Omdat er niet tijdig een kraamverzorgster aanwezig kon zijn, rustte op mij de spannende, onwennige taak de vroedvrouw te helpen.
Direct na de bevalling werden we per ambulance naar het ziekenhuis vervoerd. Eerst brachten de chauffeur en ik moeders op de brancard naar beneden. Daarna zette ik me naast de chauffeur met mijn dochter in mijn armen; verder was er geen begeleiding.
In het ziekenhuis werd moeders direct naar de behandelkamer gereden. Mijn dochter werd door een verpleegster van me overgenomen. Ik kreeg haar nog even te zien achter glas - de verpleegster was een goede bekende van ons.
Weer thuis hielp mijn moeder me de boel op te ruimen: zij had voor het eerst een bloedeigen kleindochter. Ze was al oma via mijn stiefbroers en stiefzussen.
Deze foto van de trotse vader en zijn welgeschapen dochter is gemaakt op de dag dat moeder en dochter terug waren uit het ziekenhuis.
2 opmerkingen:
Mooi stuk. Natuurlijk doet het me denken aan de geboorte van mijn eigen kinderen, 37 en 35 jaar geleden. De laatste, mijn zoon, haalde net de slaapkamer. En de vroedvrouw was er nog niet. Dus deden we het zelf. Doodnerveus. Zoon was er al toen de vroedvtouw kwam. Zat vast in de file. Moet kunnen, riep ze vrolijk. Knip maar even de navelstreng door hoor.
Pffff… ik zweet er mu nog van.
Dit was Plato, die jouw stuk met aandacht en plezier las.
Plaat
Een reactie posten