Vanavond de film "De storm" op TV, gekapstokt aan de Watersnoodramp van 1953. Nog in de sfeer van een heerlijk samenzijn met kinderen en kleinkinderen, kan ik het moeilijk opbrengen om dat hele filmdrama te gaan uitzitten.
Toen die watersnoodramp gebeurde, was ik tien. Het was de dag voor mijn moeders verjaardag. Er was nog geen TV, dus de enige beelden kwamen met foto's in de krant. We hoorden wel de hele dag reportages via de radio.
Mijn betrokkenheid bij die ramp vind ik in mijn herinnering nog af en toe terug. Zo vraag ik me nog steeds af wat er is gebeurd met mijn bijdrage aan het lenigen van de toen ontstane nood. Kwam ik zelf op het idee, of mijn moeder?
Ik had nog niet zo lang daarvoor een nieuwe winterjas gekregen. De oude was nog niet weggegooid en in redelijke staat. De nieuwe is opgestuurd naar het rampgebied, om een kind dat alles kwijt was, te beschermen tegen de bizarre omstandigheden. Als er een oude filmreportage voorbijkomt, kijk ik dus altijd uit naar tienjarige jongetjes in een grijze winterjas.
Probleem is, dat al die films in zwart-wit zijn, en grijs dus de kleur is waarin alle niet zwarte of witte jassen worden weergegeven...
Maar ik weet zeker dat mijn jas op een goede plaats is terechtgekomen!
En intussen heeft het water alweer zóveel rampen veroorzaakt, momenteel de actuele ramp op de Filipijnen...
4 opmerkingen:
Mijn grootvader had ik nog nooit zien huilen, maar toen zat hij voor de tv te huilen. Voor een jongen als ik destijds, erg indrukwekkend.
Dat is indrukwekkend voor een kind, ja. Ik heb mijn grootvaders nooit zien huilen. Overigens mijn kleinkinderen mij ook niet, denk ik.
Maar dan was je grootvader wel een van de eersten die TV had, toch? In die tijd waren er nog maar weinig TV-bezitters.
Ik was 5 en ik zat in de luie stoel met mijn Okkie Pepernoot terwijl het nieuws de hele dag informatie gaf over de ramp. Ik geloof niet dat ze iets van mij opstuurden. We hadden zelf nauwelijks iets want we waren arm. TV kwam pas 8 jaar later bij ons in huis. Mijn moeder kocht later nog wel het fotoboek van de ramp. Een jongetje dat melk morste op de kleding van een militair, dat vond ik altijd de meest intrigerende foto. Zou die militair niet kwaad worden. Maar nee...
Indrukwekkend verslagje. Het laat me kleine dingen herontdekken bij het lezen.
@Plato: Wij hadden het ook niet breed, mijn vader was jong overleden en ik denk dat mijn moeder geen of heel weinig weduwenpensioen had. Ze werkte in een confectiefabriek. Wel vermoed ik dat haar ouders, waar we bij inwoonden, haar wel eens een beetje gematst hebben. Maar ze hadden ook nog een andere thuiswonende, werkeloze dochter te onderhouden.
Ik wist niet eens dat er een fotoboek was, maar ik hoef het ook niet te hebben. Genoeg foto's van gezien...
Een reactie posten