240224 - ZOZ - Alice en het konijn

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Natasja.

Sinds mijn bijdrage over de Green Tambourine heb ik door een onduidelijke oorzaak steeds muziek in mijn hoofd van Jefferson Airplane (NL).

Ik kocht ooit de LP Thirty Seconds Over Winterland. Toen mijn platenboer me de koptelefoon liet opzetten en deze LP startte met het nummer Jefferson Airplane - Have You Seen The Saucers?, en vanuit het publieksrumoer na wat getokkel op gitaren de viool van Papa John Creach los ging, was ik verkocht. Nou ja, de LP dus. Soms liepen de melodielijnen van de viool en de gitaren zó vloeiend samen, dat het onderscheid moeilijk te vinden was. Een viool in de Psychadelische Rock, dat geloofde je toch niet? Maar John Henry Creach was van alle markten thuis: klassiek, jazz, blues; hij had gespeeld bij diverse grootheden. Hij was ruim 20 jaar ouder dan de andere bandleden.
Het hele repertoire van die LP kwam weer rondzingen in mijn hoofd.

Toch ga ik het hebben over een nummer dat daar niet op staat, maar waarschijnlijk het bekendste nummer is van Jefferson Airplane: White Rabbit (NL). Het is geschreven door zangeres Grace Slick (NL) toen ze nog zong in The Great Society, maar werd pas een iconisch succes met Jefferson Airplane, toen ze daar de vertrekkende zangeres opvolgde.
De song is gebaseerd op de boeken van Lewis Caroll (NL): Alice's Adventures in Wonderland (Alice in Wonderland) en het vervolg Through the Looking-Glass (Alice in Spiegelland).
Ik kies voor een lopname uit een TV-show vanwege de bewegende beelden.

Jefferson Airplane -White Rabbit



Het grappige is, dat ik me nooit gerealiseerd had dat dit een song is die veel musici verleid heeft om zich er ook aan te wagen, maar dat ontdekte ik bij het zoeken naar een clip die ik zou kunnen plaatsen.

Daarbij kwam ik veel versies tegen, en ik vond er een die er echt uit sprong: die van Elephant Revival, een folk music group in 2006 gevormd in Nederland, Colorado (NL). Alle bandleden zijn multi-instrumentalist en dragen bij aan zang en songwriting.
Deze video is live opgenomen in het Red Rocks Amphitheatre (NL), een openlucht amfitheater in de buurt van Denver.

Elepr>hant Revival - "White Rabbit" At Red Rocks Amphitheatre

231205 - Vallen - WE300

We zagen vanuit de ontbijtzaal van het Slot hoe een meneer een jongetje hielp met zijn fiets, die blijkbaar in het ongerede was geraakt doordat hij was onderuit gegleden in de scherpe bocht aan de andere kant van de houten ophaalbrug.
Dat bracht, in deze dagen van het jaar, de gedachten bij een oude man die vandaag zijn ronde moet doen. De vele kinderen die vol verwachting hun schoen bij de centrale verwarming zetten, met een wortel er in voor het paard dat de oude man met zijn lange baard, hoge muts en lang gewaad over de besneeuwde schuine daken moet vervoeren, zonder dat ze zich zorgen maken hoe die oude man dat, ondanks de hulp van zijn knechten, klaarspeelt zonder dakpannen te vernielen of naar beneden te laten glijden, of zelf van dat be-ijzelde dak te lazeren.

De capriolen die de knechten moeten uithalen om door zo′n rook- of ventilatiekanaal spullen voorzichtig naar beneden te brengen en zonder zelf een tuimeling te maken, spreken mogelijk pas tot de verbeelding van de kinderen als de ouders hen uitleggen hoe die groezelige vegen op de gezichten van die dappere, lenige knechten zijn gekomen.
Of ze volgen misschien het Dieuwertje journaal, dat traditioneel in deze periode op de vaderlandse beeldbuizen gedropt wordt. Wat overigens tegenwoordig geen buizen meer zijn, maar een soort rechthoekige schotels, alsof het beeldbuizen zijn die bij een onbedoelde verticale verplaatsing door de zwaartekracht geplet zijn.
Tja, als soepele jongetjes op fietsen al niet overeind blijven bij de eerste ijzel en sneeuw, dan benijd ik de taak van die oude man met zijn hoge tovenaarshoed en zijn knechten niet. De knechten vertonen vaak hoe lenig ze zijn, maar ook acrobaten blesseren zich. En de botten van zo′n oude man, gehinderd in zijn bewegingen door tabberd en staf, zijn breekbaar.

Kijk voor meer WE300 schrijfuitdagingen bij PlatoOnline

231006 - De prinses die zichzelf tegenkwam maar het niet begreep

Er was eens een prinses die eigenlijk geen prinses was. Ze vond dat ze wel een prinses moest zijn, want haar vader was een groot acteur geweest, die dramatische, koninklijke rollen had gespeeld, ook thuis.
De prinses kon, toen ze klein was, heel mooi kleurplaten kleuren, en toen ze had leren lezen en schrijven, schreef ze soms leuke versjes. Toen ze groter was, kon ze nog beter tekenen en schrijven, en ging ze bij een bedrijf werken waar ze daarmee geld kon verdienen.
Daar ontmoette ze een prins, die zelf niet dacht dat hij een prins was. Hij was gewoon ridderlijk van aard, en had vaardigheden die hem ook bij dat bedrijf hadden gebracht.
Voor de prinses was dat mooi, want hij kon aanvullen wat zij niet kon, en hij vond de prinses wel leuk en lief. Hij was immers ook maar een gewone jongen. Dus gingen ze samen trouwen. Omdat de prinses nooit geleerd had om op eigen benen te staan en voor zichzelf en haar huishouden te zorgen, deed haar prins dat allemaal, zo goed en kwaad als hij kon.

Ze gingen samen in een romantisch huisje wonen op het platteland. Al gauw hadden ze honden en katten, en omdat alleen de prins iets van schoonmaken deed, begon het er langzamerhand flink te stinken. Hoe erg het er ook stonk, ze roken het zelf niet, omdat ze niet anders gewend waren. Opruimen deden ze ook maar mondjesmaat.
De prinses maakte nog steeds lieve tekeningetjes en romantische versjes, en de prins hielp haar om die op internet te publiceren en er ansichtkaarten van te drukken.

Omdat de prinses nooit geleerd had om zelf haar zaken te regelen en haar leven op orde te houden, kwam ze al gauw tot de ontdekking dat haar prins ook zijn gewone menselijke beperkingen had. Hij was niet die prins op het witte paard waar je in sprookjes altijd over leest, maar dat was haar enige referentiekader.
Ze begon in haar verhaaltjes nare dingen te schrijven, zoals: "Een man heeft nog nooit iets toegevoegd aan het leven van een vrouw", en als hij weer eens ergens in tekortgeschoten was in haar ogen, schreef ze openlijk haar verwijten op Facebook over "de man" dit en "de man" dat.
Waarom de prins altijd bij haar gebleven is, kunnen we slechts gissen. Misschien wou hij haar niet aan haar lot overlaten, omdat ze zó wereldvreemd was, dat ze niets zelf kon regelen van alles wat in de grote boze wereld nu eenmaal geregeld moet worden.

Totdat de prins ziek werd. Hij bleek een ongeneeslijke hersentumor te hebben.
Als je een diagnose zou stellen in de denksfeer van de prinses , zou je er sterrenbeelden over gaan raadplegen, want als er over iemand gepraat werd die ze verder niet kende, vroeg ze naar de geboortedatum en lepelde ze zó op wat diens eigenschappen zouden zijn aan de hand de astrologische boekjes die ze had bestudeerd. Een wereldbeeld dat nog steeds uitgaat van het idee dat de aarde het middelpunt van het heelal is en dat over het ontstaan en bewegen van het heelal nog geen nieuwe inzichten zijn ontstaan sinds twee millennia voor Christus.
En er is een boek, dat hersentumoren koppelt aan Maan, Mercurius en Pluto. Dat boek noemt als oorzaak, dat het eigen geestelijke ontwikkelingsproces van de patiënt zó lang is geblokkeerd door zijn omgeving, dat het zich op agressieve, meedogenloze wijze baanbreekt in de besturingscentrale van het lichaam. Het zou koren op de molen van de prinses zijn, die een afkeer heeft van de "gewone" medische wetenschap. Behalve als ze iets gebroken heeft ofzo. Overigens kreeg de schrijver van dat boek een soort kwakzalverijprijs, "Das Goldene Brett vorm Kopf."

Het duurde niet lang tot de prins stierf en de prinses alleen achterbleef in dat romantische, inmiddels vervallen huisje.
De prins had voor zijn dood instanties op de hoogte gebracht van het onvermogen van de prinses om zakelijke dingen te regelen; daarvoor kwam er hulp via de overheid.
En er waren een paar mensen die zich uit vriendschappelijke overwegingen om haar bekommerden. De prinses vroeg echter nooit aan hen hoe het met hun ging, behalve misschien als introductie van een gesprek, om daarna meteen op haar eigen verhalen over te gaan. Of ze vroeg per telefoon aan een vriendin die verder weg woonde, of haar auto alweer klaar was, met een nauwelijks verborgen hint om haar weer eens mee uit te nemen. Ze kwam immers nergens meer sinds de prins haar niet meer kon brengen. Het Openbaar vervoer stopte niet vaak genoeg voor haar deur, en het WMO-vervoer liet haar altijd te lang wachten.

Ze bleef zichzelf zien als een prinses die zich alleen geroepen voelde om "creatieve dingen" te doen. Het gewone leven, zoals de huishouding, moest maar vanzelf gaan of door anderen worden gedaan. Ze vond het heel vanzelfsprekend dat mensen die op bezoek kwamen, voor haar de afwas deden die er al een paar weken stond. Of dat ze mee uit werd genomen voor een wandeling of om in een dorp verderop een visje te eten.
Of ze daar dankbaar voor was? Nou, op het moment zelf misschien wel, maar als het bezoek weer thuis was, kregen ze soms vervelende berichtjes en werden zelfs uitgemaakt voor alles wat lelijk was, als ze iets durfden te zeggen over de onterechte jammerklachten en verwijten van de prinses op Facebook. Want dat was het enige medium dat ze nog ter beschikking had sinds de prins dood was. Ze bleef over hem klagen dat hij wachtwoorden, sleutels en apparaten verstopt had, terwijl ze mensen die probeerden haar te helpen om het zelf te doen met grote, wazige ogen zat aan te kijken, alsof ze wou zeggen: dat hoef ik toch niet zelf te leren, dat hoor jij voor mij te dioen.
Als er iets fout was gegaan, was het altijd de tekortkoming of schuld van anderen.

Er werd hulp in de huishouding geregeld. Nu is huishoudelijke hulp er voor datgene wat je fysiek zelf niet (meer) kunt. Maar zij had zich daarvoor altijd laten bedienen door de prins, en misschien wist ze zodoende ook niet hoe bijvoorbeeld een wasmachine werkt. Als iemand haar vroeg of ze misschien niet wist hoe haar nieuwe wasmachine werkte, kwam er een bitse reactie: "Je wilt toch niet beweren dat ik stink, hè?" terwijl het vuile wasgoed opgestapeld lag. "De hulp doet de was af en toe."
Sterker nog, ze verwachtte dat "de hulp" het hele huishouden voor haar deed. En dat ze nou dankbaar was voor wat "de hulp" deed, terwijl het een smeerboel was? Nou nee, ook die kreeg te horen wat er niet goed was, en bepaald niet subtiel.
Totdat de hulp (de zoveelste) bij de organisatie melde hoe de prinses het verrekte om zelf iets te doen en daarbij nog meer dan onvriendelijk was ook.

Vriendinnen haakten een voor een af. De prinses klaagde dat niemand haar begreep, maar niemand die haar probeerde te helpen bleek te kunnen doordringen tot haar prinsessewereld, ze begreep blijkbaar geen enkel praktisch advies en reageerde er bot op.

Dus bleef ze klagen op Facebook dat ze door iedereen in de steek gelaten werd.
Mensen die toevallig op haar pagina kwamen, reageerden vaak bezorgd en lief, en kregen dan afwerende reacties van de prinses. Ze begreep niet waarom de mensen haar niet begrepen en waarom ze haar in de steek lieten, en dat ze niet begreep waarom: zij deed alles immers zó ontzettend goed en ze was toch zó empatisch naar iedereen?
Zo kwam de prinses steeds zichzelf tegen, maar begreep nooit welke rol zij speelde.

231002 – Wopke vliegt uit, naar Europa

Dan gaat vandaag Wopke Hoekstra, onze klimaatmaatregelensaboteur, zijn geloofsbrieven aanbieden aan het Europees Parlement. Ze zeggen dat hij een soort examen moet doen.
Was hij niet consultant van beroep?
Een consultant is iemand die wordt ingehuurd als men denkt zelf onvoldoende kennis van een onderwerp in huis te hebben.
Als je die kennis zelf niet hebt, hoe kun je dan beoordelen of die consultant die kennis wel heeft?
Op grond van de aanbevelingen die hij kan laten zien?
Dan denk ik onwillekeurig aan die meneer uit Godlinze, die zo graag de aanbevelingen publiceert van zijn tevreden klanten die zijn wondermiddel, de "biostabil" hebben aangeschaft, waar volgens deskundige onderzoekers helemaal niet in zit wat de man beweert dat er in zit. En ook na diverse rechtszaken heeft hij geen gelijk gekregen. Godlinze - wat meldt de Bijbel ook alweer over een duister zaakje met linzen? Zie  Genesis 25:34!
En die aanbevelingen? Pronkstuk in zijn  verzameling, is dat niet Tieieieneke? Zou hij haar ervoor betaald hebben toen ze krap bij kas zat? Nou ja, ze heeft wel vaker maffe "bewijzen" voor onzinnige beweringen de wereld in geslingerd. Bijvoorbeeld Iets met magnetisch geworden lichaamsdelen door vaccinatie ofzo.
Of zou de aanbeveling van Mark Rutte, die net als Wopke geschiedenis gestudeerd heeft in Leiden, voldoende zijn voor het Europees Parlement?
Mark, die nog altijd de indruk wekt van een studentikoze korpsbal maar geen lid schijnt te zijn geweest van een studentenvereniging, in tegenstelling tot de een beetje stiekem ogende Wopke, die misschien de uil van Minerva, symbool van zijn Leidse studentenvereniging, wel heeft zien vliegen.
Ach, het CDA maakt in het EP nog steeds deel uit van de grootste fractie, dus Wopke zit wel goed. Nu het klimaat nog.

230730 – Hoe iets beklijft

Soms is er weer zo'n verwonderingsmoment.

Je realiseert je ineens dat er weer zo'n stukje tekst, een fragment uit de Bijbel of een regel uit een psalm, opplopt uit het religieuze gedachtegoed waarmee je als kind bent opgevoed, maar waar je al lang afstand van hebt genomen omdat het niet meer past bij de verdere ontwikkeling van je denkwereld.

Soms word je betrapt op het meedoen aan een discussie over religieuze onderwerpen.
Groot kans dat een trouwe gelovige parmantig opmerkt dat het geloof je blijkbaar nog steeds bezig houdt, met een ondertoon dat je nog wel een keer op je heilloze schreden terugkomt.

Die kans is echter vergelijkbaar met de kans dat iemand die ontdekt heeft hoe het werkelijk zat met Sinterklaas, weer gaat geloven dat een oude man met een lange baard, een hoge punthoed en een lange jurk met tabberd, in donkere nachten op een paard over besneeuwde, schuine daken rijdt om door de schoorsteen te kijken of jij stout bent geweest, en anders eventueel iets in je schoen te doen, in ruil voor de wortel voor het paard. Wat moet dat paard met al die duizenden wortels van al die brave kinderen?

Dezelfde mensen kunnen heel resoluut oordelen over mensen die opgegroeid zijn onder bijvoorbeeld een marxistisch regime: die zijn goddeloos, en vooral: gehersenspoeld! Die moeten maar goed bijgeschoold worden hoe de wereld echt in elkaar steekt!
Maar ook een hersenspoeling met een geloof was je niet zomaar weg, net zoals je je sommige cadeutjes die je "van Sinterklaas" kreeg bij vlagen herinnert...

230407 - Passie

Ik was neergestreken in een café omdat ik op mijn lange wandeling toe was aan een kop warme chocolademelk met slagroom en een stuk appelgebak. Aan een tafeltje naast me zaten een man en een vrouw, uit het gesprek op te maken hun eerste date.

Het gesprek ging over op de afgelopen TV-avond, het spektakel "The Passion".
"Dat verhaal van de Kruisiging en Wederopstanding van Jezus wordt zó mooi inzichtelijk en invoelbaar gemaakt,"zei zij, "daar kunnen geen honderd preken tegenop! Het brengt me zoveel dichter bij het gevoel dat je vergeving voor je fouten kunt krijgen door je geloof!
"Ach," zei hij, "Ik kan daar niet zoveel mee. Ik moet zelf in het reine komen met mijn eigen fouten. Er wordt ′gevierd′ dat iemand die uit de pas loopt bij zijn volk en inmiddels een groep volgelingen heeft, op barbaarse wijze wordt vermoord. Het volk is opgehitst door hun geestelijke leiders, die zich bedreigd voelen in hun status quo, en de man heeft zich in hun ogen misdragen door de handel van hun familie en vrienden op het Tempelplein te versjteren.
Het land is bezet en de plaatselijke bevelhebber is bang dat de massahysterie zich tegen het regime zal keren, en beveelt een afschrikwekkende executie.
De volgelingen beweren later dat de geëxecuteerde uit de dood is opgestaan en ′ten hemel gevaren′ is. Tja, dat kon in die tijd nog, zonder raketten en met beperkte kennis van de natuurwetten…"
"Hè bah, waarom doe je toch zo verschrikkelijk rationeel? Geloof je dan helemaal niks?"
"Als ik niet zo rationeel was, kon ik mijn werk niet doen. Maar daardoor realiseer ik me ook dat mensen nu vaak denken dat de mensen toen net zo dachten als we nu denken met de kennis en mogelijkheden van nu.
Het leven van toen is lang niet zo omvattend en reproduceerbaar vastgelegd als we nu doen.
Ze willen nu zelfs alle Nederlandse Tweets archiveren omdat ze bang zijn dat Elon Musk Twitter om zeep helpt! In Duitsland zijn ze er al mee bezig. Hadden Jezus en zijn discipelen destijds iets als sociale media gehad en waren de servers nadien niet gecrashed, dan had de wereld er heel anders uitgezien!"
Ze stond op, pakte haar tasje en sloeg hem met de vlakke hand in zijn gezicht.
"Jij hebt ook helemaal nergens respect voor!" zei ze terwijl ze naar de uitgang liep.

"Ach", zei de man tegen mij, "die symboliek heb ik haar niet meer kunnen vertellen, maar dat zou toch verkeerd gevallen zijn: ik ben de zoon van een timmerman, het is Goede Vrijdag, en ik ben vandaag 33 geworden…"

230211 – Over opruiing met het woord pedofilie als trigger

Vandaag hebben 2000 schrijvers hun naam verbonden aan een paginagrote advertentie als protest tegen de domme hetze tegen schrijver Pim Lammers, waarbij doodsbedreigingen de norm lijken te zijn geworden voor alles wat iemand niet zint.

De hetze is gestart op een obscure website, door een lafaard die zijn echte naam niet durft te noemen, en is overgenomen door een even obscure oerconservatieve katholieke groepering, en opruiers als FvD en van Haga.

Omdat Lammers in een verhaal een situatie beschreef zoals dat in het echte leven zou kunnen gebeuren of in dit geval mogelijk gebeurd is. Veel reacties doen vermoeden dat men het verhaal niet eens gelezen heeft, maar reageert op wat tegenwoordig 'hondenfluitjes' wordt genoemd. Het woord pedofilie is een sterke trigger, waarbij de context achter een bloeddoorlopen waas verdwijnt.

Laat me raden: alle namen in de advertentie worden toegevoegd aan de lijst met 'pedofilieactivisten' van de hetzevoerders; we weten inmiddels vrij goed in welke kringen die zich manifesteren. Die hetzevoerders staan wat mij betreft op hetzelfde mentale peil als volwassenen die misbruik maken van de naïviteit van kinderen.

Mijn naam staat niet in de advertentie, maar ik vermoed dat ik tot pedofilieactivist bestempeld zal worden als ik beken dat ik op dit blog dit verhaal geschreven heb.

221221 - Bliksems

Klaas was op weg naar een afspraak die hij niet mocht missen. Op fiets, en het was donker en hondeweer. Zijn route voerde hem over een smal, bochtig fietspad door het bos, dat hi goed kende, maar dat hielp in deze omstandigheden maar weinig.
De regen kwam met bakken uit de hemel, het stormde en onweerde.
Hij had haast,maar het was oppassen nu met de scherpe bochten, zo met de regen die in zijn gezicht plensde.
Er was nog een telefoontje gekomen toen hij al met de deurkruk in de hand stond om te vertrekken. Hij had gedacht dat het misschien ging om het afzeggen van de afspraak, maar het was een ander, urgent onderwerp dat niet toeliet om af te raffelen.
Zo snel als hij kon spoedde Klaas zich over het donkere fietspad. In een van de scherpe bochten voelde hij zijn achterwiel even wegglijden, eigenlijk niet zo gek bij deze hoeveelheid water op het gladde asfalt. Gelukkig was zijn verlichting perfect in orde.
Soms gaf het weerlicht zelfs in het bos genoeg licht. Het onweer leek nu wel erg dichtbij te komen. De tijd tussen de flits en het gerommel werd steeds korter.
Hij schrok: tegelijk met de volgende felle donderslag kwam - een tegenligger met grote snelheid de binnenbocht door, hij en de tegenligger maakten beide een noodstop. Ze stonden met de sturen tegen elkaar. Klaas slaakte een knetterende vloek.
De tegenligger leek even naar adem te happen, dan: ″Dat vloeken, daar zal God je voor straffen! Zo′n schandelijke godslastering dient nergens toe!″
Die stem, daaraan herkende hij Hendrik, onder collega′s apostel Hendrik genoemd. Klaas was nu helemaal woest.
″Hendrik, jij bent degene die die vloek veroorzaakt door je roekeloze gedrag! Wat is erger, vloeken of een vloek uitlokken?″

Klaas was nog niet uitgepraat of de bliksem spleet de boom waartegen Hendrik geleund stond, vrijwel tegelijk een knetterende donderslag. Hij voelde zelf een tinteling door zijn hele lijf gaan.
Hendrik lag doodstil op de grond, half onder zijn fiets. Tja, dacht Klaas, altijd was Hendrik er als de kippen bij om mensen te corrigeren als iemand vloekte of ″het geloof″ ter sprake kwam, toch wist hij veel minder van de Bijbel en het christendom dan Klaas zelf, die er mee opgevoed, maar dat ontgroeid was.
Hendrik was gelovig geworden omdat hij anders van zijn schoonmoeder geen verkering mocht hebben met zijn Gerda, die inmiddels haar heil elders had gezocht. Dat had Hendrik alleen maar dweperiger gemaakt leek het wel.
Klaas pakte zijn telefoon, belde 112, en probeerde uit te leggen hoe de hulpdiensten hier ter plaatse moesten komen.

210924 - Terug in de tijd: 1972

Als je je huis overhoop haalt kom je jezelf tegen. In dit geval in de vorm van iets dat ik schreef in ons toenmalige personeelsblad.
Ik werkte bij NIRA, een familiebedrijf dat oproepsystemen maakte voor zorginstellingen: een patiënt drukt op een knopje bij het bed en een verzorgende wordt met een "piepertje" opgeroepen. Nee, draagbare telefoons waren nog Science Fiction, 49 jaar geleden. In veel ziekenhuizen op deze wereld is personeel naar een patiënt geleid met installaties waaraan ik gewerkt heb.
Het was een populair blad, voor en door het personeel, met de titel: 't piepertje.

Ik schreef een reactie op een artikel van een oudere collega (toen jonger dan ik nu), die minder vleiend had geschreven over de populaire muziek van die tijd, en ik was nog vergaand allergisch voor klassieke muziek.
Nu, vele jaren verder, heb ik enkele jaren blogs geschreven over muziek, meest als bijdrage aan de bloggersgroep: "Zwijmelen op Zaterdag", waarbij dat zwijmelen niet al te strikt geïnterpreteerd moet worden.
Grappig hoe ik destijds schreef over muziek, en bijzonder om te zien dat de actualiteit van toen nu vergeten is, zoals de Indiaas-Pakistaanse Oorlog van 1971, die ik aanstipte. Niet dat die regio sindsdien altijd rustig was. Het Instituut voor Sonologie is geen onderdeel meer van de Universiteit van Utrecht, maar opgenomen in het Haags Conservatorium. De Moog synthesizer was een nieuw fenomeen.

De slogan van ons bedrijf was: "Communicatie is fundamenteel". Dat vond ik een mooie voorzet voor de kop boven mijn artikel: MUZIEK = COMMUNICATIE = EEN LEVENSNOODZAAK. Ik maakte zelf een passende tekening bij mijn epistel. De redactie maakte een mooie kop:

Het prilste begin van muziek was al communicatie: "zingen" om het tempo aan te geven bij het werk. Net als de menselijke samenleving zijn de communicatievormen ingewikkelder en gevarieerder geworden.
Muziek is een middel om te zeggen wat je niet zeggen kunt: om tot uitdrukking te brengen wat je voelt, of te voelen wat iemand anders uitdrukt.
Nog vaak ontmoet je (vriendelijke, dat wel) mensen die menen dat muziek beelden moet oproepen van rozegeur en maneschijn. Het misleidend maanlicht heeft echter al veel mensen doen kennismaken met het stekelig milieu, waaraan deze rozegeur ontspruit.
Ook wordt dit genot tegenwoordig door andere luchtjes verdrongen.
In deze snel veranderende wereld zijn al veel "Vaststaande Waarheden" van hun voetstuk gevallen of geduwd en dit is terug te vinden op muzikaal gebied.
Meestal worden die nieuwe soorten muziek niet direct mooi gevonden, maar wat is mooi?
In een opera of ballet kan iemand "heel mooi doodgaan", maar hoe kun je iemand "mooi" dood laten gaan, als je net op de T.V. hebt gezien hoe in Oost-Pakistan om genade smekende mensen genadeloos worden afgemaakt, de lijken overal ln het rond liggen en mensen kreperen van de honger?
Omdat met de traditionele muziek dit niet tot uitdrukking te brengen was, zijn er nieuwe mogelijkheden gezocht. Er worden b.v. andere harmonische samenstellingen toegepast; instrumenten worden op een andere manier bespeeld, of aangepast; en er ontstaan nieuwe, klankvormende toestanden die vaak iets met elektronika te maken hebben.
Vooral bij experimentele- en popmuziek wordt gretig gebruik gemaakt van elektronische mogelijkheden.
Met wat je "muziek-computers" zou kunnen noemen, b.v. de "Moogsynthesizer", kunnen allerlei bestaande klanken geïmiteerd en nieuwe opgewekt worden.
Er zijn studio's voor elektronische muziek (b. v. Rijksuniversiteit Utrecht,' instituut voor sonologle), waar met elektronisch opgewekte of bewerkte (jawel, eerst gewoon opgenomen met een bandrecorder) klanken worden samengesteld tot een muziekstuk.
Soms worden computers gebruikt om muziek "uit te rekenen" (ook voor traditionele instrumenten) of om de ingewikkelde studio-apparatuur te bedienen. Uiteraard is veel van deze muzikale nieuwigheid een kwestie van "even wennen", maar vergeet niet dat ook een viool, gitaar of piano hulpmiddelen zijn om klanken op te wekken, die weer gebruikt kunnen worden om muziek samen te stellen.
Misschien zal deze muziek mijn oor strelen, en bij U aankomen als een oorvijg, of andersom; net als bij andere vormen van communicatie reageert "iedereen op zijne wijs."

Van Poëzie, Bomen en Sterfelijkheid

  Na een poëzie-evenement liepen we met een groepje naar huis. Marijke liep alvast door, ik liep met Joke, de nestrix van de dichtersgroep, nog even napratend door een doolhof van hoge coniferen. Eigenlijk was het geen doolhof want je kon er bij elke rij aan beide kanten uit. Ik verbaasde me dat Joke hier was, want ze was een hele tijd geleden overleden, en ook de dichtersgroep was al een aantal jaren geleden ter ziele gegaan.
  Zo verbaasde het me ook, toen ze me bij het afscheid op de mond kuste: zoiets intiems had ze nog nooit gedaan. Ik vroeg haar om Freek, haar man, te groeten. Freek kwam juist naar buiten, en liep dwars over het braakliggende, oneffen terrein recht naar me toe, met de duidelijke bedoeling met me te praten. Even vreesde ik dat hij verhaal kwam halen over die zoen, die toch niet mijn initiatief was geweest, maar Freek was zijn hele leven een vreedzaam mens geweest, waarmee ik op goede voet stond.
  Hij vroeg me even mee te lopen naar een bouwput vlakbij, tussen de bomen. Hij maakte zich zorgen en vroeg me of ik dacht dat het plateau dat daar was aangelegd, stevig genoeg zou zijn. Het leek op een kruising tussen een uitzichtpunt en een losplaats, met een provisorische balustrade langs het enkele meters diepe gat. Ik zei dat hij, om zeker te zijn, dat het beste kon vragen aan de opzichter, maar de aanpalende directiekeet was nu verlaten. We liepen er omheen en konden daar half de kuil in. Daar zagen we dat het platform goed gestut was.

  De enorme machine, die daar aan het werk was, begon zich te verplaatsen en wij liepen er achteraan. Langs de smalle straat met ter weerszijden rijen hoge beuken, reed de machine naar een ander perceel en ging daar aan het werk. Blijkbaar kon de machine geheel zelfstandig werken, zonder dat iemand hem hoefde bedienen. Terwijl we stonden te kijken verrees het casco van een gebouw van twee verdiepingen vanuit het niets.
  Er kwam iemand aanlopen, die in een soort trechter aan de voorkant van de machine opdrachten gaf. Hij zei tegen de machine dat die nu woorden moest gaan sorteren; er was geen twijfel mogelijk dat wij dat goed hadden verstaan.
  De machine vertrok en wij liepen naar het gebouw. We kwamen langs een rond gat in de grond van ongeveer een meter in diameter en een halve meter diep. Onder in die kuil zag ik drie koperen bladveren in bijna een gelijkzijdige driehoek. "Ja", zei de opzichter, "dat is van de 380 Volt aansluiting waarmee de machine is opgeladen. Het is nu uitgeschakeld, maar raak het toch maar niet aan.
  We liepen het gebouw in, keken rond en gingen over de kale betonnen trap naar boven. Ik vond de ramen daar nogal klein, je zou met grotere ramen een mooi uitzicht op de bosrijke omgeving kunnen hebben.
  Op de weg waarlangs we gekomen waren klonk het geluid van zwaar verkeer. Het koste nogal wat moeite om door die kleine, en eigenlijk te hoog geplaatste ramen te zien wat dat was. Het bleken twee vrachtwagens, volgeladen met lange boomstammen. "Verdorie", riep de opzichter woedend, "ik heb gezegd dat hij woorden moest sorteren, geen bomen! Waar komen die bomen nou weer vandaan?"   Blijkbaar had hij een digitale assistent ingeschakeld op zijn smartphone, want die beantwoordde prompt zijn vraag: "Die komen van het plaatselijke kerkhof, de Wolfsbergen. De fijnsparren daar waren allemaal aangetast door een kever die Letterzetter wordt genoemd. Omdat het niet meer veilig was voor bezoekers, zijn de bomen gekapt."

190803 - ZOZ - Van metaal, hobo's en sterke verhalen

In mijn bijdrage van vorige zaterdag liet ik twee video's horen met volledig metalen muziekinstrumenten.
Deze week kwam ik een video tegen die me de rillingen weer over m'n rug liet lopen al voordat ik op "start" geklikt had. Zowel de naam van de artiest als de naam van de song.
En niet te vergeten het instrument, dat zowel met een gedeeltelijk als geheel metalen klankkast voorkomt: de resonatorgitaar (nl), vaak volgens de originele merknaam dobro (nl) genoemd.
Oorspronkelijk was het instrument bedoeld om qua volume meer tegenwicht te bieden aan blaasinstrumenten, maar het werd al snel populair door de specifieke klankkleur.

Afbeeldingen Dobro / Resonator gitaar: Wikipedia

De artiest heette Beecher Ray Kirby (1911 – 2002), hij koos de artiestenaam Pete Kirby. Hij speelde al diverse instrumenten, toen hij een Hawaiiaanse gitarist ontmoette, Rudy Waikiki, en leerde van hem de dobro-stijl die hem zo kenmerkte.
De eerste keer dat ik hem bewust hoorde, was op het dubbelalbum Will The Circle Be Unbroken, een project van countryrockband The Nitty Gritty Dirt Band (nl), een dubbelabum, opgenomen in 1971. Ze brachten veel legendarische countrysterren samen, en legden veel klassieke countrysongs vast. Beecher Ray Kirby wordt hier vermeld als Pete "Oswald" Kirby.

Ik denk dat hij nog bekender is als Bashful Brother Oswald oftewel "verlegen broer Oswald". Die bijnaam Kreeg hij in zijn tijd bij Roy Acuff and The Smokey Mountain Boys. Er kwam een zangeres bij de groep van Acuff, en er waren mensen die er schande van spraken dat zo'n jonge vrouw met zo'n groep mannen onderweg was. Acuff deed toen voorkomen alsof Kirby de broer was van Rachel Veach. Zie hier voor meer info.
Acuff vond ook belangrijk dat er grappen gemaakt werden bij de optredens, hier een kort voorbeeld met Kirby en Veach. Bij de video staat op Youtube ook meer info.

Rachel Veach & Bashful Brother Oswald - Have I Told You Lately That I Love You:


Dan kom ik eindelijk bij "de song van de rillingen". Die gaat over een trein, maar dan wel een bijzondere trein. Ik heb de song al eerder geplaatst in een andere versie, in 2017, maar die was nu verdwenen.
De song heette in 1882 eerst The Great Rock Island Route, naar die spoorlijn, en bevatte een lyrische beschrijving van het landschap langs de route.
Na enkele aanpassingen werd de titel The Wabash Cannonball. Het werd echt een klassieker, waarbij diverse artiesten hun eigen variaties maakten op de tekst.
Een van de eerste opnamen (1929) was van The Carter Family: Carter Family - Wabash Cannonball; een andere populaire versie (1936) was van Roy Acuff - The Wabash Cannonball: daarvan zijn meer dan 10miljoen exemplaren verkocht.

Er zijn veel theorieën over de oorsprong van "The Wabash Cannonball".
Utah Phillips stelt dat hobo's zich een mythische trein voorstelden die de "Wabash Cannonball" werd genoemd, een "dodenkoets" die bij de dood van een hobo verscheen om zijn ziel naar zijn bestemming te brengen. Vervolgens werd de song gecreëerd, waarbij tekst en muziek het verhaal van de trein vertelden.

Een hobo (nl) is een reizende werknemer, met name iemand die verarmd is. Vaak reisde de hobo (clandestien) met de (goederen)trein. De term is rond 1890 ontstaan in het (noord-) westen van de Verenigde Staten. In tegenstelling tot een zwerver of landloper, die alleen werkt als hij genoodzaakt wordt, of helemaal niet, is een hobo een reizende werknemer (vergelijk b.v. hannekemaaier of seizoensarbeider).

Een andere theorie stelt dat het nummer is gebaseerd op een sterk verhaal waarin Cal S. Bunyan, de broer van de houthakkende reus uit de Amerikaanse folklore, Paul Bunyan (nl), de hoofdrol speelt. Het is een soort Flying Dutchman (nl) verhaal, maar dan van de Amerikaanse spoorwegen.
Lang geleden werd die legende van de Wabash Cannonball genoteerd door de etnomusicoloog, archivaris en activist Alan Lomax (nl); ik vertaalde het vanaf deze stite.

De jongste van de Bunyan-jongens, Cal S. Bunyan, bouwde de wonderlijkste spoorweg ter wereld; de lijn Ierland, Jeruzalem, Australië en Zuid-Michigan. Het kostte de grootste staalfabriek van het land twee jaar, volgens een rooster van een zesendertig uur per dag en een werkweek van negen dagen om één spoorrail voor Cal te produceren. Elke dwarsligger was gemaakt van een hele sequoia.
De trein had zevenhonderd wagons. De trein was zo lang dat de conducteur op een tweecilinder, super-deluxe motorfiets reed om kaartjes te controleren. Hij ponste elk kaartje door er gaten in te schieten met een automatisch .45 geweer. De trein ging zo snel dat hij na een volledige stop nog steeds vijfenzestig mijl per uur reed.
Na twee maanden dienst was de dienstregeling versneld, zodat de trein een uur voor zijn vertrek op zijn bestemming aankwam.

Op een dag zei Cal tegen de machinist: "Geef haar alle snelheid die ze heeft." Dat betekende het einde van de I.J.A. & S.M. Spoorweg. De trein reed zó snel dat de stalen rails smolten door de wrijving en de dwarsliggers verbrandden tot as . . .
Toen hij op topsnelheid kwam, steeg de machine op als een vliegtuig en lanceerde zichzelf en de zevenhonderd wagons zó ver de stratosfeer in, dat de wet van de zwaartekracht ermee ophield.
Dat was jaren en jaren geleden, maar die trein snelt nog steeds door de ruimte en maakt waarschijnlijk nachtelijke sprongen tussen de sterren, bij Jupiter!

Hier is de versie, "live on Grand Ole Opry", die ik vond met "Bashful Brother Oswald" en Boxcar Willie, ook zo'n gerenommeerde oudgediende!

Boxcar Willie And Brother Oswald - Wabash Cannonball:


Ik noemde Bruce Duncan "Utah" Phillips al hierboven. Nee, ik had ook nog nooit van hem gehoord. Hij was vakbondsman, activist, folkzanger, verhalenverteller en dichter. Na zijn diensttijd in Korea, waar de na-oorlogse verwoesting zijn sociale en politieke denken bepaalde, reisde hij per trein door Amerika en schreef songs. Dit lijkt me een afspiegeling daarvan. (Een "bum" is een zwerver.)

Utah Phillips - Halleluiah I’m A Bum - 1981:

---

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Melody.
Afleveringen t/m ZOZ347 vind je bij Trees, en de afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij de oorspronkelijke initiatiefneemster Marja.

190707 - Niklas - Douchen en Werelderfgoed

De klokkenluider trok flink aan het touw, waarvan de knoop aan het eind wel de kop van een slang leek. Het gebeier van de grote klok deed de omgeving schudden. De appel viel niet ver van de kerktoren. Eva ving hem op, nam een hap en gaf hem door aan Adam. Toen die ook een hap nam kraaide de torenhaan driemaal.

Een warrig ZKV dat door het warme douchewater mijn hoofd binnenstroomde, nadat ik las:

De archeologische stad Babylon in Irak heeft de status van werelderfgoed gekregen van de VN-organisatie Unesco. De stad, die onder de naam Babel voorkomt in de Bijbel als goddeloze stad, werd al genoemd op een kleitablet uit de 23ste eeuw voor Christus. […] Babylon, ooit de grootste stad van de wereld, was het middelpunt van verschillende beschavingen.

Tja, de mens wordt goddeloos geboren, en veel ouders nemen kordaat de paplepel ter hand om die leemte in te vullen met een god naar keuze, gewoonlijk een plaatselijk gangbare.
Logisch doordravend, bedacht ik, dat goddeloosheid nu blijkbaar officieel is toegevoegd aan het Werelderfgoed.

190524 - WE300 - Aanslag

PlatoOnline's WE-300 schrijfuitdaging: schrijf een verhaal van exact 300 woorden, waarin het thema-woord niet voorkomt! Themawoord = Aanslag

Ik verwacht dezer dagen een blauwe envelop van de Belastingdienst, met de definitieve mededeling of ik moet bijbetalen of, hopelijk, iets terugkrijg. Wel moet ik eerst mijn briefopener even oppoetsen, want die is enigszins verweerd, er ligt een grauwsluier over het lemmet: die wordt de laatste jaren steeds minder gebruikt, wat dus het bestaan van de Postbezorging in gevaar brengt.

Als ik moet bijbetalen, wat een fikse domper op mijn welbevinden zal zijn, zal ik mijn frustratie onderdrukken, en niet met deze stevige, scherpe briefopener de Belastinginspecteur opzoeken en hem bedreigen, of zelfs te lijf gaan.
Het gevolg zou kunnen zijn dat er pijnlijke consequenties volgen voor ons huishoudbudget, en mogelijk zal mijn vrijheid geruime tijd ernstig worden beknot. Dat laatste zal mijn bewegingsvrijheid zodanig beperken, dat mijn conditie daaronder zal lijden.

En dat terwijl ik al een tijd mijn best doe om bedreigingen van mijn gezondheid uit te bannen: ik ben, inmiddels bijna 39 jaar geleden, al gestopt met het op de proef stellen, door middel van het roken, van het incasseringsvermogen van mijn longen.

Ik kan me dan beter afreageren op de toetsen van onze piano: die is toch al vals omdat we hem niet tijdig hebben laten stemmen, zodat het een verdriet voor onze oren zal zijn. Dit instrument is helaas overigens al van een zodanige leeftijd dat het stemmen, door het spannen van de snaren, de constructie in gevaar zou kunnen brengen.

Ach, we zullen de hoop blijven koesteren dat meneer de Belastinginspecteur deze bedreiging van onze gemoedstoestand in milde vormen giet of ons zelfs een vrolijk hupje doet maken als we de blauwe envelop openen...

180203 - ZOZ - Van droom tot deal

Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.

Ik begin met een "zwijmel" die werd aangedragen door Marijke. Ze vertelde me deze week, dat ze wakker was geworden uit een droom waarin een mysterieuze man een rol speelde.
Toen ze begon te vertellen, werd ik eerst een beetje achterdochtig, jaloers misschien. Maar ik was ontroerd toen ze vertelde hoe ze uiteindelijk mij daar vond, en de muziek die ze toen "hoorde" niet meer kwijtraakte.
Ze heeft dat verhaal uitgeschreven op haar eigen blog, Marijke's Poëzie en Proza. In dat verhaal heeft ze ook de video van die muziek geplaatst, met de tekst, die belangrijk is, in beeld.
Het is muziek van Kate Bush (nl), zelf ook wel enigszins mysterieus.

---

Kate Bush komt tot nu toe 5 keer voor in de "Zwijmellijst", twee keer met haar debuutsingle Wuthering Heights (nl), en een keer samen met Peter Gabriël (nl).

Uiteraard snuffel ik dan verder naar meer informatie. Zo ontdekte ik dat Kate ontdekt is door David Gilmour (nl) van Pink Floyd (nl).
Gilmour was in feite de vervanger van mede-oprichter, zanger, gitarist en songwriter van Pink Floyd Syd Barret (nl), die met zijn innovatieve en experimentele gitaartechniek veel gitaristen heeft beïnvloed, maar vrij plotseling helemaal uit de publieke muziekwereld verdween.

Het Pink Floyd album Wish You Were Here (nl) is grotendeels gewijd aan het gemis van Syd Barret. Zoals de titelsong, die ik ook plaatste als sluitstuk van, en uitgevoerd door hemzelf, de herdenking aan onze lieve vriend Willem Reitsema.
Dit eerbetoon, in akoestisch versie, aan Syd Barret is van zijn opvolger.

David Gilmour - Shine On You Crazy Diamond:


Terug naar waar ik mee begon: Kate Bush. Een andere clip, dezelfde song, die Marijke niet meer kwijtraakte. De titel vertegenwoordigt een gezegde dat ik ik van jongsaf heb onthouden: je moet altijd iets van de kwajongen in je bewaren! Kijk voor de clip met tekst op Marijke's Poëzie en Proza. Ik plaats hier zelf een live versie uit 1979.

Kate Bush - The Man with the Child in His Eyes (1979, Live):


Kate's relatie met David Gilmour komt bijvoorbeeld tot uiting in een gezamenlijke uitvoering van de Pink Floyd song Comfortably Numb (nl).

Kate Bush & Pink Floyd - Comfortably Numb:


Ook Kate Bush's Running Up That Hill (A Deal with God) (nl) is er in een versie samen met David Gilmour. De song is vaak verkeerd geïnterpreteerd, en de platenmaatschappij weigerde de oorspronkelijke titel. Kate zei er dit over (mijn vertaling):

Echt, wat ik probeerde te zeggen was, dat een man en een vrouw elkaar niet kunnen begrijpen, omdat we een man en een vrouw zijn. Als we nu eens van rol zouden kunnen wisselen, als we een tijdje in elkaars plaats zouden kunnen zijn, zouden we helemaal verrast zijn! [Lachjes] En ik denk dat het tot meer begrip zou leiden.
De enige manier die ik kon bedenken was eigenlijk... weet je, een deal met de duivel. En toen dacht ik, nou, waarom geen deal met God! Weet je, eigenlijk is het een veel krachtiger idee om God te vragen een deal met je te maken. Dus heet het voor mij nog steeds "Deal with God", dat was de titel.
Maar er werd ons verteld dat als we vasthielden aan deze titel, de song in geen enkel religieus land gespeeld zou worden. Italië, Frankrijk en Australië zouden het niet draaien. Ierland zou het niet draaien, en algemeen gesproken zouden we geboycot worden puur en alleen omdat het woord God in de titel stond.

Kate Bush & David Gilmour - Running Up That Hill (Live 1987):


Ach, dat zouden wij af en toe ook even kunnen gebruiken, en sluit in die zin wel weer mooi aan bij Marijke's droom...

151025 / 151027 : Twee Rondjes Drenthe

Zondag j.l. besloten we te gaan genieten van de prachtige Indian Summer, door een rondritje te maken door de omgeving en hier en daar even te wandelen.
Drenthe heeft veel mooie landschappen te bieden, vooral nu met de al ruim aanwezige herfstkleuren, terwijl er tegelijkertijd nog veel groen is.
Door mijn fietstochten ken ik veel landweggetjes, waar je goed kunt rijden en waar het nooit druk is. Deze keer was het soms een misrekening, omdat heel veel mensen ook besloten hadden om te genieten van deze prachtige najaarsdag. Ook kwamen we dermate grote groepen wandelaars tegen, dat het wel een georganiseerd evenement moet zijn geweest.
Ergens in het midden van Drenthe stopten we om een wandeling te maken.

Het landelijke gebied toonde zich van zijn beste kant in de zon, die ondanks de wolken toch de boventoon voerde, en de bossen diepe schaduwen liet maken.

Dat de herfst begonnen is, was overduidelijk. Paddestoelen en afgevallen eikels in de berm. De eikenbomen maakten dat het lopen aan die kant van de straat af en toe op rolschaatsen leek.

Op de akkers was men druk bezig met aardappelrooien. Dat kan tegenwoordig gewoon op zondag, met de grote machines. Ik herinner me nog de tijd dat boeren met gekromde tenen zaten omdat ze niet op zondag mochten werken vanwege de Wet Op De Zondagsheiliging of Zondagsrust, terwijl er voor de maandag pestweer voorspeld was, dat de oogst ernstige schade zou toebrengen.
Terwijl ik dat nog maar eens overwoog, genoot Marijke heerlijk van de zon!

De koeien trokken zich er ook niets van aan, en liepen heerlijk te grazen, ook een vorm van oogsten. Ze hadden zelfs geen oog voor het schitterende lijnenspel van zonlicht door de bomenrijen naast hen.

Uiteindelijk kwamen we ook nog terecht in een Drentse stad met veel historie: Coevorden. Daar was het bepaald geen koopzondag, de straten waren leeg.
Maar we waren wel aan iets eetbaars toe, dat was verkrijgbaar. Op de Markt aangekomen, zagen we een bord waarop stond aangekondigd dat er Snert op het menu stond!
Marijke zocht er vast een plekje, terwijl ik op zoek ging met een missie: er zou bij de Tourist Info een pas verschenen gedichtenbundel verkrijgbaar zijn: "DichterBij Zweeloo".

Zweeloo (lees Aalden) en Coevorden hebben beide een plaats in mijn eigen geschiedenis: toen ik in Zweeloo woonde, fietste ik 3 jaar lang naar de LTS in Coevorden. Toen was Zweeloo een zelfstandige gemeente, nu ingedeeld bij Coevorden.
Ik werd attent gemaakt op die bundel door mijn eerste vriendinnetje, die destijds een ander verkoos. Van haar moeder staan drie gedichten in die bundel. Het gedicht over de ijsbaan, waar ze me met een knipoog op attent maakte, is van een andere dichter, een leeftijdgenoot die ik persoonlijk ken, zoals meerdere van die dichters.

Mijn band met Coevorden is meermalen hernieuwd, doordat ik het gedicht voor de tentoonstelling Picardtprent van 2000 heb mogen schrijven, met een gedicht de tentoonstelling van Eugénie Godefroy-Werners (inmiddels overleden) in Galerie Het Arsenaal heb mogen openen, een gedicht heb gemaakt voor de opening van het eerste lichtkunstproject in de voormalige Watertoren, en gedichten heb voorgedragen bij de opening van het project "De reis van de Steen", nabij de Markt.

Nadat ik van achter het raam van het restaurant nog een foto heb gemaakt van Het Arsenaal, waar o.a. de Bibliotheek en de Tourist Info zijn gevestigd, lopen we langs de fontein met het beeld van de Ganzenhoedster en haar ganzen, terug naar de auto en begeven ons naar huis.

Nu is het dinsdag en kom ik pas aan publiceren van het verslag toe. Het beloofde zonnetje bleef helemaal weg en de temperatuur viel ook tegen, maar er was weinig wind. Toch trok de ergste mist al snel op, en zeg nou zelf: deze omstandigheden leveren ook mooie sfeerbeelden op!

151011 – Piramides, elektronica en ZKV

Ik heb op de Universiteit in Groningen gezeten. Letterlijk. Als het gebouw niet inmiddels was afgebroken, zou ik nog precies de plek kunnen aanwijzen in die dakgoot, 20 meter hoog.
Ik ben toch nog goed terechtgekomen.
Toen ik daarna op sollicitatiebezoek ging, testte mijn toekomstige chef mijn geschiktheid door te beginnen over een relaisschakeling. Ik had weleens met een relais gewerkt, maar niet met de complexe piramideschakelingen die daar toegepast werden.
Hij begon een schema te tekenen. Al snel reageerde ik met: "Ah, net zoiets als een rangeerterrein!", en ik was aangenomen bij het bedrijf waar ik 34 jaar gewerkt heb.

---

Inspiratie voor bovenstaand verhaal kwam vanmorgen onder de douche, dat wil zeggen: een gedachtenstroom waarvoor de vorm zich aan mij opdrong vanuit een bijeenkomst met A.L. Snijders, die we gisteren hebben bezocht. Die hield het midden hield tussen een interview, een lezing, een workshop en een vertelsessie.
A.L. Snijders wordt geroemd als "de koning van het ZKV", het Zeer Korte Verhaal. Daarnaast is hij een geboren verteller, kenner van taal en literatuur. In een grijs verleden heb ik een workshop "columns schrijven" van hem gevolgd.
De aankondiging vermelde dat A.L. Snijders zou worden geïnterviewd door Joep van Ruiten in de Bibliotheek van Emmen.
Het interview was naar aanleiding van de campagne Nederland Leest" in november, waarvoor dit jaar A.L. Snijders een bundel korte verhalen heeft samengesteld. Geen eigen werk; een bloemlezing. Voor november was hij al helemaal volgeboekt, zodoende kregen wij in Emmen de primeur van zijn tournee.