Vandaag, Bevrijdingsdag, heb ik een heerlijke fietstocht gemaakt, gedeeltelijk door Duitsland.
Gisteren dodenherdenking: ik ben even naar het graf van mijn oom Bertus geweest, overleden augustus 1945. Zover ik weet, is hij besmet geraakt met TBC toen hij zijn laatste onderduikers verplaatste.
Ik heb nog een brief van hem uit februari 1945, gericht aan mijn moeder en mij (ik was toen bijna 2), waarin hij vertelt hoe een andere oom afgevoerd is naar het Scholtenshuis in Groningen, en dat de Landwacht hemzelf mishandeld had.
Hij is toen van Stadskanaal naar Emmen gevlucht. Donderdagnacht vertrokken en zondagavond aangekomen. Sneeuwstormen en met de fiets aan de hand lopen door 30 cm sneeuw.
Vandaag Bevrijdingsdag, maar met gedachten aan Piet, overleden na een lange lijdensweg.
Hij wou al lang niet meer. Het enige waar hij nog naar uitkeek was, dat onze kleinzoon op Hemelvaartsdag vlaggendrager mag zijn bij de finale PSV - AZ. Zijn laatste paar dagen lag hij in het ziekenhuis met een gebroken heup. "Je neemt het wel op voor me hè, als ik niet kan kijken!", had hij gezegd.
Vandaag heb ik een flinke fietstocht gemaakt. Je merkt geen landsgrenzen bij de uitbundige bloei van krentebloesem en allerlei andere bloemdragende struiken en bomen.
De nuchtere cijfers: een afstand van ruim 81 km met een gemiddelde van bijna 21 km/u en een maximumsnelheid van 36 km/u. Dat laatste zal bij een afdaling zijn geweest, want ik heb een paar lekkere hellingen beklommen.
Op een picknickbank, lekker in het zonnetje aan de Vecht bij de Haandrik, heb ik een tijdje zitten genieten en mijn laatste proviand verorberd. Toch was ik binnen 4 uur weer thuis.
Nee, afstand en snelheid zijn niet spectaculair voor een getrainde toerfietser, maar ik ben best een beetje trots op deze cijfers, op mijn leeftijd en nauwelijks getraind: ik zou 2 à 3 keer per week 60 km getraind moeten hebben vanaf maart, maar heb iets van 4 ritten van 40 à 50 km gemaakt.
Ik vond een stimulans in een spreuk die Marijke op haar facebook-pagina plaatste:
Laat het verlies van een dierbare geen blijvende rem zijn op je bestaan.
Lach als je kunt lachen. Juich als je kunt juichen.
Je verraadt er niemand mee, je leeft.
Astrid Dämmler
Vandaag heb ik mede namens Piet, oom Bertus en al die anderen genoten van het mooie weer, alle overweldigende bloei en bloesem, en van wat ik nog kan!
Dit was ongeveer mijn route vandaag.
N.B.: Google Maps ondersteunt in Duitsland (nog?) geen fietsroutes of Streetview. Ik heb daarom met wandelroute's geëxperimenteerd. Bij Wielen ligt de helling die ik graag nog eens wou beklimmen, maar die kun je dus niet met Streetview bekijken. Ik heb 'm wel gedaan!
5 opmerkingen:
Mooi in memoriam Gauke...
Heerlijk dat je zo gefietst hebt! En van mij mag je trots zijn op de afstand :-) Dodenherdenking en bevrijdingsdag lopen niet naadloos in elkaar over. Rond die data zie je verschillende oorlogfilms en het hangt er maar net vanaf welke je het meest bijblijft.
Het is goed dat alle doden herdenkt worden.
Hou je vast aan de "herinneringsregels"!
Liefs Kakel
Ik vind het knap dat je ongetraind en op die leeftijd nog 21 km per uur haalt. Ja, vroeger konden we allemaal harder, maar dat was toen. Ik ben blij als ik met mijn knieën de boel rond kan draaien en als ik me niet in de hand houdt word ik daar kwaad van.
Gecondoleerd met Piet. Hopelijk is het daar waar hij nu is, altijd zonnig.
@Annet: dank je voor je compliment...
@Mirjam: dank je. Het is inderdaad een tijd van contrasten. In zekere zin heb ik van jongs af aan met die "herinneringsregels" moeten leven.
@Plato: Piet is door een heel zware periode gegaan en heeft nu wel recht op een zonnig verblijf. Type ruwe bolster, blanke pit, en eigenlijk niet weg te denken!
Bij het fietsen hanteer ik de combinatie van een hartslagmeter met mijn gevoel voor wat mag en kan. Soms "even over de rooie", maar niet al te gek. Voor mij geldt al heel lang: afstand is belangrijker dan snelheid.
Gecondoleerd.
Je inspiratiebron heeft wijze woorden,
maar gaat zoiets ook op als je je eigen partner verliest?
Het is geen knop die je omdraait. Je lijf doet pijn, je geest huilt. Je kunt niet lachen.
Niet omdat je de ander schade aandoet, maar omdat je intens verdriet hebt, dat is alleen maar door insiders te begrijpen, volgens mij.
Je kunt lachen met je mond, maar niet met je lijf. Dat heb ik gezien, dat heb ik zelf ook gehad, en nog vaak voel ik me niet lekker als ik ergens van kan genieten en hij niet meer. Niet uit schuldgevoel, maar dat is een geestelijke kwestie, geen knop, geen keuze.
(ik probeer anoniem te reageren, zien of dat lukt)
Appelvrouw
Een reactie posten