Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Deze keer had ik iets in gedachten waarvoor ik nog geen tijd gehad heb, maar een eerder idee had ik zondagmorgen al. Toen stond ik overhemden te strijken met de radio aan. RTV Drenthe, met Jans Polling: Pollings Passie. Jans liet onder andere een juweeltje horen van Rowwen Hèze samen met de terecht wereldberoemde accordeonist Flaco Jiménez, hoewel die niet genoemd wordt in de titel van de video...
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Als ik YouTube open, kan het frustrerend zijn, omdat ik niet kan vinden wat ik in mijn hoofd hoor spelen.
Vaak gebeurt ook het tegengestelde: of ik nou naar iets zoek of niet, er kan iets staan wat interessant lijkt, en ook blijkt te zijn, en dan weer een feestelijke ontdekkingstocht oplevert. Met zijsprongen...
Zo ook nu. En mijn interpretatie van de tekstregel onder de clip bleek niet te kloppen. Ik dacht dat de naam van de band vooraan stond. Dat paste ook wel bij de soort muziek, toen ik het begin beluisterde. De titelregel suggereert een mix van Schotse en Indiase muziek, en dat intrigeerde me.
Afbeelding: Wikipedia.
Bij dat Indiase kon ik "The Snake Charmer" wel plaatsen, maar wat ik daarmee vond was als eerste een schilderij van Jean-Léon Gérôme, The Snake Charmer , origineel "Charmeur de serpents", te vertalen als De Slangenbezweerder.
Wikipedia zegt
Context: The painting was used as the front cover of Edward Said's book Orientalism, in which he draws attention to the undercurrent of sensuality dressed up as academic interest. An article by Linda Nochlin, "The Imaginary Orient", in Art in America, points out that the seemingly photorealistic quality of the painting allows Gérôme to present an unrealistic scene as if it were a true representation of the east. Nochlin considers it better a representation of the West's colonial ideology.
The highly finished style of the painting has also been evaluated within the context of Gerome's resolute opposition to French Impressionism.
Maar goed, terug naar de clip waar dit verhaal mee begon: Drowsy Maggie is niet de band, maar de songtitel, gespeeld door een jonge vrouw uit India, die zichzelf het bespelen van de in India niet zo bekende bagpipes of doedelzak heeft geleerd, in Keltische stijl. Ze noemt zich dus "The Snake Charmer"; ze heet Archy J., was al bekend als zangeres en gitariste voordat ze gecharmeerd raakte door de bagpipes.
Ik vind het een mooie clip, met prachtige dansers. Aan het eind maakt ze wat reclame voor zichzelf, omdat ze graag wil kunnen leven van haar muziek.
En o ja: "drowsy" betekent zoiets als slaperig, dommelig. Dromerig misschien, denk ik dan?
The Snake Charmer - Drowsy Maggie (Scottish Indian Punjabi Mix):
Ze zegt hierover :
When a 200 year old Traditional Scottish Folk song gets a Punjabi Dubstep revival by The Snake Charmer. A multi cultural music video with Britain's Castles, highland dancers, Bagpipes, Graffiti walls from India, punjabi folk, bhangra dancers, Russian violinist and a crazy dhol player get together to showcase the amazing diversity in the world and how we all have something in common and can contribute to each other despite the distance and differences. Enjoy this brand new Celtic punjabi mix with Bagpipes.
Inderdaad, muziek is een multiculturele taal! Ze noemt het een Schotse song, maar bij het zoeken naar info vond ik meer verwijzingen naar een Ierse oorsprong, zoals hier en hier.
Het wordt gespeeld als Reel, dus als volksdans, en de oorsprong van de reel zou dan weer Schots zijn. Tja… Evengoed blijft het aangename Keltische muziek.
Er werd ergens gezegd dat er 163 opnamen van bekend zijn met kleine verschillen in de schrijfwijze van deze titel - het wordt over de hele wereld gespeeld. En dan is het nummer ook nog onder een flink aantal andere titels bekend.
Ik heb gezien dat er bands zijn die zich naar dit nummer genoemd hebben en bands uit de meest onverwachte landen die dit nummer spelen.
Ik kan geen keuze maken, dus ik laat het hierbij deze keer, ik word een beetje drowsy, geloof ik… Veel plezier, mooi weekend!
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Langs een omweg kwam ik bij een mooi stukje klassieke muziek, dat wel bij vaderdag past, vind ik: de titel is "O mio babbino caro", vertaald: "O mijn lieve vader". Het is een aria uit de opera Gianni Schicchi (1918) van Giacomo Puccini (nl). Floor Jansen zong het, begeleid op piano door Iris Hond, in "De Tiende van Tijl".
Uit het artikel blijkt dat ze meestal excelleert in een ander genre: Symphonic Metal, soms zegt men Gothic Metal. Maar ook in een dergelijke setting schuwt ze niet om deze aria aan het publiek op te dienen: hier is nog een akoestische versie op het Metal Female Voice Fest: O Mio Babbino Caro - ReVamp (Floor Jansen performing Puccini Cover). Hier trad ze op met de door haar opgerichte band ReVamp (nl).
Floor Jansen (nl) woont op een mooie plek in Zweden, met haar partner (drummer van een andere band) en hun dochtertje, maar wel dicht bij het vliegveld van Göteborg, om snel naar allerlei verplichtingen te kunnen reizen, zoals wereldtournees.
Ze had in Nederland in meerdere bands gezongen, toen de Finse groep Nightwish (nl) haar in 2012 vroeg om, wegens problemen, per direct de zangeres te komen vervangen. Ze kende het repertoire niet, maar ze deed het toch, en maakte met de band de lopende tournee af. Sinds 2013 is ze de vaste zangeres van Nightwish.
Ik kies voor Élan, de eerste song van het achtste album van Nightwish: Endless Forms Most Beautiful (nl), het eerste album met Floor Jansen als frontvrouw.
(Nuclear Blast is het platenlabel).
Nightwish - Élan:
Naast Nightwish is Floor Jansen ook te horen als gastzangeres in het project Ayreon (nl) van de Nederlandse componist en multi-instrumentalist Arjen Anthony Lucassen (nl). Het project werkt veel met gastmuzikanten, live optredens zijn daardoor onmogelijk. Wie niet van Science Fiction houdt, moet maar gewoon luisteren en het bekijken als Fantasy, of als een sprookje...
Ayreon - Star Of Sirrah (album: The Source, 2017):
Niet iedereen zal het verwachten bij een Metal-band, maar veel collega's waarmee Floor Jansen werkt hebben een behoorlijke muziekopleiding, tot conservatorium toe. Zelf is ze in 2003 afgestudeerd aan de Rockacademie in Tilburg. Ze gaf zelf ook zangles, en speelt meerdere instrumenten.
We begonnen met klassiek, hier is nog iets. Live, samen met zanger/bassist Marco Hietala (nl) van Nightwish. Wel eens eerder een Metal-band zó gehoord? En die begeleiding?
Marco Hietala & Floor Jansen - Ave Maria:
Voor wie denkt toch wel eens van haar gehoord te hebben: Floor Jansen in De Reunie in 2016, en op 3 juni was Nightwish met Floor Jansen de hoofdact op het festival Fortarock in Nijmegen.
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Het was even een beetje spannend. De "zelftest"van het Bevolkingsonderzoek Darmkanker gaf bij mij aanleiding tot een vervolgonderzoek. Dat is voor iedereen die opgeroepen wordt spannend, maar ik heb een voorgeschiedenis. Bij mij werden twee poliepen verwijderd en nader onderzocht. Dat duurt een week, en de uitslag was goed.
Redenen dus om "het leven te vieren", ook al door een extraatje dat we toegeschoven kregen.
We kozen ervoor om een bezoek te brengen aan de Menkemaborg in Uithuizen. Mijn moeder nam me als klein knulletje mee naar dergelijke instellingen om cultuur en historie te proeven, en ik denk dat de Menkemaborg de eerste was.
Voor de brug die toegang biedt tot de borg, staan twee vervaarlijk uitziende leeuwen, dus we vroegen ons even af of we welkom waren.
Bij de entree stelden ze ons echter gerust, dat de leeuwen er gevaarlijker uitzien dan ze zijn. Dat onderstreep ik dan maar met een song die in een andere uitvoering erg bekend is geworden.
Lees het verhaal achter Mbube (The Lion Sleeps Tonight) en luister naar deze versie die dicht bij zijn Afrikaanse roots ligt, door Miriam Makeba (nl).
Miriam Makeba - Mbube (North Sea Jazz Festival, 2004):
Ach, als je op de toegangsweg naar de Menkemaborg loopt, ziet de omgeving er bijzonder rustgevend uit, de leeuwen lijken helemaal niet zo groot, en je ziet hun vervaarlijke "gezichtsuitdrukking" niet.
In de borg zijn allerlei meubels en voorwerpen uit de glorietijd van de borg te zien. Heel veel vergelijkbare borgen zijn afgebroken, en hier zijn ook spullen uit die borgen terechtgekomen. Het geeft een goed indruk van het leven in die tijd.
Hier een greep, zoals een pijporgel in de muziekkamer en de bedsteden in de dienstbodenkamer.
We bezichtigden de prachtig aangelegde siertuinen. De borg is direct omringd door een gracht, en om de tuinen heen lopen nog twee grachten.
In vroeger tijden werd vanuit de borg natuurlijk de hele omgeving bestierd, en werden de landerijen rondom geëxploiteerd. Toch was er binnen de grachten ook ruimte voor boomgaarden, moes- en kruidentuinen voor de eigen behoefte. Een deel daarvan is er nog steeds.
Daarna gingen we luxueus dineren in het bijbehorende restaurant, het Schathoes. We hadden gereserveerd voor een 4-gangen menu. We dronken eerst een aperitief, heerlijk buiten op het terras. Een passend lied is dan natuurlijk Red Red Wine, vooral bekend van UB40, maar in een zwaarmoediger versie ooit geschreven door Neil Diamond.
Ik koos voor een instrumentale versie, om dat die zo sfeervol klinkt.
Dano's Island Sounds - Red Red Wine (UB40 cover):
Overigens was het geen wijn, maar een aangename ontdekking: vlierbessensap, alcoholvrij dus. Pas na een amuse en het eerste gerecht gingen we naar binnen voor de overige gangen. Er waren heerlijke, speciale broodjes bij met een bijzondere kruidenboter. Het smaakte voortreffelijk en het zag er zeer apetijtelijk uit.
Dan is het voorbij en sta je op om naar huis te gaan. Je loopt naar de uitgang van het landgoed, en dan zie je door de bomen het warme avondlicht, en, hoe kan het anders op die plaats, hoor je muziek. Ik weet dat deze muziek al vaker langskwam, in ZOZ 92 bij mij, en onlangs nog bij Matroos Dieneke in ZOZ 275 (met ook een versie voor Hollanders), maar een andere afsluiting van deze heerlijke dag is gewoon niet denkbaar!
Ede Staal - t Hogelaand:
We waren toch in de buurt, we hoefden er nauwelijks voor omrijden, en het was nog niet donker, dus gingen we nog even naar Noordpolderzijl. Daar te zijn is al bijna een vorm van mediteren, zonder poespas en hocus pocus - gewoon op z'n Grönnings.
Kan de symbolische "waarde" van een foto veranderen, als de informatie achter dat beeld anders blijkt te zijn dan eerder werd verteld of aangenomen?
Ik weet het wel zeker, want sinds de opkomst van de "sociale" media doen menigmaal beelden de ronde die uit hun context zijn gerukt en van een manipulatieve tekst voorzien.
Een ander geval is een foto, in feite een enkel beeldje uit een film, die ooit symbool stond voor de onmenselijkheid van de Jodenvervolging in de Tweede Wereldoorlog.
Foto: Wikipedia
Na onderzoek bleek, 50 jaar na haar dood, dat het afgebeelde "meisje met de hoofddoek" geen Joods meisje was, maar een zigeunermeisje, correcter gezegd: een Sinti-meisje, waarvan ook de naam werd achterhaald: Settela Steinbach.
Ter duiding in de huidige tijd: die hoofddoek droeg ze niet omdat ze moslima was, maar omdat ze kaalgeschoren was door de Nazi's.
Ook zij werd, op 10-jarige leeftijd, met haar moeder, vier broertjes en zusjes en nog vier andere familieleden, vergast in Auschwitz-Birkenau.
(Zie ook: Steinbach, Anna Maria (1934-1944))
Wordt die foto veel minder vaak gepubliceerd sinds de juiste gegevens bekend zijn geworden, of verbeeld ik me dat alleen maar?
Behalve ca. 6 miljoen Joden zijn door de Nazi's ook ca. 5 miljoen andere mensen vermoord.
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Het verhaal van deze week begint op Facebook. Een FB-vriend en oud-collega verving zijn profielfoto door een foto met een piraat-achtige versie van hemzelf uit zijn archief: bandana, zonnebrilletje en lang haar, als in: Beter langharig dan kortzichtig, een gevleugelde uitspraak uit die tijd.
Zelf heb ik ook de ontwikkeling doorgemaakt van "coupe pot aux fleurs", het enige model dat onze dorpskapper kende, via de Elvis-kuif, tot schouderlang.
Ik reageerde: "Tja, misschien een beetje gek, maar de vergelijking met recente foto's roept bij mij een associatie op met Simson en Delila..."
Daarop reageerde een andere FB-vriend / oud-collega met een video van Mouth & MacNeal, ongetwijfeld vooral vanwege het beeld.
De tekst waarmee Sjoukje begint te zingen, is tekenend:
I understand that all men can't be the same
But the way you treated me
When we met was more than strange
Hello' A - Mouth & MacNeal:
Het duo was succesvol, maar geen vrienden. Citaat uit een recensie van de biografie "Duo Tegen Wil En Dank": Mouth & MacNeal, op het oog een voorbeeldig paar, maar feitelijk konden Willem Duyn en Sjoukje van 't Spijker absoluut niet met elkaar door één deur, zo blijkt uit het boek van de fancluboprichter van destijds, Zaankanter Roel Smit.
Eén van de pijnpunten was de aankondiging die Willem deed als Sjoukje de bühne op kwam: 'Daar is de zangeres zonder borsten...'
Binnen de kortste keren nadat ze in 1971 door Hans van Hemert bij elkaar waren gebracht, scoorden ze hits in heel Europa en zelfs in Amerika: de forsgebouwde, zeg maar lompe, populistische zuipschuit Willem, echt een podiumbeest, en de tengere blonde zangeres Sjoukje, die kampte met een niet al te beste gezondheid.
De titel van het volgende lied past wel bij het beeld van die voormalige constructiebankwerker, zoals dat daar geschetst wordt...
Ik kan dat wel enigszins bevestigen, omdat Willem Duyn, geboren in Haarlem, na Twente in Drenthe terechtkwam, en mij ooit interviewde voor Radio Emmen (nu ZO!34). Niet dat hij onvriendelijk was, maar ik miste de subtiliteit die ik verwachtte bij het onderwerp waarvoor ik uitgenodigd was: poëzie.
Hier wordt hij aangekondigd door Harry Touw in een uitzending van VARA's Artistencafé.
Willem Duyn - Wat een rare man:
Ach, de rest van de tekst is zelfspot, het schijnt autobiografisch te zijn, net als Willem Duyn - Willem (wat heb je grote handen), maar bovenstaande titel paste beter bij mijn verhaal.
Willem Duyn heeft een lange loopbaan gehad in de muziek, in diverse combinaties en solo. Hij is op 67-jarige leeftijd overleden aan een hartstilstand, onderweg tussen zijn huis in Roswinkel en het ziekenhuis.
