 |
| Kom maar, alles doet het nog! |
Meedoen? klik: Jokezelf, zoek: Zes woorden met beeld – thema: Ontmoeting |
29 september 2011
Gebaseerd op een recent gebeurd waar verhaal...
28 september 2011
Engineertje spelen
In de eerste klas van de Lagere School hadden we een klasgenootje dat ik me vandaag ineens herinnerde. Het was een jongetje dat best aardig kon knutselen op het niveau van de eerste klas van de "grote school". Laten we hem Pietje noemen, omdat elk vogeltje zingt zoals het gebekt is.
In die tijd noemde je dat de "grote school", als je van de Kleuterschool kwam.
Voor de kinderen van nu: nu is er de Basisschool. Groep 1 en 2 is wat vroeger de Kleuterschool was. Groep 3 is wat vroeger de "eerste klas" van de Lagere School was.
Terug naar Pietje. Hij kon dus best aardig knutselen en hij wist ook wel veel. Maar hij was daarin zeker niet de beste van de klas; er waren vrij veel die meer konden en meer wisten dan hij. Maar Pietje dacht wel dat hij de beste van de klas was. Hij was altijd de eerste die de vinger opstak als de juf iets vroeg. Hij dacht ook altijd dat hij het beter wist dan de andere kinderen, als ze in de pauze praatten over schepen, vliegtuigen en auto's. Zijn vader was immers één van de weinigen met toen al een eigen auto!
Pietje had ook wel eens gezien hoe een fietsband geplakt werd, of de ketting weer opgelegd werd. Want dat soort reparaties deden de meeste vaders zelf. Dan moest de fiets op de kop gezet, want alleen de fietsenmaker had een werkplaats waar je een fiets kon ophangen.
Pietje was een van de eerste kinderen met een eigen fiets. Het was een afgedankte van zijn grote zus. Er waren houten klossen op de trappers gemaakt, omdat hij daar anders niet bij kon, ook al was het zadel op de laagst mogelijke stand gezet.
Op een keer liep ik langs de Kleuterschool. Die had van die hele grote ramen, bijna tot aan de grond. Het trottoir was daar extra breed, tot vlakbij die ramen. Daar stond Pietje. Hij had zijn fiets op de kop gezet en draaide aan de trappers of zijn leven er van af hing. Binnen zaten een paar kleuters verbaasd te kijken wat hij aan het doen was.
Pietje riep naar mij, zonder dat ik nog iets gezegd had: "Ik ben mijn fiets aan het maken, wat kan hij nu hard he?" Ik geloof dat ik toch wel een beetje onder de indruk was, misschien alleen al omdat hij een fiets had en ik niet.
Veel later kwam ik te werken bij hetzelfde bedrijf als Piet(je). Hij werkte op de IT-afdeling, ik kwam op Ontwikkeling. Soms kwamen we elkaar tegen bij vergaderingen, waar ik onder de indruk was van de moeilijkheidsgraad en gecompliceerdheid van de problemen die hij die hij met zijn mensen moest oplossen.
Vervolgens raakte ik "collegiaal bevriend" met iemand van de IT-afdeling op hetzelfde niveau als Piet. Die sprak over dezelfde problemen als Piet, maar op een heel andere toon.
Hij vond dat Piet heel goed was in het vooraf onjuist inschatten van mogelijke problemen en het opkloppen van van zijn eigen inbreng in de oplossingen. Vooral door in vergaderingen, met vakjargon en "fouten van derden", de anderen zand in de ogen te strooien, waar een duidelijke uitleg hem direct in problemen zou hebben gebracht.
Hij voorzag dat Piet het in "ons" bedrijf niet zou redden, en kreeg op korte termijn gelijk.
Tja, er doen zich nog wel eens situaties voor waarin de herinneringen aan Piet(je) terugkomen...
In die tijd noemde je dat de "grote school", als je van de Kleuterschool kwam.
Voor de kinderen van nu: nu is er de Basisschool. Groep 1 en 2 is wat vroeger de Kleuterschool was. Groep 3 is wat vroeger de "eerste klas" van de Lagere School was.
Terug naar Pietje. Hij kon dus best aardig knutselen en hij wist ook wel veel. Maar hij was daarin zeker niet de beste van de klas; er waren vrij veel die meer konden en meer wisten dan hij. Maar Pietje dacht wel dat hij de beste van de klas was. Hij was altijd de eerste die de vinger opstak als de juf iets vroeg. Hij dacht ook altijd dat hij het beter wist dan de andere kinderen, als ze in de pauze praatten over schepen, vliegtuigen en auto's. Zijn vader was immers één van de weinigen met toen al een eigen auto!
Pietje had ook wel eens gezien hoe een fietsband geplakt werd, of de ketting weer opgelegd werd. Want dat soort reparaties deden de meeste vaders zelf. Dan moest de fiets op de kop gezet, want alleen de fietsenmaker had een werkplaats waar je een fiets kon ophangen.
Pietje was een van de eerste kinderen met een eigen fiets. Het was een afgedankte van zijn grote zus. Er waren houten klossen op de trappers gemaakt, omdat hij daar anders niet bij kon, ook al was het zadel op de laagst mogelijke stand gezet.
Op een keer liep ik langs de Kleuterschool. Die had van die hele grote ramen, bijna tot aan de grond. Het trottoir was daar extra breed, tot vlakbij die ramen. Daar stond Pietje. Hij had zijn fiets op de kop gezet en draaide aan de trappers of zijn leven er van af hing. Binnen zaten een paar kleuters verbaasd te kijken wat hij aan het doen was.
Pietje riep naar mij, zonder dat ik nog iets gezegd had: "Ik ben mijn fiets aan het maken, wat kan hij nu hard he?" Ik geloof dat ik toch wel een beetje onder de indruk was, misschien alleen al omdat hij een fiets had en ik niet.
Veel later kwam ik te werken bij hetzelfde bedrijf als Piet(je). Hij werkte op de IT-afdeling, ik kwam op Ontwikkeling. Soms kwamen we elkaar tegen bij vergaderingen, waar ik onder de indruk was van de moeilijkheidsgraad en gecompliceerdheid van de problemen die hij die hij met zijn mensen moest oplossen.
Vervolgens raakte ik "collegiaal bevriend" met iemand van de IT-afdeling op hetzelfde niveau als Piet. Die sprak over dezelfde problemen als Piet, maar op een heel andere toon.
Hij vond dat Piet heel goed was in het vooraf onjuist inschatten van mogelijke problemen en het opkloppen van van zijn eigen inbreng in de oplossingen. Vooral door in vergaderingen, met vakjargon en "fouten van derden", de anderen zand in de ogen te strooien, waar een duidelijke uitleg hem direct in problemen zou hebben gebracht.
Hij voorzag dat Piet het in "ons" bedrijf niet zou redden, en kreeg op korte termijn gelijk.
Tja, er doen zich nog wel eens situaties voor waarin de herinneringen aan Piet(je) terugkomen...
6 Woorden met beeld, thema: Ontmoeting
| De partytent is er klaar voor |
 |
| Op sommige verjaardagen tellen stambomen niet |
 |
| Onderwerp was: Broken Circle / Spiral Hill |
 |
| Ze "zien" elkaar meestal op internet |
 |
| Meedoen? klik: Jokezelf, zoek: Zes woorden met beeld – thema: Ontmoeting |
25 september 2011
Niklas 110925 Humor
Marijke vandaag, over een medegaste bij Theehuys Anserdennen:
"Wat een humor heeft die vrouw!
Goed dat ze dat ook laat zien, want
anders had niemand er wat aan..."
web-frustreepje-log.nl
De Status Update van web-log.nl meldde op 20 september 16:59
Beste webloggers,
De datamigratie is afgerond en dat betekent dat vrijwel alle weblogs live staan. Enkele weblogs – 13.695 om precies te zijn – geven nog problemen en staan niet live. Van deze blogs zijn de e-mailadressen niet bekend.
Het is nu 25 september 21:30 (de 34-ste dag) en ik ben even mijn vaste lijstje web-loggers langs gegaan van vóór de migratie. Het resultaat:
Aan het ontbreken van afbeeldingen heb ik geen aandacht besteed, omdat de Status Update van 23 september aangeeft dat daar nu aan gewerkt wordt.
Ik dacht in eerste instantie dat ik 15 goede weblogs gevonden had. Daarna bleek echter dat bij 4 blogs het aanklikken van een of meer blogtitels leidde naar: "Pagina niet gevonden". Ik heb niet alle zichtbare items aangeklikt, maar als een blog goed leek, maximaal drie stuks, of tot die melding zich voordeed.
Daarom staat er ook: "Lijkt goed" en niet "Is goed".
Dat zijn er 34 in totaal. Slechts 11 daarvan deden wat ik verwacht; dat is 32 %.
34 op 400.000 is natuurlijk niet representatief, maar zou die verhouding echt zo toevallig zijn?
In mijn lijstje staan vogels van allerlei pluimage, en uit alle hoeken van het land, dus in die zin is het niet eenzijdig.
Het percentage dat een foutmelding of de weblog.nl homepage geeft ligt niet idioot ver van het "niet live-staande" deel in de Status Update.
Maar er functioneert veel meer niet, na 34 dagen, bijna 5 weken.
Beste webloggers,
De datamigratie is afgerond en dat betekent dat vrijwel alle weblogs live staan. Enkele weblogs – 13.695 om precies te zijn – geven nog problemen en staan niet live. Van deze blogs zijn de e-mailadressen niet bekend.
Het is nu 25 september 21:30 (de 34-ste dag) en ik ben even mijn vaste lijstje web-loggers langs gegaan van vóór de migratie. Het resultaat:
| Errormelding | 1 |
| Weg, nu weblog homepage | 2 |
| Blanco scherm | 5 |
| Alleen leeg eerste item | 11 |
| Klikt door naar "Pagina niet gevonden" | 4 |
| Lijkt goed | 11 |
Aan het ontbreken van afbeeldingen heb ik geen aandacht besteed, omdat de Status Update van 23 september aangeeft dat daar nu aan gewerkt wordt.
Ik dacht in eerste instantie dat ik 15 goede weblogs gevonden had. Daarna bleek echter dat bij 4 blogs het aanklikken van een of meer blogtitels leidde naar: "Pagina niet gevonden". Ik heb niet alle zichtbare items aangeklikt, maar als een blog goed leek, maximaal drie stuks, of tot die melding zich voordeed.
Daarom staat er ook: "Lijkt goed" en niet "Is goed".
Dat zijn er 34 in totaal. Slechts 11 daarvan deden wat ik verwacht; dat is 32 %.
34 op 400.000 is natuurlijk niet representatief, maar zou die verhouding echt zo toevallig zijn?
In mijn lijstje staan vogels van allerlei pluimage, en uit alle hoeken van het land, dus in die zin is het niet eenzijdig.
Het percentage dat een foutmelding of de weblog.nl homepage geeft ligt niet idioot ver van het "niet live-staande" deel in de Status Update.
Maar er functioneert veel meer niet, na 34 dagen, bijna 5 weken.
Niklas 110924 Kunnen
Er zijn mensen die zeggen dat ze niks kunnen, en anderen die zeggen dat ze alles kunnen.
Sommigen willen gewoon niks kunnen, omdat ze vinden dat "anderen" alles maar moeten doen. Sommigen denken dat ze alles kunnen, omdat ze kritiek op hun prestaties niet accepteren.
Sommige mensen hebben een harde leerschool ondergaan om niets te kunnen, omdat hun omgeving steeds de kwaliteit van hun kunnen hard in twijfel getrokken heeft.
Een goede term daarvoor zou zijn: ontkunnen.
22 september 2011
Niklas 110922
| Wilders noemde Cohen de "bedrijfspoedel van Rutte". Welk soort hond is hij dan zelf in het politieke spectrum? |
 |
| Een soort "damschreeuwer" in het kwadraat? |
21 september 2011
De klantvriendelijkheid en informatie-zorgvuldigheid van web(-)log...
Update – 20 september
Beste webloggers,
De datamigratie is afgerond en dat betekent dat vrijwel alle weblogs live staan. Enkele weblogs – 13.695 om precies te zijn – geven nog problemen en staan niet live. Van deze blogs zijn de e-mailadressen niet bekend.
Meld problemen en help ons.
Op dit moment zijn we de bugs aan het oplossen. [...] Mis jij jouw weblog of de berichten op je weblog, mail dit dan naar de Weblog Helpdesk via helpdesk@weblog.nl. Deze informatie is heel belangrijk voor ons, omdat we dan precies kunnen zien waar het nog niet goed gaat. [...]
Groet, Coen
Bron
Ticket #xxxx
Dwarsbongel
Sep-20 18:09
Re: dwarsbongel.weblog.nl gaat op 23 augustus live! :
Hallo,
In de Status Update van vandaag (20-9-11) vragen jullie te melden als mijn weblog nog niet online is.
Welnu, mijn http://dwarsbongel.weblog.nl geeft nog een volledig blanco scherm.
Dat de reden daarvan zou zijn dat mijn e-mail adres niet bekend zou zijn bevreemdt mij, want onderstaande mail kreeg ik van jullie kort vóór de migratie. Net als menig ander bericht van jullie aan mij.
M.a.w. mijn e-mail adres is: dwarsbongel@yahoo.com
m.v.g. Dwarsbongel
Reply to: From: Web-log.nl
To: dwarsbongel@yahoo.com
Sent: Monday, July 18, 2011 5:58 PM
Subject: dwarsbongel.weblog.nl gaat op 23 augustus live!
Web-log Migratie update juli 2011
[...knip...]
Met vriendelijke groet namens het hele team,
Coen Wesselman
Product Manager Web-log.nl
Commentaar
M., Sanoma Media
Hallo
Bedankt voor het doorgeven, we gaan ermee aan de slag.
Groet
M., Weblog.nl helpdesk
Sep-20 2011 18:11
Dwarsbongel:
Ik zie dat de status is: "verholpen", maar er is nog steeds niets dan een blanco scherm. Ook na een refresh...
Sep-20 2011 21:18
M., Sanoma Media:
Het weblogprobleem is niet verholpen, ik schreef al 1) dat we de probleemlogs aan het inventariseren zijn... om ze dan stuk voor stuk aan te kunnen pakken en te herstellen en weer live te kunnen zetten. Ik meldde ook dat we het in een update melden als alles oke is. 1)
Dus de vraagstelling van de ticket in kwestie is daarmee beantwoord en dus gaat het ticket dan gesloten worden.
100-en tickets elke dag, open laten staan betekent alleen maar extra veel werk wat weer extra veel tijd kost, tijd die er niet is omdat we maar 1 prioriteit hebben op dit moment en dat is 390.000 logs live krijgen in prima staat. 2)
M., Weblog.nl helpdesk
Sep-20 2011 21:21
1) Waar dan?
2) Maak het geven van volledige en correcte informatie op één plaats de tweede prioriteit,. en je hebt de helft minder "hinderlijke" informatievragen. Een collega noemde dit "het zo dicht mogelijk langs elkaar heen werken." Daar lijken jullie goed in te zijn, vooral bij de informatieverstrekking!
Dwarsbongel:
Ik vind dit een nogal onbeleefd antwoord, terwijl ik correct reageer op de door jullie aan mij verstrekte informatie.
Dat klagen over honderden tickets elke dag, daarvan zou de oorzaak wel eens kunnen liggen in de verstrekking van geen of slechte informatie.
Je schrijft nu dat "we de probleemlogs aan het inventariseren zijn", maar in de status update van Coen staat duidelijk in de eerste alinea, dat het niet online zijn ligt aan het ontbreken van het e-mail adres! De vraagstelling in de ticket was daarmee in overeenstemming, maar is niet daarmee in overeenstemming beantwoord!
Ik kan me voorstellen dat je chagrijnig bent vanwege alle migratie-problemen, maar daaraan zijn de bloggers niet schuldig.
Ik heb zelf in mijn -tig jarige technische loopbaan als elektronica ontwerper en programmeur vele stress-situaties meegemaakt, maar me nooit zó afgereageerd op klanten.
Beste ,
Je ticket (#6599) is door M. aangemerkt als opgelost.
Dwarsbongel:
Aanvulling: de opmerking dat het probleem VERHOLPEN is, is in deze situatie volkomen misplaatst en een belangrijke bron van mis-communicatie!
Beste ,
Je ticket (#6599) is door M. aangemerkt als opgelost.
Deze ondersteuning is beoordeeld Slecht, ik ben niet blij
Reactie:
Terwijl ik adequaat reageer op de officieel aangeboden informatie, krijg ik in eerste instantie de mededeling dat het probleem verholpen is. Dat is niet het geval, maar als ik dat meld word ik chagrijnig bejegend, en blijkt er andere informatie te zijn die mij op dat moment nog niet verstrekt is.
Enkele minuten later:
U heeft geen openstaande support verzoeken
Beste webloggers,
De datamigratie is afgerond en dat betekent dat vrijwel alle weblogs live staan. Enkele weblogs – 13.695 om precies te zijn – geven nog problemen en staan niet live. Van deze blogs zijn de e-mailadressen niet bekend.
Meld problemen en help ons.
Op dit moment zijn we de bugs aan het oplossen. [...] Mis jij jouw weblog of de berichten op je weblog, mail dit dan naar de Weblog Helpdesk via helpdesk@weblog.nl. Deze informatie is heel belangrijk voor ons, omdat we dan precies kunnen zien waar het nog niet goed gaat. [...]
Groet, Coen
Bron
Ticket #xxxx
Dwarsbongel
Sep-20 18:09
Re: dwarsbongel.weblog.nl gaat op 23 augustus live! :
Hallo,
In de Status Update van vandaag (20-9-11) vragen jullie te melden als mijn weblog nog niet online is.
Welnu, mijn http://dwarsbongel.weblog.nl geeft nog een volledig blanco scherm.
Dat de reden daarvan zou zijn dat mijn e-mail adres niet bekend zou zijn bevreemdt mij, want onderstaande mail kreeg ik van jullie kort vóór de migratie. Net als menig ander bericht van jullie aan mij.
M.a.w. mijn e-mail adres is: dwarsbongel@yahoo.com
m.v.g. Dwarsbongel
Reply to: From: Web-log.nl
To: dwarsbongel@yahoo.com
Sent: Monday, July 18, 2011 5:58 PM
Subject: dwarsbongel.weblog.nl gaat op 23 augustus live!
Web-log Migratie update juli 2011
[...knip...]
Met vriendelijke groet namens het hele team,
Coen Wesselman
Product Manager Web-log.nl
Commentaar
M., Sanoma Media
Hallo
Bedankt voor het doorgeven, we gaan ermee aan de slag.
Groet
M., Weblog.nl helpdesk
Sep-20 2011 18:11
Dwarsbongel:
Ik zie dat de status is: "verholpen", maar er is nog steeds niets dan een blanco scherm. Ook na een refresh...
Sep-20 2011 21:18
M., Sanoma Media:
Het weblogprobleem is niet verholpen, ik schreef al 1) dat we de probleemlogs aan het inventariseren zijn... om ze dan stuk voor stuk aan te kunnen pakken en te herstellen en weer live te kunnen zetten. Ik meldde ook dat we het in een update melden als alles oke is. 1)
Dus de vraagstelling van de ticket in kwestie is daarmee beantwoord en dus gaat het ticket dan gesloten worden.
100-en tickets elke dag, open laten staan betekent alleen maar extra veel werk wat weer extra veel tijd kost, tijd die er niet is omdat we maar 1 prioriteit hebben op dit moment en dat is 390.000 logs live krijgen in prima staat. 2)
M., Weblog.nl helpdesk
Sep-20 2011 21:21
1) Waar dan?
2) Maak het geven van volledige en correcte informatie op één plaats de tweede prioriteit,. en je hebt de helft minder "hinderlijke" informatievragen. Een collega noemde dit "het zo dicht mogelijk langs elkaar heen werken." Daar lijken jullie goed in te zijn, vooral bij de informatieverstrekking!
Dwarsbongel:
Ik vind dit een nogal onbeleefd antwoord, terwijl ik correct reageer op de door jullie aan mij verstrekte informatie.
Dat klagen over honderden tickets elke dag, daarvan zou de oorzaak wel eens kunnen liggen in de verstrekking van geen of slechte informatie.
Je schrijft nu dat "we de probleemlogs aan het inventariseren zijn", maar in de status update van Coen staat duidelijk in de eerste alinea, dat het niet online zijn ligt aan het ontbreken van het e-mail adres! De vraagstelling in de ticket was daarmee in overeenstemming, maar is niet daarmee in overeenstemming beantwoord!
Ik kan me voorstellen dat je chagrijnig bent vanwege alle migratie-problemen, maar daaraan zijn de bloggers niet schuldig.
Ik heb zelf in mijn -tig jarige technische loopbaan als elektronica ontwerper en programmeur vele stress-situaties meegemaakt, maar me nooit zó afgereageerd op klanten.
Beste ,
Je ticket (#6599) is door M. aangemerkt als opgelost.
Dwarsbongel:
Aanvulling: de opmerking dat het probleem VERHOLPEN is, is in deze situatie volkomen misplaatst en een belangrijke bron van mis-communicatie!
Beste ,
Je ticket (#6599) is door M. aangemerkt als opgelost.
Deze ondersteuning is beoordeeld Slecht, ik ben niet blij
Reactie:
Terwijl ik adequaat reageer op de officieel aangeboden informatie, krijg ik in eerste instantie de mededeling dat het probleem verholpen is. Dat is niet het geval, maar als ik dat meld word ik chagrijnig bejegend, en blijkt er andere informatie te zijn die mij op dat moment nog niet verstrekt is.
Enkele minuten later:
U heeft geen openstaande support verzoeken
15 september 2011
Niklas 110914
 |
| Ook een melodie kan onzuiver klinken... |
| Update n.a.v. bovenstaande blog: Klik: Jokezelf, zoek: Zes woorden met beeld – thema: KUNST Past ook in het vorige thema: Bloggen |
13 september 2011
6 Woorden plus beeld: Kunst
| Abstracte collage op mijn bord. Hmmmm! |
 |
| Meedoen? klik: Jokezelf, zoek: Zes woorden met beeld – thema: KUNST |
Niklas 110913
NOS: De Bank of America schrapt 30.000 banen, ca. 10 procent van het personeelsbestand.
Met de inkrimping wil de bank zo'n 5 miljard dollar per jaar te bezuinigen.
Huh??? Dóen die mensen niks dan?
Met de inkrimping wil de bank zo'n 5 miljard dollar per jaar te bezuinigen.
Huh??? Dóen die mensen niks dan?
12 september 2011
Boodschappenbriefjes
Zaterdag stond in het Dagblad van het Noorden een artikel over schrijfster Tefke van Dijk en haar fascinatie voor boodschappenbriefjes. Samen met Marloes Morshuis, die recepten maakte op basis van de verzamelde boodschappenbriefjes, maakte ze het boek: "Psychologie van het boodschappenbriefje". Zie ook de website, waar een aantal voorbeelden te vinden zijn.
Dat triggerde de herinnering aan een ooit door mij geschreven gedichtje. Ik was destijds lid van een dichtersgroep, waarin we telkens een thema afspraken voor de volgende bijeenkomst. Die keer was dat: Boodschappenlijstje. Het stond inderdaad nog op de harde schijf:
Een paar groepsleden vonden het ongepast en niet serieus genoeg.
Ik vermoedde preutsheid van gedachten.
Dat triggerde de herinnering aan een ooit door mij geschreven gedichtje. Ik was destijds lid van een dichtersgroep, waarin we telkens een thema afspraken voor de volgende bijeenkomst. Die keer was dat: Boodschappenlijstje. Het stond inderdaad nog op de harde schijf:
Boodschappenlijstje van een verstokte
vrijgezel op een doordeweekse dag
bruine bonen
blokjes spek
aardappels
toiletpapier
scharreleieren
kaas
brood & boter
kratje bier
en een nieuwe opblaaspop
want de ouwe die is lek
vrijgezel op een doordeweekse dag
bruine bonen
blokjes spek
aardappels
toiletpapier
scharreleieren
kaas
brood & boter
kratje bier
en een nieuwe opblaaspop
want de ouwe die is lek
Een paar groepsleden vonden het ongepast en niet serieus genoeg.
Ik vermoedde preutsheid van gedachten.
9/11
Vandaag was het 10 jaar na "nine/eleven" bij de Twin-Towers, en een half jaar na Fukushima, maar voor ons was het de achtste verjaardag van Mark, onze jongste kleinzoon. Een heel aangenaam familiefeest met alle vertakkingen in die sector van de relationele verhoudingen, waarbij het weer ons niet ongunstig gezind was.
10 september 2011
De avonturen van Van Bergen
Waar het vandaan kwam weet ik niet, maar vanmorgen onder de douche dacht ik ineens aan wat de eerste strip geweest moet zijn die ik gezien heb: Van Bergen.
Dat moet geweest zijn zo rond 1950, bij Opa en Oma in de krant. Het is een vage herinnering: een man met een hoed op die van alles beleeft. Ongetwijfeld zal er geen onvertogen woord gevallen zijn, want de strip stond in een krant die in die tijd gelezen mocht worden door de Gereformeerde achterban van de Anti Revulutionaire Partij, de Nieuwe Provinciale Groninger Courant. Een beetje ondeugd mocht wel, maar de strip was vast wel moraliserend.
Hoe jong ik was toen ik kennismaakte met die strip, kan ik niet precies reconstrueren. Ben ik voorgelezen door Opa of Oma, of kon ik zelf al lezen?
Volgende vraag: is er nog iets van (informatie over) die man met z'n aparte hoedje terug te vinden? En jawel hoor, na enig zoeken vond ik een paar plaatjes bij Lambiek.net. Die hoed met die veer, die pofbroek? Eéntje mag ik er toch wel even "lenen"?
Ik leerde daar ook, dat de strip is getekend door Douwe Sikkema, en dat er 5 albums met Van Bergen-strips gedrukt zijn bij Jan Haan in Groningen, boekhandel en drukkerij (heeft mijn moeder daar niet in de huishouding gewerkt?).
Ik vond bij Lambiek ook een overzicht van strips uit 1945-1950, waarvan ik me er een aantal herinner.
Mijn favoriete strips van nu (Asterix, Lucky Luke) zien er weliswaar héél anders uit dan Van Bergen, maar hij is wel de eerste geweest die mij voor het stripverhaal heeft geïnteresseerd.
En dat nog wel terwijl er in die tijd juist in die kringen ernstig getwijfeld werd hoeveel schade de striplectuur zou toebrengen aan de leesvaardigheid en vooral het zieleheil van de jonge lezertjes.
De in onmin (kerkscheuring) bij de Nieuwe Provinciale Groninger Courant vertrokken hoofdredacteur Jongeling, vertrok naar het Gereformeerd Gezinsblad, dat later hernoemd werd naar Nederlands Dagblad. Daar heeft ene T.J. Kerpel onder de naam Oom Niek o.a. een jeugdrubriek verzorgd van 1955 tot 1987. In een interview (.pdf) van Daan van der Kaaden (journalist, tweedehands boekhandelaar en biograaf van W.G. van de Hulst) met oom Niek komt de volgende passage voor:
Eén nogal curieus stripverhaal betreft De avonturen van Van Bergen, verteld en getekend door Douwe Sikkema. Deze strips dateren uit de jaren vlak na de Tweede Wereldoorlog. Ze stonden in de Nieuwe Provinciale Groninger Courant. Kerpel kwam in contact met familieleden van de auteur en na overleg kon een hele serie verhalen over Van Bergen als weekstrip in de krant worden geplaatst.
Dat de strip na veertig (!) jaar nog veel waardering oogste, geeft aan hoe tijdloos de verhaaltjes en tekeningen waren. De strip is qua karakter en af en toe humoristisch aandoend simplisme goed vergelijkbaar met het werk van iemand als Backer, een vroege Nederlandse striptekenaar.
Het Interview van Daan van der Kaaden vond ik overigens op de site AchterDeRug "waar gegevens van oude boeken zijn te vinden."
Ik herken bij de opsomming allemaal uitgeverijen uit het aloude Gereformeerde circuit.
En dan vind ik nog een interview met Daan van der Kaaden, met foto, over zijn W.G. van de Hulst biografie bij het boekennieuws van het Reformatorisch Dagblad.
Maar dan moet ik die link wel NU ophalen, want op zondag werkt die niet, geloof ik: dat is De Dag Des Heeren, niet een dag van internet.
Het brengt me terug naar ca. 1960. Ik was 17, het (stief-)ouderlijk huis ontvlucht, had mijn eerste baan en was in de kost bij de Opa en Oma (die van de Nieuwe Provinciale Groninger Courant).
Het was zaterdagavond, ik zat boven op mijn kamer te studeren met de radio aan. Muziek die toch al gevoelig lag, want engelstalig en rock 'n roll.
Twee minuten na twaalf. Oma's stem luid onderaan de trap: "Raadio uuut! 't Is al Zuundaag!"
Lieve mensen, maar niet alleen generatiekloof...
Tot mijn genoegen vind ik bij Lambiek ook de veelzijdige Jan van der Voo waarmee ik een tijdje de Sociëteit Drentse Kunstenaars heb gedeeld, waarvan ik een aantal jaren lid en coördinator ben geweest, voordat ze "formeel" gingen.
Dat moet geweest zijn zo rond 1950, bij Opa en Oma in de krant. Het is een vage herinnering: een man met een hoed op die van alles beleeft. Ongetwijfeld zal er geen onvertogen woord gevallen zijn, want de strip stond in een krant die in die tijd gelezen mocht worden door de Gereformeerde achterban van de Anti Revulutionaire Partij, de Nieuwe Provinciale Groninger Courant. Een beetje ondeugd mocht wel, maar de strip was vast wel moraliserend.
Hoe jong ik was toen ik kennismaakte met die strip, kan ik niet precies reconstrueren. Ben ik voorgelezen door Opa of Oma, of kon ik zelf al lezen?
Volgende vraag: is er nog iets van (informatie over) die man met z'n aparte hoedje terug te vinden? En jawel hoor, na enig zoeken vond ik een paar plaatjes bij Lambiek.net. Die hoed met die veer, die pofbroek? Eéntje mag ik er toch wel even "lenen"?
Ik vond bij Lambiek ook een overzicht van strips uit 1945-1950, waarvan ik me er een aantal herinner.
Mijn favoriete strips van nu (Asterix, Lucky Luke) zien er weliswaar héél anders uit dan Van Bergen, maar hij is wel de eerste geweest die mij voor het stripverhaal heeft geïnteresseerd.
En dat nog wel terwijl er in die tijd juist in die kringen ernstig getwijfeld werd hoeveel schade de striplectuur zou toebrengen aan de leesvaardigheid en vooral het zieleheil van de jonge lezertjes.
De in onmin (kerkscheuring) bij de Nieuwe Provinciale Groninger Courant vertrokken hoofdredacteur Jongeling, vertrok naar het Gereformeerd Gezinsblad, dat later hernoemd werd naar Nederlands Dagblad. Daar heeft ene T.J. Kerpel onder de naam Oom Niek o.a. een jeugdrubriek verzorgd van 1955 tot 1987. In een interview (.pdf) van Daan van der Kaaden (journalist, tweedehands boekhandelaar en biograaf van W.G. van de Hulst) met oom Niek komt de volgende passage voor:
Eén nogal curieus stripverhaal betreft De avonturen van Van Bergen, verteld en getekend door Douwe Sikkema. Deze strips dateren uit de jaren vlak na de Tweede Wereldoorlog. Ze stonden in de Nieuwe Provinciale Groninger Courant. Kerpel kwam in contact met familieleden van de auteur en na overleg kon een hele serie verhalen over Van Bergen als weekstrip in de krant worden geplaatst.
Dat de strip na veertig (!) jaar nog veel waardering oogste, geeft aan hoe tijdloos de verhaaltjes en tekeningen waren. De strip is qua karakter en af en toe humoristisch aandoend simplisme goed vergelijkbaar met het werk van iemand als Backer, een vroege Nederlandse striptekenaar.
Het Interview van Daan van der Kaaden vond ik overigens op de site AchterDeRug "waar gegevens van oude boeken zijn te vinden."
Ik herken bij de opsomming allemaal uitgeverijen uit het aloude Gereformeerde circuit.
En dan vind ik nog een interview met Daan van der Kaaden, met foto, over zijn W.G. van de Hulst biografie bij het boekennieuws van het Reformatorisch Dagblad.
Maar dan moet ik die link wel NU ophalen, want op zondag werkt die niet, geloof ik: dat is De Dag Des Heeren, niet een dag van internet.
Het brengt me terug naar ca. 1960. Ik was 17, het (stief-)ouderlijk huis ontvlucht, had mijn eerste baan en was in de kost bij de Opa en Oma (die van de Nieuwe Provinciale Groninger Courant).
Het was zaterdagavond, ik zat boven op mijn kamer te studeren met de radio aan. Muziek die toch al gevoelig lag, want engelstalig en rock 'n roll.
Twee minuten na twaalf. Oma's stem luid onderaan de trap: "Raadio uuut! 't Is al Zuundaag!"
Lieve mensen, maar niet alleen generatiekloof...
Tot mijn genoegen vind ik bij Lambiek ook de veelzijdige Jan van der Voo waarmee ik een tijdje de Sociëteit Drentse Kunstenaars heb gedeeld, waarvan ik een aantal jaren lid en coördinator ben geweest, voordat ze "formeel" gingen.
Snel heet nu Binnenkort
| Kijk eens hoe "snel" van gedaante veranderde, de dag na de 6 woorden+beeld bijdrage? Maar de "V" van "Vandaag starten wij met het live zetten..." staat er nog. |
 |
| Maar de betekenis van "binnenkort" dan? Als je na 18 dagen 160.000 blogs klaar hebt, heb je 8889 blogs per dag gedaan. Als je de resterende 230.000 in hetzelfde tempo doet, heb je nog 26 dagen nodig. En daarna de afbeeldingen nog toevoegen? |
08 september 2011
6 Woorden met beeld: Bloggen
| Een woord verandert snel van betekenis... |
 |
| Meedoen? klik: Jokezelf, zoek: Zes woorden met beeld – thema: BLOGGEN |
07 september 2011
Niklas 110907
 | Charles Sanders van De Telegraaf mocht een keertje meevliegen in een oude straaljager. Nu denkt hij dat hij de veerdiensten naar de Waddeneilanden overhoop mag gooien... Ik denk wel dat het veer dan "buitenom" moet! |
Niklas 110906
 | Onder de kop "Rel rond herdenking 9/11" maakt De Telegraaf impliciet bekend dat ook geesten kunnen doodgaan... Of is dat gewoon de nieuwe spelling? |
05 september 2011
Het tuinpad
Hij kwam weer even langs, Wim Sonneveld met het onverwoestbare lied Het Dorp. Ditmaal in Evenblij met 60 jaar cabaret, de aflevering van 3 september 2011, en zagen we het echte "tuinpad van mijn vader", waarop de tekst van Friso Wiegersma gebaseerd is.
Het is een heel ander tuinpad dan ik altijd in gedachten heb of had. Het tuinpad van mijn vader heb ik tot mijn vierde kunnen bewandelen, maar nooit bewust met hem; hij overleed toen ik 1 jaar was. Het tuinpad dat in mijn gedachten komt houdt het midden tussen de tuinpaden van mijn beide grootvaders, met een vleugje van mijn vaders tuinpad.
Gek genoeg realiseer ik me nu heel duidelijk, dat het tuinpad uit mijn jeugd waaraan ik de duidelijkste herinneringen heb, niet de grootste invloed heeft op mijn beeld.
Ik doel nu op het tuinpad van mijn opa van moeders kant. Mijn moeder en ik hebben tien jaar ingewoond bij haar ouders, de laatste jaren zonder oma.
Dat tuinpad liep vanaf de straat, langs de voortuin, naar het huis. Dan langs het huis de achtertuin in, om te eindigen een eindje het bos in, dat achterin de tuin begon met een heuvel.
Het voorste deel, tot aan de achterdeur, was voorzien van grind. Daarna was het een zandpad.
De voortuin was de bloementuin. Opa's Blauwe Regen klimt nog steeds langs de voorgevel omhoog, heb ik onlangs gezien.
De achtertuin was de Opa's groentetuin. Vanaf de straat langs het huis gelopen, begon aan de linkerkant op 1,5 meter achter het huis de groentetuin. Op de gok zeg ik, dat die omstreeks 6 bij 10 meter was, verdeeld in perken met voetbrede paden ertussen, en langs de omheining met de buren bessenstruiken.
Aan de rechterkant was een smallere strook, waar ik in het voorste gedeelte nog een tuintje heb gehad. Daar heb ik geleerd dat tuinieren niet mijn belangrijkste talent was/is.
Verderop was die rechterstrook een grasveldje met waslijnen. In die strook stond ook een beukeboom, die zó dik was dat de armen van twee volwassen mannen niet genoeg waren om hem te omspannen. Voor mij is dat nog steeds "De boom".
Tegen die beuk groeide een wilde bremstruik, die elk jaar een weelderige bloemenzee leverde met die heerlijke bremgeur. Ik heb nog een paar kleine zwart/wit foto's, waar ik poseer met mijn moeder en mijn tante bij die boom en die brem.
Aan dat tuinpad heb ik ook de herinnering van pijnlijke oefeningen voor mijn voeten. Ik begon te struikelen over mijn eigen voeten en ik had zwakke enkels. Overeenkomstig de medische gebruiken van toen, moest ik lopen met mijn tenen ver naar buiten gericht, op de binnenkant van mijn voeten, op de tenen, op de hakken, en op de buitenkant. Elke oefenvorm x maal y meter. Daarvoor was het tuinpad uitstekend geschikt, omdat het een redelijk zachte ondergrond was. Met mijn voeten is het toch nog wel goed gekomen.
We hebben die aangename omgeving verlaten door het samenvallen van twee tendenzen: Opa kreeg het steeds moeilijker met zo'n puber in huis, en mijn moeder hertrouwde.
Later heeft mijn moeder nog een korte tijd met haar nieuwe gezin in dat huis gewoond. Ik was al de deur uit, en kwam er om het andere weekend. De sfeer was heel anders.
De beuk was gekapt. Er werd een garage gebouwd op de plaats waar mijn tuintje was geweest. De gemetselde bloembakken voor de serre, waarin elk jaar opa's petunia's bloeiden, waren gesloopt om de garage te kunnen bereiken met een auto. Er was een oud DAFje gekocht en mijn moeder nam rijles: rond haar zestigste. Ze heeft het niet meer gehaald.
Ik heb de geringste herinneringen aan het tuinpad van mijn eigen vader, omdat ik daar toen nog niet zo bewust was van mijn eigen bestaan. Dat wil niet zeggen dat ik daar geen beeld en gevoel bij heb. Het was een huis opgebouwd met witte baksteen.
Vanaf de straat liep het zandpad links naast het huis naar de achterkant. Voor het huis was een klein (gras)tuintje met borders en een hek. Om de hoek naar rechts was de achterdeur. Ik heb geen herinnering aan het gebruik van een voordeur. Ik weet nu wel dat het huis er een heeft, maar misschien was die alleen bij de buren in gebruik. Het huis was in die tijd opgesplitst voor dubbele bewoning.
Mijn herinneringen aan dat huis heb ik al eens beschreven, maar daar kan ik nu niet bij.
Achter het huis was een open zandvlakte van een aantal meters breed, en daar weer achter was een rij schuurtjes waarin o.a. de toiletten (tonnen!) waren.
In de tuin, links van het tuinpad, geeft mijn herinneringsbeeld alleen maar vage perken met groenten. Of was het nou een heg als afscheiding met de naastgelegen boerderij, die daar een groentetuin had?
Het derde tuinpad is van mijn andere grootvader, waar ik vaak in de schoolvakanties was. De ouders van mijn vader konden zo ook het opgroeien van hun oudste kleinzoon meebeleven. Voor hen was het zwaar: mijn vader, hun oudste zoon, moesten ze veel te jong missen. Misschien hebben ze mij teveel gezien als evenbeeld.
Heeft die omgeving de meeste indruk op mij gemaakt door de combinatie van de andere omgeving en dus interessant, maar toch zo vertrouwd?
Opa werkte in het magazijn van de betonfabriek, die rondom het rijtje van vijf huizen stond waarvan opa's huis het middelste was. Soms bracht Opa houtresten mee. Die werden bewaard in een bak naast de kachel. Met die "blokken" heb ik vaak iets gebouwd.
Later mocht ik soms mee naar het magazijn.
De huizen zijn er nog steeds, de betonfabriek ook, maar de omgeving is ingrijpend veranderd. Logisch, het is ruim een halve eeuw geleden.
Het is daar een knooppunt van waterwegen. Nu ligt er een hefbrug recht voor het huis - vroeger lag er een vaste brug die net ten zuiden van de huizenrij uitkwam. Het was een hoge brug, zodat schepen er gemakkelijk onderdoor konden, ofschoon hoge masten moesten worden gestreken. Ik ken die brug van "na de oorlog". In 1940 schijnt de brug die er toen lag, opgeblazen te zijn, maar de "Hoge Til" is later hersteld.
De hefbrug ("Kinderverlatenbrug") zal daar in de vijftiger jaren voor in de plaats gekomen zijn. Later ben ik een keer omhoog geweest op die brug, toen een bevriende brugwachter dienst had.
Sommige schippers haalden bij Opa en Oma drinkwater. Zeker in de suikerbietencampagne was het niet aan te raden om het water uit het kanaal te drinken... Ik herinner me dat ik, toen de Hoge Til er nog was en het kanaal dichter voor Opa's huis langs liep, naar een dode kip heb staan kijken, die tussen twee aangemeerde schepen heen en weer lag te klotsen.
Er was veel scheepvaart daar: destijds werden nog bijna alle suikerbieten en andere benodigdheden per schip aangevoerd, en enorme vrachten pulp, dat gebruikt werd als veevoer, afgevoerd.
Ook alle zand en grind voor de betonfabriek werd per schip aangevoerd. Met grijpers werd dat uit het ruim van de schepen in grote trechters geschept. Met die trechters werden lorries (kiepkarretjes) gevuld, die aan kabels schuin omhoog getrokken werden over betonnen banen met rails. Het gewone verkeer moest tijdens het lossen vaak wachten.
Als de arbeiders naar huis waren, liepen we (de buurtkinderen en ik) keer op keer tegen die betonbanen omhoog en sprongen we naar beneden in het zand.
Nog veel later is de weg, die oorspronkelijk langs het kanaal liep, omgelegd. Daarvoor heeft Opa zijn groentetuin afgestaan.
Dat was wel een hele aanslag op de rust en privacy van dat huis: waar eerst de aardappelen en groente groeiden in de zware klei, reed nu het verkeer op een paar meter langs de woonkamer van Opa en Oma. Het tuinpad vlak langs de gevel werd alleen nog van het verkeer gescheiden door een smalle strook tuin.
Het was geen drukke verkeersweg, maar toch kwam er regelmatig een bus langs. En vrachtwagens voor de betonfabriek en de boerderijen verderop.
Nee, dan de vroegere periode. Langs de straat, die iets hoger lag dan de tuin, was een ligusterheg. Vanaf het houten hek tussen twee sierbetonnen palen was het tuinpad betegeld tot aan de voordeur. Direct rechts, voor het huis, was "de bleek", een grasveldje waarop, zoals toen gebruikelijk, de witte was gebleekt werd in de zon. Dat was omzoomd door borders met dahlia's en duizendschonen. Links, van voor tot achter, was de moestuin, afgescheiden door een strook struiken, waar in het seizoen de lila en witte seringen weelderig bloeiden. En heerlijk geurden!
Het deel van het tuinpad dat langs de zij- en achterkant van het huis liep, was bedekt met grind. Achter het huis was nog een stuk tuin, waar iets verbouwd werd, en daaromheen stonden Opa's werkplaats (hij was timmerman), kippen- en konijnenhokken. Ze konden best wat extra inkomsten gebruiken, want opa was al vrij vroeg om gezondheidsredenen afgekeurd voor zijn baan als uitvoerder. Waarschijnlijk te vaak 's winters op de motor naar verre bouwprojecten gereden.
Het tuinpad dat bij mij opgeroepen wordt in dat lied, komt het meest overeen met dit laatste. Zij het, dat het de afmetingen krijgt zoals een kind dat ziet, de struiken heel hoge bomen worden, en het huis een eindje van het pad af staat.
Die hoge bomen in het lied passen ook bij het weidse Groningerland, met zijn lange rijen majestueuze populieren, waar ik doorheen reisde tussen mijn geboorteplaats en de ouders van mijn vader. Bij mijn moeder achterop de fiets, met in elke fietstas een been. Ik hoor nog dat geluid van de banden, als het geregend had en we langs de bomen reden: psssjw ... psssjw ... psssjw ...
Hier is zo'n plaats die ik me herinner, achterop bij mijn moeder. Ja, dit zijn nieuwe bomen, veel dunner. En ook is dit asfalt veel minder pssjw ...
Het is een heel ander tuinpad dan ik altijd in gedachten heb of had. Het tuinpad van mijn vader heb ik tot mijn vierde kunnen bewandelen, maar nooit bewust met hem; hij overleed toen ik 1 jaar was. Het tuinpad dat in mijn gedachten komt houdt het midden tussen de tuinpaden van mijn beide grootvaders, met een vleugje van mijn vaders tuinpad.
Gek genoeg realiseer ik me nu heel duidelijk, dat het tuinpad uit mijn jeugd waaraan ik de duidelijkste herinneringen heb, niet de grootste invloed heeft op mijn beeld.
Ik doel nu op het tuinpad van mijn opa van moeders kant. Mijn moeder en ik hebben tien jaar ingewoond bij haar ouders, de laatste jaren zonder oma.
Dat tuinpad liep vanaf de straat, langs de voortuin, naar het huis. Dan langs het huis de achtertuin in, om te eindigen een eindje het bos in, dat achterin de tuin begon met een heuvel.
Het voorste deel, tot aan de achterdeur, was voorzien van grind. Daarna was het een zandpad.
De voortuin was de bloementuin. Opa's Blauwe Regen klimt nog steeds langs de voorgevel omhoog, heb ik onlangs gezien.
De achtertuin was de Opa's groentetuin. Vanaf de straat langs het huis gelopen, begon aan de linkerkant op 1,5 meter achter het huis de groentetuin. Op de gok zeg ik, dat die omstreeks 6 bij 10 meter was, verdeeld in perken met voetbrede paden ertussen, en langs de omheining met de buren bessenstruiken.
Aan de rechterkant was een smallere strook, waar ik in het voorste gedeelte nog een tuintje heb gehad. Daar heb ik geleerd dat tuinieren niet mijn belangrijkste talent was/is.
Verderop was die rechterstrook een grasveldje met waslijnen. In die strook stond ook een beukeboom, die zó dik was dat de armen van twee volwassen mannen niet genoeg waren om hem te omspannen. Voor mij is dat nog steeds "De boom".
Tegen die beuk groeide een wilde bremstruik, die elk jaar een weelderige bloemenzee leverde met die heerlijke bremgeur. Ik heb nog een paar kleine zwart/wit foto's, waar ik poseer met mijn moeder en mijn tante bij die boom en die brem.
Aan dat tuinpad heb ik ook de herinnering van pijnlijke oefeningen voor mijn voeten. Ik begon te struikelen over mijn eigen voeten en ik had zwakke enkels. Overeenkomstig de medische gebruiken van toen, moest ik lopen met mijn tenen ver naar buiten gericht, op de binnenkant van mijn voeten, op de tenen, op de hakken, en op de buitenkant. Elke oefenvorm x maal y meter. Daarvoor was het tuinpad uitstekend geschikt, omdat het een redelijk zachte ondergrond was. Met mijn voeten is het toch nog wel goed gekomen.
We hebben die aangename omgeving verlaten door het samenvallen van twee tendenzen: Opa kreeg het steeds moeilijker met zo'n puber in huis, en mijn moeder hertrouwde.
Later heeft mijn moeder nog een korte tijd met haar nieuwe gezin in dat huis gewoond. Ik was al de deur uit, en kwam er om het andere weekend. De sfeer was heel anders.
De beuk was gekapt. Er werd een garage gebouwd op de plaats waar mijn tuintje was geweest. De gemetselde bloembakken voor de serre, waarin elk jaar opa's petunia's bloeiden, waren gesloopt om de garage te kunnen bereiken met een auto. Er was een oud DAFje gekocht en mijn moeder nam rijles: rond haar zestigste. Ze heeft het niet meer gehaald.
Ik heb de geringste herinneringen aan het tuinpad van mijn eigen vader, omdat ik daar toen nog niet zo bewust was van mijn eigen bestaan. Dat wil niet zeggen dat ik daar geen beeld en gevoel bij heb. Het was een huis opgebouwd met witte baksteen.
Vanaf de straat liep het zandpad links naast het huis naar de achterkant. Voor het huis was een klein (gras)tuintje met borders en een hek. Om de hoek naar rechts was de achterdeur. Ik heb geen herinnering aan het gebruik van een voordeur. Ik weet nu wel dat het huis er een heeft, maar misschien was die alleen bij de buren in gebruik. Het huis was in die tijd opgesplitst voor dubbele bewoning.
Mijn herinneringen aan dat huis heb ik al eens beschreven, maar daar kan ik nu niet bij.
Achter het huis was een open zandvlakte van een aantal meters breed, en daar weer achter was een rij schuurtjes waarin o.a. de toiletten (tonnen!) waren.
In de tuin, links van het tuinpad, geeft mijn herinneringsbeeld alleen maar vage perken met groenten. Of was het nou een heg als afscheiding met de naastgelegen boerderij, die daar een groentetuin had?
Het derde tuinpad is van mijn andere grootvader, waar ik vaak in de schoolvakanties was. De ouders van mijn vader konden zo ook het opgroeien van hun oudste kleinzoon meebeleven. Voor hen was het zwaar: mijn vader, hun oudste zoon, moesten ze veel te jong missen. Misschien hebben ze mij teveel gezien als evenbeeld.
Heeft die omgeving de meeste indruk op mij gemaakt door de combinatie van de andere omgeving en dus interessant, maar toch zo vertrouwd?
Opa werkte in het magazijn van de betonfabriek, die rondom het rijtje van vijf huizen stond waarvan opa's huis het middelste was. Soms bracht Opa houtresten mee. Die werden bewaard in een bak naast de kachel. Met die "blokken" heb ik vaak iets gebouwd.
Later mocht ik soms mee naar het magazijn.
De huizen zijn er nog steeds, de betonfabriek ook, maar de omgeving is ingrijpend veranderd. Logisch, het is ruim een halve eeuw geleden.
Het is daar een knooppunt van waterwegen. Nu ligt er een hefbrug recht voor het huis - vroeger lag er een vaste brug die net ten zuiden van de huizenrij uitkwam. Het was een hoge brug, zodat schepen er gemakkelijk onderdoor konden, ofschoon hoge masten moesten worden gestreken. Ik ken die brug van "na de oorlog". In 1940 schijnt de brug die er toen lag, opgeblazen te zijn, maar de "Hoge Til" is later hersteld.
De hefbrug ("Kinderverlatenbrug") zal daar in de vijftiger jaren voor in de plaats gekomen zijn. Later ben ik een keer omhoog geweest op die brug, toen een bevriende brugwachter dienst had.
Sommige schippers haalden bij Opa en Oma drinkwater. Zeker in de suikerbietencampagne was het niet aan te raden om het water uit het kanaal te drinken... Ik herinner me dat ik, toen de Hoge Til er nog was en het kanaal dichter voor Opa's huis langs liep, naar een dode kip heb staan kijken, die tussen twee aangemeerde schepen heen en weer lag te klotsen.
Er was veel scheepvaart daar: destijds werden nog bijna alle suikerbieten en andere benodigdheden per schip aangevoerd, en enorme vrachten pulp, dat gebruikt werd als veevoer, afgevoerd.
Ook alle zand en grind voor de betonfabriek werd per schip aangevoerd. Met grijpers werd dat uit het ruim van de schepen in grote trechters geschept. Met die trechters werden lorries (kiepkarretjes) gevuld, die aan kabels schuin omhoog getrokken werden over betonnen banen met rails. Het gewone verkeer moest tijdens het lossen vaak wachten.
Als de arbeiders naar huis waren, liepen we (de buurtkinderen en ik) keer op keer tegen die betonbanen omhoog en sprongen we naar beneden in het zand.
Nog veel later is de weg, die oorspronkelijk langs het kanaal liep, omgelegd. Daarvoor heeft Opa zijn groentetuin afgestaan.
Dat was wel een hele aanslag op de rust en privacy van dat huis: waar eerst de aardappelen en groente groeiden in de zware klei, reed nu het verkeer op een paar meter langs de woonkamer van Opa en Oma. Het tuinpad vlak langs de gevel werd alleen nog van het verkeer gescheiden door een smalle strook tuin.
Het was geen drukke verkeersweg, maar toch kwam er regelmatig een bus langs. En vrachtwagens voor de betonfabriek en de boerderijen verderop.
Nee, dan de vroegere periode. Langs de straat, die iets hoger lag dan de tuin, was een ligusterheg. Vanaf het houten hek tussen twee sierbetonnen palen was het tuinpad betegeld tot aan de voordeur. Direct rechts, voor het huis, was "de bleek", een grasveldje waarop, zoals toen gebruikelijk, de witte was gebleekt werd in de zon. Dat was omzoomd door borders met dahlia's en duizendschonen. Links, van voor tot achter, was de moestuin, afgescheiden door een strook struiken, waar in het seizoen de lila en witte seringen weelderig bloeiden. En heerlijk geurden!
Het deel van het tuinpad dat langs de zij- en achterkant van het huis liep, was bedekt met grind. Achter het huis was nog een stuk tuin, waar iets verbouwd werd, en daaromheen stonden Opa's werkplaats (hij was timmerman), kippen- en konijnenhokken. Ze konden best wat extra inkomsten gebruiken, want opa was al vrij vroeg om gezondheidsredenen afgekeurd voor zijn baan als uitvoerder. Waarschijnlijk te vaak 's winters op de motor naar verre bouwprojecten gereden.
Het tuinpad dat bij mij opgeroepen wordt in dat lied, komt het meest overeen met dit laatste. Zij het, dat het de afmetingen krijgt zoals een kind dat ziet, de struiken heel hoge bomen worden, en het huis een eindje van het pad af staat.
Die hoge bomen in het lied passen ook bij het weidse Groningerland, met zijn lange rijen majestueuze populieren, waar ik doorheen reisde tussen mijn geboorteplaats en de ouders van mijn vader. Bij mijn moeder achterop de fiets, met in elke fietstas een been. Ik hoor nog dat geluid van de banden, als het geregend had en we langs de bomen reden: psssjw ... psssjw ... psssjw ...
Hier is zo'n plaats die ik me herinner, achterop bij mijn moeder. Ja, dit zijn nieuwe bomen, veel dunner. En ook is dit asfalt veel minder pssjw ...
04 september 2011
Dat doen we wel even - Status Update
Web-log ging er steeds prat op, dat ze wel 400.000 bloggers ten dienste staan. Ze beloofden dat ze in twee dagen zouden migreren.
Wij (de bloggers) moesten niet zeuren, wisten wij wel welk een enorme klus het was om die 400.000 weblogs van Typepad (variant) over te zetten naar Wordpress (variant)?
Web-log bood ons toch maar een gratis podium voor onze blogs, dus even rustig op je poef en afwachten.
We hebben nu de datum 4 september bereikt, dat is 13 dagen na het "op wit gaan" van de schermen van zoekers naar de inhoud, die 400.000 bloggers in 8 jaar hebben gemaakt.
Dat is geen twee dagen, maar al bijna twee weken.
Gisteren melde Web-log met een Status update, dat er (nog maar) 88% van de berichten geladen zijn, en dat er (maar) 5% per dag kan worden geladen.
Dit ondanks de gemeldde enorme uitbreiding van servercapaciteit.
Als ik die status update lees, is die voor interpretatie vatbaar: maandag aan het einde van de dag zal "deze import" klaar zijn. Maar: "het live gaan en versturen van e-mails loopt daar op achter" - kortom: wanneer staat ons werk weer online?
Maar er kan nog een adder onder het gras van die status update zitten. In het vervolg staat: "Alles wat na 24 mei aan berichten is toegevoegd en alle reacties zitten in een apart bestand. Dit zullen wij direct gaan inladen als het huidige klaar is."
Dat kun je lezen als: als we maandagavond laat klaar zijn met het huidige bestand te importeren, kunnen we pas beginnen met alles wat na 24 mei is geplaatst, en met de reacties.
Van 24 mei t/m 22 augustus is 3 maanden. Hoe lang duurt het met een "progressie van 5% per dag" om dat te transfereren? En dan moeten alle(?) reacties daarna ook nog, met de geïntegreerde links...? Tot volgende week zaterdag?
Dit alles duidt toch op een grove onderschatting van het hele migratieproces, als men:
Dat er door het bloggen sociale netwerken zijn ontstaan, die nu al bijna twee weken lamgelegd zijn, is waarschijnlijk niet eens binnen het gezichtsveld van de exploitanten en migreerders geweest, gezien de soms echt arrogante reacties op bloggers.
Zoveel mensen die niet meer bij hun eigen "content" en contacten kunnen, dat is toch volstrekt onbelangrijk?
Hoevelen hebben er al elders een nieuw blog opgezet, maar hebben nog geen contact weer met hun netwerk?
Met dit alles heeft Sanoma veel goodwill verspeeld, om het maar subtiel uit te drukken.
Wij (de bloggers) moesten niet zeuren, wisten wij wel welk een enorme klus het was om die 400.000 weblogs van Typepad (variant) over te zetten naar Wordpress (variant)?
Web-log bood ons toch maar een gratis podium voor onze blogs, dus even rustig op je poef en afwachten.
We hebben nu de datum 4 september bereikt, dat is 13 dagen na het "op wit gaan" van de schermen van zoekers naar de inhoud, die 400.000 bloggers in 8 jaar hebben gemaakt.
Dat is geen twee dagen, maar al bijna twee weken.
Gisteren melde Web-log met een Status update, dat er (nog maar) 88% van de berichten geladen zijn, en dat er (maar) 5% per dag kan worden geladen.
Dit ondanks de gemeldde enorme uitbreiding van servercapaciteit.
Als ik die status update lees, is die voor interpretatie vatbaar: maandag aan het einde van de dag zal "deze import" klaar zijn. Maar: "het live gaan en versturen van e-mails loopt daar op achter" - kortom: wanneer staat ons werk weer online?
Maar er kan nog een adder onder het gras van die status update zitten. In het vervolg staat: "Alles wat na 24 mei aan berichten is toegevoegd en alle reacties zitten in een apart bestand. Dit zullen wij direct gaan inladen als het huidige klaar is."
Dat kun je lezen als: als we maandagavond laat klaar zijn met het huidige bestand te importeren, kunnen we pas beginnen met alles wat na 24 mei is geplaatst, en met de reacties.
Van 24 mei t/m 22 augustus is 3 maanden. Hoe lang duurt het met een "progressie van 5% per dag" om dat te transfereren? En dan moeten alle(?) reacties daarna ook nog, met de geïntegreerde links...? Tot volgende week zaterdag?
Dit alles duidt toch op een grove onderschatting van het hele migratieproces, als men:
- blijkbaar slecht gecommuniceerd heeft met Typepad;
- niet tijdig ge-anticipeerd heeft op het oude, bekende probleem van de "plus1"-blogs; en
- pas na een dag of 10 op de proppen komt met voldoende servercapaciteit om 5% per dag te kunnen converteren, terwijl je beloofd hebt het in twee (2) dagen te doen?
Dan had er dus direct minstens servercapaciteit voor 50% per dag moeten klaarstaan!
Dat er door het bloggen sociale netwerken zijn ontstaan, die nu al bijna twee weken lamgelegd zijn, is waarschijnlijk niet eens binnen het gezichtsveld van de exploitanten en migreerders geweest, gezien de soms echt arrogante reacties op bloggers.
Zoveel mensen die niet meer bij hun eigen "content" en contacten kunnen, dat is toch volstrekt onbelangrijk?
Hoevelen hebben er al elders een nieuw blog opgezet, maar hebben nog geen contact weer met hun netwerk?
Met dit alles heeft Sanoma veel goodwill verspeeld, om het maar subtiel uit te drukken.
03 september 2011
Niklas 110903
Hoezo: Snelwegschutter bestaat mogelijk helemaal niet?
Nou ja, als je dit ziet, is het aannemelijk dat er met komkommers geschoten is!
Nou ja, als je dit ziet, is het aannemelijk dat er met komkommers geschoten is!
02 september 2011
Niklas 110902
webstreepjelog.nl zou migreren naar webstreepjeweglog.nl
maar voorlopig(?) zijn ze gemigreerd naar weglog.nl...
maar voorlopig(?) zijn ze gemigreerd naar weglog.nl...
01 september 2011
Champagne?
Een nieuwe dag, ik probeer maar weer eens of de migratie van web-log.nl naar weblog.nl al iets is gevorderd. Ik klik mijn link aan en ik zie: "Dit weblog komt snel weer online", maar die tekst staat er al dagenlang!
Ik klik de links aan waar ik informatie zou moeten kunnen krijgen over de voortgang, maar zinvolle berichten zijn schaars en gewoonlijk ruim achterhaald. Laatste bericht van web-log op Twitter: 17 uur geleden; Helpdesk: gisteren 16:00 uur, maar niets waar je iets anders mee kunt dan in het duister tasten.
Web(-)log is al sinds 23 augustus "uit de lucht"! Er was twee dagen gepland voor de migratie, maar het is nu de 10e dag, ofwel 225 uur na aanvang, i.p.v. klaar in 48 uur.
Zouden ze bij stap 1 van het 4-Stappenplan al aan de champagne zijn gegaan? Ze lijken nauwelijks meer aanspreekbaar: géén echte informatie, steeds worden de trouwe bloggers met een kluitje in het riet gestuurd.
Dan weer is TypePad te vroeg off-line, dan weer de export van TypePad fout, blijkt dat toch aan de hoofdlettergevoelige "plus1" blogs (fout uit de vorige migratie) te liggen, dan weer heeft TypePad de afbeeldingen versleuteld.
En dan (tweet): "We gingen online, we waren online en dat hebben we weer terug moeten draaien. De verwijzing naar de weblogs deed niet wat het moet doen." Zoals dat daar staat is het toch te onnozel voor woorden?
Dat het spannend is voor de medewerkers begrijp ik heel goed, en die spanning neemt met de dag toe.
Maar dat er steeds weer nieuwe lijken uit de kast komen, duidt er op dat dit "project migratie" klunzig is opgezet en amateuristisch voorbereid.
Een deel daarvan zou het gevolg kunnen zijn van miscommunicatie, maar de ervaring met de communicatie naar de bloggers doet vermoeden dat het beslist zielig is om daarvoor alleen met de vinger naar TypePad te wijzen!
En nu maar afwachten hoe onze blogs er straks uitzien, als we ze ooit nog terugzien.
Waar zijn ze, onze teksten onze afbeeldingen? Waar iedereen zoveel aandacht aan besteed heeft, en waar sommige bloggers veel onderzoek of andere moeite voor gedaan hebben?
Maar wel al een wervende (!) homepage: "Waarom Weblog.nl? Jouw verhaal delen doe je het beste op Weblog.nl."
Ze zijn wel zo eerlijk om het "screwed-up"-logo er bij te zetten...
Ik klik de links aan waar ik informatie zou moeten kunnen krijgen over de voortgang, maar zinvolle berichten zijn schaars en gewoonlijk ruim achterhaald. Laatste bericht van web-log op Twitter: 17 uur geleden; Helpdesk: gisteren 16:00 uur, maar niets waar je iets anders mee kunt dan in het duister tasten.
Web(-)log is al sinds 23 augustus "uit de lucht"! Er was twee dagen gepland voor de migratie, maar het is nu de 10e dag, ofwel 225 uur na aanvang, i.p.v. klaar in 48 uur.
Zouden ze bij stap 1 van het 4-Stappenplan al aan de champagne zijn gegaan? Ze lijken nauwelijks meer aanspreekbaar: géén echte informatie, steeds worden de trouwe bloggers met een kluitje in het riet gestuurd.
Dan weer is TypePad te vroeg off-line, dan weer de export van TypePad fout, blijkt dat toch aan de hoofdlettergevoelige "plus1" blogs (fout uit de vorige migratie) te liggen, dan weer heeft TypePad de afbeeldingen versleuteld.
En dan (tweet): "We gingen online, we waren online en dat hebben we weer terug moeten draaien. De verwijzing naar de weblogs deed niet wat het moet doen." Zoals dat daar staat is het toch te onnozel voor woorden?
Dat het spannend is voor de medewerkers begrijp ik heel goed, en die spanning neemt met de dag toe.
Maar dat er steeds weer nieuwe lijken uit de kast komen, duidt er op dat dit "project migratie" klunzig is opgezet en amateuristisch voorbereid.
Een deel daarvan zou het gevolg kunnen zijn van miscommunicatie, maar de ervaring met de communicatie naar de bloggers doet vermoeden dat het beslist zielig is om daarvoor alleen met de vinger naar TypePad te wijzen!
En nu maar afwachten hoe onze blogs er straks uitzien, als we ze ooit nog terugzien.
Waar zijn ze, onze teksten onze afbeeldingen? Waar iedereen zoveel aandacht aan besteed heeft, en waar sommige bloggers veel onderzoek of andere moeite voor gedaan hebben?
Maar wel al een wervende (!) homepage: "Waarom Weblog.nl? Jouw verhaal delen doe je het beste op Weblog.nl."
Ze zijn wel zo eerlijk om het "screwed-up"-logo er bij te zetten...
Abonneren op:
Posts (Atom)