Poolshoogte: mooi weer en oude wonden

De weersomstandigheden zijn tegenwoordig anders dan we gewend zijn in deze periode van het jaar. Zo vragen we ons af of het wel zinvol is geweest om de winterbanden te laten monteren.
De zon scheen volop, nou ja, met korte onderbrekingen, en buienradar beloofde een regenvrije dag. Marijke's gezondheidstoestand veroorzaakte een sterke aandrang om in de buitenlucht te vertoeven, dus we besloten te gaan wandelen in de natuur.

Dit keer kozen we voor de bossen bij Poolshoogte. Er zijn daar een uitkijktoren en een theehuis. Die toren staat fier bovenop een flinke heuvel, zodat je je een weids uitzicht kunt verschaffen door de inspanning van een beklimming voor lief te nemen, als het helder weer is.
Het theehuis is een vele malen chiquere gelegenheid geworden, sinds een pyromane het volledig heeft doen afbranden.

In de zomer organiseert de Stichting Boet'n Deure er openluchtconcerten met akoestische muziek: Bluegrass, Oldtime, Americana en aanverwanten.
Wij hebben er, jaren geleden en vóór de rigoreuze brand, een muziekavond meegemaakt die nog steeds in ons geheugen naklinkt. Na afzonderlijke optredens van een Zweedse en een Slowaakse Bluegrass-band gingen ze samen jammen. Dat werd een volmaakte genieting met als hoogtepunt de samensmelting van de Zweedse dobro met de Slowaakse zangeres.

Vandaag gingen we alleen wandelen. We kozen voor de "Korte Schapenparkroute" van 2,5 km. Niet dat we vandaag schapen of andere dieren gezien hebben, maar van eerdere bezoeken weten we dat ze er zijn. We passeerden dus hekken via wildroosters, wat even oppassen is hoe je je voeten neerzet.
In dat bos is flink onderhoud gepleegd, zodat her en der stapels stammetjes liggen, met een waarschuwing om er niet op te klimmen: als er iets begint te rollen, is er geen houden meer aan!

Er staan allerlei naald- en loofbomen. Sommige reiken majestueus steil omhoog met hun forse stammen. De schijnbaar willekeurige patronen in de schors zijn ware kunstwerken.

Op een tegengestelde, kleine schaal zijn er heel veel soorten mos. Korstmossen op stenen en takken, op de grond tussen de heide soms de ene soort bovenop de andere. Sterren op het groen, zou je kunnen zeggen.

Vanaf dezelfde standplaats kun je in tegengestelde richting ook contrasterende foto's maken:

Af en toe kozen we een bankje, waar we stil luisterden naar alle vogels en andere geluiden van het bos, maar ik kon blijkbaar niet lang stilzitten en ging dan foto's maken en rondkijken. Pas veel later weer thuis, zag ik achter Marijke op het bankje, wat ik ter plaatse al van dichtbij had gezien: even verderop langs het pad werd het met een bordje aangeduid: "Oorlogsmonument".

Altijd nieuwsgierig, ging ik het van dichtbij bekijken.

Drie stenen met plaquette's, ter herinnering aan drie kinderen, die slachtoffer werden van na de oorlog achtergebleven Duitse munitie, twee broertjes en een vriendje: Derk (14) en Kornelius (9) Pepping, en Remmelt Groenwold, 14 jaar.

Op sommige plekken waren de paden modderig, maar we hebben de wandeling volbracht zonder tot de enkels door de modder te baggeren. Er waren steeds paadjes omheen.

Tenslotte kwamen we terug bij de parkeerplaats. Drie conclusies: de route was goed gemarkeerd, het was een goede keuze om geen langere route te kiezen, en er waren heel veel mensen op dezelfde omgeving afgekomen er was geparkeerd tot ver buiten de reguliere parkeerplaats!), dus wij hadden mazzel gehad met parkeren! Toch zagen we tijdens onze wandeling helemaal niet zoveel mensen.

Weer thuis konden we nog het laatste deel van het NK schaatsen op die buitenbaan in het Olympisch stadion bekijken. IJzig weer was het bepaald niet, wisten we uit eigen ervaring...