Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Natasja.
Sinds mijn bijdrage over de Green Tambourine heb ik door een onduidelijke oorzaak steeds muziek in mijn hoofd van Jefferson Airplane(NL).
Ik kocht ooit de LP Thirty Seconds Over Winterland. Toen mijn platenboer me de koptelefoon liet opzetten en deze LP startte met het nummer Jefferson Airplane - Have You Seen The Saucers?, en vanuit het publieksrumoer na wat getokkel op gitaren de viool van Papa John Creach los ging, was ik verkocht. Nou ja, de LP dus. Soms liepen de melodielijnen van de viool en de gitaren zó vloeiend samen, dat het onderscheid moeilijk te vinden was. Een viool in de Psychadelische Rock, dat geloofde je toch niet? Maar John Henry Creach was van alle markten thuis: klassiek, jazz, blues; hij had gespeeld bij diverse grootheden. Hij was ruim 20 jaar ouder dan de andere bandleden.
Het hele repertoire van die LP kwam weer rondzingen in mijn hoofd.
Het grappige is, dat ik me nooit gerealiseerd had dat dit een song is die veel musici verleid heeft om zich er ook aan te wagen, maar dat ontdekte ik bij het zoeken naar een clip die ik zou kunnen plaatsen.
Daarbij kwam ik veel versies tegen, en ik vond er een die er echt uit sprong: die van Elephant Revival, een folk music group in 2006 gevormd in Nederland, Colorado(NL). Alle bandleden zijn multi-instrumentalist en dragen bij aan zang en songwriting.
Deze video is live opgenomen in het Red Rocks Amphitheatre(NL), een openlucht amfitheater in de buurt van Denver.
Elepr>hant Revival - "White Rabbit" At Red Rocks Amphitheatre
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Natasja.
Een dezer dagen waren Marijke en ik onderweg. Voor ons reed een auto met daarop een bord zoals op leswagens, maar deze tekst was apart genoeg om een foto van die auto te maken. Marijke reed, dus ik had de handen vrij. Na bewerking plaatste ik de foro op Facebook.
In de reacties plaatste ik de song die Marijke tijdens het maken van de foto spontaan zong, en dat was toch weer een trigger voor een ZOZ:
Robert Long - Jezus Redt
Daar kwam nog een korte discussie uit voort met Harry, een FB-vriend: Harry: Grijs gedraaid. M'n vader vond het verschrikkelijk. Ik: Was die kerks? Harry: Ja. Ik heb het achter me gelaten, maar de opvoeding wel gehad. Ik: Ik ook. Heb jij dat ook, dat er nog steeds fragmenten van teksten en liederen uit je geheugen oppoppen? Sommige mensen zeggen dan: "Zie je wel dat je er nog steeds mee bezig bent?" Ze snappen de overeenkomst niet met de fysieke littekens die je als kind opgelopen hebt maar nog steeds zichtbaar zijn, maar waar je verder geen last meer van hebt, en je kunt er mooi sterke verhalen over vertellen. Harry: Ja soms wel, ik heb er geen fysieke littekens aan over gehouden maar wel enige waarden waar ik me best nog wel eens aan vasthoudt. Want er zitten ook wel goede dingen bij. Ik: Ja, maar er zit wel iets arrogants in, als ze denken dat universele waarden alleen maar met hun geloof samenhangen… 😊 Harry: Dat klopt maar wie die denkbeelden heeft hou ik verre van mij! Ik: Ach, als je elkaar daarin respecteert kun je best met elkaar leven. Ik heb dominees in mijn familie en kennissenkring waarmee ik een goede verstandhouding heb.
Lees de interessante info over Robert Long op Wikipedia
Robert Long - Jezus Redt
Toen 't christendom op aarde kwam
En ieder mens het recht ontnam
Om zo te leven als hij dacht dat goed was
En heel de aardkorst dik bevlekt met bloed was
Werd het meteen de hoogste tijd dat heidenen na zware strijd
Door legers door de kerk geleid van hun cultuur werden bevrijd
Dat hield men eeuwenlang in stand
Vol liefde werd de rechterhand
Van dieven slaven kinderen en vrouwen
Als zij een misstap deden afgehouwen
Men zorgde voor een schuldcomplex wanneer je rondliep in iets geks
Of je te buiten ging aan sex je stond al snel bekend als heks
Refrein:
Jezus redt Jezus redt alle mensen opgelet
Jezus redt Jezus redt enkel door 't gebed
Soms wordt een land vol hongersnood
Bezocht door weer zo'n vrome kloot
Die steeds dezelfde ouwe kool komt stoven
En roept vanuit zijn draagstoel blijft geloven
Die zegenend naar mensen zwaait voor ieder lijk z'n hoofd omdraait
Elk argument van tafel maait en steeds opnieuw de mensen paait
Al jaren gaan er stemmen op voor pil en voor geboortestop
Maar Rome weigert steeds om te beperken
Dat zou de zedeloosheid maar versterken
Elk recht wordt U nog steeds betwist
En sex blijft steeds de antichrist
Hij die door zijn orgaan slechts pist
Heeft steeds voor duizenden beslist
Refrein:
Jezus redt Jezus redt alle mensen opgelet
Jezus redt Jezus redt enkel door 't gebed
Maar kijk men is veranderd want rooms-katholiek
En protestant begonnen toch hun greep wat te verliezen
Men moest dus wel een and're koers gaan kiezen
Men was geweldig in zijn sas want wat ontdekte men alras
Toen men nog eens de bijbel las dat jezus ook een hippie was
De wereld kraakt aan alle kant
En grote delen staan in brand
Je zou dus zeggen helpt het onheil weren
Gehuichel moeten wij de rug toekeren
Maar niets daarvan vergeet het maar
't is Boedha hier Jehova daar
Men draaft getuigend door elkaar
En heeft de oplossing al klaar
Refrein:
Jezus redt Jezus redt alle mensen opgelet
Jezus redt Jezus redt enkel door 't gebed
Het is maar al te waar helaas
De paus de kerstman sinterklaas
Zij zijn al eeuwenlang de baas
En eeuwenlang al even dwaas
Jezus redt Jezus redt alle mensen uit de nood
Jezus red Jezus red Jezus uit de goot
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Natasja.
Vanmorgen bij het afwassen had mijn geheugen weer zo′n oprisping, een flard melodie en een paar woorden. Soms zijn dat stichtelijke liederen die we op de Lagere School verplicht instampten, maar dit had meer een hippie-achtig sfeertje.
Het klonk als "clean machine", werd toen "clean tambourine", om dan "green tambourine" te worden. Maar wat was dat ook alweer? Jaren 70? 80?
Marijke ging vast zoeken, en kwam uit bij The Lemon Pipers. Dit was hun enige echte hit, al hadden ze dit nummer alleen opgenomen om hun platenlabel een plezier te doen: ze wilden de psychedelische kant op. Het komt uit 1967, dus ze waren er vroeg bij.
Aanleiding voor mij om weer eens te zwijmelen, en deze fraaie song aan de vergetelheid te ontrukken.
The Lemon Pipers - Green Tambourine (1967)
Toen Marijke het afspeelde zei ik: "Ik hoor een sitar!" Ze zei: "Ik zie ze staan spelen, maar ik zie geen sitar". Ik dacht toch echt die karakteristieke klanken gehoord te hebben, dus opgezocht of het misschien in de studio wel met sitar was opgenomen en de video playback was.
Maar The Lemon Pipers hebben de song Green Tambourine opgenomen met een Elektrische sitar, die op het eerste gezicht veel op een gitaar lijkt. Een sitar is veel moeilijker om te leren spelen dan een gitaar, vandaar deze uitvinding. Toch is de klank anders, niet zo vol.
De sitar werd in het westen populair doordat o.a. The Beatles in India oosterse wijsheid probeerden op te doen en zo in aanraking kwamen met Ravi Shankar en die klanken meenamen naar het westen. Uit dat contact ontsproot het legendarische Concert for Bangladesh, het grootste benefietevenement tot dan toe.
De oosterse Sitar wordt qua naam nog wel eens verward met een heel ander instrument, de Europese Citer of Zither.
Let bij de elektrische sitar op de korte, dunne snaren links naast de gewone gitaarsnaren.
Achteraf bekeken waren misschien die woorden "Clean Machine" toch wel een associatie met een roemrijk programma op de late avond van 1968 tot 1980 op Hilversum 3: Superclean Dreammachine. De klankovereenkomst met Green Tambourine is nogal sterk.
Het werd geproduceerd en gepresenteerd door Ad Visser, een multitalent. Menigeen kent hem beter van het hitprogramma Toppop, maar zijn hart lag meer bij de "underground"-muziek van Superclean Dreammachine. Nieuwsgierig geworden, heb ik toch de begintune weten te vinden! Ik heb ′m even aangekleed.
De hele week loop ik al met een lied in m'n hoofd dat is opgenomen in 1967 en uitgebracht in 1968, en waarvan ik maar een klein stukje intro hoef te horen, om het lang te laten beklijven. Zogezegd, een oorwurm dus: Prikkebeen, vanwege het refrein meestal aangeduid als Meester Prikkebeen.
De tekst is geschreven door de, vind ik, geniale tekstschrijver Lennaert Nijgh (en) - niet voor niets is een prijs voor de beste tekstdichter naar hem vernoemd, en hebben veel artiesten werk van hem opgenomen. De muziek is geschreven door Boudewijn de Groot (en), die het zingt in duet met Elly Nieman, vooral bekend als helft van het duo Elly en Rikkert.
Boudewijn de Groot en Elly Nieman - Meester Prikkebeen:
Om met Monty Python (nl) te spreken: "And now for something completely different: ik heb besloten om, in elk geval voorlopig, te stoppen met mijn vaste wekelijkse routine om mee te doen aan Zwijmelen Op Zaterdag. Het was een mooie tijd en een mooie stok achter de deur, maar ik wil wat meer ruimte maken voor andere zaken; niet persé over muziek, en niet persé blogsgewijs.
En nu de versie van de Zweedse gitaargroep The Spotnicks (nl), maar dan gespeeld door iemand die ik meermalen heb laten horen, Eugene Mago.
Eugene is min of meer een collega van me: hij heeft zijn werkzame jaren doorgebracht als programmeur - dat was voor mij een latere toevoeging aan mijn werk. Maar hij speelt gitaar (een enorm repertoire!), en ik niet…
Eugene Mago - Last Date (The Spotnicks):
Wat ik bijzonder grappig vind: toen ik dit blog klaar had, vroeg ik me af wanneer ik ook alweer begonnen was mee te doen met Zwijmelen op Zaterdag. Toen ontdekte ik, dat ik als eerste bijdrage óók een song in de versie van The Spotnicks, óók gespeeld door Eugene Mago, geplaatst had. Dat was mijn blog van zaterdag 10 mei 2014: ZOZ: Zwijmelen Op Zaterdag - Joey's Song, gekozen, omdat ik een kleinzoon heb die Joey heet.
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Melody.
Afleveringen t/m ZOZ347 vind je bij Trees, en de afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij de oorspronkelijke initiatiefneemster Marja.
Bij mijn Facebook-vriend Bertus ten Caat kwam ik een song tegen uit een grijs verleden. Dat was
Bonzo Dog Doo Dah Band - Rockalizer Baby. De naam van de band zat nog stevig in mijn geheugen, de muziek niet. Even speuren dus.
Volgens Wikipedia was de Bonzo Dog Doo Dah Band (nl) actief in de jaren 1962–1970, 1972, 1988 en 2002 tot heden, en hun genre wordt omschreven als "Comedy rock, psychedelic pop, trad jazz, avant-pop, experimental pop. Dat is nogal een breed spectrum!
De band kwam voort uit een los-vaste groep kunstacademie-studenten, die traditionele jazz speelden. Vandaar al die blazers, denk ik. Volgens een van de oprichters is de naam ontstaan door het spelen van een woordenspel. Dat spel uit de kunststroming Dada (nl) hield in, dat je woorden of zinnen op papier schrijft, dat papier in stukken scheurt, en willekeurig weer samenvoegt om nieuwe zinnen te vormen.
Eén van de zinnen was Bonzo Dog Dada Band: Bonzo Dog naar Bonzo the dog, een populaire cartoonfiguur, bedacht door George Studdy in de jaren 1920, en Dada naar de kunststroming. Zie ook the George Studdy and Bonzo web site. En inderdaad, dat hondenvoer dankt zijn naam aan de merchandising rond dit hondje!
De Bonzo Dog Doo-Dah Band heeft veel samengewerkt met Monty Python (nl), en dat is terug te zien in hun komische presentatie. Ze schijnen een voorliefde gehad te hebben voor dubbelzinnige teksten. Ze worden ook wel eens de Muzikale Monty Python genoemd.
De volgende song doet me heel sterk ergens aan denken, maar ik kan er geen vat op krijgen; misschien zoek ik een verkeerde combinatie van melodie en stem…?
Bonzo Dog Doo Dah Band - Canyons Of Your Mind (1968):
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Melody.
Afleveringen t/m ZOZ347 vind je bij Trees, en de afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij de oorspronkelijke initiatiefneemster Marja.
Gewoonlijk plaats ik mijn bijdrage in deze rubriek om middernacht van vrijdag op zaterdag. Ik doe mijn "research" dan op vrijdag, of Ik ben er al eerder in gedachten mee bezig. Deze week was ik intensief bezig met een ander verhaal.
En gisteren, vrijdag, waren we naar de begrafenis van mijn tante Riet, de laatste van de vorige generatie, waar ik vorige week mijn blog aan wijdde. Lees daar ook de reactie van haar zoon, mijn "domineef".
Het was een lange dag, 10:00 vertrek en 21:00 weer thuis, 215 km heen en 215 km terug.
Een intense dag met het afscheid, en het weerzien met veel neven en nichten: ik heb opgezocht dat mijn grootouders 42 kleinkinderen hadden. Ook die zijn er niet allemaal meer, of waren niet in staat om er bij te zijn - ook gespreksstof nu wij de oudste generatie zijn.
Gezien haar gezegende leeftijd van 96 jaren, nog druk sociaal leven en aan haar en haar man ontsproten familie (inclusief aanhang) van 54 personen, waren er veel mensen om haar de laatste eer te bewijzen.
Ik veroorloof mij hier even een grapje, gebaseerd op mijn eigen waarneming. Zes dragers droegen heel plechtig de kist op hun schouders de kerk binnen, de langste dragers achteraan. Op de kist lag een volumineus bloemstuk, dat bij het passeren een lamp, een soort mini-kroonluchter raakte, die daarna nog een poos bleef schommelen. Wat zou tante Riet daarvan gezegd hebben? Ik denk dat ze de heren gemaand zou hebben de volgende keer iets beter op te letten...
De rouwkaart noemde het: een "dankdienst voor haar dapper en bewogen leven".
Het was een bijzondere kerkdienst, waaruit bleek dat tante Riet, geheel in haar eigenheid, al veel had afgesproken over haar uitvaart, ook al kwam het moment op korte termijn nadat ze nog geheel zelfstandig was: tot zelf haar boodschappen doen en fitnessen toe.
Kleinkinderen staken kaarsen aan bij de kist. Enkele van de kinderen en kleinkinderen spreken liefdevolle woorden.
De ene zoon las de gekozen Bijbeltekst, de andere een verhaal dat voortkwam, zoals hij zei, uit een wereld van dromen en gedachten met het beeld van een engel, die leidde naar het Ave Maria van Schubert, prachtig gespeeld door de op dat mooie orgel van de Dorpskerk in Berkel en Rodenrijs.
Daarvan heb ik geen opname, het heet formeel: Ellens Gesang III (nl) uit „Hymne an die Jungfrau" (D 839, Op. 52 Nr. 6), ik koos de uitvoering gespeeld door Alexander Jörk op het Kreutzbach-Jehmlich orgel in de Johanniskirche in Gera (Thüringen, Duitsland).
Alexander Jörk (Orgel) - Ave Maria (Franz Schubert):
De dominee kon putten uit haar eigen gesprekken met tante Riet, en daaruit kwam ook humor voort, en lachjes van herkenning bij vrijwel de hele kerk.
Eén van de onderwerpen was het sturen van kaarten bij verjaardagen en dergelijke naar heel veel familieleden en kennissen. Wij hebben er ook vele ontvangen. Kenmerk van die blijkne van belangstelling was, dat die kaarten "tot de laatste bruikbare vierkante centimeter" waren volgeschreven in haar mooie handschrift.
Tante Riet hield van zingen. Ik ken haar zangstem niet, maar ze had een duidelijke, aangename spraakstem. Daarom kies ik ter afsluiting een song met passende titel, gezongen door een stem waarvan ik nog altijd onder de indruk ben: Mariska Veres.
Shocking Blue - Send Me A Postcard:
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Melody.
Afleveringen t/m ZOZ347 vind je bij Trees, en de afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij de oorspronkelijke initiatiefneemster Marja.
Deze week overleed een tante van me. Niet zómaar een tante: ze werd grappend wel eens de wandelende familie-almanak genoemd, omdat ze zo ontzettend veel wist over het wel en wee van de hele familie, door de jaren heen. Over de hele familie, haar eigen generatie, de vorige en de volgende generaties.
Ze heette Maria, in de dagelijkse omgang tante Riet.
Mijn neef schreef: Gistermiddag heeft mijn moeder (96) haar levensadem teruggegeven aan haar Schepper.
In de Tweede Wereldoorlog werkte ze op een distrubutiekantoor, waar voedselbonnen werden uitgegeven. Haar latere man Siep, broer van mijn moeder, werkte op het Gemeentehuis bij de afdeling Bevolking. Door het "niet nauwkeurig" registreren van overledenen, zorgde hij dat mensen gevrijwaard werden van Arbeitseinsatz in Duitsland, en kregen verzetsmensen, geallieerde piloten en Joden vervalste persoonsbewijzen. Tante Riet zorgde dat het verzet voedselbonnen kreeg.
Mijn opa en oma, haar schoonouders, kregen 11 kinderen, waarvan de jongste levenloos geboren werd. Daar werd nooit over gepraat destijds. Gezamenlijk voegden die kinderen 42 kleinkinderen toe aan de familie, waarvan we ook al een aantal moeten missen.
Ik ben niet de oudste van de kleinkinderen, maar van dit nageslacht ben ik de enige die opa en oma in hun dagelijkse (gepensioneerde) doen en laten heeft meegemaakt. Mijn moeder en ik woonden bij hen in gedurende mijn kinderjaren.
Dat betekent ook, dat ik in het centrum van de familie woonde. Bij hoogtijdagen, zoals de verjaardagen van opa en oma of andere heugelijke gebeurtenissen, kwam de familie naar ons toe, en, als enig kind in huis, had ik dan ineens speelkameraadjes die familie waren: neven en nichten.
Tante Riet was voor mij de laatste van de vorige generatie: zowel aan vaders als aan moeders kant is er niemand meer.
Ruim een week geleden kregen we bericht dat ze naar het ziekenhuis was gebracht, donderdag is ze overleden.
Ik kies voor muziek die, qua titel, aansluit bij dat korte ziekbed, bekend geworden van Robert Long en Unit Gloria.
Robert Long ( Unit Gloria ) - The Last Seven Days:
Bij het overlijden van zo'n markante vrouw, als laatste van een generatie, denk je al gauw aan het cliché, ontleend aan een boektitel: De laatste de Mohikanen (nl).
Naar aanleiding van dat boek zijn er veel fims (nl) gemaakt, de meest recente in 1992 (nl).
Bij een film hoort een soundtrack, en thema's daarvan zijn veelvuldig gecoverd. Ik kies daar één van in een versie die mij aanspreekt en sfeervol vind. Ik heb geen idee of tante Riet deze muziek zou kunnen waarderen, of afschuwelijk vond. Meestal valt de waardering voor dit instrument tussen deze twee uitersten.
De muziek, The Gael, is geschreven door de Schotse musicus
Dougie McLean, die ik een paar keer in eerdere blogs heb geplaatst.
We zien hier een dappere vrouw, die de vooroordelen heeft moeten trotseren dat dit instrument niet goed door vrouwen bespeeld kan worden. Dat kunnen we hier lezen. Intussen is ze lerares op dit instrument. Ze heet Tress Maksimuk en noemt zich Dark Isle Piper. Ofschoon ze blijkbaar in California woont, is deze video op locatie gefilmd in het noorden van het Schotse Isle of Skye (nl).
Ik heb deze video ook gekozen omdat ik de beelden zo passend vind bij dit vaarwel.
Dark Isle Piper: The Gael ( Last of the Mohicans Theme):
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Melody.
Afleveringen t/m ZOZ347 vind je bij Trees, en de afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij de oorspronkelijke initiatiefneemster Marja.
Aan het eind van het jaar maken de meesten van ons het gezellig, in welke vorm dan ook. De een gaat uit eten, naar concerten of kerkdiensten, de ander krijgt familie op bezoek of gaat zelf uit logeren. Er zijn ook mensen ziek, of eenzaam, of met verdrietige gedachten over hun familieleden of hun leven, en soms spelen dergelijke gedachten op de achtergrond door de gezelligheid heen.
Wij hadden de eerste Kerstdag voor ons tweeën, en trakteerden onszelf op een romantische, doch eenvoudige en voedzame kaasfondue.
Tweede Kerstdag hadden we het huis vol met de gezinnen van kinderen "van over ver", elk op zo'n 200 km hier vandaan, en onderling ook een flinke afstand, waardoor we elkaar niet zo vaak zien.
We genieten dan traditioneel een kerstmaaltijd, waaraan ieder het hare of zijne bijdraagt. Aangezien we lekkerbekken in de gelederen hebben die er genoegen in scheppen om iets te bereiden dat smakelijk en verrassend is, komen we op zo'n dag niets tekort.
Vaak benadert het resultaat een niveau dat gastronomie genoemd mag worden. Nou heb ik tot voor kort, als barbaar op dat gebied, lang gedacht dat het woord uit twee delen bestond, waarvan ik het tweede deel niet begreep: gas tronomie. Dit vanwege a) de brandstof voor het koken, en b) het resultaat als je teveel gegeten hebt… 😉
Als dan op de "derde kerstdag" de laatste logees vertrokken zijn en het laatste opruimen gedaan is, val je in een leegte, met een terugblik op een veel te kort, heel genoeglijk samenzijn.
De gedachten gaan verder, alle kanten op, je overdenkt je zonden en je zegeningen, en dan ineens denk je: verhip: morgen is het Zwijmeldag!
Melig als je bent, hoef je niet zo nodig een zware maaltijd en je denkt: geef mij maar een wortel, en je komt terecht bij Bugs Bunny (nl).
Deze zorgeloze ("Eh...What's up, doc?") alleskunner uit Looney Tunes (nl) blijkt zelfs klassieke muziek te kunnen spelen, en dat past natuurlijk helemaal bij deze dagen!
Dit is een ingekorte versie; Boomerang (nl) vond, denk ik, het eerste deel te heftig voor kleine kinderen: als hij wil gaan spelen, begint iemand in de zaal tot twee keer toe vreselijk te hoesten, en daar maakt Bugs rigoureus een eind aan...
Looney Tunes Classic - Rhapsody Rabbit:
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Melody.
Afleveringen t/m ZOZ347 vind je bij Trees, en de afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij de oorspronkelijke initiatiefneemster Marja.
De dagen zijn weer aangebroken dat we massaal aan het zingen slaan over vrede op aarde, welbehagen, stille nachten en een kribbig kindeke dat in de kou ligt, wenende en krijtende van rouw. Dat doen we bij voorkeur genietend van een keur aan exquise etenswaren, bij een versierde boom, temidden van onze geliefden.
Begrijp mij goed, ik heb daar geen bezwaar tegen, en laat mijn aanbeveling om je tegoed te doen aan een welverzorgde maaltijd vergezeld gaan van een onlangs in de plaatselijke dierentuin opgenomen voorbeeld.
Smakelijk eten! En gezond!:
Uiteraard hoort er muziek bij, en aangezien muzieksmaken nogal kunnen verschillen, vermijd ik de klassieke componisten: dat krijgt elders aandacht genoeg. En zonder al te clichématige keuzes.
Ik begin met een ingetogen Bryan Adams (nl).
Bryan Adams - Christmas Time:
Ach, en deze, van Queen (nl), met de tekst in beeld, is nog niet helemaal grijsgedraaid toch?
Queen - Thank God It's Christmas (Official Lyric Video):
Dat "Stille Nacht" ook mooi, ingetogen gezongen kan worden door een Powermetal band wordt gedemonstreerd door Manowar (nl). Gewoonlijk zijn hun teksten gebaseerd op fantasy en op Noorse en Grieks-Romeinse mythologie.
MANOWAR - Silent Night:
Een andere Heavy Metal band staat er om bekend dat ze nogal wat slapstick humor in hun video's stopten. Misschien heeft hun naam er ook wel iets mee te maken dat ze als onderwerp vaak kind-ouder conflicten kozen en kritiek op het onderwijssysteem: ze noemden zich: Twisted Sister (nl).
Ze brengen hier hun versie van een populaire Kerstklassieker.
Twisted Sister - Oh Come All Ye Faithful:
Van heel andere orde is de volgende video. Twee musici van de Amerikaanse Marine (Senior Chief Petty Officer Keith Arneson, banjo, en Petty Officer 1st Class Joe Friedman, guitar), mixen de instrumentale klassieker Dueling Banjos met de kerstklassieker Jingle Bells (nl).
United States Navy Band - Dueling Jingle Bells:
Een bijzondere band is TSO, voluit Trans Siberian Orchestra (nl). Zonder ooit in een club te hebben gestaan of als voorprogramma gediend te hebben, speelden ze meteen in theaters en stadions. Ze werken met een complete strijkerssectie en een koor.
Ook zij spelen de klassieker O Come All Ye Faitful (oorsponkelijk Adeste Fidelis; ik heb het als kind geleerd als Komt Allen Tezamen), gemixt met O Holy Night. Dat is hier beter bekend als O Heil'ge Nacht, maar dat was oorpronkelijk
Minuit Chrétiens. Spectaculair optreden toch?
Trans-Siberian Orchestra- O Come All Ye Faithful/O Holy Night:
Daarom iets heel anders als afsluiter. Ik denk: een goede voorbereiding voor een reuze gezellig familiefeest, gepresenteerd door de Amerikaanse Celtic punk band Dropkick Murphys (nl)!
Dropkick Murphys - The Season's Upon Us:
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Melody.
Afleveringen t/m ZOZ347 vind je bij Trees, en de afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij de oorspronkelijke initiatiefneemster Marja.
Hoe je van nieuwe overburen, via buitenlandse geschiedenis bij actuele wereldpolitiek komt? Dat is een lang verhaal, waarbij we ook nog langs de plaatselijke geschiedenis van een jeugdsoos of koffiebar komen. Maar het begint met een bos bloemen.
Die nieuwe buren, die nog bezig zijn hun huis in te richten, zijn familie van andere buren, dat wisten we inmiddels. Ze waren niet thuis toen er bloemen voor hen bezorgd werden, en wij waren de eerste buren waar de bezorger gehoor vond. Een dag later stonden de bloemen nòg bij ons.
We brachten de bloemen toen maar bij de "familieburen", om zelf ook weg te kunnen.
Die buurvrouw draagt de naam die wereldwijd onlosmakelijk verbonden is met The Blue Diamonds (nl): Ramona.
Blue Diamonds - Ramona (1960, No.1 Hit Song):
Ik had nooit de tekst goed uitgeplozen, en er zat een zinnetje in dat ik niet kon rijmen met de overige context - verkeerd verstaan dus. Ik had de song altijd gekoppeld aan hun Indische afkomst. Klopt niet. We vroegen ons ineens af, of die song nou door onze Blue Diamonds zelf geschreven was of niet. Niet dus.
Dat doet niks af aan de kwaliteit van hun wereldwijd succesvolle versie, maar mijn nieuwsgierigheid dwong me om nu dan eens verder te zoeken.
The Blue Diamonds begonnen met zich te presenteren als de Nederlandse Everley Brothers. Hun versie van de Everley's songs lag in Nederland en Duitsland vaak eerder in de winkel dan de originele, wat tot protest van de platenmaatschappij van de Everley's leidde, die zich daardoor aanzienlijke inkomsten door de neus geboord zag. Daarom werd ander materiaal voor de Diamonds gezocht, en Ramona gevonden. Ze vonden het eerst maar niks, een slome wals, ze wilden rock 'n roll spelen, dus maakten ze er een pittiger versie van.
En daar zat dus een verhaal aan vast, dat ik nu ook pas heb ontdekt. En door een Volkskrant interview met Riem de Wolff uit 2013 ontdekte ik dat de Blue Diamonds dat verhaal zelf ook niet kenden.
Een van de schrijvers van de song behoorde tot een Amerikaanse verzameling muziekuitgeverijen, componisten en schrijvers, gezamenlijk bekend als Tin Pan Alley (nl).
Nou is er hier in Emmen lang een koffiebar geweest, die Tin Pan Alley (FB) heette, en dat was mijn eerste kennismaking met die naam. In de roerige jaren 60 kreeg de Emmer jeugd de beschikking over de oude eierhal, een groot houten gebouw. Het had dienst gedaan als veiling of markt voor eieren: na het instorten van de turfmarkt startte de overheid een programma om armoede in deze contreien te bestrijden middels kippenhouderij.
De koffiebar werd een roemrucht trefpunt voor jongeren, waar livemuziek gebracht werd naast allerlei andere activiteiten. Ooit werd het wereldrecord ononderbroken platendraaien er gevestigd: Roel Blaauw bracht het op 336 uur.
De song Ramona (nl) werd in 1928 geschreven door L. Wolfe Gilbert (nl) en Mabel Wayne; de laatste stond bekend als een van de eerste vrouwen die een hitsong componeerde.
Ze schreven de song voor de romantische avonturenfilm Ramona uit 1928. Vanaf 1910 waren er al versie van deze film gemaakt zonder geluid, dit was de eerste versie waarbij een geluidsband meeliep, het was dus nog geen echte geluidsfilm.
De titelsong werd gezongen door Dolores del Rio (nl), een Mexicaanse actrice die naar Hollywood gegaan was. Ze weigerde in geluidsfilms te spelen, omdat ze bang was dat haar accent teveel zou opvallen.
Dolores del Río - Ramona (1928):
Deze (reeks remakes van de) film Ramona was gebaseerd op de roman Ramona (nl) van Helen Hunt Jackson (nl). Het verscheen eerst als feuilleton in het magazine Christian Union, later herdoopt tot The Outlook.
Het verhaal speelt zich af in Zuid-Californië, kort na de Mexicaans-Amerikaanse oorlog (nl) van 1846-1848. (We lijken erg dicht te zitten bij een nieuw dergelijk conflict).
Ramona is een weesmeisje van gemengde, Schots-Indiaanse afkomst. Ze wordt opgevoed door de zus van haar overleden pleegmoeder, maar die houdt niet van haar vanwege haar Indiaanse afkomst. Dat ze haar toch opvoedt als lid van het gezin, is omdat ze dat beloofde aan haar zus op haar sterfbed.
Het werk op de ranch van de pleegmoeder wordt voornamelijk gedaan door Indiaanse arbeiders. Wie het langere verhaal wil lezen kan de links volgen, maar om kort te gaan: Ramona en de zoon van het Indiaanse opperhoofd worden verliefd, en gaan er samen vandoor omdat de pleegmoeder hun relatie niet wil omdat hij Indiaan is.
Overigens heb ik het over Indianen, omdat dat hier te lande nog gangbaar is. De benaming berust op een misverstand, omdat Columbus dacht "om de west" naar India gevaren te zijn. In de VS lijkt de term indigenous peoples of the Americas gangbaar geworden te zijn, voor de diverse volkeren die er vóór Columbus al woonden.
De schrijfster van Ramona, Helen Hunt Jackson, zal een heel erg dubbel gevoel gehad hebben over het commerciële succes van haar roman. Ze schreef Ramona drie jaar na A Century of Dishonor, haar onderzoek naar de slechte behandeling van indianen in de Verenigde Staten.
Door na dat onderzoek te komen met een roman, probeerde ze de ervaringen van de Indianen te schetsen "op een manier die de harten van mensen zou raken".
Ze wou de publieke opinie mobiliseren en aandacht trekken voor het verbeteren van hun situatie, zoals De negerhut van Oom Tom (nl) van Harriet Beecher Stowe (nl) had gedaan voor slaven.
Het liep anders: "Hollywood" ging er mee aan de haal, en de aanklacht tegen discriminatie van Indianen in de roman, werd hervormd tot een romantische avonturenfilm. Er zijn nog steeds toeristische trekpleiters gebaseerd op die film.
En discriminatie om etnische verschillen is er ook nu nog alom, in alle soorten en maten...
De benaming Indianen, of Native Americans, omvat een veelheid van volkeren, met verschillende culturele tradities en dus ook muziek. Ik heb even zitten lezen over Indigenous music of North America en Indiaanse muziek, maar het duizelt me. Tussen de Inuit (Eskimo's) tot de inheemse bevolking van Mexico zitten heel veel schakeringen. Er is natuurlijk vermenging met "westerse" muziekvormen, maar de traditionele Indiaanse muziek gebruikt vooral trommels, fluiten en vocalen. Onderwerpen staan dicht bij hun leefwijze en de natuur.
Ik besloot een video te kiezen met vogels waarvan de familie hier ook een bekende verschijning is. We horen de Black Lodge Singers, die voortkomen uit de Blackfeet Nation oftewel "Blackfeet Tribe of the Blackfeet Indian Reservation".
Ze hebben 20 albums uitgebracht, waaronder 2 albums met Pow wow songs (nl) voor kinderen.
De toelichting vermeldt: The Crow Hop is afkomstig van Westelijke Stammen. Het is ook een sociale dans bedoeld om de kraai na te bootsen terwijl hij over het veld stuitert. Een legende zegt dat de kraai vuur in ons land heeft gebracht om onze voorouders in leven te houden in de koude winter ... De zwarte kraai geldt ook als symbool van sluwheid, dood en oorlog, dus men gelooft dat als iemand een kraai ziet, dat dat een teken is dat er verandering komt. Deze verandering kan alles zijn: van een nieuw begin voor de persoon of een teken van een naderende dood voor iemand die de persoon kent. Wees voorzichtig.
Black Lodge Singers - Crow Hop:
Ach, en straks voor het slapen gaan is dit wiegeliedje wel fijn: My name is Tiana Anpo Win Spotted Thunder, I am a proud
Lakota (nl) woman who loves this song, hope you enjoy listening :).
Tiana Spotted Thunder - Lakota Lullaby:
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Melody.
Afleveringen t/m ZOZ347 vind je bij Trees, en de afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij de oorspronkelijke initiatiefneemster Marja.
Aangezien wij geen inwonende kinderen en kleinkinderen hebben, leek het Sinterklaasgebeuren vrij onopgemerkt aan ons voorbij te gaan, behoudens het luidrucht veroorzaken op de deur bij een gezin in de buurt, teneinde het binnenhalen van de surprises aldaar te initiëren.
Toch hadden wij die middag zelf een verrassingspakket ontvangen dat voor ontsteltenis zorgde: bij ons gaat het dak er af. En niet zoals ooit een vroegere buurman uit zijn dak ging, maar letterlijk.
Weliswaar krijgen we er een ander dak voor in de plaats, maar dat gaat gepaard met een verbouwing waar we nou niet direct op zaten te wachten - we vinden dat we ons huis prettig en praktisch hebben ingedeeld en ingericht, en dat lijkt flink overhoop te gaan.
We moeten maar zien hoe we onze zolder tijdelijk helemaal leeg krijgen, en na de ingreep en gewijzigde indeling, maar afwachten of alles nog past.
En waar we onze spullen zolang moeten bergen. Toen we in 2004 trouwden betekende dat, dat we twee huishoudens, met inbegrip van dierbare spullen, "in elkaar schuiven" moesten.
In ons geval was in eerste instantie de reactie op deze surprise: "Ze kunnen het dak op!", maar of het dak daar tegen bestand is…?
The Great Muppet Caper: Getting up the roof:
Nou zijn ze geloof ik niet van plan om bij de werkzaamheden te werk te gaan volgens zo'n script als voor de Muppets-bioscoopfilm The Great Muppet Caper (nl), maar het wordt, voor onze begrippen wel spektakel, ook al hoeven we blijkbaar niet tijdelijk verkassen.
Ik sluit niet uit dat we straks, net als de oervader van de Nederlandstalige rock'n roll Peter Koelewijn (nl) als we er even zat van zijn, de inmiddels klassieke kreet slaken, zoals op zijn debuut-single uit 1960: Kom Van Dat Dak Af!
Hier brengt hij het met Mooi Wark, en als de bouwvakkers er inderdaad plezier in hebben en goed werk afleveren, zal het uiteindelijk wel goed komen, hopen we.
Meer kunnen we voorlopig niet, en ons is beloofd dat onze energierekening dan lager zal worden door betere isolatie en zonnepanelen. Wel even afwachten wat er met de huur gebeurt...
Peter Koelewijn en Mooi Wark - Kom van dat dak af:
Wat we wél zeker weten is, dat het geen daktuin wordt, zoals waarover Al Jarreau (nl) zingt.
Jarreau is bekend door zijn Scat singing (nl), vocale improvisatie met woordeloze klanken, een jazz genre dat we ook kennen van Ella Fitzgerald en Louis Armstrong.
De video die ik gekozen heb, bevat natuurlijk goed en flexibel geboetseerde dansers en danseressen, maar een van de eerste beelden toont een Fender Rhodes piano (nl), waarover ik net in de Volkskrant een lyrisch verhaal van Mathijs de Groot gelezen had.
Het is een instrument dat bespeeld wordt als een piano, maar de toetsen bedienen hamertjes die in plaats van snaren, stemvorken aantikken. De trilling van die stemvorken wordt vervolgens elektrisch versterkt, en dat geeft het instrument zijn eigen geluid.
De Fender Rhodes piano is heel populair in diverse muziekgenres, en is gekoppeld aan veel beroemde namen.
Een bekende Nederlandse bespeler uit de jaren zeventig was Rob Franken,die onder andere, samen met Toots Thielemans (nl) de filmmuziek speelde van Turks fruit.
Al Jarreau - Roof Garden (Official Music Video):
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Melody.
Afleveringen t/m ZOZ347 vind je bij Trees, en de afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij de oorspronkelijke initiatiefneemster Marja.
Ik krijg nog wel eens het compliment dat ik zo'n goed muziekgeheugen heb, en dan wordt gerefereerd aan dit blog. Ik wil dat relativeren, want mijn muzikale geheugen bestrijkt vooral een bepaalde periode.
Vraag me niet teveel over artiesten of hun muziek over de laatste, pakweg, 25 jaar, want als ik uit die periode iets plaats, ben ik daar toevallig tegenaan gelopen terwijl ik naar iets anders zocht. En informatie is momenteel volop te vinden online.
Dat laatste geldt ook voor veel oudere muziek. Internet is wat dat betreft een echte schatkamer, al moet je je wel blijven realiseren dat de info zo betrouwbaar is als degene die het geplaatst heeft.
Ik schreef in een vorig blog dat ik bezig was met het boek "De heimweefabriek" van Douwe Draaisma, de geheugenprofessor. Daarin wordt o.a. uitgelegd dat je op oudere leeftijd je het best van alles herinnert uit de leeftijd ruwweg van je 15de tot 25ste jaar, de reminicentiehobbel, zie de grafiek hieronder. Per persoon kan dat, door invloed van omstandigheden, wat verschoven zíjn.
Het gaat dan niet om de juistheid, maar om de hoeveelheid herinneringen uit een bepaalde periode in het leven.
Heel interessante materie, vind ik, en wie er meer over wil lezen kan online beginnen met bijvoorbeeld het reminiscentie-effect en het autobiografisch geheugen. Daar staan wel links in om verder te snuffelen, en je kunt op internet zoeken. Of boeken over het onderwerp opsnorren.
Links de reminiscentiehobbel, rechts toename door het recentheidseffect.
Ik herinner me waarschijnlijk ook het best de muziek die ik in die periode gehoord heb.
Informatie was destijds alleen beschikbaar in de muziekbladen, die meer toegespitst waren op verkoop aan tieners, met foto's van hun helden. Waar waren Elvis, Conny Froboess, Beatles en Stones geweest zonder foto's? Sommige muziekbladen gaven ook teksten, maar veel daarvan ging toch langs je heen, omdat je meer gegrepen werd door de muziek.
Nu kun je de meeste info online opzoeken. Ik vind het fantastisch, om alsnog van alles te weten te kunnen komen, ook vaak teksten en achtergrondinformatie.
De oude muziek die ik plaats, herinner ik me vaak door een associatie, denk ik - een klankpatroon, tekst, een woord.
Ik vermoed dat de "trigger" deze keer het woord "restless" was, want ik had een onrustige nacht die me nog een tijdje het bed uit dreef.
Toen kwamen er tekstflarden bovendrijven: the wayward wind / is a restless wind. Dan is het verder snel gevonden - als het ergens ter wereld online gezet is.
The Wayward Wind (nl) is oorspronkelijk een country song, geschreven door twee studenten. Het werd in 1956 door verschillende artiesten op de plaat gezet. Het meeste succes met dit nummer had de vrij onbekende zangeres Gogi Grant (nl). Er zijn later nog veel covers van opgenomen.
De versie die ik me herinner is die van de Engelse zanger Frank Ifield (nl) uit 1963, die ik ongetwijfeld gehoord heb via het Engelstalige avondprogramma van Radio Luxemburg, 's avonds op mijn huurkamertje.
Frank Ifield - The Wayward Wind:
De eerste succesversie, die van Gogi Grant, kende ik niet, dus toch maar even beluisteren.
Gogi Grant - The Wayward Wind (1956):
Als je met een song over de wind bezig bent, is er groot kans dat dat weer nieuwe associaties oproept. Er zijn ontiegelijk veel songs geschreven waarin de wind een rol speelt. Zo hoorde ik in gedachten weer een prachtige donkerbruine stem zingen, maar wie was dat ook alweer? Toen mijn geheugen de gitaar er bij teruggevonden had, wist ik het weer! Iemand waarbij een gitaarspelende vriend, die hem hoorde, uitriep: "Die vent moet wel zùlke lange vingers hebben!", en hield daarbij zijn handen wel een halve meter uit elkaar. Zijn "geheim" is, dat hij voor bepaalde nummers zijn gitaar anders stemt, en daar maakt hij in zijn live optredens dan een humoristische act van.
Ik hoorde hem zingen, maar hij is inde eerste plaats gitarist en speelt meestal alleen. Hij heet Leo Kottke en geldt als een fenomeen. Toch heeft hij, door zijn speciale speelstijl, begin jaren '80 problemen gekregen met zijn gewrichten. Hij heeft toen een heel nieuwe speelstijl moeten ontwikkelen.
Ik presenteerde hem al eens in mijn ZOZ 140927, dus hij mag wel weer even - één song had ik toen ook, met de tekst er bij: Louise.
Ik kies voor een video met meer nummers, omdat dit de enige is waarop het nummer dat ik "hoorde": Hear The Wind Howl, staat zoals ik het me herinner. Met inderdaad het stemmen vooraf, dan een opmerking en dan gaat het los. Het is het eerste nummer van de eerste plaatkant van de LP uit 1972 My Feet Are Smiling.
Het geeft ook een betere indruk van de breedte van zijn repertoire. N.B.: het moge duidelijk zijn dat de beelden er bij gezocht zijn.
We horen achtereenvolgens Hear the Wind Howl, op ca. 3:05 het snelle instrumentale Busted Bicycle, dan (ca. 5:40) het veel rustiger, instrumentale Easter, and tenslotte (ca. 9:00) Louise, een song die mij raakt door zijn stem en hoe hij daarmee zingt over een jonge vrouw die op een trieste manier aan haar eind komt. En dan sluit hij af met een passage over wind:
And the wind is blowin' cold tonight
So goodnight, Louise, goodnight.
Leo Kottke - Hear the Wind Howl; Busted Bicycle; Easter; Louise:
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Melody.
Afleveringen t/m ZOZ347 vind je bij Trees, en de afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij de oorspronkelijke initiatiefneemster Marja.
Terwijl ik net muziek voor vandaag had uitgezocht, kregen we een telefoontje dat onze vriend en generatiegenoot Aart is overleden. Met het weinige dat we weten, onder nogal trieste omstandigheden, hij woonde alleen. Aart hield van muziek en heeft lange tijd in een band gespeeld. We hadden niet zo veel contact, ook niet online, al weet ik dat hij wel eens op dit blog keek. Ik zag wel regelmatig zijn FB-profielfoto even voorbijkomen. Die zocht ik even op. Toen we we contact maakten op Facebook, na kennismaking in de echte wereld, schreef ik er onder: "Wat zal díe hard kunnen zingen...!", waarop onmiddellijk een duimpje volgde van Aart. Ik zag en hoorde zijn lach er bij, ondanks de afstand. Rust zacht, Aart...
Omdat ik het met Aart heb gehad over verschillende genres muziek, en hij niet eenkennig bleek te zijn, ga ik gewoon verder met wat ik al uitgezocht had.
Ik vond weer een mooi voorbeeld van "grensoverschrijdende" muziek: klassiek en rock verweven tot een nieuwe uitdrukkingsvorm. De beide musici van 2Cellos (nl) zijn klassiek geschoold, maar scheppen er blijkbaar plezier in om ook pittige rocknummers live te spelen voor publiek. Ik plaatste al eens een andere crossover van ze in mijn ZOZ 141018.
Nu spelen ze een samenvoeging van werk van Beethoven (nl) en Led Zeppelin (nl), en wel Symfonie nr. 5 van Beethoven (nl) en Whole Lotta Love (nl).
2Cellos - Whole Lotta Love vs. Beethoven 5th Symphony:
Wikipedia: Deze symfonie wordt weleens de "noodlotsymfonie" genoemd. De (overbekende) opening bestaat uit vier noten, waarover de legende zegt dat Beethoven hierover ooit zei: "Het noodlot klopt aan de deur". Zo bekeken sluit deze keuze dan wel aan bij overlijden van Aart...
Muziek dan die past bij dit seizoen, de herfst. Met klassiek repertoire kom je dan al gauw uit bij The Four Seasons (nl) van Antonio Vivaldi (nl).
Een orkest dat zich noemt: Sinfonity, dat klinkt klassiek, maar het instrumentarium is het niet: allemaal elektrische gitaren. Het repertoire is wèl klassiek. Ook van hen heb ik al eens iets geplaatst, en wel Vivaldi's Voorjaar, in mijn ZOZ 180526.
Sinfonity - Vivaldi`s Four Seasons: Autumn I (Allegro):
Ik vind die herfstkleuren prachtig, maar ze zijn er maar zo kort. Daar kun je zo weemoedig van worden. Ik maakte er 20 jaar geleden een gedichtje over, misschien ook al eerder geplaatst:
Vijftig Plus
Als sneeuw voor de zon
of bladeren
voor de herfstwind
o zaten die bladeren
vaster
en mochten die kleuren
voor eeuwig zijn.
En als we dan toch bij Vivaldi's jaargetijden zijn: toen we trouwden lieten we in het Gemeentehuis de Lente ten gehore brengen, gespeeld door Nigel Kennedy (nl). Nee, die doe ik niet, wel weer iemand waarvan ik eerder iets geplaatst heb in mijn ZOZ 161224, de Zuid-Koreaanse gitarist Lim Jeong-hyun, online bekend als Funtwo. Ook toen een klassiek stuk anders gespeeld. Ik vond en vind hem zoveel speelplezier uitstralen, dat ik vergeet om op zijn virtuositeit te letten.
Funtwo - The Four Seasons: Spring (Vivaldi):
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Melody.
Afleveringen t/m ZOZ347 vind je bij Trees, en de afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij de oorspronkelijke initiatiefneemster Marja.
Als je even een dag hebt dat het misloopt, loopt vaak alles mis. Dat was bij mij nu niet zo, maar ik heb even een dip, en die volgt op een domper, die weer volgde op gewone en zelfs ook nog wel goede dingen.
De auto staat weer mooi op de winterbanden, en daarna zijn we een nieuwe smartphone gaan halen voor Marijke. Met het exemplaar dat ze had, liep ze tegen steeds meer beperkingen aan, terwijl je afhankelijkheid van zo'n ding steeds sterker aangemoedigd wordt: er zonder kun je geen bankzaken meer doen, geen belangrijke informatie raadplegen, overal moet je bevestigen met je smartphone, en veel contacten worden er gemakkelijker mee gemaakt.
Maar toen we thuiskwamen lag er op de deurmat een onverwachte rekening, voor een niet onaanzienlijk bedrag. Dat wordt dus even passen en meten de komende tijd.
Gelukkig is er dan nog muziek. Tot mijn verbazing werd mij zomaar een passend lied in de schoot geworpen, waarbij de uitvoering voldoende relativerend werkt om ook de vrolijke kanten van het leven te blijven zien.
André van Duin - Ik heb mijn dag niet vandaag:
Bij de kenners popt bij deze melodie natuurlijk direct heel iets anders uit hun herinnering, waarschijnlijk de meest bekende versie van dit lied, gezongen door Elvis Presley.
Elvis Presley - Are You Lonesome Tonight?:
Are You Lonesome Tonight (nl) is al geschreven in 1926 door Lou Handman en Roy Turk; voor de liefhebber staat hier veel interessante informatie over de achtergrond van deze song, waarbij gehint wordt in de richting van Shakespere en een Italiaanse opera!
De eerste zanger waarmee een opname gemaakt werd van deze song is echter Charles Hart, een vaudeville-artiest. Dat was in 1927.
Charles Hart - Are You Lonesome Tonight? (1st Recording, 1927):
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Melody.
Afleveringen t/m ZOZ347 vind je bij Trees, en de afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij de oorspronkelijke initiatiefneemster Marja.
Deze keer duik ik in mijn herinnering terug naar mijn jonge jaren, door een trieste gebeurtenis. Onlangs kregen we het bericht dat zwager Douwe ernstig ziek was, ongeneeslijk. Slechte prognose, en hij besloot in overleg met zijn kinderen af te zien van verdere behandeling vanwege te verwachten bijwerkingen. Sneller dan verwacht is hij zondag overleden. Vrijdag was de begrafenis.
Het heeft daar niet mee te maken, maar ik ben, getipt door een psycholoog, het boek "De heimweefabriek" van Douwe Draaisma aan het lezen. Ondertitel: "Geheugen, tijd & ouderdom". De "geheugenprofessor" heeft dezelfde voornaam als mijn zwager, maar is waarschijnlijk wel bekender, omdat bijvoorbeeld in rechtszaken waar het geheugen een belangrijke rol speelt, hij nog wel eens getuige-deskundige is. Hij schrijft helder en boeiend, vind ik. Onder andere over hoe je je dingen in de loop van je leven herinnert.
Begin jaren 60 woonde en werkte ik in Groningen. Ik was rond de 20. Douwe was 3 jaar ouder en woonde bij zijn ouders in Leeuwarden. Douwe was als dienstplichtige bij de Marine geweest. Ik had beroeps willen worden, zodra ik van de LTS kwam. Zo hoopte ik zowel onderdak als een opleiding te krijgen, maar ik werd afgekeurd en vond gelukkig een ander baantje.
Douwe en ik hadden allebei LTS Elektro gedaan, Douwe werkte bij de telefoondienst van de PTT. Hij had verkering met de op een na oudste zus uit ons Drentse gezin; ze hadden elkaar leren kennen tijdens Lammie's opleiding tot gezinsverzorgster in Leeuwarden.
Dat was een gezin van 10 kinderen, waar ik "tussengeschoven" was als achtste in leeftijd, door het huwelijk van hun vader met mijn moeder.
De oudste twee waren al getrouwd, een paar hadden verkering, een enkeling werkte "over ver".
De regel was, dat we (eigen of partner) eens in de twee weken een weekend thuis mochten komen, om en om, "anders werd het te vol en te druk". Daardoor duurde het vaak een tijd voordat je iedereen weer eens gezien had.
's Zomers ging ik meestal op fiets. Vergeleken met nu koste de bus een schijntje, maar met mijn jeugdsalaris met aftrek van kostgeld was een gulden al een flink bedrag.
Ik denk dat ik uit de gein Douwe heb uitgedaagd om een keer een weekend op fiets van Leeuwarden naar Emmen te gaan. En dan kan hij mij hebben gepareerd met de uitdaging om hem dan te komen ophalen.
Het resultaat was in elk geval, dat we samen naar het ouderlijk huis gefietst zijn, in een weekend dat we niet aan de beurt waren. Het narrige gezicht van mijn stiefvader naar aanleiding daarvan zie ik niet voor me, omdat ik het niet vaak anders te zien kreeg.
Vrijdag reden we ongeveer dezelfde route in omgekeerde richting, nu over een autoweg die er toen nog niet was. Douwe's kinderen vertelden dat hij zich die tocht nog goed had herinnerd. Ze verbaasden zich er over, omdat hij nooit zo'n fietser was!
Dat ik fragmenten van dat weekend nog goed voor me zie is niet een herinnering via foto's, zoals dat beschreven wordt door Draaisma, want daar zijn geen foto's van. Maar al blijven het fragmenten, het is wel een dierbare herinnering aan onze jonge jaren.
Douwe is 6 dagen voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog geboren; zijn vader was gemobiliseerd en mocht één dag naar huis om zijn vrouw en pasgeboren zoon te zien. Mijn vader was toen gemobiliseerd als bemanning van een zoeklicht bij de verdediging van Vliegveld Bergen (NH), het eerste doel dat door de Duitse Luftwaffe werd aangevallen.
Uiteraard is niet alles stil blijven staan. We hebben allebei een gezin gesticht. We hebben elkaar niet heel vaak gezien. Ik heb veel familiedagen overgeslagen omdat ik die niet aankon. Er zijn goede en slechte tijden geweest. Ik ben in 1997 gescheiden, Douwe heeft in 1999 zijn vrouw Lammie naar haar laatste rustplaats moeten brengen. Met Lammie had ik ooit een gesprek over mijn positie in dat gezin, dat voor mij de kern raakte.
Als herinnering aan onze jeugdjaren koos ik een groep die, in eerste bezetting, ontstond omstreeks de tijd van onze fietstocht, The Animals (nl), met zanger Eric Burdon (nl) met zijn karakteristieke, krachtige stemgeluid en podiumpresentatie als blikvanger.
De song When I Was Young kan min of meer autobiografisch genoemd worden. Burdon's vader was soldaat in die moeilijke tijd. De jonge Eric groeide op in armoedige omstandigheden, zo in en vlak na de oorlog. Daar hebben wij ook nog wel iets van meegekregen. Ik vond een videoclip die een indruk geeft van de tijd en omgeving waarin Eric opgroeide - hij is geboren later dan Douwe en eerder dan ik.
The Animals - When I Was Young:
In Douwe's afscheidsdienst werd een lied gespeeld dat me aansprak, van een artiest waaraan ik gewoonlijk niet denk: Marco Borsato.
Marco Borsato - Breng Me Naar Het Water:
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Melody.
Afleveringen t/m ZOZ347 vind je bij Trees, en de afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij de oorspronkelijke initiatiefneemster Marja.
Ik heb al wel vaak foto's gezien van voor Helloween opgetutte personen, maar me verder nooit in het verschijnsel verdiept. Het schijnt dezer dagen te spelen, maar ik ben zelf nog geen enge figuren tegengekomen, behalve die het in gewone outfit ook al zijn.
Al veel langer dan mensenheugenis spelen enge figuren een rol in het menselijk bestaan en denken. Soms door optisch bedrog in een unheimische situatie, soms door deskundig vertelde spookverhalen. En soms blijven narigheden uit het verleden in je brein rondspoken; misschien ben je zelf voor iemand anders zo'n spook.
Ik las gisteren bij Omroep Zeeland: "De opkomst van de Halloweenfeesten zorgt voor onrust bij de Christengemeente in Zierikzee. De christenen zien de hand van de duivel in het feest dat in toenemende mate in Zeeland wordt gehouden."
Wel bijzonder, want ik had altijd begrepen dat Helloween een christelijke oorsprong had, en dat wordt bevestigd als ik het opzoek op Wikipedia. Het wordt vooral gevierd in Ierland, het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten en Canada.
De jaarlijkse Greenwich Village Halloween Parade in Manhattan
is 's werelds grootste Halloween-parade. (foto:Wikipedia)
Wikipedia: "De naam 'Halloween' is afgeleid van Hallow-e'en, oftewel All Hallows Eve (Allerheiligenavond), de avond vóór Allerheiligen, 1 november."
Voor de Kelten was het dan oudjaarsdag, oftewel Samhain, een moment waarop de doden van het afgelopen jaar gedacht werden terug te komen om zich te "reïncarneren" in een levend lichaam.
Je zou kunnen zeggen een "heidens" feest dat bij de kerstening vervangen werd door een christelijk feest, zoals vaker gebeurde. In dit geval door All Saints' Day ofwel Allerheiligen, dat wel in Rooms-Katholieke en Anglicaanse kringen wordt gevierd, niet in protestantse, voorzover ik weet.
Misschien dat daar ook de schoen wringt: de boze christenen blijken te behoren tot het genootschap de Christengemeente Zierikzee, die ons uitnodigt om ons aan te sluiten bij "de levende steen". En die gemeente is dan weer onderdeel van de Pinksterbeweging. Het begrip "levende steen" vond ik intrigerend, daar zijn zoekmachines voor.
Wikipedia: Levende steen(of palingbrood) (Einhornia crustulenta) is een mosdiertjessoort uit de familie van de Electridae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1766 door Pallas. Meer niet, maar het blijkt dus echt te bestaan.
Palingbrood - dat roept bij mij meteen een associatie op met Lou de Palingboer, die vanuit een streng gereformeerde achtergrond, via een baptistische evangelist en de lokale pinkstergemeente, uiteindelijk zijn eigen religieuze beweging oprichtte. Hij had zichzelf onsterfelijk verklaard - zijn toch al niet zo grote schare volgelingen lijkt na zijn dood in 1968 uiteindelijk verdwenen te zijn.
Allerheiligen schijnt te zijn bedacht om alle heiligen te eren, die geen eigen naamdag meer konden krijgen omdat er meer heiligen benoemd zijn dan een jaar dagen heeft. (Zoals me ooit verteld is dat er in Frankrijk meer kaassoorten, en in Nederland meer religieuze stromingen zijn dan dagen in het jaar.)
Zo is dus een heidens feest vervangen door verering van christelijke heiligen, en er zijn dan weer christelijke mensen hellig over de vorm die het vervolgens gekregen heeft. "Hellig" is een Nedersaksisch woord, dat zoveel betekent als "kwaad". Aan associaties geen gebrek!
Ik raak even verzeild bij Helligen Hendrik, gespeeld door de Twentse cabaretier Bert Eeftink (ik vind 'm hier nog erg rustig). Ter illustratie, het is geen muziek. Kan nu toch wel, Melody…?
Helligen Hendrik - rookverbod:
In de Engelstalige Wikipedia lees ik (veel uitgebreider) over Halloween, b.v. onder Christian influence een paar fragmenten, vertaald:
Over de gewoonte om kostuums te dragen, schreef christelijke predikant Prince Sorie Conteh: "Er werd traditioneel geloofd dat de zielen van de overledenen over de aarde dwaalden tot Allerheiligen, en Allerheiligenavond bood de doden een laatste kans om wraak te nemen op hun vijanden voordat ze naar de volgende wereld verhuisden. Om te voorkomen dat ze worden herkend door een ziel die mogelijk naar wraak zoekt, zouden mensen maskers of kostuums dragen om hun identiteit te verhullen ".
en:
Veel christenen op het vasteland van Europa, vooral in Frankrijk, geloofden "dat eenmaal per jaar, op Hallowe'en, de doden van de kerkhoven opstonden voor één wild, afschuwelijk carnaval" bekend als de dance macabre (dodendans), dat vaak is afgebeeld in kerkdecoraties. Christopher Allmand en Rosamond McKitterick schrijven in The New Cambridge Medieval History dat "christenen ontroerd waren door de aanblik van het kind Jezus dat op de knie van zijn moeder speelde; hun harten werden geraakt door de Pietà; en beschermheiligen stelden hen gerust door hun aanwezigheid. Maar de Danse Macabre spoorde hen intussen voortdurend aan, het einde van alle aardse dingen niet te vergeten." De Danse Macabre werd opgevoerd in dorpswedstrijden en in maskerades aan het hof, met mensen "verkleed als lijken uit verschillende lagen van de samenleving", en is misschien de oorsprong geweest van hedendaagse Halloween-verkleedpartijen.
Deze gebruiken werden aangevallen tijdens de Reformatie, omdat sommige protestanten het vagevuur verwierpen als een "pauselijke" doctrine die niet verenigbaar was met hun idee van predestinatie, de door God bepaalde voorbestemming van alles.
Nou ja, dit is eigenlijk een versimpelde samenvatting van veel theologisch geëvaluoer (eh… zelfgebakken woord).
Nou, van die Danse macabre is een symphonisch gedicht (klik de link voor NL tekst) gemaakt door Camille Saint-Saëns. Dat stuk ging in premiere in 1875 als orkestwerk.
Ik vond een videoclip (gemaakt door See me fly productions) met muziek uitgevoerd door het Orchestre de Paris o.l.v. Daniel Barenboim met violist Luben Yordanoff.
Luben Yordanoff, Orchestre de Paris, Daniel Barenboim - Danse Macabre 2010 ( Saint-Saëns ):
Van een andere orde zijn twee bands, die hun naam hebben afgeleid van dit gebeuren, de ene uit Duitsland, Helloween, de andere, met één letter verschil, uit Amerika, Halloween. Beide behoren tot de "Metal"-sferen. Van die met de "a" kon ik niet zo gauw een geschikte clip vinden.
Helloween - Future World:
Ik plaatste hierboven een foto van de Halloween Parade in Greenwich Village. Iemand die daar bekend was, zeker in zijn Velvet Underground
periode, is Lou Reed. Hij zingt ook over de Parade.
Lou Reed - Halloween Parade:
Allerheiligen, All Saints' Day… Ach, dan is dit misschien wel een mooie afsluiter, die kwam toevallig op mijn pad, en sommige mensen vinden dat "toeval niet bestaat". Welwaar, het is een woord! Ik had nog nooit van Billy Raffoul gehoord, nu wel. Met link naar de songtekst.
Billy Raffoul - I'm Not A Saint (Acoustic) Live:
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Melody.
Afleveringen t/m ZOZ347 vind je bij Trees, en de afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij de oorspronkelijke initiatiefneemster Marja.
