Wij bevinden ons in een turbulente periode. Op 1 november hadden we een reünie van het bedrijf waar ik, tot 13 jaar geleden, 34 jaar gewerkt heb, maar dat niet meer bestaat.
Het was, toen ik er kwam in 1966, een familiebedrijf dat zich bezighield met oproepsystemen voor zorginstellingen: NIRA. Daar had ik bewust voor gekozen.
Kort na de oorlog begonnen in de omgeving van Rotterdam, kwam het bedrijf naar Emmen om voldoende te kunnen uitbreiden zonder steeds te moeten verkassen.
In de 80-er jaren fuseerde het bedrijf met het Zweedse Ericsson. Daardoor veranderde er nogal wat. Vandaag had ik nog even een oud-collega aan de telefoon: Ja, we hebben wat afgemopperd op die familie-directie, maar later hadden we ze wel graag teruggehad... Toch waren er nu ca. 325 mensen naar de reünie gekomen, waaruit valt af te leiden dat de collegiale sfeer goed was.
Meteen na de reünie genoten we een midweek, die we aangeboden kregen door kinderen F&J, waar we ook herinneringen aan een stroeve fase van Marijke hebben afgerond.
Onze gedachten gingen daar vaak naar de broer van Marijke's beste vriendin, Willem, die terminaal ziek was. De dag na onze terugkeer is hij inderdaad overleden.
Intussen vernam ik dat in 2008 een kunstenares is overleden, waarvoor ik in 2002 met een gedicht haar tentoonstelling heb mogen openen in (toen nog) Galerie 't Arsenaal in Coevorden. Ruim een jaar daarvoor speelde datzelfde Arsenaal een rol in een gedicht dat ik geschreven had voor de jaarlijkse bijeenkomst van de historische Picardtclub in de stad. Ik heb er nooit gewoond, maar heb er mijn LTS-opleiding gedaan, op 17 km fietsen van huis, en kreeg met 17 jaar mijn diploma.
Met de inspiratie voor de ZOZ ging het deze keer niet zo goed, ik ben vrijdagavond pas begonnen. Ik zocht naar streektaalmuziek uit Nijverdal, waar Willem een streektaal-fenomeen was. Met de omgeving van Nijverdal ben ik redelijk vertrouwd, ik heb er vaak en met veel plezier gefietst, maar ik ben niet op de hoogte wat er daar aan streektaal-artiesten te vinden is.
Nijverdal is echt een apart gebied: de overgang tussen Sallands en Twents.
Op gevoel kwam ik uit bij Jon and Vangelis: I'll find my way home. De serene stem van Jon Anderson, bij de bijna esoterische synthesizermuziek van Vangelis roepen bij mij een vredige melancholie op, en die ene zin, I'll find my way home, werkt op mij zó geruststellend, dat ik zie dat alles relatief is. Uit alle onbevredigende of bedreigende situaties in mijn leven ben ik toch steeds weer op een kalme oever geland...
10 opmerkingen:
Wat een heftige periode beschrijf je in het verslag van 2009. Fijn dat je nu duidelijkheid hebt. Tof nummer!
Mooi nummer en inderdaad..op de een of andere manier kom je 'thuis'.
Mooi nummer!
Fijn dat het nu allemaal een stuk rustiger is...
Wat een prachtige gedichten schrijf je !! Ook de muziek is erg goed .
Gr Elisabeth
Goed verhaal, prima emoties, en een song die er goed bij aansluit!
Jeetje... ben ook even blijven hangen bij het operatie-verhaal. Bizar, om na al die jaren je dossier te zien.
De muziek erbij is prachtig. Een heel geruststellende gedachte inderdaad!
Indrukwekkend verslag. Goed in het gehoor liggend nummer dat me inderdaad ook aan de Beegees doet denken vanwege die onnatuurlijk hoge stem. Maar toch leuk om te horen.
Die handjes op de voorgrond... alsof al die mensen in complete vervoering zijn. Wonderlijk om te zien.
Gelukkig is er nu rust. Op een of andere manier toch de verworvenheid van het ouder worden.
Ik had al bedacht dat iemand die zich Dwarsbongel noemt wel een soort connectie met Twente/Salland moest hebben. En jawel: Nijverdal wordt genoemd, mijn geboortedorp. Je noemde de Nijverdalse dialectvirtuoos. Hij was 2 jaar jonger dan ik, en heb veel in de jeugdbeweging van de kerk met hem gewerkt.
Wat een prachtig lied heb je uitgezocht. Dankjewel.
@Plato: er trok me even een glimlach om de lippen door je vergelijking met de BeeGees! Mijn reactie op die jongens bezorgde je misschien een lichte vorm van miskenning, en dat begrijp ik wel. Maar in tegenstelling tot de BeeGees is dit Jon Anderson's NATUURLIJKE stem, het is GEEN falsetto zoals bij de BeeGees, en juist dat (onnatuurlijke, vind ik) falsetto doet mijn nekharen rijzen, terwijl de stem van Jon Anderson mij eerder in vervoering (inderdaad) brengt; al vanaf de periode toen hij als zanger van YES de groep op de kaart zette, met zijn onderscheidend stemgeluid.
http://en.wikipedia.org/wiki/Jon_Anderson#Vocal_and_lyrical_style
Zo zeg, dat is me een verhaal bij je zwijmelkeus. Dat je nog zulke oude dossiers kon inzien, geweldig toch?
Die pieper, het paneel en het oude gebouw op het toen nog AZG-terrein komen me bekend voor en zetten me terug in de tijd. Fantastische tijd gehad in Groningen. En ook mij spreekt Salland/Twente in je andere verhaal ook erg aan. Mijn roots liggen in die streek
Een reactie posten