Precies een week geleden was ik jarig. Behalve als het een lustrum is, vieren we dat niet in gezelschap maar met een uitstapje samen. Geïnspireerd door Buienradar trokken we noordwaarts, zoals we vaker doen, nu over de N366. Tot we het bord "Alteveer / Bourtange" zagen, en spontaan besloten om af te slaan, onder het zingen van een gemodificeerde zin uit een kerstlied: "Gij kwaamt van alzo Hoge / van Alteveer".
We gingen in Bourtange lunchen, een van onze favoriete plekken. Ik nam uit nostalgische overwegingen geen koffie, maar chocolademelk – in mijn jonge jaren, als het weer goed was, fietsten we met een groepje vriendjes en neefjes en nichtjes naar Haantjebak in de Emmerdennen, en mijn moeder nam dan een grote kan chocolademelk en een grote pan oliebollen in de fietstassen mee.
Bij de Bovenlanden waren er eindelijk weer eens koolzaadvelden in bloei. Daar moest een verjaardagsfoto gemaakt. Maar gelukkig heeft Marijke ook een selfie gemaakt van ons samen.
Vanaf de Bovenlanden reden we, zoals alweer een tijd mogelijk is, over de vernieuwde Boneschanskerbrug naar Nieuweschans, waarna we langs Oudezijl komen, waar de moeder van mijn moeder geboren is. Ik ben nog steeds nieuwsgierig in welk huis, en of dat er nog is.
Via Drieborg komen we langs de dijkdoorgang tussen de Stadspolder en de Reiderwolderpolder, met het huisje bovenop de dijk waarin materiaal is opgeslagen om bij extreem hoogwater de doorgang af te sluiten.
Zo komen we bij Nieuw Statenzijl, het sluizencomplex waar de Westerwoldse Aa, die de grens met Duitslan vormt, uitmondt in de Dollard. Hier vlakbij heeft Ede Staal een tijd gewoond en daaraan danken we zijn prachtige lied Nij Stoatenziel.
We maken een foto in het (teruggeplaatste) frame en scharrelen wat rond, bekijken de sluisdeuren en kijken over de Dollard in de richting van Emden, maar het is daar heiig. Je kunt hier ook zo Duitsland in fietsen.
Dat je hier aan de grens bent blijkt ook uit de Dijksteen. We lopen naar beneden, dezelfde route als de vistrap – er wordt hier veel onderzoek gedaan naar vismigratie. Beneden is er een smal houten pad naar de Kiekkaaste, vogelkijkhut. Terwijl we bij het begin stonden ging luidruchtig een grote vlucht brandganzen op de vleugels. Marijke maakte een foto terwijl ik dat filmde.
Wat je misschien niet verwacht op de klei in de Carel Coenraadpolder, zo langs de Dollard en de Wadden, zijn bloeiende bollenverden. Wij kwamen er langs op de Dallingweersterweg, net als af en toe een paar prachtig ontluikende abeelen.
De kerk van Termunten is van de Stichting Oude Groninger Kerken. We konden deze keer naar binnen en hebben die kans niet onbenut gelaten. Staande bij de kerk zie je tussen de huisjes, die naast de kerk zo klein lijken, de Dollarddijk.
Het interieur lijkt helder verlicht door de combinatie van witte muren en de hoge ramen. Nu ik de foto′s nog eens bekijk geeft de sfeer me zelfs een associatie met de kerken op Malta, met name de Carmelietenkerk in Valetta, die we bezocht hebben tijdens onze huwelijksreis.
Het orgel is een vervangend exemplaar, het oorsprokelijke is verloren gegaan naar ik meen door oorlogs- en natuurgeweld. De kerk heeft een lange geschiedenis van verkleining.
Marijke bleef in de kerkzaal, ik ging naar de toren, die je blijkens een bord bij de ingang mocht bezichtigen. Ik was onder de indruk van de klok, die je de hele toren door duidelijk maakte dat hij de tijd gestadig wegtikte. Toch hoorde ik zachtjes muziek van beneden, en later vertelde Marijke dat zij op de piano in de kerkzaal gespeeld had. Ik ben niet al te hoog geklommen, ik ben gestopt toen ik bij een trap kwam waar bovenaan tweemaal met grote letters stond: PAS OP!
Op weg naar beneden jeukten mijn handen om eens stevig aan dat touw te gaan hangen, dat uit de top van de toren tot op de eerste verdieping hing, maar het mededogen met de omwonenden, voor wie het een noodsignaal zou kunnen zijn, liet mijn verstand zegevieren.
Weer buiten gekomen, op weg naar de auto, heb ik nog een foto gemaakt van de zijkant van de kerk, waar een rij ronden vensters wordt afgesloten met een gleuf in een soortgelijk rond metselwerk. Elke keer vraag ik me af: wat zou het doel daarvan zijn?
Dan zijn we aan het eind van de middag gekomen en beginnen al een beetje trek te krijgen. Op een dag as deze past een iets uitbundiger maaltijd waar we zelf niet voor aan de slag hoeven. We waren het snel eens over onze eerstvolgende bestemming: Bussemaker in Exloo. Wederzijdse herkenning tussen ons en het personeel, en altijd smakelijk eten.
Een aangename afsluiting van een mooie dag, alvorens de laatste etappe naar huis te voltooien.
We kregen aangeboden om twee nachten te verblijven in een hotel op Texel. Dinsdag heen, donderdag terug. Lekker even er uit.
Met een mazzeltje kwamen we precies op tijd: dankzij het online gekochte ticket werd ons kenteken herkend en ging exact op de officiële vertrektijd de slagboom voor ons open en kwamen we als laatste aan boord.
Even bijkomen van de reis en dan natuurlijk naar het strand. Dat was toch iets verder dan vooraf ingeschat.
Een eind langs de straat en door het bos met de eerste hellingen.
Dan een slingerend schelpenpad door het duinlandschap.
Een bankje waarvan de leuning gezaagd is uit een boom waar die zich vertakt.
En dan is daar de zee, met zijn eeuwig rollende golven.
Weer terug in het hotel is het etenstijd. In het restaurant worden we verwelkomd met een gezellig vuur. Hoewel? Je kunt rustig je handen in dit "vuur" steken: het is waterdamp dansend in een luchtstroom en in de juiste kleur belicht!
We gingen er eens lekker voor zitten en genoten van een heerlijk diner. Het was niet de afsluiting van deze dag, want op onze kamer hebben we de oefeninterland Nederland-Duitsland gekeken.
De volgende dag was onze enige volle dag. We begonnen met een rondwandeling in De Koog. Marijke poseerde bij een souvenirwinkel met schaapjes, maar kon geen keuze maken.
Het plein met de boom en het kerkje vonden we wel fotogeniek.
Vanaf het moment dat ik kon plaatjeskijken was ik gefascineerd door een boek over reddingsboten, dat bij opa en oma tevoorschijn kwam als ik daar logeerde.
Het volgende doel was de vuurtoren, met het bijbehorende strand. Vanwege wegwerkzaamheden werden we omgeleid.
Geen mooi weer, het was ook niet warm, maar wel spannende luchten!
Rondkijken, Marijke deed het letterlijk. En ik zag een paar schepen aan de horizon.
Als je daar bent, lijkt Vlieland best wel dichtbij, dichterbij dan op de foto.
Vervolgens kwamen we langs de IJzeren Kaap, waar we uitstapten om die bezienswaardigheid van dichtbij te bekijken.
Als je geen smartphone bij je hebt, blijf je toch niet verstoken van duiding!
Onder de Kaap door kon je de Afsluitdijk zien, met de verrekijker ook alle voer- en vaartuigen voor het werk aan de dijk, en de lange rij lichtmasten.
Dat het, ondanks de plots ingevallen kou, voorjaar is, blijkt uit de vele lammeren.
In Den Burg ontdekte ik zelfs een groen schaap terwijl we even door dat dorp liepen!
We besloten deze mooie, maar ook wel vermoeiende dag maar weer met een lekker diner.
En dan komt de terugreis. Ik heb het nog even opgezocht: er kunnen 350 auto's per keer mee aan boord. Het was nog spannend: er was sneeuw voorspeld - zouden we er nog wat van meekrijgen onderweg? Maar we hebben alleen wat regen gehad. De volgende morgen was het wel wit buiten.
De dagen zijn weer aangebroken dat we massaal aan het zingen slaan over vrede op aarde, welbehagen, stille nachten en een kribbig kindeke dat in de kou ligt, wenende en krijtende van rouw. Dat doen we bij voorkeur genietend van een keur aan exquise etenswaren, bij een versierde boom, temidden van onze geliefden.
Begrijp mij goed, ik heb daar geen bezwaar tegen, en laat mijn aanbeveling om je tegoed te doen aan een welverzorgde maaltijd vergezeld gaan van een onlangs in de plaatselijke dierentuin opgenomen voorbeeld.
Smakelijk eten! En gezond!:
Uiteraard hoort er muziek bij, en aangezien muzieksmaken nogal kunnen verschillen, vermijd ik de klassieke componisten: dat krijgt elders aandacht genoeg. En zonder al te clichématige keuzes.
Ik begin met een ingetogen Bryan Adams (nl).
Bryan Adams - Christmas Time:
Ach, en deze, van Queen (nl), met de tekst in beeld, is nog niet helemaal grijsgedraaid toch?
Queen - Thank God It's Christmas (Official Lyric Video):
Dat "Stille Nacht" ook mooi, ingetogen gezongen kan worden door een Powermetal band wordt gedemonstreerd door Manowar (nl). Gewoonlijk zijn hun teksten gebaseerd op fantasy en op Noorse en Grieks-Romeinse mythologie.
MANOWAR - Silent Night:
Een andere Heavy Metal band staat er om bekend dat ze nogal wat slapstick humor in hun video's stopten. Misschien heeft hun naam er ook wel iets mee te maken dat ze als onderwerp vaak kind-ouder conflicten kozen en kritiek op het onderwijssysteem: ze noemden zich: Twisted Sister (nl).
Ze brengen hier hun versie van een populaire Kerstklassieker.
Twisted Sister - Oh Come All Ye Faithful:
Van heel andere orde is de volgende video. Twee musici van de Amerikaanse Marine (Senior Chief Petty Officer Keith Arneson, banjo, en Petty Officer 1st Class Joe Friedman, guitar), mixen de instrumentale klassieker Dueling Banjos met de kerstklassieker Jingle Bells (nl).
United States Navy Band - Dueling Jingle Bells:
Een bijzondere band is TSO, voluit Trans Siberian Orchestra (nl). Zonder ooit in een club te hebben gestaan of als voorprogramma gediend te hebben, speelden ze meteen in theaters en stadions. Ze werken met een complete strijkerssectie en een koor.
Ook zij spelen de klassieker O Come All Ye Faitful (oorsponkelijk Adeste Fidelis; ik heb het als kind geleerd als Komt Allen Tezamen), gemixt met O Holy Night. Dat is hier beter bekend als O Heil'ge Nacht, maar dat was oorpronkelijk
Minuit Chrétiens. Spectaculair optreden toch?
Trans-Siberian Orchestra- O Come All Ye Faithful/O Holy Night:
Daarom iets heel anders als afsluiter. Ik denk: een goede voorbereiding voor een reuze gezellig familiefeest, gepresenteerd door de Amerikaanse Celtic punk band Dropkick Murphys (nl)!
Dropkick Murphys - The Season's Upon Us:
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Melody.
Afleveringen t/m ZOZ347 vind je bij Trees, en de afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij de oorspronkelijke initiatiefneemster Marja.
Voor vandaag had ik iets heel anders in gedachten, maar wat ik nu vond kan ik niet laten gaan. En als ik er iets anders naast zou zetten, zit dat alleen maar in de weg. Evenals veel tekst...
Het stond bij een Nederlandse Facebook-groep, alwaar het gedeeld was van een Australische pagina; zo gaat dat tegenwoordig. Even verder kijken leert dat deze video wereldwijd aandacht heeft getrokken.
De muziek is de originele song Imagine, gezongen door John Lennon.
Er is een video bij gemaakt met Kunstmatige Intelligentie-software, waarmee je iemands mond ogenschijnlijk iets kunt laten zeggen dat hij/zij nooit zou zeggen of gezegd heeft. Ja, daar zit een bedenkelijke kant aan...
Ik hoefde niet lang te zoeken om te vinden dat het gemaakt is door een jong bedrijf in Tel-Aviv, Canny A.I., opgericht door twee ex-software specialisten van het Israëlische leger. Voor wie meer wil lezen over deze video en die techniek is dit een interessant artikel.
Knap gedaan, en het zou mij niet verbazen als John Lennon het ook gewaardeerd zou hebben, met de huidige actualiteit…!
Canny AI / John Lennon - Imagine:
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees. Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Taal is een "gereedschap" om de wereld om je heen en verder, en je gevoelens te beschrijven. In je vaderland wordt je moedertaal gesproken, heb je geleerd. Een Molukse zwager (helaas overleden), een echte filosoof, sprak liever van gevoelstaal: de taal waarin je het nauwkeurigst kunt uitdrukken wat je bedoelt. Dat hoeft niet de taal te zijn waarmee je bent opgevoed of opgeleid.
Onze burgemeester is geboren in Breda en opgegroeid in Den Haag en Zwolle. Hij heeft Nederlands gestudeerd in Groningen, werkte voor onderwijsinstanties, kwam in bestuursfuncties terecht, en werd vervolgens burgemeester. Dat hij nog steeds belangstelling heeft voor taal, blijkt bijvoorbeeld uit zijn wekelijkse column. De eerste keer dat ik vrij trouw een column of blog van een politicus of bestuurder lees.
Hij is ook sportliefhebber, actief en passief - hij heeft vast al voorpret over de huldiging van Kjeld Nuis, met tweemaal Olympisch Goud!
Ik citeer uit zijn laatste column, over zijn bezoek aan FC Emmen:
We zijn met een heel gezelschap gasten. Het zijn vooral deelnemers aan het ‘Praatcafé Anderstaligen’. Ze komen uit alle hoeken van de wereld. Met enthousiaste vrijwilligers leren ze beter Nederlands. Bij een werkbezoek nodig ik ze uit voor een avondje ‘Oude Meerdijk’. Voetbal verbindt. En het geeft ook weer mooie kansen op een extra taalles.
Ineens zien we op de tribune aan de overkant een groot spandoek ontrollen. Wat zal er op staan? Ongetwijfeld iets met ‘FC Emmen’. Maar dan lees ik de hele tekst: “Hier kom ik weg”. In heel grote letters. Typisch ‘Noorderlands’. Zoals een bekende taalkundige grapte: “aan mij kan je niet horen waar ik weg kom”. De tekst is van Drent Lohues zelf. “Hier kom ik weg, hier stiet ons huus, bliekbar kom ik daor altied weer terecht”. Ik maak een fotootje en zet hem op twitter. Lohues reageert haast meteen: “haha, te gek!”. Dat vinden veel meer mensen, want in het weekend hebben bijna 300 mensen de foto ‘gedeeld’.
Veel mensen zullen de neiging hebben tot corrigeren: "'Hier kom ik weg' is geen Nederlands, het moet zijn: 'Hier kom ik vandaan!'" Nou, ik kom helemaal niet van Daan, en het is inderdaad "Typisch Noorderlands"! Of, zoals Daniël Lohues het formuleert in dit lied:
Jij woont hier ver vandaan, zeggen ze elders in het land
Dan zeg ik, insgelijks, u ook, a'j 't zien van dizze kant.
Een kwestie van perspectief, kun je zeggen.
Eric van Oosterhout is sinds 15 maart 2017 onze burgemeester. Ik heb ooit al eens informeel met hem staan praten in zijn vorige functie als burgemeester van Aa en Hunze. Dat was bij een culturele avond in Het Kleine Kerkje in Gieterveen, waar o.a. een vriendin van ons haar gedichten voordroeg.
Deze hele column, met de titel Hier kom ik weg is te lezen op de site van de Gemeente Emmen. Van Oosterhout bespreekt daarin op een luchtige manier, kort gezegd, verbanden tussen taal, afkomst en identiteit. Hij noemt daarbij ook de verrassende uitkomsten die een eenvoudige DNA-test met wat wangslijm kan geven over je geografische roots.
Daniël Lohues - Hier kom ik weg (Groningen Drenthe Friesland):
Mijn idee is, dat je afkomst, opvoeding en opleiding je een taal meegeven, en een perspectief hoe je tegen alles aankijkt. Zowel talen als perspectief kun je bijleren. Maar met de term perspectief kun je veel kanten op: je positie ten opzichte van de horizon, lijnperspectief bij het schilderen of (technisch-)tekenen (dat was mijn kennismaking met het begrip), of het vertelperspectief, en dat laatste is met taal verbonden. Daarin kun je een onbestaanbaar perspectief kiezen, zoals Sinterklaas, die "in donkere nachten met zijn paard over de daken rijdt".
Het cognitief perspectief is "de keuze van een standpunt van waaruit ervaring begrepen en gemeten wordt".
"Het kiezen voor een perspectief houdt de keuze voor een waardesysteem in, en een daarbij horend geloofssysteem. [...] Kijken we vanuit een menselijk perspectief, dan gaat het om een meer maatschappelijk waardesysteem en de bijbehorende overtuigingen."
Dat was een lange "brug" naar mijn volgende videoclip met bijbehorend verhaal. Bij een Facebook-vriendin vond ik onlangs een bijzondere uitvoering van een bekende song: Leonard Cohen's "Hallelujah". Twee redenen waarom ik dit zelf waarschijnlijk nooit gevonden zou hebben: het komt uit de TV-talentenjacht "The Voice", en ook nog uit Frankrijk.
Mennel Ibtissem (22) studeert voor lerares Engels, woont in Besançon, heeft een Syrisch-Turkse vader en haar moeder is Marokkaans-Algerijns. Ze zingt die beroemde Cohen-klasssieker in het Engels en Arabisch!
Mennel Ibtissem - Hallelujah (Leonard Cohen) | The Voice France 2018:
De jury was laaiend enthousiast, maar daarna kwamen de problemen. Allereerst barstte er op "sociale" media een riool open vanwege haar hoofddoek.
Vervolgens werden een paar tweets uit 2016 van haar opgeduikeld, waarin ze, op basis van emoties en complottheoriën, "onhandige" opmerkingen had gemaakt. Zoals zich afvragen, na de aanslag in Nice met een vrachtwagen of een echte terrorist wel zijn identiteitsbewijs bij zich zou hebben. En na de gruwelijke moord op een Franse priester, opgeëist door IS, waarvoor de inlichtingendiensten getipt waren, maar niets gedaan werd om het te voorkomen, noemde ze de regering "de echte terroristen".
Dat kun je je als moslima niet veroorloven. De tsunami van bagger en haatmails uit het internet-riool was onvoorstelbaar. Alle andere onuitroeibare, onbestrafte complottheoriën ten spijt, zoals de veronderstelde opzet van de Amerikaaanse regering bij de aanval op de Twin Towers, waren haar excuses "zaad op rotsige bodem" of "paarlen voor de zwijnen", en gaf ze haar deelname aan "The Voice" op 9 februari op. Een vertrek bevestigd door het productiebedrijf ITV, dat nu hoofdpijn heeft hoe het met de show verder moet, want er zouden nog twee afleveringen opgenomen zijn en ze had zich gekwalificeerd voor extra live-uitzendingen.
Dat Mennel zich terugtrok en waarom, melde ik mijn Facebook-vriendin, en zo te zien heeft zij het item verwijderd. Ze is ook Moslima. Daarom noem ik haar naam hier niet, want ook hier, in ons land, ons taalgebied, wonen idioten.
Bij Mennel las ik: "Na 2 intense weken, met bergen van steunbetuigingen ben ik weer klaar om mijn activiteiten te hervatten". Ze is nu bezig haar eerste album op te nemen.
Hulde voor zo'n sterke jonge vrouw!
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Marja.
Ik had weer eens zo'n plotselinge groepsnaam in mijn gedachten: Einsturzende Neubauten. Niet dat er muziek van ze is blijven hangen maar die naam wel, waarschijnlijk omdat mijn opa, gepensioneerd uitvoerder in de bouw, de na-oorlogse op snelheid gerichte woningbouw misprijzend omschreef als "revolutie-bouw".
Maar eens gezocht dus, en geluisterd. Mijn regelmatige lezers weten, dat ik muzikale experimenten op z'n minst interessant vind.
Vrij naar Wikipedia: Einstürzende Neubauten (vertaling: instortende nieuwbouw) is een in 1980 in West-Berlijn opgerichte Duitse avant-gardistische performancegroep.
Het zijn de Duitse pioniers van de industrial en noiserock, die nog steeds actief zijn. In het begin gebruikten ze allerhande industrieel materiaal en machines, naast gitaren en percussie, en gescandeerde teksten. In de loop der jaren werd hun muziek meer verfijnd en schakelde de band over naar een symbiose tussen chaotische noise en verstilde, onheilspellende ambient.
Bij sommige van de meer "gangbare" stukken die ik luisterde, had ik een associatie met muziek van Mark Scheper.
Ik ken Mark sinds begin 1990. Hij studeerde HTS Electronica, kwam bij ons stagelopen, en ik werd zijn stagebegeleider. Ik had net weer de colbertjes en stropdassen herontdekt, Mark was meer van de alternatieve outfit, maar het klikte.
Hij speelde toen al in een band en ik kocht een cassette van hem, die ik nog vaak heb beluisterd. Maar, zoals dat gaat, onze wegen scheidden zich.
Zijn voortreffelijke stageverslag, waar elektronica en informatica elkaar overlappen, mocht van de bedrijfsleiding niet "naar buiten" vanwege "bedrijfsgeheimen", zijn mentor mocht het alleen ter plaatse inzien. Jammer dat ik geen exemplaar heb meegesmokkeld, om het hem alsnog te geven toen het gevaar van bedrijfsspionage achterhaald was.
Enkele jaren later ontmoette ik Mark tijdens een vakantie op Schiermonnikoog, waar hij toen bezig ging als natuurgids.
Een paar jaar geleden kregen we via Facebook weer contact en hebben we elkaar gesproken. Na de HTS heeft Mark milieukunde gestudeerd, en maakt nog steeds muziek.
Deze week ontdekte ik dat hij niet alleen muziek op Soundcloud heeft staan, maar ook op Youtube. Behalve muziek staan er ook natuurvideo's van hem, sommige zijn uitgezonden in het TV-programma Vroege Vogels.
Behalve muziek en natuurvideo's maakt Mark ook prachtige natuur- en landschapsfoto's, die te vinden zijn op Colorworld. Twee voorbeelden:
Mark noemt veel van zijn muziek "ambient", en daaruit voor deze ZOZ mijn keuze.
Vrij naar Wikipedia: "Ambient is geëvolueerd vanuit de synthesizer-muziek van artiesten als Brian Eno en Kraftwerk. Het is een rustige, lang uitgesponnen muziekstijl met elektronische instrumenten, waarbij men meer bezig is met het creëren van soundscapes (geluidslandschappen) dan met liedjes en composities.
De term 'Ambient' werd medio jaren zeventig ontwikkeld en gepopulariseerd door experimenten van Brian Eno, om zijn eigen soort van omgevingsmuziek te beschrijven, in samenwerking met Robert Fripp. Deze muziekstijl was reeds bij het begin van de twintigste eeuw te vinden in de klassieke muziektraditie, onder andere bij de musique concrète, maar ook bij Erik Satie en anderen.
Eno vond het muziekgenre dus niet uit, maar hielp het wel aan zijn naam. De term 'ambient' stamt van het Latijnse werkwoord 'ambire', wat 'rondgaan' of 'omringen' betekent. Het ging Eno dan ook om het scheppen van subtiele geluiden die de luisteraar zowel insluiten als veranderen.".
Tijd voor muziek (eindelijk)! Maar wees niet te ongeduldig, luister naar de opbouw.
Mark geeft details over zijn gebruikte instrumentarium in de titels van en toelichting bij de clips, dat laat ik hier even weg, maar ik kom er op terug.
We beginnen met een druk bezig mierenleger. Mark Scheper - Ants:
Qua titel gaan we nu geloof ik de celbiologie in. Mark Scheper - Plasmatic:
Nu: "Just some fun with loops, guitar and synths.". Mark Scheper - Eclipse:
Water Striders zijn insecten die in het Nederlands Schaatsenrijders heten. Mark werd bij deze muziek geïnspireerd door Tangerine Dream. Mark Scheper - Water Striders:
Dan een stuk in "Berlin School style", de Berlijnse School voor Elektronische Muziek. Een ontwikkeling die voortkwam uit de "Krautrock", oorspronkelijk een denigrerend bedoelde, door Engelstalige muziekjournalisten bedachte benaming voor muziek die niet in het toen populaire straatje van Blues en Rock 'n Roll paste. Mark Scheper - Circles of Mania (Berlin School style):
Delaatste clip heeft iets wat ons bindt: de liefde voor Schiermonnikoog - de beelden zijn daar opgenomen. Mark Scheper - Waves:
Lijkt dit op reclame voor Mark? Dat is dan maar zo, ik heb niet de indruk dat hij zo iemand is die overal met zijn neus vooraan staat, om hard te roepen hoe geweldig hij wel is. En ik vind het geweldig om te zien welke weg hij gekozen heeft na zijn stage bij ons, en de creativiteit en kwaliteiten die hij ons laat zien. Als we het willen zien. En horen.
