141227 - ZOZ - Kerstbalorigheid

Wie mee wil doen met (of luisteren naar) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Toen ik aan deze aflevering begon, was ik even genoodzaakt om alles zoveel mogelijk met één hand te doen, vanwege een ontsteking in mijn schouder. Door de medicijnen is het vrijwel genezen. Omdat de volgende ZOZ op "3e kerstdag" verschijnt en ik er de kerstdagen niet aan toe kom vanwege "full house", heb ik mijn bijdrage vantevoren gemaakt en minder uitgebreid dan anders (de songtekst had ik al).

Voor wie het helemaal gehad heeft met die kerstdagen (en ook voor andere geïnteresseerden, hoor), gooi ik het even over een andere boeg.
Ik heb een tijd gehad dat ik "dat kerstgedoe" ervoer als nep-gezelligheid en hypocrisie, terwijl in de wereld om ons heen gewoon dezelfde ellende doorging. Ik zou me het liefst verstoppen in mijn hok. Toegegeven, ik zat toen niet goed in mijn vel en droeg al het wereldleed op mijn schouders.

Nu zit ik anders in mijn vel en kan genieten van wat wij wèl hebben, en dat wordt me niet meer afgepakt door het wereldleed, dat inderdaad gewoon doorgaat.
Want tja, blindstaren op etnische en religieuze verschillen en uitbuiting daarvan door politieke en geestelijk leiders vind je overal en altijd. En waar dat toe kan leiden zien we in de geschiedenisboeken en in ons dagelijkse nieuws.
Echte vrede kan er pas komen als iedereen het eens is over het concrete doel waar de mensheid naartoe wil, en over een eenduidige manier waarop dat bereikt kan worden.

Toch is er iets van die balorigheid gebleven, en spreekt de christelijke verhaallijn van kerst mij niet meer aan, er hangen nog wel symbolen van bij ons in de kerstboom, en één ervan plaatste ik op Facebook:

Ook bij ons heeft het kribbige kindeke zijn hangplek weer ingenomen:

Voor vandaag heb ik een song gekozen, die door een Texaan van Joodse afkomst geschreven is. Het is een veelzijdig man, die niet bang is om af en toe op een paar tenen te gaan staan. Hij wordt muzikaal gerangschikt in de Country-hoek. Hij noemt zich Kinky Friedman.
Er is geen Nederlandse Wikipedia-pagina over hem, maar hij wordt er wel op een aantal pagina's genoemd. Hij heeft een eigen website, American style.

De Engelstalige Wikipedia noemt hem: Texas Country singer, songwriter, novelist, humorist, politician and columnist". Schrijvend beweegt hij zich vaak op het satirische vlak, zowel in songs als in proza.
Hij heeft psycholgie gestudeerd, en twee jaar als vrijwilliger gediend in het US Peace Corps (een soort ontwikkelingshulp).
Hij kreeg in 2006 als onafhankelijk kandidaat 12,6% van de stemmen bij de verkiezingen voor Gouverneur van Texas.

Ik heb twee boeken van hem: "The Kinky Friedman Crime Club", waarin gebundeld drie detectives: "A Case of Lone Star", "Greenwich Killing Time", en "When the Cat's Away". En in Nedelandse vertaling: "Elvis, Jezus & Coca-Cola". Sommige van zijn vehalen zijn half-autobiografish, maar zoals één van de recensies er van zegt: "De plots zijn ingenieus, de literaire zinspelingen oneerbiedig en de vertelstijl is consequent hilarisch."

En ik heb twee CD's met zijn muziek, "Kinky Friedman", en "Lasso From El Paso". Zijn songs variëren van gevoelig en betrokken tot pittig satirisch.
Hij is in zekere zin dus ook een soort Dwarsbongel, en is tegelijk ook betrokken bij de "Utopia Animal Rescue Ranch", waar oude, mishandelde en zwerfdieren worden opgevangen.

Dat hij Joods is, steekt "the Kinkster" niet onder stoelen of banken.
Zijn bekendste song ken ik waarschijnlijk al uit de jaren 70, doordat Wim Bloemendaal die draaide in het roemruchte Country-programma van de VARA, Nashville: "They Ain't Makin Jews Like Jesus Anymore", en daar wil ik het nu over hebben.

We kennen begrippen als "Bible belt" en "Tea Party", uitdrukkingen die toen misschien nog niet gangbaar waren. We hebben waarschijnlijk allemaal wel eens nagedacht over het contrast dat we zien tussen hoogstaande technische en wetenschappelijke ontwikkelingen vanuit Amerika, en grote delen van de bevolking die oerconservatief zijn en waar dezer dagen het nieuws weer beheerst wordt door raciale confrontaties.

In zo'n sfeer speelt dit lied zich af. Kinky komt in een kroeg waar een "redneck nerd", zeg voor het gemak: een rechtse stamtafelgast (achter zijn zoveelste bier) zijn bijbehorende "wijsheden" uitkraamt over Joden, negers, Chinezen, Grieken, enzovoort: ik heb niet alle etnische scheldwoorden achterhaald...

Ik ontdekte een interessant verschijnsel rond deze song. Er komt een verwijzing in voor naar de Griekse scheepsmagnaat Aristoteles Onassis, die toen inmiddels getrouwd was met de weduwe van president John F. Kennedy.
De Amerikanen schrijven zijn naam als "Aristotle Onassis", maar in deze songtekst komt hij voor als "Aristitle Onassis". Voer je Google met die afwijkende naam, krijg je veel reultaten met de juiste naam, en de mogelijkheid om te zoeken naar "Aristitle Onassis". Als je dat aanklikt, verbaas je dan: zie eens hoe vaak op internet naar deze song verwezen wordt!

Even een passage er uit gelicht die mij (juist rond kerst), aanspreekt.
De stamgast zegt: "Jullie Joden hebben God's enige zoon vermoord". Kinky antwoordt: "Wij Joden geloven dat het Santa Claus was die Jezus Christus gedood heeft".

Tja, de commercie lijkt het kerstfeest inmiddels te domineren, en mijn indruk is, dat wij daarin Amerika braaf gevolgd hebben. Gezelligheid uitgebaat door de winkelketens, want iedereen is bang niet genoeg ingekocht te hebben: vreetzame kerst...

They ain't making Jews like Jesus anymore - Kinky Friedman

They Ain't Makin' Jews Like Jesus Anymore
Kinky Friedman

Well, a redneck nerd in a bowling shirt was a-guzzlin' Lone Star beer
Talking religion and-uh politics for all the world to hear.
they oughta send you back to Russia, boy, or New York City one
You just want to doodle a christian girl and you killed God's only son.

I said, has it occurred to you, you nerd, that that's not very nice,
We jews believe it was Santa Claus that killed Jesus Christ.
You know, you don't look jewish, he said, near as I could figger
I had you lamped for a slightly anemic, well-dressed country nigger.

No, they ain't makin' jews like Jesus anymore,
They don't turn the other cheek the way they done before.
He started in to shoutin' and a-spittin' on the floor,
Lord, they ain't makin' jews like Jesus anymore.

He says, i ain't a racist but aristitle onassis is one greek we don't need
And them niggers, jews and sigma nus, all they ever do is breed.
And wops n micks n slopes n spics n spooks are on my list
And there's one little hebe from the heart of Texas: is there anyone I missed ?

Well, I hits him with everything I had right square between the eyes.
I says, i'm gonna gitcha, you son of a bitch ya, for spoutin' that pack of lies.
If there's one thing I can't abide, it's an ethnocentric racist;
Now you take back that thing you said bout Aristitle Onassis.

No, they ain't makin' jews like Jesus anymore,
We don't turn the other cheek the way we done before.
You could hear that honky holler as he hit that hardwood floor
lord, they sho' ain't makin' jews like Jesus anymore!
All right!

No, they ain't makin' jews like Jesus anymore,
We don't turn the other cheek the way they done before.
You hear that honky holler as he hit that hardwood floor
Lord, they ain't makin' jews like Jesus anymore.

Everybody!
They ain't makin' jews like Jesus anymore,
They ain't makin' carpenters who know what nails are for.
Well, the whole damn place was singin' as I strolled right out the door
lord, they ain't makin' jews like Jesus anymore!

No, we ain't makin' jews like Jesus anymore,
We don't turn the other cheek the way they done before.
Well, the whole damn place was singin' as I strolled right out the door
lord, they ain't makin' jews like Jesus anymore!

Ik heb al eens eerder een blog gewijd aan een song van Kinky Friedman, voordat ik meedeed aan ZOZ. Dat is een song die niet door hem zelf geschreven is, maar die wel door hem bekend geworden is. Op een versie daarvan vertolkt Ringo Star (Beatles) een rol. Ik heb toen de originele tekst in het Drents vertaald: Kinky Friedman: een song over een prentje en dat vertaald - niet geschikt voor overgevoelige Christenen!.

141225 - Zes woorden met beeld: Vuur (2)

Het meervoud van vuur is vuren!

Uitdaging: een verhaal in 6 woorden met beeld, kijk voor meer bij Marion.

Kerst & Nieuwjaar

141224 - Zes woorden met beeld: Vuur

Ik vroeg: hoeveel vormen kent vuur?

Uitdaging: een verhaal in 6 woorden met beeld, kijk voor meer bij Marion.

("Hoeveel vormen kent vuur" is de titel van mijn in 1999 gepubliceerde dichtbundel, die niet meer in de originele kwaliteit verkrijgbaar is.)

141220 - ZOZ - Van kloppenden op de Hemelpoort en Kelten

Wie mee wil doen met (of luisteren naar) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Doordat ik de laatste dagen een paar keer ben geconfronteerd met de Bob Dylan-song: Knockin On Heavens Door (EN), is dat mijn keuze voor deze aflevering. Als startpunt.
"Iedereen" kent natuurlijk de originele versie van Bob Dylan (EN).
Maar totdat ik hiermee bezig ging, besefte ik eigenlijk niet dat het onderdeel is van de soundtrack van de Western-film Pat Garrett and Billy the Kid van Sam Peckinpah. De sherif legt het loodje. Bob Dylan speelde een rol in de film, evenals een andere muzikale bekende, Kris_Kristofferson.
Ik ben niet zo'n filmfreak, maar hier is de filmversie van Knocking on Heavens Door, met wildwest-scene's:


De versie van Guns 'n Roses (EN) is bij sommige mensen zelfs bekender. Natasja plaatste die al eens (ZOZ 31, 15-6-13). Die link werkt niet meer, maar voor de liefhebers: Guns n' Roses - Knocking on heaven's door.
Guns 'n Roses speelde dit nummer onder andere tijdens het het afscheidsconcert voor Queen-frontman Freddy Mercury, die overleed aan Aids.

Ik denk dat de song veel van zijn populariteit heeft te danken aan de veelvuldig herhaalde titel-regel: Knocking on Heavens Door - deze song lijkt daardoor meer refrein te hebben dan tekst, en op sommige tekstsites zie ik bij Guns 'n Roses uitbreiding van de originele tekst van Bob Dylan.

Maar er zijn ontiegelijk veel meer covers! Warren Zevon (EN) nam het op nadat hij had gehoord dat hij zou sterven aan kanker:


Dat Warren Zevon veel "groter" was dan ik besefte, blijkt uit alle grootheden waarmee hij heeft samengewerkt en die hun waardering uitten, en zijn veelvuldig optreden als gast bij David Letterman, die ook een hele uitzending wijdde aan zijn afscheid. En dan denk ik even aan onze eigen Thé Lau...

Er is een bijzondere versie van Knocking on Heavens Door, naar aanleiding van een bloedbad in een school in Schotland, in het plaatsje Dunblane. Er werden 15 kinderen van 5 en 6 jaar doodgeschoten, evenals hun lerares, die probeerde ze te beschermen. Ook werden 11 kinderen gewond naar het ziekenhuis gebracht; één daarvan overleed alsnog.

De Schotse zanger Ted Christopher schreef een gewijzigde tekst, en voorzover bekend is het de enige keer dat Bob Dylan officiëel toestemming heeft gegeven voor het wijzigen van zijn tekst. Het is een oproep om het vuurwapenbezit uit te bannen.

Ted Christopher maakte de opname met op gitaar Mark Knopfler, verder lokale musici, en het kinderkoor bestaat uit kinderen uit Dunblane. Het haalde de top van de hitlijsten en de opbrengst ging naar goede doelen voor kinderen. Het is aangrijpend om de foto's van de omgekomen kinderen te zien in deze clip:


Uit Dunblane zijn een aantal bekende mensen afkomstig. Zoals toptenisser Andy Murray, en de misschien iets minder bekende musicus Dougie MacLean (Niet te verwarren met Don McLean).
Dougie speelde in The Tannahill Weavers en korte tijd in Silly Wizard.

Een songtitel van Silly Wizard bracht me bij een Ierse zangeres, waarvan ik de CD Blackbirds and Thrushes (1999) kocht naar aanleiding van haar optreden bij Han Reiziger, met Fear An Bhata, en dat blijkt een Keltische traditional, waarvan veel versies bestaan, waarvan zowel de tekst als de muziek verschillen. Geen wonder, want de Keltische stammen zijn wijdverspreid over Europa en de Keltische talen navenant verschillend. Silly Wizard komt uit Schotland, en Niamh Parsons (EN) is Iers. (Klik voor de Ierse uitspraak van Niamh)

Hier volgt de Keltische (Ierse) tekst van Fear An Batha, met de Engelse vertaling uit het boekje bij het album:

FEAR AN BHATA
(Irish version – from Rathlin Island)		Engelse vertaling:
Théid mé suas ar an chnoc is airde,		I went up to the highest hill to see
Féach an bhfeic mé fear an bháta;		If I could see the man of the boat
An dtig thú anocht, nó an dtig thu amárach?		Will you come tonight or come tomorrow?
Nó muna dtig thú idir is trua atá mé.		If you don't com, it's sad and I'll be
[chorus]		[chorus]
A fhir an bháta, is na hó-ro eile		Man of the boat and no one else
A fhir an bháta, is na hó-ro eile		Man of the boat and no one else
A fhir an bháta, is na hó-ro eile		Man of the boat and no one else
Cead míla failte gach áit a té tú		A hundred thousand welcomes everywhere you go
Tá mo chroí-se briste, brúite,		My heart is bruised and broken
Is tric na deoir o mo mo shúile		And tears flow from my eyes
An dtig thú inniu nó am bidh mé súil leat,		Will you come today or will I expect you?
Nó an druid mé an doras le osna thuirseach?		Or will I close the door with a tired sigh?
[chorus]		[chorus]
Gheall mo leanann domh gúna den tsioda		My love promised me a dress of silk
Gheall é sin agus breacan riabhach		He promised me that and a gray tartan
Fáinne oir anns a bhfeicfinn íomha		A gold ring where I'd see my reflection
Ach is eagal liom go ndearn sé dearmad		But I'm afraid he has forgotten
[chorus]		[chorus]
Tá mo croíse ag dul in airde		My heart is lifting
Chan don fidleir chan don clairsoir		not for the fiddler or the harper
Ach do Stuirithoir an bhata		But for the navigator of the boat
Is muna dtig tú abhaile is trua atá mé		If you don't come, I'll be very sad
[chorus]		[chorus]

En zo dwaalde ik deze keer langs kloppenden op de hemelpoort, naar een tevergeefs wachtende geliefde...

141213 - ZOZ - Kruimkens van muziek aan 's Heren tafels

Wie mee wil doen met (of luisteren naar) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Ik stuitte onlangs op artikelen over een Amerikaanse mevrouw, die ten strijde is getrokken tegen de voedingsindustrie. Ze noemt zich The Food Babe, en heeft inmiddels een behoorlijke aanhang opgebouwd en boeken uitgegeven, die goed verkocht worden. Kortom, ondanks dat ze haar baan heeft opgezegd, boert ze goed!
Een favoriete uitspraak van haar: Je moet geen dingen eten waarvan je de naam niet kunt uitspreken.
Het loopt eigenlijk parallel aan de angst die hier groeit over "E-nummers" in voedingsproducten. Ik zag op de markt alhier onlangs bijvoorbeeld een broodkraam, met het opschrift: GEEN E-NUMMERS!

Goed, dus geen voeding eten die als volgt is samengesteld - dat moet wel een dodelijke cocktail zijn:
Ingrediënten: Water (75%), Suikers (12%) (Glucose (48%), Fructose (40%), Sacharose (2%), Maltose (<1%))‚ Zetmeel (5%)‚ Cellulose E460 (3%)‚ Aminozuren (<1%) (Glutaminezuur (19%) Asparaginezuur (16%), Histidine (11%), Leucine (7%), Lysine (5%)‚ Fenylalanine (4%)‚ Arginine (4%)‚ Valine (4%)‚ Alanine (4%)‚ Serine (4%)‚ Glycine (3%)‚ Threonine (3%)‚ Isoleucine (3%)‚ Proline (3%)‚ Tryptofaan (1%), Cystine (1%), Tyrosine (1%), Methionine (1%))‚ Vetzuren (<1%) (Palmitinezuur (3%), Omega-6 Vetzuur: Linolzuur (14%). 0mega-3 Vetzuren: Linoleenzuur (8%) Oliezuur (7%), Palmitinezuur (3%)‚ Stearinezuur (2%)‚ Laurinezuur (1%), Myristinezuur (1%), Caprinezuur (<1%))‚ Ash (<1%)‚ Fytosterolen, E515, Oxaalzuur, E300, E306 (Tocopherol), Phylloquinone‚ Thiamine, Kleurstoffen (Geel-Oranje E101 (Riboflavine), Geel-Bruin E160a), Smaakstoffen (3-Methylbutyl Ethanoaat, 2-Methylpropaan-1-Ol. 3-Methylbutyl-1-Ol, 2-Hydroxy-3-Methylethyl Butanoaat, 3-Methylbutanal‚ Ethyl Hexanoaat, Ethyl-Butanoaat, Pentylacetaat), Natuurlijk Rijpingsmiddel (Etheengas).

Ik hoop dat ik dit recept correct heb overgenomen van het Engelse origineel en de vertaling (die niet helemaal klopte), maar het zal er zeker dichtbij zitten. Ik denk, dat in dit recept nog wel meer stoffen gekoppeld zijn aan een E-nummer, dan hier vermeld. Bovenstaand recept beschrijft echter niets meer of minder dan de samenstelling van... een geheel natuurlijke banaan!

Daarom nu maar het Bananen Lied van André van Duin


Ik ben helemaal onder de indruk, en dat heeft natuurlijk te maken met mijn gebrek aan kennis omtrent ingrediënten van voedingsmiddelen en van chemie in het algemeen.
Dat is ook het terrein waarop "Food Babe" zich beweegt. Ze heeft met haar campagnes voorelkaar gekregen dat fabrikanten traditionele hulpstoffen voor brood en bier niet meer gebruiken.
Niet omdat de ingrediënten ineens niet goed meer zijn, maar omdat de bedrijven schade lijden door het bewerken van de publieke opinie (onder gewone mensen, die net als ik weinig tot niets van chemie weten) door Food Babe. Dat is moeilijk, tot niet, te corrigeren: we zijn toch al bang dat in de processen die we niet zelf onder controle hebben, enge dingen gebeuren. Maar wie bakt er nog zijn eigen brood...?

In Nederland koken de meeste gezinnen nog hun eigen warme maaltijd, liefst met verse, traditionele ingrediënten: Drs. P - Knolraap en Lof, Schorseneren en Prei:


Zo deed Food Babe voorkomen alsof materiaal, waar kunststof vloermatten voor atletiek van worden gemaakt, ook in brood van een keten broodjeswinkels werd verwerkt. De werkelijkheid is, dat in het productieproces van beide, dezelfde hulpstof wordt gebruikt. Na het productieproces is de hulpstof niet meer aanwezig, noch in de mat, noch in het brood, en er zit al helemaal geen mattenmateriaal in het brood.
Iemand stelde voor dat Food Babe in de campagne tegen die broodjesketen ook maar moest eisen om geen dihydrogeenmonoxide (DHMO) meer te gebruiken bij het bakproces, want dat is een oplosmiddel (kleurloos, geurloos, smaakloos!), dat in massale hoeveelheden wordt uitgestoten door industrie en voertuigen, en waaraan jaarlijks duizenden mensen doodgaan, vooral door inhaleren.
Het goedje met deze akelige chemische naam heet in het dagelijks leven: water, puur water...

Een ander voorbeeld is bier, waar volgens Food Babe antivries in zou zitten. Sommige soorten antivries bevatten inderdaad, zoals zij beweert, Propyleen glycol. Maar dat zit ook in cosmetica, en mag zelfs worden gebruikt in voeding en geneesmiddelen (E1520).
Wat bij het brouwen van dat bier gebruikt wordt, is echter (volgens een chemicus) een stof, waarvan alleen de naam overeenkomst vertoont: Propyleen glycol alginaat (E405). Ik zou ook denken dat het (bijna) hetzelfde is, maar dit laatste wordt gewonnen uit zeewier, dus volgens de standaarden van Food Babe nogal "natuurlijk"...

Ach, laten we maar een eenvoudig broodje ei nemen met Jaap Fisher:


Nou wil het geval dat Food Babe wel een vak heeft geleerd, maar dat heeft niets met voedsel te maken. Dat is computertechniek ofwel informatica. Je zou denken dat ze dan toch geleerd heeft hoe je tegenwoordig van alles kunt opzoeken op internet, en dat ze logisch heeft leren denken.
Nou, dat eerste lijkt ze te kunnen, aan het tweede twijfel ik - de informatie op internet is zo betrouwbaar als degene die het er op heeft gezet, en om dat te filteren is een kwestie van logica...

Bij de broodkraam alhier op de markt "zonder E-nummers", vroeg ik me af wat voor ongecontroleerde ingrediënten ze er dan instoppen, want E-nummers zijn de garantie dat de eigenschappen van die stof zorgvuldig zijn onderzocht! Op internet zijn de lijsten met E-nummers en hun indeling in categoriën gemakkelijk terug te vinden, en daar is ook terug te vinden welke stoffen voorkeur verdienen en welke afgeraden worden voor welke toepassing.

Oud-Nederlandse pot werd overigens klaargemaakt zonder kennis van E-nummers!
Sjef van Oekel: Zuurkool met vette jus:


Ik krijg wel eens de indruk dat voor sommige mensen de term "wetenschappelijk" blijkbaar een synoniem is van "hekserij", omdat het zo ver van ze af staat. Nou, ik begrijp het ook niet allemaal, maar ik heb er wel enig vertrouwen in. Ook omdat ik in mijn eerste baan als loopjongen en technisch assistent, 6 jaar lang helemaal tussen de wetenschappers zat. Een interesante en leerzame tijd, tussen harde werkers en soms geniale mafkezen.

Ach, laten we over onze grenzen kijken; ook daar is best veel muziek over voeding en eten.

Zo is er een meeslepend lied over een recept met één naam en meerdere varianten: Jambalaya (EN). Het is een rijstschotel die ontstaan is in de Creoolse en Cajun keuken in Louisiana (VS), met vermoedelijk Europese invloeden.

De song: Jambalaya (On the Bayou) is oorspronkelijk van Hank Williams (live with Drifting Cowboys 1951 - remastered).
Er zijn veel andere uitvoeringen van onder andere Creedence Clearwater Revival, Conjunto San Antonio, Fats Domino (vinyl single met krassen en ruis, zoals vroeger in de jukebox), Emmylou Harris (1980, from French TV), Sonny & Cher, en zelfs in de show van Hank Williams Jr. een toen 4-jarige Hunter Hayes!

Maar ik plaats Jambalaya hier als clip van The Carpenters, omdat de tekst in beeld meeloopt.
Karen Carpenter bezweek uiteindelijk aan anorexia nervosa; ze had dus ook een probleem met voedsel, terwijl ze er zo prachtig over kon zingen:


N.B.: Ik maakte gebruik van de volgende links over "Food Babe":
1) Is The Food Babe A Fearmonger? Scientists Are Speaking Out
2) Vani Hari, a.k.a. “The Food Babe,” finally responds to critics

Sites met (links naar) muziek over voeding:
a) Zingen over eten: onze favorieten!
b) Liedjes over eten
c) Foodie Songs

Op internet veel verschillende recepten voor Jambalay; hier een paar links:
W) Met chorizo en kip (AH)
X) Creoolse Jambalaya (Koffietijd)
Y) Jambalaya met vis (24kitchen.nl)
Z) En tenslotte Smulweb met een reeks Jambalaya-recepten.

Ik zou zeggen: "Enjoy your Food, Babe!" Oftewel: geniet van je eten, en laat je niet afleiden...

141211 - Zes woorden met beeld: Water

Dag of nacht, de rivier stroomt
Foto: ©Chrisje Staal, met welwillende toestemming.

Uitdaging: een verhaal in 6 woorden met beeld, kijk voor meer bij Marion

141206 - ZOZ - Chips en Popcorn

Wie mee wil doen met (of luisteren naar) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Bij het winkelen namen we weer eens chips en popcorn mee, en dat gaf me een idee voor mijn ZOZ-keuze. Die keuze heeft te maken met elektronica. Daarom vooraf even een kort overzicht van mijn beleving van dat vakgebied.
In 1960 kwam ik van de LTS als, zeg maar, Leerling Elektriciën. Mijn eerste baan was bij het Natuurkundig Laboratorium der Rijksuniversiteit te Groningen, als Leerling Bediende, wat een andere naam was voor een meer gangbare functienaam: Loopjongen.
Toch is dat misschien wel de leukste baan geweest die ik gehad heb: ik zette collegeproeven klaar, en kwam met allerlei wetenschappers en hun werk in aanraking.

Tegelijk kreeg ik de gelegenheid om me te ontwikkelen in de elektronica, een functie waarin ik daarna Technisch Assistent werd. De eerste apparaten die ik bouwde waren met "Radiobuizen", maar al spoedig werkte ik met de in opkomst zijnde, en veel handzamer, halfgeleiders, zoals transistoren. Ook (toen) geavanceerde halfgeleiders als de tunneldiode heb ik verwerkt in schakelingen voor wetenschappelijke experimenten.

Daarna ging ik het bedrijfsleven in. Waar ik ging werken, werden al transistoren gebruikt, maar ook heel veel relais, elektrisch bediende schakelaars kun je zeggen. Mijn ontwerpen werden later voorzien van geïntegreerde schakelingen waarin een aantal transistoren functioneel samengebracht waren, en aan het eind van mijn loopbaan heb ik "ASIC's (chips)" ontworpen en microprocessors geprogrammeerd.
Dat beschrijft enigszins de stormachtige ontwikkeling die de elektronica in de 40 jaar van mijn loopbaan heeft doorgemaakt, en in de ruim 10 jaar daarna volop is doorgegaan.

V.l.n.r.: een "radiobuis", een vroege transistor, een portable voor een bewakingssysteem met rood omrand "mijn" eerste ASIC. Alle drie ongeveer op dezelfde schaal. Geheel rechts een "plot" van de inhoud van de chip in die ASIC, 70 x 70 cm - de chip zelf is ca. 4 x 4 mm, de rest is nodig voor aansluitingen.

Toen ik begon te werken, waren er veel mensen bezig een elektronisch orgel te bouwen. Sommigen met een compleet zelfbouwpakket, anderen vanaf schema's en bouwtekeningen uit elektronica-tijdschriften. Ik was vastbesloten uit de vele ideeën zelf een super-instrument te ontwikkelen.
Nou, zó vastbesloten ook weer niet: de techniek haalde me telkens in, en ik kon toch alleen een beetje mondharmonica spelen.

Desalniettemin heeft de muziek die met elektronische instrumenten gemaakt kon worden, mij altijd geboeid. In mijn ZOZ van 7 juni 2014 noemde ik al eens Silver apples of the Moon van Morton Subotnick.
De insteek was in die tijd, om een compleet nieuw idioom te scheppen in de muziek; het was de tijd van abstracte en avant-garde kunsten!
Voor veel "gewone" muziekliefhebbers zal dit misschien irritant zijn, ik vond het vooral interessant, omdat ik bij de geluiden de golfvormen van de signalen herkende, zoals ik die op een oscilloscoop had gezien.


In Nederland zat men ook niet stil. In het Philips NatLab was Dick Raaijmakers, alias Kid Baltan druk bezig met elektronische muziek (nog steeds verkrijgbaar). Het daaruit voortgekomen Instituut voor Sonologie is gevestigd in Den Haag, als afdeling van het Koninklijk Conservatorium: serieus te nemen dus!

In mijn beleving was de uitvinding van de Moog-synthesizer een kantelpunt. Bij de doorlopende ontwikkeling van de Moog (en andere) synthesizers werden de duidelijk kunstmatige klanken verdrongen door klanken die de natuurlijke klankkleur van "klassieke" muziekinstrumenten steeds beter benaderden.

Vandaag focus ik op Gershon Kingsley, een Amerikaanse componist van Duits/Joodse afkomst. Hij was een pionier in de populaire elektronische muziek en werkte al in de 60-er jaren met een Moog-synthesizer.
Om te beginnen een opname waarin hij aan het stoeien geslagen is met Für Elise:
Gershon Kingsley - For Alisse Beethoven:


In een interview in 2005 legde Kingsley uit, dat hij in 1969 stond te luisteren naar een popcorn-machine, en dacht: "Hé, daar kan ik vast wel een melodietje van maken", en maakte in zijn studio, met alleen het gebruik van zijn Moog, de melodie "Popcorn" (NL), die hij uitbracht op het album "Music To Moog By". Het werd weldra de eerste internationale elektronische dance-hit.
"Popcorn" is sindsdien vele malen gecovered, door een groot scala aan artiesten, en is zelfs gebruikt in een animatie-serie in de Sovjetunie!

Mijn speurtocht leverde een website op, die geheel is gewijd aan Popcorn en probeert bij te houden welke versies er allemaal van zijn.
Grappig genoeg vond ik op die site een clip uit de "Top 2000 á gogo", uitgezonden op 30 december 2011, met daarin een interview met de dan 90-jarige Gershon Kingsley over Popcorn:


De hele LP "Music To Moog By" staat in 2 versies op YouTube, met 11 nummers en met 10 nummers

Anarchic System heeft een vocale versie gemaakt van Popcorn:

Pop Corn (vocale versie)

Like a pop-corn in your hand
is your castle made of sand
life goes up and life goes down
and life goes round and round and round.

Like a pop-corn bouncing high
you can reach out for the sky
you can try and you can lie
and you can fly and wonder why.

Like a pop-corn bouncing low
you can fall down in the snow
you can sigh and you can cry
and you can die till you let go.

Time...Time...Time to stay
Time...Time...come what may
Time...Time...night or day
Time...Time...Time flies away.

When the sun is shining blue
when the sun is shining blue
take a ride and follow the ride
until you're inside...my pop poppy-corn.

When the sun is shining grey
when the sun is shining grey
close your eyes and you'll realise
that time only flies... my pop poppy-corn.

Curieus vind ik een versie, die gespeeld werd op Middeleeuwse instrumenten. De video werd in 2006 opgenomen met een mobieltje, op het reizende Middeleeuws Cultuurfestival Spectaculum:


Tenslotte zijn er The Muppets met Pöpcørn, natuurlijk bereid door de Swedish Chef:

141129 - ZOZ - Ik wou dat het regende

Wie mee wil doen met (of luisteren naar) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Bij een van mijn Facebook-vrienden dook onlangs de vermelding op van een optreden in Nederland van een artiest waarvan ik al lang niets gehoord had, maar die toch nog steeds "in het vak" actief blijkt!
Ook was het lezen van zijn naam genoeg om zonder omwegen muziek uit het archief in mijn hoofd ten gehore te brengen: een lied met de smachtende power van een jonge vent die op zoek is naar zijn weg in het leven, overdonderd door het geweld van zijn hormonen.
Denk ik dan nu als opa, maar de "drive" spreekt me nog steeds aan!

Misschien is er iemand die bij de titel "I wish it would rain" denkt aan The Temptations of aan Phil Collins (zie b.v. JoetJoep), maar die zijn hier niet aan de orde. Deze tekst en muziek zijn anders. Om mee te lezen bij de clip hieronder:

I Wish It Would Rain

There's thunder in the air I could waste myself
I don't feel too concerned about my state of health
It's too bloody hot for self denial
I won't resist, I couldn't if I tried
All the other boys are being good as gold
They're talking to the girls that work the telephones
But I can't think of any reason I could ring one
I've got this funny feeling I can't put my finger on

I wish it would rain...

If I could put the cure to this heatwave illness
Make it pour with rain until it washed away the buildings
Climb up on the roof and get saturated
Wash away this sweat in the dirty city rain
Animal behaviour on Noah's Arc
Animal behaviour on a wooden raft
Two of every creature - there's no particular reason
I've got this funny feeling I can't put my finger on

I wish it would rain...

Dat is het nummer dat me het meest is bijgebleven van mijn ooit gekochte maar, net als alle andere, vrijwel nooit meer gedraaide LP, van Wreckless Eric, ook bekend onder zijn geboortenaam Eric Goulden. Hij is in Nederland blijkbaar zo onbekend dat er geeneens een eigen NL-Wikipedia-pagina aan hem is gewijd, al wordt hij wel bij heel veel onderwerpen genoemd!
Op zijn eigen website is zijn recente / actuele tourschema te zien, met o.a. Nijmegen, helaas al geweest.

Hij werd destijds uitgebracht op een bijzonder platen-label, waar ze meer van die heerlijke, onstuimige artiesten contracteerden, en bovendien persten ze hun LP's op vinyl in felle kleuren: STIFF Records (NL) Het label lijkt nog steeds te bestaan, en ze claimen "de eerste punk-act" te hebben uitgebracht.
Misschien kom ik nog eens terug op andere artiesten die destijds op STIFF werden uitgebracht; om er een paar te noemen: Dave Edmunds, Elvis Costello, Ian Dury, Jona Lewie, Lene Lovich, Madness, Motörhead, Nick Lowe, en de band met de curieuze naam Alberto y Lost Trios Paranoias.

Stiff is overigens een woord dat verschillende betekenissen kan hebben: dat gaat van "stiff upperlip English" en lichamelijke (ouderdoms-)klachten, via sexuele context, een stevige borrel, tot rigor mortis.

De bekendste song uit de carriere van "Wreckless" Eric (Goulden) schijnt te zijn "Whole wide world", een van zijn eerste. Ik vind het een heerlijk filosofisch lied: je denkt, in elk geval als je jong bent, aan die éne partner, die fysiek, mentaal, en romantisch helemaal voor jou precies op maat gemaakt is, maar waar en hoe vind je die in deze onnoemelijk grote, absurde, onoverzichtelijke wereld...?

141122 - ZOZ - Van twangy gitaar naar vlammende kudde

Wie mee wil doen met (of luisteren naar) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Of: hoe je van een gitarist bij een song uitkomt met heel veel "covers" en een verhaal. Ik zocht naar een onderwerp voor een nieuwe ZOZ. Ik kwam uit bij Duane Eddy, met zijn "twangy" gitaarstijl. De noten los van elkaar gespeeld op de "lage" snaren, en met effecten als galm, vibrato en tremolo.
Ik vond van hem een uitvoering van Ghost Riders in the Sky, uiteraard instrumentaal:


Ghost Riders In The Sky (EN) is een Cowboy-legende, waarvan de titel ook wel wordt geschreven als Ghost Riders, Riders in the Sky, en A Cowboy Legend.
Het is geschreven door Stan Jones in 1948, en er zijn heel veel "covers" in allerlei stijlen, waarvan er vele "hits" werden, instrumentaal, maar het is oorspronkelijk vocaal.

Wikipedia: { Het lied gaat over een volkslegende waarin een cowboy een visioen heeft van een kudde runderen die met rode ogen door de lucht dendert, terwijl ze opgejaagd wordt door op paarden rijdende geesten van verdoemde cowboys. Een van hen waarschuwt hem dat als hij zijn ingeslagen weg niet wijzigt, hem hetzelfde noodlot wacht "om te proberen de duivelse kudde in de eindeloze ruimte te vangen." De legende, die Jones voor het eerst hoorde toen hij twaalf jaar oud was, kent overeenkomsten met de Noord-Europese mythes over de Wilde Jacht. }
Dus eigenlijk oude Noord-Europese mythologie, gebaseerd op natuurverschijnselen, die via een eenzame cowboy met een gitaar als een boemerang bij ons terugkomt, zou je kunnen zeggen:

Ghost Riders in the Sky - Stan Jones

An old cowboy went ridin' out one dark and windy day
Upon a ridge he rested as he went along his way
When all at once a mighty herd of red-eyed cows he saw
Plowin' through the ragged skies, and up a cloudy draw

Yippie-aye-aee, yippie-aye-oh! Ghost herd in the sky

Their brands were still on fire, and their hooves were made of steel
Their horns were black and shiny and their hot breath he could feel
A bolt of fear went through him as they thundered through the sky
For he saw the riders comin' hard, and he heard their mournful cry

Yippie-aye-aee, yippie-aye-oh! Ghost riders in the sky

Their faces gaunt, their eyes were blurred, their shirts all soaked with sweat
They're ridin' hard to catch that herd, but they ain't caught 'em yet
'Cause they've got to ride forever on that range up in the sky
On horses snorting fire, as they ride on, hear their cry...

Yippie-aye-oh, yippie-aye-oh! Ghost riders in the sky

As the riders loped on by him, he heard one call his name
"If you want to save your soul from hell a riding on our range
Then cowboy change your ways today, or with us you will ride
Tryin' to catch the devil's herd, across these endless skies"

Yippie-aye-aee, yippie-aye-oh! Ghost riders in the sky
Yippie-aye-aee, yippie-aye-oh!

Ik vond een clip met een mechanische gramophone, met de oorspronkelijke versie van Stan Jones zelf met zijn Death Valley Rangers:


Van de vele covers som ik er een paar op: The Highwaymen (Live) met Willie Nelson, Waylon Jennings, Johnny Cash and Kris Kristofferson; een zeldzame opname van Debbie Harry (Blondie), een Instrumentale Fingerstyle Gitaar versie, en de bekendste instrumentale versie uit mijn jonge jaren, The Shadows - Riders In The Sky.
De meest verkochte versie zou die van Vaughn Monroe zijn, die het in 1949 op single uitbracht, kort na Stan Jones zelf dus.

Er is een (vind ik) mooie melodiueze Heavy Metal versie van Ghost Riders In The Sky van de Finse band Children_of_Bodom. Die naam heeft niets te maken met Sodom, maar alles met het Finse Bodommeer. Op 4 juni 1960 werden bij het Bodommeer 4 kamperende tieners aangevallen, waarbij slechts één het overleefde. Daarna ontstonden allerlei verhalen over monsters en geesten bij het meer.

De Australische rockband Spiderbait nam Ghost Rider ook op en maakte er een suggestieve clip bij. Ik vind grappig en interessant om te zien hoe spookverhalen, die zelf al een produkt van fantasie zijn, nog meer fantasie kunnen oproepen. Zo is de afdeling Special Effects flink bezig geweest bij het uitbeelden van dit verhaal. Niet alleen vlammende spoken op paarden, maar ook op motoren zijn te vinden in deze clip, waarschijnlijk vormgegeven met de modernste (digitale video-) technieken:

Daar staat weer een versie tegenover van The Sons of the Pioneers, opgericht in 1933 door de (o.a. van plakplaatjes bij de kauwgom) bekende film-cowboy Roy Rogers.
Naast Roy Rogers (alleen de klank van die naam al...) verschenen talloze schoonheden op zulke plaatjes en in de films.
The Sons of the Pioneers bestaan, na doorlopende bezettingswisselingen, blijkbaar nog steeds:


Ook is er een groep, die zijn naam heeft ontleend aan deze song: Riders in the Sky. Die zoeken het in de combinatie van humor en muziek, en hebben ook Ghost Riders in the Sky op hun repertoire:


Hoewel er veel versies te vinden zijn met Johnny Cash (solo, en in diverse cominaties) sluit ik af met de versie van Ghostriders in the sky met Johnny Cash in The Muppets Show, om te voorkomen dat iedereen met enge beelden in zijn hoofd naar bed gaat en niet kan slapen.
Of zijn die Muppet-griezels juist slaaprovend? :

141121 - 6 woorden met beeld: Insecten 2

Vaarwel verrekte crisis, ik ben pleitte!

Uitdaging: een verhaal in 6 woorden met beeld, kijk voor meer bij Marion

141121 - 6 woorden met beeld: Insecten

Kan 'ie een beetje hoger, please?

Uitdaging: een verhaal in 6 woorden met beeld, kijk voor meer bij Marion

141115 - ZOZ - Op weg naar huis

Wie mee wil doen met (of luisteren naar) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Wij bevinden ons in een turbulente periode. Op 1 november hadden we een reünie van het bedrijf waar ik, tot 13 jaar geleden, 34 jaar gewerkt heb, maar dat niet meer bestaat.
Het was, toen ik er kwam in 1966, een familiebedrijf dat zich bezighield met oproepsystemen voor zorginstellingen: NIRA. Daar had ik bewust voor gekozen.
Kort na de oorlog begonnen in de omgeving van Rotterdam, kwam het bedrijf naar Emmen om voldoende te kunnen uitbreiden zonder steeds te moeten verkassen.
In de 80-er jaren fuseerde het bedrijf met het Zweedse Ericsson. Daardoor veranderde er nogal wat. Vandaag had ik nog even een oud-collega aan de telefoon: Ja, we hebben wat afgemopperd op die familie-directie, maar later hadden we ze wel graag teruggehad... Toch waren er nu ca. 325 mensen naar de reünie gekomen, waaruit valt af te leiden dat de collegiale sfeer goed was.

Meteen na de reünie genoten we een midweek, die we aangeboden kregen door kinderen F&J, waar we ook herinneringen aan een stroeve fase van Marijke hebben afgerond.
Onze gedachten gingen daar vaak naar de broer van Marijke's beste vriendin, Willem, die terminaal ziek was. De dag na onze terugkeer is hij inderdaad overleden.

Intussen vernam ik dat in 2008 een kunstenares is overleden, waarvoor ik in 2002 met een gedicht haar tentoonstelling heb mogen openen in (toen nog) Galerie 't Arsenaal in Coevorden. Ruim een jaar daarvoor speelde datzelfde Arsenaal een rol in een gedicht dat ik geschreven had voor de jaarlijkse bijeenkomst van de historische Picardtclub in de stad. Ik heb er nooit gewoond, maar heb er mijn LTS-opleiding gedaan, op 17 km fietsen van huis, en kreeg met 17 jaar mijn diploma.

Met de inspiratie voor de ZOZ ging het deze keer niet zo goed, ik ben vrijdagavond pas begonnen. Ik zocht naar streektaalmuziek uit Nijverdal, waar Willem een streektaal-fenomeen was. Met de omgeving van Nijverdal ben ik redelijk vertrouwd, ik heb er vaak en met veel plezier gefietst, maar ik ben niet op de hoogte wat er daar aan streektaal-artiesten te vinden is.
Nijverdal is echt een apart gebied: de overgang tussen Sallands en Twents.

Op gevoel kwam ik uit bij Jon and Vangelis: I'll find my way home. De serene stem van Jon Anderson, bij de bijna esoterische synthesizermuziek van Vangelis roepen bij mij een vredige melancholie op, en die ene zin, I'll find my way home, werkt op mij zó geruststellend, dat ik zie dat alles relatief is. Uit alle onbevredigende of bedreigende situaties in mijn leven ben ik toch steeds weer op een kalme oever geland...

Tuimelen tussen emoties

We hadden een heerlijke midweek op park Landal De Vers in Overloon, cadeautje van kinderen F&J. Marijke was daar ca. 30 jaar geleden al eens geweest, dus speelde een zekere nostalgie een rol bij de keuze. Ik had een heel vaag idee dat ik ooit met een schoolreisje in het Oorlogsmuseum was geweest, maar dat is dan ca. 60 jaar geleden. Dinsdagmiddag hebben we dat indrukwekkende museum bezocht.

Woensdagmiddag kwamen F&J met de kinderen (de afstand voor hun was medebepalend geweest voor onze keus) en dat was de kers op de taart! Marijke had een lunch verzorgd, en daarna een wandeling op en rond het park terwijl de kleinkinderen van het zwembad genoten.

Een fijne middag en aansluitend een heerlijk diner in het restaurant op het park: "Broer & Zus".

Bij de naam van dat restaurant hadden we steeds de situatie in gedachten van Willem, die terminaal ziek was, de enige broer van Marijke's beste vriendin. Een zeer aan elkaar verknochte broer en zus.

Donderdag reden we langs de Maas. Met een pontje naar de oostkant. Rondgekeken in Arcen, maar niet de energie voor nog een wandeling door de kasteeltuinen. Met een andere pont terug naar de westoever, en even later een forse regenbui (de enige!) die ons deed besluiten "huiswaarts" te gaan.

Vrijdagmorgen snel opruimen/inpakken, dan via Nijmegen naar huis. In Nijmegen wachtten (schoon)zus en zwager ons al op, en we hadden bij hen een mooie middag: de dames naar de Primark en de heren naar de archeologie: de video's van Nico door een goedwillende ambtenaar samengevoegd tot een doorlopende voorstelling over de opgravingen. Nu keek ik met de maker naar het resultaat. Daarna de restanten van de "Verloren toren" in de fietsenkelder op Plein 44.
De kaasfondue bij (schoon)zus en zwager was voortreffelijk, maar door de druk van het parkeergeld (is parkeren in Nijmegen niet duurder dan rijden?) vertrokken we om ca. 19:00 uur naar huis.

Thuisgekomen kregen we bericht dat Willem in slaap was gebracht om niet meer wakker te worden: zijn lijden was te erg. We hebben toen een kaars aangestoken.

Wij kenden Willem voornamelijk van de verjaardagen, als belangrijke humoristische factor. Maar ook als duizendpoot die columns schreef, modeshows liep, regisseur, Buitengewoon Ambtenaar Burgerlijke Stand, en ???, en elk jaar een mooie kalender uitgaf, die ook steeds in onze huiskamer hangt.
Dit zal de laatste zijn, 2014, want zaterdagmorgen kregen we bericht dat Willem was overleden. In zijn en mijn (verwante, niet dezelfde) streektaal: Willem is "oet de tied" (uit de tijd).

Willem had als schrijversnaam Willem van Noesel. Noesel is de streektaalversie van Noetsele, de oorspronkelijke plaatsnaam waar de Noetselerberg naar is genoemd. Later is de naam Nijverdal geïntroduceerd door de eerste industriëlen in de streek. Willem vond de naam Nijverdal maar een bedacht iets, waar al een goede naam voor bestond.

Voor deze maand stond op zijn kalender de tekst:

Noeselerbarg, iej loat miej kieken zo wied het oog reikt, ik zie Roalte, Heeten, Wiehje en biej helder weer.... Zwolle.

Noetselerberg, je laat mij kijken zo ver het oog reikt ik zie Raalte, Heeten, Wijhe En bij helder weer.... Zwolle

Op de Noetselerberg heb ik soms gekeken naar de boerderij waar ik met mijn gezin vaak op vakantie ging, nabij Luttenberg. Dan zag ik boer Wim de koeien binnenhalen om te melken; anders hielp ik daar zelf vaak aan mee. Fietsen over de Sallandse Heuvelrug was altijd een heerlijke uitdaging!

In 2011 waren we in Nijverdal bij de presentatie van Willem's boek "Noesellaand" met zijn "verzamelde verhalen en gedichies" in streektaal. Hij maakte ook de prachtige foto's, die getuigen van zijn liefde voor de natuur en de omgeving. Uiteraard hebben we een exemplaar meegenomen, gesigneerd door Willem van Noesel en zijn dochter Ping waarvan een aantal schilderijen in het boek zijn opgenomen.

Het eerste gedicht in dat boek is nu heel actueel (met mijn vertaling er naast voor mensen die denken dat ze geen Nedersaksisch begrijpen) :

Op het zaand Op het zaand bin ik verwekt en op het zaand geboren. Op het zaand heb ik learen spöllen tussen heide en 't koren. Op het zaand he'k lief-ehad, he'k geluk verwörven. Op het zaand heb ik stoan hulen toen 'k niet wieder dörfden. In het zaand zult ze miej straks leggen as ik bin estörven.

Op het zand Op het zand ben ik verwekt en op het zand geboren. Op het zand heb ik leren spelen tussen heide en het koren. Op het zand heb ik liefgehad, heb ik geluk verworven. Op het zand heb ik staan huilen toen ik niet verder durfde. In het zand zullen ze me straks leggen als ik gestorven ben.

© Willem van Noesel, (ISBN/EAN: 978-90-76272-00-9)

Naast me ligt Willem's boek. Ik blader er in en lees verhalen en "gedichies". Rake observaties. En menigmaal schiet ik in de lach om zijn sublieme beschrijving van verrassende ontknopingen van alledaagse situaties...!

ZOZ - 141108 - Prille liefde, een oud boek en een Bladfluit

Wie mee wil doen met (of luisteren naar) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Op 31 oktober plaatste ik een verhaal over een boek van mij, dat ik me helemaal niet herinnerde. Op een fietstocht reed ik om, langs mijn eerste, prille vriendin en kreeg het boek van haar terug.
Dat boek heet: "De lotgevallen van een bengel", en inmiddels heb ik er al een heel eind in gelezen en heb een steeds sterker gevoel dat ik het toch echt, lang geleden, wel eens eerder gelezen moet hebben.

Tijdens mijn bezoek praatten we niet alleen over het verleden, maar ook over onze huidige bezigheden Zo kwam mijn deelname aan de ZOZ, Zwijmelen Op Zaterdag, ook aan de orde. En daarmee de herinnering aan onze gezamenlijke muzikale activiteiten.
Zij speelde gitaar en ik mondharmonica, en "Hello Mary Lou" van Ricky Nelson was onze duidelijkste herinnering.


Zij heeft haar gitaar doorgegeven aan een van de kleinkinderen, omdat haar handen het niet meer toestaan om te spelen, en ik heb al vele decennia geen mondharmonica meer gespeeld.

Ze vroeg of ik de man kende op Youtube die prachtige concerten geeft met het fluiten op een blad. Een blad van een plant. Nee dus, maar ze mailde me een paar links, en nu laat ik jullie daarvan meegenieten. Het is een Aziaat, maar ik weet te weinig van het verschil tussen b.v. Chinese en Japanse karakters om te onderkennen waar ik zijn herkomst moet zoeken.
In zijn ruime repertoire, en de decors waarin hij speelt, vind ik aanwijzingen dat hij uitgaat van een christelijke achtergrond. Japan lijkt me iets meer voor de hand liggend. Of Taiwan misschien?

De eerste melodie is een klasieker: Whispering Hope, bekend van onder anderen Jo Stafford, Jim Reeves en Mieke Telkamp. Het is geschreven in 1868 (!) door Septimus Winner, die ook veel songs schreef onder de pseudoniemen Alice Hawthorne, Percy Guyer, Mark Mason, Apsley Street, en Paul Stenton, waarvan sommige nog steeds bekend. Blijkbaar een kleurrijk figuur die ook wel eens in conflict kwam met het gezag.


Wie meer wil zien / luisteren kan snuffelen tussen de video's op het YouTube-kanaal van "Leaflute". Daar vind je songs van Amazing Grace, via de Cuckoo Waltz, tot O Lord ! I Am Willing.

Ik vestig graag de aandacht op een muziekles van deze meester - "How to play leaflute (musical leaf)":


Er is ook nog een langere les: 樹葉笛吹奏法 How to play leaflute -2
Bruikbaar noemt hij hier bladen van de Camphor (= kamfer) en Garlic Vine (= Mansoa alliacea), waarvan ik niet eenduidig een bekende Nederlandse naam kon vinden: magnolia? trompetboom? Ik ben niet zo'n plantkundige. (Een latere vriendin kon nauwelijks een plant passeren zonder de Nederlandse en Latijnse naam te noemen...)

Ook vroeg mijn vriendin of ik de video kende van de man die als "living statue" op een plein staat, totdat een kind een muntje in zijn hoed gooit. Ook daarvan stuurde ze me de link. Het gebeuren was weliswaar gesponsord door een jubilerende bank, maar echt indrukwekkend:

141106 - 6 woorden met beeld: Lenen

Pas op! Geld lenen kost geld...!!!

Uitdaging: een verhaal in 6 woorden met beeld, kijk voor meer bij Marion

ZOZ - 141101 - Zwarte gordijnen in de witte kamer

Wie mee wil doen met (of luisteren naar) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Op 25 oktober, de vrijdag vóór de vorige ZOZ, werd op de website van Jack Bruce door zijn familie bekendgemaakt dat Jack is overleden.

Hoewel zijn naam lang niet bij iedereen bekend was, besteedden de media daar relatief veel aandacht aan, zoals de BBC meermalen, NRC (Veel info, links en clips in dit artikel!) en als "Breaking News" op YouTube: Cream bassist Jack Bruce Dies at 71.

Jack Bruce (.nl) was vooral bekend als bassist van "de eerste supergroep", Cream (.nl).
Cream vierde in de jaren zestig grote successen. Ondanks het feit dat de band niet veel langer dan twee jaar bestond (van 1966 tot 1968) scoorde de groep grote hits.
Cream verkocht 35 miljoen albums en kreeg als eerste band ter wereld een platinaplaat uitgereikt, voor het album "Wheels of Fire".
De andere twee groepsleden waren Ginger Baker (.nl), de drummer die bekend werd als een van de eerste drummers die naar Afrika ging om ritmes te leren, en Eric Clapton (.nl), een van de grootste gitaristen ooit.
De groepsleden hadden in verschillende combinaties eerder samengespeeld in andere bekende groepen, en bij het zoeken van meer info struikel je dan ook over de grote namen, zowel voor als na Cream.

Jack Bruce schreef en zong de meeste nummers van de band. Veel nummers schreef hij samen met de dichter Pete Brown, en die samenwerking ging nog tientallen jaren door na het uiteenvallen van Cream.
Pete Brown zou in eerste instantie samenwerken met Ginger Baker, maar dat bleek geen succes.
Het uiteenvallen van Cream was een kwestie van tijd, omdat van zowel Jack Bruce als Ginger Baker wordt gezegd dat ze "temperamentvol" waren.
De persoonlijkheid van Ginger Baker deed hem nogal eens in conflicten verzeilen, zodat er zelfs een documentaire van 1:30 uur is met de titel Beware of Mr. Baker.

De muziek van Cream werd gerekend tot de Psychedelische Rock, een populaire stroming in die tijd, die veel invloed heeft gehad op de verdere ontwikkeling van de Rock.

Ik denk bij Cream bijna automatisch aan een zolderkamer, die ik heb helpen opwaarderen tot logeerkamer, in het huis van een vriendin. Toen ik, ruim in het nieuwe millenium, bezig was de wanden onder het schuine dak wit te maken, klonk in mijn hoofd steeds de song: "White Room", een van de bekendste nummers van Cream, geschreven door Jack Bruce en Pete Brown.
Niet dat ik verder geen songs van ze in mijn geheugen heb, maar deze staat op de voorste rij en komt ook weleens tevoorschijn zonder directe aanleiding.

De tekst van White Room is gebaseerd op de nieuwe flat van Pete Brown, waar hij zich niet prettig voelde. De muziek was er al, en zijn eerste poging, over een heel ander onderwerp, was afgekeurd door Jack Bruce. Toen hij met de nieuwe tekst kwam, verwachtte hij er niet veel van, maar het is een wereldhit en een klassieker geworden.
Ik ben zelf helemaal lyrisch van dat terugkerende zinnetje, waarin hij zo goed zijn onbehaaglijke gevoel heeft gevangen: "where the shadows run from themselves": "waar de schaduwen vluchten voor zichzelf"...

White Room
Jack Bruce en Pete Brown

In the white room with black curtains near the station.
Blackroof country, no gold pavements, tired starlings.
Silver horses ran down moonbeams in your dark eyes.
Dawnlight smiles on you leaving, my contentment.

Ill wait in this place where the sun never shines;
Wait in this place where the shadows run from themselves.

You said no strings could secure you at the station.
Platform ticket, restless diesels, goodbye windows.
I walked into such a sad time at the station.
As I walked out, felt my own need just beginning.

Ill wait in the queue when the trains come back;
Lie with you where the shadows run from themselves.

At the party she was kindness in the hard crowd.
Consolation for the old wound now forgotten.
Yellow tigers crouched in jungles in her dark eyes.
Shes just dressing, goodbye windows, tired starlings.

Ill sleep in this place with the lonely crowd;
Lie in the dark where the shadows run from themselves.

Hier een TV-registratie in zwart/wit, live tijdens hun afscheidsconcert op 26 november 1968 in de Royal Albert Hall, aangekondigd door de nog jonge BBC DJ John Peel (.nl), die vooral bekend werd door het laten horen van vernieuwende muziek:


Van het reünieconcert van Cream in 2005, ook in de Royal Albert Hall, heb ik gekozen voor Sunshine of Your Love, van Jack Bruce, Pete Brown en Eric Clapton en ook een hit. Een lang nummer en speciaal voor de liefhebbers:


White Room is door veel artiesten gecoverd, en Jack Bruce en Eric Clapton hebben het op hun repertoire gehouden. Hier is nog een clip waar eerst Jack Bruce uitleg geeft over zijn fretloze bas, en dan begint op 5:30 de combo: Jack Bruce & Gary Moore - White Room.

Ik vond een onverwachte cover uit een heel andere sfeer: White Room by Vassar Clements, de beroemde country-violist. Hem leerde ik kennen door het memorabele album Will the Circle Be Unbroken. Vassar is ook iemand die van vele muzikale markten thuis is, zo heeft hij samengespeeld met jazzviolist Stephane Grapelli.

Ik vond een optreden van Jack Bruce met White Room, waar het plezier van af spat. Hij heeft meer samengewerkt met Robin Trower (.nl), vroeger gitarist van Procol Harum. Ik noemde hem al eens in mijn ZOZ van 20 september. Het trio wordt hier gecompleteerd met een andere minder bekende gigant, Gary Husband.
Ze speelden februari 2009 in Nederland, in De Vereeniging in Nijmegen, en namen daar (delen van?) een live-album op, "Seven Moons":



Jack, dank je voor al die mooie en inspirerende muziek!


Over Pete Brown wist ik niet veel, maar ik ontdekte dat hij allerlei creatieve activiteiten ontplooid heeft, zoals een eigen muzikale carrière. Daarnaast kwam er nog een verrassing uit de hoge Wikipedia-hoed: een neef van Pete was de komiek Marty Feldman, die opviel door zijn extreem grote, bolle ogen, gevolg van een ziekte. Hij werkte o.a. met komieken die later Monty Python zouden vormen.
Jack zal Marty ook op TV gezien hebben, hij was een tijdgenoot van me. Voor degenen die die TV-periode gemist hebben, hier Marty Feldman in de Muppet Show. De drummer van het Muppet-orkest, Animal (op 1:33), doet mij door zijn rode haar en woest uiterlijk en gedrag altijd denken aan Ginger Baker.
Marty Feldman ontpopt zich hier als prinses Sheherezade die de kalief, die blijkbaar een kloon is van de Zweedse kok, een verhaaltje vertelt voor het slapen gaan:

Niklas - 141031 - Bengel

Het woord "bengel" had ik al geruime tijd niet gehoord, tot ik vorige week een e-mail kreeg van mijn eerste vriendin. Ze had bij het opruimen een jeugdboek gevonden waar mijn naam voorin stond, getiteld: "De lotgevallen van een bengel", door W. Petillon.
Ik had geen enkele herinnering aan die titel, een plaatje op internet zei me niets.
We hadden het even te druk om direct het boek in het echt te gaan bewonderen.

Dinsdag was het mooi weer, ik nam mijn kans om nog eens te gaan fietsen, Marijke ging op ziekenbezoek bij twee vriendinnen. Halverwege bedacht ik om mijn rit te combineren met een bezoek aan mijn vroegere vriendinnetje. Ik stuurde een SMS: "Ben je thuis? Ik kan over 3 kwartier bij je zijn." Het antwoord was kort: "OK"

Tja, ik ben 35 jaar zó boos op haar geweest, dat er geen sprake van kon zijn om haar te ontmoeten. Ik was dat weekend 's zaterdags vanuit Groningen naar Amsterdam gereisd. De helft op fiets, omdat ze pas 's middags vrij was. 's Avonds gingen we naar de bioscoop. Ik sliep in een goedkoop hotelletje, en zondagmorgen gingen we samen naar de kerk. Vervolgens vertelde ze me, dat ze toch voor een ander koos.
Ik ben op mijn fiets gestapt en teruggefietst naar Groningen. Na een uurtje slapen kon ik meteen door naar mijn werk.

Na die 35 jaar kreeg ik via mijn zwager een door mijn opa getekende bloemenprent. Die had vriendin ooit gekregen van opa, ze vond dat die maar terug moest naar mij. Daarna heb ik mijn bariëre geslecht, en hebben we af en toe contact.
Toen zij 65 werd, hadden haar kinderen een feestje voor haar georganiseerd. Er was ook een verrassingsgast: ik, haar eerste vriendje...

Dinsdag hebben we weer herinneringen opgehaald, maar ik herinner me weinig mensen van toen: ik heb daar maar 3 jaar gewoond. Voor haar gevoel was het veel langer, en dat geldt voor mij ook wel omdat het een heel intensieve periode was. Niet alleen doordat we verliefde pubers waren, ook omdat ik problemen thuis had, of liever gezegd: door de omstandigheden geen thuisgevoel kon ontwikkelen.
Eén van de mensen die ik me nog helder voor de geest kan halen, was haar opoe, die naast hun woonde. Opoe zag mij wel zitten, daar was ze duidelijk in, en ze had gevraagd wanneer we gingen trouwen - we waren toen zo ongeveer 16 jaar...

Toen ik thuiskwam had ik toch weer mooi 65 km gefietst, en anderhalf uur prettig bijgekletst.
En nu ik dat boek aan het lezen ben, met die heerlijke zéér oude spelling, komt het me toch wel vertrouwd voor...

141025 - Uitbundig

Ze zien het helemaal voor zich...!!!

Uitdaging: een verhaal in 6 woorden met beeld, kijk voor meer bij Marion

141025 - ZOZ - Op fietse

Wie mee wil doen met (of luisteren naar) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.

Maandagmorgen, terwijl ik de ontbijtboel stond af te wassen, kreeg ik het idee voor deze ZOZ: ik had zondag een fietstocht gemaakt met o.a. mijn oude schoolroute. Ik had me afgevraagd hoeveel kinderen nu nog dagelijks in weer en wind, zomer en winter, verder dan 10km naar school fietsen.
En bij de afwas vroeg ik me af hoeveel muziek ik ken over fietsen. Ik noemde een paar titels, dacht even dat dat het wel was, maar Marijke vulde me meteen aan, en toen kwam er bij mij ook meer. Dit wordt dus eigenlijk één blog met twéé ZOZ's, waarbij ik eerst Marijke's suggesties plaats.

---

Wikipedia meldt van de eerste dat Katie Melua's Nine Million Bicycles gebaseerd is op de 9.000.000 fietsen die er in Peking rondrijden, en dat het hier bekend geworden is doordat Katie het zong bij het kerkelijke huwelijk van Prins Pieter-Christiaan en Prinses Anita.
Dit was al eens geplaatst door Hilde bij ZOZ-18, maar dat blog is blijkbaar opgeheven, dus:


Toen kwam Herman van Veen, met "Fiets". Nou vind ik Herman best een goede artiest, maar ik vind zijn stem niet zo prettig. Het is ook al eens geplaatst in ZOZ-88 door AltijdMooiWeer. Daar staat het met een mooi filmpje, dat Sven Verbeek er bij heeft gemaakt met zijn dochter Marit.
Dat riep een herinnering wakker aan mijn dochter (nu 40+) met haar eerste fietsje. Ze had er heel veel plezier mee, tot ze er op een keer heel verdrietig huilend mee naar huis kwam lopen. Ze had een lekke band en dacht dat haar fietsje nu voorgoed kapot was...
Maar Marijke liet me hetzelfde lied "Fiets" horen van Jenny Arean. Dat vind ik een heel mooie uitvoering:


Marijke vertelde dat onze kleinkinderen Mark en Lieke een tijdje geleden helemaal weg waren van Gers Pardoel met "Bagagedrager". Nou, een rapnummer kan ook best leuk zijn, van Mark en Lieke kun je dat van jongs af aan zeggen, zie deze foto:

Inmiddels zijn ze een flink stuk verder, zoals hier te zien op een recente vakantiefoto:

Hier dus Gers Pardoel - Bagagedrager ft. Sef:


Weliswaar is, geloof ik, een 18+ tekst uit mijn jeugd tegenwoordig een 13+ tekst, maar ik denk niet dat M&L de tekst van Bagagedrager helemaal begrepen hebben, want daar lijken ze me nog net iets te jong voor.

Tenslotte kwam Marijke met "Veilig achterop bij vader op de fiets" van Paul van Vliet. Haar vader zei 's zondags vaak tegen haar moeder: "Ik ga even naar huis, hoor!", waarop haar moeder standaard een beetje wrevelig antwoorde: "Híer is je thuis, je bedoelt zeker naar je moeder?" Marijke ging vaak mee, achterop de fiets, stevig tegen papa aan. Op een hobbelig gedeelte van de route zong ze dan voor hem, ze kreeg dan zo'n grappige trilstem!

Paul van Vliet - Veilig achterop bij vader op de fiets:

---

Ik heb zelf een vergelijkbare herinnering, bij mijn moeder achterop. We reden dan van Hoogkerk-Vierverlaten, waar de ouders van mijn vader woonden, naar huis in Oostwold. Ik zat met aan elke kant een been in de fietstassen, en hield me vast aan mama's jas. Vooral op het stuk van De Poffert naar Oostwold hoorde je dan, vooral als de straat nat was, steeds WIJSSSSJW, een suizend geluid door het weerkaatsen tegen de bomen die om de paar meter langs de weg stonden - als ik er aan denk beleef ik het nog steeds... De oude bomen zijn inmiddels vervangen, de weg is vrijwel gelijk gebleven.

Boudewijn de Groot zingt ook over een vader en kind op fiets: Jimmy, of: Hoe sterk is de eenzame fietser. Welke Nederlander kent het niet? Dit zei Boudewijn ooit zelf over het ontstaan.
Boudewijn de Groot - Jimmy / Hoe sterk is de eenzame fietser (50 jaar Nederpop live):


De groot geworden Jim zong het "voor het eerst en voor het laatst" in De Wereld Draait Door.

Als rechtgeaarde Noorderling, wonende in Emmen, kan ik bij liedjes over fietsen natuurlijk absoluut niet om Daniël Lohues heen, die landelijk furore maakte met "Op Fietse", in eerste instantie met zijn groep SKIK. Het was ook de eerste titel die ik bedacht, zie begin van deze ZOZ. (Wikipedia Nedersaksisch). Dat lied heeft geleid tot het uitgeven van een toeristische SKIK-fietsroute door de VVV!

Ik vond op YouTube een optreden van Daniël Lohues bij de herdenking van Relus ter Beek, de in Coevorden geboren, bevlogen, Commissaris der Koningin in Drenthe. Relus had ook iets met fietsen: In 2008 haalde hij de start van de Vuelta in 2009, de Ronde van Spanje, naar Assen! Hij heeft het zelf niet meer mogen meemaken, maar de eerste "bergtrui" werd verdiend op de Cota de Witteveen, nabij de natuurbegraafplaats waar Relus begraven is, dichtbij de jongste directeur van het oorspronkelijke familiebedrijf waar ik het grootste deel van mijn leven gewerkt heb.
Wij hebben in Emmen bij de finish van de Vuelta-etappe gestaan waar zoon Frank tussen de persfotografen liep en naast Mart Smeets stond, als hobbyist...

Het optreden van Daniël bij deze herdenking/uitvaart bestond uit twee delen: Op Fietse, en Deurreden tot an de streep. Ik denk dat in elk geval dit laatste een aangepaste versie is, maar ik heb het door omstandigheden niet meer kunnen vergelijken:


Ik sluit af met het tweede lied dat ik me in eerste instantie voor dit onderwerp herinnerde: Bicycle Race (I Want to Ride My Bicycle) van Queen. Daarin is een gitaarsolo vervangen door fietsbellen, en de originele videoclip is geweigerd door de BBC omdat er een aantal naakte dames op de fiets in voorkwamen. Nu nog wordt op YouTube vereist dat je inlogt om sommige clips van dit nummer te bekijken, omdat ze willen weten of je wel 18+ (of meer?) bent...
Daarom deze clip van: Queen Bicycle Race (Live 1978)