Terwijl ik dit schrijf, vliegen en kruipen meikevers door onze tuin, en luisteren we geboeid naar het gezang van merels, afgewisseld met alarmkreten, waarschijnlijk omdat we te dicht bij hun nest, in de vuurdoorn tegen de achtergevel van ons huis, zitten.
Vanaf het begin in januari 1996 waren Joke en ik de contactpersonen van een dichtersgroep. Joke gold, als voormalig onderwijzeres en lid van een verdergevorderde dichtersgroep, als gezaghebbende dichteres, en ik had handigheid met computers, mailings en dergelijke. Later, toen steeds meer via e-mail ging, liet Joke het helemaal aan mij over. Dat was haar een stap te ver, maar uiteindelijk heeft Joke zich het e-mailen ook eigen gemaakt.
In het prille begin kwam de groep tweewekelijks bijeen. Later werd dat maandelijks. Het was een spontaan ontstane groep, die voortkwam uit een soort literair café, dat met enige regelmaat door twee enthousiaste dames werd georganiseerd.
De werkwijze van de dichtersgroep was, dat er een thema werd afgesproken voor de volgende keer, waarover elke deelnemer geacht werd een gedicht te maken, dat besproken werd. Er werd wel op gelet, dat het commentaar over het gedicht ging en niet over de dichter. In een gedicht worden vaak nogal persoonlijke zaken vrijgegeven, en dan moet de omgeving om dat te bespreken veilig zijn.
De groep mocht niet groter zijn dan tien deelnemers, omdat anders niet iedereen aan bod kon komen.
De groep is niet meer hetzelfde als in het begin. Mensen gingen en mensen kwamen. Marijke en ik zijn er uitgestapt na onverkwikkelijkheden met twee stoorzenders in de groep. Daarna is de groep geslonken tot vijf, waarvan drie van het eerste uur. Met Joke nog steeds als gezaghebbende, vrouwelijke nestor.
Nu zijn er nog twee van het eerste uur: vrij plotseling is op 79-jarige leeftijd Joke overleden aan een defecte aorta. Ze wou geen zware operatie met beperkte overlevingskansen meer: "Ik heb een mooi leven gehad. Het is goed zo." Het is geen onverdeeld zonnig leven geweest...
Vandaag is ze, omringd door velen, naar haar laatste rustplaats gebracht, zorgvuldig uitgekozen door haar en haar nabestaanden: een groen grasveld omringd met struiken en bomen.
Joke vond het zingen van de merel de mooiste muziek die er is. Daarom werd, tijdens het verlaten van de aula, geen menselijke, maar merelmuziek te gehore gebracht. Weliswaar een opname, maar volstrekt naturel.
Bij aankomst op de begraafplaats vroegen we ons af of het dezelfde merel was die voluit, maar met melancholieke ondertoon, voor Joke zong.
Tijdens de koffie, weer terug in het uitvaartcentrum, hebben we iets van de strubbelingen tussen ons en de groep kunnen rechtzetten met één van de deelnemers van het eerste uur (de andere was helaas verhinderd), dus heeft deze dag iets goeds voortgebracht.
Als afleiding besloten we nog een rondje te rijden. Omstreeks etenstijd waren we in Bourtange, en gingen de oude vesting in. Op een binnenplaats zijn we een hapje gaan eten. Het was er heerlijk rustig, zodat we onze herinneringen konden ophalen aan de vele ontmoetingen van deze dag en de jaren dat we Joke gekend hebben.
En we konden, ook daar, volop genieten van het lied van de merels.
2 opmerkingen:
Joke heeft hetzelfde idee gehad als ik, met die merelzang. Ik herinner het me uit de wieg, althans dat denk ik, het snijdt er zo diep in.
@Gelkinghe Groninganus: Ik ben ook een liefhebber van merelzang. Vroeger, toen ik mijn eigen, slechte tanden nog had, kon ik een aardig deuntje fluiten, met wat leuke effecten. Als ik dan op dagen zoals deze thuiskwam uit mijn werk, zat ik vaak een poos in de tuin en ging een "dialoog" aan met de merel op onze schoorsteen. Prachtig!
Een reactie posten