De scheepsramp met de Costa Concordia riep bij mij herinneringen op aan wat de wereld, en mij, 60 jaar geleden, in januari 1952, bezighield: ook een scheepsramp.
Nu gaat het om een kapitein die zijn schip met 4200 passagiers vroegtijdig verlaten heeft, toen was de wereld via de radio en de krant dagenlang volledig in de ban van een kapitein die, helemaal alleen, hardnekkig probeerde zijn vrachtschip te redden, de Flying Enterprise. Een bemanningslid van een te hulp gesnelde sleepboot sprong aan boord en hielp hem.
Als bijna 9-jarig jongetje volgde ik het nieuws met toegeknepen billen: zouden de helden het halen?
In diezelfde tijd ging een niet onaanzienlijk iemand bij ons uit de straat ter ondersteuning naar overzeese (ex-)landgenoten. Een dominee, die emigranten een hart onder de riem ging steken. Weet ik veel in welk werelddeel?
Het raakte me wel, want ik speelde dagelijks met zijn kinderen. Het was een kleine straat, en in mijn lagere-schoolperiode zaten er een of twee bij mij in de klas.
Op school kregen we in die tijd een taal-opdracht. Ik weet niet meer of het een opstel was of het schrijven van een brief.
Onze dominee voer op zee, en op zee speelde zich die ramp af. Natuurlijk voer de dominee vlak langs de ramp, want dat was toch op zee? Wat zag hij van de ramp, en had hij tenminste geestelijke hulp verleend?
Achteraf kun je je generen over het onbenul van het kind dat je toen was. Evengoed kun je trots zijn op je betrokkenheid met zowel de ramp als je buurtgenoot, op die leeftijd.
En nu denk ik terug aan de Flying Enterprise, en vind op internet
associaties waarvan ik toen nog geen idee had dat die zouden kunnen bestaan.
Tegelijk zie ik nu een stortvloed van kritiek op de kapitein, die zijn cruise-schip heeft verlaten voordat de laatste passagier van boord was.
5 opmerkingen:
Tja, dat is nog eens een ander verhaal. Was het alweer bijna vergeten deze heroïsche strijd van kapitein Carlsen op de Flying Enterprise. Mooi dat je ons er weer aan herinnert.
Deze 'kapitein' was per ongeluk in een reddingsboot gevallen.
Ik herinner me het ook nog. En de verontwaardiging van mijn vader over die stomme kapitein die op zijn schip bleef toen iedereen eraf was. Eerlijk gezegd zou ik deze man geen held wilen noemen, maar iemand die nodeloos zijn leven in de waagschaal steld.
Ik herinner me niets van die vroegere ramp. Misschien was ik nog te jong. Over de huidige ramp kan ik in elk geval niet oordelen. Maar van die kapitein bij Pauw en Witteman heb ik begrepen dat hij in elk geval niet zo dicht onder de kust had mogen varen en dat hij hoe dan ook op zijn boot had moeten blijven.
@Wllm: ik denk er ook niet elke dag meer aan, maar de associatie, als sleutel tot de juiste geheugenlocatie, lag voor de hand.
@J@n: wat zal hij een blauwe plekken gehad hebben, denk je niet?
@Tagrijn: voor mij kwam er ook een licht op door de gegevens die ik vond omtrent de (veronderstelde) lading. Dat zou de reden kunnen zijn van 's mans heldhaftigheid. 't Was in de "koude oorlog"...
@Plato: even rekenen met de gegevens die we pas uitgewisseld hebben: je was omstreeks 3 jaar jong; het was in januari 1952.
Een reactie posten