 5 oktober 2019

191005 - ZOZ - Van drums en staal en Bach

In een vorig blog kwam ik via Led Zeppelin bij een Japans klassiek strijkkwartet terecht, waarbij Google me hopelijk met de juiste vertaling van de voor mij onbegrijpelijke karakters ("lettertekens") heeft geholpen.
Ik kwam nu weer dergelijke tekens tegen bij een video die me intrigeerde, en ben dus weer bij Google Translate op bezoek geweest.


Uit de informatie onder de video blijkt, dat het een onderdeel is van een jubileumconcert van een Japans opleidingsinstituut voor muziek:  洗足学園音楽大学 ofwel  Senzoku Gakuen College of Music, en op de site staat een mooie overzichtstekening van de campus.
Er wordt gerept van docenten en studenten van over de hele wereld, maar daar kijk ik niet meer zo gek van op: we hebben in Emmen op het Hoger Onderwijs ook Aziatische studenten.

Ik heb maar niet geprobeerd uit te zoeken of het instituut alleen slagwerkinstrumenten onderwijst of dat het jubileum alleen die afdeling betreft. Het gaat in elk geval om een 35-jarig jubileum.
Er staat een heel programma beschreven, met het voorbehoud dat de verschillende video's niet persé overeenkomen met dat programma. Onder elke video die ik vond, staat dezelfde informatie.

Uitvoering: Percussie-ensemble 35-jarig jubileumconcert
Datum: 23 december 2014
Locatie: Senzoku Gakuen Maeda Hall

Ik heb voor de gein die locatie even opgezocht met Google Maps. Om te beginnen vlieg je van Amsterdam naar Japan; als je geluk hebt en een vlucht zonder tussenstop, doe ja daar blijkbaar ruim 13 uur over. Je moet in het conglomeraat Tokio zijn, en daarbinnen in de prefectuur Kanagawa. Ik snap niet goed hoe dat allemaal werkt, maar ik hoef de reis dan ook niet in het echt te maken. De metropool Tokio heeft meer dan twee keer het inwonertal van Nederland.
Met Maps is het natuurlijk gemakkelijk om op die campus terecht te komen.


Ik begin met de video waar ik aan bleef haken, wat voor mij een "typisch Japans" schouwspel is: een aantal grote drums met een groep drummers. Ik vind het een indrukwekkend geluid en ik zit geboeid te kijken hoe zo'n grote groep exact simultaan de ritmische patronen uitvoert! Maar ik kan me voorstellen dat je het moeilijk vindt om dit hele nummer (10:41) uit te zitten kijken / luisteren...

Wadaiko Ensemble - Eiji Hayashi / Vruchtbaarheid van de zee:


Via Maps kon je precies die Senzoku Gakuen Maeda Hall vinden waar deze uitvoering plaatsvond, met foto's van buiten en binnen.


Mijn reconstructie van het programma: Tja, ik ben nogal gecharmeerd van steelbands, en er zijn klassiekliefhebbers / kenners onder de zwijmelaars, dus uit het bovenstaande lijstje pik ik deze er nog even uit.

Steelband - Kleine Fuga in G mineur / J.S. Bach, arr. Keita Hayashi:


Ik hoop dat ik de tekstfragmenten op de juiste manier heb weergegeven via de interpretatie van de Google vertaling, ik heb mijn best gedaan.
De gebruikte afbeeldingen zijn van Google Maps en van de site van Senzoku Gakuen College of Music.



Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Melody.
Afleveringen t/m ZOZ347 vind je bij Trees, en de afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij de oorspronkelijke initiatiefneemster Marja.