Het is vrijdagavond. We hebben vandaag een "date" gehad, Marijke en ik, in de vesting Bourtange: ik op fiets en zij met de auto. Dat zijn afspraakjes die we vaker hebben, dan zijn we er allebei even gezellig uit en ik heb m'n conditietraining.
De gemeente Westerwolde is een groot, prachtig gebied om te vertoeven, en met name de dunbevolkte streek langs de Duitse grens, de Laudermarke werkt als een magneet op ons. Het is ook een mooie route naar Bourtange.
De dichter Kees Stip, ook heel bekend als Trijntje Fop, woonde er geruime tijd. Er is een prijs voor Light Verse naar hem genoemd.
Mijn terugweg leidde door Duitsland, waardoor mijn gefietste afstand een record was voor dit jaar: 100,81 km. Uitingen van het Rooms-Katholicisme zijn daar volop langs de weg geplaatst door particulieren, van bescheiden tot pontificaal. Eén zo'n metershoog (voor)beeld ontlokte me een associatie, toen ik vanavond probeerde op te staan na het eten: "Ik ben zo stijf als een betonnen Jezus aan een betonnen kruis"… Nou ja, het was wel sierbeton.
En al die tijd dat ik zo lekker aan het fietsen was klonk die meeslepende melodie in mijn hoofd, met die zin: "Flying, flying, to be free again…" Bij nadere bestudering van de hele tekst ligt een dramatischer interpretatie voor de hand, maar ik vind die muziek zó... ja, zeg maar: bijna hemels...
Het komt uit de song "Flying" van The Strawbs (nl), van de LP (inderdaad, vinyl, 1973!) Bursting at the Seams (nl).
De titel van die LP refereert aan de zoveelste bezettingswisseling, maar nu was medeoprichter Tony Hooper (nl) vertrokken. De vele bezettingswisselingen worden vooral toegeschreven aan de persoonlijkheid van oprichter en enige constante factor Dave Cousins (nl). Toch heeft de groep door de jaren heen heel veel mooie muziek gemaakt!
Strawbs - Flying (1973):
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees. Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Voor vandaag had ik iets heel anders in gedachten, maar wat ik nu vond kan ik niet laten gaan. En als ik er iets anders naast zou zetten, zit dat alleen maar in de weg. Evenals veel tekst...
Het stond bij een Nederlandse Facebook-groep, alwaar het gedeeld was van een Australische pagina; zo gaat dat tegenwoordig. Even verder kijken leert dat deze video wereldwijd aandacht heeft getrokken.
De muziek is de originele song Imagine, gezongen door John Lennon.
Er is een video bij gemaakt met Kunstmatige Intelligentie-software, waarmee je iemands mond ogenschijnlijk iets kunt laten zeggen dat hij/zij nooit zou zeggen of gezegd heeft. Ja, daar zit een bedenkelijke kant aan...
Ik hoefde niet lang te zoeken om te vinden dat het gemaakt is door een jong bedrijf in Tel-Aviv, Canny A.I., opgericht door twee ex-software specialisten van het Israëlische leger. Voor wie meer wil lezen over deze video en die techniek is dit een interessant artikel.
Knap gedaan, en het zou mij niet verbazen als John Lennon het ook gewaardeerd zou hebben, met de huidige actualiteit…!
Canny AI / John Lennon - Imagine:
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees. Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Zondagmorgen was het aardig weer, ideaal voor een fietstocht. Ik ben weer in training omdat kleinzoon Thimo in z'n hoofd heeft gezet dat 'ie nog een keer de Afsluitdijk met me wil fietsen. Tja, die is de komende drie jaar dicht voor fietsers, dus ik moet zo lang mijn conditie op peil proberen te houden.
We gaan 's zondags er vaak even op uit, maar Marijke fietst niet zo ver. Wat we wel vaker gedaan hebben, we spreken een ontmoetingspunt af, Marijke gaat met de auto en ik op fiets. Zo ook nu, naar een bekende plek voor ons: bezoekerscentrum Dwingelderveld.
We hebben met de toenmalige dichtersgroep gedichten geschreven over het keuterijtje op de Benderse Berg, waar Anne de Vries inspiratie heeft opgedaan voor een aantal van zijn boeken, en, daarvoor al, Jac. P. Thijsse voor zijn rapport over de natuurwaarde van o.a. het Dwingelderveld. Helaas in het keuterijtje in 2018 afgebrand, en daarmee ook de map met onze gedichten.
Marijke was al gearriveerd. We namen eerst een ijsje, en wat later genoten we in de bloementuin van cappucino.
Eigenlijk zag ik het helemaal zitten om ook terug te fietsen, of tenminste eens te kijken bij de VAM-berg, die tegenwoordig toegankelijk is om op fiets je klimvermogen te testen. Glaskunstenaar Jacob Bos schreef onlangs op Facebook dat hij bij de Col du VAM geweest was, maar: "De VAM berg toch nog (f)iets te hoog gegrepen." Daarbij afgebeeld: een gewone damesfiets.
Dat is natuurlijk een uitdaging! Weliswaar ca. 25 jaar geleden, maar ik heb bijna alle roemruchte hellingen in Zuid-Limburg bedwongen: zou ik het nog kunnen?
De VAM-berg lag niet ver van de route naar huis, dus… Maar donkere wolken pakten zich samen, dus pakte ik de wielen uit mijn fiets zodat hij achter in de auto paste, en gingen we samen op weg naar huis.
Het begon inderdaad te regenen, maar we zaten droog en besloten dan maar even op deze manier te gaan kijken bij de VAM-berg. We reden er helemaal omheen, op zoek naar de toegangen. Toen we aankwamen bij de noordelijke toegang scheen de zon alweer. Een wandelingetje leek ons een goed idee. Op de parkeerplaats staan informatieborden, die wat mij betreft wat duidelijker hadden mogen zijn.
Er is meteen een mooi doorkijkje van het pad naar de top.
Er gaan veel makke schapen op een voormalige vuilstort; ze houden hier het gras kort. Dit beeld geeft ook een beetje een idee van de steilheid.
Op de top van de berg is een informatiecentrum over het ontstaan van de berg. Rechts zie je de rokende schoorstenen van de opvolger van de VAM (Vuilnis Afvoer Maatschappij), afvalverwerker Attero.
Voor wandelaars is van/naar de parkeerplaats een verkorte route: over stapstenen een afwatering oversteken. Terug gingen onze schaduwen ons voor.
Op de parkeerplaats is een koffiekiosk. Je kunt er ook terecht voor een eenvoudige doch voedzame maaltijd - ik nam een gehaktbalmenu en Marijke een kipfiletmenu. Niets op aan te merken, behalve dat het goed was.
Weer thuis heb ik toch maar mijn bergverzet met bijbehorend gereedschap opgezocht, een tandwielcassette waarmee het klimmen wat gemakkelijker is, en die ik sinds Zuid-Limburg niet meer gebruikt heb. En mijn conditie was toen ongetwijfeld beter…
En zie hier mijn rijwielwerkplaats, alwaar ik de standaard tandwielcassette heb vervangen door het bergverzet - ik was gelukkig vóór de buien klaar.
Binnenkort maar eens proberen weer echt te klimmen!
Nee, ik bedoel niet de pianospelende mr. dr. Thierry Henri Philippe Baudet, die, ofschoon zelf niet bepaald van "vreemde smetten vrij", alsmede afkomstig uit een wirwar van elitaire stambomen, ons - dwaze en dolende Nederlanders - wel even zou verlossen van het door hemzelf bedachte "partijkartel" en de bijbehorende "elite", benevens van de instroom van immigranten die onze cultuur "homeopatisch verdunnen".
Laten we hopen dat hij zijn piano (pardon: vleugel!) minder mishandelt dan de werkelijkheid en de klassieke composities minder verdraait dan de feiten!
Ik bedoel de op 6 juni overleden pianist Dr. John (nl), geboren als Malcolm John Rebennack Jr., kortweg Mac Rebennack, en o.a. ook bekend als Dr. John, The Night Tripper. Hij stierf op 77-jarige leeftijd aan een hartaanval.
Wellicht heb je hem horen spelen zonder het te weten, want hij is veelvuldig actief geweest als sessiemuzikant, zoals met Sonny & Cher, Canned Heat, Van Morrison, Christina Aguilera, B.B.King, en The Rolling Stones, om een paar bekende namen te noemen. Hij was lid van het los-vaste collectief van studiomuzikanten The Wrecking Crew, dat aan de basis stond van duizenden opnamen voor legio meer of minder bekende artiesten.
Dr. John kwam uit New Orleans (nl) en putte veel inspiratie uit de smeltkroes van culturen en muziekstijlen daar. Behalve de Europese immigranten, waaronder Franstaligen, en de oorspronkelijke bevolking, waren er de uit Afrika ontvoerde slaven. Dat leidde tot Afro-Amerikaanse religies (nl), vaak onterecht samengevat als Voodoo-cultuur. Dr. John liet zich er door inspireren.
Hij begon als gitarist, maar een kogel die voor iemand anders bestemd was beschadigde zijn hand. Hij koos toen voor de piano. Dr. John heeft het nooit tot supersterrenstatus weten te schoppen, maar wel veel onderscheidingen gekregen, zoals zes Grammy Awards (nl) en een eredoctoraat. In 2011 werd hij opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame (nl).
Uit het eigen oeuvre van deze ietwat excentrieke cultheld zijn een aantal opnamen tot hier doorgedrongen. Hij trad een aantal keren op in Nederland, waaronder op het eerste grote Nederlandse popfestival in Kralingen, 1970.
Wellicht herken je iets als je het hoort. Bijvoorbeeld de swingende muziek en het karakteristieke stemgeluid. Of als je de tekst kent of kunt verstaan, de zelfspot die hem niet geheel vreemd is.
Ach, ik begin met een instrumentale ode aan de originele Boogie Woogie Twins,
Albert Ammons en Pete Johnson uit de film Boogie Woogie Dream uit 1944. Voor de liefhebbers een link naar het origineel: Albert Ammons & Pete Johnson - Boogie Woogie Twins.
Dr. John speelt, na een introductie in stijl, samen met pianist, zanger, componist en bandleider, Jools Holland (nl), die menigeen beter zal kennen als presentator van BBC-muziekprogramma's.
Doctor John & Jools Holland - Boogie Woogie Twins:
Tot slot de song die het stevigst in mijn geheugen zit: Iko Iko. Die is niet geschreven door Dr. John, maar is een traditional geworden bij Mardi Grass in New Orleans. Niet Rooms opgevoed, kostte het me wat tijd om verschillen en overeenkomsten uit te zoeken met Carnaval zoals dat hier gevierd wordt.
Deze site hielp me daarbij. Mardi Grass is de laatste dag van Carnaval, hier te lande Vastenavond genoemd (blijkbaar heet het dan de hele dag avond te zijn).
In New Orleans worden blijkbaar optochten gehouden, met in ceremoniële uitdossing gestoken "stammen" Mardi Grass Indians, gebaseerd op Native Americans. De kreten die over en weer bij zo'n ontmoeting geroepen worden, zouden de oorsprong zijn van deze song, die zijn eerste versie vond in 1953 onder een andere titel. Een "nieuwe" versie verscheen in 1965 met als titel "Iko Iko", met juridisch geharrewar tengevolge, dat min of meer gesust werd. Later nam Dr. John de song op zijn repertoire.
Ik vond twee versies waartussen ik het heel moeilijk kiezen vond, dus ik plaats ze allebei. De eerste swingt heerlijk, net als de tweede, maar de muziek begint na een hilarische introductie, die ook nog wordt geacht enige toelichting te verstrekken. Deze opname zou komen uit The Super Session "Night Music" TV show 1988-1990.
Dr.John (with Sunday Night Band) - Iko Iko:
De tweede versie vind ik tonenswaardig om twee redenen: 1) Dr. John wordt aangekondigd door Ringo Starr, die meespeelt in de band met verder illustere namen als Levon Helm, Joe Walsh, Rick Danko, Clarence Clemens en Nils Lofgrin; en 2) Dr. John is hier uitbundig gekleed op de manier zoals het bij Mardi Grass in New Orleans hoort!
Dr John- Iko Iko:
Dank voor je muziek, Mac Rebennack alias Dr. John! R.I.P.
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees. Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Soms zie en lees je van die merkwaardige zaken. Zoals over het akkefietje met DENK-kamerlid Öztürk, die SP-kamerlid Karabulut beschuldigt van steun aan een terroristische organisatie, als ze vragen stelt over de mensenrechten in Turkije.
Tja, als je weet dat Karabulut van Koerdische afkomst is en Öztürk blijkbaar het beleid van Erdogan prima vindt, die alles terroristisch vind dat niet ter meerdere glorie van hem is...
En het bericht over een nieuwe Netflix-serie, over een veelbesproken zaak van vijf jongens in de VS, die inslaat als een bom: gekleurde jongens die zonder bewijs worden veroordeeld voor de verkrachting van een blanke vrouw, en jarenlang onschuldig in de gevangenis zitten.
Niet alleen de grove juridische dwaling, maar ook de grote advertenties die, toen nog zakenman, Donald Trump naar aanleiding van deze zaak liet plaatsen om de doodstraf weer in te voeren.
Dat was op vrijdagmorgen voor Pinksteren. Ik hoorde de verwachting dat het aan het eind van de middag onweer verwacht werd, en ik had al een paar dagen mijn oude racefietsje niet van stal gehad. Goed om even de ellendige gedachten uit het hoofd te laten waaien - er werd windkracht 3 voorspeld, uit het zuid-oosten.
Ik begon strak zuidwaarts. Bij Schoonebeek is inmiddels de Luchtwachttoren opgeknapt, dus daar eerst maar een foto van gemaakt met mijn nieuwe telefoon.
Dan via Emlichheim naar Grosz-Ringe, en vandaar weer noordelijk. Bij een van mijn eetpauzes keek ik uit over een prachtig zonnig landschap, en spontaan kwam in mijn gedachten een stukje Duitse liedtekst, een ongekend verschijnsel:
Zeig mir den Platz an der Sonne
wo alle Menschen sich versteh'n
Dit lied kennen we van de Oostenrijkse componist, pianist en zanger Udo Jürgens (nl).
Udo Jürgens - Zeig mir den Platz an der Sonne (1971):
De uitdrukking Platz an der Sonne is overigens ook alweer voortgekomen uit een politieke discussie, zo leerde ik inmiddels...
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees. Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Voor veel mensen was staking in het OV op 28 mei tegen een steeds hogere pensioenleeftijd lastig vanwege de gevolgen en het zoeken naar alternatieven. En zeg nou zelf, je wilt geen treinmachinist die het psychisch niet meer aan kan, en geen demente buschauffeur, en je gunt een stratenmaker die 40 jaar voor je op z'n knieën gelegen heeft een aangename oude dag.
Lastig was wel, dat Thimo, een van onze kleinzoons, op die dag een examen moest doen. Hij komt nog niet in aanmerking voor een rijbewijs, maar gelukkig was zijn moeder die dag vrij en kon hem brengen. De afstand was te groot om te fietsen. Alhoewel… een paar jaar geleden hebben we samen de Afsluitdijk gefietst.
Het herinnerde mij aan een dag in 1985, toen ik examen moest doen. Het was de vierde module van de zes voor het Praktijkdiploma PASCAL/FORTRAN. Die reeks examens werd altijd afgenomen in de Jaarbeurs in Utrecht, maar deze keer in Den Haag.
Dat was vanwege het Pastoraal bezoek van paus Johannes Paulus II aan Nederland, waar achteraf over het algemeen niet bepaald blijmoedig op werd teruggekeken: het vrijpostige Nederlands katholicisme contrasteerde nogal met de conservatieve clerus. Van het programma Andere Tijden staat een terugblik met tekst en video online.
Destijds had VARA-TV een satirisch programma, Pisa (later voortgezet bij Veronica als Verona), waarin Henk Spaan en Harry Vermeegen ("Kopje koffie glazenwasser?") de draak staken met "alles wat scheef was" in Nederland. Ze hadden een vaste rubriek met een vooruitblik op het pausbezoek, met de voortlevende titel Popie Jopie, dat in liedvorm ook hun grootste hite werd. Wikipedia: Spaan was verkleed als paus en kwam iedere aflevering in een vliegtuigje alvast poolshoogte nemen in dit vreemde landje. Vermeegen reed hem in de 'pausmobiel' rond en liet hem 'kennismaken met een aspect van Nederland'.
Pisa (Henk Spaan en Harry Vermeegen) - Popie Jopie (single):
Voor de liefhebbers staat er nog veel meer van deze twee op Youtube, zoek op Popie Jopie of op Spaan en Vermeegen. Ze blijken het véél langer samen volgehouden te hebben dan ik me herinner, maar zijn uiteindelijk gebrouilleerd ieder huns weegs gegaan.
Hier kwam ik op, omdat het destijds met het Openbaar Vervoer onmogelijk bleek om tijdig aanwezig te zijn bij de examenlocatie in Den Haag. Dat lukte bij de Jaarbeurs in Utrecht altijd wel, want de reistijd was korter en je liep van het station in een paar minuten naar de examenzaal. Nu moest je nog een eind met lokaal vervoer. Geld voor een hotel had ik niet.
Ik besloot de eerste 35 km naar het dichtstbijzijnde Intercity-station te gaan fietsen; de weersvoorspelling was redelijk, maar ik moest wel bizar vroeg opstaan. Het zij zo...
Het weer bleek goed, ik had zelfs een windje in de rug.
Halverwege de reis werd de wereld een beetje wit: sneeuw!
In Den Haag was het weer redelijk - je kon goed buiten verblijven. Dat was maar goed ook, want de zaal was niet op de juiste manier ingericht voor het examen - men was binnen bezig dat in allerijl te corrigeren en we moesten buiten wachten.
Het examen begon een uur later dan gepland, en dus zou ik met Openbaar Vervoer gewoon op tijd geweest kunnen zijn! Maar het lag niet aan mij...
Op de terugweg was er geen sneeuw meer. Het laatste stuk terug, op fiets, was het aangenaam weer en ik had zelfs weer de wind mee!
De Afsluitdijk is nu drie jaar dicht voor fietsers, maar Thimo wil die fietstocht nog een keer met mij doen, en nu niet alleen de dijk (ca. 30 km), maar tot aan zijn huis (ca. 70 km). Ik ben dus maar weer flink gaan trainen, want als ik het niet onderhoud, wordt het straks niks meer...
De dijk is dit jaar nog wel 4 zondagen open voor fietsers, maar dan zal het wel overvol zijn met tourclubs die hun jaarlijkse "Rondje IJsselmeer" willen doen en dergelijke...
Ik denk: we vragen Thimo eens welke muziek hij leuk vindt. Hij noemde een combinatie van genres die ik wel grappig vind: rappers en Nederlandstalig. Zoals Danny de Munk en Lil' Kleine.
Of Sevn Alias, en daar kom ik uit bij een andere favoriet van Thimo: Ajax! Sevn Alias maakte in samenwerking met Ajax het nummer "Herres". De spelersnamen worden er in genoemd en na kampioenschappen gaan de spelers er op uit hun bol in de kleedkamer.
Sevn Alias - Herres:
O ja, en André Hazes natuurlijk - of bedoelde hij nou André Hazes junior?
Ach we laten junior gewoon aan het woord over senior, en dat sluit dan mooi aan op onze vele herinneringsdata van de laatste tijd; op Hemelvaartsdag zou Marijke's vader 102 geworden zijn, en maandag herdenken we de sterfdag van haar moeder.
André Hazes Jr. - Hé Ouwe:
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees. Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
