WE300 - Indrukken (2) : Drents Museum, de Sovjet Mythe

Gisteren waren we in het Drents Museum om de tentoonstelling De Sovjet Mythe nog te kunnen zien. We liepen deels langs de route van Willem-Alexander en Maxima eergisteren, bij hun provinciale kennismakingstocht.
Als publiciteitsstunt staat een groot beeld van Lenin op een prominente plaats in Assen, waarvan het gezelschap verre gehouden werd. Dat beeld werd "gered" door bouwondernemer Koop. Toen het in 2003 in Tjuchem stond bij een boerderij, heb ik er een gedicht over gemaakt:

Het beeld van Lenin aan de kop van de Vaart in Assen en bij Tjuchem

Ommekeer

Machtig leider, gebronsd
rechterhand in weids gebaar

verheven staat hij voor
verheffing van het volk
grootse dromen die verkeerden
bevrijding die tot knechting werd

onvindbaar op de vlakte
waar geestverwanten wonen

ooit omringd door pleinen vol volk
nu verborgen achter bomen
jaspanden wapperend
in een wind die niet meer waait

van beeldenstorm en smeltkroes
gered door kapitaal

Een greep uit de tentoongestelde schilderijen

De tentoonstelling liet ons niet onberoerd. De Sovjetperiode werd in perspectief geplaatst door de verstrekte informatie over kunst binnen de maatschappelijke ontwikkelingen. Daaruit komt Lenin, alhoewel geen lieverdje, meer als idealist, en Stalin als ontspoorde geest.

Eerbetoon aan de grote leider Stalin, 1950
Kogatsj / Netsjitajlo / Tsyplakov - Olie op doek, 351 x 525 cM
De vorming van politieke mythes en het perfectioneren van het beeld van de leiders had plaats vanaf de jaren dertig en bereikte in 1949 zijn hoogtepunt. In dat jaar werd op ongekend grootse wijze de zeventigste verjaardag van Stalin gevierd.
Stalin daalt als een godheid in een stralend aureool af naar de menigte; hij is vlakbij en tegelijkertijd onbereikbaar. In zijn directe nabijheid staan zijn trouwe volgelingen.

Sommige schilderijen zijn enorm groot, tot 4x7 meter! Veel schilderijen en beelden zijn meer dan realistisch: propaganda voor een betere mensheid in de visie van toen. Kunstenaars lijken meer geïnspireerd door ideaalbeelden dan gedwongen kunstvormen, knap vormgegeven, soms met bedekte bedenkingen.
Veel namen ken ik niet. Malevitsj, die ik kende van zijn Zwarte vierkant, heeft hier realistischer schilderijen.

Aangrijpend vonden we het schilderij Angst van Petrov-Vodkin, dat de invloed van een grootschalig gevaar (burgeroorlog) op kleinschalig niveau (een gezin) weergeeft.

Angst 1919, 1934 - Koezma Petrov-Vodkin.
Het schilderij weerspiegelt zowel de feitelijke gebeurtenissen van de belegering van Petrograd door de troepen van generaal Joedenitsj als de persoonlijke herinneringen van de schilder: 'In het schilderij Angst wilde ik vertellen over het sinistere jaar 1919'.
De schilder geeft de leefomstandigheden in een arbeiderswoning weer en de gesteldheid van zijn bewoners die niet slapen tijdens deze verontrustende nacht.
De suggestie is zeer sterk dat hier niet alleen een historische situatie wordt verbeeld. Maar ook een eigentijdse. Het schilderij werd immers gemaakt in 1934 toen de onderdrukking op gang begon te komen.

Aansluitend bekeken we de aanvullende tentoonstelling 'Samen en Alleen, Leven in Rusland van 1900 tot nu', met schoolboeken, posters en foto's uit familiealbums. Een projectie met drie beamers gaf aanvullende informatie.

Na dat alles waren we toe aan koffie met iets lekkers. Ook dat kan prima in het Drents Museum!

Plato's WE-300 uitdaging voor mei/juni: themawoord = Indrukken.

N.B.: De fotobijschriften zijn niet meegeteld, het gedicht wel.
© Toelichting schilderijen ontleend aan Drents Museum
© Gedicht: Gauke Zijlstra, 2003 - n.a.v. bezoek aan beeld van Lenin bij Tjuchem
© Foto's: Gauke Zijlstra en Marijke van der Scheer

WE300 Mei-Juni 2013: Indrukken

Ze kwamen vrij vaak in de dierentuin, het oudere echtpaar, want ze hadden een abonnement.
Toch zagen ze elke keer wel iets moois of interessants. Ook omdat ze, vanwege hun abonnement, informatie kregen toegestuurd waarin het gedrag van dieren werd uitgelegd, zoals de verhoudingen binnen de grote groep bavianen. Elk dier heeft zijn eigen plaats in de hiërarchie, van grote mannen met machtige grijze manen tot de allerkleinste jongen vastgeklemd aan de vacht van hun moeder.
Vaak moest het echtpaar de neiging onderdrukken om bij het bavianeneiland te blijven zitten kijken tot sluitingstijd. Niet alleen naar de apen, ook naar bezoekers en dan vooral kinderen.
Ook leefden ze mee als er dieren werden geboren of stierven. Dat laatste door ouderdom: sommige dieren werden ouder dan in de natuur. Soms door ziekte, wat onvermijdelijk was, ondanks de goede verzorging.
Nu liepen ze over een houten "brug", die boven het verblijf van de bizons langs liep. Ze waren teleurgesteld dat ze geen bizons zagen. Waarschijnlijk in hun nachtverblijf, maar recent nog wel buiten geweest: dat was te zien aan de verse hoefafdrukken op modderige plekken.
Altijd imposant is de kudde olifanten; de enorme slagtanden van de grootste man, waarvan één gedeeltelijk is afgebroken. Ook massief is de gestalte van de neushoorns op de savanne, waar veel dieren van het Afrikaanse continent doorelkaar lopen: giraffen, gnoes, impalas, struisvogels, enzovoort.

Tijdens het typen van dit verhaal, beland ik in een uitzending van Herman den Blijker. Meestal vermijd ik dergelijke programmas, maar nu gaat het over een restaurant naast de voordeur van familie in Nijmegen, waar we ook ooit gegeten hebben. De metamorfose is ontroerend, en we SMSen: wanneer gaan we daar eten?

Dan meldt facebook dat een lieve "stiefdochter" vandaag jarig is, op de datum dat mijn ouders 71 jaar getrouwd zouden zijn geweest...

Plato's WE-300 uitdaging voor mei/juni: themawoord = Indrukken.

Hoe de 100-jarige "Opa muziek" foto'tjes dateerde via een "sufferdje"

Ik had een paar kleine foto'tjes, waarvan ik wist dat er een zangkoor op stond waarin mijn moeder zong. Voor zover ik wist, waren die foto's genomen toen het koor eens optrad voor de radio.
In welke koren mijn moeder allemaal gezongen heeft, weet ik niet. Destijds had dat niet zo mijn interesse, nu kan ik het haar niet meer vragen: ze is al 31 jaar "uit de tijd".

Dat ze zong in een koor, en dat dat haar lust en haar leven was, wist ik wel. Ik heb al eens beschreven hoe de koorzang op het "meetingterrein" hier in de Emmerdennen nog altijd naklinkt in mijn geheugen.

Dat blog schreef ik naar aanleiding van Marijke's (toen nieuwe) blog De Schoonheid Van De Stad Emmen. Dat begon ze uit ergernis over de domheid van de lijstjesmakers die Emmen bestempelden als "de slechtste stad om te wonen".
Juist vandaag vernamen we dat Emmen dat predicaat voor de derde keer op rij van die lui gekregen heeft. Waar die pretentieuze ijdeltuiten hun criteria aan afmeten, kun je aflezen uit hun nr. 1: Amsterdam. Gewoon Randstedelijke arrogantie en wereldvreemheid dus, zoals in: "ik lust geen melk van koeien, ik wil melk van de Albert Heijn!"
Leuk om er een dagje rond te lopen misschien, maar stoorniswekkend om er te wonen.

Eén dezer dagen stond in een lokale weekkrant (in deze contreien vaak "het sufferdje" genoemd) een artikeltje met de kop: "Opa muziek is maandag honderd jaar geworden". Na al die jaren kwam de man op de foto me vaag bekend voor. De naam onder de foto maakte aan elke twijfel een eind: de dirigent waar mijn moeder het zo vaak over had gehad: meneer (Siebe) Heinsma. Het artikel meldt: De 100-jarige vertelt dat hij minimaal 30 zangkoren en muziekverenigingen onder zijn hoede heeft gehad. "Een van de hoogtepunten was een radio-optreden van al mijn zangkoren voor een programma van de NCRV in het jaar 1948." Daarmee is het jaartal onthuld en de lokatie bevestigd van de kleine foto'tjes.

Als hij nu 100 is geworden, is hij dus geboren in 1913, twee jaar later dan mijn moeder. Ook intrigerend is, dat dit artikel is geplaatst op dinsdag 14 mei, de datum van het overlijden van mijn vader in 1944, en de trouwdag van Marijke en mij in 2004.

1948 was het jaar van onze (mijn moeder en ik) verhuizing van Oostwold [gem. Leek] naar Emmen, waar we bij de ouders van mijn moeder gingen wonen. Ze moet dus al vrij snel bij dat koor gegaan zijn.

Ik weet niet wanneer ze daar begon, maar mijn moeder heeft een aantal jaren gewerkt bij de Bendien textielfabriek als bandleidster. Naar de kantine van dat bedrijf ben ik op zondag een aantal jaren meegenomen naar kerkdiensten, nadat ik 's zaterdags in het bedrijfsbadhuis was verschoond door mijn moeder: mijn eerste kennismaking met douches.
Klopt het dat het koor daar ook gerepeteerd heeft, of is mijn geheugen nu te creatief?

Ik heb me suf gezocht naar die kleine foto'tjes, die volgens mij in een fotoalbum van mijn moeder zitten. Ik heb dat album nog steeds niet teruggevonden: te goed opgeborgen vanwege de kwetsbaarheid en het overhoop halen van het halve huis om laminaat te leggen. Gelukkig had ik de foto'tjes al geblogd en dus gescand...

De "oude" NCRV-studio en het koor op twee kleine kiekjes

Wel vond ik, in een stapel losse foto's, een "statiefoto" van het koor met een autobus op de achtergrond. Ik weet niet zeker of deze foto te maken heeft met het NCRV-optreden in 1948.
Dit is duidelijk een vrouwenkoor: de dirigent (Heinsma) en chauffeur zijn de enige mannen.

Mijn moeder staat onder de rode pijl.

Achterop die foto staat een stempel van een fotograaf uit Hilversum.

Bij het koor op de kleine foto zijn ook meerdere mannen aanwezig: gemengd koor? Die foto is te klein en onscherp om mijn moeder er op terug te vinden. Zou mijn moeder liever in een vrouwenkoor gezongen hebben of in een gemengd koor, of heeft ze in twee koren tegelijk gezongen?
Ze was weduwe: deze foto's zijn van 1948 en misschien later, zou ze (na 4 jaar) al voorzichtig gedacht hebben aan een nieuwe relatie?

Niklas - 130523 - Aanvulling op "Almere Schaatsmekka?"

Zoals ik in een vorig blog schreef, is er veel weerstand tegen het verplaatsen van het hart van de schaatssport van Thialf naar Almere.
Er is op Facebook al een actie gestart: Thialf Moet Blijven, maar niet iedereen wil iets te maken hebben met Facebook.
Voor hen is er nu ook de mogelijkheid om via een petitie hun mening kenbaar te maken

N.B.: "Almere wil geen cent uitgeven aan Icedome". Dan weet je dus al dat het Almeerse hart niet bij het schaatsen ligt, hoogstens bij het incasseren: grondverkoop, belastingen op de recette enzovoorts...
Update: Er is nu ook een website Thialf Moet Blijven

Zou...

Mijn vader zou vandaag 97 zijn geworden, maar 68 jaar en 8 dagen geleden overleed hij aan darmkanker. 28 dagen daarvoor vierde ik mijn eerste verjaardag.

Niklas - 130521 - Almere schaatsmekka?

'Almere wordt nieuw schaatsmekka', lees ik.
Niks ten nadele van moslims, maar ik ken er geeneen die schaatst...!
Laat nou mooi Thialf onze schaatstempel blijven, dáár ligt het hart van de schaatssport en zijn liefhebbers!
Je kunt de actie steunen op de Facebook-pagina: Thialf Moet Blijven
Straks willen ze ook nog de Elfstedentocht naar de Randstad halen...

Koopmanschap, toiletpapier en zorg, klein en groot gesjoemel

Supermarkten beweren allemaal dat ze de beste kwaliteit leveren tegen de laagste prijs.
We deden onze boodschappen in opeenvolgende weken bij twee verschillende supers: er waren nauwelijks prijsverschillen voor ruwweg dezelfde inkopen.
Over boodschappen gesproken: op het toilet viel mij iets op. De "nieuwe" toiletrollen op de pleeboy hadden een kleinere diameter dan de vorige, uit de andere winkel, terwijl het in beide gevallen "3-laags" papier was.

Ik ontdekte, dat de velletjes op zo'n nieuwe rol 1 cm korter zijn dan op de oude. Ook is het papier dunner - ik snuit er mijn neus wel eens mee, nu blies ik er dwarsdoorheen.
Als standaardwaarde dacht ik dat een closetrol "ca. 200 vel" is. Op de verpakking van de nieuwe stond eerlijk vermeld: "ca. 180 vel"...
Tja, dan heb je al flink wat materiaal bespaard om "goedkoper" te kunnen zijn...

Veel harder aantikkend zijn de "de pan uit rijzende zorgkosten", die in een recent verleden stelselmatig door de politiek werden toegeschreven aan "de vergrijzing". Als oudere durf je bijna niet verder te leven, en nu wil een artsenorganisatie ook nog dementerenden in leven houden, die bij hun volle verstand een schriftelijke euthanasieverklaring hebben getekend dat ze niet zo afgetakeld willen eindigen.

In publicaties van de laatste tijd lees ik, dat ziekenhuizen ligdagen en behandelingen declareren die helemaal niet gepleegd zijn, wat jaarlijks miljoenen kost. Verder werd gemeld dat vele cosmetische ingrepen onterecht werden gedeclareerd als medisch noodzakelijk: weer een forse aanslag op de collectieve portemonnee. Voeg daarbij sjoemelende bureau's voor thuiszorg, in het vacuüm ontstaan door het afschuiven van taken door het Rijk naar Gemeenten, maar dan zonder voldoende geld.
Al met al een zeer triest beeld, dat lijkt te zijn gevoed door de veelgeroemde "Marktwerking in de zorg"...

Er wordt nu soms voorzichtig gerept van fraude, maar hebben we daar geen andere benaming voor als het in het buitenland gebeurt: corruptie?

Giro di Drenthia

Vanmorgen lekker een stuk gefietst. De voorspelling was, dat het hier pas vanaf 14:00 uur zou regenen, en ik had al dagen het plan gehad maar het kwam er niet van. Windkracht 3 uit noord-oost, dat betekende dus vertrekken in die richting. Op de Rondweg viel de wind me toch tegen. Ik koos er voor om enigszins noord-oost te gaan door de bossen. Door het Valtherbos richting Valthe, Exloo, en dan maar zien hoe ver ik zou komen. Vervolgens langs de oostkant van de Hondsrug terug.

Eenmaal in het Valtherbos kwam ik achter een ouder echtpaar terecht met elektrische fietsen.
Ondanks dat die dingen vrijwel geen geluid maken, bleken ze moeite te hebben mijn bel te horen. Soms lach ik er om: oudere mensen op elektrische fietsen, met een navigatiesysteem op het stuur waar ze steeds heel plechtstatig op kijken, op een route die ze waarschijnlijk al vele malen hebben gefietst...
Soms heb ik er ook mijn bedenkingen bij: ze rijden dan met de snelheid van een 20-jarige en hebben het reactievermogen van een 80-jarige.
Dat was bij deze mensen niet het geval: ze versperden het fietspad met een tempo waarbij ze nog net niet omvielen. Maar ze groetten vriendelijk, toen ze eindelijk beseften dat er iemand voorbij wou en ik ze passeerde.

Er zijn mensen die me vertellen dat je "niets ziet van de omgeving, als je zo hard jakkert", en deels hebben ze gelijk. Maar ik zie meer dan zij denken, en het is heerlijk om zo te fietsen in het bos of op de vlakte: de geuren, de geluiden! Hoeveel verschillende vogels ik hoor in het bos, waarvan ik wel het geluid, maar niet de naam ken.

Verderop in het Valtherbos zag ik nog net een rode jas wandelen met de fiets aan de hand op het pad naar het Onderduikershol, en langs de bosrand aan het eind zag ik een schoolklas lopen in de buurt van het Hundebed. Misschien hebben ze wel een bezoek gebracht aan het Onderduikershol, want dat is als monument geadopteerd door basisscholen.

Even verderop, in Valthe, staat een beeld van Joost Barbiers, "Zonnetafel". Ik vond er vanavond een prachtige uitleg bij door Hans Zabel, de animator van het project Art-in-Stone, waar we met onze dichtersgroep ook nog eens gedichten bij hebben gemaakt.

Ik ga eigenlijk langs Valthe, het fietspad op naar Exloo. Daar ontdek ik, dat ik daar al een tijd niet meer gefietst heb, want er zijn nu onderweg een paar wildroosters. Daar tussenin stop ik bij een bankje voor mijn eerste plak ontbijtkoek en ik zoek even een boom op.

Ook in Exloo is er veel veranderd, maar de route is nog duidelijk: ik ga rechtstreeks door naar het fietspad waarlangs ik naar Ees, Borger of Buinen kan. Het wordt Buinen, omdat dat het meest oostelijk is. Dat is beter voor de terugweg om wat meer rugwind te krijgen. En bij dat besluit telt ook mee, dat daar een helling is, die ik wel weer eens wil bedwingen.

Als ik die helling opgefietst ben, stop ik bij het bankje, dat er nog steeds trouw op me staat te wachten. Ik ga lekker zitten, met de rug naar de wind en neem mijn tweede plak koek en slurp flink wat uit mijn bidon.
Op deze heuvel heb je een prachtig weids uitzicht, met de bosrand op de achtergrond. Op de pas ingezaaide akkers komt het eerste gewas boven de grond. Om me heen hoor ik zeker 5 veldleeuwerikken kwinkeleren, een van de mooiste muziekjes die ik ken. Als ik er onderweg een hoor, stap ik vaak even af om de lucht af te zoeken waar hij is. Dat kan heel hoog zijn, zodat je hem bijna niet terugvindt tussen de "ruis" van je ogen.

Op de terugweg ging ik van Buinen naar 1e Exloërmond, 5 km strak tegen de wind in, om daarna meer rugwind te hebben. Zo kwam ik op ruime afstand langs de LOFAR-locatie, waar tenminste twee vroegere collega's van me bij betrokken zijn.
Via de Mondenweg, na 2e Exloërmond, sloeg ik vóór Valthermond af en op dat landweggetje had ik een heel lang eind pal rugwind. Ik kwam in Nieuw-Weerdinge uit, en via Weerdinge ben ik langs de al te bekende route naar huis gefietst.

Thuisgekomen maakte Marijke koffie en een paar heerlijke broodjes, waarmee we neerstreken in de tuin. Toen dat op was, kwamen de eerste druppels. Nadat ik me had omgekleed, zette ik Sporza aan, op de Belgische TV: de Giro d' Italia. Ze fietsten daar in de stromende regen, op natte straten en zeer gladde wegmarkeringen...
Ze fietsen dan nog steeds een stuk sneller dan ik, maar ik ben geen topsporter. Toch ben ik er best trots op dat ik op mijn 70e nog een rondje van 65 km kan fietsen (zonder hulpmotor) met een gemiddelde van ruim 20 km/uur, met een fietscomputer die gewoon doortelt als ik stilsta.
En dat op 4 plakken ontbijtkoek en 2 bidons zelfgemaakte sportdrank...

Niklas - 130515 - Swingende regen?!

Gisteren niet onze traditionele dagtocht gemaakt ter gelegenheid van onze trouwdag, maar een bezuinigde versie. Misschien daardoor maar één buitje gehad onderweg.
Vandaag kwam ik "wilfend" de door mij bewonderde Eugene Mago weer eens tegen op JoetJoep, die een passende titel: "Rhythm Of The Rain (The Spotnicks variation)", aan zijn repertoire heeft toegevoegd.
Eerste gedachte: hé, hebben The Spotnicks dat opgenomen? Maar dat staat blijkbaar niet op JoetJoep.
De volgende halte in mijn geheugen was Rob de Nijs, een vertaling, zoals de platenboeren toen elk succesnummer lieten vertalen. Het origineel was van The Cascades.
De versie van The Spotnicks vond ik toch nog, in een Archief met heel veel Spotnicks muziek, alleen audio, maar wel als een soort Jukebox te gebruiken! Het is daar nummer 154.

130512 - Niklas - Wie de jeugd verpest, verpest de toekomst

Mark van Bommel maakte vandaag bekend te stoppen als actief voetballer. Hij wordt geprezen om zijn "winnaarsmentaliteit".
Hij nam afscheid "in stijl", met een rode kaart na de tweede gele, die eigenlijk de tweede rode had moeten zijn, wegens pogingen tot het voorgoed slopen van tegenstanders.
Hij wil de jeugdopleiding van PSV gaan doen, en intussen kreupelt de ene "respect"-campagne na de andere langs de velden...

Niklas - 130511 - Stapel...?

Het centrum van Emmen wordt rigoreus overhoop gehaald. Het Dierenpark wordt in zijn geheel verplaatst en de centrale verkeersader wordt ingegraven, onder het plein dat de toegang moet vormen tot de nieuwe locatie. De oppositie vindt B&W stapelgek en vreest, dat de kosten van het project gierend uit de klauw gaan lopen. Een publikatie in een plaatselijk weekkrantje doet inderdaad het ergste vermoeden: het blijft blijkbaar niet bij één tunnel, maar er is ook nog sprake van een ondergeschoven exemplaar...

Verweesd in de vuurdoorn...

In de vuurdoorn op ons terras maken merels elk voorjaar een nest. In het begin schuwen ze dan de momenten dat wij op het terras zijn. Als ze eenmaal aan ons gewend zijn, durven ze ook van en naar het nest te vliegen als we er zitten te lezen of liggen te luieren.


We hebben meermaals jongen in het nest gezien en gehoord, maar we hebben ze nog nooit zien uitvliegen. Misschien zoeken ze daarvoor altijd een moment uit van onze afwezigheid, omdat de ouders het anders te riskant vinden.
Ook dit jaar zit er een merelnest, en we hebben de ouders druk heen en weer zien vliegen. Tussen de sterke takken met scherpe doornen door kon je zien hoe er steeds een op het nest zat, doodstil, met een alert koppie.


Ineens was de levendigheid afgelopen. Vaag hadden we het idee dat we een ruzie hadden gehoord tussen onze merels en een van de volop aanwezige eksters of vlaamse gaaien. We hebben al dagenlang geen merel meer gezien in onze tuin.
Vandaag ben ik maar eens gaan kijken hoe het nest er van binnen bij lag. Trapje erbij, en ten koste van een geschramde hand, die nog uren schrijnde en jeukte, heb ik een foto gemaakt van de binnenkant van het nest. Er ligt één eitje, vergezeld van een paar dode bladeren...


Update 9-5-13: Ik vond nog een foto van de merel op het nest (middenste foto, gemaakt met zoomlens)...

Kanker en waardigheid

Ik maakte op zondag 5 mei, Bevrijdingsdag, al melding van het overlijden van Piet, "na een lange lijdensweg". Vandaag kwam de rouwkaart, beginnend met een gedicht:

Iedereen kent dat woordje
van zes letters groot
Voor de één een scheldwoord
voor de ander de dood
Het besef wat het met anderen doet
wanneer jij dat ene woordje
naar hem of haar roept
Wanneer je zelf de pijn hebt gevoeld
snap je pas wat er mee wordt bedoeld

Ik kende het niet en heb op internet gezocht of het een bekend gedicht was. De eerste zin leverde meteen 103.000 zoekresultaten. Daaronder langere versies van het bovenstaande, vaak in minder goed Nederlands.
Het eerste was een forum, met neerbuigende teksten over mensen die proberen gedichten of liedteksten te schrijven. Op die langere versie van bovenstaand gedicht werd daar niet of nauwelijks inhoudelijk gereageerd, maar wel geringschattend en spottend, de meeste zelf in slecht Nederlands.
Zijn die lui zulke wereldvreemde onbenullen dat ze niet weten wat kanker aanricht? Zijn ze verstoken van elk empathisch vermogen? Of zijn ze zó bang zelf kanker te krijgen dat ze het weg-ginnegappen?

Het overlijden van mijn vader aan darmkanker, een week voor zijn 28ste verjaardag, heb ik alleen van horen zeggen: ik was baby. Mijn moeder stierf op haar 71ste verjaardag aan beenmergkanker.
Familieleden heb ik langzaam zien wegkwijnen, soms pas 47 jaar. Collega's, vrienden en kennissen vielen ten prooi aan diverse vormen van kanker. Vaak een terugval na een hoopgevende opleving; slechts enkelen overleefden het.
En nu Piet, 68, ook na een lange reeks zware behandelingen en mensonterende aftakeling.

Wat heb ik dan een geluk gehad. Toen ik 11 was had ik een ongrijpbare ziekte. Een paar keer het ziekenhuis in, urgente bloedtransfusies, maar geen echte diagnose. Ik kwam terecht bij een professor, toen voorloper in de oncologie. Anderhalf jaar na het eerste symptoom, waagde hij een proefoperatie en verwijderde daarbij een tumor uit mijn darmen, voordat die kwaadaardig werd. Een gedurfde operatie toen, zei een specialist nu.

Ik gun iedereen om vrij te blijven van kanker, zelf of in de naaste omgeving. Maar heb dan tenminste de waardigheid, om jezelf niet als stompzinnige botterik neer te zetten door kanker als scheldwoord te gebruiken of iemand een dergelijke ziekte toe te wensen.

Piet heeft rust, nu de bloesem glorieert

Vandaag, Bevrijdingsdag, heb ik een heerlijke fietstocht gemaakt, gedeeltelijk door Duitsland.

Gisteren dodenherdenking: ik ben even naar het graf van mijn oom Bertus geweest, overleden augustus 1945. Zover ik weet, is hij besmet geraakt met TBC toen hij zijn laatste onderduikers verplaatste.
Ik heb nog een brief van hem uit februari 1945, gericht aan mijn moeder en mij (ik was toen bijna 2), waarin hij vertelt hoe een andere oom afgevoerd is naar het Scholtenshuis in Groningen, en dat de Landwacht hemzelf mishandeld had.
Hij is toen van Stadskanaal naar Emmen gevlucht. Donderdagnacht vertrokken en zondagavond aangekomen. Sneeuwstormen en met de fiets aan de hand lopen door 30 cm sneeuw.

Vandaag Bevrijdingsdag, maar met gedachten aan Piet, overleden na een lange lijdensweg.
Hij wou al lang niet meer. Het enige waar hij nog naar uitkeek was, dat onze kleinzoon op Hemelvaartsdag vlaggendrager mag zijn bij de finale PSV - AZ. Zijn laatste paar dagen lag hij in het ziekenhuis met een gebroken heup. "Je neemt het wel op voor me hè, als ik niet kan kijken!", had hij gezegd.

Vandaag heb ik een flinke fietstocht gemaakt. Je merkt geen landsgrenzen bij de uitbundige bloei van krentebloesem en allerlei andere bloemdragende struiken en bomen.
De nuchtere cijfers: een afstand van ruim 81 km met een gemiddelde van bijna 21 km/u en een maximumsnelheid van 36 km/u. Dat laatste zal bij een afdaling zijn geweest, want ik heb een paar lekkere hellingen beklommen.
Op een picknickbank, lekker in het zonnetje aan de Vecht bij de Haandrik, heb ik een tijdje zitten genieten en mijn laatste proviand verorberd. Toch was ik binnen 4 uur weer thuis.
Nee, afstand en snelheid zijn niet spectaculair voor een getrainde toerfietser, maar ik ben best een beetje trots op deze cijfers, op mijn leeftijd en nauwelijks getraind: ik zou 2 à 3 keer per week 60 km getraind moeten hebben vanaf maart, maar heb iets van 4 ritten van 40 à 50 km gemaakt.

Ik vond een stimulans in een spreuk die Marijke op haar facebook-pagina plaatste:
Laat het verlies van een dierbare geen blijvende rem zijn op je bestaan.
Lach als je kunt lachen. Juich als je kunt juichen.
Je verraadt er niemand mee, je leeft.

Astrid Dämmler

Vandaag heb ik mede namens Piet, oom Bertus en al die anderen genoten van het mooie weer, alle overweldigende bloei en bloesem, en van wat ik nog kan!

Dit was ongeveer mijn route vandaag.
N.B.: Google Maps ondersteunt in Duitsland (nog?) geen fietsroutes of Streetview. Ik heb daarom met wandelroute's geëxperimenteerd. Bij Wielen ligt de helling die ik graag nog eens wou beklimmen, maar die kun je dus niet met Streetview bekijken. Ik heb 'm wel gedaan!

Een mens moet zo jong mogelijk zichzelf leren verdedigen

5-jarige jongen doodt 2-jarig zusje met eigen geweer
Een Amerikaanse jongen van 5 heeft zijn 2-jarige zusje doodgeschoten met een geweer dat hij vorig jaar cadeau had gekregen.
Het jongetje had een speciaal voor kinderen gemaakt .22-kaliber geweer gekregen toen hij 4 was. Het vuurwapen stond in een hoek van de kamer en de familie zou niet hebben geweten dat er een kogel in zat.
Het geweer is gemaakt door het bedrijf Keystone Sporting Arms, dat zogeheten Crickett-wapens voor kinderen maakt. Het bedrijf adverteert met de slogan "my first real rifle" en heeft op de website foto's van schietende kinderen.

Juist na het drama op de school in Newtown pleitte de wapenlobby, de NRA, nog eens extra voor meer vuurwapens "zodat iedereen zichzelf beter kan verdedigen". Ziehier een "fraai voorbeeld" van deze paranoia.
Als ik dan bovenstaand bericht weer lees, na alle tussenliggende en voorgaande schiet-"incidenten", kan ik alleen maar cynisch worden: gaat de NRA nu roepen om nóg meer vuurwapens voor nóg jongere kinderen?
Dit jongetje heeft nu immers aangetoond dat hij zichzelf, dankzij zijn eigen geweer, kon verdedigen tegen zijn levensbedreigende zusje? Of niet dan?