190616 - Dwingelderveld en de VAM-berg

Zondagmorgen was het aardig weer, ideaal voor een fietstocht. Ik ben weer in training omdat kleinzoon Thimo in z'n hoofd heeft gezet dat 'ie nog een keer de Afsluitdijk met me wil fietsen. Tja, die is de komende drie jaar dicht voor fietsers, dus ik moet zo lang mijn conditie op peil proberen te houden. We gaan 's zondags er vaak even op uit, maar Marijke fietst niet zo ver. Wat we wel vaker gedaan hebben, we spreken een ontmoetingspunt af, Marijke gaat met de auto en ik op fiets. Zo ook nu, naar een bekende plek voor ons: bezoekerscentrum Dwingelderveld.

We hebben met de toenmalige dichtersgroep gedichten geschreven over het keuterijtje op de Benderse Berg, waar Anne de Vries inspiratie heeft opgedaan voor een aantal van zijn boeken, en, daarvoor al, Jac. P. Thijsse voor zijn rapport over de natuurwaarde van o.a. het Dwingelderveld. Helaas in het keuterijtje in 2018 afgebrand, en daarmee ook de map met onze gedichten.

Marijke was al gearriveerd. We namen eerst een ijsje, en wat later genoten we in de bloementuin van cappucino.

Eigenlijk zag ik het helemaal zitten om ook terug te fietsen, of tenminste eens te kijken bij de VAM-berg, die tegenwoordig toegankelijk is om op fiets je klimvermogen te testen. Glaskunstenaar Jacob Bos schreef onlangs op Facebook dat hij bij de Col du VAM geweest was, maar: "De VAM berg toch nog (f)iets te hoog gegrepen." Daarbij afgebeeld: een gewone damesfiets.
Dat is natuurlijk een uitdaging! Weliswaar ca. 25 jaar geleden, maar ik heb bijna alle roemruchte hellingen in Zuid-Limburg bedwongen: zou ik het nog kunnen?

De VAM-berg lag niet ver van de route naar huis, dus… Maar donkere wolken pakten zich samen, dus pakte ik de wielen uit mijn fiets zodat hij achter in de auto paste, en gingen we samen op weg naar huis.

Het begon inderdaad te regenen, maar we zaten droog en besloten dan maar even op deze manier te gaan kijken bij de VAM-berg. We reden er helemaal omheen, op zoek naar de toegangen. Toen we aankwamen bij de noordelijke toegang scheen de zon alweer. Een wandelingetje leek ons een goed idee. Op de parkeerplaats staan informatieborden, die wat mij betreft wat duidelijker hadden mogen zijn.

Er is meteen een mooi doorkijkje van het pad naar de top.

Er gaan veel makke schapen op een voormalige vuilstort; ze houden hier het gras kort. Dit beeld geeft ook een beetje een idee van de steilheid.

Op de top van de berg is een informatiecentrum over het ontstaan van de berg. Rechts zie je de rokende schoorstenen van de opvolger van de VAM (Vuilnis Afvoer Maatschappij), afvalverwerker Attero.

Voor wandelaars is van/naar de parkeerplaats een verkorte route: over stapstenen een afwatering oversteken. Terug gingen onze schaduwen ons voor.

Op de parkeerplaats is een koffiekiosk. Je kunt er ook terecht voor een eenvoudige doch voedzame maaltijd - ik nam een gehaktbalmenu en Marijke een kipfiletmenu. Niets op aan te merken, behalve dat het goed was.

Weer thuis heb ik toch maar mijn bergverzet met bijbehorend gereedschap opgezocht, een tandwielcassette waarmee het klimmen wat gemakkelijker is, en die ik sinds Zuid-Limburg niet meer gebruikt heb. En mijn conditie was toen ongetwijfeld beter…

En zie hier mijn rijwielwerkplaats, alwaar ik de standaard tandwielcassette heb vervangen door het bergverzet - ik was gelukkig vóór de buien klaar.

Binnenkort maar eens proberen weer echt te klimmen!