ZOZ: Van Opera via Woodstock naar Barcelona en terug

Wie mee wil doen met ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag kan terecht bij Marja.

Dat mensen met een overlappende muzieksmaak ook heel uiteenlopende reacties kunnen hebben op muziek, bleek deze week weer. Ik had al eens, in een vorige ZOZ, geschreven dat Marijke meer van de klassieke muziek is en ik meer van het rockende werk.

Deze week kwam het contrast een keer tot uiting. Marijke stond te strijken en ik stond een verdieping lager te douchen. Ze heeft vaak Radio 4 aan, op een portable radiootje, zo ook nu. Tussen het ruisende douchewater drongen flarden van zo'n opera-sopraan tot me door, zo'n hoge kopstem. Van de rest hoorde ik niets, veel melodie ontdekte ik er ook niet in op deze manier - het maakte op mij de indruk van min of meer gecontroleerd gillen.
Ik riep naar boven: "Zijn ze daar bezig een levend speenvarken aan het spit te steken?"

Marijke was hevig teleurgesteld. Ze had het volume van de radio juist wat opgevoerd, omdat het een aria was die ze al lang niet meer gehoord had. Had ik het herkend, dan had ik geweten wat ze met deze muziek heeft, en het verhaal er achter.

Toen ik was aangekleed heb ik de gegevens opgezocht van deze uitvoering via de "playlist": Radio 4, woensdag 28 mei 2014, 10:42.
Bij het lezen van de datum realiseer ik me dat vandaag mijn ouders 72 jaar getrouwd zouden zijn geweest. Na twee jaar overleed mijn vader.
Mijn moeder heeft altijd gezongen in kerkkoren, ze was alt. Nee, geen opera!

De playlist vermeldde:
Suor Angelica; aria "Senza Mamma"
Componist: Giacomo Puccini
Sopraan: Angela Georghiu
Op YouTube is ook een versie van Senza Mamma door Angela Georghiu te vinden.

Ik ken in grote lijnen het verhaal. De letterlijke vertaling van "Senza Mamma" is volgens Google: "Zonder Moeder".
Dat riep bij mij meteen de traditionele Negro spiritual in herinnering: "[Sometimes I feel like a] Motherless Child"; het beeld dat ik er bij heb is de variant die op het originele Woodstock-festival werd gespeeld door Richie Havens. Richie Havens trad op als eerste, en kreeg het verzoek door te blijven spelen, omdat de volgende artiesten vertraging hadden bij het bereiken van het festivalterrein. Toen hij zijn hele repertoire had gespeeld, improviseerde hij op "Motherless Child", waarbij hij herhaaldelijk het woord "Freedom" zong. Onder die naam is deze uitvoering later bekend geworden.



Van de aria "Senza Mamma" staan veel uitvoeringen op YouTube, zoals van Montserrat Caballé, die ik me herinner van een documentaire over Freddie Mercury: die zong samen met Montserrat Caballé het bekende lied Barcelona, een indrukwekkende synthese van twee muzikale werelden:



Marijke heeft in 2003 een gedicht gemaakt met de titel "Senza Mamma". Dat was in het kader van een samenwerkingsproject van onze toenmalige dichtersgroep met cursisten van het Atelier voor Beeldende Kunst van onze vriendin Edith Stoel. Eerst werden schilderijen gemaakt bij gedichten van onze groep en daarna maakten wij gedichten bij hun schilderijen.
De deelnemende 9 dichters en 20 schilders leverden 36 combinaties op, die achtereenvolgens op 4 locaties tentoongesteld zijn, en waarvan een tentoonstellingscatalogus is gepubliceerd, die nog steeds verkrijgbaar is.

Bij het schilderij "Het Monument" van Diny Kwant had Marijke een associatie met "Senza Mamma" uit "Suor Angelica".
Het verhaal, heel in het kort: De aria "Senza Mamma" gaat over een kind dat van de (ongehuwde) moeder is weggenomen. De moeder gaat in een klooster, waar zij ontdekt dat haar kind is overleden. Zij wil zich met haar kind herenigen door zelfmoord te plegen.

©Diny Kwant - Het monument	©Marijke van der Scheer
	Senza Mamma      Het kind      werd van haar weggerukt      door ethiek van grauwe zeden      de maagd torent      nog altijd hoog      in het blauwe eindeloos      alwetend      getekend      maar ongeschonden      vormt zij zich      opnieuw      naar het kind

O, er zijn nog veel meer versies te vinden van deze aria, bijvoorbeeld van Maria Chiara, Renata Tebaldi, Joan Sutherland, Maria Callas, Barbara Frittoli, Raina Kabaivanska, en engelstalig, Rebecca Patrick Flaherty.

Dit verhaal begon met Senza Mamma en daar sluit ik mee af. Jammer maar ik kon Marijke's favoriete versie door Janis Kelly, van de CD "The essential Inspector Morse Collection", niet vinden.
Van een andere favoriete sopraan, Lucia Popp, staan een korte en een lange versie op YouTube, maar zonder video.
Om hier te presenteren heb ik daarom gekozen voor een versie van Renata Scotto, met Engelse ondertiteling en video (dus geen reeks foto's), en ik draag dit op aan Marijke.

WE 300: Lekken

PlatoOnline's WE-300 schrijfuitdaging: schrijf een verhaal van exact 300 woorden, waarin het thema-woord niet voorkomt! Themawoord tot 8 juni 2014 = Lekken

Fietsend naar een vakbondsvergadering hoorde ik een venijnig gesis. Even later stuiterde de velg van mijn achterwiel op straat. Gelukkig was ik bijna op de plaats van bestemming. Ik zou een bondgenoot vragen me na afloop thuis te brengen; geen omstandigheden om banden te plakken.

We zouden de strategie bespreken van onderhandelingen over een sociaal plan bij de reorganisatie van ons bedrijf.
Iemand had gesprekken opgevangen over de strategie die het bedrijf zou kiezen. Dat was in contrast met de officiële houding die het bedrijf aan de bond en de buitenwereld verkocht, en waarvan een concept in handen van de bond was gekomen. Deze gegevens zouden onze aanpak bepalen.

Een collega ontdekte dat het bedrijf activiteiten naar de Derde Wereld wou verplaatsen, omdat daar nog (hier verboden) stoffen mogen worden toegepast, die het productieproces iets goedkoper maken. Vandaar de reorganisatie bij ons.

We hadden ontdekt dat er, na de activiteiten van Julian Assange en Edward Sowden (en de bouwfraude!) een Nederlandse website is opgezet, waar je anoniem misstanden kunt aanmelden bij de pers. We zouden vanavond ook beslissen of deze mogelijkheid past in onze strategie.

We hadden al een discussie gevoerd over de achtergrond van deze klokkenluiderssite, want ook bij ons gaat het soms hard tegen hard over "links" en "rechts".
De conclusie uit de colofon van de site was, dat waar "rechts" steeds roept misstanden te bestrijden, het initiatief iets "linkser" gezocht moet worden.
Een heel spectrum uit de media doet mee, maar De Telegraaf, drijvend op "het melden van misstanden", ontbreekt. Behalve misschien indirect, via TMG's PowNed.

Nu eerst naar het toilet; in informeel Engels: "take a ...."

Goed, morgen ben ik vrij. Nou ja, eindelijk maar eens de kraan repareren, die 's avonds zo storend drupt in de metalen gootsteen, als ik eens rustig TV wil kijken...


N.B.: Dit verhaal is geheel fictief en beschrijft dus geenszins een concreet geval.

ZOZ 80 - Zwijmelen op Zaterdag 40524 - La Comparsa

Wie mee wil doen met ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag kan terecht bij Marja.

Ik ben te laat, maar de ZOZ van 24 mei wil ik graag inhalen, omdat er een aantal indrukwekkende gebeurtenissen tot deze vertraging hebben geleid.
Zaterdag 24 mei 2014 was het prachtig weer alhier, en er was een kunstmarkt in het centrum, georganiseerd door AKE, de Amateur Kunstenaars Emmen, waar we tegen de verwachting maar één bekende aantroffen.

Ook zou het de 42ste trouwdag geweest zijn van de broer van mijn ex-echtgenote, waarmee ik 30 jaar getrouwd ben geweest. Mijn schoonzusje is, 5 jaar geleden, en kort na hun 37ste trouwdag overleden "na een slopende ziekte". Ik vond een aantal foto's (gescande zwart/wit negatieven) van mijn zwager en schoonzus (het gedoe met ex- laten we weg) toen ik naar andere oude foto's zocht om op facebook te plaatsen. Van hun trouwdag, en nog daarvoor (hun verloving?) in het Stadspark van Groningen.
Ik heb die foto's "ingeblikt" om aan mijn zwager te overhandigen, maar ik vermoedde dat hij op die dag wel naar een locatie kon zijn gegaan die met zijn trouwdag te maken had.

Op zondag 25 mei zijn we gedrieën de ingeblikte foto's naar mijn zwager, die ergens boven Groningen woont, gaan brengen: mijn echtgenote, mijn voormalige echtgenote en ik. We hebben er een lekker dagje uit van gemaakt, maar vooral hebben we mijn zwager blij verrrast: "Iedereen zegt dat ik altijd welkom ben, maar niemand komt bij mij op bezoek!"
Hij was niet thuis, maar toen zijn zus telefonisch vertelde dat ze, met ons, bij hem voor de deur stond, was hij er in 5 minuten.
We zijn ook gezamenlijk naar het kerkhof geweest.

Mijn zwager speelde vroeger een knap stukje gitaar: ooit maakte ik met een simpele bandrecorder een opname: een vriend van hem zong en hij speelde in z'n eentje een volledige begeleiding van Peggy Sue van Buddy Holly. Ik heb daar uiteraard geen video van, de bandopname is weg, en ik weet niet of hij nu nog wel eens speelt (zo strak zijn de contacten niet), maar ik vermoed - niet vaak. Daarom kies ik voor een andere solist. Aangezien ZZ en de Maskers met La Comparsa deze keer de inleiding van de ZOZ waren, wordt het La Comparsa uitgevoerd door die andere solist: Eugene Mago, door mij al eerder getipt.



Update: Sheila was van Tommy Roe, en dat was gebaseerd op Peggy Sue van Buddy Holly. Mijn geheugen liet me even in de steek. Dank Gezienus Omvlee voor je opmerkzaamheid!

De vroegtijdige beroepskeuze van BuurMax

Wij hebben een buurjongen, die op zijn vierde al precies wist wat hij later wilde worden.
Dat is op zich niet zo bijzonder. Veel jongens van die leeftijd willen brandweerman of politieagent worden, of een dergelijk "stoer" beroep: hij niet.

Onze buurjongen, Max, speelde destijds vaak op de trampoline in hun tuin. Als wij dan in onze tuin zaten, kwam hij steeds net boven de schutting uit, en zei dan vaak: "Dag buurvrouw, dag buurman!", met zijn vrolijke stemmetje.
Zo is zijn naam bij ons "BuurMax" geworden, ter onderscheid van onze eigen kleinzoon Max, die overigens een jaar of 10 ouder is.

Goed, BuurMax had een beroep gekozen met een moeilijke naam, maar die kon hij als vierjarige (4!) perfect uitspreken: paleontoloog.
Hij was hevig geïnteresseerd geraakt in dinosaurussen, en verzamelde alle plaatjes en informatie die hij te pakken kon krijgen.

Nu, jaren later, was BuurMax vanmiddag in hun tuin bezig. Hij bracht samen met een vriendin enthousiast een hele dinosaurussenwereld tot leven.
Aan de andere kant van de schutting, met onze puzzelboekjes in de zon, luisterden we een beetje mee. Zij weten er veel meer van dan wij samen, ontdekten we.
Allerlei soorten dino's met tongbrekende namen werden feilloos genoemd, en hun leefwijze besproken. "Je moet wel oppassen dat je de plantenetende dino's niet bij de vleesetende zet, want dat gaat niet goed!", en nog veel meer, wat ons grotendeels ontging door onze onkunde over dino's.

BuurMax is nu zeven jaar.

ZOZ 17 mei 2014: Al 65+ en nog maar 10 jaar getrouwd

Wie mee wil doen met ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag kan terecht bij Marja.


Op 14 mei 2014 waren Marijke en ik 10 jaar getrouwd.
Geen groot feest, maar eerst naar het ziekenhuis voor een allergietest. We hebben er samen nog een leuke dag van gemaakt, en dachten uiteraard terug aan onze trouwdag.

Er waren toen veel meer mensen naar de Gemeentelijke trouwzaal gekomen dan verwacht: de zaal zat vol, ondanks het beperkte aantal genodigden voor het samenzijn daarna.
Een vriendin uit onze dichtersgroep had aangeboden onze ambtenaar van de Burgerlijke Stand te zijn. In haar toespraak had ze heel creatief delen van onze eigen teksten verwerkt.

Ze maakte ook gewag van de bijzondere datum: het was exact 60 jaar na de sterfdag van mijn vader: hij overleed op 14 mei 1944 in het Diaconessenhuis in Groningen aan darmkanker.
Een maand daarvoor had ik mijn eerste verjaardag gevierd. Zijn deelname daaraan was een ansichtkaart, die mijn moeder weer gefatsoeneerd heeft nadat mijn babyknuistjes hem verfrommeld hadden.
Er is ook maar één foto van mijn vader en mij samen.

Toen we een datum moesten kiezen, paste 14 mei in alle agenda's. We hebben besloten die datum, die een enorme impact heeft gehad voor mijn moeder en mij, nu te koppelen aan iets positiefs. Mijn moeder heeft het helaas niet kunnen meemaken.

Daarmee kom ik nu bij de muziek die we gekozen hebben voor onze trouwceremonie. Marijke is sterker klassiek gericht, ik ben meer van de stevige populaire genres. Beide kwalificaties zijn relatief, want de grenzen zijn niet scherp en er is veel overlapping in onze smaak.

Bij het betreden van de trouwzaal klonken de lenteklanken (mei, nietwaar?) van Vivaldi's meesterwerk, de vier seizoenen, vertolkt door de begenadigde violist Nigel Kennedy, met het English Chamber Orchestra. Hij is een opvallende verschijning, als solist in een punk-outfit bij klassieke orkesten. In de hier gelinkte video speelt hij tijdens de 2013 BBC Proms met de Palestine Strings en Members of the Orchestra of Life.

Vervolgens hoorden we als onderdeel van onze trouwceremonie "Like An Angel Passing Through My Room" van Anne Sofie von Otter, niet deze versie, zie verderop.
Oorspronkelijk is het van ABBA, maar wij hoorden het eerst van het duo Twinkle, Lammy van Urk, zang en Rob Brunekreeft, piano, in november 2001. Het was het eerste jaar dat Marijke en ik samen optrokken.
Dat was tijdens een boottocht georganiseerd door de Picardtclub in Coevorden, waarvoor we waren uitgenodigd omdat ik het gedicht voor de Picardtprent van 2000 had geschreven.
We vonden het zó'n mooi lied, dat we op zoek gingen, en vonden de CD "Von Otter meets Costello", For the Stars.
Ook weer een bijzondere combinatie: een operazangeres met Elvis Costello, die ik voor het eerst hoorde via Stiff Records dat van 1976 tot 1985 een aantal Punk en New Wave artiesten bekend maakte.

Later ontdekten we een CD van Twinkle / Lammy van Urk, waarop een prachtige vertolking in de streektaal van Urk: "Skiemer", hoewel ze zelf niet op Urk woont, maar in Drenthe.

Het slotakkoord van onze trouwplechtigheid was "Take me home" van het album "Have a little faith" van Joe Cocker.
Er zit een magistraal stuk samenzang in met Bekka Bramlett (dochter van Delaney and Bonny), waarbij me nog steeds weer de rillingen ober de rug lopen.
Klik op YouTube onder deze video even op "meer weergeven", als je de tekst wilt meelezen.



Op onze trouwdag maakten we een tocht naar Noord-Groningen, waarover ik misschien nog een afzonderlijk verslag maak met foto's. Hier in elk geval een voorproefje.

ZOZ: Zwijmelen Op Zaterdag - Joey's Song

Via PlatoOnline ontdekte ik deze rubriek van Marja, en vond het wel in mijn lijn liggen: laat ik eens meedoen.
Net als Plato ontdekte ik hoe moeilijk het is om een keus te maken uit de vele fantastische muziek die er is. Probleem is daarbij, dat ik een nogal brede smaak heb, van rock 'n roll tot klassiek, van bluegrass tot jazz en van Ede Staal tot Led Zeppelin, om maar een paar uithoeken te noemen. Ook ben ik altijd geïnteresseerd geweest in bijzondere muziekinstrumenten of bijzondere uitvoeringen; daar heb ik wel eens een blog aan gewijd.

Vandaar mijn eerste bijdrage, Joey's Song. Het is oorspronkelijk een instrumentaal nummer van Bill Haley & His Comets, later gecovered door The Spotnicks, alles in de tijd toen ik mezelf nog jong mocht noemen.

In mijn bijdrage wordt de Spotnicks-versie uitgevoerd door Jenő Magó, een soort collega van me; Eugene Mago noemt hij zich voor ons gemak. Niet in een volle zaal met de schitterende ruimtepakken van The Spotnicks dus, maar een gewone meneer in een privé studio'tje thuis. En erg dicht bij de oorspronkelijke "sound"!


Dit nummer is niet het eerste wat ik me herinner, maar mijn keuze is bepaald door een mengeling van nostalgie en genieten van de muziek, en het feit dat ik een kleinzoon heb met de naam Joey. Die is zelf intussen een verdienstelijk drummer.

Ik vond het alleen al een hele opgave om uit het omvangrijke repertoire van Eugene op YouTube te kiezen. Hij is een Hongaar, die in zijn jeugd al die zelfde gitaarbands heeft gehoord als ik, zoals The Shadows, The Spotnicks, The Ventures, The Tornados, en noem ze maar op. Hij heeft destijds in bandjes gespeeld, maar daarna in 40 jaar slechts zelden een gitaar aangeraakt.

Hij kan geen noot lezen, schrijft hij, dus bij hem gaat alles op het gehoor en geheugen.
Hij lijkt nu bezig te zijn om in te halen wat hij gemist heeft. Zijn kanaal op YouTube staat vol met allemaal nummers waarvan hij de sologitaar inspeelt bij voor hem gemaakte "backing tracks".

Hij is/was IT-specialist, vandaar dat ik hem beschouw als een soort collega - de wereld van elektronica, computers en programmeren. Maar zijn gitaarspel is 500% beter dan het mijne, en ik kan ook geen noten lezen, ondanks de vermaledijde verplichte blokfluitles op school vroeger. En mijn mondharmonica's heb ik al in geen tijden aangeraakt. Ik kan beter luisteren naar mensen die wèl goed kunnen spelen...

Wie mee wil doen met Zwijmelen op Zaterdag kan terecht bij Marja.

De Waal, eeuwige rivier en tijdelijke grens tussen vrijheid en bezetting

Op de dagen van dodenherdenking en bevrijding waren we in het rivierengebied, met name bij de Waal. Zondag 4 mei hadden we vrienden uit Emmen op bezoek, in ons logeerhuis in Tiel.
Voor hen een heel andere omgeving, voor ons intussen iets minder. Wij weten er inmiddels redelijk de weg, ik vooral door mijn fietstochten.
We bedachten een tocht die we zelf leuk vinden en waarvan we dachten zij ook. Tijdens die trip kregen we een suggestie voor de invulling van onze viering van Bevrijdingsdag: het Beeld van Oranje Linten langs beide zijden van de Waal.

Onze zondagsrit hadden we globaal voorbereid, en achteraf gereconstrueerd met Google Maps

In de tekst hierna verwijzen de hoofdletters tussen ( ) naar lokaties op deze kaart

Na een lekkere lunch vertrekken we vanuit Tiel en via de Prins Willem Alexanderbrug (B) steken we de Waal over. Daar rijden we rechtstreeks naar Bezoekerscentrum de Grote Rivieren (C) in Heerewaarden. Daar is informatie te vinden over de geschiedenis van die bijzondere omgeving, waar Maas en Waal het dichtst bij elkaar komen, wat in de geschiedenis ettelijke keren zijn sporen heeft nagelaten.

Er is de laatste Palingschokker te bezichtigen, waarmee in vroeger tijden paling werd gevangen in de Waal. Op die schepen woonde zo'n vissersgezin maandenlang op een min of meer vaste plaats; met een ingenieus systeem van kabels aan ankers konden ze de beste plaats opzoeken.

In zo'n kajuit, met twee bedsteden, leefde het hele gezin maandenlang.
Daarnaast was er een petieterig keukentje met minimaal uitrusting.

In het zonnetje uitrusten van de beklimming van de palingschokker.

In het bezoekerscentrum was een kunstenaar bezig met het beschilderen van een oranje doek. Hij gaf ons een folder en vertelde dat dit doek deel ging uitmaken van een project voor Bevrijdingsdag, een oranje "lint" van 7 kilometer, langs beide zijden van de Waal. Thuis opgezocht, bleek ik gesproken te hebben met de kunstenaar Rob Reis uit Rossum.

Er zijn daar in de buurt forten geweest, waarvan het eerste is afgebrand. Het tweede, op een andere plaats, is in de tweede wereldoorlog opgeblazen door de Duitsers.

Uiterwaarden bij Fort Sint Andries.

Het belang van deze forten lag voornamelijk in het beheersen van de verbinding en het scheepvaartverkeer tussen de Maas en de Waal. Beide forten droegen de naam Sint Andries. De ruïne van het tweede fort Sint Andries (D) is er nog en te bezichtigen, maar momenteel uit veiligheidsoverwegingen verboden er in te gaan. Vorige zomer was dat nog niet zo.

Vlakbij is er een sluis met de naam Sint Andries, als verbinding tussen beide grote rivieren.

Fort en sluis gezien vanaf de oude luchtwachttoren.

Mooi uitzicht vanaf de luchtwachttoren over de Waal en het kanaal naar de Maas.

Op de dijk staat hier een monument voor 4 gesneuvelde Engelse bevrijders.

Na de sluis streken we in Rossum neer op het terras van Bistro In Petto (E) voor een kop koffie.
We zagen Rob Reis hier nog even lopen met het opgerolde oranje lint.

Verderop langs de rivier, bij Hurwenen (F), overspant een hoogspanningsleiding de Waal. Op beide oevers staan extra hoge masten, zodat het scheepvaartverkeer geen last heeft van de kabels, die ver doorhangen door de afstand.
Er is hier iets bijzonders te zien: ooievaarsnesten in een hoogspanningsmast! Die zitten er al jaren, en bij het onderhoud wordt er rekening mee gehouden.

Langs bermen en uiterwaarden in volle pracht rijden we verder. Om weer aan "onze" kant van de Waal te komen, gaan we over de Martinus Nijhoffbrug (G) bij Zaltbommel, je weet wel, van dat beroemde gedicht.
Direct na de brug verlaten we de A2, via Waardenburg naar Neerijnen (H), waar we stoppen om even te verpozen bij het Gemeentehuis dat gevestigd is in een oud kasteel en de bijzondere kerk daar. We treffen het: als we uitstappen beginnen net de klokken te luiden.

Het Gemeentehuis van Neerijnen.

We rijden verder over de Waalbandijk, langs de Waal en de uiterwaarden, met alle verpletterende lentepracht.
Bij Heesselt (I), in de buurt van de hoogspanningsmast, kijken we nog even naar de overkant en kunnen nog net de ooievaarsnesten onderscheiden.

Bij Varik (J) staat de vierkante toren bovenaan de dijk. We rijden naar beneden, waar de veerpont naar Heerewaarden zijn aanlegplaats heeft, en staan een poosje op het plateau naar de Waal en de scheepvaart te kijken, die hier relatief dicht langs ons gaat.

Dan gaan we verder, richting "thuis". Al die tijd zijn we ons bewust van de datum: 4 mei, dodenherdenking.
We willen de plechtigheid op de Dam zien en om 20:00 uur, de 2 minuten stilte, niet onderweg zijn. Maar ook deze omgeving heeft zijn eigen oorlogsgeschiedenis. De Waal is een tijdlang de grens geweest tussen vrij en bezet gebied, maar ook in de donkerste oorlogsjaren werden mensen en materiaal over de rivier gesmokkeld. Het project van de oranje linten refereert daar aan, maar ook bij Zennewijnen herinnert het standbeeld De Roeier (K) aan deze heldendaden. Ik heb het genoemd, maar we waren er voorbij voordat ik het kon aanwijzen - gemist omdat ik tegenliggers belangrijker vond...

We reden nog even naar de Waalstraat (het hele gebied wordt voor mijn gevoel Waalkade genoemd), omdat Marijke graag die mooie stadspoort van Tiel wou laten zien, maar we zijn niet meer uitgestapt. Na het keren konden we er gelukkig heel langzaam langsrijden.

In de bestrating een mozaïek van de beroemde Flipje.

Weer thuis (M) maakte Marijke een lekkere spaghetti voor ons. De twee minuten brachten we in stilte door met het bord op schoot, elk met onze eigen gedachten.

Na de plechtigheid en het eten togen onze vrienden weer huiswaarts, blijkbaar tevreden over deze invulling van de dag. Dat waren wij ook.

De volgende dag, 5 mei, zijn we naar Heeselt gegaan om daar Bevrijdingsdag mee te maken, met de Oranje Linten langs de Waal.

Pim en Volkert vandaag, recht en krom

Vandaag werd ik geconfronteerd met een foto van Pim Fortuyn; niet helemaal onverwacht op de dag dat Volkert van der G. wordt "vrijgelaten". Op zich een goed moment om stil te staan bij van der G.'s onvergeeflijke daad. Hij zal levenslang ogen in zijn rug moeten hebben.
Die foto was gekoppeld aan een oproep van Geert Wilders om naar een demonstratie te komen tegen van der G.'s vrijlating. Dat gebeurt vandaag, volgens de gangbare regels.

Oké, je kunt twijfelen aan de basiswaarden van de Nederlandse rechtsstaat, en daarover mag je je mening uiten. Dat kan hier te lande gelukkig ook nog volop!
Overigens blijkt op basis van vergelijking met andere rechtssystemen, dat het onze tot de betere in de wereld behoort. Ook al worden er hier ook fouten gemaakt, net als overal, en elke fout is er één teveel.
Daar mag je als Nederlander best trots op zijn!

Wat ik echter ronduit stuitend vind aan deze door Wilders, als parlementariër, verspreidde foto is de er op geplaatste tekst, waarin een botte, schaamteloze vergelijking gemaakt wordt tussen de moord op één politicus door één dader, en de gehele Tweede Wereldoorlog:

Pim Fortuyn   1948 - 2002
4 mei:	Dodenherdenking
5 mei:	Bevrijdingsdag
6 mei:	Dood van de democratie,
	tolerantie en vrijheid van
	meningsuiting in Nederland...

De moord op Fortuyn valt op geen enkele wijze goed te praten, maar we hebben nog steeds een democratie, waarin zelfs Wilders gekozen kan worden en zijn kansen om echt iets te doen verprutsen. Wilders en tolerantie zie ik als twee uiterste tegenpolen, en Wilders mag nog steeds openlijk zijn werkelijkheid als de werkelijkheid presenteren.

Bezoek aan de URL onder deze montage, brengt me bij de platste verzameling "humor" die ik ooit bij elkaar gezien heb. Een afspiegeling van het niveau van de volgelingen van Geert Wilders?

De reacties onder Wilders' oproep tot demonstratie wekken de indruk dat het nog veel erger is:
wat een moordlustig zooitje! Daarmee kan ik niet trots zijn op Nederland...