Giro di Drenthia

Vanmorgen lekker een stuk gefietst. De voorspelling was, dat het hier pas vanaf 14:00 uur zou regenen, en ik had al dagen het plan gehad maar het kwam er niet van. Windkracht 3 uit noord-oost, dat betekende dus vertrekken in die richting. Op de Rondweg viel de wind me toch tegen. Ik koos er voor om enigszins noord-oost te gaan door de bossen. Door het Valtherbos richting Valthe, Exloo, en dan maar zien hoe ver ik zou komen. Vervolgens langs de oostkant van de Hondsrug terug.

Eenmaal in het Valtherbos kwam ik achter een ouder echtpaar terecht met elektrische fietsen.
Ondanks dat die dingen vrijwel geen geluid maken, bleken ze moeite te hebben mijn bel te horen. Soms lach ik er om: oudere mensen op elektrische fietsen, met een navigatiesysteem op het stuur waar ze steeds heel plechtstatig op kijken, op een route die ze waarschijnlijk al vele malen hebben gefietst...
Soms heb ik er ook mijn bedenkingen bij: ze rijden dan met de snelheid van een 20-jarige en hebben het reactievermogen van een 80-jarige.
Dat was bij deze mensen niet het geval: ze versperden het fietspad met een tempo waarbij ze nog net niet omvielen. Maar ze groetten vriendelijk, toen ze eindelijk beseften dat er iemand voorbij wou en ik ze passeerde.

Er zijn mensen die me vertellen dat je "niets ziet van de omgeving, als je zo hard jakkert", en deels hebben ze gelijk. Maar ik zie meer dan zij denken, en het is heerlijk om zo te fietsen in het bos of op de vlakte: de geuren, de geluiden! Hoeveel verschillende vogels ik hoor in het bos, waarvan ik wel het geluid, maar niet de naam ken.

Verderop in het Valtherbos zag ik nog net een rode jas wandelen met de fiets aan de hand op het pad naar het Onderduikershol, en langs de bosrand aan het eind zag ik een schoolklas lopen in de buurt van het Hundebed. Misschien hebben ze wel een bezoek gebracht aan het Onderduikershol, want dat is als monument geadopteerd door basisscholen.

Even verderop, in Valthe, staat een beeld van Joost Barbiers, "Zonnetafel". Ik vond er vanavond een prachtige uitleg bij door Hans Zabel, de animator van het project Art-in-Stone, waar we met onze dichtersgroep ook nog eens gedichten bij hebben gemaakt.

Ik ga eigenlijk langs Valthe, het fietspad op naar Exloo. Daar ontdek ik, dat ik daar al een tijd niet meer gefietst heb, want er zijn nu onderweg een paar wildroosters. Daar tussenin stop ik bij een bankje voor mijn eerste plak ontbijtkoek en ik zoek even een boom op.

Ook in Exloo is er veel veranderd, maar de route is nog duidelijk: ik ga rechtstreeks door naar het fietspad waarlangs ik naar Ees, Borger of Buinen kan. Het wordt Buinen, omdat dat het meest oostelijk is. Dat is beter voor de terugweg om wat meer rugwind te krijgen. En bij dat besluit telt ook mee, dat daar een helling is, die ik wel weer eens wil bedwingen.

Als ik die helling opgefietst ben, stop ik bij het bankje, dat er nog steeds trouw op me staat te wachten. Ik ga lekker zitten, met de rug naar de wind en neem mijn tweede plak koek en slurp flink wat uit mijn bidon.
Op deze heuvel heb je een prachtig weids uitzicht, met de bosrand op de achtergrond. Op de pas ingezaaide akkers komt het eerste gewas boven de grond. Om me heen hoor ik zeker 5 veldleeuwerikken kwinkeleren, een van de mooiste muziekjes die ik ken. Als ik er onderweg een hoor, stap ik vaak even af om de lucht af te zoeken waar hij is. Dat kan heel hoog zijn, zodat je hem bijna niet terugvindt tussen de "ruis" van je ogen.

Op de terugweg ging ik van Buinen naar 1e Exloërmond, 5 km strak tegen de wind in, om daarna meer rugwind te hebben. Zo kwam ik op ruime afstand langs de LOFAR-locatie, waar tenminste twee vroegere collega's van me bij betrokken zijn.
Via de Mondenweg, na 2e Exloërmond, sloeg ik vóór Valthermond af en op dat landweggetje had ik een heel lang eind pal rugwind. Ik kwam in Nieuw-Weerdinge uit, en via Weerdinge ben ik langs de al te bekende route naar huis gefietst.

Thuisgekomen maakte Marijke koffie en een paar heerlijke broodjes, waarmee we neerstreken in de tuin. Toen dat op was, kwamen de eerste druppels. Nadat ik me had omgekleed, zette ik Sporza aan, op de Belgische TV: de Giro d' Italia. Ze fietsten daar in de stromende regen, op natte straten en zeer gladde wegmarkeringen...
Ze fietsen dan nog steeds een stuk sneller dan ik, maar ik ben geen topsporter. Toch ben ik er best trots op dat ik op mijn 70e nog een rondje van 65 km kan fietsen (zonder hulpmotor) met een gemiddelde van ruim 20 km/uur, met een fietscomputer die gewoon doortelt als ik stilsta.
En dat op 4 plakken ontbijtkoek en 2 bidons zelfgemaakte sportdrank...