Voetbal, Arabieren, Israël, en selectieve verontwaardiging

Politiek Nederland duikelt met veel misbaar over eredivisieclub Vitesse heen. De h.h. politici zijn er als de kippen bij om met veel misbaar hun afkeuring te tok-tokken over Vitesse, dat voor een oefentoernooi in de VAE een Israëlische speler thuislaat. Waarschijnlijk zelfs voordat ze de informatie hebben dat de man op het laatste moment niet werd toegelaten.

De club wordt "laf" genoemd, en "had thuis moeten blijven", terwijl er uiteraard behoorlijke financiële belangen voor de club mee gemoeid zijn als plotseling de lang geleden gemaakte afspraken worden geschonden. Maar goed, Vitesse heeft een rijke Russische geldschieter, die moet dàt probleem dan maar oplossen.

Velen kakelen de h.h. politici klakkeloos na, als kippen zonder kop, maar ik hoor nergens ook maar een schijn van verontwaardiging over een ander geval van voetballeed tussen Arabieren en Israëli's, dat op vrijwel op hetzelfde moment in het nieuws is.

Een groep Palestijnse kinderen heeft VN-secretaris-generaal Ban Ki-Moon om hulp gevraagd vanwege hun voetbal die in Israëlisch gebied is beland.
De kinderen voetbalden een paar dagen geleden op de Westelijke Jordaanoever in het dorp Kafr Sur, toen een van hen de bal een krachtige trap gaf.
De voetbal zeilde hoog over een met prikkeldraad bekleed hek en belandde zo in een door Israël geclaimd deel van het dorp. Bij de poort staan soldaten.

Aangezien de kinderen het onmogelijk achtten zelf hun bal terug te krijgen, besloten ze rechtstreeks de VN-topman te benaderen. Israël heeft hun rechten geschonden door het ophalen van de bal niet toe te staan, beargumenteren zij. Ook zouden ze gewoon aan de andere kant van de omheining moeten kunnen spelen, vinden de voetballertjes.

Ik vind de Israëlische houding tegenover deze kinderen op zijn minst onsportiever dan de houding van Vitesse, en ik meen zelfs een zweem van naar sadisme neigende machtwellust te proeven.

Formeel is het immers Palestijns grondgebied, maar daarvan wordt door Israël steeds meer geannexeerd, tegen alle VN-resoluties en internationale rechtsregels in.
Waarom hoor ik diezelfde politici zich dáár nooit over opwinden, en wel over één Israelische voetballer, die er zelf helemaal geen probleem van maakt?

Wie heeft er nou geen ruggengraat, heren politici?

Maar ik weet hoe het werkt: ik ben opgegroeid in een christelijk georiënteerde familie, waarin je vroeger maar beter helemaal niets kon zeggen dat uitgelegd kon worden als de geringste twijfel aan de goede bedoelingen van de staat Israël. Je kon een stamp voor je raap krijgen, het was immers Gods uitverkoren volk?