Zit ik in de kappersstoel en een volgende klant komt binnen. Die moet wachten tot mijn kuif de juiste vorm heeft. Er zat heel wat op deze keer, omdat we even andere dingen aan ons hoofd hadden die eerst weg moesten. Intussen kwam Marijke binnen, die klaar was met boodschappen doen.
De volgende klant, die Richard bleek te heten, liet zich verbinden met de wifi van de kapper en zat te surfen op zijn telefoon.
Plotseling schoot Richard uit zijn slof. Hij vond dat de hele boel weer eens belazerd was en dat er nergens iets van deugde. Het hele repertoire kwam voorbij: covid, van Dissel, Koopmans, Bill Gates, en die Fauci moesten ze de kop van zijn romp trekken en vierendelen. En de regering had alles fout gedaan, en iedereen die braaf de vaccinaties gehaald had was gek. Om over de oversterfte nog maar te zwijgen, dat gaat maar door en wordt onder de pet gehouden.
We kijken op de kalender en zien toch echt het jaartal 2024 staan. Het zit dus wel erg diep.
Marijke vraagt hem waar die agressie van hem toch allemaal vandaan komt.
Mijn kuif is inmiddels klaar, ik reken af en klop de haarresten van mijn kleding. Omdat ik ook in gesprek geraakt ben met Richard, begint de kapper aan de volgende klant, die intussen binnengekomen is.
Richard doceert: virussen komen niet voor bij dieren, alleen bij mensen. Bij dieren zijn het zoönosen, geen virussen.
En 5G is ook levensgevaarlijk: "De wereld wordt één grote magnetron!", briest Richard, terwijl hij zich met Bluetooth heeft laten inloggen via de 5G telefoon van de kapper.
Richard weet niet of hij zelf een telefoon heeft met 3G, 4G of 5G. Nee, daar heeft hij geen verstand van.
Ik vraag hem of hij weet dat een van die zogenaamde bewijzen dat 5G zo gevaarlijk is, afkomstig is uit een document over de kracht die een straaljagerpiloot ondervindt, waar 5G betekent dat het 5 maal de zwaartekracht is, en dat dus niets met telefonie te maken heeft? Nee, dat weet hij niet, vindt hij ook niet interessant. Maar 5G heeft te maken met frequenties van radiostraling!
En Richard gaat verder over zijn virussen. Of ik "dit" wel had gezien op Telegram. Wat de bron van dat artikel was? Hoezo bron? Daar had hij geen idee van, het stond immers op Telegram, dus dat was voldoende. En dat andere artikel, en de hele reeks andere artikelen op internet, dat was toch allemaal bewijs genoeg?
Discussie? Nee, hij had gelijk en wat ik zei was allemaal onwetendheid.
Ik vroeg wat zijn beroep was en welke opleiding hij daarvoor had genoten. Hij was elektriciën en had een opleiding van drie jaar gehad en zo′n 10 jaar ervaring als elektriciën in de bouw.
Zou iemand met een opleiding tot chefkok zomaar zijn werk kunnen doen? Nee, en daarrbij keek hij me verbaasd aan. Hij kon wel koken, maar niet zoals de kok van een duur restaurant.
Of hij begreep hoe zijn telefoon werkt, want dat is toch ook elektrotechniek? Nee, dat ging hem boven de pet. Om zulke ingewikkelde dingen te leren bedenken moest je naar de Technische Universiteit.
Hoe hij dan meer wist over virussen dan Fauci, van Dissel en Koopmans, die daar drie keer zo lang voor opgeleid zijn dan hij voor zijn beroep, en tientallen jaren ervaring hebben in hun vak?
Hij begon weer onstuitbaar te citeren uit zijn artikelen op Telegram en wat dies meer zij…
Marijke zei: "We moeten weg, anders komen we te laat. Geef elkaar maar een hand en ga mee." Richard keek verbouwereerd van de een naar de ander. Ik stak mijn hand uit en we schudden elkaar de hand en wensten elkaar nog een mooie dag.
"Goed zo jongens, tot ziens! Mooie dag!", zei de kapper.
Posts tonen met het label Internet. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Internet. Alle posts tonen
26 augustus 2024
14 oktober 2021
211013 - Ik zag ze niet vliegen, ze waren al geland.
Dezer dagen fietste ik nog maar weer eens een eind. Geen uitgestippelde route, zomaar intuïtief door streken waar ik al in geen tijden meer geweest was.
Op een plek, nogal buiten de bewoonde wereld, zo'n omgeving waar de politie tegenwoordig soms drugslabs ontmantelt, zag ik iets vreemds. Twee keer kijken, drie keer kijken: er piepten drie halfronde koepels boven een hoge maisakker uit.
Daar moest ik het mijne van hebben! Ik zette mijn fiets tegen een paaltje en klauterde op een gammel hek, zodat ik iets meer zicht had. Ik vroeg me af of ik nou geconfronteerd werd met een paar gelande UFO's, want ik herkende niets normaals. Tijdens de lessen materialenkennis had ik die kleuren en structuur nooit gezien, en later in de praktijk ook niet. Er heerste een doodse stilte, ook de koeien die daar leken te grazen hoorde je niet.
Ik tuurde, ik durfde niet dichterbij te gaan - maar het leek wel of die "koeien" enigszins gecamoufleerde schubben hadden!
Van dat tafereel moest ik natuurlijk een foto maken. Toen ik mijn smartphone had ingesteld, schrok ik: boven de twee plompe, hoge containers in het midden zag ik op het scherm vreemde kleuren, een soort aura's leek het wel. Thuisgekomen bleken die kleuren inderdaad vastgelegd te zijn! Vanuit mijn achtergrond in elektronica en telecommunicatie dacht ik meteen aan een sterk elektromagnetisch veld, mogelijk communicatie met een verre thuisbasis. Ik had trouwens een kilometer terug een 5G-zendmast gezien, misschien dat ze daar op af gekomen waren!
Die vreemde situatie vond ik niet geschikt om in mijn eentje verder te onderzoeken, dus ik stapte weer op en fietste naar huis, met het idee dat ik dit verhaal maar niet moest gaan rondbazuinen, want niemand zou me geloven: ik zou worden aangemerkt als "verwarde man", vreesde ik. Ook thuis hield ik het eerst maar even voor me.
's Avonds ging ik op internet zoeken. Geloof het of niet, ik vond al snel een foto van maisvelden daar in de buurt, waar iemand met een drone foto's had gemaakt. Eén foto liet een maisveld zien dat vlak naast die drie koepels lag. En er was een graancirkel te zien! Die zijn in mais moeilijker te maken dan in ander graan, vanwege de harde stengels. Hier was een duidelijk beeld gemaakt van een letter: de Q…
Zeg nou nog maar eens dat dat allemaal toeval is! Net in de periode dat Trump probeert vroegere medewerkers te weerhouden van het afleggen van verklaringen bij de parlementaire onderzoekscommissie over zijn gedrag tijdens de bestorming van het Capitool - waarmee heeft hij een verbond gesloten: een buitenaardse beschaving, of zijn het toch Amerikaanse miljardairs die de ruimte te gelde willen maken, en daarbij Trump's populariteit goed kunnen gebruiken?
Tja, het kan natuurlijk gewoon ook dat Bill Gates hier achter zit, nu Windows 11 geïntroduceerd moet worden, en dat hij hiermee de aandacht wil afleiden van de nano-chips. Want het is nog steeds niet opgelost wie Q is...
Op een plek, nogal buiten de bewoonde wereld, zo'n omgeving waar de politie tegenwoordig soms drugslabs ontmantelt, zag ik iets vreemds. Twee keer kijken, drie keer kijken: er piepten drie halfronde koepels boven een hoge maisakker uit.
Daar moest ik het mijne van hebben! Ik zette mijn fiets tegen een paaltje en klauterde op een gammel hek, zodat ik iets meer zicht had. Ik vroeg me af of ik nou geconfronteerd werd met een paar gelande UFO's, want ik herkende niets normaals. Tijdens de lessen materialenkennis had ik die kleuren en structuur nooit gezien, en later in de praktijk ook niet. Er heerste een doodse stilte, ook de koeien die daar leken te grazen hoorde je niet.
Ik tuurde, ik durfde niet dichterbij te gaan - maar het leek wel of die "koeien" enigszins gecamoufleerde schubben hadden!
Van dat tafereel moest ik natuurlijk een foto maken. Toen ik mijn smartphone had ingesteld, schrok ik: boven de twee plompe, hoge containers in het midden zag ik op het scherm vreemde kleuren, een soort aura's leek het wel. Thuisgekomen bleken die kleuren inderdaad vastgelegd te zijn! Vanuit mijn achtergrond in elektronica en telecommunicatie dacht ik meteen aan een sterk elektromagnetisch veld, mogelijk communicatie met een verre thuisbasis. Ik had trouwens een kilometer terug een 5G-zendmast gezien, misschien dat ze daar op af gekomen waren!
Die vreemde situatie vond ik niet geschikt om in mijn eentje verder te onderzoeken, dus ik stapte weer op en fietste naar huis, met het idee dat ik dit verhaal maar niet moest gaan rondbazuinen, want niemand zou me geloven: ik zou worden aangemerkt als "verwarde man", vreesde ik. Ook thuis hield ik het eerst maar even voor me.
's Avonds ging ik op internet zoeken. Geloof het of niet, ik vond al snel een foto van maisvelden daar in de buurt, waar iemand met een drone foto's had gemaakt. Eén foto liet een maisveld zien dat vlak naast die drie koepels lag. En er was een graancirkel te zien! Die zijn in mais moeilijker te maken dan in ander graan, vanwege de harde stengels. Hier was een duidelijk beeld gemaakt van een letter: de Q…
Zeg nou nog maar eens dat dat allemaal toeval is! Net in de periode dat Trump probeert vroegere medewerkers te weerhouden van het afleggen van verklaringen bij de parlementaire onderzoekscommissie over zijn gedrag tijdens de bestorming van het Capitool - waarmee heeft hij een verbond gesloten: een buitenaardse beschaving, of zijn het toch Amerikaanse miljardairs die de ruimte te gelde willen maken, en daarbij Trump's populariteit goed kunnen gebruiken?
Tja, het kan natuurlijk gewoon ook dat Bill Gates hier achter zit, nu Windows 11 geïntroduceerd moet worden, en dat hij hiermee de aandacht wil afleiden van de nano-chips. Want het is nog steeds niet opgelost wie Q is...
05 oktober 2019
191005 - ZOZ - Van drums en staal en Bach
In een vorig blog kwam ik via Led Zeppelin bij een Japans klassiek strijkkwartet terecht, waarbij Google me hopelijk met de juiste vertaling van de voor mij onbegrijpelijke karakters ("lettertekens") heeft geholpen.
Ik kwam nu weer dergelijke tekens tegen bij een video die me intrigeerde, en ben dus weer bij Google Translate op bezoek geweest.
Uit de informatie onder de video blijkt, dat het een onderdeel is van een jubileumconcert van een Japans opleidingsinstituut voor muziek: 洗足学園音楽大学 ofwel Senzoku Gakuen College of Music, en op de site staat een mooie overzichtstekening van de campus.
Er wordt gerept van docenten en studenten van over de hele wereld, maar daar kijk ik niet meer zo gek van op: we hebben in Emmen op het Hoger Onderwijs ook Aziatische studenten.
Ik heb maar niet geprobeerd uit te zoeken of het instituut alleen slagwerkinstrumenten onderwijst of dat het jubileum alleen die afdeling betreft. Het gaat in elk geval om een 35-jarig jubileum.
Er staat een heel programma beschreven, met het voorbehoud dat de verschillende video's niet persé overeenkomen met dat programma. Onder elke video die ik vond, staat dezelfde informatie.
Uitvoering: Percussie-ensemble 35-jarig jubileumconcert
Datum: 23 december 2014
Locatie: Senzoku Gakuen Maeda Hall
Ik heb voor de gein die locatie even opgezocht met Google Maps. Om te beginnen vlieg je van Amsterdam naar Japan; als je geluk hebt en een vlucht zonder tussenstop, doe ja daar blijkbaar ruim 13 uur over. Je moet in het conglomeraat Tokio zijn, en daarbinnen in de prefectuur Kanagawa. Ik snap niet goed hoe dat allemaal werkt, maar ik hoef de reis dan ook niet in het echt te maken. De metropool Tokio heeft meer dan twee keer het inwonertal van Nederland.
Met Maps is het natuurlijk gemakkelijk om op die campus terecht te komen.
Ik begin met de video waar ik aan bleef haken, wat voor mij een "typisch Japans" schouwspel is: een aantal grote drums met een groep drummers. Ik vind het een indrukwekkend geluid en ik zit geboeid te kijken hoe zo'n grote groep exact simultaan de ritmische patronen uitvoert! Maar ik kan me voorstellen dat je het moeilijk vindt om dit hele nummer (10:41) uit te zitten kijken / luisteren...
Wadaiko Ensemble - Eiji Hayashi / Vruchtbaarheid van de zee:
Via Maps kon je precies die Senzoku Gakuen Maeda Hall vinden waar deze uitvoering plaatsvond, met foto's van buiten en binnen.
Mijn reconstructie van het programma:
Steelband - Kleine Fuga in G mineur / J.S. Bach, arr. Keita Hayashi:
Ik hoop dat ik de tekstfragmenten op de juiste manier heb weergegeven via de interpretatie van de Google vertaling, ik heb mijn best gedaan.
De gebruikte afbeeldingen zijn van Google Maps en van de site van Senzoku Gakuen College of Music.
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Melody.
Afleveringen t/m ZOZ347 vind je bij Trees, en de afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij de oorspronkelijke initiatiefneemster Marja.
Ik kwam nu weer dergelijke tekens tegen bij een video die me intrigeerde, en ben dus weer bij Google Translate op bezoek geweest.
Uit de informatie onder de video blijkt, dat het een onderdeel is van een jubileumconcert van een Japans opleidingsinstituut voor muziek: 洗足学園音楽大学 ofwel Senzoku Gakuen College of Music, en op de site staat een mooie overzichtstekening van de campus.
Er wordt gerept van docenten en studenten van over de hele wereld, maar daar kijk ik niet meer zo gek van op: we hebben in Emmen op het Hoger Onderwijs ook Aziatische studenten.
Ik heb maar niet geprobeerd uit te zoeken of het instituut alleen slagwerkinstrumenten onderwijst of dat het jubileum alleen die afdeling betreft. Het gaat in elk geval om een 35-jarig jubileum.
Er staat een heel programma beschreven, met het voorbehoud dat de verschillende video's niet persé overeenkomen met dat programma. Onder elke video die ik vond, staat dezelfde informatie.
Uitvoering: Percussie-ensemble 35-jarig jubileumconcert
Datum: 23 december 2014
Locatie: Senzoku Gakuen Maeda Hall
Ik heb voor de gein die locatie even opgezocht met Google Maps. Om te beginnen vlieg je van Amsterdam naar Japan; als je geluk hebt en een vlucht zonder tussenstop, doe ja daar blijkbaar ruim 13 uur over. Je moet in het conglomeraat Tokio zijn, en daarbinnen in de prefectuur Kanagawa. Ik snap niet goed hoe dat allemaal werkt, maar ik hoef de reis dan ook niet in het echt te maken. De metropool Tokio heeft meer dan twee keer het inwonertal van Nederland.
Met Maps is het natuurlijk gemakkelijk om op die campus terecht te komen.
Ik begin met de video waar ik aan bleef haken, wat voor mij een "typisch Japans" schouwspel is: een aantal grote drums met een groep drummers. Ik vind het een indrukwekkend geluid en ik zit geboeid te kijken hoe zo'n grote groep exact simultaan de ritmische patronen uitvoert! Maar ik kan me voorstellen dat je het moeilijk vindt om dit hele nummer (10:41) uit te zitten kijken / luisteren...
Wadaiko Ensemble - Eiji Hayashi / Vruchtbaarheid van de zee:
Via Maps kon je precies die Senzoku Gakuen Maeda Hall vinden waar deze uitvoering plaatsvond, met foto's van buiten en binnen.
Mijn reconstructie van het programma:
- Gamelan ensemble;
- Wadaiko Ensemble - Eiji Hayashi / Vruchtbaarheid van de zee;
- Marimba Quartet - Shiori Kominato / Bloem vogel;
- Satoshi Wada / Haza Percussion voor 8 personen of 8 groepen slaginstrumenten;
- Christopher Hardy / Los Afrokanes (Etnisch slagwerkensemble);
- Steelband - Kleine Fuga in G mineur / J.S. Bach, arr. Keita Hayashi;
- Slagwerk orkest - arr. Yamazawa Hiroyuki arrangement / kerstmedley;
- Slagwerkorkest - L.v. Beethoven, arr. Yasuo Takahashi / Symfonie nr. 9 in D mineur, Op.125 (met koor);
- Percussieorkest - Taiki Nishihara / Ukoznes'14.
Steelband - Kleine Fuga in G mineur / J.S. Bach, arr. Keita Hayashi:
Ik hoop dat ik de tekstfragmenten op de juiste manier heb weergegeven via de interpretatie van de Google vertaling, ik heb mijn best gedaan.
De gebruikte afbeeldingen zijn van Google Maps en van de site van Senzoku Gakuen College of Music.
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Melody.
Afleveringen t/m ZOZ347 vind je bij Trees, en de afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij de oorspronkelijke initiatiefneemster Marja.
14 september 2019
190914 - ZOZ - Van wandelen en rennen
Het was donderdag prachtig weer en we hadden de behoefte om er even op uit te trekken. Ik heb iets met bomen, en ik had op internet iets gezien over bijzondere bomen in natuurgebied Mantingerzand, ook bekend als Mantingerveld.
Dat gebied heeft een plaats in mijn herinnering. In de tijd dat ik op de LTS zat, hielp ik in mijn vrije tijd soms op de boerderij van een broer van mijn stiefvader. Die oom had onder andere een paar stukken land in de buurt van Mantinge, zo'n 13 km vanaf zijn boerderij. Je had toen nog veel kleine boeren met een gemengd bedrijf, en de stukken land waren via vererving verkregen.
Als we op dat land gingen werken, fietsten we over een pad dat toen nog dwars door het Mantingerveld liep.
Na een paar dagen hooien op dat verre land, moest de oogst naar huis gebracht. Oom en tante gingen dan aan het eind van de middag naar huis om te gaan melken. Mij werd dan toevertrouwd, als jochie van 14 á 15 jaar, om de oogst naar huis te brengen. Twee hoog opgetaste wagens met hooi, het paard er voor. O ja, de maaimachine moest ook mee naar huis, dus die werd er ook nog achter gekoppeld. Over die 13 km deed je wel een tijdje, maar het verkeer was nog lang niet zo druk als nu.
Er werd gewerkt aan een kunstproject; er stonden een aantal blauwe hekken.
We ontmoetten kunstenaar Rien Broekhuijsen terwijl hij daar bezig was, en vroegen wat het thema was. Bij het woord "vrijheid" was het alsof er ergens een deurtje open ging - een glaskunstwerk met dezelfde blauwe kleur en dat thema hadden mij ooit geïnspireerd tot een gedicht, met in het achterhoofd het lied: Klein Orkest - Over de Muur.
Dit kunstwerk, getiteld "De Reis Van De Landman", is onderdeel van een project van 6 kunstenaars uit de Gemeente Midden Drenthe (Culturele gemeente 2020), "6 Visies op Vrijheid". De opening is morgen, 15 september.
Al met al had ik deze week nog helemaal niets gevonden voor mijn wekelijkse muziekblog, maar toen ik in mijn notities keek, zag ik de naam Yola staan, over wie even geleden een recensie in de Volkskrant had gestaan. Als ik me niet vergis is ze ook pas gepromoot in een talkshow. Ik ben op zoek gegaan, en tot mijn verrassing vond ik haar met een oude bekende, een song uit de jaren '60! Nu zong ze het live bij Ekdom in de Morgen.
Yola - Keep On Running:
Ze heeft overigens ook prachtige eigen songs, die ze met gerenommeerde artiesten heeft opgenomen in Nashville, als zwarte Engelse zangeres.
Keep On Running is oorspronkelijk geschreven en opgenomen door de Jamaicaanse zanger Jackie Edwards. Dat wist ik ook niet, maar zijn versie staat gewoon op Youtube!
Jackie Edwards - Keep On Running (From Original Vinyl):
De song is pas een grote hit geworden in de uitvoering van de Spencer Davis Group (nl), met de karakteristieke stem van Steve Winwood (nl).
Spencer Davis Group -- Keep on Running (1965):
Na onze wandeling hebben we onszelf getrakteerd op cappucino met heerlijk warm appelgebak bij de Voscheheugte. Daar keek ik uit op de weg waar ik zoveel jaren eerder met mijn "hooitrein" langsgekomen was.
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Melody.
Afleveringen t/m ZOZ347 vind je bij Trees, en de afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij de oorspronkelijke initiatiefneemster Marja.
Dat gebied heeft een plaats in mijn herinnering. In de tijd dat ik op de LTS zat, hielp ik in mijn vrije tijd soms op de boerderij van een broer van mijn stiefvader. Die oom had onder andere een paar stukken land in de buurt van Mantinge, zo'n 13 km vanaf zijn boerderij. Je had toen nog veel kleine boeren met een gemengd bedrijf, en de stukken land waren via vererving verkregen.
Als we op dat land gingen werken, fietsten we over een pad dat toen nog dwars door het Mantingerveld liep.
Na een paar dagen hooien op dat verre land, moest de oogst naar huis gebracht. Oom en tante gingen dan aan het eind van de middag naar huis om te gaan melken. Mij werd dan toevertrouwd, als jochie van 14 á 15 jaar, om de oogst naar huis te brengen. Twee hoog opgetaste wagens met hooi, het paard er voor. O ja, de maaimachine moest ook mee naar huis, dus die werd er ook nog achter gekoppeld. Over die 13 km deed je wel een tijdje, maar het verkeer was nog lang niet zo druk als nu.
Er werd gewerkt aan een kunstproject; er stonden een aantal blauwe hekken.
We ontmoetten kunstenaar Rien Broekhuijsen terwijl hij daar bezig was, en vroegen wat het thema was. Bij het woord "vrijheid" was het alsof er ergens een deurtje open ging - een glaskunstwerk met dezelfde blauwe kleur en dat thema hadden mij ooit geïnspireerd tot een gedicht, met in het achterhoofd het lied: Klein Orkest - Over de Muur.
Dit kunstwerk, getiteld "De Reis Van De Landman", is onderdeel van een project van 6 kunstenaars uit de Gemeente Midden Drenthe (Culturele gemeente 2020), "6 Visies op Vrijheid". De opening is morgen, 15 september.
We gebruikten één van de objecten voor een dubbel dubbelportret.
Al met al had ik deze week nog helemaal niets gevonden voor mijn wekelijkse muziekblog, maar toen ik in mijn notities keek, zag ik de naam Yola staan, over wie even geleden een recensie in de Volkskrant had gestaan. Als ik me niet vergis is ze ook pas gepromoot in een talkshow. Ik ben op zoek gegaan, en tot mijn verrassing vond ik haar met een oude bekende, een song uit de jaren '60! Nu zong ze het live bij Ekdom in de Morgen.
Yola - Keep On Running:
Ze heeft overigens ook prachtige eigen songs, die ze met gerenommeerde artiesten heeft opgenomen in Nashville, als zwarte Engelse zangeres.
Keep On Running is oorspronkelijk geschreven en opgenomen door de Jamaicaanse zanger Jackie Edwards. Dat wist ik ook niet, maar zijn versie staat gewoon op Youtube!
Jackie Edwards - Keep On Running (From Original Vinyl):
De song is pas een grote hit geworden in de uitvoering van de Spencer Davis Group (nl), met de karakteristieke stem van Steve Winwood (nl).
Spencer Davis Group -- Keep on Running (1965):
Na onze wandeling hebben we onszelf getrakteerd op cappucino met heerlijk warm appelgebak bij de Voscheheugte. Daar keek ik uit op de weg waar ik zoveel jaren eerder met mijn "hooitrein" langsgekomen was.
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Melody.
Afleveringen t/m ZOZ347 vind je bij Trees, en de afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij de oorspronkelijke initiatiefneemster Marja.
20 juli 2019
190720 - ZOZ - Van dromen en poffert
Bij het zien van een foto kunnen allerlei herinneringen opduiken. In dit geval had Marijke een nieuwe profielfoto geplaatst, en ik hoorde ineens regels uit een lied van jaren her:
Het was een vrouwenstem, maar wie, klopt het, en wat was de titel? Daar helpen onze moderne voorzieningen.
Het is Island Of Dreams, veel gecovered, maar oorspronkelijk van The Springfields (nl).
The Springfields - Island of Dreams 1962 (Stereo):
De karakteristieke stem die we horen, binnen de samenzang, is Mary Isobel Catherine Bernadette O'Brien (nl), beter bekend als Dusty Springfield, die voor haar verdiensten geridderd is met de Order of the British Empire (OBE). Na The Springfields had ze een mooie solocarriëre. In 1994 werd bij haar borstkanker vastgesteld, in 1999 overleed ze daaraan op 59-jarige leeftijd.
De song is geschreven door haar broer, Tom Springfield, geboren als Dionysius P. A. O'Brien.
Tom was oprichter van The Springfields; de groep bestond van 1960 tot 1963. Daarna ging hij verder als songschrijver en producer, onder andere voor de Australische groep The Seekers (nl). Samen hadden ze meerdere grote hits, en ook met andere composities, uitgevoerd door diverse artiesten, had hij succes. Ook The Seekers namen Island of Dreams op.
Bij het opzoeken van het origineel van Marijke's profielfoto ontdekte ik, dat ze die genomen had terwijl ik druk bezig was in de keuken met het bereiden van een "klassiek Gronings" gerecht. We noemen het poffert (niet te verwarren met poffertjes!), eidoch, met vrijwel hetzelfde recept wordt elders in den lande een dergelijk gerecht onder andere namen geplagieerd.
In Groningen is zelfs een gehucht dat er naar genoemd is, De Poffert. Het ligt op zo'n 20 minuten lopen van mijn geboortehuis.
Ik vond het vroeger heerlijk, maar ik trof het nergens meer aan. Al een tijdje geleden heb ik me voorgenomen om het dan zelf maar eens te maken, en een poffertpan aangeschaft.
Op internet zijn diverse recepten te vinden, ik heb van alles een beetje gepikt. Nou ja, er zijn heel veel overeenkomsten...
Ingrediënten: 500 gr zelfrijzend bakmeel; 3 eieren; 0,5 liter melk; krenten en rozijnen; boter; beetje zout; evt. een schep suiker.
Benodigdheden: Poffertpan (of tulbandvorm) en een pan om au bain marie te koken. En hulpmiddelen voor het bereiden van het deeg.
Werkwijze: Bakmeel in een kom of pan doen, dan al roerend melk en eieren beetje bij beetje toevoegen. Meng de krenten en rozijnen door het beslag, het zout en evt. suiker.
Poffertpan insmeren met boter en evt. paneermeel, dan het beslag in de poffertpan gieten. De "buitenpan" vullen met water, zodat het tot twee vingers onder rand van de poffertpan komt, en breng het aan de kook. Laat het zachtjes koken, en gaar zo de poffert in ca. 2 uur. Als je er dan een vork in steekt en die komt er schoon uit, dan is de poffert gaar.
Serveer de in plakken gesneden poffert met gesmolten boter en (bruine) suiker of stroop.
Als we dan toch nostalgisch aan het zwijmelen zijn, nog maar een romantische song die zich opdringt uit de tijd van mijn eerste buitenlandstalige muziekervaringen, toen bij ons de radio nog alleen afgestemd mocht worden op de Radionieuwsdienst ANP en de NCRV. En soms de RONO voor regionale programma's.
Tegenwoordig kan misschien het overgrote deel van ons volk het zich niet meer voorstellen, maar toen had nog maar een enkeling televisie in huis, en het aantal uitzenduren, nog op één zender, was gering.
Zo klonk, stiekem, uit de luidspreker (mono!) de donkerbruine stem van Jim Reeves (nl), die op 40-jarige leeftijd verongelukte, toen hij met zijn eenmotorige vliegtuig in een vreselijke onweersbui terechtkwam. Desondanks heeft hij een indrukwekkend oeuvre nagelaten!
Jim Reeves - You're the Only Good Thing (That's Happened to Me):
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Melody.
Afleveringen t/m ZOZ347 vind je bij Trees, en de afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij de oorspronkelijke initiatiefneemster Marja.
High in the sky
goes a bird on its wings
please carry me with you...
Tja, het leek alsof ze naar de zwaluwen keek, die hier nogal eens hun acrobatische vliegkunsten demonstreren.goes a bird on its wings
please carry me with you...
Het was een vrouwenstem, maar wie, klopt het, en wat was de titel? Daar helpen onze moderne voorzieningen.
Het is Island Of Dreams, veel gecovered, maar oorspronkelijk van The Springfields (nl).
Island Of Dreams
I wandered the streets and the gay crowded places
Trying to forget you but somehow it seems
My thoughts ever stray to our last sweet embraces
Over the sea on the Island of Dreams
High in the sky is the bird on the wing
Please carry me with you
Far far away from the mad rushing crowd
Please carry me with you
Again I would wander where memories infold me
There on the beautiful Island of Dreams
High in the sky is the bird on the wing
Please carry me with you
Far far away from the mad rushing crowd
Please carry me with you
Again I would wander where memories infold me
There on the beautiful Island of Dreams
Far far away on the Island of Dreams
I wandered the streets and the gay crowded places
Trying to forget you but somehow it seems
My thoughts ever stray to our last sweet embraces
Over the sea on the Island of Dreams
High in the sky is the bird on the wing
Please carry me with you
Far far away from the mad rushing crowd
Please carry me with you
Again I would wander where memories infold me
There on the beautiful Island of Dreams
High in the sky is the bird on the wing
Please carry me with you
Far far away from the mad rushing crowd
Please carry me with you
Again I would wander where memories infold me
There on the beautiful Island of Dreams
Far far away on the Island of Dreams
The Springfields - Island of Dreams 1962 (Stereo):
De karakteristieke stem die we horen, binnen de samenzang, is Mary Isobel Catherine Bernadette O'Brien (nl), beter bekend als Dusty Springfield, die voor haar verdiensten geridderd is met de Order of the British Empire (OBE). Na The Springfields had ze een mooie solocarriëre. In 1994 werd bij haar borstkanker vastgesteld, in 1999 overleed ze daaraan op 59-jarige leeftijd.
De song is geschreven door haar broer, Tom Springfield, geboren als Dionysius P. A. O'Brien.
Tom was oprichter van The Springfields; de groep bestond van 1960 tot 1963. Daarna ging hij verder als songschrijver en producer, onder andere voor de Australische groep The Seekers (nl). Samen hadden ze meerdere grote hits, en ook met andere composities, uitgevoerd door diverse artiesten, had hij succes. Ook The Seekers namen Island of Dreams op.
Bij het opzoeken van het origineel van Marijke's profielfoto ontdekte ik, dat ze die genomen had terwijl ik druk bezig was in de keuken met het bereiden van een "klassiek Gronings" gerecht. We noemen het poffert (niet te verwarren met poffertjes!), eidoch, met vrijwel hetzelfde recept wordt elders in den lande een dergelijk gerecht onder andere namen geplagieerd.
In Groningen is zelfs een gehucht dat er naar genoemd is, De Poffert. Het ligt op zo'n 20 minuten lopen van mijn geboortehuis.
Ik vond het vroeger heerlijk, maar ik trof het nergens meer aan. Al een tijdje geleden heb ik me voorgenomen om het dan zelf maar eens te maken, en een poffertpan aangeschaft.
Op internet zijn diverse recepten te vinden, ik heb van alles een beetje gepikt. Nou ja, er zijn heel veel overeenkomsten...
Ingrediënten: 500 gr zelfrijzend bakmeel; 3 eieren; 0,5 liter melk; krenten en rozijnen; boter; beetje zout; evt. een schep suiker.
Benodigdheden: Poffertpan (of tulbandvorm) en een pan om au bain marie te koken. En hulpmiddelen voor het bereiden van het deeg.
Werkwijze: Bakmeel in een kom of pan doen, dan al roerend melk en eieren beetje bij beetje toevoegen. Meng de krenten en rozijnen door het beslag, het zout en evt. suiker.
Poffertpan insmeren met boter en evt. paneermeel, dan het beslag in de poffertpan gieten. De "buitenpan" vullen met water, zodat het tot twee vingers onder rand van de poffertpan komt, en breng het aan de kook. Laat het zachtjes koken, en gaar zo de poffert in ca. 2 uur. Als je er dan een vork in steekt en die komt er schoon uit, dan is de poffert gaar.
Serveer de in plakken gesneden poffert met gesmolten boter en (bruine) suiker of stroop.
Als we dan toch nostalgisch aan het zwijmelen zijn, nog maar een romantische song die zich opdringt uit de tijd van mijn eerste buitenlandstalige muziekervaringen, toen bij ons de radio nog alleen afgestemd mocht worden op de Radionieuwsdienst ANP en de NCRV. En soms de RONO voor regionale programma's.
Tegenwoordig kan misschien het overgrote deel van ons volk het zich niet meer voorstellen, maar toen had nog maar een enkeling televisie in huis, en het aantal uitzenduren, nog op één zender, was gering.
Zo klonk, stiekem, uit de luidspreker (mono!) de donkerbruine stem van Jim Reeves (nl), die op 40-jarige leeftijd verongelukte, toen hij met zijn eenmotorige vliegtuig in een vreselijke onweersbui terechtkwam. Desondanks heeft hij een indrukwekkend oeuvre nagelaten!
Jim Reeves - You're the Only Good Thing (That's Happened to Me):
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Melody.
Afleveringen t/m ZOZ347 vind je bij Trees, en de afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij de oorspronkelijke initiatiefneemster Marja.
22 juni 2019
190622 - Van Imagine, maar dan anders
Voor vandaag had ik iets heel anders in gedachten, maar wat ik nu vond kan ik niet laten gaan. En als ik er iets anders naast zou zetten, zit dat alleen maar in de weg. Evenals veel tekst...
Het stond bij een Nederlandse Facebook-groep, alwaar het gedeeld was van een Australische pagina; zo gaat dat tegenwoordig. Even verder kijken leert dat deze video wereldwijd aandacht heeft getrokken.
De muziek is de originele song Imagine, gezongen door John Lennon.
Er is een video bij gemaakt met Kunstmatige Intelligentie-software, waarmee je iemands mond ogenschijnlijk iets kunt laten zeggen dat hij/zij nooit zou zeggen of gezegd heeft. Ja, daar zit een bedenkelijke kant aan...
Ik hoefde niet lang te zoeken om te vinden dat het gemaakt is door een jong bedrijf in Tel-Aviv, Canny A.I., opgericht door twee ex-software specialisten van het Israëlische leger. Voor wie meer wil lezen over deze video en die techniek is dit een interessant artikel.
Knap gedaan, en het zou mij niet verbazen als John Lennon het ook gewaardeerd zou hebben, met de huidige actualiteit…!
Canny AI / John Lennon - Imagine:
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Het stond bij een Nederlandse Facebook-groep, alwaar het gedeeld was van een Australische pagina; zo gaat dat tegenwoordig. Even verder kijken leert dat deze video wereldwijd aandacht heeft getrokken.
De muziek is de originele song Imagine, gezongen door John Lennon.
Er is een video bij gemaakt met Kunstmatige Intelligentie-software, waarmee je iemands mond ogenschijnlijk iets kunt laten zeggen dat hij/zij nooit zou zeggen of gezegd heeft. Ja, daar zit een bedenkelijke kant aan...
Ik hoefde niet lang te zoeken om te vinden dat het gemaakt is door een jong bedrijf in Tel-Aviv, Canny A.I., opgericht door twee ex-software specialisten van het Israëlische leger. Voor wie meer wil lezen over deze video en die techniek is dit een interessant artikel.
Knap gedaan, en het zou mij niet verbazen als John Lennon het ook gewaardeerd zou hebben, met de huidige actualiteit…!
Canny AI / John Lennon - Imagine:
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
12 maart 2019
190312 - WE300 - Klieren
PlatoOnline's WE-300 schrijfuitdaging: schrijf een verhaal van exact 300 woorden, waarin het thema-woord niet voorkomt! Themawoord = Klieren
Wikipedia: Ronde zonnedauw met klieren op het blad (vleesetende plant)
Nederland heeft inmiddels zo'n 30 jaar internet. Ik realiseer me dat dat korter is dan de helft van mijn leven. Zonder internet kenden we deze schrijfuitdaging niet, althans niet in deze vorm.
Het themawoord voor deze WE300 kan van toepassing worden geacht voor een groot deel van wat er heden ten dage op dat internet gebeurt. Op zogenoemde "sociale media" lijkt het vaak alsof er vanaf de heup geschoten wordt op alles wat beweegt en voorbijkomt.
De schutter (m/v) denkt dan dat hij zijn kop boven het maaiveld uitsteekt, maar zit feitelijk diep weggekropen in een schuttersputje, en kijkt schielijk met één oog over de rand, of tussen een afscherming van betonblokken door. Met dat beperkte zicht op de omgeving meent hij met grote zelfverzekerdheid te weten dat "iedereen" de boel belazert en er dus op los te mogen schieten.
Dat het niet, zoals in een B-film, aankomt als losse flodders, en personen niet voor de bühne zwaargewond neervallen, dringt niet tot hen door, de etters, de kortzichtige zwamneuzen en zogenaamd onschuldige digipesters.
Dan heb ik het nog niet gehad over complotdenkers, die overal op internet "bewijzen" vinden dat "de mainstreammedia" alleen maar leugens verspreiden, gegrond op "leugenachtige bewijzen geleverd door onbetrouwbare instanties, zoals wetenschappelijke instituten, overheidsdiensten en rechtbanken", die "van alles geheimhouden voor de gewone burger".
Ze schatten de grondig doorgespitte gegevens van die instanties lager in dan de fantasieën van hun companen, die ze navelstarend op hun zolderkamertjes of rond een kampvuur met een grote joint in het hoofd, hebben gedestilleerd uit al gerectificeerde uitglijers van die instanties, of die het niveau van suggestie nooit te boven zijn gekomen.
Kortom, vergelijking met de lichamelijke betekenis van het themawoord dringt zich op: organen die gewoonlijk heilzaam werk doen, maar door een verstoring kwalijke, tot zelfs levensgevaarlijke stoffen voortbrengen. Secreten!
09 maart 2019
190309 - ZOZ - Van twee song over dezelfde maan
Het kwam door zo'n tekstprentje op Facebook:
Nou, het begon er mee dat ik overhemden stond te strijken. Daarbij heb ik meestal Radio Drenthe aan. Deze keer luisterde ik naar Pollings Passie, waarin radiomaker, presentator, schrijver, zanger en verhalenverteller Jans Polling put uit zijn rijke platenverzameling. Het Huus van de Taol heeft meer over Jans, in het Drents, inclusief verhalen en ander spul.
Jans draaide een song van J.J. Cale (nl). JJ Cale staat al 5 keer in het overzicht waarvan 2 keer met After Midnight, alle 5 geplaatst door mij, maar de song die Jans nu gekozen had zit daar nog niet bij: Cajun Moon.
Wikipedia stuurde me, bij het zoeken naar die titel echter naar een andere artiest, en voor J.J. Cale's versie naar Okie (album). Daar zie ik dat deze track is opgenomen op 20 November 1973 in Bradley's Barn, Mount Juliet, Tennessee.
Ik wou nu uiteraard ook de tekst weten, die heb ik opgezocht:
JJ Cale - Cajun Moon:
Op veel van zijn songs bespeelde J.J. Cale zelf meerdere instrumenten. Ik vond ook nog een mooie versie waarin hij deze song solo uitvoert, live, op een (versterkte) acoustische gitaar (klik): JJ Cale - Cajun Moon, Live 1986.
Ik noemde al datWikipedia me bij het zoeken naar de titel Cajun Moon naar een andere artiest stuurde. Dat is country and bluegrass zanger / muzikant Ricky Skaggs ( nl), niet te verwarren met Ricky Scaggs van de New Yorkse punk rock band The Deadweights!
Deze Cajun Moon klinkt heel anders en heeft een heel andere tekst, maar ook dit genre spreekt me wel aan.
Ricky Skaggs - Cajun Moon:
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Ik ben iemand die de hele dag kan rondlopen
met één zin uit een liedje in mijn hoofd
met één zin uit een liedje in mijn hoofd
omdat ik de rest van het liedje niet ken
Ik begin nu een blog te schrijven over
een liedje dat ik al de hele week in m'n hoofd heb.
Daarvan ken ik globaal de melodie, maar niet de tekst.
Wel de titel en de artiest...
een liedje dat ik al de hele week in m'n hoofd heb.
Daarvan ken ik globaal de melodie, maar niet de tekst.
Wel de titel en de artiest...
Nú maak je me nieuwsgierig!
Nou, het begon er mee dat ik overhemden stond te strijken. Daarbij heb ik meestal Radio Drenthe aan. Deze keer luisterde ik naar Pollings Passie, waarin radiomaker, presentator, schrijver, zanger en verhalenverteller Jans Polling put uit zijn rijke platenverzameling. Het Huus van de Taol heeft meer over Jans, in het Drents, inclusief verhalen en ander spul.
Jans draaide een song van J.J. Cale (nl). JJ Cale staat al 5 keer in het overzicht waarvan 2 keer met After Midnight, alle 5 geplaatst door mij, maar de song die Jans nu gekozen had zit daar nog niet bij: Cajun Moon.
Wikipedia stuurde me, bij het zoeken naar die titel echter naar een andere artiest, en voor J.J. Cale's versie naar Okie (album). Daar zie ik dat deze track is opgenomen op 20 November 1973 in Bradley's Barn, Mount Juliet, Tennessee.
Ik wou nu uiteraard ook de tekst weten, die heb ik opgezocht:
J.J. Cale - Cajun Moon
chorus:
Cajun moon, where does your power lie?
As you move, across the southern sky
You took my babe way too soon
What have you done, Cajun moon?
Someday babe, when you want your man
And you find him gone, just like the wind
Don't trouble your mind, whatever you do
'Cause, Cajun moon took him from you
chorus
When daylight fade, the night come on
You can hear the silence of this song
Don't trouble your mind whatever you do
'Cause, he got me like he got you
chorus (fade out)
chorus:
Cajun moon, where does your power lie?
As you move, across the southern sky
You took my babe way too soon
What have you done, Cajun moon?
Someday babe, when you want your man
And you find him gone, just like the wind
Don't trouble your mind, whatever you do
'Cause, Cajun moon took him from you
chorus
When daylight fade, the night come on
You can hear the silence of this song
Don't trouble your mind whatever you do
'Cause, he got me like he got you
chorus (fade out)
JJ Cale - Cajun Moon:
Op veel van zijn songs bespeelde J.J. Cale zelf meerdere instrumenten. Ik vond ook nog een mooie versie waarin hij deze song solo uitvoert, live, op een (versterkte) acoustische gitaar (klik): JJ Cale - Cajun Moon, Live 1986.
Ik noemde al datWikipedia me bij het zoeken naar de titel Cajun Moon naar een andere artiest stuurde. Dat is country and bluegrass zanger / muzikant Ricky Skaggs ( nl), niet te verwarren met Ricky Scaggs van de New Yorkse punk rock band The Deadweights!
Deze Cajun Moon klinkt heel anders en heeft een heel andere tekst, maar ook dit genre spreekt me wel aan.
Ricky Skaggs - Cajun Moon:
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
14 juli 2018
180714 - ZOZ - Van trektochten en geschiedenis
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Ik ben lui. Nou ja, ik zit te puzzelen op andere onderwerpen dan muziek: familieverhalen uit de Tweede Wereldoorlog, naar aanleiding van informatie die ik zo nu en dan krijg van familieleden. Proberen antwoorden te vinden op vragen, waar we de betrokkenen niets meer over kunnen vragen.
Oude brieven die bewaard gebleven zijn, een adres op oude documenten waarvan nu pas doordringt dat het anders is dan verwacht. Een verhaal dat nét even anders blijkt te zijn. En informatie die tegenwoordig openbaar is op internet.
Zo blijken mijn moeder en een van haar zussen volgens hun persoonsbewijs omstreeks 1940 aan de Zuidzijde van een kanaal ingeschreven te zijn, terwijl ze beslist aan de Noordzijde gewoond hebben: rara...
Van een oom, die kort na de oorlog is overleden, kreeg ik "nieuwe" brieven onder ogen, waaruit blijkt dat hij veel zwaarder was toegetakeld door de Landwacht dan we wisten. Hij schreef, kort voor de bevrijding, vanuit een zorginstelling naar bevrijd gebied, en dat is dus blijkbaar gelukt. Bijkomstig moment van verwondering: ik heb ooit hand en spandiensten verricht voor een boek over die instelling, geschreven door twee vriendinnen...
Ik had al een brief van hem uit begin februari 1945, waarin hij beschrijft hoe hij, na de mishandeling door de Landwacht, de 30 kilometer naar zijn ouders in drie etappes heeft afgelegd met de fiets aan de hand, 's nachts, en door sneeuwstormen. Hij kon daar niet langer dan één dag blijven, en is blijkbaar daarna in die instelling verpleegd, waarschijnlijk in het geheim. In augustus 1945 is hij overleden.
En misschien is het raadsel opgelost wat er van zijn toenmalige verloofde is geworden, door het combineren van wat we al wisten met wat nu op internet te vinden is...
Het is misschien een beetje een vreemde sprong, maar de muziek die dezer dagen in mijn hoofd rondzwalkt, heeft ook met lopen te maken. Wel zonder de bizarre aanleiding, geheel vrijwillig en in zomerse omstandigheden.
Op RTV Drenthe wordt een reeks zomerprogramma's herhaald uit 2003, De Trektocht. Een team medewerkers loopt van plaats tot plaats door Drenthe, waarbij soms zoveel mogelijk een rechte lijn over de kaart wordt gevolgd. Daarbij moeten obstakels overwonnen worden, zoals sloten en kanalen. Het was een heel populair programma, met een gezellige sfeer er omheen!
En ja, ik schreef er al eerder over, met deze zelfde muziek, maar het zij zo...
Daniël Lohues - Trektochtlied "Laot mij mar lopen":
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Oude brieven die bewaard gebleven zijn, een adres op oude documenten waarvan nu pas doordringt dat het anders is dan verwacht. Een verhaal dat nét even anders blijkt te zijn. En informatie die tegenwoordig openbaar is op internet.
Zo blijken mijn moeder en een van haar zussen volgens hun persoonsbewijs omstreeks 1940 aan de Zuidzijde van een kanaal ingeschreven te zijn, terwijl ze beslist aan de Noordzijde gewoond hebben: rara...
Van een oom, die kort na de oorlog is overleden, kreeg ik "nieuwe" brieven onder ogen, waaruit blijkt dat hij veel zwaarder was toegetakeld door de Landwacht dan we wisten. Hij schreef, kort voor de bevrijding, vanuit een zorginstelling naar bevrijd gebied, en dat is dus blijkbaar gelukt. Bijkomstig moment van verwondering: ik heb ooit hand en spandiensten verricht voor een boek over die instelling, geschreven door twee vriendinnen...
Ik had al een brief van hem uit begin februari 1945, waarin hij beschrijft hoe hij, na de mishandeling door de Landwacht, de 30 kilometer naar zijn ouders in drie etappes heeft afgelegd met de fiets aan de hand, 's nachts, en door sneeuwstormen. Hij kon daar niet langer dan één dag blijven, en is blijkbaar daarna in die instelling verpleegd, waarschijnlijk in het geheim. In augustus 1945 is hij overleden.
En misschien is het raadsel opgelost wat er van zijn toenmalige verloofde is geworden, door het combineren van wat we al wisten met wat nu op internet te vinden is...
Het is misschien een beetje een vreemde sprong, maar de muziek die dezer dagen in mijn hoofd rondzwalkt, heeft ook met lopen te maken. Wel zonder de bizarre aanleiding, geheel vrijwillig en in zomerse omstandigheden.
Op RTV Drenthe wordt een reeks zomerprogramma's herhaald uit 2003, De Trektocht. Een team medewerkers loopt van plaats tot plaats door Drenthe, waarbij soms zoveel mogelijk een rechte lijn over de kaart wordt gevolgd. Daarbij moeten obstakels overwonnen worden, zoals sloten en kanalen. Het was een heel populair programma, met een gezellige sfeer er omheen!
En ja, ik schreef er al eerder over, met deze zelfde muziek, maar het zij zo...
Daniël Lohues - Trektochtlied "Laot mij mar lopen":
07 juli 2018
180707 - ZOZ - Van duimpje en hoop
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Ik zag op Facebook de aankondiging van een concert in de Melkweg van een artiest waarvan ik nog nooit gehoord had. Dat ik dat zag, kwam doordat een vriendin dat blijkbaar interessant vond, en er een duimpje bij gezet had.
Het concert is pas op 4 november, dus wie er naartoe wil, moet dat even in de agenda zetten en op tijd tickets bestellen.
Het gaat om de Israëlische bassist, zanger en componist Avishai Cohen. Hij speelde op jonge leeftijd piano, maar schakelde op zijn 14e over op basgitaar, geïnspireerd door jazz-bassist Jaco Pistorius, en later contrabas.
Hij verhuisde naar New York, speelde daar in kleine clubs en op straat. Later speelde hij met vele grootheden uit het genre, en begon vervolgens zijn eigen band en ging ook zingen.
Ik koos een titel van hem die me aanspreekt. Misschien wel omdat de FB-vriendin waardoor ik deze muziek vond moslima is, en hij in Israël geboren is.
Avishai Cohen - Song of Hope:
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Het concert is pas op 4 november, dus wie er naartoe wil, moet dat even in de agenda zetten en op tijd tickets bestellen.
Het gaat om de Israëlische bassist, zanger en componist Avishai Cohen. Hij speelde op jonge leeftijd piano, maar schakelde op zijn 14e over op basgitaar, geïnspireerd door jazz-bassist Jaco Pistorius, en later contrabas.
Hij verhuisde naar New York, speelde daar in kleine clubs en op straat. Later speelde hij met vele grootheden uit het genre, en begon vervolgens zijn eigen band en ging ook zingen.
Ik koos een titel van hem die me aanspreekt. Misschien wel omdat de FB-vriendin waardoor ik deze muziek vond moslima is, en hij in Israël geboren is.
Avishai Cohen - Song of Hope:
17 maart 2018
180317 - ZOZ - Van 1984 en de sleepwet
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Woensdag mogen we de mensen kiezen die ons 4 jaar gaan vertegenwoordigen in de lokale Gemeenteraad. Tegelijk kunnen we stemmen in een raadgevend referendum over de Inlichtingenwet, ook wel sleepwet genoemd.
Ik vind dit soort referendum zoiets als een stuk gereedschap dat er op het eerste gezicht mooi uitziet, maar onbruikbaar is om nauwkeurig en effectief mee te werken, want er zit teveel speling in. Politieke vandalen slaan er echter graag woest mee om zich heen.
De onderwerpen zijn te complex om alle consequenties te overzien zonder je er uitgebreid in te verdiepen, en daarvoor heb ik niet de kennis, tijd en ambitie. Net als veel anderen.
Ik breng wel mijn stem uit, want als ik niet stem, bepalen anderen zonder mij wat de uitkomst wordt. Wat er ook mee gedaan zal worden, want het blijft een raadgevend referendum met een lage opkomstdrempel, zodat een minderheid van 30% van de kiesgerechtigden kan bepalen wat de meerderheid er van moet vinden.
Uit onderzoek blijkt: Groot deel inlichtingenwet onbekend bij kiezer, want: "Veertig procent van de Nederlanders weet niet dat de nieuwe Inlichtingenwet regelt dat inlichtingendiensten op grotere schaal, ongericht mogen aftappen."
Het artikel Dit zijn de voors en tegens van de Inlichtingenwet kan je op weg helpen, maar is voor veel mensen alweer te lang en ingewikkeld, vrees ik.
Ook blijkt uit onderzoek: Jongeren en ouderen verschillen flink van mening over nieuwe inlichtingenwet. Zou dat komen doordat jongeren meer te verbergen hebben of doordat jongeren beter beseffen hoe die digitale wereld werkt?
Ik ontdekte nu pas de "Sleepwet-kieswijzer van de onafhankelijke digitale burgerrechten-organisatie Bits Of Freedom, waarmee je in een paar stappen door het onderwerp wandelt.
De bediening was even wennen: je ziet telkens een balkje, waaronder je een geluidsfragment verwacht, maar als je op het driehoekige startsymbool klikt, ontvouwt zich een animatiefilmpje dat de gesproken tekst verduidelijkt.
Bij dit alles denkt menigeen aan het huiveringwekkende toekomstperspectief, dat
George Orwell schetste in zijn boek uit 1948, Nineteen Eighty-Four, of (nl), 1984. Er zit 1984-1948=36 jaar tussen, maar hoe snel zijn de veranderingen gegaan?!
Orwell zag een toekomstbeeld, waarin het individu ten onder gaat in een kansloze strijd tegen een totalitair bewind. Het is een bittere satire op een politiek systeem dat de ziel van de mens en dus het hele mechanisme van liefde en haat beheerst, en zo de absolute controle heeft over het doen en laten van de onderdanen.
Dit soort dystopische (tegengestelde van utopische) schrikbeelden zijn vaker inspiratie voor schrijvers, zoals o.a. Brave New World (nl) (1932) van Aldous Huxley (nl), Fahrenheit 451 (nl) (1953) van Ray Bradbury (nl) en Blokken (1931) van "onze eigen" F. Bordewijk (en).
Ook in andere kunstvormen heeft "1984" zijn sporen nagelaten. Zo geeft de Wikipedia-pagina "Nineteen Eighty Four onder de subkop References in popular music veel verwijzingen.
Ik begin met toetsenist Rick Wakeman (nl), die we vooral kennen van de groep Yes (nl), maar ook veel solo-albums heeft gemaakt. Dit komt van zijn concept-album 1984 (nl).
Rick Wakeman - 1984:
Omdat de aankondiging 1½ minuut duurt,sluit ik deze clip niet in, maar voor de liefhebbers: DAVID BOWIE performing "1984" at the Dick Cavett Show, December 5th 1974.
Ook de Amerikaanse jazzmusicus en multi-instrumentalist Yusef Lateef (nl) bracht een album uit met de titel 1984. Van de titelsong vond ik geen geschikte video, maar voor wie het wil luisteren: Yusef Lateef - Soul Sister / 1984.
1984 (For the Love of Big Brother) is het soundtrack-album voor een film Nineteen Eighty-Four, gebaseerd op Orwell's boek, van Eurythmics (nl).
"De Partij" heeft in "1984" een eigen taal, "Newspeak", met o.a. de termen Goodsex en Sexcrime. Het eerste omvat wat de Partij moreel aanvaardbaar vindt: in feite alleen heterosexuele gemeenschap voor voortplanting, zonder sexueel of emotioneel plezier voor de vrouw. Al het andere is (de songtitel): Sexcrime (nl).
Eurythmics - Sexcrime (Nineteen Eighty Four):
De band van de van oorsprong Nederlandse broertjes Van Halen (nl) bedacht, dat je 1984 ook in Romeinse notatie kunt schrijven, en dus noemde ze hun in dat jaar verschenen album MCMLXXXIV. Het instrumentale titelnummer spelen ze voor een (weliswaar melodieuze) hardrock-band opmerkelijk subtiel!
Van Halen - 1984:
Meer in de stijl waarmee ze beroemd zijn geworden, een song van hetzelfde album.
Van Halen - Jump:
Iets van de persoonlijke filosofie van John Lennon en Yoko Ono zit in Lennon's song Only People. De zin: "We don't want no big brother scene!" komt een aantal keren terug, en kun je zien als een verwijzing naar de Big Brother uit 1984. De song komt van het album Mind Games. Er is een clip met tekst: John Lennon - Only People - Lyrics, maar ik koos voor bewegend beeld.
John Lennon - Only People:
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Woensdag mogen we de mensen kiezen die ons 4 jaar gaan vertegenwoordigen in de lokale Gemeenteraad. Tegelijk kunnen we stemmen in een raadgevend referendum over de Inlichtingenwet, ook wel sleepwet genoemd.
Ik vind dit soort referendum zoiets als een stuk gereedschap dat er op het eerste gezicht mooi uitziet, maar onbruikbaar is om nauwkeurig en effectief mee te werken, want er zit teveel speling in. Politieke vandalen slaan er echter graag woest mee om zich heen.
De onderwerpen zijn te complex om alle consequenties te overzien zonder je er uitgebreid in te verdiepen, en daarvoor heb ik niet de kennis, tijd en ambitie. Net als veel anderen.
Ik breng wel mijn stem uit, want als ik niet stem, bepalen anderen zonder mij wat de uitkomst wordt. Wat er ook mee gedaan zal worden, want het blijft een raadgevend referendum met een lage opkomstdrempel, zodat een minderheid van 30% van de kiesgerechtigden kan bepalen wat de meerderheid er van moet vinden.
Uit onderzoek blijkt: Groot deel inlichtingenwet onbekend bij kiezer, want: "Veertig procent van de Nederlanders weet niet dat de nieuwe Inlichtingenwet regelt dat inlichtingendiensten op grotere schaal, ongericht mogen aftappen."
Het artikel Dit zijn de voors en tegens van de Inlichtingenwet kan je op weg helpen, maar is voor veel mensen alweer te lang en ingewikkeld, vrees ik.
Ook blijkt uit onderzoek: Jongeren en ouderen verschillen flink van mening over nieuwe inlichtingenwet. Zou dat komen doordat jongeren meer te verbergen hebben of doordat jongeren beter beseffen hoe die digitale wereld werkt?
Ik ontdekte nu pas de "Sleepwet-kieswijzer van de onafhankelijke digitale burgerrechten-organisatie Bits Of Freedom, waarmee je in een paar stappen door het onderwerp wandelt.
De bediening was even wennen: je ziet telkens een balkje, waaronder je een geluidsfragment verwacht, maar als je op het driehoekige startsymbool klikt, ontvouwt zich een animatiefilmpje dat de gesproken tekst verduidelijkt.
Orwell zag een toekomstbeeld, waarin het individu ten onder gaat in een kansloze strijd tegen een totalitair bewind. Het is een bittere satire op een politiek systeem dat de ziel van de mens en dus het hele mechanisme van liefde en haat beheerst, en zo de absolute controle heeft over het doen en laten van de onderdanen.
Dit soort dystopische (tegengestelde van utopische) schrikbeelden zijn vaker inspiratie voor schrijvers, zoals o.a. Brave New World (nl) (1932) van Aldous Huxley (nl), Fahrenheit 451 (nl) (1953) van Ray Bradbury (nl) en Blokken (1931) van "onze eigen" F. Bordewijk (en).
Ook in andere kunstvormen heeft "1984" zijn sporen nagelaten. Zo geeft de Wikipedia-pagina "Nineteen Eighty Four onder de subkop References in popular music veel verwijzingen.
Ik begin met toetsenist Rick Wakeman (nl), die we vooral kennen van de groep Yes (nl), maar ook veel solo-albums heeft gemaakt. Dit komt van zijn concept-album 1984 (nl).
Rick Wakeman - 1984:
Omdat de aankondiging 1½ minuut duurt,sluit ik deze clip niet in, maar voor de liefhebbers: DAVID BOWIE performing "1984" at the Dick Cavett Show, December 5th 1974.
Ook de Amerikaanse jazzmusicus en multi-instrumentalist Yusef Lateef (nl) bracht een album uit met de titel 1984. Van de titelsong vond ik geen geschikte video, maar voor wie het wil luisteren: Yusef Lateef - Soul Sister / 1984.
1984 (For the Love of Big Brother) is het soundtrack-album voor een film Nineteen Eighty-Four, gebaseerd op Orwell's boek, van Eurythmics (nl).
"De Partij" heeft in "1984" een eigen taal, "Newspeak", met o.a. de termen Goodsex en Sexcrime. Het eerste omvat wat de Partij moreel aanvaardbaar vindt: in feite alleen heterosexuele gemeenschap voor voortplanting, zonder sexueel of emotioneel plezier voor de vrouw. Al het andere is (de songtitel): Sexcrime (nl).
Eurythmics - Sexcrime (Nineteen Eighty Four):
De band van de van oorsprong Nederlandse broertjes Van Halen (nl) bedacht, dat je 1984 ook in Romeinse notatie kunt schrijven, en dus noemde ze hun in dat jaar verschenen album MCMLXXXIV. Het instrumentale titelnummer spelen ze voor een (weliswaar melodieuze) hardrock-band opmerkelijk subtiel!
Van Halen - 1984:
Meer in de stijl waarmee ze beroemd zijn geworden, een song van hetzelfde album.
Van Halen - Jump:
Iets van de persoonlijke filosofie van John Lennon en Yoko Ono zit in Lennon's song Only People. De zin: "We don't want no big brother scene!" komt een aantal keren terug, en kun je zien als een verwijzing naar de Big Brother uit 1984. De song komt van het album Mind Games. Er is een clip met tekst: John Lennon - Only People - Lyrics, maar ik koos voor bewegend beeld.
John Lennon - Only People:
17 januari 2018
180117 - Niklas - Eendjes
Het strand is leeg op een eenzame wandelaar na. Het sneeuwt licht.
Nelis laat zijn paraplu dicht, hij gebruikt 'm als wandelstok. De sneeuw bedekt zijn hoed met witte vlokken, en zijn jas kan ertegen.
Hij hoort een signaal van zijn smartphone. Hij heeft zich uiteindelijk laten overhalen zo'n ding te nemen. Het duurt even voor hij die heeft opgediept uit zijn binnenzak.
Een tekstbericht van zijn vrouw: haar vriendin, een bekende TV-ster, heeft in een #MeToo bericht een vroegere leraar beschuldigd, en daar heeft ze zelf ook les van gehad.
En of hij gauw naar huis komt, want ze is flink overstuur! Dat belooft hij.
Het is nog een heel eind lopen naar de strandopgang, en het lopen in het mulle zand gaat hem zo langzamerhand wat moeilijker af.
Zijn gedachten dwalen af naar zijn jeugd. Nu lopen kinderen als vanzelfsprekend met een telefoon rond, waarmee je internet kunt gebruiken op allerlei manieren, foto's maken, en bellen natuurlijk. Toen had misschien één van de tien huizen in de betere buurten een vaste telefoon, en moest je een verbinding aanvragen via een telefoniste.
Over sexualiteit werd niet gesproken en al helemaal niet als er kinderen bij waren. Als er twee mannen in één huis woonden, zonder vrouwen, werd er iets gemompeld over Sodom en Gomorra. Hij had destijds wel begrepen dat daar iets "zondigs" mee bedoeld werd, maar wat? Geen flauw idee, maar het moest wel heel erg zijn, want God had die steden verwoest, en Lot's vrouw, die tòch had omgekeken werd een zoutpilaar!
Nelis glimlachte: wat was er veel veranderd sinds die tijd! Hij had zijn ouders nooit bloot gezien, en ofschoon hij borstvoeding had gehad, had hij geen enkele herinnering aan zijn moeders blote borsten. 's Zomers lagen hier vrouwen topless te zonnen, en even verderop was het naaktstrand.
Zelf was hij vroeger samen met zijn kinderen in bad geweest en had ze gewassen. Hij had zich wel eens kwetsbaar gevoeld, als er weer een bericht was over verstoorde verhoudingen tussen ouders en kinderen: als hij ruzie zou krijgen met zijn kinderen zouden ze dan...
Zoals die politiechef van Schiermonnikoog, die met de rest van zijn gezin op spectaculaire wijze was gearresteerd, nadat een dochter hen vals had beschuldigd van incest.
Zo gleden zijn gedachten naar de plek waar hij was opgegroeid, aan de rand van het bos. Het was een heerlijke omgeving voor kinderen, aan de ene kant van de huizen een rustige straat met nauwelijks autobezitters. Leveranciers en de schillenboer kwamen eens per week langs met een bakfiets of paard en wagen.
Aan de andere kant was het bos, met brede brandgangen en smalle paadjes tussen het struikgewas. Alle kinderen uit de straat deden mee met blikspuit, verstoppertje, of "kojbojs en indianen".
Soms speelde Nelis er alleen. Op een keer, midden in de zomer, was hij daar in zijn eigen fantasiewereld bezig met takjes en dennenappels. Hij had de plattegrond van een huis getekend in het zand.
Er kwam een jonge man langs, die bleef staan kijken. Hij vroeg belangstellend aan Nelis wat hij aan het doen was, en zo ontspon zich een gesprek over het bos en de vogels die je er kunt horen.
De jonge man doet vogelgeluiden na, en laat Nelis raden wat het is.
"Eendjes", zegt Nelis enthousiast, "als we bij opa en oma zijn gaan we die altijd voeren met brood!"
"Wil je wel een nest met jonge eendjes zien?", vraagt de jonge man.
"Maar die zijn hier toch niet in het bos?"
"Jawel hoor, een eindje verderop weet ik een nest, bij een geheim vijvertje."
Nelis aarzelt: "Ik mag eigenlijk niet zo ver weg van mijn moeder."
"O, maar het is niet zo ver hoor! Maar we moeten wel heel voorzichtig zijn. De eendjes zijn alleen aan mij gewend. Kom maar."
Ze lopen langs een smal paadje.
"Nu komen we dichtbij," zegt de jongen man, "maar je moet eerst net zo ruiken als ik, want als ze iemand anders ruiken worden ze bang."
"Hoe moet dat dan?" vraagt Nelis. Hij is wel erg nieuwsgierig.
"Nou, ga hier maar op je buik in dat zachte mos liggen, dan ga ik bovenop je liggen, en dan ruik je straks net zo als ik", zegt de jonge man.
Nelis gaat liggen en de jonge man gaat op hem liggen, heel voorzichtig. Ze liggen zo een poosje, en Nelis voelt de warmte van de jonge man, die een beetje beweegt.
Dan gaan ze weer staan.
"Ik geloof dat het niet goed gelukt is", zegt de jonge man.
Nelis kijkt teleurgesteld.
"Misschien moeten we het morgen nog een keer doen," zegt de jonge man. "Maar je moet ons geheim aan niemand vertellen, hoor, want anders gaat iedereen naar de eendjes zoeken en dan gaan ze weg! Kom je morgen weer hier naartoe?"
"Ja goed", zegt Nelis, en gaat weer naar zijn takjes en dennenappels.
Hij is de volgende dag heel erg teleurgesteld als hij uren op dezelfde plek wacht, en de vriendelijke jonge man niet komt. Hij had zich zó verheugd op het geheime nest met eendjes. Misschien komt hij morgen... Maar hij verklapt niets!
Tja, denkt Nelis, dat geheim heb ik inderdaad nooit verklapt.
Zo, hier krijg ik weer vaste grond onder de voeten. Bovenop het duin is de weg verhard. Hij draait zich nog even om en ziet dat er nu meer mensen lopen op het strand. Langs de waterkant rennen strandlopertjes heen en weer, en op de golven drijven een paar meeuwen en een paar kleumende eenden.
Achter de duinen schrijft hij met de punt van zijn paraplu in de ongerepte sneeuw: #WieNiet
Nelis laat zijn paraplu dicht, hij gebruikt 'm als wandelstok. De sneeuw bedekt zijn hoed met witte vlokken, en zijn jas kan ertegen.
Hij hoort een signaal van zijn smartphone. Hij heeft zich uiteindelijk laten overhalen zo'n ding te nemen. Het duurt even voor hij die heeft opgediept uit zijn binnenzak.
Een tekstbericht van zijn vrouw: haar vriendin, een bekende TV-ster, heeft in een #MeToo bericht een vroegere leraar beschuldigd, en daar heeft ze zelf ook les van gehad.
En of hij gauw naar huis komt, want ze is flink overstuur! Dat belooft hij.
Het is nog een heel eind lopen naar de strandopgang, en het lopen in het mulle zand gaat hem zo langzamerhand wat moeilijker af.
Zijn gedachten dwalen af naar zijn jeugd. Nu lopen kinderen als vanzelfsprekend met een telefoon rond, waarmee je internet kunt gebruiken op allerlei manieren, foto's maken, en bellen natuurlijk. Toen had misschien één van de tien huizen in de betere buurten een vaste telefoon, en moest je een verbinding aanvragen via een telefoniste.
Over sexualiteit werd niet gesproken en al helemaal niet als er kinderen bij waren. Als er twee mannen in één huis woonden, zonder vrouwen, werd er iets gemompeld over Sodom en Gomorra. Hij had destijds wel begrepen dat daar iets "zondigs" mee bedoeld werd, maar wat? Geen flauw idee, maar het moest wel heel erg zijn, want God had die steden verwoest, en Lot's vrouw, die tòch had omgekeken werd een zoutpilaar!
Nelis glimlachte: wat was er veel veranderd sinds die tijd! Hij had zijn ouders nooit bloot gezien, en ofschoon hij borstvoeding had gehad, had hij geen enkele herinnering aan zijn moeders blote borsten. 's Zomers lagen hier vrouwen topless te zonnen, en even verderop was het naaktstrand.
Zelf was hij vroeger samen met zijn kinderen in bad geweest en had ze gewassen. Hij had zich wel eens kwetsbaar gevoeld, als er weer een bericht was over verstoorde verhoudingen tussen ouders en kinderen: als hij ruzie zou krijgen met zijn kinderen zouden ze dan...
Zoals die politiechef van Schiermonnikoog, die met de rest van zijn gezin op spectaculaire wijze was gearresteerd, nadat een dochter hen vals had beschuldigd van incest.
Zo gleden zijn gedachten naar de plek waar hij was opgegroeid, aan de rand van het bos. Het was een heerlijke omgeving voor kinderen, aan de ene kant van de huizen een rustige straat met nauwelijks autobezitters. Leveranciers en de schillenboer kwamen eens per week langs met een bakfiets of paard en wagen.
Aan de andere kant was het bos, met brede brandgangen en smalle paadjes tussen het struikgewas. Alle kinderen uit de straat deden mee met blikspuit, verstoppertje, of "kojbojs en indianen".
Soms speelde Nelis er alleen. Op een keer, midden in de zomer, was hij daar in zijn eigen fantasiewereld bezig met takjes en dennenappels. Hij had de plattegrond van een huis getekend in het zand.
Er kwam een jonge man langs, die bleef staan kijken. Hij vroeg belangstellend aan Nelis wat hij aan het doen was, en zo ontspon zich een gesprek over het bos en de vogels die je er kunt horen.
De jonge man doet vogelgeluiden na, en laat Nelis raden wat het is.
"Eendjes", zegt Nelis enthousiast, "als we bij opa en oma zijn gaan we die altijd voeren met brood!"
"Wil je wel een nest met jonge eendjes zien?", vraagt de jonge man.
"Maar die zijn hier toch niet in het bos?"
"Jawel hoor, een eindje verderop weet ik een nest, bij een geheim vijvertje."
Nelis aarzelt: "Ik mag eigenlijk niet zo ver weg van mijn moeder."
"O, maar het is niet zo ver hoor! Maar we moeten wel heel voorzichtig zijn. De eendjes zijn alleen aan mij gewend. Kom maar."
Ze lopen langs een smal paadje.
"Nu komen we dichtbij," zegt de jongen man, "maar je moet eerst net zo ruiken als ik, want als ze iemand anders ruiken worden ze bang."
"Hoe moet dat dan?" vraagt Nelis. Hij is wel erg nieuwsgierig.
"Nou, ga hier maar op je buik in dat zachte mos liggen, dan ga ik bovenop je liggen, en dan ruik je straks net zo als ik", zegt de jonge man.
Nelis gaat liggen en de jonge man gaat op hem liggen, heel voorzichtig. Ze liggen zo een poosje, en Nelis voelt de warmte van de jonge man, die een beetje beweegt.
Dan gaan ze weer staan.
"Ik geloof dat het niet goed gelukt is", zegt de jonge man.
Nelis kijkt teleurgesteld.
"Misschien moeten we het morgen nog een keer doen," zegt de jonge man. "Maar je moet ons geheim aan niemand vertellen, hoor, want anders gaat iedereen naar de eendjes zoeken en dan gaan ze weg! Kom je morgen weer hier naartoe?"
"Ja goed", zegt Nelis, en gaat weer naar zijn takjes en dennenappels.
Hij is de volgende dag heel erg teleurgesteld als hij uren op dezelfde plek wacht, en de vriendelijke jonge man niet komt. Hij had zich zó verheugd op het geheime nest met eendjes. Misschien komt hij morgen... Maar hij verklapt niets!
Tja, denkt Nelis, dat geheim heb ik inderdaad nooit verklapt.
Zo, hier krijg ik weer vaste grond onder de voeten. Bovenop het duin is de weg verhard. Hij draait zich nog even om en ziet dat er nu meer mensen lopen op het strand. Langs de waterkant rennen strandlopertjes heen en weer, en op de golven drijven een paar meeuwen en een paar kleumende eenden.
Achter de duinen schrijft hij met de punt van zijn paraplu in de ongerepte sneeuw: #WieNiet
13 mei 2017
170513 - ZOZ - Van zangers en geslachten
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Marja.
Ik had, tussen ander schrijfwerk door, een ingeving: een song zoeken, die ik lang geleden al eens had willen plaatsen, maar toen niet te vinden was. Nu wel. En verder snuffelen leidde tot een invulling van vage vermoedens, waardoor puzzelstukjes op hun plaats lijken te vallen.
Onze "stereotoren" vertoont al een tijd gebreken, waardoor we het afspelen van LP's, je weet wel, van die zwarte vinylschijven, kunnen vergeten. Van één van die LP's heb ik ooit gezegd, dat als het huis in brand vliegt, ik zeker zal proberen die als eerste te redden.
Hij is van een singer/songwriter die in hetzelfde jaar als ik geboren is, en die ik ontdekte tijdens een avond overwerken met de radio aan in 1974. Sindsdien hebben en aantal van zijn songs een niet weg te branden plaats in mij gevonden. Veel van zijn songs zijn door anderen uitgevoerd.
Trouwe ZOZ-volgers snappen misschien al dat ik Dick Feller bedoel.
Ik heb in 2014 ZOZ 093 helemaal gewijd aan zijn songs, met de clips "Biff the friendly purple bear", "Any old wind that blows" (Johnny Cash), "Lord Mr. Ford" (Jerry Reed) en "Some days are diamonds". Daar ook links naar "Makin' the best of a bad situation" en het samen met Sheb Wooley geschreven "I Don't Look Good Naked Anymore" in de uitvoeringen van JoAnn Warnke en Stan Boreson. In ZOZ 162 plaatste ik "Biff the friendly purple bear" nog eens.
De song die ik nu eindelijk toch vond, vind ik zo'n typisch voorbeeld van de manier waarop Dick Feller naar de wereld kijkt en dat onder woorden brengt, daarom hier de tekst:
Dick Feller - Daisy Hill:
Ik schreef in ZOZ 93 al dat Dick Feller heel productief was: 115 songs van hem zijn opgenomen of publiekelijk uitgevoerd, maar hij schreef er veel meer. Van 70 titels zijn 159 versies door 132 artiesten of groepen gecovered, waaronder in andere talen.
Vijf songs van Dick Feller verdienden een BMI Award; dat wil zeggen dat deze copyright-organisatie constateerde dat het in een bepaald jaar de meest uitgevoerde song was (in alle versies) . Dat zijn:
Henk Wijngaard - Mister Ford:
De bekendste song van Dick Feller is waarschijnlijk Some Days Are Diamonds (Some Days Are Stone), die in 1975 de titelsong was van zijn derde album.
In 1981 bracht John Denver zijn coverversie uit als titelnummer van zijn vijftiende album, en werd de song een groot succes.
Ik vond een uitvoering die niet in de lijst van 26 bekende covers staat, van een artieste die niet in Wikipedia voorkomt. Maar ze heeft een mooie begeleiding en steekt tenminste niet onder stoelen of banken wie de song geschreven heeft!
Felicity Haze - Some Days Are Diamonds:
Deze titel lijkt een rode draad in het leven van Dick Feller, ontdekte ik, rondscharrelend op het wereldwijde web. Hij publiceerde namelijk in 2016 een autobiografie met de titel Some Days Are Diamonds onder de naam Deena Kaye Rose, waarin hij duidelijk maakt nu als vrouw door het leven te gaan, transgender te zijn dus. Opgegroeid in een kleinschalige omgeving waar zelfs "dat woord niet bestond". Valt het onder de "Bible Belt"?
Een heel leven stug creatief doorgaan, ondanks depressies tot aan suicidale gedachten toe, om het gevoel weg te duwen dat je niet mag zijn wie je voelt te zijn. En dan, op latere leeftijd de weg en de moed vinden om de knoop door te hakken...
Hier lees je hoe Deena haar boek schreef om andere transgenders te laten voelen dat ze niet alleen zijn. Uiteraard past daar ook een song bij!
Deena Kaye Rose - We Will Not Turn Away from You:
Is het begrip transgender mij vreemd? Deze song had ik Daniëlle graag willen laten horen, als hij in 2000 had bestaan. In het etablissement waar ik toen nog wel eens een poëzieavond organiseerde, kwam ik in contact met een vroegere collega, die, als man, op een andere afdeling had gewerkt. Ze stond vlak voor de definitieve operatie.
Op zo'n avond droeg ik dit, door mij voor haar geschreven gedicht voor.
Ik had, tussen ander schrijfwerk door, een ingeving: een song zoeken, die ik lang geleden al eens had willen plaatsen, maar toen niet te vinden was. Nu wel. En verder snuffelen leidde tot een invulling van vage vermoedens, waardoor puzzelstukjes op hun plaats lijken te vallen.
Hij is van een singer/songwriter die in hetzelfde jaar als ik geboren is, en die ik ontdekte tijdens een avond overwerken met de radio aan in 1974. Sindsdien hebben en aantal van zijn songs een niet weg te branden plaats in mij gevonden. Veel van zijn songs zijn door anderen uitgevoerd.
Trouwe ZOZ-volgers snappen misschien al dat ik Dick Feller bedoel.
Ik heb in 2014 ZOZ 093 helemaal gewijd aan zijn songs, met de clips "Biff the friendly purple bear", "Any old wind that blows" (Johnny Cash), "Lord Mr. Ford" (Jerry Reed) en "Some days are diamonds". Daar ook links naar "Makin' the best of a bad situation" en het samen met Sheb Wooley geschreven "I Don't Look Good Naked Anymore" in de uitvoeringen van JoAnn Warnke en Stan Boreson. In ZOZ 162 plaatste ik "Biff the friendly purple bear" nog eens.
De song die ik nu eindelijk toch vond, vind ik zo'n typisch voorbeeld van de manier waarop Dick Feller naar de wereld kijkt en dat onder woorden brengt, daarom hier de tekst:
Daisy Hill
Flat broke and down from Memphis to see about a job
When halfway there the poor old bus broke down
They said it'd be two hours before we all could leave
So I thought I'd take a walk and see the town
Thinkin' I had a quarter in the corner of my jeans
I ordered coffee in this small cafe
But when I searched my pockets not a penny could I find
And when they brought the bill I could not pay
Just then a well dressed lady came and sat down next to me
From her purse she pulled a dollar bill
She said I'll buy your coffee I've been down and out myself
By the way they call me Daisy Hill
Daisy Hill your velvet eyes are burning through my mind
Your quiet lips are smiling at me still
Though I know that you could never love the likes of me
For you're too much of a lady Daisy Hill
Well I missed the bus to Memphis but I found myself a job
A loadin' trucks I earned a meager wage
And in a cheap hotel nearby I took a shabby room
I bought a week at fifty cents a day
And every day at four o'clock I'd find my hurried feet
Were takin' me back to that small cafe
Where I would find her sitting in a padded corner booth
I'd sit with her and pass the time of day
And when Friday came around I drew my first weeks pay
And I gave her the first new dollar bill
And all the while my mind was filled with things I'd like to say
For I surely loved the lady Daisy Hill
Daisy Hill your velvet eyes are burning through my mind...
Last night my feet were restless so I chose a strange new street
Halfway down there burned a scarlet light
And as I stood there listening to the music and the noise
A faint familiar voice came through the night
I stood outside the open door and stared in disbelief
At a painted face that held my Daisy's eyes
In quiet desperation I heard my shattered mind
Say look again for surely eyes you're blind
A drunken man came through the door and he stumbled on the stairs
I caught him by the arm and held him still
I said who is the dark haired girl who wears the brocade gown
He said why that's the hooker Daisy Hill
Daisy Hill your velvet eyes are burning through my mind
Your quiet lips are smiling at me still
It hurts to see you waste your life behind those scarlet lights
For you're too much of a lady Daisy Hill
Flat broke and down from Memphis to see about a job
When halfway there the poor old bus broke down
They said it'd be two hours before we all could leave
So I thought I'd take a walk and see the town
Thinkin' I had a quarter in the corner of my jeans
I ordered coffee in this small cafe
But when I searched my pockets not a penny could I find
And when they brought the bill I could not pay
Just then a well dressed lady came and sat down next to me
From her purse she pulled a dollar bill
She said I'll buy your coffee I've been down and out myself
By the way they call me Daisy Hill
Daisy Hill your velvet eyes are burning through my mind
Your quiet lips are smiling at me still
Though I know that you could never love the likes of me
For you're too much of a lady Daisy Hill
Well I missed the bus to Memphis but I found myself a job
A loadin' trucks I earned a meager wage
And in a cheap hotel nearby I took a shabby room
I bought a week at fifty cents a day
And every day at four o'clock I'd find my hurried feet
Were takin' me back to that small cafe
Where I would find her sitting in a padded corner booth
I'd sit with her and pass the time of day
And when Friday came around I drew my first weeks pay
And I gave her the first new dollar bill
And all the while my mind was filled with things I'd like to say
For I surely loved the lady Daisy Hill
Daisy Hill your velvet eyes are burning through my mind...
Last night my feet were restless so I chose a strange new street
Halfway down there burned a scarlet light
And as I stood there listening to the music and the noise
A faint familiar voice came through the night
I stood outside the open door and stared in disbelief
At a painted face that held my Daisy's eyes
In quiet desperation I heard my shattered mind
Say look again for surely eyes you're blind
A drunken man came through the door and he stumbled on the stairs
I caught him by the arm and held him still
I said who is the dark haired girl who wears the brocade gown
He said why that's the hooker Daisy Hill
Daisy Hill your velvet eyes are burning through my mind
Your quiet lips are smiling at me still
It hurts to see you waste your life behind those scarlet lights
For you're too much of a lady Daisy Hill
Dick Feller - Daisy Hill:
Ik schreef in ZOZ 93 al dat Dick Feller heel productief was: 115 songs van hem zijn opgenomen of publiekelijk uitgevoerd, maar hij schreef er veel meer. Van 70 titels zijn 159 versies door 132 artiesten of groepen gecovered, waaronder in andere talen.
Vijf songs van Dick Feller verdienden een BMI Award; dat wil zeggen dat deze copyright-organisatie constateerde dat het in een bepaald jaar de meest uitgevoerde song was (in alle versies) . Dat zijn:
- Johnny Cash - Any Old Wind That Blows
- Dick Feller - Credit Card Song
- Jerry Reed - Eastbound and Down, geschreven samen met Jerry Reed; uit Smokey and the Bandit
- Dick Feller - Lord Mr. Ford
- Dick Feller - Some Days Are Diamonds (Some Days Are Stone) werd eerst uitgebracht door Bobby Bare - Some Days are Diamonds, maar werd een wereldhit in de uitvoering John Denver - Some Days Are Diamonds, die overigens vaak ten onrechte wordt vermeld als schrijver van de song!
Henk Wijngaard - Mister Ford:
De bekendste song van Dick Feller is waarschijnlijk Some Days Are Diamonds (Some Days Are Stone), die in 1975 de titelsong was van zijn derde album.
In 1981 bracht John Denver zijn coverversie uit als titelnummer van zijn vijftiende album, en werd de song een groot succes.
Ik vond een uitvoering die niet in de lijst van 26 bekende covers staat, van een artieste die niet in Wikipedia voorkomt. Maar ze heeft een mooie begeleiding en steekt tenminste niet onder stoelen of banken wie de song geschreven heeft!
Felicity Haze - Some Days Are Diamonds:
Deze titel lijkt een rode draad in het leven van Dick Feller, ontdekte ik, rondscharrelend op het wereldwijde web. Hij publiceerde namelijk in 2016 een autobiografie met de titel Some Days Are Diamonds onder de naam Deena Kaye Rose, waarin hij duidelijk maakt nu als vrouw door het leven te gaan, transgender te zijn dus. Opgegroeid in een kleinschalige omgeving waar zelfs "dat woord niet bestond". Valt het onder de "Bible Belt"?
Een heel leven stug creatief doorgaan, ondanks depressies tot aan suicidale gedachten toe, om het gevoel weg te duwen dat je niet mag zijn wie je voelt te zijn. En dan, op latere leeftijd de weg en de moed vinden om de knoop door te hakken...
Hier lees je hoe Deena haar boek schreef om andere transgenders te laten voelen dat ze niet alleen zijn. Uiteraard past daar ook een song bij!
Is het begrip transgender mij vreemd? Deze song had ik Daniëlle graag willen laten horen, als hij in 2000 had bestaan. In het etablissement waar ik toen nog wel eens een poëzieavond organiseerde, kwam ik in contact met een vroegere collega, die, als man, op een andere afdeling had gewerkt. Ze stond vlak voor de definitieve operatie.
Op zo'n avond droeg ik dit, door mij voor haar geschreven gedicht voor.
Daniëlle
Mijn blik haakte vast
zoals dat soms gaat
aan jouw nieuwe gezicht
over een kloof
lang als de bar
en jij de helft
van mijn jaren
feedback in je blik
een lege kruk naast je
we babbelden
leerden elkaar
de spanning
van wat nog
moet komen
dichtbij je ogen
zoveel meer glans
je nieuwe gezicht
zoveel meer leven
dan het gezicht op
de foto van de
man die je was
Mijn blik haakte vast
zoals dat soms gaat
aan jouw nieuwe gezicht
over een kloof
lang als de bar
en jij de helft
van mijn jaren
feedback in je blik
een lege kruk naast je
we babbelden
leerden elkaar
de spanning
van wat nog
moet komen
dichtbij je ogen
zoveel meer glans
je nieuwe gezicht
zoveel meer leven
dan het gezicht op
de foto van de
man die je was
26 november 2016
161126 - ZOZ - Van knikkers, metaal en harp
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de lijst en de links bij Marja.
Een Facebook-vriend had een video geliked van een "machine" die met behulp van knikkers een melodie voortbracht, maar dat kon ik niet terugvinden. Dus zocht ik op Google met "youtube music marbles". Ik vond Veel speelgoed, en soms muziek. Maar wat ik zocht dat vond ik ook: de Zweedse groep Wintergatan (Wikipedia/en) en hun "Marble Machine"..
Wintergatan - Marble Machine:
Met multiplex, plastic slangen, technisch Lego, en weet ik wat nog meer bouwden ze hun "Marble Machine", waarin 2000 stalen "knikkers" (kogels voor kogellagers?) gebruikt worden. Op hun website is de bouw van de Marble Machine stap voor stap te volgen.
Het herinnerde me aan oude blogs over buitennissige manieren om muziek te maken, zoals 140802 - ZOZ - Hangen en flessentinkelarij en, uit 2013, voordat ik het Zwijmelen op Zaterdag ontdekt had, Muziek uit het ongerijmde. In dat laatste staat een link waarin een bevriende blogger, J@n, een clip insluit, die misschien wel de inspiratie was voor de Marble Machine, want dit ging de wereld over! Deze tekst begeleide soms de clip:
Animusic - Pipe Dream:
Na een eerste bewonderende reactie volgde ik bij J@n met deze: Getriggerd door deze schitterende video, ben ik uren aan het rondsnuffelen geweest op JoetJoep en heb allerlei gekke en fantastische muzikale uitingen gevonden.
Wat ik ook gevonden heb: we zijn er weer eens ingetrapt: het is echt, maar dan een echte computeranimatie, met de perfectie die daarin tegenwoordig bereikt kan worden!
Gemaakt door een bedrijf dat zich gespecialiseerd heeft in muzikale computeranimaties: Animusic. Ze vertellen op hun site dat de tekst die rondgestuurd is bij de video een “hoax” (nep) is. Zie: www.animusic.com/news/hoax-email.php. Evengoed blijft het een schitterende video en een mooi stukje muziek! Desondanks blijven de clips met die onjuiste tekst rondzwalken, zoals dat gaat met veel onzin op internet...
Des te meer bewondering voor de "hardware animatie" van Wintergatan!
Dat prachtige animaties mogelijk zijn, zie je ook in deze clip; ik vind de klank van de harp heel geloofwaardig.
Animusic - Aqua Harp:
Bij deze expeditie werd me aan de zijlijn van Youtube een andere onverwachte combinatie aangereikt: een Heavy Metal song, subtiel en vol overgave gespeeld op een harp!
Marion Le Solliec - Nothing Else Matters (Metallica):
Ook een nieuwere versie vind ik een mooie combinatie: Marion et Alexandre - Nothing else matters (Metallica) electroharp and electric guitar. Ik was al lang geleden geboeid door de muziek op het album Renaissance de la Harpe Celtique (en) van Alan Stivell (en / nl).
Marion Le Solliec (Youtube kanaal) speelt zowel Keltische als elektrische harp.
Veel mensen kennen de originele, vocale versie van deze ballad. In deze clip komt de tekst in beeld.
Metallica - Nothing Else Matters:
En omdat we na Zweedse knikkers en (Deens) Lego, via Amerikaanse animaties en Keltische harpen beland zijn bij verschillende muzikale interpretaties van hetzelfde stuk muziek, kom ik via suggesties in de zijlijn van Youtube terecht bij een bewijs dat klassiek en metal heel goed kunnen samengaan: Apocalyptica (nl).
Hun genre wordt genoemd Neoclassical metal (nl). Het is een subgenre van heavy metal dat sterk beïnvloed wordt door klassieke muziek. Het vereist hoogstaande speltechnische vaardigheden en bevat complexe muzikale structuren, zoals in de progressieve rock.
Grondlegger van het genre is Ritchie Blackmore (nl), die in de jaren zeventig de melodiën van Deep Purple (nl) en Rainbow (nl) doorspekte met klassiek geïnspireerde passages.
In mijn blog 141018 - ZOZ - Als door de bliksem getroffen, maar dan anders! had ik de Kroatische, klassiek geschoolde 2Cellos die Thunderstruck van AC/DC ten gehore brengen. In Apocalyptica spelen 3 cellisten en een drummer.
Apocalyptica - Nothing Else Matters:
En zo zijn we begonnen in Zweden met Wintergatan en langs internationale tussenstations in Finland terechtgekomen, de thuisbasis van Apocalyptica.
Een Facebook-vriend had een video geliked van een "machine" die met behulp van knikkers een melodie voortbracht, maar dat kon ik niet terugvinden. Dus zocht ik op Google met "youtube music marbles". Ik vond Veel speelgoed, en soms muziek. Maar wat ik zocht dat vond ik ook: de Zweedse groep Wintergatan (Wikipedia/en) en hun "Marble Machine"..
Wintergatan - Marble Machine:
Met multiplex, plastic slangen, technisch Lego, en weet ik wat nog meer bouwden ze hun "Marble Machine", waarin 2000 stalen "knikkers" (kogels voor kogellagers?) gebruikt worden. Op hun website is de bouw van de Marble Machine stap voor stap te volgen.
Het herinnerde me aan oude blogs over buitennissige manieren om muziek te maken, zoals 140802 - ZOZ - Hangen en flessentinkelarij en, uit 2013, voordat ik het Zwijmelen op Zaterdag ontdekt had, Muziek uit het ongerijmde. In dat laatste staat een link waarin een bevriende blogger, J@n, een clip insluit, die misschien wel de inspiratie was voor de Marble Machine, want dit ging de wereld over! Deze tekst begeleide soms de clip:
Dit is zo goed dat het gedoneerd is aan het Amerikaanse Smithsonian Insituut. Dit is echt waanzinnig goed, iets wat je leuk zult vinden om te kijken.
Het is haast niet te geloven, kijk hoe alle ballen verdwijnen in de opvangkokers. Deze machine is gebouwd in samenwerking met het Robert M. Trammel Muziek Conservatorium en de Sharon Wick School (Techniek) aan de Universiteit van Iowa, Amerika.
Verbazingwekkend is dat 97% van de gebruikte onderdelen kwam van John Deere: een Industriele en Irrigatie fabriek in Bacroft Iowa. Jawel, landbouw werktuigen en onderdelen.
Het heeft het team tezamen 13.029 uur (6,26 jaar) gekost om het mechanisme in elkaar te zetten, uit te lijnen, te callibreren en te tunen voordat deze video werd gemaakt, maar hij is het dubbel en dwars waard.
Het is haast niet te geloven, kijk hoe alle ballen verdwijnen in de opvangkokers. Deze machine is gebouwd in samenwerking met het Robert M. Trammel Muziek Conservatorium en de Sharon Wick School (Techniek) aan de Universiteit van Iowa, Amerika.
Verbazingwekkend is dat 97% van de gebruikte onderdelen kwam van John Deere: een Industriele en Irrigatie fabriek in Bacroft Iowa. Jawel, landbouw werktuigen en onderdelen.
Het heeft het team tezamen 13.029 uur (6,26 jaar) gekost om het mechanisme in elkaar te zetten, uit te lijnen, te callibreren en te tunen voordat deze video werd gemaakt, maar hij is het dubbel en dwars waard.
Animusic - Pipe Dream:
Na een eerste bewonderende reactie volgde ik bij J@n met deze: Getriggerd door deze schitterende video, ben ik uren aan het rondsnuffelen geweest op JoetJoep en heb allerlei gekke en fantastische muzikale uitingen gevonden.
Wat ik ook gevonden heb: we zijn er weer eens ingetrapt: het is echt, maar dan een echte computeranimatie, met de perfectie die daarin tegenwoordig bereikt kan worden!
Gemaakt door een bedrijf dat zich gespecialiseerd heeft in muzikale computeranimaties: Animusic. Ze vertellen op hun site dat de tekst die rondgestuurd is bij de video een “hoax” (nep) is. Zie: www.animusic.com/news/hoax-email.php. Evengoed blijft het een schitterende video en een mooi stukje muziek! Desondanks blijven de clips met die onjuiste tekst rondzwalken, zoals dat gaat met veel onzin op internet...
Des te meer bewondering voor de "hardware animatie" van Wintergatan!
Dat prachtige animaties mogelijk zijn, zie je ook in deze clip; ik vind de klank van de harp heel geloofwaardig.
Animusic - Aqua Harp:
Bij deze expeditie werd me aan de zijlijn van Youtube een andere onverwachte combinatie aangereikt: een Heavy Metal song, subtiel en vol overgave gespeeld op een harp!
Marion Le Solliec - Nothing Else Matters (Metallica):
Ook een nieuwere versie vind ik een mooie combinatie: Marion et Alexandre - Nothing else matters (Metallica) electroharp and electric guitar. Ik was al lang geleden geboeid door de muziek op het album Renaissance de la Harpe Celtique (en) van Alan Stivell (en / nl).
Marion Le Solliec (Youtube kanaal) speelt zowel Keltische als elektrische harp.
Veel mensen kennen de originele, vocale versie van deze ballad. In deze clip komt de tekst in beeld.
Metallica - Nothing Else Matters:
En omdat we na Zweedse knikkers en (Deens) Lego, via Amerikaanse animaties en Keltische harpen beland zijn bij verschillende muzikale interpretaties van hetzelfde stuk muziek, kom ik via suggesties in de zijlijn van Youtube terecht bij een bewijs dat klassiek en metal heel goed kunnen samengaan: Apocalyptica (nl).
Hun genre wordt genoemd Neoclassical metal (nl). Het is een subgenre van heavy metal dat sterk beïnvloed wordt door klassieke muziek. Het vereist hoogstaande speltechnische vaardigheden en bevat complexe muzikale structuren, zoals in de progressieve rock.
Grondlegger van het genre is Ritchie Blackmore (nl), die in de jaren zeventig de melodiën van Deep Purple (nl) en Rainbow (nl) doorspekte met klassiek geïnspireerde passages.
In mijn blog 141018 - ZOZ - Als door de bliksem getroffen, maar dan anders! had ik de Kroatische, klassiek geschoolde 2Cellos die Thunderstruck van AC/DC ten gehore brengen. In Apocalyptica spelen 3 cellisten en een drummer.
Apocalyptica - Nothing Else Matters:
En zo zijn we begonnen in Zweden met Wintergatan en langs internationale tussenstations in Finland terechtgekomen, de thuisbasis van Apocalyptica.
30 oktober 2016
161029 - ZOZ - Van Tantes en Hoeden
Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de lijst bij Marja.
Ik ben al even bezig met de familiedag van deze zaterdag. Er is mij gevraagd om iets te vertellen over mensen uit vorige generaties, omdat ik in het centrum van de familie, bij opa en oma gewoond heb. Vooral over oma en haar familie. Met oma bedoel ik de moeder van mijn moeder, haar zus en hun ouders, voor mij dus overgrootouders.
Internet is tegenwoordig godsgruwelijk vervuild met allerlei complottheorieën en andere dwaasheden, soms ook geinige zaken. Over hoeden bijvoorbeeld: een "Tin Foil Hat" is een complottheorie gebaseerd op een SF-verhaal, waarin iemand ontdekt dat hij zich kan beschermen tegen telepathie door aluminiumfolie rond zijn schedel te wikkelen.
En ik denk dat inmiddels iedereen al wel een foto heeft gezien van iemand met een vergiet op zijn hoofd, een aanhanger van het Vliegend Spaghettimonster, ofwel het Pastafarianisme, een satirische reactie op het verplichten van onderwijs in Creationisme en Intelligent Design, naast de Evolutietheorie.
Internet is ook een bron van serieuze informatie. Zo zijn allerlei oude akten uit de Bevolkingsregisters online te raadplegen. En hoe primitief, in onze ogen, die oude documenten ook zijn, ze zijn naar eer en geweten ingevuld - en nu veelal gescand beschikbaar!
Zodoende werd ik gewaar dat die overgrootvader Rijkscommies was, een middelbare rang in de ambtenarij. Vooral in het begin van zijn loopbaan verhuisde hij nogal eens, met zijn gezin. Hij is geboren in Solwerd, nu deel van Appingedam. Uiteindelijk, in 1911, vond hij op 60-jarige leeftijd een vaste plaats, weer in Appingedam. Met zijn vrouw en zijn jongste dochter, die nog thuis woonde. Die dochter begon daar een modezaak in dameshoeden. Dezer dagen ontving ik van Oud Appingedam (FB) een foto van die winkel, met hoeden in de etalage.
Het zou best eens een goede boterham hebben kunnen opbrengen, want destijds gingen dames toch altijd ter kerke met een hoed op?
Op internet vond ik ook, dat mijn oudtante in 1937 dat winkelpand verkocht heeft. Ik weet zeker dat ik in Appingedam bij haar thuis geweest ben met mijn moeder, maar dat kan dus niet dáár geweest zijn: ik was "nog lang niet" geboren. Ik heb nog vage beelden bij me, en een belangrijk element daarin is water; dat moet zoiets geweest zijn als zo'n beroemde hangende keuken. Waarschijnlijk ben ik even geschrokken, omdat ik water zag waar ik het niet verwachtte.
Is er muziek over hoeden? Jazeker! De toonaangevende jazz-musicus Charles Mingus (nl) componeerde iets over een hoed, de Pork Pie Hat, die zo heet omdat de vorm lijkt op een traditionele Britse Pork pie, een taartje met koud vlees er in.
Charles Mingus - Goodbye Pork Pie Hat:
Een bekende song over een hoed is bekender, denk ik, in de uitvoering van Joe Cocker - You Can Leave Your Hat On dan van de auteur, maar die geef ik hier voorrang: Randy Newman (nl). Het wordt omschreven als: "een geestig, moedwillig beetje pervers stukje erotische absurditeit".
Randy Newman - You Can Leave Your Hat On:
Dan nog eentje uit de oude doos: deze hoorde ik in 1961 via Radio Luxemburg als ik 's avonds op mijn kamertje, na mijn werk bezig was met mijn schriftelijke cursus. Del Shannon (nl) was één van de sterren van die tijd.
Het is een teken van beleefdheid om, als heer, je hoed voor iemand af te nemen. Ik weet niet zo zeker of dat hier ook zo is... Dit is een zeldzame stereo-uitvoering.
Del Shannon - Hats Off To Larry:
Ach, mijn oudtante is nog een beetje aanwezig in mijn leven. Mijn moeder erfde een passpiegel met sierlijst van haar, en die spiegel hangt nu in de gang bij mijn dochter. Ik fantaseer hoeveel dames hun nieuwe hoed er mee gekeurd hebben. Ik heb 'm nu zelf even geselfieficeerd, ook al had ik mijn hoed niet bij me. Ik heb tante laten toekijken: volgens mij was ze wel geamuseerd.
Ik ben al even bezig met de familiedag van deze zaterdag. Er is mij gevraagd om iets te vertellen over mensen uit vorige generaties, omdat ik in het centrum van de familie, bij opa en oma gewoond heb. Vooral over oma en haar familie. Met oma bedoel ik de moeder van mijn moeder, haar zus en hun ouders, voor mij dus overgrootouders.
Internet is tegenwoordig godsgruwelijk vervuild met allerlei complottheorieën en andere dwaasheden, soms ook geinige zaken. Over hoeden bijvoorbeeld: een "Tin Foil Hat" is een complottheorie gebaseerd op een SF-verhaal, waarin iemand ontdekt dat hij zich kan beschermen tegen telepathie door aluminiumfolie rond zijn schedel te wikkelen.
En ik denk dat inmiddels iedereen al wel een foto heeft gezien van iemand met een vergiet op zijn hoofd, een aanhanger van het Vliegend Spaghettimonster, ofwel het Pastafarianisme, een satirische reactie op het verplichten van onderwijs in Creationisme en Intelligent Design, naast de Evolutietheorie.
Internet is ook een bron van serieuze informatie. Zo zijn allerlei oude akten uit de Bevolkingsregisters online te raadplegen. En hoe primitief, in onze ogen, die oude documenten ook zijn, ze zijn naar eer en geweten ingevuld - en nu veelal gescand beschikbaar!
Zodoende werd ik gewaar dat die overgrootvader Rijkscommies was, een middelbare rang in de ambtenarij. Vooral in het begin van zijn loopbaan verhuisde hij nogal eens, met zijn gezin. Hij is geboren in Solwerd, nu deel van Appingedam. Uiteindelijk, in 1911, vond hij op 60-jarige leeftijd een vaste plaats, weer in Appingedam. Met zijn vrouw en zijn jongste dochter, die nog thuis woonde. Die dochter begon daar een modezaak in dameshoeden. Dezer dagen ontving ik van Oud Appingedam (FB) een foto van die winkel, met hoeden in de etalage.
Het zou best eens een goede boterham hebben kunnen opbrengen, want destijds gingen dames toch altijd ter kerke met een hoed op?
Op internet vond ik ook, dat mijn oudtante in 1937 dat winkelpand verkocht heeft. Ik weet zeker dat ik in Appingedam bij haar thuis geweest ben met mijn moeder, maar dat kan dus niet dáár geweest zijn: ik was "nog lang niet" geboren. Ik heb nog vage beelden bij me, en een belangrijk element daarin is water; dat moet zoiets geweest zijn als zo'n beroemde hangende keuken. Waarschijnlijk ben ik even geschrokken, omdat ik water zag waar ik het niet verwachtte.
Is er muziek over hoeden? Jazeker! De toonaangevende jazz-musicus Charles Mingus (nl) componeerde iets over een hoed, de Pork Pie Hat, die zo heet omdat de vorm lijkt op een traditionele Britse Pork pie, een taartje met koud vlees er in.
Charles Mingus - Goodbye Pork Pie Hat:
Een bekende song over een hoed is bekender, denk ik, in de uitvoering van Joe Cocker - You Can Leave Your Hat On dan van de auteur, maar die geef ik hier voorrang: Randy Newman (nl). Het wordt omschreven als: "een geestig, moedwillig beetje pervers stukje erotische absurditeit".
Randy Newman - You Can Leave Your Hat On:
Dan nog eentje uit de oude doos: deze hoorde ik in 1961 via Radio Luxemburg als ik 's avonds op mijn kamertje, na mijn werk bezig was met mijn schriftelijke cursus. Del Shannon (nl) was één van de sterren van die tijd.
Het is een teken van beleefdheid om, als heer, je hoed voor iemand af te nemen. Ik weet niet zo zeker of dat hier ook zo is... Dit is een zeldzame stereo-uitvoering.
Del Shannon - Hats Off To Larry:
Ach, mijn oudtante is nog een beetje aanwezig in mijn leven. Mijn moeder erfde een passpiegel met sierlijst van haar, en die spiegel hangt nu in de gang bij mijn dochter. Ik fantaseer hoeveel dames hun nieuwe hoed er mee gekeurd hebben. Ik heb 'm nu zelf even geselfieficeerd, ook al had ik mijn hoed niet bij me. Ik heb tante laten toekijken: volgens mij was ze wel geamuseerd.
24 september 2016
160924 - ZOZ - Van Félix en the blues
Wie mee wil doen met (of luisteren bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
Marijke reikte me een videoclip aan, die ze vond bij haar neef op Facebook. Die zingt zelf verdienstelijk bij de Schikband uit Nijmegen: eigen werk en nummers van The Rolling Stones. Al 55 jaar of daaromtrent.
Deze clip is blijkbaar "viraal gegaan", en daarvoor zie ik genoeg aanleiding. Een jongen van 10 jaar uit Quebec, speelt op een regenachtige avond voor zijn groepsmaatjes de blues op zijn gitaar. Die jongen, Franstalig dus, zingt de Engelse tekst erg goed!
Zijn gitaarbehandeling schijnt wat onorthodox te zijn (ik heb daar geen verstand van), maar het klinkt prima vind ik, en daar gaat het om.
De setting is een zomerkamp voor blinde kinderen in 2014. Félix is blind vanaf zijn 3 maanden te vroege geboorte. Nadat hij op zijn zesde een gitaar cadeau kreeg, heeft hij, op het gehoor, zichzelf gitaarspelen aangeleerd. Ook de Engelse teksten heeft hij zichzelf aangeleerd.
Ik las ergens dat zijn stiefvader hem in aanraking bracht met de blues, en dat hij nu een encyclopedisch geheugen heeft voor alle bekende bluesartiesten en -songs.
Hij speelt en zingt hier, in zijn voetbalpyama, een nummer van B.B. King. Iemand van de leiding van dat zomerkamp filmde dat, deelde het op internet, en het was binnen een paar dagen honderdduizenden keren bekeken.
Félix de St-Hilaire - Every Day I Have The Blues (B.B. King):
De reacties op Facebook, het artikel van dat blindeninstituut en in de media, zoals MacLeans, Huffington Post en Daily Mail zijn allemaal enthousiast, evenals het Nederlandse Opleidingscentrum voor blindengeleidehonden.
We zijn nu zo'n twee jaar verder, en Félix oefent voor een volgende stap: Felix et le Slide Guitar!
Marijke reikte me een videoclip aan, die ze vond bij haar neef op Facebook. Die zingt zelf verdienstelijk bij de Schikband uit Nijmegen: eigen werk en nummers van The Rolling Stones. Al 55 jaar of daaromtrent.
Zijn gitaarbehandeling schijnt wat onorthodox te zijn (ik heb daar geen verstand van), maar het klinkt prima vind ik, en daar gaat het om.
De setting is een zomerkamp voor blinde kinderen in 2014. Félix is blind vanaf zijn 3 maanden te vroege geboorte. Nadat hij op zijn zesde een gitaar cadeau kreeg, heeft hij, op het gehoor, zichzelf gitaarspelen aangeleerd. Ook de Engelse teksten heeft hij zichzelf aangeleerd.
Ik las ergens dat zijn stiefvader hem in aanraking bracht met de blues, en dat hij nu een encyclopedisch geheugen heeft voor alle bekende bluesartiesten en -songs.
Hij speelt en zingt hier, in zijn voetbalpyama, een nummer van B.B. King. Iemand van de leiding van dat zomerkamp filmde dat, deelde het op internet, en het was binnen een paar dagen honderdduizenden keren bekeken.
Every Day I Have The Blues
Everyday, everyday I have the blues
Everyday, everyday I have the blues
When you see me worried baby
Because it's you I hate to lose
Oh nobody loves me, nobody seems to care
Yes nobody loves me, nobody seems to care
Speaking of bad luck and trouble
Well you know I had my share
I'm gonna pack my suitcase, move on down the line
Yes I'm gonna pack my suitcase, move on down the line
Where there ain't nobody worried
And there ain't nobody crying
Everyday, everyday I have the blues
Everyday, everyday I have the blues
When you see me worried baby
Because it's you I hate to lose
Oh nobody loves me, nobody seems to care
Yes nobody loves me, nobody seems to care
Speaking of bad luck and trouble
Well you know I had my share
I'm gonna pack my suitcase, move on down the line
Yes I'm gonna pack my suitcase, move on down the line
Where there ain't nobody worried
And there ain't nobody crying
Félix de St-Hilaire - Every Day I Have The Blues (B.B. King):
De reacties op Facebook, het artikel van dat blindeninstituut en in de media, zoals MacLeans, Huffington Post en Daily Mail zijn allemaal enthousiast, evenals het Nederlandse Opleidingscentrum voor blindengeleidehonden.
We zijn nu zo'n twee jaar verder, en Félix oefent voor een volgende stap: Felix et le Slide Guitar!
Abonneren op:
Posts (Atom)