Dan met het nieuwe pontje Wamel - Tiel terug. Als het mooi ging, doorfietsen naar de pont Heerewaarden - Varik. Er was een nogal stevige wind voorspeld, west 4. En daar zou ik dus wind tegen hebben.
Bovenaan de veerweg in Wamel, nam ik even pauze om te eten, en besloot om door te rijden, want het ging best lekker. Een foto van de nieuwe pont "Pomona" kwam er niet van, dus dit is er nog een van vorig jaar, de "Hendrikus".
Er kwam een "ouder echtpaar" ook bij de bankjes pauzeren. We raakten aan de praat, en ik vertelde mijn afgelegde route en het plan om bij Varik weer naar de overkant te gaan.
Daar kwamen zij net vandaan, op hun elektrische fietsen. "O, ik doe het nog op eigen kracht", zei ik. "Maar wij zijn ook al een dagje ouder", zei mevrouw. "Weet u hoe oud ik ben?" "Dat bedoel ik", zei meneer. Mevrouw keek eens beter, en schatte me op 65. Ik zei: "Ik doe mijn helm even af, om de verwarring groter te maken." Nu schatte ze me op 55. Ze was hogelijk verbaasd toen ik mijn 73 jaren bekend maakte. Meneer grinnikte: "Ja, zoveel haar heb ik niet meer, en ook die kleur niet!" "Wij zijn 75", zei mevrouw. We hebben elkaar nog een fijne dag gewenst toen ik verder ging.
Ik ontdekte nu dat het opmerkelijke object, dat ik op mijn fietstochten in eerdere jaren ook al had gezien, een kunstwerk is uit het project "Bakens aan het water". Het bevindt zich in een plas bij Bato's Erf, een natuur- en recreatiegebied op het terrein van een oude steenfabriek.
Even verderop was ik bij het weggetje naar de pont Heerewaarden - Varik. Het fietsen ging eigenlijk te lekker om al naar huis te gaan, en ik had nog maar ca. 30 km afgelegd. De tegenwind (kracht 4 was voorspeld) viel me mee, ook bovenop de dijk zonder beschutting. Ik besloot door te gaan, en belde Marijke dat het ruwweg nog 2 uur zou duren voor ik thuis was.
Een aantal dagen geleden had ik wel dit voetveer genomen, maar toen maakte ik het rondje "tegen de klok in".
Van bovenop de dijk zag ik het reuze interessante Bezoekerscentrum De Grote Rivieren, waar we een aantal keren geweest zijn. Het Fort Sint Andries, even verderop, is ook een boeiende locatie die we al meermalen hebben bezocht. Maar ik reed er voorbij en passeerde de Sluis St. Andries in het kanaal tussen Maas en Waal, waar beide rivieren elkaar bijna raken.
Dan langs het mooie plaatsje Rossum (nee,, heeft niets te maken met Maarten van Rossem!), naar Hurwenen.
Daar pauzeerde ik vlakbij de bekende ooievaarskolonie die "woont" in de zuidelijke grote hoogspanningsmast waar de hoogspanningsleiding de Waal kruist.
Ik dacht er meer nesten te zien dan vorig jaar. Een paar ooievaars stortten zich naar beneden en staken de Waal over, om daar in de uiterwaarden te fourageren.
Een fietsend stel passeerde, en hoorbaar enthousiast over de nesten in die mast stopten ze even verderop om foto's te maken.
Toen ik de Martinus Nijhoff-brug naderde, besloot ik om een van mijn zeldzame selfies te maken. Beetje als bejaarde fiets-ijdeltuit.
Onderaan de oprit naar de brug, stonden het langsfietsende stel van de ooievaarsmast het fietsknooppuntenroutebord (hoeveel punten voor dit woord?) te bestuderen.
Gezien hun enthousiasme, besloot ik hen te vertellen dat na onderhoud aan de mast, de nesten zorgvuldig worden teruggeplaatst. Dat vonden ze hartstikke interessant!
Ik fietste de brug over en na Waardenburg nam ik weer even een proviandpauze op een bankje, mijn laatste Snelle Jelle. Dat stuk is een grindpad, maar een mooie omgeving!
Uit een wandelpad van het landgoed bij kasteel Waardenburg kwamen een man en twee dames, die vroegen of ze bij me op het bankje mochten zitten. Ook dat werd wel een leuk gesprek, toen ze zich aan het uitzicht wijdden en zich afvroegen of dat nou de brug bij Zaltbommel was. Waar ik zojuist overheen gekomen was.
Toen het "ooievaarsechtpaar" langsfietste en uitbundig groette, kwam het gesprek met de wandelaars ook weer op het terugplaatsen van de ooievaarsnesten.
Weer op gang gekomen, haalde ik het fietsende echtpaar weer in, en vertelde in het voorbijgaan, dat ze de ooievaarsmast een eind verderop ook weer zouden kunnen zien, en die informatie bleek in dankbare aarde te vallen.
Ze moesten daarvoor nog wel doorfietsen tot Heeselt, en ik weet niet of ze dat gedaan hebben.
Deze foto bij Heesselt laat duidelijk zien dat de twee laatste masten op de oevers aanmerkelijk hoger zijn. Ik heb weer genoten van mijn fietstocht, en kwam, met 66 km op de teller, "moe maar voldaan" thuis!
3 opmerkingen:
Geweldig leuk verslag. Ik heb respect voor je.
Wat een leuk verslag zeg... ja je moet het toch maar doen.
Maar leuk hè om weer eens in een andere omgeving te zijn, al kom je er best wel regelmatig.
Wat een mooi verslag Gauke! Zo leuk dat het zo dicht bij mij in de buurt is.
Ben zo trots op jouw sportieve activiteiten en de mensen die jou zo jong ingeschat hebben krijgen van mij helemaal gelijk; je ziet er elk jaar jonger uit. Dat heb ik vandaag ook weer gezien!
Een reactie posten