150523 - ZOZ - Van Hendrikus en bloemen

Wie mee wil doen met (of luisteren bij de andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

We waren een weekje oppassen bij kleinkinderen in Tiel, dus dicht bij de Waal. Een ritje over de Waalbandijk naar Neerijnen en terug leverde een aantal foto's op van de omgeving.
Het pontje Hendrikus vaart tussen Tiel en Wamel. We staken nog wel eens over om in Het Veerhuis een versnapering te nuttigen, en ik heb er op mijn fietstochten ook gebruik van gemaakt.

Op de achtergrond zie je nog een ander "heen en weer"-schip, een riviercruiser. De Hendrikus is natuurlijk niet zo beroemd als de Ferry Cross The Mersey van Gerry & The Pacemakers uit 1965, maar het zal toch wel even wennen zijn als hij binnenkort vervangen wordt.


Onderweg naar de Waal kwam ik langs het Linge-Waalpark, dat schitterend in bloei stond:

Vaak als we een paar dagen in Tiel zijn, neem ik mijn racefiets mee, om hetzelfde tochtje te maken dat ik nu per auto deed. Deze keer weerhield een klein ongemak me ervan, maar ik ben telkens weer diep onder de indruk als ik zo'n machtige rivier zie met zijn omgeving, en het scheepvaartverkeer. Bij Varik is een plateau waar je met de auto tot dicht bij het water kunt rijden. Dit keer stond je dan vrijwel op hetzelfde niveau als het water. En ook hier is een pontje, de Neptunus, waarmee ik ook wel met de fiets ben overgestoken naar Heerewaarden, waar een interessant bezoekerscentrum De Grote Rivieren is. Varik is van afstand herkenbaar door zijn "dikke toren".

Vanaf het plateau zag ik aan de andere kant van een inham paarden grazen, terwijl aalscholvers bij het water rusten.

Verderop, bij Neerijnen, heb je een mooi uitzicht op de nieuwe brug bij Zaltbommel, genoemd naar de dichter Martinus Nijhof wiens bekendste gedicht is De moeder de vrouw, dat begint met de regel "Ik ging naar Bommel om de brug te zien". Aan deze kant van de brug ligt nog een spoorbrug.

Op de terugweg kon ik de foto maken die ik op de heenweg gemist had door een tegenligger op de smalle dijk. Dit ooievaarsnest is een vast aandachtspunt op mijn tochtjes hier. Nu was er een jong te zien!

Aan deze kant van de Waal, bij Heesselt, en aan de overkant, bij Herwijnen, staan twee heel hoge hoogspanningsmasten, om te zorgen dat de scheepvaart niet tegen de kabels vaart. In die mast aan de overkant zitten altijd een stuk of zes ooievaarsnesten. Met de verrekijker kon ik nu ook zien dat er daar levendig "gewoond" werd!

Op de heenweg had ik ook een portie bloemenpracht tegen het talud niet gefotografeerd vanwege een tegenligger. Ook dat heb ik op de terugweg ingehaald. Naar mijn idee een schitterend Betuws voorjaarsplaatje!

Ik reed vice-versa oftewel heen en weer, ook de pontjes gaan heen en weer. Wat past daar beter bij dan de sfeertekening "Veerpont" van Drs. P.?


Pontjes, veren... In 2010 deden Marijke en ik mee aan de wedstrijd Pontjespoëzie van de Vereniging Vrienden van de Voetveren. De aanstichter daarvan was zoon Frank, lid van de vereniging. Marijke is geboren in Nijmegen, aan de Waal, en toen haar kinderen geboren werden, woonde ze in Olst, aan de IJssel. Daarover gaat haar gedicht:

Veerpont Olst-Welsum

Navigerend tussen vroeger en nu
brengt de veerman mij
wanneer ik wil

naar oude gronden terug
Aan de overkant ben ik geboren
mijn kinderen aan deze

Tussen vertrek en aankomst
vaart hij mij

voor de wind varend, geruststellend

als een palindroom

van huis naar huis

en weer terug

© Marijke van der Scheer, 2010

Van Marijke's gedicht had blijkbaar het gedeelte na "vaart hij mij" op het omgevouwen deel van de geprinte e-mail gestaan en was niet afgedrukt, en desondanks goed genoeg bevonden voor de "wedstrijdbundel"! Voor haar was echter dat tweede deel essentieel, en terecht, zoals ook de jury beaamde.
De bundel is nog steeds verkrijgbaar en wordt geleverd met een erratumblad. Was het helderziendheid, dat ik geprinte exemplaren van onze gedichten bij me had tijdens de prijsuitreiking en presentatie, zodat iedereen naar huis kon gaan met een correcte kopie?
In elk geval heeft Marijke hierdoor minstens zoveel aandacht gekregen als de prijswinnaars, omdat ze de juiste versie mocht voordragen, na ruimhartige excuses van de organisatie. Misschien had ze moeten winnen...?

Mijn inzending was dit gedicht, zonder formele titel. Ik had wel wat lopen filosoferen maar ik schreef het op de laatste dag voor de deadline. Het kreeg de derde prijs ("eeuwige pontjesroem"):

Tot hier
droegen mij mijn voeten
ik sta - en wacht

de weg eindigt
waar water klotst
tegen de oever

En daar
op de andere oever
vervolgt mijn pad

of eindigt
van jou naar mij
jij staat - en wacht

tot het veer een oever bereikt.
Elkaar voorbijgaan
kan alleen aan land

© Gauke Zijlstra, 2010

Ach, laten we het laatste woord geven aan de grote meester, de TaalKunstenaar Drs. P. met een latere versie van het heen en weer, Veerpont, uit 1992: