Niklas - 130930 - Botte bijl, revisited...

Wie gewend is zijn werk te doen met een sloopkogel, ziet de botte bijl als een uiterst subtiel instrument.

"Wielrenners"...

Er stond pas weer zo'n ongenuanceerd ingezonden betoog in de Telegraaf over "wielrenners", die zich allemaal onbeschoft gedragen en maar helemaal een verbod moeten krijgen om zich op de openbare weg te begeven.
Om te beginnen vermoed ik dat dit weer iemand is die het verschil niet weet tussen een wielrenner, een toerfietser en een ATB-er. Of die misschien zelfs iemand in een voetbaltenue op een opoefiets bestempelt als wielrenner, omdat hij sportkleding aan heeft.
Toegegeven, ook journalisten zijn vaak niet op de hoogte van het verschil, of ze maken zich er gemakkelijk van af. Misschien hebben ze na hun driewielertje niet meer gefietst, omdat ze door hun ouders met de auto naar school werden gebracht?

Zodra al deze genoemde categorieën wielrijders op de openbare weg verschijnen (wedstrijden waarvoor de weg is afgesloten voor het overige verkeer buiten beschouwing gelaten), zijn zij voor de wet gewone fietsers.
Net als schoolgaande pubers, bejaarden op een elektrische fiets, en huisvrouwen met een vracht boodschappen aan het stuur en kinderen voor- en achterop.
Sportkleding, die in dit geval vooral dient om comfortabel te fietsen, maakt van een fietser nog geen wielrenner.
Is het de helm die zo'n indruk maakt? Dan zijn jonge kinderen, die je steeds vaker met een helm op ziet fietsen, zeker ook wielrenners?

Ook voor de sportieve fietsers gelden dezelfde verkeersregels als voor ieder ander. Zelfs bij georganiseerde toertochten en wedstrijdrijders die trainen.
Dat betekent niet alleen dat zij zich aan dezelfde regels moeten houden, maar ook dat ze evenveel recht hebben om op de openbare weg en fietspaden te rijden als elke andere fietser.
En inhalen is niet verboden (snelheidsverschillen zijn er altijd), mits dat veilig en correct gebeurt, en moet mogelijk worden gemaakt behoudens specifieke omstandigheden.

Ik zal de laatste zijn om te beweren dat elke sportieve fietser zich altijd keurig gedraagt, maar ook de laatste om te beweren dat andere weggebruikers dat doen.
Zo maakte ik vandaag een fietstocht van 70 km op mijn toerfiets, in sportkleding en met helm op. Ik ben, op wegen zonder vrijliggend fietspad, 6 keer ingehaald door een auto op een moment dat het eigenlijk niet kon vanwege een tegenligger, en werd dus gesneden. Daarbij moest ik mezelf redden door hard te remmen.

Een deel van mijn route ging door Duitsland, dit keer alleen over vrijliggende fiets/voetpaden, maar uit ruime ervaring weet ik, dat als in de grensstreek "de vouwen uit je broek worden gereden" door passerende automobilisten, het in 90% een Nederlandse auto is. Duitse auto's geven je ruimte.

Twee keer reed ik op een redelijk breed fietspad een echtpaar met "gewone" fietsen achterop, dat met een gezapige snelheid de volle breedte van het fietspad nodig had. De eerste keer moest ik drie keer bellen (het lijkt wel een studentenhuis) voordat mevrouw haar man inlichtte dat er blijkbaar iemand wou inhalen.
De tweede keer heb ik eerst vijf keer gebeld, zonder dat ik ruimte kreeg (die ruimschoots voorhanden was). Daarna heb ik een paar honderd meter geduldig vlak achter dat stel gereden, met een snelheid van gemiddeld 7 km/uur (net genoeg om niet om te vallen...), en nog een aantal keren gebeld, zonder merkbaar resultaat. Pas bij een zijweg was er even voldoende ruimte om te passeren, en kreeg toen nog iets onvriendelijks achterna geroepen.

Nee, ik geef niet één zielig pingeltje, maar een fatsoenlijk belsignaal. Maar ik denk dat veel mannen een zekere mate van lawaaidoofheid hebben door hun werk: het valt mij telkens weer op dat vrouwen vaak eerder dan mannen horen dat er achter hen gebeld wordt. Moet er niet een algemene keuring komen om te bepalen of iemand voldoende hoort om deel te nemen aan welke vorm van verkeer dan ook op de openbare weg?

Daarentegen sprak ik op een rustpunt in natuurgebied Bargerveen even met een echtpaar, tachtigers, die daar zaten te genieten in het zonnetje van het prachtige natuurgebied. Ze waren op hun elektrische fietsen, want vanuit Schoonebeek waren ze anders niet zo ver gekomen.
Het is ze van harte gegund, prijzenswaardig dat ze die beweging nemen om gezond te blijven. Maar ik hoop wel, voor hun eigen bestwil, dat ze hun snelheid aanpassen aan hun reactievermogen.

Bijna aan het eind van mijn tocht heb ik nog even heel hard "idioot!" geroepen. Tegen iemand, ik neem aan een gevorderde jongetjes-puber, op een scooter op het fietspad. Hij kwam me tegemoet, evenals een vrij grote groep fietsende scholieren. Die moest en zou hij inhalen, terwijl hij had moeten zien dat het niet kon toen hij er aan begon.
Zijn keuze was: de voorste scholieren van de weg rijden, frontaal met mij botsen, of het naastliggende trottoir op. Blijkbaar interesseerde hem dat niet, en verwachtte hij dat ik de weg voor hem vrij zou maken.
Ik heb hard geremd en heb, denk ik, zinloos vocaal geweld gebezigd - gezien zijn integraalhelm. Zo kon die idioot er nog net tussendoor, en had weer een "wielrenner" de situatie gered...

Dit was ongeveer mijn fietsroute van vandaag. De afstand was 70,44 km; gemiddelde snelheid 16,9 km/uur - maar ik ben even bij mijn zoon geweest om bij te praten, en dan loopt de computer door.

En laat die mensen met een bureaubaan in het weekend nou eens lekker fietsen, zonder zeuren, hun gezondheid komt de economie alleen maar ten goede.

Gaat u maar rustig slapen...

Ik kom nog even terug op de demonstratie o.l.v. Geert Wilders op 21 september. Geert Wilders heeft na afloop alle deelnemers bedankt voor hun aanwezigheid.

Geert Wilders werd in het parlement op een nette manier door Alexander Pechtold gevraagd om afstand te nemen van de waargenomen deelname met extreem-rechtse leuzen, symbolen en zelfs de Hitler-groet.
De botte scheldpartij door Wilders die daarop volgde, doet het ergste vermoeden, zeker in het kader van de eveneens door Pechtold ter sprake gebrachte flirt van Wilders met bepaalde partijen in Europa.
En passant werd ook Arie Slob, die Wilders vriendelijk verzocht normale taal te gebruiken, weggezet als "miezerig mannetje", die het niet waard was om serieus genomen te worden.
Zie HIER het videofragment uit het verslag van de NOS.

Tja... Gaat u maar rustig slapen, elke vergelijking tussen Geert Wilders en een boze droom uit het verleden (die nog tijdens het leven van onze ouders werkelijkheid is geweest), is slechts een boze droom...
En kijk HIER voor de aardigheid nog even wat de Telegraaf als vermeldenswaard overhield van de beelden: de aanleiding tot de scheldpartij vond men blijkbaar ondergeschikt.

Duivelsrooster, of: hoe simpel kan een geloof zijn?

Een voormalige woonplaats van mij was in het (regionale) nieuws: Zweeloo.
Nou ja, Ik heb 3 jaar in Aalden gewoond, en dat ligt al sinds mensenheugenis tegen Zweeloo aan, en die combinatie ("van A tot Z", zeg ik dan) wordt vaak aangeduid als Zweeloo, of in streektaal kortweg Zweel.
Dat ik er woonde was vanaf 1957, toen mijn moeder als weduwe trouwde met een weduwnaar, en ik ineens 9 broers en zussen kreeg. In 1960 vertrok ik naar mijn eerste baan in Groningen.
Wij gingen naar de Gereformeerde kerk in Aalden, een toen modern gebouw. In Zweeloo staat een heel oude Hervormde kerk (vrijzinnig), maar is vermoedelijk oorspronkelijk Rooms geweest.

Het terrein van deze Hervormde kerk was de bron van het nieuws. De 25-jarige Historische vereniging ontdekte namelijk dat enige jaren geleden het "duivelsrooster" in de toegang naar de kerk was verdwenen: een soort wildrooster dat het de duivel, met zijn bokkenpoten, onmogelijk moest maken om de kerk en het eromheen liggende kerkhof te betreden.
Voor mij ook nieuws, want ik heb dat rooster nooit opgemerkt. In die kerk ben ik, voor zover ik me herinner, nooit geweest. Op het kerkhof meermalen, daar liggen een aantal bekenden. Maar ik betrad het kerkhof meestal van de andere kant, de achteringang zogezegd, waar de parkeerplaats is.

Dat ze de duivel zo dom achtten, dat hij de achteringang niet zou kunnen vinden, of, als die toen nog niet bestond, dachten dat zo'n lepe gluiperd met bokkenpoten zich niet door een zwakke plek in de beukenhaag zou kunnen wurmen, zullen we maar toeschrijven aan een onwankelbaar geloof.
Of was het een gebrek aan vermogen tot rationele analyse?

Uit historische overwegingen wordt binnenkort weer een duivelsrooster geplaatst, gemaakt door de gepensioneerde dorpssmid, waar mijn één jaar oudere stiefbroer zaterdags toen nog wel eens zijn LTS-opleiding en zijn zakgeld aanvulde.

De huidige initiatiefnemers tot herplaatsing zijn blijkbaar realistischer: ze maken zich meer zorgen over hooggehakte dames dan over duivels.
Daarbij zou wel eens kunnen meetellen, dat er tegenwoordig meer historisch geïnteresseerde toeristen de kerk lijken te bezoeken dan gelovigen...

De rosmolen in vesting Bourtange: vakmanschap

Gisteren was Marijke jarig. Wij geven alleen nog een verjaardagsfeestje als het een lustrum is, de andere keren gaan we er samen op uit. Deze keer waren we (weer) even in Bourtange, waar Marijke poseerde in een wachthuisje bij de ingang van de vesting.

Ik heb foto's gemaakt van iets dat mij intrigeerde: een rosmolen.
Het bordje buiten aan de muur vermeldt:
In dit gereconstrueerde gebouw bevindt zich een rosmolen. Deze molen wordt door een paard aangedreven en via het grote wiel (het poortwiel), 15 keer versneld. Hierdoor ontstaat de benodigde draaisnelheid van de molensteen (90 omw. Per minuut).

Het is een oude "machine" die met de middelen van toen erg knap en met vakmanschap is gemaakt, in dit geval gereconstrueerd in 1988.

Het paard bracht via de balk (links schuin omlaag) het grote wiel in beweging. De tanden op het grote wiel brengen de beweging over op een kleiner tandwiel er boven. De tanden en tandwielen werden met de hand gemaakt.
Om dat secuur te laten passen en soepel te laten lopen, is uiterste precisie vereist, zonder de numeriek bestuurde machines van nu waarmee seriematig nauwkeurig gelijke onderdelen gemaakt kunnen worden!
De bevestiging van de tanden in het grote wiel is van een klassieke constructie, en bij slijtage kunnen de tanden eenvoudig worden vervangen terwijl het wiel zelf intact blijft.

Dat tweede tandwiel is met een houten as en een tweede tandwielset verbonden met het maalwerk. Het maalwerk heeft, rechts, een vultrechter, waar de molenaar met een laddertje bij kan. Links, achter de schroefspindel, komt het gemalen product middels uit een gootje, waar een zak onder gehangen kan worden.

De mensen waren toen al slim en efficiënt bezig: met de rosmolen werd tegelijk ook een karnton aangedreven!

Zou het kunnen zijn, dat de makers van zo'n machine meer voldoening hadden van hun handwerk, hun vakmanschap als wij, die machines het werk voor ons laten doen?

WE-300: Spinnen

PlatoOnline's WE-300 schrijfuitdaging: schrijf een verhaal van exact 300 woorden, waarin het thema-woord niet voorkomt! Themawoord voor september = Spinnen

Jack zat met een kat op schoot te luisteren naar de redevoering die Jan-Peter met hem oefende. Daarmee moest het parlement ingepakt worden.
Er was een vertrouwde secretaresse aanwezig om notities te maken.
Voorlopig was de kat tevredener dan Jack en Jan-Peter: er ontsnapte een knorrend geluidje uit het kattenbont. Regelmatig interrumpeerde Jack Jan-Peter om zijn lichaamstaal, intonatie en klemtoon te corrigeren.

De kat sliep niet helemaal: plotsklaps stopte het snorren. De secretaresse keek naar de kat en volgde zijn blik. Het volgende moment slaakte ze een snerpende gil en stond, wankelend op haar stilettohakken, boven op haar draaistoel.
Het effect van de gil was, dat de kat zich afzette van de schoot van Jack, zodat de nagels diep door de broekspijpen van zijn maatpak klauwden. Dat ontworstelde een fikse krachtterm aan de anders altijd zo onverstoorbare media-adviseur.

Zijn blik flitste van de secretaresse naar de kat. Die was inmiddels dichtbij de mogelijke prooi die zijn siësta had verstoord, maar die bewoog zich met grote snelheid voort over de hoogpolige vloerbedekking.
Het was een grote, en bewoog zich globaal in de richting van Jan-Peter. Ook hij was gealarmeerd door de gil en de krachtterm, en nu drong tot hem door dat iets kriebeligs in zijn richting snelde, de oorzaak van de paniek van de secretaresse.

Als een ware held greep Jan-Peter de papierbundel met zijn toespraak, vouwde die dubbel en mepte driftig in de richting van de indringer.
'Mis!!!', kreet hij, en keek tussen zijn benen door in de richting waarheen dit lid van de familie der Arachnida zich had begeven na zijn misslag.

Jack had zich hersteld en met één sprong plaatste hij zijn rechterschoen welgemikt op de voortsnellende achtpotige. Terwijl hij de secretaresse van haar wiebelpositie hielp, belde Jack de huishoudelijke dienst om de smurrie te laten verwijderen.

Niklas - 130905 - Wakker geschud?

NAM: Nederlandse Aardbevings Maatschappij...