"Typisch een mannenhuishouding!", riep de bezoekster, nog maar net over de drempel van de woonkamer.
"Hoe bedoel je?", vroeg de bewoner, geprikkeld door het afkeurende toontje, "bedoel je dat je kunt zien dat ik naast een volledige baan en verenigingswerk ook nog zelf mijn huishouding doe?"
"Nee, er is heel duidelijk te zien dat dit huis een vrouwenhand ontbeert".
"Wat is daar mis mee dan? Er zijn zoveel alleenwonende vrouwen waar je kunt zien dat er geen man in huis is, toch hoor ik je daar nooit over."
"Nee, maar dat is anders!"
"Jij wilt toch zo graag voor geëmancipeerd doorgaan? Wat je nu allemaal zegt, vind ik een typisch voorbeeld van een sexistisch vooroordeel. Waarom kun je mannen niet in hun waarde laten?"
"Dat zie je verkeerd, dat is niet sexistisch bedoeld, het is gewoon een vaststelling dat er in een mannenhuishouding iets ontbreekt."
"En dát is nou precies een sexitische opmerking! Jij beweert altijd dat vrouwen onderdrukt worden, en niet op hun kwaliteiten beoordeeld, maar wat doe jij nu tegenover mannen? Mogen die geen andere belevingswereld en prioriteiten hebben?"
Deze aantekening maakte ik op eerste kerstdag 1998, ruim een jaar na mijn scheiding. De aanleiding was een concrete situatie, die mij inmiddels geheel ontschoten is. Mijn voormalige echtgenote gaf me destijds juist complimenten dat ik mijn huis goed op orde had...
Ik vond het handgeschreven origineel terug bij het uitdunnen van mijn archief. Ik heb het nooit verder uitgewerkt, maar het toverde nu wel een glimlach op mijn gezicht.
