Minister Kamp (VVD) probeert het "flitsontslag" er door te drukken. D66 leider Pechtold
loopt voorop bij het acuut omhoog willen rauzen van de pensioengerechtigde leeftijd.
Dit alles om meer mensen aan het werk te krijgen en te houden.
En ik lees dat werknemers huiverig zijn om van baan te veranderen vanwege de onzekerheid, en dat werkloze 55-plussers op muren stuiten bij het zoeken van werk.
Bij de gezondheidszorg wordt het beginsel van solidariteit sterk onder druk gezet door privatisering, die vele ogen voorziet van platina eurotekens. Dat lijkt zelfs verantwoordelijk minister Schippers (VVD) te gek te worden.
Naar mijn idee worden we in rap tempo in de richting gedirigeerd van een beschavingspeil, waaraan we ons nog maar sinds een paar eeuwen geleden langzamerhand ontworsteld hebben: het beschavingspeil waar stinkend rijke potentaten naar believen konden beschikken over lijfeigenen en dagloners. En waar de gemiddelde levensduur van arbeiders zo rond de 45 jaar lag. Voor hen was alleen de medische zorg van kwakzalvers bereikbaar.
Tja, dan heb je de vergrijzing keurig opgelost...
...en Niklas "logeert" hier ook. (v/h dwarsbongel.web-log.nl en niklas.web-log.nl)
26 juni 2012
16 juni 2012
Intrigerend Wahn
Het lijkt wel alsof ik in een dip zit, gezien mijn geringe blogproductie, en dat is ook zo. Ik had net weer een redelijk peil bereikt met mijn fietsprestaties, maar daar is de klad in gekomen. De voorbereidingen voor mijn plan om de Afsluitdijk een keer heen en terug te fietsen voordat ik 70 ben, zijn getorpedeerd door een aanval van eczeem, vermoedelijk gevolg van zonne/lichtallergie veroorzaakt door medicijnen. De dermatoloog wist gelukkig een effectieve zalf die de ondragelijke jeuk wegnam, en het groffe schuurpapier op mijn armen, benen en rug weer terugbracht tot zoiets als huid met verkleurde vlekken.
Mijn racefiets blijft dus voorlopig in de schuur en mijn wielerbroek en koerstrui in de kast.
Om toch niet te versuffen achter de geraniums, maakten we een autoritje. We gingen langs Ter Apel de Laudermarke in. Dat is een mooie omgeving, ik kan me goed voorstellen dat de bekende puntdichter Kees Stip, ook bekend als Trijntje Fop, verkozen heeft om daar de laatste 23 jaar van zijn leven te gaan wonen.
De route voerde ons naar de oostkant van Bourtange. Omdat we er kortgeleden nog uitgebreid geweest zijn, gingen we de vesting niet in.
De keuze is daar dan: dezelfde weg terug of Duitsland in. We houden niet van dezelfde weg terug.
Een aantal jaren geleden heb ik veel in die omgeving gefietst. Dat is gemakkelijker geworden sinds "Schengen", maar daarvoor waren er al "groene grensovergangen" voor mensen uit het grensgebied. Daartoe heb ik me gemakshalve ook vaak gerekend.
Het was al een tijd geleden dat ik een grotere actieradius had op fiets, maar mijn laatste fietstocht (ruim 90 km) voor mijn allergie-aanval voerde voor een groot deel door Duitsland, met name langs windmolenparken, om eens te peilen wat ik aan geluidsoverlast constateerde.
Tegenstanders van windmolens voor energiewinning roepen vaak dat windmolens veel te kostbaar zijn en te weinig energie opleveren, maar waarom richten die "gründliche" Duitsers (in navolging van de Denen) dan zoveel windmolenparken op, dichtbij de Nederlandse grens? Ik schat de Duitse industrie bepaald niet in als dom...
We kwamen nu iets noordelijker Duitsland binnen dan tot waar ik die laatste tocht was gekomen. Ik kwam toen langs een markant punt, ik noemde het terloops. Uit mijn hoofd zocht ik de weg naar dat kruispunt met een monument en infopaneel, dat herinnert aan het Emslandlager Oberlangen (VI). Ik had wel eens iets gelezen over de Emslandkampen, die in WO II een verschrikking geweest moeten zijn. Ik heb toen het paneel gelezen en gezien waar een van die kampen geweest is.
Mijn route-herinnering was niet goed genoeg, we hebben het niet gevonden.
Onderweg zag ik van het fietsen bekende, maar door de andere reiswijze ook te laat herkende kruispunten. In Lathen overviel me de wens om te zien of de testbaan van de Transrapid, de magneetzweeftrein misschien was gesloopt, waar enige jaren geleden een rampzalig ongeluk heeft plaatsgevonden. Niet dus.
Wel zaten we toen op de weg naar Sögel. Daar ontdekte ik tijdens een van mijn vroegere fietstochten ergens langs de weg een gedenksteen, over een verdwenen dorp: Wahn.
Gedenksteen: Wahn, use olde Heimat (bron: wikimedia)
Bij het betreffende kruispunt zag ik de steen te laat, omdat er nu hoog gras omheen groeide, en ik zag niet zo gauw een parkeerplaats. Ook zat er een auto dicht achter me op volle snelheid. We reden dus door.
Vanavond zocht ik Wahn op internet, en vond meer informatie. Er blijkt veel meer te herinnneren aan het dorp dan die steen.
De bevolking is in 1941, in opdracht van Hitler, gedwongen verhuisd, en het dorp is volledig afgebroken om meer ruimte te maken voor een militair schietterrein. De fundamenten van de kerk en de oude begraafplaats blijken er nog te zijn. Op sommige zerken staan namen die voor Nederlandse kunnen doorgaan.
Destijds heb ik op dat enorme schietterrein, dat er vanaf ca. 1877 ligt om de kanonnen van Krupp te testen, waar vroeger o.a. de "dikke Bertha" werd getest, gefietst op toegestane routes.
Dat was meervoudig spannend: raak ik niet te ver uit de koers, heb ik goed gezien dat het nu mag, wat zeggen ze als ze hier een buitenlandse fietser aanhouden. En: er waren inslagen van munitie in het wegdek.
Voor dat schietterrein moest een heel dorp, Wahn, wijken, terwijl er nu een belangrijke verkeersader loopt.
Op zo'n 20 km afstand lag het Emslandlager waarvan ik het infopaneel heb gezien. Ofschoon onvergelijkbare feitelijkheden, gaat het in beide gevallen om ontheemding en menselijk leed.
Waanzinnig.
Mijn racefiets blijft dus voorlopig in de schuur en mijn wielerbroek en koerstrui in de kast.
Om toch niet te versuffen achter de geraniums, maakten we een autoritje. We gingen langs Ter Apel de Laudermarke in. Dat is een mooie omgeving, ik kan me goed voorstellen dat de bekende puntdichter Kees Stip, ook bekend als Trijntje Fop, verkozen heeft om daar de laatste 23 jaar van zijn leven te gaan wonen.
De route voerde ons naar de oostkant van Bourtange. Omdat we er kortgeleden nog uitgebreid geweest zijn, gingen we de vesting niet in.
De keuze is daar dan: dezelfde weg terug of Duitsland in. We houden niet van dezelfde weg terug.
Een aantal jaren geleden heb ik veel in die omgeving gefietst. Dat is gemakkelijker geworden sinds "Schengen", maar daarvoor waren er al "groene grensovergangen" voor mensen uit het grensgebied. Daartoe heb ik me gemakshalve ook vaak gerekend.
Het was al een tijd geleden dat ik een grotere actieradius had op fiets, maar mijn laatste fietstocht (ruim 90 km) voor mijn allergie-aanval voerde voor een groot deel door Duitsland, met name langs windmolenparken, om eens te peilen wat ik aan geluidsoverlast constateerde.
Tegenstanders van windmolens voor energiewinning roepen vaak dat windmolens veel te kostbaar zijn en te weinig energie opleveren, maar waarom richten die "gründliche" Duitsers (in navolging van de Denen) dan zoveel windmolenparken op, dichtbij de Nederlandse grens? Ik schat de Duitse industrie bepaald niet in als dom...
We kwamen nu iets noordelijker Duitsland binnen dan tot waar ik die laatste tocht was gekomen. Ik kwam toen langs een markant punt, ik noemde het terloops. Uit mijn hoofd zocht ik de weg naar dat kruispunt met een monument en infopaneel, dat herinnert aan het Emslandlager Oberlangen (VI). Ik had wel eens iets gelezen over de Emslandkampen, die in WO II een verschrikking geweest moeten zijn. Ik heb toen het paneel gelezen en gezien waar een van die kampen geweest is.
Mijn route-herinnering was niet goed genoeg, we hebben het niet gevonden.
Onderweg zag ik van het fietsen bekende, maar door de andere reiswijze ook te laat herkende kruispunten. In Lathen overviel me de wens om te zien of de testbaan van de Transrapid, de magneetzweeftrein misschien was gesloopt, waar enige jaren geleden een rampzalig ongeluk heeft plaatsgevonden. Niet dus.
Wel zaten we toen op de weg naar Sögel. Daar ontdekte ik tijdens een van mijn vroegere fietstochten ergens langs de weg een gedenksteen, over een verdwenen dorp: Wahn.
Gedenksteen: Wahn, use olde Heimat (bron: wikimedia)
Bij het betreffende kruispunt zag ik de steen te laat, omdat er nu hoog gras omheen groeide, en ik zag niet zo gauw een parkeerplaats. Ook zat er een auto dicht achter me op volle snelheid. We reden dus door.
Vanavond zocht ik Wahn op internet, en vond meer informatie. Er blijkt veel meer te herinnneren aan het dorp dan die steen.
De bevolking is in 1941, in opdracht van Hitler, gedwongen verhuisd, en het dorp is volledig afgebroken om meer ruimte te maken voor een militair schietterrein. De fundamenten van de kerk en de oude begraafplaats blijken er nog te zijn. Op sommige zerken staan namen die voor Nederlandse kunnen doorgaan.
Destijds heb ik op dat enorme schietterrein, dat er vanaf ca. 1877 ligt om de kanonnen van Krupp te testen, waar vroeger o.a. de "dikke Bertha" werd getest, gefietst op toegestane routes.
Dat was meervoudig spannend: raak ik niet te ver uit de koers, heb ik goed gezien dat het nu mag, wat zeggen ze als ze hier een buitenlandse fietser aanhouden. En: er waren inslagen van munitie in het wegdek.
Voor dat schietterrein moest een heel dorp, Wahn, wijken, terwijl er nu een belangrijke verkeersader loopt.
Op zo'n 20 km afstand lag het Emslandlager waarvan ik het infopaneel heb gezien. Ofschoon onvergelijkbare feitelijkheden, gaat het in beide gevallen om ontheemding en menselijk leed.
Waanzinnig.
Abonneren op:
Posts (Atom)