Hij was iemand die men goede sociale vaardigheden toeschreef. Zo durfde hij het aan om onze directeur voor het front van een groep collega's met een vileine conversatie te bejegenen, zodat de directeur een rood hoofd kreeg, en de collega's ook, omdat ze het niet gepast vonden om voluit te lachen.
Natuurlijk kon hij ook potentiële klanten of mopperende klanten in verre landen entertainen met wetenswaardigheden of anekdotes over andere landen, waar hij al of niet geweest was. Dat hoorde bij zijn reizende kostwinning.
Ook werd hij bewonderd door collega's om zijn snedigheid, waarmee hij een bepaalde dominantie afdwong.
Als hij bijvoorbeeld in een gesprek over een serieus thema een standpunt poneerde (dat meestal nogal kort door de bocht was), en een gesprekspartner bleek een genuanceerder opvatting te koesteren, was een favoriete opmerking van hem: "Je hóeft mij geen gelijk te geven, want dat heb ik al!", waarmee hij de lachende omstanders op zijn hand had en de discussie op een dood spoor gezet.
Ik zal zijn flair om met mensen om te gaan niet ontkennen, maar ondanks dat ik slecht moppen kan onthouden om zelf na te vertellen, ben ik er wel goed in om te constateren dat ik een vertelsel al vaker gehoord heb, en van wie.
Hem hoorde ik vaak dezelfde mop of anekdote de volgende keer weer vertellen. En de daaropvolgende keer ook.
Geen wonder, als je zó van hot naar haar reist, merkt niemand dat je steeds dezelfde moppen vertelt, en je hebt minder geheugenruimte nodig.
Mijn conclusie werd op een gegeven moment, als variant op een bekend spreekwoord: "Wie verre reizen doet, kan veel herhalen."
PlatoOnline's WE-300 schrijfuitdaging: schrijf een verhaal van exact 300 woorden, waarin het thema-woord niet voorkomt! Themawoord voor november = Verhalen
9 opmerkingen:
Hallo Dwarsbongel. Erg leuk dat je weer meedeed met de WE.
Ik was in het weekeinde niet in de gelegenheid de link te plaatsen maar nu staat ie er.
Kennen we niet allen zo'n figuur? Een enorm EGO, vermoeiend in de omgang (zeker als je eens even geen zin hebt in al die platitudes) en tegenspreken moet je hem natuurlijk al helemaal niet.
Ik heb altijd geleerd dat dergelijke figuren, als ze hun meerdere vinden(en op een dag gebeurt dat gewoon een keer) ze helemaal in elkaar plumpen.
Ze gaan op dat moment a.h.w. van rood naar muisgrijs (herinner ik me van een psychologiecursus)
En dan zie je de collegae pas echt lachen... achter de hand natuurlijk.
Je snapt het al, ik heb meteen zo'n collega in gedachten. Het bewijst dat je stukje doel heeft getroffen.
Leuke afsluiter trouwens.
Ja voor mij zijn dat van die figuren die altijd een beetje een soort wrevel oproepen bij me en als ik het heel eerlijk moet zeggen soms ook een beetje jalouzie omdat ze toch ook altijd in de belangstelling staan.
Moest trouwens bij jouw manier van het woord gebruiken (het splitsen) wel denken aan mijn eerste schrijfopdracht waar ik aan meedeed met het woord Proberen waar ik toen Pro beren van gemaakt had en een betoog schreef over mijn beren. Leuk gedaan zo.
Het blijkt dat je met een grote mond heel ver komt, maar sympathiek is het niet!
De laatste zin is raak!
Ach ja, sommigen willen zo graag indruk maken. Wel een hele subtiele aanpak van je. Dat zou ik niet kunnen
Als je die maniertjes doorhebt, wordt zo'n figuur wel irritant. Ik heb iemand gekend, nu overleden, die op iedere verjaardag steeds zijn zelfde heldendaden uit de oorlog oplepelde. Maar hij ging er zo in op dat hij niet in de gaten had dat niemand meer luisterde.
Zou dus nooit mijn favoriete collega worden pfff socialevaardigheden , deze persoon zou dan bij mij de plank mis slaan.
Mooi gesplits het woord en verwoordt :-D
Mooi stukje. Mooie afsluiter ook. En zo herkenbaar.
Zielig
Wie de schoen past, wil hem niet aan...
Een reactie posten