Geniale politiek

Minister Kamp (VVD) probeert het "flitsontslag" er door te drukken. D66 leider Pechtold loopt voorop bij het acuut omhoog willen rauzen van de pensioengerechtigde leeftijd.
Dit alles om meer mensen aan het werk te krijgen en te houden.

En ik lees dat werknemers huiverig zijn om van baan te veranderen vanwege de onzekerheid, en dat werkloze 55-plussers op muren stuiten bij het zoeken van werk.

Bij de gezondheidszorg wordt het beginsel van solidariteit sterk onder druk gezet door privatisering, die vele ogen voorziet van platina eurotekens. Dat lijkt zelfs verantwoordelijk minister Schippers (VVD) te gek te worden.

Naar mijn idee worden we in rap tempo in de richting gedirigeerd van een beschavingspeil, waaraan we ons nog maar sinds een paar eeuwen geleden langzamerhand ontworsteld hebben: het beschavingspeil waar stinkend rijke potentaten naar believen konden beschikken over lijfeigenen en dagloners. En waar de gemiddelde levensduur van arbeiders zo rond de 45 jaar lag. Voor hen was alleen de medische zorg van kwakzalvers bereikbaar.

Tja, dan heb je de vergrijzing keurig opgelost...

Intrigerend Wahn

Het lijkt wel alsof ik in een dip zit, gezien mijn geringe blogproductie, en dat is ook zo. Ik had net weer een redelijk peil bereikt met mijn fietsprestaties, maar daar is de klad in gekomen. De voorbereidingen voor mijn plan om de Afsluitdijk een keer heen en terug te fietsen voordat ik 70 ben, zijn getorpedeerd door een aanval van eczeem, vermoedelijk gevolg van zonne/lichtallergie veroorzaakt door medicijnen. De dermatoloog wist gelukkig een effectieve zalf die de ondragelijke jeuk wegnam, en het groffe schuurpapier op mijn armen, benen en rug weer terugbracht tot zoiets als huid met verkleurde vlekken.
Mijn racefiets blijft dus voorlopig in de schuur en mijn wielerbroek en koerstrui in de kast.

Om toch niet te versuffen achter de geraniums, maakten we een autoritje. We gingen langs Ter Apel de Laudermarke in. Dat is een mooie omgeving, ik kan me goed voorstellen dat de bekende puntdichter Kees Stip, ook bekend als Trijntje Fop, verkozen heeft om daar de laatste 23 jaar van zijn leven te gaan wonen.

De route voerde ons naar de oostkant van Bourtange. Omdat we er kortgeleden nog uitgebreid geweest zijn, gingen we de vesting niet in.
De keuze is daar dan: dezelfde weg terug of Duitsland in. We houden niet van dezelfde weg terug.

Een aantal jaren geleden heb ik veel in die omgeving gefietst. Dat is gemakkelijker geworden sinds "Schengen", maar daarvoor waren er al "groene grensovergangen" voor mensen uit het grensgebied. Daartoe heb ik me gemakshalve ook vaak gerekend.

Het was al een tijd geleden dat ik een grotere actieradius had op fiets, maar mijn laatste fietstocht (ruim 90 km) voor mijn allergie-aanval voerde voor een groot deel door Duitsland, met name langs windmolenparken, om eens te peilen wat ik aan geluidsoverlast constateerde.

Tegenstanders van windmolens voor energiewinning roepen vaak dat windmolens veel te kostbaar zijn en te weinig energie opleveren, maar waarom richten die "gründliche" Duitsers (in navolging van de Denen) dan zoveel windmolenparken op, dichtbij de Nederlandse grens? Ik schat de Duitse industrie bepaald niet in als dom...

We kwamen nu iets noordelijker Duitsland binnen dan tot waar ik die laatste tocht was gekomen. Ik kwam toen langs een markant punt, ik noemde het terloops. Uit mijn hoofd zocht ik de weg naar dat kruispunt met een monument en infopaneel, dat herinnert aan het Emslandlager Oberlangen (VI). Ik had wel eens iets gelezen over de Emslandkampen, die in WO II een verschrikking geweest moeten zijn. Ik heb toen het paneel gelezen en gezien waar een van die kampen geweest is.
Mijn route-herinnering was niet goed genoeg, we hebben het niet gevonden.

Onderweg zag ik van het fietsen bekende, maar door de andere reiswijze ook te laat herkende kruispunten. In Lathen overviel me de wens om te zien of de testbaan van de Transrapid, de magneetzweeftrein misschien was gesloopt, waar enige jaren geleden een rampzalig ongeluk heeft plaatsgevonden. Niet dus.

Wel zaten we toen op de weg naar Sögel. Daar ontdekte ik tijdens een van mijn vroegere fietstochten ergens langs de weg een gedenksteen, over een verdwenen dorp: Wahn.


Gedenksteen: Wahn, use olde Heimat (bron: wikimedia)
Bij het betreffende kruispunt zag ik de steen te laat, omdat er nu hoog gras omheen groeide, en ik zag niet zo gauw een parkeerplaats. Ook zat er een auto dicht achter me op volle snelheid. We reden dus door.

Vanavond zocht ik Wahn op internet, en vond meer informatie. Er blijkt veel meer te herinnneren aan het dorp dan die steen.
De bevolking is in 1941, in opdracht van Hitler, gedwongen verhuisd, en het dorp is volledig afgebroken om meer ruimte te maken voor een militair schietterrein. De fundamenten van de kerk en de oude begraafplaats blijken er nog te zijn. Op sommige zerken staan namen die voor Nederlandse kunnen doorgaan.

Destijds heb ik op dat enorme schietterrein, dat er vanaf ca. 1877 ligt om de kanonnen van Krupp te testen, waar vroeger o.a. de "dikke Bertha" werd getest, gefietst op toegestane routes.
Dat was meervoudig spannend: raak ik niet te ver uit de koers, heb ik goed gezien dat het nu mag, wat zeggen ze als ze hier een buitenlandse fietser aanhouden. En: er waren inslagen van munitie in het wegdek.

Voor dat schietterrein moest een heel dorp, Wahn, wijken, terwijl er nu een belangrijke verkeersader loopt.
Op zo'n 20 km afstand lag het Emslandlager waarvan ik het infopaneel heb gezien. Ofschoon onvergelijkbare feitelijkheden, gaat het in beide gevallen om ontheemding en menselijk leed.
Waanzinnig.

Niklas - 120531 - Hard achteruit!

Een voorbeeld van een incompleet bericht: het record is 6 minuut 57 seconden, maar wat is de afstand?

Het is ook niet gewoon achteruitlopen, maar hardlopen of rennen.
Backwards Running, ook bekend als Reverse Running en als Retro Running, lijkt een populaire sport te zijn/worden; of is het een modegril?
Recordhouder Garret Doherty vertelt hoe het moet.

Intussen zie ik weer voor me hoe mijn volwassen zoon, spelend met zijn neefje, achteruit liep en door een klein obstakel hard met zijn achterhoofd tegen de tegels klapte en eerst een poos bleef liggen...

28 mei 1942

Dat is vandaag exact 70 jaar geleden. Het is de dag dat mijn ouders trouwden.
Daaraan is een lange verkering aan voorafgegaan, die in eerste instantie niet door iedereen werd toegejuicht, zoals blijkt uit een bewaard gebleven brief, die mijn vader naar zijn ouders stuurde op 7 november 1936. Hij was toen blijkbaar net in dienst: hij is gelegerd in de Kromhoutkazerne in Utrecht en heeft nog geen uniform.

Nog even en die vijf maanden zijn weer om en vervelen hoef ik me hier niet. Als ik niet weet wat ik doen moet schrijf ik U een brief of een aan m'n meisje. Bent U daar altijd nog op tegen Moeder? Dat zou me wel spijten want ik meen het werkelijk, daar is niets aan te doen.

Ik denk dat het bezwaar van mijn oma vooral was, dat mijn moeder vijf jaar ouder was dan mijn vader. Op 7 augustus 1939 had "Moeder" zich blijkbaar neergelegd bij de partnerkeuze van mijn vader, want toen zijn mijn ouders formeel verloofd. En op 28 mei 1942 dus getrouwd.

Ze hebben hun huwelijksjubileum slechts één keer samen mogen beleven, want op 14 mei 1944 overleed mijn vader, bijna 28 jaar. Op mijn eerste verjaardag lag hij in het ziekenhuis.

Mijn moeder is in 1957 weer getrouwd, en dat was geen onverdeeld succes. Haar eerste trouwdag werd niet altijd in stijl herdacht, hoewel zij wel altijd met haar gedachten bij mijn vader is gebleven. Op 30 mei 1961, schreef ze aan een broer van mijn vader, over mijn onverwachte weekendbezoek:

Toen Gauke Zaterdagavond hier kwam, was de boot aan. Hij mag van **** niet vaker dan eens in de 14 dagen komen. Dat mogen de anderen ook niet, maar die komen dan meestal met aanhang. Als Gauke zijn meisje eens mee zou nemen dan weet ik niet wat er gebeuren zal.
'k Heb Gauke Zondag als het ware weg moeten sturen en dat uitgerekend op de trouwdag van Klaas en mij. Je weet niet wat dat voor mij was, hoewel ik het Gauke niet heb laten merken, maar al deze dingen doen mij wel eens vragen "waarom"?

Als er een hiernamaals zou bestaan, waar mijn ouders beide in geloofden, dan weet ik zeker dat ze elkaar direct hebben opgezocht. Ik denk dat dat het mooiste verjaardagscadeau zou zijn dat mijn moeder kon krijgen, toen ze op haar een-en-zeventigste verjaardag overleed, nu 30 jaar geleden.

Donquichotterie?

Er zijn plannen om een aantal windmolenparken aan te leggen in noordoost Nederland ten behoeve van de elektriciteitsvoorziening. En de bevolking van die gebieden loopt massaal te hoop tegen deze ontwikkeling.
Zoals het in dit land hoort, voelt de bevolking zich "overvallen door voorgekookte plannen, waartegen niets meer in te brengen is", en inspraakavonden worden benut om protesten naar voren te brengen zonder te willen luisteren naar de voordelen van de plannen.

Men vreest voor verpaupering van het landschap en lawaaioverlast. Wat dat laatste betreft, vernam ik dat er vergelijkingen getrokken worden tussen windmolenparken en opstijgende Jumbojets. Donquichotterie?

Gisteren ben ik wezen fietsen. Omdat de wind uit die hoek waaide met omstreeks 4 Beaufort, vertrok ik in oostelijke richting. Bij ons leidt dat al gauw de Duitse grens over, en daar staan al meerdere windmolenparken. Je ziet ze inderdaad al van verre; herkenningspunten - net als klassieke molens en kerktorens. Over smaak kun je lang twisten, maar ik vind de moderne windmolens absoluut niet lelijk, sierlijk zelfs.

Ik besloot eens te gaan luisteren naar die lawaaioverlast. Zo kwam ik in Emsland terecht, in de gemeenten Haren (vak 3 van het kaartje) en Lathen (vak 14).
Het viel me op, hoeveel huizen en boerderijen daar hun dak vol zonnecellen hebben.
Aan de benedenwindse zijde van een enorm windmolenpark, in de omgeving van Niederlangen, heb ik staan luisteren op zo´n kilometer afstand van de "achterste" molens. Ik heb daar geen enkel geluid kunnen onderscheiden dat van de windmolens afkomstig was, ook al stond ik uit de wind met mijn oren.
Ik kwam langs de van vóór "Schengen" bekende "groene grensovergang". Het beeld is vanaf Nederlandse kant; op de achtergrond zie je een paar van de windmolens. Na de grens is het afgelopen met Street View, daar doen ze in Duitsland blijkbaar (nog) niet aan.


Grotere kaart weergeven Aan de voet (ca. 200 m afstand) van zo´n windmolen, met eenzelfde exemplaar achter me, werd het geluid van de wieken volledig overstemd door de wind in het gras. Een eindje verder hoorde ik op een luwe plek, zonder gewas op het land, eindelijk een zacht suizen van molenwieken.

Verderop, in de buurt van Sustrum, vond ik een park met een ander, ouder type windmolens. Hier was inderdaad iets meer te horen van de wieken die door de wind kliefden (zoom in!).


Grotere kaart weergeven Ik constateer dat er een verschil in geluidsproductie is tussen verschillende typen windmolens, en ik denk dat met de voortschrijdende ontwikkelingen in de windmolentechniek daar ook aan gewerkt wordt; mijn technisch gevoel zegt me, dat efficiëntere wieken ook minder geluid produceren.

Ik denk dat de omwonenden van een groot vliegveld als Schiphol, God op hun blote knietjes zouden danken als een opstijgende Jumbojet niet meer lawaai zou maken dan het cumulatieve geluid van 100 van deze windmolens.

Op de terugweg heb ik het even moeilijk gehad. Het was warm, ik had te weinig eten meegenomen en te weinig drinken. Gelukkig kwam ik langs het huis van een onzer goede vriendinnen. Dat heeft mijn gemiddelde snelheid wel serieus doen instorten.

Thuisgekomen bleek ik 90 kilometer te hebben gefietst, waarvan ruw geschat een derde met de wind pal op kop, een derde met zijwind en een derde voor de wind. Omdat het lang geleden is dat ik in die omgeving heb gefietst, heb ik vermoedelijk meer kilometers gemaakt dan nodig.
Zo kwam ik op een kruispunt ook langs een monument en info/paneel, dat herinnert aan het Emslandlager Oberlangen (VI). Ik had wel eens iets gelezen over de Emslandkampen, nu heb ik het paneel gelezen en gezien waar een van die kampen geweest is.

Het was ook mijn langste fietstocht in tijden, zodat ik even tijd nodig had om bij te komen. Later op de avond heb ik ergens iets gelezen: windmolens zouden 's nachts meer lawaai maken dan overdag, omdat aan de grond dan minder wind is, en in hogere luchtlagen juist meer. En omdat de omgeving dan stiller is, is het geluid van windmolens dan hinderlijker.
Dat vind ik op zich aannemelijk. Als vliegeraar weet ik dat het aan de grond windstil kan zijn, maar als je kans ziet je vlieger hoog genoeg op te trekken, doet 'ie het soms wel.

Vandaag nog even gezocht waar ik het gelezen had. Niet, zoals ik dacht, in de krant van gisteren. Het blijkt te gaan om een promotie-onderzoek uit 2006 bij de Rijksuniversiteit Groningen. Ik dacht even aan een verband met Diederik Stapel, omdat deze materie psychologische factoren bevat, maar de onderzoeker is natuurkundige.
Sinds het onderzoek heeft de techniek echter niet stilgestaan, misschien wel mede op basis van dit onderzoek. Het is echter koren op de molen van tegenstanders van nieuwe windparken. Er zijn sceptici genoeg die "wetenschappelijke" argumenten aandragen om het nut van windenergie in twijfel te trekken. Omdat ze andere belangen of hobbies hebben.
Nee, ik beweer zeer zeker niet dat windenergie de enige oplossing voor de toekomst is, het is daarentegen wel duurzame energie.

Uit het persbericht leid ik af, dat niet gemeten is dat het geluid van de windmolens overeenkomt met een opstijgende 747, maar dat "omwonenden" dat beweren.
Omwonenden die blij zijn met hun windpark, of die zich er aan ergeren? Hebben ze liever een kerncentrale in hun achtertuin, of een opslagplaats voor radioactief afval?
Had Don_Quichot dan niet het alleenrecht om tegen windmolens te vechten?

Het lied van de merel is vandaag veranderd

Terwijl ik dit schrijf, vliegen en kruipen meikevers door onze tuin, en luisteren we geboeid naar het gezang van merels, afgewisseld met alarmkreten, waarschijnlijk omdat we te dicht bij hun nest, in de vuurdoorn tegen de achtergevel van ons huis, zitten.

Vanaf het begin in januari 1996 waren Joke en ik de contactpersonen van een dichtersgroep. Joke gold, als voormalig onderwijzeres en lid van een verdergevorderde dichtersgroep, als gezaghebbende dichteres, en ik had handigheid met computers, mailings en dergelijke. Later, toen steeds meer via e-mail ging, liet Joke het helemaal aan mij over. Dat was haar een stap te ver, maar uiteindelijk heeft Joke zich het e-mailen ook eigen gemaakt.

In het prille begin kwam de groep tweewekelijks bijeen. Later werd dat maandelijks. Het was een spontaan ontstane groep, die voortkwam uit een soort literair café, dat met enige regelmaat door twee enthousiaste dames werd georganiseerd.
De werkwijze van de dichtersgroep was, dat er een thema werd afgesproken voor de volgende keer, waarover elke deelnemer geacht werd een gedicht te maken, dat besproken werd. Er werd wel op gelet, dat het commentaar over het gedicht ging en niet over de dichter. In een gedicht worden vaak nogal persoonlijke zaken vrijgegeven, en dan moet de omgeving om dat te bespreken veilig zijn. De groep mocht niet groter zijn dan tien deelnemers, omdat anders niet iedereen aan bod kon komen.

De groep is niet meer hetzelfde als in het begin. Mensen gingen en mensen kwamen. Marijke en ik zijn er uitgestapt na onverkwikkelijkheden met twee stoorzenders in de groep. Daarna is de groep geslonken tot vijf, waarvan drie van het eerste uur. Met Joke nog steeds als gezaghebbende, vrouwelijke nestor.

Nu zijn er nog twee van het eerste uur: vrij plotseling is op 79-jarige leeftijd Joke overleden aan een defecte aorta. Ze wou geen zware operatie met beperkte overlevingskansen meer: "Ik heb een mooi leven gehad. Het is goed zo." Het is geen onverdeeld zonnig leven geweest...
Vandaag is ze, omringd door velen, naar haar laatste rustplaats gebracht, zorgvuldig uitgekozen door haar en haar nabestaanden: een groen grasveld omringd met struiken en bomen.

Joke vond het zingen van de merel de mooiste muziek die er is. Daarom werd, tijdens het verlaten van de aula, geen menselijke, maar merelmuziek te gehore gebracht. Weliswaar een opname, maar volstrekt naturel.
Bij aankomst op de begraafplaats vroegen we ons af of het dezelfde merel was die voluit, maar met melancholieke ondertoon, voor Joke zong.

Tijdens de koffie, weer terug in het uitvaartcentrum, hebben we iets van de strubbelingen tussen ons en de groep kunnen rechtzetten met één van de deelnemers van het eerste uur (de andere was helaas verhinderd), dus heeft deze dag iets goeds voortgebracht.

Als afleiding besloten we nog een rondje te rijden. Omstreeks etenstijd waren we in Bourtange, en gingen de oude vesting in. Op een binnenplaats zijn we een hapje gaan eten. Het was er heerlijk rustig, zodat we onze herinneringen konden ophalen aan de vele ontmoetingen van deze dag en de jaren dat we Joke gekend hebben.

En we konden, ook daar, volop genieten van het lied van de merels.

Onze neus achterna

Vandaag, 14 mei 2012, waren Marijke en ik 8 jaar getrouwd. We hebben er een traditie van gemaakt om dan een dagje uit te gaan. Meestal op de bonnefooi rondrijden en zien wat op onze weg komt. Vandaag was ons eerste richtpunt de TV-toren van Smilde, die vanmorgen zijn hoogste punt zou bereiken. Omdat we de voorkeur gaven aan sight-seeing routes, was de top al geplaatst en de bijzondere helicopter niet meer te zien.

We besloten noordelijker te gaan. Wie de kaart van Nederland kent, kan met een beetje fantasie van Drenthe een zittende figuur maken, die naar het westen kijkt. Ik bedacht dat ik nu eens door die "neus van Drenthe" wou rijden. Vanaf Smilde kun je dan via Oosterwolde, en tussen Haulerwijk en Zevenhuizen passeer je dan "de neus", waarin Een-West ligt, dicht bij het punt waar Groningen, Friesland en Drenthe elkaar raken.

Haulerwijk kreeg in mijn kinderjaren een mysterieuze betekenis, want in Groningen namen we de gele ESA-bus richting Haulerwijk om bij opa en oma op Vierverlaten te komen. Verder had ik geen idee wat Haulerwijk was.

Na Zevenhuizen kwam Leek, de hoofdplaats van de gemeente waar ik geboren ben, en vervolgens reden we langs Boerakker. Bij ons in de familie werd soms quasi-dramatisch gedeclameerd: "Gemeente van Boerakker, ...". Dat zal een parodie geweest zijn op een hevig conflict over de juiste interpretatie van de Bijbel bij de gereformeerde kerkscheuring in 1944.

Verderop kwamen we in Grijpskerk. Daar parkeerden we aan het eind/begin van de Stationsstraat en liepen heen en terug door de Herestraat en het Kerkplein rond.
Verscholen achter de bijzondere kerk, aan de stille kant, terwijl Marijke geboeid een foto maakte van een uitstalling op een vensterbank, zag ik een gebouw dat vroeger school moet zijn geweest. Dat klopt, het is nu een Sociaal Cultureel Centrum. Aan de gevel zit een beeldhouwwerk met een (fragment van?) een gedicht, dat mij boeide:

Die reuk, die kleuren, ruumte en luchten,
Woar wij in leefden, vrij as kiend,
Die trekken met deur 't hiele leven.

Dit is geschreven door een vroegere onderwijzer, Jelte Dijkstra (1879-1946), die in meerdere versies van het Gronings schreef, onder het pseudoniem Nikl. Griep. Ook vertaalde hij klassieke werken in het Gronings.

Het volgende richtpunt was Zoutkamp, en dan snelverkeermijdend naar Lauwersoog. Wat is dat Lauwersmeergebied ontzettend mooi! Helaas, het lijkt steeds meer onttrokken te worden aan echt natuurgebied: militair oefenterrein en bungalowparken.

Op het eind van de pier, achter de vissershaven van Lauwersoog, hebben we naar Schiermonnikoog gekeken met de verrekijker. Marijke heeft sinds onze midweek daar, nu ook herinneringen aan dat eiland!
Ofschoon het nog een beetje vroeg was hebben we bij Schierzicht allebei een Schierzichtmenu gekozen: met lekkerbekjes dus.

Terug door het Lauwersmeer hebben we grotendeels dezelfde mooie route genomen. Daarna hebben we nog een flink stuk Noord-Groningen bekeken, de streek die we allebei prachtig vinden. Iemand schreef dat je van dat landschap houdt of het vreselijk vindt, zonder tussenweg.

Langs smalle landweggetjes, waar we ook het huisje zagen dat volgens mij vaker gefotografeerd is als illustratie bij dat fantastische lied van Ede Staal: "Het hef nog noeit zo donker west / of het werd altied wel weer licht". (Tekst en YouTube.)

Bij Hornhuizen kregen we ruim de tijd om het fluitekruid langs de weg te bewonderen en het knalgele kerktorentje met een rood dak. Er stond een vrachtwagen met een enorm lange oplegger achteruit de hoek om te manipuleren in de smalle straatjes, nadat hij een grote landbouwmachine had afgeleverd.

In Warffum zoek ik nog even naar de plek waar op 22 mei 1962 deze gemeente als laatste werd aangesloten op het geautomatiseerde telefoonnet. Dat zou hier geweest moeten zijn. Het gebouw links was die telefooncentrale, en rechts waren toen nog weilanden, waar een feesttent stond waarin de gespeelde documentaire van Louis van Gasteren werd vertoond. Ik had geholpen de projector aan te voeren vanuit Groningen.
In Warffum zijn o.a. Ede Staal en de vader van Marten Toonder geboren.

Verder oostwaarts kiezen we een stillere route. We zijn nieuwsgierig wat er te zien is in Valom. Daarvoor maken we een bocht noordwaarts
Uiteindelijk was ik moe, zodat we een dutje gingen doen op een parkeerplaats net voorbij Oosteinde. We hadden intussen een mooie rit door het noorden van Groningen gemaakt!
We zetten de auto zo, dat we dit uitzicht hadden, met op de achtergrond windmolens:


Grotere kaart weergeven Na een half uur werden we daar gestoord door een kampeerbus met een D kenteken, dat ik later thuis herleidde tot Berlijn. Die zullen daar wel overnacht hebben.

We vonden het toen wel genoeg. We reden nog even door Spijk, bekend van het lied Mien Hoogelaand van Ede Staal ook gebruikt in de film De Poolse Bruid: "t Is de lucht achter Oethoezen / 't torentje van Spiek". Daarna kozen we de weg naar huis.

Zo kwamen we langs Ter Apel, waar momenteel het tentenkamp van de uitgeprocedeerde Irakezen is, langs de N366. We hadden net het bericht gelezen, dat CDA-minister Leers verboden had om die mensen te voorzien van de allereerste levensbehoefte: water, alsmede dekens en sanitair. Voeg daarbij dat er ook kinderen en zwangere vrouwen bij zijn.
Opgevoed met de christelijke traditie van "gelijkenissen", denk je dan al gauw in termen als: "een christenminister die niet de rol van Barmhartige Samaritaan vervult, maar van een Schriftgeleerde die zijn Naaste laat kreperen".
Later bleek er toch water enzovoort te zijn aangevoerd.

Weer thuis hebben we ons voor de TV gezet en lekker lui gekeken naar wat ons op de zap-momenten interessant leek. Alleen rustige, ontspannen programma's...