150425 - ZOZ - Van toegangsbewijzen en toeval

Wie mee wil doen met (of luisteren bij de andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Voor deze ZOZ is ongeveer een half jaar geleden de kiem gelegd, zonder dat ik dat besefte. Toen spraken mijn huidige en mijn voormalige echtgenote af, dat ze samen naar een voorstelling zouden gaan in het plaatselijke theater, De Muzeval. Nee, dat is niet bijzonder en ook niet raar, ze doen vaker iets samen, ze kunnen goed met elkaar overweg, en dat is een deel van ons levensgeluk.
Er werden op een vroeg tijdstip kaarten gekocht voor een specifieke voorstelling: South African Road Trip, A Tribute To Madiba. Ze houden beide van Afrikaanse muziek, en het is muziek die ik ook zeer wel kan waarderen. En ook de wervende subtitel, die naar Nelson Mandela verwijst, spreekt ons alle drie aan.

Toen de dag naderde en de logistieke afspraken ("hoe laat zal ik bij je zijn?") waren gemaakt, besloot ik dat het een mooie avond voor mij zou zijn om eens rustig te kijken wat er van en over die muziek te vinden zou zijn voor mijn eerstvolgende ZOZ.
Het liep anders. Halverwege de middag kregen we het bericht dat het lichaam roet in het eten leek te gaan gooien, niet gevaarlijk maar wel lastig. En of Marijke dan een vervang(st)er wist. Zonde van het kaartje anders...
Gezamenlijk ontstond het idee, dat ik zou invallen als het echt niet ging. Ook op het laatste moment kon ik nog terugtreden en de dames naar het theater rijden.
Helaas, ik heb mijn invalbeurt moeten vervullen. En dat helaas is oprecht, ondanks dat ik een heerlijke avond heb gehad, maar het had de heerlijke avond van iemand anders moeten zijn.

Vooraf had Marijke op facebook al van vrienden en bekenden gehoord dat ook zij gingen ("Leuk, lang niet gezien!"). Vóór de voorstelling hadden we al een paar aangename ontmoetingen. Het is dan wel eens lastig om contacten uit verschillende zônes van ons bestaan elk de juiste aandacht te geven, als je ze tegelijk ontmoet. Maar we werden omringd met hartelijkheden van oude bekenden en hun soms nog niet zo bekende partners.

Ik geef gewoon de tekst van de website over de voorstelling:

Op reis door Zuid-Afrika met heerlijke Afrikaanse zang, dans en muziek. In South African Road Trip kun je genieten van het bekende Khayelitsha United Mambazo Choir en 5 hemelse zangeressen, begeleid door 2 Nederlandse muzikanten. Gezamenlijk brengen zij een prachtige voorstelling vol traditionele Xhosa-liederen en hedendaagse songs.

Videokunstenaar Catharina Scholten maakte speciaal voor deze voorstelling een reis van de Oost- naar de Westkaap; van de geboortegrond van Nelson Mandela naar de Tafelberg. Het is de route die veel Xhosa-mannen en vrouwen volgen, van hun geboorteplek naar Kaapstad waar ze werk hopen te vinden. Na hun dood maken ze meestal de omgekeerde reis om in vertrouwde grond rust te vinden. De gemaakte beelden meanderen door de avond heen, terwijl de bewoners je meenemen op reis door het Zuid-Afrika van nu.
Als extraatje krijg je een symbolische koffer vol Xhosa-wijsheid van Nelson Mandela mee; alles draait om saamhorigheid en gemeenschapszin, oftewel Ubuntu: 'de mens is slechts mens in relatie tot anderen'.

Die begeleiding speelde al heel subtiel terwijl het publiek de zaal betrad.
Vanaf het moment dat het zaallicht uitging, heb ik gefascineerd zitten luisteren en kijken. Behalve de zangers, zangeressen en musici was er op de projectieschermen steeds iets te zien van de "Road Trip".
Tegen de natuurlijke gang van zaken in, begin ik met een foto van de toegift, terwijl het publiek een staande ovatie geeft:

Tussen de "acts" door wordt er aandacht besteed aan Ubuntu, de filosofie waarop o.a. Nelson Mandela zijn ideeën baseerde. Daarmee kon hij, zelfs na zijn decennia-lange gevangenschap, de overgang van het Apartheids-regime naar de nieuwe situatie op zo'n bewonderenswaardige manier begeleiden!

Overigens is er ook een besturingssysteem voor computers genaamd Ubuntu, dat gebaseerd is op Linux dat kan worden gezien als een "open source" alternatief voor Microsoft Windows. Het zal voor veel mensen wel een leerproces kosten om over te stappen.
Dat deze vorm van Ubuntu is bedacht door een bijzondere Zuid-Afrikaan (Mark Shuttleworth, de eerste Afrikaan in de ruimte) zal niemand meer verbazen.

Weer doe ik iets anders dan gewoon, ik plaats hier de "trailer" van de South African Road Trip, die mensen naar de voorstelling moest lokken. Dus, in elk geval voor degenen die nog de kans hebben om nog te gaan:


Na afloop kocht ik een CD bij een van de zangers, en had een kort gesprek met hem. Ik had een paar liederen herkend en zag bevestigd dat hij dat kon waarderen. Niet al die songs staan van dit koor op YouTube, dus ik neem dan de versies die ik kende.
Zoals Pata Pata van Miriam Makeba (nl):


Hun uitvoering van een alom bekende song, The Tokens - The Lion Sleeps Tonight mocht er zijn!

De song "Homeless", beroemd geworden in de uitvoering van Paul Simon (nl) samen met Ladysmith Black Mambazo (nl) werd ook uitgevoerd, maar op YT staat Homeless Paul Simon live Zimbabue 1987 zonder dat Ladysmith Black Mambazo genoemd wordt, maar wel prominent aanwezig is...:


In het programma zat een song die ik al héél lang ken in de uitvoering van Pete Seeger (nl): Pete Seeger - Tshotsholosa
Bij het zoeken naar deze titel was ik vanavond even ontroerd door de clip Tshotsholoza Flash Mob - Zeeland High Madrigals.
De titel wordt weliswaar iets anders geschreven, maar het gaat zonder enige twijfel over hetzelfde lied Shosholoza, dat in een vraag-en antwoord spel gezongen werd door mijnwerkers uit, wat nu Zimbabwe heet, die in Zuid-Afrika werkten.
Er is een mooie clip van het Khayelitsha United Mambazo Choir met Shosholoza:


Deze keer filmde Marijke hoe tijdens de tweede toegift de zangers en zangeressen de zaal in gingen en high-fives uitwisselden met het publiek, terwijl intussen Shosholoza werd gespeeld en gezongen. Ik zat op de derde stoel vanaf het gangpad en werd ook in de high-fives betrokken.


Er was nog een heel mooie nazit, maar die kon bestaan naast de beleving van deze voorstelling, en was een mooi resultaat van de alsnog goed bestede toegangskaarten.

Er is nog veel extra informatie te vinden op de website, en wat mij betreft is een aanbeveling op zijn plaats voor het Interview met Inge Bos en Albert Klein Kranenburg.
Eén opmerking daaruit spreekt mij in het bijzonder aan: ‘Als we toch eens allemaal één gen van Nelson Mandela in onze geest zouden hebben, dan waren de mensen een stuk leuker en zou de samenleving heel wat aangenamer zijn.’
Ach, noem me maar idealistisch en sentimenteel. Deze jongens zeggen openlijk, dat ze waarschijnlijk in de criminaliteit zouden zijn beland, als ze dit koor niet waren begonnen...

Later ingesloten: Homeless