Boodschap uit het hiernamaals?

Vanmorgen zag ik vanuit het keukenraam een klein, wit veertje liggen. Ogenschijnlijk niets bijzonders, maar het wonderlijke is, dat het er al een aantal dagen ligt. En dat terwijl het deze dagen redelijk droog weer was en het behoorlijk heeft gewaaid: dat heb ik gemerkt op mijn eerste fietstochtjes. Nu lagen er een paar dikke regendruppels op het veertje.
Ik riep Marijke er bij, die direct dezelfde naam noemde die ik in gedachten had: Ineke...

Ineke heeft onze trouwringen geleverd. Ik kende haar al vanuit "de Soos", de Sociëteit Drentse Kunstenaars, toen nog een informele gezelligheidsvereniging voor kunstenaars van diverse pluimage. Zij zat in het eerste "organisatietrio", samen met initiatiefnemer Huib Minderhoud. Ik zat in 1999 in het opvolgende trio en ben tot medio 2004 coördinator geweest, omdat de andere twee afvielen.

In de periode voor ons trouwen bezochten Marijke en ik Ineke een aantal keren in haar galerie, waar ze edelstenen, halfedelstenen en mineralen verkocht. Ook in sieraden, kunstvoorwerpen, klankschalen en aanverwante artikelen had ze ruime sortering. Zowel eigen werk als van anderen.
Kenmerk van haar eigen schilderijen was, dat er altijd ergens een vlinder op te vinden was.
Haar galerie was gevestigd in een voormalige boerderij in een Drents museumdorp.

We hadden geanimeerde gesprekken, waarbij Ineke gloedvol kon vertellen over haar kijk op de wereld en vooral op "wat er nog meer is tussen hemel en aarde". Haar man, Anne, was ongeveer een jaar daarvoor erg onverwacht overleden, een paar maanden voor hij 65 zou worden. Hij was echt haar soulmate, dus de klap was hard aangekomen. Ineke had al het een en ander meegemaakt, maar vechter als ze was had ze ook nu de draad weer opgepakt: ze reisde nu zonder Anne de wereld af om stenen in te kopen.

In een van de gesprekken getuigde Ineke van haar rotsvaste overtuiging dat Anne haar signalen gaf vanuit het hiernamaals. Dat baseerde ze op veertjes, die ze telkens vond op relevante plaatsen als ze een belangrijke beslissing moest nemen.

Inmiddels is Ineke ook overleden. Eén van mijn laatste activiteiten als coördinator van de Soos was, dat ik haar een bloemstuk heb gebracht toen ze ziek was. Daarna heeft ze het nog een tijdlang volgehouden, maar na een tijd tussen hoop en vrees heeft ze in 2010 de strijd tegen kanker moeten opgeven. Ik weet zeker dat zij dat zou zien als hereniging met Anne.
Op hun graf liggen, op hun verzoek, allerlei steentjes die aangedragen zijn door vrienden en bekenden, gerangschikt in de vorm van een hart. Wij konden niet bij Ineke's begrafenis zijn, maar hebben later onze steentjes toegevoegd.

De laatste tijd hebben wij onze ringen niet gedragen. Marijke vanwege eczeem aan haar handen, ik omdat mijn ring vaak bleef haken als ik aan het werk was.
We zouden dat veertje bij onze achterdeur heel goed kunnen interpreteren als een signaal van Ineke, dat we, ringdragend of niet, goed moeten omgaan met onze relatie...