Neo-Liberale mist?

Na twee prettige oma&opa-oppasdagen reden we vandaag weer naar huis, van Noord-Holland naar Zuidoost Drenthe. We werden uitgezwaaid onder een heerlijk, maar laagstaand zonnetje, dat we gelukkig in de rug hadden en niet schuin-voor...

Het tegengestelde van de heenreis: toen werd het steeds mistiger naarmate we dichter bij ons doel kwamen. Toen vertrokken we met redelijk zicht, maar in de nabijheid van de Afsluitdijk hebben we de ruitenwissers continu aangezet, omdat de vette mist onze voorruit steeds omtoverde in matglas.

Nu, eenmaal op de Afsluitdijk, vanaf de eerste sluizen, werd het steeds mistiger.
Bij de sluizen aan de Friese kant vond ik het inmiddels echt vervelend rijden: zicht van, denk ik, minder dan 100 meter.
Ik vond het niet verantwoord om sneller dan 100kmh te rijden, maar dacht tegelijk steeds aan achteropkomende jakkeraars, en die waren er nogal wat!
Net na de Afsluitdijk bij Zürich, waar het nog steeds potdicht zat, zijn we koffie/chocola gaan drinken met een gebakje er bij. Hebben we een poosje lekker ontspannend zitten kletsen.

Het gesprek kwam op iemand die artistiek heel goed is, maar steeds zijn hoofd stoot in de hedendaagse maatschappij. Hij is geweldig in "zijn ding", en daarnaast nog heilzaam bezig in meerdere maatschappelijke activiteiten, maar is niet hard genoeg, niet zakelijk, niet ingespeeld op alle regels en formaliteiten.
En zeker niet alert op alle veranderingen daarin onder het huidige bewind, dat een breuk met alle bestaande verhoudingen propageert, een breuk met alle verworvenheden van de solidaire samenleving. En toen zag ik het...

Teveel mensen komen niet meer toe aan waar ze goed in zijn, door de neo-liberale wind die door dit land waait.
Die wind zegt, dat iedereen mondige burger moet zijn, die zelf verantwoordelijk is voor alles wat er in het leven gebeurt. Van geestelijke en lichamelijke gezondheid tot maatschappelijke positie.
Daardoor is hij gedwongen voortdurend bezig te zijn met overleven in zaken waar hij niet mee uit de voeten kan. Zaken waarmee een beperkt aantal mensen wél uit de voeten kan, en die mensen gaan dus aan de haal met datgene wat die andere groep nodig heeft om te kunnen floreren.
Het begrip "samenleving" wordt vervangen door "samen graaien in de grote ton, en wie de hardste ellebogen heeft graait het best, en voor de rest - jammer dan".
Het begrip "solidariteit" wordt door de neo-liberale redenaars eloquent gerecycled tot toiletpapier.

Toen we weer vanuit Zürich wegreden, was het helder en we hadden verder de hele weg zon!
Een hele goede gok dus om even te stoppen daar!