Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
In de nacht van 12 op 13 november 1972 trok een zware storm over een deel van Europa, ik las ergens: de vierde zwaarste storm ooit gemeten.
Ook in en om Emmen werd veel schade aangericht. In het centrum waaiden een aantal beeldbepalende grote, oude bomen om en er was schade aan gebouwen. Het moderne winkelcentrum, dat er inmiddels alweer heel anders uitziet, had veel glasschade en in het traditionele, dorpse gedeelte van het centrum waaide een grote schuur bij een boerderij in elkaar.
Op het industrieterrein was aanzienlijke schade aan gebouwen, en het bos, de Emmer Dennen, kreeg het zeer zwaar te verduren. Veel naaldbomen knakten af als luciferhoutjes, loofbomen hielden iets beter stand omdat ze hun blad al kwijt waren.
Ik heb eerst mijn dochter naar de kleuterschool gebracht, en ben toen naar m'n werk gefietst. Naast de hoge flat op de hoek Landschapslaan/Statenweg stond ik ineens dwars op het fietspad door een windvlaag. Zonder te vallen, wat me nog altijd verbaast!
Ik heb de volgende dag vrij genomen en ben met de camera op pad gegaan. Van de Boslaan naar Haantjebak heb ik bijna een uur geklauterd, in plaats van er in 5 a 10 minuten naartoe te lopen.
Later was er een fotowedstrijd: "Zet een boom op" om geld in te zamelen voor herstel van het bos. Met mijn "13 foto's van na 13 november" viel ik in de prijzen: 2e prijs, vóór een beroepsfotograaf met de 3e prijs. (* grijns van oor tot oor! *)
Nu staat er op de Facebook-pagina van Oud Emmen (waar wel meer foto's van mij te vinden zijn, o.a. avond- en nachtopnamen) een prachtige video van een aantal van mijn "storm-foto's", met heel mooie, subtiele instrumentale muziek eronder; niet te verwarren met dezelfde titel van de Common Linnets!
Een van de foto's is een soort selfie avant la lettre: ik kiekte mijn schaduw op Haantjebak, waar ik me bewust was daar helemaal alleen te zijn in het "rampgebied". Als kind vierden we daar nog wel eens mijn verjaardag: chocolademelk en oliebollen mee, en dan deden we spelletjes in het bos en in het zand. The Munros - Calm after the storm:
Wat me niet vaak overkomt, ik kon nauwelijks informatie over The Munros vinden, behalve dat ze uit Schotland zouden komen, uit kringen die Keltische muziek maken.
De titel Calm After The Storm wordt blijkbaar veel vaker gebezigd, als bruikbare metafoor voor wisseling van van verhoudingen of gemoedstoestanden.
Gistermiddag dronken we warme chocolademelk bij de lunch. We drinken wel vaker warme chocolademelk, maar deze keer kreeg het een bijzondere associatie.
Eergisteravond ging op een ongebruikelijk laat tijdstip onze deurbel. Geen kattekwaad, maar twee nichtjes van me. De één woont bij ons in de straat, de ander logeert er een paar dagen, en maakte van de gelegenheid gebruik om mij iets te brengen. Ze is vernoemd naar mijn moeder, en dat was een van haar twee lievelingstantes.
Wat ze mij kwam brengen, is een bericht uit februari 1940: een brief van mijn vader aan haar moeder (jongste zus van mijn moeder; ze scheelden 10 jaar), ter felicitatie met haar verjaardag. (Van dat grote gezin leeft niemand meer, wij zijn nu de oudste generatie.)
Momenteel is iederen bezig met de terreur/dreiging in Parijs en Brussel, maar mijn vader was sinds september 1939 gemobiliseerd: het Nederlandse militaire apparaat stond klaar om ons land te verdedigen in die turbulente tijd, na de brutale annexaties door Duitsland van Oostenrijk en Sudetenland.
Mijn vader was ingedeeld bij de Genietroepen, bij een Zoeklichtafdeling. Ze moesten helpen om "vliegpark Bergen" te verdedigen tegen nachtelijke aanvallen door vijandelijke vliegtuigen.
Wie vaker bij mij leest, weet misschien dat mijn vader te jong overleden is om mij zijn verhalen te vertellen, ik had net mijn eerste verjaardag gehad en hij was bijna 28.
Uit nagelaten correspondentie heb ik een deel van zijn diensttijd en mobilisatie kunnen reconstrueren. Helaas zijn veel van mijn blogs hierover teloor gegaan door het fiasco dat Sanoma maakte van web-log.nl...
De brief die ik nu kreeg van mijn nicht, is uniek in mijn verzameling, doordat er beschrijvingen in staan, zoals ik die nog niet had!
De omgeving waar het zich afspeelt, ken ik intussen enigszins, door mijn "speurwerk" in die streek tussen Egmond en Bergen.
Mijn vader had contacten in die omgeving. Zo ging hij in Egmond aan Zee naar de kerk en via de kerk had hij contacten gelegd. Ook beschik ik over een ansichtkaart, naar mijn vader gestuurd door een onbekende "Annie", met een foto uit de nabijheid van de plaats waar hij gestationeerd was: Landgoed Schuylenburg. Vanavond ontdekte ik bij toeval, dat Schuylenburg eeuwenlang in bezit is geweest bij de familie van Diederik van Vleuten.
Die omgeving stond bekend als 't Woud, en dat is ook wat mijn vader in het adres op deze brief zette. Hier een paar citaten uit de brief, die verder wel iets van, wat we nu zouden noemen, meligheid uitstraalt - door de sleur van het wachtlopen en noodgedwongen niet in je eigen omgeving zijn, niet je eigen dingen te kunnen doen.
Werk je nog altijd in Emmen? Maar je zult er de laatste tijd wel niet op de fiets gekomen zijn. 't Is hier ook bar koud geweest, en sneeuw, nee maar, dat was niet mooi meer. Nu is 't hier gelukkig weer dooi, maar alles is nog lang niet weg.
De afstand naar haar werk zal, op fiets, ca. 10 km zijn geweest. Hij vervolgt met een kwinkslag, en dan voor mij de eerste keer dat ik lees dat hij daar gaat wachtlopen en hoe hij zich daar op voorbereidt: warme chocolademelk!
Ik werk nog altijd bij dezelfde baas en op dezelfde plaats. Nu, zit ik ook weer in ons nachtverblijf, te wachten dat de melk kookt om chocolade te maken. Deze keer heb ik een mooie wacht, van 3 tot 7 uur, dus de laatste. Tot 3 uur kan ik dus nog lekker "pitten".
We kunnen het nu best warm houden, beter dan laatst met die harde wind en vorst. Alleen is 't nu nog een erge sneeuw en waterboel.
Ik begin te rillen als ik dat lees, over die kou, want ik heb fotootjes gezien van de barakken waarin ze verbleven: dunne wanden en zouden die winddicht zijn geweest? Brrrr!
Af en toe hadden ze wel lol met elkaar, en blijkbaar moesten ze zelf het kachelhout op maat maken. Ook het zoeklicht is vereeuwigd voor zijn "schuurtje".
Zaterdagavond hadden we en de trekker en de dynamowagen van de weg af, in de sloot. Eerst zouden we Zondag de zaak op de weg moeten brengen, maar we hebben net zo lang geploeterd dat om een uur of elf alles weer op z'n plaats stond.
Nu laten we voorlopig alles staan en lopen van en naar ons dagverblijf, want de wegen zijn nog onbegaanbaar.
Deze brief geeft me nieuwe details, en het is de eerste keer dat ik zo'n duidelijke omschrijving van de winterse omstandigheden lees, en dat ik iets over het voorval met de in de sloot geraakte voertuigen, de niet eerder expliciet genoemde trekker en dynamowagen, te weten kom!
De link van Diederik van Vleuten herbergt nog een Stafkaart uit 1884 van die omgeving.
Tegenwoordig wordt de aanduiding Wimmenum meer gebruikt.
Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
Ik plaats nog wel eens een ZOZ met liedjes in de streektaal. De termen streektaal en dialect worden vaak doorelkaar gebruikt en de betekenis ligt dicht bij elkaar.
Het Meertens Instituut, onderdeel van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen (KNAW), legt het verschil als volgt uit: een streektaal is een (groep van) dialect(en) met een officiële erkenning als taal. Zo zijn het Fries, Limburgs en Nedersaksisch officiëel erkende talen in Nederland. Het Nedersaksisch is daarbij een groep nauw aan elkaar verwante dialecten, die overigens een groot deel van Europa omvat. Het Nedersaksisch wordt ook wel "het grootste taalgebied van Nederland" genoemd. Misschien meer qua oppervlakte dan naar aantal inwoners, maar toch.
Als ik iets in streektaal plaats, zal dat meestal zijn in dialecten van het Nedersaksisch - Gronings (Ede Staal) of Drents (Daniël Lohues), of misschien in het Twents of Achterhoeks (Normaal), om maar een paar namen te noemen.
Sommige mensen hebben daar moeite mee, en soms krijg ik een reactie als: dat luisteren we wel eens af op een regenachtige dag, omdat we het niet verstaan. Veel meer reacties zijn overigens overeenkomstig mijn relatie met het Fries en Limburgs: het meeste begrijp ik wel, maar ik spreek het niet.
Dat bracht mij op het idee om weer eens op te zoeken, waar ik zelf ook wel eens tegenaan gelopen ben: dat ik een populaire Engelstalige song (voor ons de "wereldtaal" bij uitstek) niet goed kon volgen omdat ik de tekst niet goed had verstaan. Er zijn meerdere sites die aandacht besteden aan dergelijke misinterpretaties, door verkeerd verstaan of onvolledig beluisteren, of de context niet begrijpen.
Zo zijn er bijvoorbeeld zinnen die heel anders worden verstaan dan ze gezongen zijn, òf door te weinig kennis van het Engels, òf door niet al te goed gearticuleerde, of door de instrumentatie overstemde zang. En dan zijn er mensen die zo'n tekst uitschrijven en op internet zetten; een paar voorbeelden.
Misverstaan:
Origineel:
Queen; "Another One Bites The Dust"
Another one drives the bus.
Another one bites the dust.
Queen; "Bicycle Race"
Buy cigarettes, buy cigarettes, buy cigarettes
Bicycle Race, Bicycle Race, Bicycle Race
Beatles; "All You Need Is Love"
All Anita's love
All you need is love.
Beatles; "Back In The USSR"
Holy disco microphone
Honey disconnect the phone
Michael Jackson; "Another Part Of Me"
She's just another porno queen.
You're just another part of me.
Michael Jackson; "Bad"
Disease of the eyes is the limit.
But they say the sky's the limit.
ABBA; "Super Trouper"
I was sick and tied up with a string
I was sick and tired of everything
Nena; "99 Red Balloons"
Ninety-nine molesters meet.
Ninety-nine ministers meet.
R.E.M.; "Losing My Religion"
But it was just a tree, that was just a tree
But that was just a dream, that was just a dream
Coldplay; "Adventure of a Lifetime"
Than this salvation for their eyes
And this adventure, more than I
Creedence Clearwater Revival; "Bad Moon Rising"
Bear to the bathroom on the right.
There's a bad moon on the rise.
Een andere categorie is het verschil tussen de oorspronkelijke bedoeling van de auteur en hoe het uiteindelijk overkomt.
Het is geschreven en geproduceerd door Jim Steinman (nl), bekend als songschrijver, musicalmaker en producer (van o.a. de grote hits van Meatloaf als "Bat out of Hell" en "Paradise by the dashboard light").
Vaak wordt het opgevat als een uiting van liefdesverdriet, maar Steinman had deze song gemaakt als liefdeslied van vampiers, als onderdeel voor een musical, Nosferatu. "Het gaat over duisternis, de kracht van duisternis, en de plaats van liefde in de duisternis". Het is haar grootste hit ooit, en ze is de enige vocalist uit Wales die de top van de Billboard Hot 100 haalde.
Een bekend voorbeeld van misverstaan door niet volledig beluisteren is "Born in the USA" van Bruce Springsteen (nl).
Door het spetterende refrein zien veel mensen het als een ode aan de "American Dream". Zo refereerde Ronald Reagan (nl) ooit aan de song in zijn verkiezingscampagne, omdat het een patriottische feel-good song lijkt, maar wie de volledige tekst beluistert, ontdekt een heel andere betekenis, en Bruce Springsteen stond helemaal niet achter de republikeinse kandidaat Reagan, hij verklaarde zich juist democraat.
De song is deels bedoeld als eerbetoon aan vrienden van Springsteen die de Vietnam-oorlog waren ingestuurd, en waarvan sommigen niet waren teruggekomen. Het was ook een protest tegen de manier waarop teruggekeerde veteranen aan hun lot werden overgelaten, en, afkomstig uit de arbeidersklasse, vaak aan lager wal raakten in de economische crisis, die de kloof tussen arm en rijk vergrootte.
De bittere ironie in de coupletten drijft de spot met de holle slogan in het refrein. Bruce Springsteen - Born in the U.S.A.:
"Imagine" (nl) van John Lennon (nl) vind ik nog altijd een van meest indrukwekkende songs ooit. John Lennon - Imagine:
Hoe die in deze ZOZ terechtkomt? Hij stond in zo'n lijstje met verkeerd begrepen songs, met deze toelichting:
Het blad Rolling Stone (nl) noemde deze alomtegenwoordige hit de derde grootste song aller tijden. Lennon's tekst werd beschreven als "22 gracieuze zinnen van uitgesproken geloof in de kracht van een wereld met een gemeenschappelijk doel, om zichzelf te repareren en te veranderen." Jimmy Carter (nl) zei ooit in een interview, dat "Imagine" overal ter wereld bijna evenveel gespeeld wordt als de nationale volksliederen, maar onder feel-good sentimenten zit een serieuze communistische ondertoon.
Lennon noemde de song "vrijwel het Communisctisch Manifest", en toen het lied een hit was, werd uit zijn mond genoteerd: "Omdat er een suikerlaagje omheen zit wordt het geaccepteerd. Nu begrijp ik wat je moet doen - breng je boodschap over met een beetje honing."
De recensent vermeldt er hier niet bij, wat John Lennon er nog meer bij zei: dat hij niet bepaald een communist was en bij geen enkele beweging hoorde, en: "Er is geen enkele echte Communistische staat op de wereld, dat moet je je realiseren. Het Socialisme waar ik het over heb, is niet de manier waarop de Russen of de Chinezen het doen. Misschien past dat bij hen, wij zouden een mooi, Brits Socialisme kunnen hebben."
Interessant, die misverstane teksten? Benieuwd of je ook wel eens iets verkeerd verstaan of begrepen hebt? Ga maar eens zoeken met de zoektermen "misheard" of "misunderstood", gecombineerd met "lyrics" en "songs"!
Ach, laat ik afsluiten met een prachtige song over dit onderwerp. Uiteraard kwam dit, onbedoeld, ook prominent voor in de zoekresultaten. Zij was de eerste die de song opnam, een andere versie werd bekender. Hier staat de tekst in beeld, dus... Nina Simone - Don't Let Me Be Misunderstood:
We kenden hem in zoverre, dat we hem een paar keer ontmoet hebben, en een deel van zijn werk kennen. Vanmorgen was daar ineens de advertentie dat hij is overleden: beeldhouwer Joost Barbiers.
Ik heb al enkele keren iets over hem en zijn werk geschreven op mijn blogs, maar omdat veel links het niet meer doen, maak ik een nieuw blog om hem te herdenken.
In een hoek van onze kamer staat een butlertray met allerlei snuisterijen. Er liggen onder andere drie schilfers graniet, die verder voor niemand betekenis zullen hebben.Twee van de schilfers, de twee die ik destijds heb meegenomen, zet ik altijd zó neer dat ze een brug vormen.
Het zijn schilfers van de enorme zwerfkei (12 ton), waaruit Joost Barbiers in 2003, op een toen lege plek aan de Markt in Coevorden, een beeld heeft gehakt. Dit was in het kader van het project Art In Stone, gekoppeld aan De reis van de steen.
Marijke en ik zijn een paar keer wezen kijken terwijl Joost aan het werk was, en hebben daar interessante gesprekken met hem gehad. We hebben toen die schilfers meegenomen als aandenken.
Ook de onthulling van het beeld in Wezuperbrug, waar het beeld is geplaatst, hebben we bijgewoond. Het beeld is getiteld: Pont Perdu. Het staat op de oever van het Oranjekanaal, dat ooit gegraven is als werkverschaffingsproject, maar zijn functie verloor toen het transport van turf per schip stil kwam te liggen.
Terwijl Joost nog aan het beeld werkte, vertelde hij het idee achter het beeld: de verloren brug, die nooit de andere oever raakt. Daar had ik onmiddelijk een associatie bij: ik had een gedicht gemaakt over gesprekken die je probeert te voeren, maar die niet bij de ander aankomen. Dat heb ik aan Joost opgestuurd, en later ingebracht bij het project Art in Stone, waarbij we ons aansloten met het samenwerkingsproject SteenLetterBeeld van schilders en dichters, met als breed thema: Drenthe, stenen, oertijd. Onze toenmalige dichtersgroep en cursisten van het Atelier voor Beeldende Kunst in Klijndijk - schilderijen die bij gedichten, en gedichten die bij schilderijen waren gemaakt.
Met de dichtersgroep hebben we later ook gedichten gemaakt bij een aantal beeldhouwwerken uit Art in Stone. Ik had bij Pont Perdu al een passend gedicht, en Marijke schreef er ook een:
Toen we later nog eens langs dat beeld kwamen, schrokken we. Dat prachtige beeld, dat daar zo massief maar benaderbaar op de oever van het Oranjekanaal lag, was omringd met een gewas dat het midden hield tussen geraniums en boerenkool…
We konden ons niet voorstellen dat dat met de instemming van Joost was gebeurd! Dat hebben we hem ook geschreven. Later bleek dat het een idee was geweest van een overijverige gemeenteambtenaar (zeg nooit weer dat ze lui zijn!). Gelukkig is dat spul daarna snel verwijderd.
Een ander werk van Joost Barbiers in het kader van Art in Stone is Zonnetafel, dat bij Valthe staat, op een mooie plek. Als het op mijn fietstochten op de route ligt, dan stop daar even.
De toelichting bij dit beeld meldt:
De Zonnetafel
Uit alle windstreken en vanaf de vroegste tijden dat mensen stenen getuigenissen achterlieten van hun bestaan, zijn ons beelden gebleven die we herkennen en, hoewel we de samenhang vaak niet volledig begrijpen, ons helpen bij de reflectie over ons eigen bestaan.
Belangrijk voor mijn werk was de kennisgeving met zwerfkeien in het gebied Uckermark ten Noordoosten van Berlijn, dat duidelijk gevormd werd door de opvolgende ijstijden. Het bracht me ertoe water te introduceren in mijn werk en een dialoog aan te gaan tussen de natuurgegeven vorm van de kei en mijn ingreep daarop.
Naam kunstenaar: Joost Barbiers, Amsterdam
Opleiding: Rijksacademie voor Beeldende Kunsten, Amsterdam
Materiaal: blauw-grijs en rood graniet
Ook bij dit beeldhouwerk heb ik een gedicht gemaakt voor Art in Stone:
Zonnetafel
De tafel van vijf
religies der aarde
wat hol is van buiten
zal bol zijn van binnen
en omgekeerd
niet meer gladglanzend
hard gepolijst
lens op hemel en zon
schootgedragen schotel
hard geland op quintet
op de kniën ter tafel
brandglas der aarde
Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Marja.
De Drentse Streektaalorganisatie Huus van de Taol is volop in actie, en daar sluit ik me vandaag bij aan. Ik dacht, ik ga eens kijken of er iets te vinden is van onze Drentse zangeres Martijje, wat denk je dat ik als eerste vind?
Martijje zingt: Hee Sunterklaos, mag ik metrieden
Hee Sunterklaos, mag ik metrieden vandaog op je peerd
Hee Sunterklaos, mag ik metrieden vandaog op je peerd
Huuf dit jaor dan ok gien kedogies
Ok pepernoten of aander spul huuf ik niet, maor
Hee Sunterklaos, mag ik metrieden vandaog op je peerd
Over de daoken midden in de nacht
Ik kan wel met had ik zo bedacht
Dan is Zwarte Piet ok es een aovend vrij!
Martijje zag ik voor het eerst in een uitzending van RTV Drenthe, met Drezz - de combinatie van Drenthe en Jazz die ze bedacht voor haar muziek. Martije - Drezz:
Martijje is geboren en getogen in Grolloo, bekend van Harry Muskee alias Cuby. Ze ging in Groningen naar het conservatorium, en Drezz was haar eerste album in 2009.
RTV Drenthe besteedde er in Bartissimo, de (wegbezuinigde) kunst en cultuur-rubriek, aandacht aan:
Nieuwe album Drezz van Martijje, Bartissimo 9 april, met daarin o.a. een interview op de Grote Markt in Groningen, nog vóór de sloopwerkzaamheden voor de bouw van het Forum begonnen.
Op het album Drezz staat ook het eerste Drentstalige nummer van Martijje, dat ze schreef toen country- en streektaalzanger Egbert Meyers (ook uut Grolloo) vroeg of ze wou meedoen aan het kerstprogramma "Hillige Daag" van RTV Drenthe: Martijje! - Glimlach:
Ter gelegenheid van de 70e verjaardag van Harry "Cuby" Muskee zond RTV Drenthe op 10 juni 2011 een programma uit met Drentse artiesten. Ieder deed iets van Cuby, op zijn of haar eigen manier. Harry overleed drie maaanden later...
Martijje deed Cuby & The Blizzards - Another Land uit 1967. Martijje! zingt Muskee - Another Land
Martijje's tweede album omvatte Drentstalige kinderliedjes, die ze schreef samen met mensen van 't Huus van de Taol en uit het onderwijs. Hier een geluidsfragment van het album Jamero: De taofel van 7.
Haar derde album "Evenwicht" is dit jaar uitgekomen en verkent ook Zuid Amerikaanse muziekgenre's. Martijje & Band - Ik Wil Meer (Live in "Op Streek", RTV Drenthe):
En wie nou denkt: "Wat heeft die Martijje nog maarweinig gedaan, haar derde album nog maar", die moet haar biografie maar eens lezen, op haar website.
Ze zit bij verschillende muziekgezelschappen, theaterwerk, zangdocent, eigen zaak voor fiscale en financiële ondersteuning artiesten (ze deed eerst een universitaire studie economie), en ze heeft kinderen.
Het Huus van de Taol heeft momenteel een aantal Drentstalige Sinterklaasliedjes op de "webstee" gezet. Maar ik vrees dat het Zwarte Pieten over de Zwarte Pieten nooit meer wordt opgelost. Laten we maar Kanariepieten nemen...
Kinderen doen uitspraken waar volwassenen vaak lang plezier van hebben.
Zo pasten wij ooit op Max, 4 of 5 was hij toen, hij is nu formeel volwassen.
Wij zouden voor het eten zorgen, en gingen samen naar de winkel. Wij lopend, Max, op zijn fietsje, wees ons de weg. We zouden onder andere rundervinken halen. Max reed met zijn fiets de supermarkt in en door. Bij de vleesvitrine stond hij zo'n beetje op zijn fiets om de juiste kijkhoogte te bereiken, en wees het aan. "Hoeveel moet u er hebben?", vroeg de mevrouw. "Drie", zei oma. "Doe maar vier", zei Max, "voor als we niet genoeg hebben!"
Op de terugweg liepen we een iets andere route dan heen, op aanwijzingen van Max. Opeens bleef hij staan bij een kruispunt van fiets/voetpaden, en klom op zo'n betonnen blok dat auto's moet weren, keek zoekend om zich heen en sprak de, voor zo'n jong ventje, gedenkwaardige zin: "Ik weet niet waarheen deze weg ons leidt..."
Joey was het middelpunt van een Sinterklaasfeestje. Het enige kind tussen volwassenen: drie oma's, één opa, en mama. Als 5-jarige, bijna 6, deed hij de deur open voor de oma's en opa. "Doe hier de cadeautjes maar in!" zei hij, en hield de gasten "de zak van Sinterklaas" voor...
Even later toonde hij de van binnen verlichte globe, en wees precies aan waar wíj waren, en waar zijn vader op dat moment werkte, in Siberië. Hij had een kalender, waarop hij elke dag afkruiste tot papa weer thuiskwam.
Nu vliegt hij in z'n eentje naar z'n vader, die momenteel in Koeweit woont.
Thimo, toen een jaar of 2, had een speelpaddestoel, bijna net zo groot als hijzelf. Met een geel deurtje met openingen die raampjes voorstelden, dat er af kon. En het was er af, toen wij een keer op bezoek waren. Ik dacht: kinderen vinden meestal verhaaltjes leuk waarin de maan voorkomt, en ik pakte het gele deurtje, dat een beetje apart lag. Ik hield het schuin boven me: "Kijk Thimo, de maan!" Dat bleek niet goed te vallen. Met een beetje angstig gezicht zei hij: "Nee, mass, eng!" Hij had pas verhalen gehoord waarin mensen maskers droegen – enge verhalen waarvan hij had gedroomd... Het was geen maan, maar een eng masker!
De kleine Mark zat naast oma op de achterbank in de auto, aan de raamkant. Er was wat weinig ruimte. Oma steunde met haar handpalm tegen het raam. Mark bestudeerde lang de gerimpelde huid van oma's hand, alvorens hij begon: "Oma, waarom is jouw hand..." om na een ruime aarzeling zijn vraag verder te formuleren: "...niet zo netjes...?"
Dezer dagen, terwijl we gewoon met ons tweeën thuis zijn, spreken we elkaar nogal eens aan met: "Opa ook …." of "Oma ook …", waarbij op de stippeltjes een voorstel of vraag wordt ingevuld, die je normaal anders zou formuleren.
In deze vorm lijkt voor buitenstaanders mogelijk de tijd rijp om ons te laten onderwerpen aan een onderzoek naar ons geestelijk welzijn, dat wellicht aangetast zou kunnen zijn door het klimmen der jaren. Wij echter horen hierbij de stem van een meisje dat nog niet zo heel lang kon praten.
We pasten op Mark en Lieke en brachten iets naar bekenden. Lopend. Het vroor licht. Het was een paar straten ver, en misschien hadden we het uithoudingsvermogen van de kinderen toch enigszins overschat. Het was eigenlijk ook de bedoeling geweest dat Lieke in de wandelwagen meegevoerd zou worden, maar dat was niet blijven hangen. Maar goed ook, anders hadden we nu deze geinige herinnering niet gehad.
Op de terugweg begon Lieke (de jongste), die anders de flinkste stapper van de twee was, wat te slenteren en treuzelen. Totdat ze, in de kou, gewoon overdwars op het trottoir ging liggen, zo ongeveer in slaaphouding. Toen ik naar haar toe liep, vroeg ze met een allerliefst, verwachtingsvol stemmetje: "Opa ook liggen?"
En wat doe je dan als opa, als je nog niet te stram van lijf en geest bent...?
PlatoOnline's WE-300 schrijfuitdaging: schrijf een verhaal van exact 300 woorden, waarin het thema-woord niet voorkomt! Themawoord voor november 2015 = Spellen
"Keemen?", vroeg opa, die als oppas was opgeroepen, "wat is dat nou weer?"
Hij kon het niet allemaal meer bijbenen. Zijn kleinzoon had gevraagd: "Opa mag ik gamen?"
"Nou, op de playstation!", zei de achtjarige.
"Pleesteesjun? Dat weet ik niet hoor, daar weet ik niks van, wat is dat? Mag dat van papa en mama?"
"Ja hoor, en dan kan ik formule één racen, en voetballen, en boeven vangen, en die doe ik dan in de gevangenis of ik schiet ze dood als ze gemeen zijn."
"Kun je dat zelf allemaal doen?"
"Ja hoor, dan zet ik eerst de TV aan, en dan doe ik dit dingetje in de playstation."
"Kan ik dan nog wel TV kijken?"
"Ja, dan kun je zien wat ik doe! En hoe goed ik al sturen kan en schieten!"
Het ontregelde opa's plannen, maar goed, voor deze keer...
Opa liep dan wel niet voorop, maar hij had toch een mobiele telefoon. Wel een beetje ouderwetse. Geen smartphone, of "striektillefoon", een term die een bijdehand Drents meisje bedacht omdat je zo'n ding bedient door over het scherm te strijken, maar een ouder type met knoppen. Je kon er mee bellen en SMS-en, dat was genoeg voor opa.
Niet dat hij niets met techniek had - hij had lang aan het front gelopen bij de ontwikkeling van elektronica, begonnen met radiobuizen en geëindigd met het ontwerpen van chips. Maar dat was alweer een paar jaar geleden. Hij had zich altijd spelenderwijs aangepast aan de vernieuwingen, maar nu was het genoeg.
Kleinzoon toonde opa een bericht van een andere kleinzoon: "ik ga 1st ma is ff na me ma ik hep me opstel nedelans goet me leraa hep geseg dat ik geen taalagtustant hep het bulangreikste is dat het goet begreipuluk nedelans is een 10 met un grivvel!
Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
Het is nu zaterdagmiddag half twee en ik heb nog geen ZOZ, door lastige computerproblemen. Gelukkig heb ik al enige tijd geleden met potlood een notitie gemaakt op het op mijn tafel vastgeplakte vel printerpapier, met 2 proefdrukjes van oude foto's van mijn moeder met haar collega's, dat dienst doet als "muismat": Mr. B. Bumble and the Stingers: Nut Rocker, Apple Knocker.
B. Bumble and the Stingers was een instrumentale groep in de jaren 1960, die klassieke composities in een rock 'n roll jasje stak. Zoals dit klassieke stuk, March of the Toy Soldiers from the Nutcracker Suite by Tchaikovsky:
Daar werd dit van gemaakt, waarbij het beeld blijkbaar is toegevoegd door de onvindbare entiteit "Obscure Images". Ik weet dat er wedstrijden zijn in het bespelen van de "luchtgitaar", hier zien we een "luchtpiano", op de muziek van B.Bumble & The Stingers - Nut Rocker:
Rock 'n roll was destijds de favoriete dans, zo ook op deze clip, "1957 Rock & Roll Dance Hop", de muziek was van B.Bumble - Apple Knocker:
Met mijn beperkte kennis van de klassieke muziek herkende ik wel de melodie, maar het kostte even zoeken hoe de appel aan de boom hing. Een apple knocker is een fruitplukker, maar de term wordt ook gebruikt waar ten onzent nog wel eens "boer" geroepen wordt. En ik denk dan natuurlijk aan Cuby + Blizzards met AppleKnockers Flophouse.
Welnu, die appel is die van Willem Tell, en de muziek is afgeleid van Giachino Rossini (componist) - William Tell Overture (finale):
Maar hoe kwamen ze aan die naam B. Bumble? Die is afgeleid van The Flight of the Bumblebee, van Rimsky Korsakov.
Een van hun hits was dan ook: B. Bumble & the Stingers - Bumble Boogie:
Op klasieke wijze gespeeld klinkt het natuurlijk anders, en al ben ik helemaal niet zo van de talentenshows, ik maak deze keer een uitzondering. Schrik niet als je eerst een lenigheidsdemonstratie ziet, het gaat om wat daarna komt in "Australia's Got Talent 2010", Shuan Hern Lee - Flight of the Bumblebee:
Aanvulling: Als je denkt: Shuan Hern Lee zegt dat het geschreven is door Rachmaninov, maar het was toch Rimsky-Korsakov, dan klopt het allebei. Rimsky-Korsakov schreef het voor een orkest, voor de opera The Tale of Tsar Saltan, en Rachmaninov schreef het arrangement voor piano. Weer wat geleerd...
