Op deze datum, in een eerdere fase van mijn leven leven, werd ik voor het eerst vader.
Omdat er niet tijdig een kraamverzorgster aanwezig kon zijn, rustte op mij de spannende, onwennige taak de vroedvrouw te helpen.
Direct na de bevalling werden we per ambulance naar het ziekenhuis vervoerd. Eerst brachten de chauffeur en ik moeders op de brancard naar beneden. Daarna zette ik me naast de chauffeur met mijn dochter in mijn armen; verder was er geen begeleiding.
In het ziekenhuis werd moeders direct naar de behandelkamer gereden. Mijn dochter werd door een verpleegster van me overgenomen. Ik kreeg haar nog even te zien achter glas - de verpleegster was een goede bekende van ons.
Weer thuis hielp mijn moeder me de boel op te ruimen: zij had voor het eerst een bloedeigen kleindochter. Ze was al oma via mijn stiefbroers en stiefzussen.
Deze foto van de trotse vader en zijn welgeschapen dochter is gemaakt op de dag dat moeder en dochter terug waren uit het ziekenhuis.
Schrijven is iets waarin je je ei kwijt kunt, en plezier aan beleeft.
Je krijgt een bericht onder ogen, waarin gevraagd wordt om een verhaal te schrijven van maximaal 500 woorden, met als thema de stem van je vader of je moeder.
Dan denk je aan dat kleine fotootje waar je als baby bij je vader op de arm zit.
Hij heeft je zijn pet opgezet. Het is de enige foto waar jullie samen op staan, een paar maanden later was hij dood.
Je realiseert je dat je zijn stem moet hebben gehoord.
Die moet ergens heel diep in jouw vroegste, onbewuste herinneringen verborgen zijn.
Je probeert zijn stem te reconstrueren door de herinneringen aan de stemmen van zijn drie broers en je opa naar voren te halen.
Bij alle vier zit er een Groningse klankkleur in, bij opa ook een Friese.
Je weet uit nagelaten brieven aan je moeder, dat hij tussen het ouderwetse, toen correcte Nederlands nog wel eens een opmerking of grap in het Gronings schreef.
Het lukt niet, je krijgt geen letter op papier. En de deadline is gepasseerd.
Dezer dagen fietste ik nog maar weer eens een eind. Geen uitgestippelde route, zomaar intuïtief door streken waar ik al in geen tijden meer geweest was.
Op een plek, nogal buiten de bewoonde wereld, zo'n omgeving waar de politie tegenwoordig soms drugslabs ontmantelt, zag ik iets vreemds. Twee keer kijken, drie keer kijken: er piepten drie halfronde koepels boven een hoge maisakker uit.
Daar moest ik het mijne van hebben! Ik zette mijn fiets tegen een paaltje en klauterde op een gammel hek, zodat ik iets meer zicht had. Ik vroeg me af of ik nou geconfronteerd werd met een paar gelande UFO's, want ik herkende niets normaals. Tijdens de lessen materialenkennis had ik die kleuren en structuur nooit gezien, en later in de praktijk ook niet. Er heerste een doodse stilte, ook de koeien die daar leken te grazen hoorde je niet.
Ik tuurde, ik durfde niet dichterbij te gaan - maar het leek wel of die "koeien" enigszins gecamoufleerde schubben hadden!
Van dat tafereel moest ik natuurlijk een foto maken. Toen ik mijn smartphone had ingesteld, schrok ik: boven de twee plompe, hoge containers in het midden zag ik op het scherm vreemde kleuren, een soort aura's leek het wel. Thuisgekomen bleken die kleuren inderdaad vastgelegd te zijn! Vanuit mijn achtergrond in elektronica en telecommunicatie dacht ik meteen aan een sterk elektromagnetisch veld, mogelijk communicatie met een verre thuisbasis. Ik had trouwens een kilometer terug een 5G-zendmast gezien, misschien dat ze daar op af gekomen waren!
Die vreemde situatie vond ik niet geschikt om in mijn eentje verder te onderzoeken, dus ik stapte weer op en fietste naar huis, met het idee dat ik dit verhaal maar niet moest gaan rondbazuinen, want niemand zou me geloven: ik zou worden aangemerkt als "verwarde man", vreesde ik. Ook thuis hield ik het eerst maar even voor me.
's Avonds ging ik op internet zoeken. Geloof het of niet, ik vond al snel een foto van maisvelden daar in de buurt, waar iemand met een drone foto's had gemaakt. Eén foto liet een maisveld zien dat vlak naast die drie koepels lag. En er was een graancirkel te zien!
Die zijn in mais moeilijker te maken dan in ander graan, vanwege de harde stengels. Hier was een duidelijk beeld gemaakt van een letter: de Q…
Zeg nou nog maar eens dat dat allemaal toeval is! Net in de periode dat Trump probeert vroegere medewerkers te weerhouden van het afleggen van verklaringen bij de parlementaire onderzoekscommissie over zijn gedrag tijdens de bestorming van het Capitool - waarmee heeft hij een verbond gesloten: een buitenaardse beschaving, of zijn het toch Amerikaanse miljardairs die de ruimte te gelde willen maken, en daarbij Trump's populariteit goed kunnen gebruiken?
Tja, het kan natuurlijk gewoon ook dat Bill Gates hier achter zit, nu Windows 11 geïntroduceerd moet worden, en dat hij hiermee de aandacht wil afleiden van de nano-chips. Want het is nog steeds niet opgelost wie Q is...
Deze week zag ik een fantastisch mooie foto op Facebook, die meteen muziek opdiepte uit mijn oeroude herinneringen. Het is een song uit de tijd dat ik mijn eerste baan had en ik denk dat mijn toenmalige vriendinnetje mij net in de steek gelaten had voor een stoerdere vent, omdat die in uniform liep terwijl ik afgekeurd was. Of zoiets.
Ik zat 's avonds meestal op mijn kamertje te studeren met Radio Luxemburg (nl) aan, de Engelstalige uitzendingen, want de enige Nederlandstalige muziek was toen, wat je nu levenslied of piratenmuziek noemt, en niet aan mij besteed.
De titel van de song wist ik meteen, want die paste naadloos bij de foto, en ook de titel, die de maker aan de foto had meegegeven, zal goed gepast hebben bij mijn stemming van toen.
Maar wie was de zanger ook alweer, van "mijn" versie van die song Burning Bridges, want deze verwijspagina laat me kiezen uit 33 namen of items die met muziek te maken hebben, en nog 9 andere, zoals films, documentaires en boeken...
Ik vond hem op YouTube, het was een Canadees, geboren als Giovanni Domenico Scafone, Jr., beter bekend onder zijn artiestennaam Jack Scott (nl). Ik had al eerder iets van hem geplaatst in ZOZ 133, 150530 - ZOZ - Van stoffige straten, koel water en foto's.
De schrijver van deze versie van Burning Bridges heet Walter Scott, maar Wikipedia kent Walter W. Scott blijkbaar niet. Ik vond toch nog een klein beetje info over hem. Ik vond geen live-video, dus koos ik er een met de tekst in beeld.
Burning Bridges - Jack Scott:
Toen zocht ik naar een lied over de Waal, want op die prachtige foto zie je de iconische Waalbrug bij Nijmegen. Het land van Maas en Waal is al meermalen in een Zwijmel verschenen, dus dat wordt 'm niet, en specifiek over de Waal vond ik niets. Maar wel een mooi lied over de rivier, stroomopwaarts waar het nog de Rijn heet en de Waal nog niet afgesplitst is.
Ik heb ook al eerder iets van deze zanger geplaatst, Paul Mulder, in ZOZ 195, 160806 - ZOZ - Van fietsen en rivieren. Hij komt uit het plaatsje Tolkamer dat op 1 km. van Lobith ligt, in de Gelderse streek de Liemers. Hier zingt hij in de Liemerse streektaal, waarvan ik denk dat die niet al te moeilijk te verstaan is.
Van Tolkamer naar de Nijmeegse Waalbrug is ca. 20 km. (Google Maps)
Paul Mulder - Rivier:
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Het waren rare weken. We hadden een controle-afspraak in het UMCG op maandag, en die dinsdag een afspraak om de winterbanden te monteren. Maandag reden we de parkeerkelder in, en daar deed de auto ineens "gek". Ik heb onze pechhulp gebeld terwijl Marijke haar consult had.
De auto moest weggesleept worden, en wij werden thuisgebracht met een taxi (!). De auto werd naar onze garage gebracht. Terwijl onze winterbanden nog bij vrienden lagen…
Afgelopen woensdag, een week later, hebben we ons geplande bezoek aan Ikea ingehaald, en in Rolde mijn "archief" van 1999-2005 als coördinator van een kunstenaarsgroep overgedragen aan een bestuurslid dat ik nog ken.
Donderdag hebben we de winterbanden opgehaald en vrijdag zijn ze gemonteerd.
Tussendoor ben ik een volle werkweek aan het schilderen geweest, na de oplossing van ons schimmelprobleem...
Door de vorige ZOZ-ronde dacht ik aan een ooit als huiswerk geschreven gedicht. Dat was geschreven met als inspiratie een kleurenfoto of ansichtkaart, maar daarvan heb ik toen alleen een simpele zwart/wit kopie kunnen maken.
Het weervinden van dat gedicht heeft me erg nieuwsgierig gemaakt naar de oorspronkelijke kleuren en de locatie waar die foto is gemaakt. Voor mijn oproep en het gedicht, zie mijn vorige bericht 171203 - Zoektocht naar deze plek hier op mijn blog.
Omdat het begrip "dal" een ondertoon is in dat gedicht, zocht ik op Youtube met het woord "valley". Dat daarbij "Valley of Tears" prominent voorkwam, is voor mij geen verrassing: geschreven en als eerste uitgevoerd door Fats Domino (1957) en vooral bekend als hit van Buddy Holly (1958).
Later werd een gebied in de Golan-hoogte ook Valley of Tears genoemd, naar aanleiding de Jom Kippoer oorlog in 1973, tussen Israël en Syrië.
Via "Valley" kwam ik uit bij een zangeres waarvan ik nog nooit gehoord had: Marina and the Diamonds (nl), geboren als Marina Lambrini Diamandis. Ze is geboren en woont in Wales, heeft een Griekse vader en een Welshe moeder. Vandaar.
The Diamonds is niet de naam van haar band, maar afgeleid van haar achternaam, en ze zegt dat ze met "the Diamonds" haar fans aanduidt.
De tekst deed mij eerst vermoeden dat de song wou aangeven hoe iemand met schizofrenie zich voelt, maar de muziek is volgens zeggen geïnspireerd op een film, oorspronkelijk uit 1967: Valley of the Dolls. Die gaat over drie jongedames en de verwikkelingen in hun levens en carrières; beslist niet allemaal rozengeur en manenschijn...
Ik heb gekozen voor een video met de tekst in beeld.
Marina and The Diamonds - Valley of the dolls:
Deze song komt van haar succesvolle tweede studioalbum Electra Heart (2012), net als de volgende.
Marina And The Diamonds - State Of Dreaming:
Haar derde song heb ik mede gekozen om de video. De song staat op haar, ook succesvolle, debuutalbum uit 2010 The Family Jewels.
Het is waarschijnlijk een "mission impossible", maar...
Onderstaande afbeelding kreeg ik in 1995 mee naar huis als huiswerk voor een schrijfopdracht. Jammer genoeg heb ik er geen kleurenafdruk van, alleen een slechte zwart/wit kopie.
Ik heb geen flauw idee waar deze foto is gemaakt.
Is er iemand die dit leest, en de plek herkent?
Dat gebouw met het torentje?
Of een kleurenversie van deze foto heeft?
Dan wil ik heel graag informatie!
Bij deze foto schreef ik destijds dit gedicht:
Het Dal
Langer dan ik mij kan heugen
ben ik niet zover van huis geweest
mijn voeten hebben mij
gedragen naar dit kleine dal
waar zonlicht schaduw harder maakt
en boterbloemen gele warmte
geven aan het zompig gras
Achter de heuvel klinkt jouw stem
die mij naar huis toe roept
mijn pad voert langs
een knotwilg halverwege
de kerkklok in de toren
staat stil op vijf voor drie
niemand zegt hoe laat het is.
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Marja.
Ik had weer eens zo'n plotselinge groepsnaam in mijn gedachten: Einsturzende Neubauten. Niet dat er muziek van ze is blijven hangen maar die naam wel, waarschijnlijk omdat mijn opa, gepensioneerd uitvoerder in de bouw, de na-oorlogse op snelheid gerichte woningbouw misprijzend omschreef als "revolutie-bouw".
Maar eens gezocht dus, en geluisterd. Mijn regelmatige lezers weten, dat ik muzikale experimenten op z'n minst interessant vind.
Vrij naar Wikipedia: Einstürzende Neubauten (vertaling: instortende nieuwbouw) is een in 1980 in West-Berlijn opgerichte Duitse avant-gardistische performancegroep.
Het zijn de Duitse pioniers van de industrial en noiserock, die nog steeds actief zijn. In het begin gebruikten ze allerhande industrieel materiaal en machines, naast gitaren en percussie, en gescandeerde teksten. In de loop der jaren werd hun muziek meer verfijnd en schakelde de band over naar een symbiose tussen chaotische noise en verstilde, onheilspellende ambient.
Bij sommige van de meer "gangbare" stukken die ik luisterde, had ik een associatie met muziek van Mark Scheper.
Ik ken Mark sinds begin 1990. Hij studeerde HTS Electronica, kwam bij ons stagelopen, en ik werd zijn stagebegeleider. Ik had net weer de colbertjes en stropdassen herontdekt, Mark was meer van de alternatieve outfit, maar het klikte.
Hij speelde toen al in een band en ik kocht een cassette van hem, die ik nog vaak heb beluisterd. Maar, zoals dat gaat, onze wegen scheidden zich.
Zijn voortreffelijke stageverslag, waar elektronica en informatica elkaar overlappen, mocht van de bedrijfsleiding niet "naar buiten" vanwege "bedrijfsgeheimen", zijn mentor mocht het alleen ter plaatse inzien. Jammer dat ik geen exemplaar heb meegesmokkeld, om het hem alsnog te geven toen het gevaar van bedrijfsspionage achterhaald was.
Enkele jaren later ontmoette ik Mark tijdens een vakantie op Schiermonnikoog, waar hij toen bezig ging als natuurgids.
Een paar jaar geleden kregen we via Facebook weer contact en hebben we elkaar gesproken. Na de HTS heeft Mark milieukunde gestudeerd, en maakt nog steeds muziek.
Deze week ontdekte ik dat hij niet alleen muziek op Soundcloud heeft staan, maar ook op Youtube. Behalve muziek staan er ook natuurvideo's van hem, sommige zijn uitgezonden in het TV-programma Vroege Vogels.
Behalve muziek en natuurvideo's maakt Mark ook prachtige natuur- en landschapsfoto's, die te vinden zijn op Colorworld. Twee voorbeelden:
Mark noemt veel van zijn muziek "ambient", en daaruit voor deze ZOZ mijn keuze.
Vrij naar Wikipedia: "Ambient is geëvolueerd vanuit de synthesizer-muziek van artiesten als Brian Eno en Kraftwerk. Het is een rustige, lang uitgesponnen muziekstijl met elektronische instrumenten, waarbij men meer bezig is met het creëren van soundscapes (geluidslandschappen) dan met liedjes en composities.
De term 'Ambient' werd medio jaren zeventig ontwikkeld en gepopulariseerd door experimenten van Brian Eno, om zijn eigen soort van omgevingsmuziek te beschrijven, in samenwerking met Robert Fripp. Deze muziekstijl was reeds bij het begin van de twintigste eeuw te vinden in de klassieke muziektraditie, onder andere bij de musique concrète, maar ook bij Erik Satie en anderen.
Eno vond het muziekgenre dus niet uit, maar hielp het wel aan zijn naam. De term 'ambient' stamt van het Latijnse werkwoord 'ambire', wat 'rondgaan' of 'omringen' betekent. Het ging Eno dan ook om het scheppen van subtiele geluiden die de luisteraar zowel insluiten als veranderen.".
Tijd voor muziek (eindelijk)! Maar wees niet te ongeduldig, luister naar de opbouw.
Mark geeft details over zijn gebruikte instrumentarium in de titels van en toelichting bij de clips, dat laat ik hier even weg, maar ik kom er op terug.
We beginnen met een druk bezig mierenleger. Mark Scheper - Ants:
Qua titel gaan we nu geloof ik de celbiologie in. Mark Scheper - Plasmatic:
Nu: "Just some fun with loops, guitar and synths.". Mark Scheper - Eclipse:
Water Striders zijn insecten die in het Nederlands Schaatsenrijders heten. Mark werd bij deze muziek geïnspireerd door Tangerine Dream. Mark Scheper - Water Striders:
Dan een stuk in "Berlin School style", de Berlijnse School voor Elektronische Muziek. Een ontwikkeling die voortkwam uit de "Krautrock", oorspronkelijk een denigrerend bedoelde, door Engelstalige muziekjournalisten bedachte benaming voor muziek die niet in het toen populaire straatje van Blues en Rock 'n Roll paste. Mark Scheper - Circles of Mania (Berlin School style):
Delaatste clip heeft iets wat ons bindt: de liefde voor Schiermonnikoog - de beelden zijn daar opgenomen. Mark Scheper - Waves:
Lijkt dit op reclame voor Mark? Dat is dan maar zo, ik heb niet de indruk dat hij zo iemand is die overal met zijn neus vooraan staat, om hard te roepen hoe geweldig hij wel is. En ik vind het geweldig om te zien welke weg hij gekozen heeft na zijn stage bij ons, en de creativiteit en kwaliteiten die hij ons laat zien. Als we het willen zien. En horen.
