160731 - Niklas - Heksen wegen

Naar de Heksenwaag (FB) in Oudewater geweest.
Ofschoon hekserij en toverij achterhaalde begrippen zijn, zijn er nog steeds zweverige types die zich verenigen in pogingen om de geheimen van die duivelskunsten te achterhalen.
Ik heb ik me laten wegen op die heksenwaag, en een certificaat gekregen dat ik geen heks ben!

Tja, dacht je nou werkelijk dat een echte heks géén manier had om te voorkomen dat hij te licht bevonden wordt...?

160730 - ZOZ - Van heksen, leeuwen en jazz

Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

We waren deze week een dag op stap met (schoon)zus en zwager, een jaarlijkse traditie. We bezochten het Heksenmuseum, in de oude Heksenwaag in Oudewater (ook heksen gaan met hun tijd mee: aanwezig op Facebook).

De Heksenwaag is gevestigd aan de Leeuweringerstraat, en dat associeerde ik met Facebookvriend en collega van lang geleden, Jan Leeuwinga (FB).

Ik stuurde die foto op: "Jan, ik zag gisteren in Oudewater een straatnaambord, dat me aan jou deed denken. Dat heb ik dus gefotografeerd; het zit aan de gevel van... de Heksenwaag!"
Dit was zijn reactie:

Jan heeft, denk ik, basgitaar leren spelen in de wieg, want de zoekfunctie van Historisch Emmen geeft nogal wat resultaten voor hem.
In de tijd dat we bij hetzelfde bedrijf werkten, speelde hij bij de legendarische Emmer band Human Orchestra. Ze maakten twee singles, de eerste was een succes, de tweede niet. Deze clip van de eerste, "Met uniek fotomateriaal uit de periode 1969-1971".

Human Orchestra - The Silly One:


De Heksenwaag geeft een Lesbrief (pdf) uit voor kinderen vanaf 11 jaar, want hoe er destijds werd omgegaan met mensen die verdacht werden van hekserij of toverij, is barbaars! Dat begon al bij de methoden om te bepalen of iemand heks was.
En dat vaak na een enkele verdachtmaking door een simpele onbenul, of door iemand die iets tegen je had. Of doordat iemand een hetze had georganiseerd.

Heksenvervolging gebeurde in Europa op grote schaal van ongeveer 1450 tot 1750. Men dacht dat heksen een verbond met de duivel hadden gesloten, en met diens hulp streken uithaalden. Daarom moesten ze worden uitgeroeid, vond men.
De toenmalige equivalenten van politie, wethouders en niet te vergeten: geestelijken, speelden een belangrijke rol bij de processen. Het was niet ongewoon dat er vals werd gespeeld bij het veroordelen van "heksen"!
Daaraan dankte de Heksenwaag zijn reputatie van betrouwbaarheid: er is daar nooit iemand "te licht bevonden".

In de Docentenhandleiding (pdf) bij de Lesbrief staat: De lesbrief leent zich voor geschiedenisonderwijs maar kan tevens gebruikt worden voor projecten over pesten..

En denk niet dat er vandaag de dag niemand meer in hekserij of toverij gelooft. En dat niet alleen in Afrika, waar albino's hun leven niet zeker zijn, omdat aan hun onderdelen magische krachten worden toegeschreven! Daarom heb ik me maar laten wegen, en ik heb nu een certificaat dat bewijst dat ik geen heks ben!

Terug naar Jan Leeuwinga. Hij speelt tegenwoordig in de band BLAUWD. Ze stellen zelf op hun site de leden voor: Wie is BLAUWD en wat ze doen: Wat is BLAUWD.

Ze treden op bij jeugdsozen (en let ook even op de baspartijen!), zoals Blanko in Emmen: BLAUWD - Luisterend oor, in het theater - De Muzeval (inmiddels vervangen door het Atlas Theater): BLAUWD - Het leven is nooit saai, of bij de MondayNight Music Club in café De Brasserie: BLAUWD - Lekker dier.
Of in Rue de la Gare, het sfeervolle café, waar ik met onze toenmalige dichtersgroep ook een aantal keren heb opgetreden. Die is daar zelfs opgericht!

BLAUWD - Mooiste vrouw van de wereld:


Toen ik naar Jan's FB-pagina ging, stond daar een video uit een heel ander muzikaal idioom: de jazz, met een paar namen die ik ken, zonder dat ik zoveel weet van jazz.
Het is een video uit 1952, ik denk dat dat een tijd was waarin veel ontwikkelingen plaatsvonden in een groot deel van de wereld, zowel op maatschappelijk als cultureel terrein, relatief kort na de Tweede Wereldoorlog. De twee hoofdpersonen worden wel de vaders van de Bebop (nl) genoemd.
Dit zou de enige "live" video-opname zijn met Charlie Parker.

Charlie Parker & Dizzy Gillespie - Hot house:


Volgens een van de reageerders onder deze clip is de volledige informatie:
The Charlie Parker Quintet featuring Dizzy Gillespie perform "Hot House" at Dumont Television Studios in New York City on February 24, 1952.
Featuring: Charlie Parker (nl) - alto sax; Dizzy Gillespie (nl) - trumpet ("de trompettist met de bolle wangen"); Dick Hyman - piano; Sandy Block - bass; en Charlie Smith - drums (over wie ik niets eenduidigs kon vinden).

Interessant vind ik, dat Parker intensief klassieke muziek bestudeerde en erg geïnteresseerd was in de muziek van Igor Stravinsky (nl). Daarmee is weer duidelijk, dat muziek genre-grenzen overschrijdt.

Parker kreeg de bijnaam "Yardbird" of kortweg "Bird". Dat leidde tot titels als "Yardbird Suite", "Ornithology", "Bird Gets the Worm", and "Bird of Paradise".
Voor hipsters en later de Beat Generation, was Parker de personificatie van de jazz-musicus als compromisloze artiest, en eerder intellectueel dan entertainer.

Al in zijn jeugd ontwikkelde Parker, tijdens de ziekenhuisopname na een auto-ongeluk, een morfine-verslaving, die overging in een heroïne-verslaving. Hij bleef zijn hele leven gebruiken, en dat is mede de oorzaak van zijn vroege dood...

160625 - Fietsen langs de Waal

Mijn plan was om een klein stukje te gaan fietsen op een favoriete route: langs de Waal. Om te beginnen oostelijk van Tiel door de uiterwaarden, trappetje op en de Willem Alexander-brug over.

Dan met het nieuwe pontje Wamel - Tiel terug. Als het mooi ging, doorfietsen naar de pont Heerewaarden - Varik. Er was een nogal stevige wind voorspeld, west 4. En daar zou ik dus wind tegen hebben.

Bovenaan de veerweg in Wamel, nam ik even pauze om te eten, en besloot om door te rijden, want het ging best lekker. Een foto van de nieuwe pont "Pomona" kwam er niet van, dus dit is er nog een van vorig jaar, de "Hendrikus".

Er kwam een "ouder echtpaar" ook bij de bankjes pauzeren. We raakten aan de praat, en ik vertelde mijn afgelegde route en het plan om bij Varik weer naar de overkant te gaan.
Daar kwamen zij net vandaan, op hun elektrische fietsen. "O, ik doe het nog op eigen kracht", zei ik. "Maar wij zijn ook al een dagje ouder", zei mevrouw. "Weet u hoe oud ik ben?" "Dat bedoel ik", zei meneer. Mevrouw keek eens beter, en schatte me op 65. Ik zei: "Ik doe mijn helm even af, om de verwarring groter te maken." Nu schatte ze me op 55. Ze was hogelijk verbaasd toen ik mijn 73 jaren bekend maakte. Meneer grinnikte: "Ja, zoveel haar heb ik niet meer, en ook die kleur niet!" "Wij zijn 75", zei mevrouw. We hebben elkaar nog een fijne dag gewenst toen ik verder ging.

Ik ontdekte nu dat het opmerkelijke object, dat ik op mijn fietstochten in eerdere jaren ook al had gezien, een kunstwerk is uit het project "Bakens aan het water". Het bevindt zich in een plas bij Bato's Erf, een natuur- en recreatiegebied op het terrein van een oude steenfabriek.

Even verderop was ik bij het weggetje naar de pont Heerewaarden - Varik. Het fietsen ging eigenlijk te lekker om al naar huis te gaan, en ik had nog maar ca. 30 km afgelegd. De tegenwind (kracht 4 was voorspeld) viel me mee, ook bovenop de dijk zonder beschutting. Ik besloot door te gaan, en belde Marijke dat het ruwweg nog 2 uur zou duren voor ik thuis was.
Een aantal dagen geleden had ik wel dit voetveer genomen, maar toen maakte ik het rondje "tegen de klok in".

Van bovenop de dijk zag ik het reuze interessante Bezoekerscentrum De Grote Rivieren, waar we een aantal keren geweest zijn. Het Fort Sint Andries, even verderop, is ook een boeiende locatie die we al meermalen hebben bezocht. Maar ik reed er voorbij en passeerde de Sluis St. Andries in het kanaal tussen Maas en Waal, waar beide rivieren elkaar bijna raken.

Dan langs het mooie plaatsje Rossum (nee,, heeft niets te maken met Maarten van Rossem!), naar Hurwenen.
Daar pauzeerde ik vlakbij de bekende ooievaarskolonie die "woont" in de zuidelijke grote hoogspanningsmast waar de hoogspanningsleiding de Waal kruist.

Ik dacht er meer nesten te zien dan vorig jaar. Een paar ooievaars stortten zich naar beneden en staken de Waal over, om daar in de uiterwaarden te fourageren.
Een fietsend stel passeerde, en hoorbaar enthousiast over de nesten in die mast stopten ze even verderop om foto's te maken.

Toen ik de Martinus Nijhoff-brug naderde, besloot ik om een van mijn zeldzame selfies te maken. Beetje als bejaarde fiets-ijdeltuit.

Onderaan de oprit naar de brug, stonden het langsfietsende stel van de ooievaarsmast het fietsknooppuntenroutebord (hoeveel punten voor dit woord?) te bestuderen.
Gezien hun enthousiasme, besloot ik hen te vertellen dat na onderhoud aan de mast, de nesten zorgvuldig worden teruggeplaatst. Dat vonden ze hartstikke interessant!

Ik fietste de brug over en na Waardenburg nam ik weer even een proviandpauze op een bankje, mijn laatste Snelle Jelle. Dat stuk is een grindpad, maar een mooie omgeving!

Uit een wandelpad van het landgoed bij kasteel Waardenburg kwamen een man en twee dames, die vroegen of ze bij me op het bankje mochten zitten. Ook dat werd wel een leuk gesprek, toen ze zich aan het uitzicht wijdden en zich afvroegen of dat nou de brug bij Zaltbommel was. Waar ik zojuist overheen gekomen was.
Toen het "ooievaarsechtpaar" langsfietste en uitbundig groette, kwam het gesprek met de wandelaars ook weer op het terugplaatsen van de ooievaarsnesten.

Weer op gang gekomen, haalde ik het fietsende echtpaar weer in, en vertelde in het voorbijgaan, dat ze de ooievaarsmast een eind verderop ook weer zouden kunnen zien, en die informatie bleek in dankbare aarde te vallen.
Ze moesten daarvoor nog wel doorfietsen tot Heeselt, en ik weet niet of ze dat gedaan hebben.

Deze foto bij Heesselt laat duidelijk zien dat de twee laatste masten op de oevers aanmerkelijk hoger zijn. Ik heb weer genoten van mijn fietstocht, en kwam, met 66 km op de teller, "moe maar voldaan" thuis!

160723 - ZOZ - Van zangers en schrijvers

Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Door een gedicht van Annie M.G. Schmidt bij een Facebookvriendin, kwam ik langs de wonderlijke wegen van associaties en herinneringen bij een mooi project uit vervlogen tijden, dat werd bedacht en georganiseerd door Ad Visser, destijds vooral bekend als presentator van het radioprogramma Superclean Dreammachine en het TV-programma Toppop.

Die vriendin plaatste dat gedicht omdat ze een buitentemperatuur gemeten had van 38°C!
Van dat gedicht vond ik een op locatie voorgedragen versie door deze jongedame, die ik te leuk vond om hier niet te plaatsen.

Roosje Somers - Pas op voor de hitte (Annie M.G. Schmidt):


"Zing je moerstaal" was een LP, die werd uitgebracht als boekenweekgeschenk in 1976, met nummers geschreven door Nederlandse literaire schrijvers en uitgevoerd door Nederlandse popmusici. De bedoeling zal geweest zijn om te laten horen en zien, dat Nederlands geschikt is voor meer dan oubolligheid en smartlappen.

Dat toverde in mijn brein een linkje tevoorschijn naar "Juffrouw Nifterink", geschreven door Simon Carmiggelt en gezongen door Robert Long; deze video komt uit een interview in het programma "Een Groot Uur U" met Simon Carmiggelt, ter gelegenheid van zijn 65ste verjaardag. (Meer op Schrijversinfo).

Robert Long - Juffrouw Nifterink (Simon Carmiggelt):


Dan een clip met Drs. P., die het begin zingt van "Sober Leven" van Nico Scheepmaker, en dan de LP aanprijst.
Drs. P. - Sober Leven (Nico Scheepmaker):


In de volgende clip ontmoet Ad Visser's Toppop, zijn project Zing je Moerstaal.

Focus - Avondrood (Jules Deelder):

Dan een lied dat ik muzikaal nog steeds één van de mooiste vind van dit project. In de tijd van Mouth & McNeal had Sjoukje al laten horen wat ze kon, maar solo kon ze het misschien wel beter. Mouth, oftewel Willem Duijn streek later in onze omgeving neer en heeft mij nog eens geïnterviewd over een actualiteit voor zijn programma bij Radio Emmen.

Maggie MacNeal - Terug naar de kust (Theun de Winter):

Tenslotte een combinatie die ik interessant en onverwacht vond, Hans Dorrestijn en Peter Koelewijn. Uiteraard een tekst met onvergelijkelijke Dorrestijnse humor.

Peter Koelewijn - Perpetuum mobile (Hans Dorrestijn):


Voor geïnteresseerden, hier een link naar de complete tracklist van de LP Zing je moerstaal.

160716 - ZOZ - Van Mensen en Multiculti

Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

In Emmen wordt jaarlijks het multiculturele Full Colour Festival georganiseerd. Dit keer werd het vroeger in het jaar gehouden vanwege slechte ervaringen met het weer op de traditionele tijd. Muziek, lekkere hapjes en drankjes, en gezelligheid uit alle windstreken.

Ergens eind '90-jaren heb ik op zo'n feestdag, die niet verregende, iets gedaan dat ik sinds mijn kindertijd niet meer gedaan had: achter de muziek aan lopen. Een muzieksoort waarvan ik om onverklaarbare redenen een ontiegelijk blij gevoel kan krijgen: een steelband. Een groep mensen die speelt op instrumenten die (oorspronkelijk) gemaakt zijn van olievaten, waarvan de bodem zodanig is bewerkt dat er verschillende klanken aan te ontlokken zijn door er op te slaan.
Destijds was het een wandelende steelband, maar helaas heb ik van die band geen gegevens meer kunnen achterhalen.

Nu was er de Bijlmer Steel Band. Niet wandelend, maar op een podium, met dezelfde blijmakende muziek. Dit was lange tijd de jongste steelband van Nederland. De wind was sterk, dat is af en toe te horen in deze clip.

Bijlmer Steel Band - You are not alone (Full Colour Festival Emmen 2010):


Dit nummer van Michael Jackson is in België onderwerp geweest van een heuse rechtszaak over plagiaat: het zou in belangrijke mate gekopieerd zijn van een melodie die twee Belgische broers hadden laten registreren bij de Belgische variant van BUMA/STEMRA. De procedure heeft 12 jaar geduurd, en (alleen) in België hebben de broers gelijk gekregen.
Raar? Auteursrecht valt in de categorie Intellectuele Eigendomsrechten, net als b.v. patenten. Wij hebben ooit een akkefietje gehad met een Amerikaans bedrijf, dat claimde dat een principe dat wij al heel lang toepasten, inbreuk maakte op hun patent. Om kort te gaan, onze octrooigemachtigde concludeerde, dat dat bedrijf geen poot had om op te staan. Toch adviseerde hij om een schikking te treffen met dat bedrijf, omdat de procedures waarschijnlijk veel geld zouden kosten, terwijl de uitslag twijfelachtig zou zijn vanwege de juryrechtspraak in Amerika, waarbij het chauvinisme sterker zou zijn dan de deskundigheid...

De Bijlmer Steelband heeft een breed repertoire, waaruit ik nu iets klassieks laat horen.
Bijlmer Steelband - Beethoven 5th:


Van oorsprong komt deze muziekvorm uit Trinidad & Tobago, ook de bakermat van de Calypso. (Leo Beenhakker is er bondscoach geweest!)

Ken je nog The Banana Boat Song, ook bekend als Day O (versie uit 1956) van Harry Belafonte?
Dit begint met een andere versie: de enige marcherende militaire steelband ter wereld, tijdens de Taptoe in Edinburgh in 2014.

Trinidad and Tobago steel marching band - Caribische medley:


Dat steeldrums voor allerlei soorten muziek bruikbaar zijn, laten twee uitvoeringen van songs van (ex-) Beatles (resp. John Lennon en George Harrison) horen.

Steel Band Cuba - Imagine:


Dover Steel Drum Band - Here Comes The Sun:


Van recenter datum is Daft Punk - Get Lucky (ft.Pharrell Williams & Nile Rodgers). Daarvan vond ik ook een cover van een steelband, uit Saint-Herblain in Bretagne.

Soda Steel Band - Get Lucky (Daft Punk):


Wat mij opviel bij het zoeken naar en bekijken van clips met steelbands, is, dat er zoveel jongeren enthousiast bezig zijn met deze muziekvorm!

Tot slot terug naar de Bijlmer. Mr. Steel is de artiestennaam van steeldrummer/entertainer Kenneth Goddard. Uit zijn biografie: Als kleine jongen maakte hij zijn eerste steeldrums van conservenblikken. Acht blikken met elk een andere klank, samen de toonladder van C, waarop hij zijn eerste liedjes speelde. Op het kerstfeest van de lagere school verbaasde hij het publiek door een heel kerstrepertoire op zijn zelfgemaakte instrument te spelen.
Humor heeft hij in elk geval, vind ik!

Mr. Steel - De duivel ging naar de Bijlmer:


Ach, de Bijlmer zal zijn charmes hebben, geef ons toch maar Emmen:

Marijke op het nieuwe centrumplein in "de slechtste stad om te wonen", hahaha!

1600714 - WE300 - Ontgroenen

Geschreven voor de WE300-uitdaging van PlatoOnline voor Juni/Juli 2016.
De uitdaging: een verhaal van precies 300 woorden met het woord 'Ontgroenen' als onderwerp.
Het themawoord mag in het stuk niet genoemd worden.

---

Nee, ik heb het niet over ouderejaarsstudenten die nieuwelingen meer of minder sadistisch vernederen, en dat ludiek noemen. Zoals op de Grote Markt met een aardappelschilmesje onkruid tussen de kleine basaltkeitjes weg laten krabben, zonder kniebescherming. Dat noemden ze dan een ludieke opdracht.

Ik ga het hebben over Herbert, die door het nog groene graan waadde, langs een spoor waar hij met de trekker gereden had. Daar liep het gemakkelijker, het graan kwam tot aan zijn navel. Waar het nog rechtop stond althans, want er waren stukken platgeslagen, dat had hij uit de verte al gezien. Dat vond hij vreemd, want zó slecht was het weer nou ook weer niet geweest, het leek steeds goed te groeien.

Hij kwam bij een groter platgeslagen gedeelte. Het lag echt helemaal vlak tegen de grond. Als het door het weer kwam, was er altijd variatie: soms een stuk plat maar ook stukken die maar half neergeslagen waren, een warrig, golvend geheel.
Zo'n plek had altijd grillige countouren - nu was er een abrupte overgang van rechtop staand en vlakliggend graan, met regelmatige omtrekken.

Herbert stond te laag om het hele veld te overzien, maar in zijn herinnering verschenen foto's uit de media: graancirkels...! Hij had erover gelezen, gehoopt dat zo'n oogstvernieling hem bespaard zou blijven. Of de oorzaak nou het weer was, of bezoek van buitenaardse wezens met UFO's.

Hij liep hoofdschuddend terug naar de rand van de akker. Hè? Hoorde hij vlakbij iemand niezen? Bewoog daar iets?
Met een paar stappen was hij bij die plek en stond tegenover een knaap in legergroen tenue. Hij greep de knaap bij zijn jas, maar die rukte zich los en struikelde er vandoor, terwijl hij riep: "Niburu! Niburu!". Met de groene jas in zijn hand mompelde Herbert: "Ik haal Castor, dan zoeken we die vandaal!"

160709 - ZOZ - Van keizers en boulevards

Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Onlangs plaatste mijn dochter een videoclip op Facebook, die ik zeer kon waarderen, maar mij door de titel eerst op het verkeerde been zette.
De (naam van de) band kende ik niet, en de titel associeerde ik met iets heel anders dan deze song: een festival, waarvan de omschrijving mij destijds nogal aansprak. Dat festival blijkt al geruime tijd geleden een andere naam te hebben gekregen.

Bij het zoeken naar informatie was het eerste dat ik las, dat de naam van de band niet moest worden verward met een Japanse nationale feestdag, die oorspronkelijk was gerelateerd aan de verjaardag van keizer Hirohito (nl).
Bij sommige Nederlanders, en met name Indische Nederlanders, wil het bloed nog weleens gaan koken bij het horen van die naam, vanwege zijn rol in de Tweede Wereldoorlog. De man schijnt overigens nogal wereldvreemd te zijn geweest, omdat hij nooit in aanraking kwam met "gewone mensen", en hij was erg gecharmeerd van planten.
De dag werd, na de troonsbestijging door de huidige keizer Akihito (nl), hernoemd van "verjaardag van de keizer" tot, op z'n Engels, Greenery Day, of op z'n Nederlands: Dag van het Natuurgroen, en in 2007 verplaatst naar een andere datum, 4 mei.

De band heet Green Day (nl), en de songtitel is " Boulevard Of Broken Dreams" (nl).
Green Day - Boulevard of Broken Dreams (Armstrong/Green Day):


Dat "Boulevard Of Broken Dreams" een titel is met potentie en aantrekkingskracht, mag blijken uit de lijst met mogelijke doorverwijzigingen, waarvan de eerste uit 1933! (In de Nederlandse Wikipedia kan de lijst toch echt summier genoemd worden...)

Ach ja, gaan we niet allemaal de wereld in met verwachtingen, die vaak eigenlijk dromen zijn? Die kunnen gemakkelijk stukvallen.

Het was ook de naam van een festival waaraan ik dacht. Het bestond van 1984 tot 1987 onder die naam, en heette daarna "De Parade". Momenteel doet De Parade Den Haag aan, zie het programma op de website.

Greenday's zanger Billie Joe Armstrong schreef zijn versie rond deze titel tijdens een onderbreking van de opnamen van het album "American Idiot". Tijdens een wandeling in New York zag hij een poster van James Dean, en daaraan ontleende hij de titel.
Die poster behoort tot een reeks schilderijen door Gottfried Helnwein (nl).
In eerste instantie schilderde hij Nighthawks van Edward Hopper na, maar met populaire showbizz-figuren: James Dean (nl), Humphrey Bogart (nl), Marilyn Monroe (nl) en Elvis Presley (nl). Ook de door hem geschilderde posters met James Dean en de iconische scene met Marilyn op het ventilatierooster van de Metro droegen de titel Boulevard of Broken Dreams.

Met die prenten heeft iemand een filmpje gemaakt, en daar een andere muzikale interpretatie bij gebruikt.
The Mule Newman Band - Boulevard of Broken Dreams (Newman):


Zoals genoemd, was de eerste verwijzing naar 1933, de song Boulevard of Broken Dreams, geschreven door Al Dubin (nl) en Harry Warren, in 1934 gezongen in de film Moulin Rouge door Constance Bennett. Die versie is niet op de plaat gezet.

Van de ruim 20 genoemde coverversies kies ik er een uit 1939 van Frances Langford (nl), o.a. bekend van haar tournees met Bob Hope (nl), om tijdens de Tweede Wereldoorlog militairen te verpozen. Ze zingt hier bij het orkest van Harry Sosnik.

Frances Langford - Boulevard of Broken Dreams (Dubin/Warren):


Een instrumentale, jazzy versie vond ik van Pete Smyser, waarvan ik bijzonder vind dat hij o.a. speelt op een 7-snarige gitaar.

Pete Smyser quartet - Boulevard of Broken Dreams (Dubin/Warren):


Tenslotte ga ik terug naar de Rock 'n Roll, met weer een andere interpretatie van de titel Boulevard of Broken Dreams. De schrijver Andy McCoy zegt hierover: "The song is about junk (drugs). Used to take 'em back in the day. It's about the illusions, with which it all starts, but eventually it leads to broken dreams, when you notice where using them has taken you."

Hanoi Rocks - Boulevard of Broken Dreams (Andy McCoy):


Andy McCoy is de artiestennaam van Antti Hulkko, lead guitarist en zanger van de Finse Rockband Hanoi Rocks, die actief was van 1979 tot 2009, met een onderbreking van 1985 tot 2001, nadat hun drummer was verongelukt.
Hun versie van Boulevard of Broken Dreams staat op hun album Two Steps From The Move.

160704 - Niklas - Week nummer

160702 - ZOZ - Van Halen tot Fitzgerald

Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Ik ben niet zo in de stemming om te zwijmelen. Niet dat er deze week niets leuks of interessants langskwam, maar de balans hangt een beetje de andere kant op. Daarbij komt dat ik moe ben.
Je zou bijna kunnen zeggen dat het huilen me nader staat dan het lachen, ofschoon er geen sprake is van persoonlijk leed, maar wel leed dat "vlakbij" gebeurt. Dus maar bijpassende titels gezocht.

Als eerste kwam Van Halen (nl) bij me op, met een titel van hun debuutalbum.
De Amerikaanse band rond twee in Nederland geboren broers, gitarist Eddie (nl) en drummer Alex (nl) Van Halen.
Hun vader was saxofonist en klarinettist Jan van Halen, die tot 1962 in de Luchtmachtkapel speelde. Hun moeder Eugenie van Beers was een Indisch-Nederlandse van Javaanse afkomst. Ze kwam uit Rangkasbitung (nl), waar Multatuli, pseudoniem van Eduard Douwes Dekker, inspiratie opdeed voor zijn belangrijke boek Max Havelaar (nl).

In de wisselende bezettingen zijn Eddie en Alex vaste waarden. Zanger David Lee Roth (nl), die er in het begin bij was, maakt voor de derde keer deel uit van de groep. Bassist is momenteel Wolfgang Van Halen, zoon van Eddie.
Deze uitvoering is van de oorspronkelijke bezetting, met bassist Michael Anthony (nl).

Van Halen - Jamie's Cryin':


Een tweede titel die zich aan me opdrong, was Cry Me a River (nl), niet te verwarren met de gelijkluidende titel van Justin Timberlake.

De eerste die een succesvolle opname maakte van deze song was Julie London (nl). Deze clip is uit de filmklassieker "The Girl Can't Help It" uit 1956.

Julie London - Cry Me A River:



Veel artiesten hebben deze song opgenomen, zo ook iemand waar ik een zwak voor heb, Joe Cocker (nl), die het wat pittiger aanpakte.

Joe Cocker - Cry Me A River (Live in Dortmund):


Oorspronkelijk schreef Arthur Hamilton het als een jazzy blues-ballad voor een film, te zingen door Ella Fitzgerald (nl), maar de song haalde de film niet. Daarna maakte Julie London het dus tot een succes. Later nam Ella Fitzgerald de song toch op, en ik vind het de ontroerendste versie hier gepresenteerd. Als bewegend beeld alleen de tekst.

Ella Fitzgerald - Cry me a river:


Nou, wateroverlast genoeg voorlopig...