Van sleutel en Balg

We waren een midweek op Schier, uitgenodigd door een bevriend stel. Vooral voor mij een soort thuiskomst, want ik ben er in een vroeger leven heel vaak op vakantie geweest. Mijn eerste kennismaking met het eiland was als "bleekneusje" in vakantiekoloniehuis Elim. Ik vermoed dat ik toen een jaar of 10 geweest zal zijn.
Marijke was er ooit een dagje geweest met een aantal vriendinnen, en enkele jaren geleden een midweek met mij.
Een van de vriendinnen was er nog nooit geweest en meteen helemaal enthousiast, de andere was er meermalen een dag geweest met groepen vogelkijkers. Kortom, allemaal blije bezoekers, liefhebbers van de natuur en de specifieke sfeer van dit eiland!

We besloten dinsdag mee te gaan met de Eilander Balgexpress. Een soort bus achter een tractor, die je naar de uiterste oostpunt van het eiland brengt. Je bent daar een half uur, waarin je kunt rondwandelen, schelpen zoeken, foto's maken. De rit wordt alleen gemaakt bij afvallend tij.
Alleen het westelijk deel van het eiland is bewoond, het oostelijke deel is kwelder, een natuurreservaat, dat in het broedseizoen niet betreden mag worden, behalve langs het Noordzeestrand.

Tegen vertrektijd parkeerden we onze fietsen bij het Dorpshuis, dichtbij de Schiermonnikoger Vishandel. Ook met onze huurfietsen pasten we Algemeen Beschaafd Nederlandse gebod toe: "Vertrouw op God, maar zet wel zelf je fiets op slot".
Bij vertrek sloot de bestuurder de deur van de "bus" alvorens de forse trekker te bestijgen, en zag ik iets bekends in zijn gezicht.

Het waaide stevig, het strand lag vol schuim langs de waterlijn en de zee was vol reuring en witte koppen, wat een avontuurlijk gevoel gaf, en toch zit je lekker beschut in die wagen.

De rit gaat over het strand, zo dicht mogelijk langs de bij afgaand tij droogvallende waterlijn. Er zijn kleine "rivieren" vanuit de hoger gelegen, leeglopende geulen, met scherpe randen, uitgesleten door het water. Dan moeten we afremmen om niet idioot hard te stuiteren. En dicht langs de waterlijn zijn de randen het laagst, daarom rijden we soms zelfs dóór het water. Tja, het is geen geasfalteerde snelweg...

Na ongeveer een uur zijn we op de Balg en wordt de wagen zó geparkeerd, dat de deur uit de wind staat.
Iedereen zwermt uit, en de pas nog volkomen lege vlakte is ineens bevolkt. Sommige mensen zoeken schelpen, anderen maken foto's, met compactcamera's of ferme telelenzen. Marijke filmt en fotografeert met haar telefoon.

Aan de overkant, op Simonszand, liggen zeehonden, zegt iemand. Turend zie ik een paar rijen stipjes. Met een aangereikte verrekijker zie ik, dat het inderdaad een heleboel zeehonden zijn.
Met mijn compactcamera hoef ik niet proberen de zeehonden te "vangen", maar over de zandvlakte met schelpen zie ik aan de wadkant een vissersschip, dat vind ik wel een mooi sfeerbeeld. Het schip lijkt op de foto dichtbij, maar voordat je bij het water bent is het nog zeker een paar uur lopen, is mijn ervaring...

Een filmpje van onze reisgenoten en hun dolenthousiaste hond, die zijn eigen "Ren je rot!" speelt.


Er liggen heel veel "tafelmessen". Kwallen, vers of helemaal weggedroogd, een prachtige oesterschelp met zeepokken. Die laatste geef ik aan onze schelpenzoekende reisgenoten.

Mensen die met hun kleine kindje aan het genieten zijn. Weinig huilen of zeuren gehoord trouwens tijdens de rit, met meerdere kleintjes.

Kort voor het weer instappen praat ik even met de bestuurder. Ik zeg dat hij dit vast al heel lang doet, omdat ik hem dat, als vroegere vaste Schiergast, toen ook al zag doen. Hij vertelt dat dit zijn zesenveertigste jaar is. En dat hij samen met zijn vader de Schiermonnikoger Vishandel is begonnen, nauw verwant met de BalgExpress.
Ik vertel hem dat ik verrast was dat Tom, die inmiddels met pensioen is gegaan, mij bij ons vorige bezoek na twee keer kijken herkende, en nog precies de trefwoorden wist! Er zat 13 jaar tussen, en er komen elk jaar duizenden bezoekers een visje of snacks halen!
De Vishandel wordt nu door de derde generatie gerund.

Op de terugweg kon er iets sneller worden gereden. Terwijl ik de opgejaagde schuimvlokken naast de wagen probeerde te filmen (mislukt), diende zich een nieuwe herinnering aan: heette de bestuurder niet Siert...?
Aangekomen bij het eindpunt wou ik toch nog even mijn geheugen testen: had ik zijn naam goed onthouden? Nou, bijna: hij heet Sieger.

Naar de fietsen dan, en naar "huis". Oeps, waar is mijn fietssleutel?
Ik ben iemand van vaste plekken voor de voorwerpen die ik met me meedraag. Sleutel van de huurfiets in mijn rechterjaszak. Maar daar, en in alle andere zakken van mijn kleding: géén fietssleutel.
De andere gewoonte is, dat ik mijn compactcamera in mijn linkerjaszak meedraag. En daar is al snel de analyse wat er kan zijn gebeurd. Na twee foto's gemaakt te hebben op de Balg ben ik er zat van om steeds mijn camera terug te doen in het tasje. Het tasje blijft in de linkerjaszak en de camera gaat in de rechter, om sneller paraat te hebben. Bij het steeds in en uit de jaszak pakken, zal ik wel de fietssleutel ongewild en onopgemerkt, op het strand hebben gedeponeerd...
Niets aan te doen, bij opkomende vloed zal de sleutel meegesleept worden of onder het zand verdwijnen.

Nou ja, misschien was ik 'm in de BalgExpress kwijtgeraakt. Ik heb heen en terug op dezelfde plaats gezeten. Sieger is nog in de buurt en ik mag nog even in de BalgExpress kijken. Geen succes, morgenvroeg maar naar de verhuurder, vragen hoe het nu verder moet.

Dat kwam vaker voor, kreeg ik te horen. Lekke banden en verloren sleutels waren de meest voorkomende problemen. Maar als ik het nummer van de fiets wist, kreeg ik een nieuwe sleutel mee. Ik had een foto gemaakt van dat nummer, die mijn geheugen ondersteunde. De sleutel werd ter plaatse gekopieerd van een reservesleutel, tegen een mij meevallende vergoeding.

We hadden weer een mooie dag, waarbij ons gezelschap zich opsplitste naar interesse.
Eten werd deze keer niet zelf gekookt, maar we haalden het bij de Schiermonnikoger Vishandel, die een ruim assortiment heeft in vis en snacks.
Dat we er rond etenstijd waren, was te merken, we moesten even wachten tot we aan de beurt waren. Niet dat dat lang duurde, maar ook hier geldt: Goed bereid, kost even tijd.

In de rij staand, zag ik achterin de zaak Sieger even om de hoek komen en rondkijken. Ik zwaaide, en hij kwam meteen onze kant op. Ik dacht: Wat leuk, hij herinnert zich onze gesprekjes van gisteren!
Maar de verrassing was groter: hij was vandaag weer met de BalgExpress naar de Balg geweest, en iemand had daar... een fietssleutel gevonden!
Hij had 'm nog in de trekker liggen, en hij ging hem even halen: Mijn verloren sleuteltje!

Je mag het een wonder noemen, want blijkbaar ben ik die sleutel kwijtgeraakt op een punt waar hij niet is ondergestoven met zand, niet weggespoeld door de zee, en op een plek waar iemand uit de volgende lichting Balg-bezoekers uitgerekend op die heel grote vlakte mijn spoor van de vorige dag gekruist heeft waar ik die sleutel verloor, en niet alleen naar de lucht of in de verte gekeken heeft...
En natuurlijk de fijne, relaxte sfeer van het Eiland en de Eilanders, waar je geen nummer bent, maar mensen onder elkaar!

Helaas kon ik niet persoonlijk op vrijdagmorgen de fietsen triomfantelijk inleveren met de reservesleutel en de teruggevonden sleutel, omdat we donderdagavond halsoverkop moesten vertrekken door een calamiteit in de familie van een van onze reisgenoten, en daarom de fietsen afleverde voor de deur met de sleutels in de brievenbus.
Maar het is in elk geval een bijzonder verhaal...!