Dat is het Oorlogs en Verzets Centrum Groningen, gehuisvest bij de Groninger Archieven.
Daar waren we al eens geweest voor de presentatie van de Groningstalige dichtbundel van Aly Freije, dus een bekende locatie. Aly was onze docente voor het schrijven van verhalen en gedichten, en op zo'n cursus hebben we elkaar voor het eerst ontmoet.
Ik heb het "archief" met de correspondentie van en aan mijn vader overgedragen aan het OVCG, omdat het meeste daarvan betrekking heeft op zijn diensttijd, de mobilisatie en het begin van de Tweede Wereldoorlog. Zo kan het gebruikt worden voor nadere studie omtrent die periode, en het leven van een dienstplichtige toen. Voor mezelf beschouw ik het als een soort monumentje voor de vader die ik niet mocht hebben.
Mijn vaste lezers weten dat mijn vader in 1944 is overleden (darmkanker), en mij nooit zijn verhalen heeft kunnen vertellen. Alles wat ik over hem weet is uit de tweede hand en door het bestuderen van zijn brieven en - soms volgeschreven - ansicht- en briefkaarten.
In de loop van de tijd groeide mijn verzameling, als b.v. na het overlijden van ooms en tantes iets tevoorschijn kwam, dat was bewaard als aandenken: dank daarvoor, neven en nichten!
Ik heb alles gescand en uitgetypt, en eventueel van toelichting voorzien met wat ik weet van familie en omstandigheden, en ook dat overgedragen. Inhoudelijk heb ik het hele archief nog in digitale vorm.
Misschien dat ik de moed nog eens kan opbrengen om te proberen de blogs, waarin ik mijn speurtocht aan de hand van de correspondentie had beschreven, te herstellen en actualiseren. Ze zijn verknoeid doordat de provider er mee stopte en gemankeerde exportbestanden afleverde. Er zat jaren werk in...
In de map zitten brieven, humoristische ansichtkaarten, mijn vader's Oorlogszakboekje en zijn "Groot Verlof"-bewijs na de capitulatie. Maar ook de gesponsorde briefkaarten voor militairen (met reclame voor Tomatensoep met rijst), waarvan mijn vader na de Duitse inval een flink aantal naar huis stuurde, om te laten weten dat het goed met hem ging in die chaotische toestand, toen de militaire "Veldpost" vast niet optimaal gewerkt zal hebben...
Vrijwel tegelijk waren we klaar met onze afspraken. Nog even door naar Noordpolderzijl, waar we al te lang niet geweest waren. Na een paar hectische weken van de ruimte en de rust genieten.
En het gevoel laten bezinken dat mijn archief nu op de plaats is waar ik denk dat het "thuis" en welkom is, en van nut kan zijn: een beeld van het dagelijkse leven van een jonge, dienstplichtige Groninger rond het begin van de Tweede Wereldoorlog, die daarnaast als verse timmerman van de Ambachtsschool kwam, en op zijn 27ste Bouwkundig Opzichter was door schriftelijke studie.
1 opmerking:
Prachtig. Dat heb je goed gedaan.
Een reactie posten