Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
In 1964 werd het Sir Douglas Quintet opgericht. Dat "Sir" doet een Britse achtergrond vermoeden, maar het gebeurde in San Antonio, een stad in Texas. Twee van de oprichters, Doug Sahm en Augie Meyers, waren al lang vrienden. Ze bleven door alle bezettingswisselingen heen samen, tot in 1973 de groep werd opgeheven.
Ze speelden rock 'n roll met een flinke dosis muzikale invloed uit hun omgeving. Doug Sahm was zanger, multi-instrumentalist en songschrijver. Augie Meyers speelde vooral toetsinstrumenten. Het groepsgeluid ontleende zijn herkenbaarheid aan Augie's Vox Continental orgeltje. Dat was een tamelijk eenvoudig transistor-orgeltje, voor toerende bands gemakkelijk om te transporteren. Veel bands uit die tijd gebruikten dit type orgel.
In die tijd was ook iedereen die een beetje handig was, van plan om z'n eigen elektronische orgel te bouwen, al of niet uit een bouwpakket. Ik ben niet verder gekomen dan het zoeken naar het beste schema, maar er waren teveel mogelijkheden...
Sir Douglas Quintet - Mendocino:
Dit genre, van de Texaans/Mexicaanse grens wordt aangeduid met TexMex of Tejano-muziek. De invloed van zowel Country als Mexicaanse muziek geeft het een eigen sfeer. Ook Rock 'n Roll heeft sporen nagelaten.
Later waren Sahm en Meyers de initiatiefnemers voor een "supergroep", de Texas Tornados, samen met accordeonist Flaco Jiménez. Korte tijd later voegde ook Jiménez' oude vriend, zanger/gitarist Freddy Fender zich er bij.
Texas Tornados - Laredo Rose:
Ondanks het overlijden van Doug Sahm en Freddy Fender lijken de Texas Tornados door te gaan, met onder andere de zoon van Doug Sahm, Shawn Sahm.
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Tijdens deze dagen wordt gewoonlijk wat meer dan gewoon gerefereerd aan engelen, daarom kies ik dat maar als trefwoord voor deze aflevering.
Ik dacht meteen aan die prachtige ballad "Angel" van Jimi Hendrix (nl). Die heeft hij geschreven geïnspireerd door een droom die hij als kind had over zijn moeder. Ja, ook mensen die door sommigen worden gezien als uitspattingen van de natuur en buiten de aangeharkte paden lopen, hebben een moeder. Ook al hebben ze een "turbulente" jeugd gehad.
De verhalen in de Engelstalige en Nederlandstalige Wikipedia verschillen nogal en zijn soms tegenstrijdig, maar uit beide blijkt dat Jimi niet in een voorbeeldige situatie is opgegroeid. Zijn ouders vonden elkaar in het uitgaansleven. Drie dagen nadat ze trouwden vertrok zijn vader naar zijn militaire basisopleiding - hij moest het leger in om te vechten in WOII.
Bij de geboorte van haar eerste kind, Jimi, was zijn moeder 17 jaar. Zijn vader kreeg niet het verlof waar hij recht op had om er bij te zijn. Zijn moeder was niet in staat om haar zoon op te voeden en hij werd opgevangen door familie en vrienden.
Na drie jaar, toen Jimi's vader eervol ontslagen werd uit het leger, zagen Johnny, de naam die hij bij zijn geboorte kreeg, en zijn vader elkaar voor het eerst.
Jimi's vader kon geen vast werk vinden, waardoor het gezin verarmde. Beide ouders hadden een drankprobleem, en de kinderen werden regelmatig ondergebracht bij Jeugdzorg. Na de scheiding werden de twee oudste kinderen toegewezen aan hun vader. Zijn moeder was 33 toen ze overleed aan cirrose. Zijn vader verbood hem en zijn broer naar de begrafenis te gaan: hij gaf ze een portie whisky - zo ga je daar als kerel mee om...
Beide Wiki's vertellen wel dat de kleine Jimi de bezem waarmee hij geacht werd te vegen, gebruikte als nepgitaar, maar geven tegenstijdige redenen voor zijn officiële naamswijziging van Johnny naar James. Beide geven aan dat het eerste instrument dat hij kreeg om te bespelen een ukelele was. Hoe hij daar aan kwam is weer een tegenstrijdig verhaal. Wel is duidelijk dat hij zichzelf het musiceren heeft aangeleerd.
Uiteindelijk is hij een voorbeeld en inspiratiebron voor veel gitaristen geweest.
De tekst van "Angel" vind ik poëtisch. De song heeft langzamerhand, via een aantal stappen, zijn uiteindelijke vorm gevonden. Ik vond ergens een kopie van een vroege handgeschreven versie uit 1968.
De muziek zou in zijn eerste vorm in 1967 al als demo van Little Wing opgenomen zijn. Later is er nog een "Sweet Angel"-versie geweest, en is met de song geëxperimenteerd. Voordat de uiteindelijke versie werd opgenomen, is er blijkbaar een jaar of twee weinig mee gedaan.
Angel lijkt, net als ook sommige andere songs, Jimi's behoefte te weerspiegelen aan een moederfiguur om hem te beschermen tegen isolatie en eenzaamheid.
Ik kan me voorstellen dat het met zijn vroege jeugd te maken had: hij was een gevoelig en verlegen jongetje, en heeft ooit aan een vriendin verteld dat hij als kind misbruikt is. Tel daarbij op hoe zijn situatie toen was...
Op Youtube staan een paar versies van Angel die ik niet zo goed vond klinken. Covers zat, maar die zocht ik niet. Uiteindelijk vond ik er een op Vimeo, en ik hoop dat die bij jullie ook goed werkt. De tekst staat na de video.
Angel came down from heaven yesterday
She stayed with me just long enough to rescue me
And she told me a story yesterday
About the sweet love between the moon and the deep blue sea
And then she spread her wings high over me
She said she's gonna come back tomorrow
And I said, "Fly on my sweet angel
Fly on through the sky
Fly on my sweet angel
Tomorrow I'm gonna be by your side"
Sure enough this morning came unto me
Silver wings silhouetted against the child's sunrise
And my angel she said unto me
"Today is the day for you to rise
Take my hand, you're gonna be my man
You're gonna rise"
And then she took me high over yonder, Lord
And I said, "Fly on my sweet angel
Fly on through the sky
Fly on my sweet angel
Forever I will be by your side"
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
De titel omvat drie grondsoorten, Klei, Löss en Zand, maar al lijkt de laatste het meest te verschillen van de andere twee, met een andere schrijfwijze verbindt het ze.
Deze week kwam ik op Youtube weer een mooi staaltje tegen van mijn stelling, dat een Groninger of een Fries en een Brabander of een Limburger eerder elkaar vinden om samen iets moois te doen met elkaars eigen streektaal, dan Randstedelingen met hun dialect. Een duet van een Groninger en een Limburger!
Uit Dagblad van het Noorden van 27 september 2011:
Een duet van singer/songwriter Martin Korthuis uit Zuidhorn en de Limburger Paul van Loo is uit het niets op de vierde plaats beland van de L1mbo Top 10 voor de maand september. Het door Korthuis geschreven nummer heet Oafschaid/Aafsjeed. Het wordt tweetalig uitgevoerd. Korthuis zingt in het Grunnegers en Van Loo bedient zich van het Limburgs.
Martin Korthuis & Paul van Loo - Aafsjeed / Oafschaid:
Martin Korthuis ontmoette ik, zoals eerder in een ZOZ vermeld, bij de tentoonstelling "Room of Hope", met de kraanvogels voor de slachtoffers van de MH17-ramp. Paul van Loo noemde ik ook al eens in mijn ZOZ "Ede Staal en Ede's taal" en linkte daarin de Limburgse versie van Ede's "Het het nog nooit zo donker west". Goed moment om hier echt te plaatsen!
Paul van Loo & Ivo Rosbeek - `t Is nog noëts zoë donker geweës:
En toen zag ik op Facebook een bericht van Auke Martin Korthuis, dat hier weer verrassend op aansloot (de links zijn door mij ingevoegd):
Ik heb iets gedaan wat ik nog nooit eerder heb gedaan: ik heb online een c.d. van mezelf gekocht.
In 2007 heb ik samen met Gerrit Breteler (nl) uit Friesland en Egbert Meyers (nl) uit Drenthe een tribute-cd gemaakt, met liedjes van Townes van Zandt, een Amerikaanse singer/songwriter. De titel van de c.d. is "Niks, Neat, Niks". Dit alles werd betaald door een bedrijf uit Drenthe.
Hoog op het platteland van Friesland hebben we een c.d.-presentatie gehouden, met als biezonderheid: er waren geen c.d.'s… Toch werd het een mooie middag, in een prachtige kroeg, met veel bier en wijn!
Voor 9,99 euro heb ik mijn eigen c.d. gekocht en ik kijk uit naar het moment dat hij door mijn brievenbus valt...
Voor de volledigheid hier de "tracklist":
1. Gerrit Breteler - St.Jan De Doarmer
2. Gerrit Breteler -Sjong En Flean
3. Martin Korthuis - Als Ik Die Wil Zain
4. Martin Korthuis - Wachten Op 'T In
5. Egbert Meyers - An Mien Venster
6. Egbert Meyers - Niks Meer
Even zoeken leverde me weer een Gronings/Limburgs duet op, opgenomen in het Parkstadtheater in Heerlen op 6 november 2011. Ik herinner me nu dat we ooit een weekend in een hotel in Heerlen zaten, op 10 minuten lopen van dat theater.
Martin Korthuis & band met Paul van Loo - As ik die wil zain:
Townes Van Zandt (nl) is een naam die je nauwelijks ontgaan kan zijn als je rondsnuffelt in informatie over (Amerikaanse) populaire muziek.
Het is ook eigenlijk wel weer een tragisch verhaal: een vent die de mooiste, gevoeligste muziek maakt, maar ondanks een kleine, fervente aanhang toch nooit doorbreekt. Een leven in goedkope hotels, en optreden in eenvoudige kroegen.
En wat was er eerder: de diagnose "bipolaire stoornis", of een drugs en alcohol probleem? Dat laatste bespoedigde in elk geval zijn vroegtijdig overlijden, 52 jaar jong...
Dit is een uitvoering van de song door John Townes Van Zandt, van de song die we net in het Gronings en Limburgs gehoord hebben van Martin Korthuis en Paul van Loo.
Townes Van Zandt - If I Needed You:
Geen wonder dat zóveel artiesten Townes Van Zandt als voorbeeld en inspiratie noemen, toch? En ik heb het gevoel dat streektaalartiesten een beter ontwikkelde taalintuïtie hebben, omdat ze van jongs af opgegroeid zijn met "meertaligheid". Of is hun emotionele intuïtie breder dan wat te vangen is onder de term "taal"?
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Het waren rare weken. We hadden een controle-afspraak in het UMCG op maandag, en die dinsdag een afspraak om de winterbanden te monteren. Maandag reden we de parkeerkelder in, en daar deed de auto ineens "gek". Ik heb onze pechhulp gebeld terwijl Marijke haar consult had.
De auto moest weggesleept worden, en wij werden thuisgebracht met een taxi (!). De auto werd naar onze garage gebracht. Terwijl onze winterbanden nog bij vrienden lagen…
Afgelopen woensdag, een week later, hebben we ons geplande bezoek aan Ikea ingehaald, en in Rolde mijn "archief" van 1999-2005 als coördinator van een kunstenaarsgroep overgedragen aan een bestuurslid dat ik nog ken.
Donderdag hebben we de winterbanden opgehaald en vrijdag zijn ze gemonteerd.
Tussendoor ben ik een volle werkweek aan het schilderen geweest, na de oplossing van ons schimmelprobleem...
Door de vorige ZOZ-ronde dacht ik aan een ooit als huiswerk geschreven gedicht. Dat was geschreven met als inspiratie een kleurenfoto of ansichtkaart, maar daarvan heb ik toen alleen een simpele zwart/wit kopie kunnen maken.
Het weervinden van dat gedicht heeft me erg nieuwsgierig gemaakt naar de oorspronkelijke kleuren en de locatie waar die foto is gemaakt. Voor mijn oproep en het gedicht, zie mijn vorige bericht 171203 - Zoektocht naar deze plek hier op mijn blog.
Omdat het begrip "dal" een ondertoon is in dat gedicht, zocht ik op Youtube met het woord "valley". Dat daarbij "Valley of Tears" prominent voorkwam, is voor mij geen verrassing: geschreven en als eerste uitgevoerd door Fats Domino (1957) en vooral bekend als hit van Buddy Holly (1958).
Later werd een gebied in de Golan-hoogte ook Valley of Tears genoemd, naar aanleiding de Jom Kippoer oorlog in 1973, tussen Israël en Syrië.
Via "Valley" kwam ik uit bij een zangeres waarvan ik nog nooit gehoord had: Marina and the Diamonds (nl), geboren als Marina Lambrini Diamandis. Ze is geboren en woont in Wales, heeft een Griekse vader en een Welshe moeder. Vandaar.
The Diamonds is niet de naam van haar band, maar afgeleid van haar achternaam, en ze zegt dat ze met "the Diamonds" haar fans aanduidt.
De tekst deed mij eerst vermoeden dat de song wou aangeven hoe iemand met schizofrenie zich voelt, maar de muziek is volgens zeggen geïnspireerd op een film, oorspronkelijk uit 1967: Valley of the Dolls. Die gaat over drie jongedames en de verwikkelingen in hun levens en carrières; beslist niet allemaal rozengeur en manenschijn...
Ik heb gekozen voor een video met de tekst in beeld.
Marina and The Diamonds - Valley of the dolls:
Deze song komt van haar succesvolle tweede studioalbum Electra Heart (2012), net als de volgende.
Marina And The Diamonds - State Of Dreaming:
Haar derde song heb ik mede gekozen om de video. De song staat op haar, ook succesvolle, debuutalbum uit 2010 The Family Jewels.
Het is waarschijnlijk een "mission impossible", maar...
Onderstaande afbeelding kreeg ik in 1995 mee naar huis als huiswerk voor een schrijfopdracht. Jammer genoeg heb ik er geen kleurenafdruk van, alleen een slechte zwart/wit kopie.
Ik heb geen flauw idee waar deze foto is gemaakt.
Is er iemand die dit leest, en de plek herkent?
Dat gebouw met het torentje?
Of een kleurenversie van deze foto heeft?
Dan wil ik heel graag informatie!
Bij deze foto schreef ik destijds dit gedicht:
Het Dal
Langer dan ik mij kan heugen
ben ik niet zover van huis geweest
mijn voeten hebben mij
gedragen naar dit kleine dal
waar zonlicht schaduw harder maakt
en boterbloemen gele warmte
geven aan het zompig gras
Achter de heuvel klinkt jouw stem
die mij naar huis toe roept
mijn pad voert langs
een knotwilg halverwege
de kerkklok in de toren
staat stil op vijf voor drie
niemand zegt hoe laat het is.
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Ik had een collega, die heel veel spreekwoorden en gezegden kende, maar niet echt. Dat leidde tot verhaspelingen als bijvoorbeeld: "Een sigaar uit eigen portemonee".
Ik heb zelf destijds een exemplaar aan die reeks toegevoegd: "De boog gaat zo lang te water tot zij kruikt!"
Vandaag, tijdens het schilderen van kozijnen en deuren, als nasleep van ons schimmelprobleem, passeerde uit onnavolgbare hoek een ander spreekwoord (of was de muziek er eerder?) mijn gedachten: "Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen."
Dat is ontleend aan een verhaal uit de Bijbel. Jezus zou het gezegd hebben toen men hem uit de tent probeerde te lokken. Er werd door religieuze scherpslijpers een op overspel betrapte vrouw gebracht, die vonden dat volgens de wet deze vrouw gestenigd moest worden.
(Ik ga er even van uit dat bij dit "heterdaadje" dan ook een man betrokken moet zijn geweest: was zijn gedoe met een gehuwde vrouw dan niet stenigingswaardig?)
Het begrip "zonde" bracht me ook weer even een discussie in gedachten over de rol die het speelt in de levens van veel gelovige mensen. Je leeft dan voortdurend met de angst om een "zonde" te begaan, en "Satan" ligt overal op de loer om je te verleiden. Zelfs tot een "zondige" gedachte, zoals twijfel aan dat geloof. En als je niet oppast, ga je naar de hel in plaats van de hemel, maar de dogmatische lat ligt bij voorbaat te hoog.
Dat geeft een voortdurend gevoel van falen en tekortschieten en schuld, en verziekt zo het leven in het nu, terwijl je zonder het begrip "zonde" ook heel goed weet wat goed of verkeerd is.
Het afschudden van die belemmering en zelf je weg te kiezen gaat niet vanzelf, en er blijft altijd iets van doorwoekeren.
Vandaag leidde het tot mijn spontane mutatie van dat spreekwoord (vul evt. je "eigen geloof" in): "Wie zonder zonde is, is niet gereformeerd opgevoed!"
En als je het dan over "zonde" hebt, en The Flying Burrito Brothers, denk je aan hun eerste album, getiteld: The Gilded Palace of Sin. Twee stevig bevriende musici, met een prominente rol in de samensmelting van Country en modernere stromingen, GramParsons en Chris Hillman, schreven samen een song op dit album:
Sin City Gram Parsons, Chris Hillman
This old town's filled with sin
It'll swallow you in
If you got some money to burn.
Take it home right away
you've got three years to pay
but Satan is waiting his turn.
Chorus:
This old earthquake's gonna leave me in the poorhouse,
It seems like this whole town's insane.
On the thirty first floor, a gold plated door
Won't keep out the Lord's burning rain.
The scientists say, it'll all wash away,
but we don't believe anymore.
'Cause we got our recruits,
and our green mohair suits,
so please show your I D at the door.
[ Chorus ]
A friend came around,
Tried to clean up this town,
His ideas made some people mad.
But he trusted his crowd
So he spoke right out loud
And they lost the best friend they had.
[ Chorus ]
On the thirty first floor, a gold plated door
Won't keep out the Lord's burning rain.
Flying Burrito Brothers - Sin City:
De tekst van deze song had verwijzingen naar de oproep om in Viëtnam te gaan vechten, en andere onderwerpen omtrent politiek en burgerrechten van dat moment.
Gram Parsons stierf in 1973 op 26-jarige leeftijd. Toch wordt hij gezien als een een belangrijke invloed op de moderne muziek. Persoonlijk vind ik dat hij de mooiste muziek heeft gemaakt samen met Emmylou Harris. Emmylou heeft nog steeds de song Love Hurts op haar repertoire, waarvan ze samen een ontroerend mooie opname hebben gemaakt voor het album Grievous Angel
Ik vond een clip waarin Gram en Emmylou samen Sin City zingen. Het geluid is goed, maar de video "kon beter" en is niet lip-synchroon, maar ik plaats 'm toch.
Gram Parsons & Emmylou Harris - Sin City (Live 1973):
Tja, voor wie dit allemaal veel te emotionele muziek is, heb ik nog een andere song met dezelfde titel, Sin City, uit een ander genre, van AC/DC, toen nog met Bon Scott, die in 1980 op 33-jarige leeftijd overleed. En daar sluit ik dan maar mee af.
AC/DC - Sin City Live From Paris 1979 (with Bon Scott):
Ach, geef mij nu toch maar Gram en Emmylou...
P.S.: Dat prentje van die duvel komt uit South Park, en ik heb 'm zelf in het vuur gegooid.
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
"De appel valt niet ver van de boom", luidt een veelgebruikt gezegde. Ik vind het wel een beetje gek, want als dat over ouders en kinderen gezegd wordt, dan valt de appel toch tussen twee bomen?
In elk geval raakte ik in de ban van de Ringen. Niet alleen muziek, maar ook Kunst.
De vader is een buurjongen uit de jeugd van Marijke. Gjalt (fb) is een veelzijdig mens, was docent, en heeft o.a. twee boeken op zijn naam: De overtuiging en Tien eigenaardige verhalen.
De moeder, Tobi van Ringen is kunstenares. In het Pinksterweekend bezochten we o.a. een tentoonstelling met werk van haar, waarvan we door een spontaan bezoek bij hun op Hemelvaartsdag gehoord hadden.
Aan een bezoek in 2015 ontleende ik inspiratie voor een ZOZ met hun virtuoze zoon Jos van Ringen. Die vond ik nu met zijn band Cousin Hatfield, bij Gjalt, die een video had gedeeld van een optreden. De naam van Cousin Hatfield groeit, ook in het buitenland, en vanavond (25-11-2017) spelen ze in Leerdam bij de Dutch Country Music Awards van DCMA, de Dutch Country Music Association.
De video die Gjalt plaatste is een optreden in Mini-theater De Melkbus in Dordrecht. Ik lees: "The Melkbus Sessions is an initiative by The Dutch Blue Grass Sessions. Great international musicians perform a few songs on camera in Mini-theater De Melkbus."
Cousin Hatfield - Roly Poly (The Melkbus Sessions; 12/11/2017):
Ook een veelzijdige kunstenares is dochter Marike van Ringen. Ze presenteert zich als Verhalend Kunstenaar M Fabicage.
Op haar website vind je de tabs: Tekeningen, Film&Animatie, en Teksten&Boeken.
Ik kies een stopmotion-animatie die me aanspreekt: "Voorjaar, zomer, herfst, winter en weer voorjaar. De boom, op een heuvel, naast het hek ziet de jaargetijden komen en gaan. Net als de mensen die op weg naar werk, tijdens het spelen of tijdens een wandelingen komen en gaan. Ondanks dat de tijd vergaat blijft de plek hetzelfde."
Gedachtensprongen zijn soms onnavolgbaar. Pratend over het ZwartePieten-gekrakeel hadden we het ineens over de strip Sjors en Sjimmie, en hoe het uiterlijk van Sjimmie in de loop der tijd is aangepast aan veranderende opvattingen.
De dikke rode lippen werden dunner, het gebrekkige Nederlands werd beter, het 'onhandige' gedrag werd handiger, en, naar mijn idee vooral: geen enorme ringen meer in de oren, en andere 'primitieve' versieringen.
Door langer hier te zijn begon Sjimmie de taal beter te beheersen en de gewoonten beter te kennen, denk ik dan. Behalve zijn huidskleur integreert hij in onze cultuur. En die versierselen, zoals die oorringen, neusbotjes, en het vrijwel naakt lopen verdwenen ten faveure van een 'beschaafder' uiterlijk.
Dat hebben onze christelijke zendelingen toch maar mooi voor elkaar gekregen: geen peniskokers, rieten rokjes en blote borsten meer, maar nette pantalons en katoentjes.
Maar is niet de stelling te verdedigen, dat hij zijn eigen cultuur heeft moeten opgeven omdat 'wij' onze cultuur veruit superieur vinden en die aan hem opgedrongen hebben?
En dat terwijl menigeen in onze hedendaagse cultuur 'terug naar de natuur' roept, en in het echt in zo'n situatie volkomen hulpeloos zou zijn… Ach, dan zijn er altijd nog oorringen, hoe groter hoe mooier!
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
We hebben deze week het huis (de woonkamer vooral) nogal overhoop. Door lekkage was het gezellige behang in een hoek beschimmeld geraakt, en ook een hoek van het plafond was aangetast.
De oorzaak van die lekkage zat ergens op het dak, en zou het gevolg kunnen zijn van een eerdere reparatie van een ander probleem.
De woningcorporatie heeft het euvel laten verhelpen (hopen we), maar de gevolgschade kwam op ons bordje.
Of beter gezegd: het bordje van onze verzekering. En dan leer je tussen neus en lippen dat er een stevig juridisch verschil is tussen VERvolgschade en GEvolgschade, maar in ons geval was de schade gelukkig gedekt.
Deze week heeft een aardige, bekwame vakman het oude behang verwijderd en de schimmel geneutraliseerd, nieuw behang geplakt en het plafond en de muur gesausd. Maar wij zijn nu nog druk aan het herinrichten: schilderijen ophangen (meteen maar een railsysteeem, gecompliceerder dan ik dacht) en het verven van niet inbegrepen delen, aangepast aan de nieuwe kleur.
Daarom volsta ik deze keer met één video. Ik denk dat ik deze interessante zangeres en muzikante gevonden heb in de rechtermarge van Youtube, toen ik iets anders beluisterde: Rhiannon Giddens. Ze komt uit North Carolina in de VS. Ze werd bekend als mede-oprichter van de Carolina Chocolate Drops, waarmee ze een Grammy won. Daarnaast heeft ze ook Keltische muziek gespeeld.
Ze zingt, speelt viool en banjo. Ze heeft op een eliteschool wetenschap en wiskunde gestudeerd, en heeft opera gestudeerd op een conservatorium.
Er is een ruime collectie van haar werk te vinden op Youtube.
In de (lange) video die ik koos zitten wèl vier "ballads", die ze uitvoerde tijdens een
TED-talks sessie.
Songs that bring history to life - Rhiannon Giddens:
We horen achtereenvolgens Waterboy, waarbij ze zich baseert op de versie van Odetta. Dan haar eigen song "Come Love Come" (tekst). Dan twee songs, The Lonesome Road en Up Above My Head, van Sister Rosetta Tharpe:
die wordt genoemd als de eerste gospelzangeres die overstapte naar het seculiere repertoire, en daarmee een inspirator werd voor veel andere artiesten.
Zo wordt ze aangeduid als "the original soul sister" en "the godmother of rock and roll"!
Ik denk dat ik nog wel weer eens naar Rhiannon Giddens zoek...
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links vanaf vandaag bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Ik blogde al vaker over Willem Reitsema, niet alleen zanger/gitarist, maar ook onze overbuurman. Hij luisterde vaak het straatbeeld op in Emmen, maar speelde ook een bezielende rol in een aantal bands.
Deze keer gaat het weer over Willem: zijn gezondheid ging de laatste tijd bergafwaarts, en hij is maandag j.l. overleden. Hij zou eind deze maand 58 zijn geworden.
We hebben de laatste jaren een aantal keren gezien hoe hij met een ambulance werd opgehaald. Longproblemen. Vaak stond hij korte tijd later weer te spelen en zingen in het centrum van Emmen. De laatste maanden kwam het er niet meer van.
Een paar weken geleden werd Willem voor het laatst opgehaald. Een goede vriendin had al afscheid van Willem genomen: hij overleed terwijl zij onderweg was naar Nepal.
Willem's broer Erik hield via Facebook iedereen op de hoogte.Op 3 november met de foto die ik maakte van Willem tijdens het Luisterfestival 45NAP bovenop de voormalige vuilstort van Emmen.
Gaat niet zo goed met Willem, mijn kleine broertje. Inmiddels van het ziekenhuis overgeplaatst naar een Hospice in Hardenberg. Prachtige locatie aan de Vecht en werkelijk het liefste personeel die je je kunt wensen.
Willem op bed in z’n kamer, altijd bereid om het personeel goed tot z’n recht te laten komen :
Hulp: Kan ik nog wat voor u doen?
Willem: Ach nee ... Hoewel, ik wou eigenlijk wel even rechtop zitten.
Hulp: Eh ... Maar eh, u zit al rechtop he?
Willem: Ja ja ja ja ja ... Nou ... Een kop koffie misschien?
De humor was er nog, maar een paar dagen later kwam dit bericht met alleen deze foto:
Ik neem afscheid van Willem met dit gedicht:
Wish you were here…
Wolken boven het strand
waar de wind herinnering
deelt met de meeuwen en
de branding hem naroept
Zijn oude moeder aarzelt
halfweg huis en laatste bus
ze kijkt hem na, omhoog
zijn schoenen in haar hand
Een klankschaal tinkelt op
intercontinentale hoogte
zijn gitaar zweeft langs Under The Milky Way
Hij is er nog, in hart en hoofd
zijn echo, Love Minus Zero
en op de berg fluister ik A Hard Rain 's Gonna Fall
Kenners hebben al gezien dat de cursieve regels songtitels zijn. Under The Milky Way, een song van The Church (NL), heeft Willem opgenomen met zijn trouwe vriend en zanger Elias de Vries en broer Erik op bas, in eigen beheer, als Mr. Jones Band (ook eerder de naam van een band van Willem). Ik plaatste het al eens in een blog.
Mr. Jones - Under the Milky Way (The Church):
Van Willems uitvoering van "A Hard Rain's Gonna Fall", dat hij spontaan inlaste na een fikse onweersbui tijdens het Luisterfestival 45NAP op 29 juni 2014, kon ik helaas geen opname vinden. Een paar sfeerbeelden van die middag, het enige evenement waar Willem en ik allebei opgetreden hebben, hij met muziek en ik met tekst:
De twee gezichten van het weer tijdens het festival.
Rechtsboven Erik en Willem Reitsema en Marijke.
Midden: Jaap en Aleid Rensen van het Dierenpark; daarnaast ik.
Onderste foto's: Willem Reitsema ontspant en bereidt zich voor.
De video van Willem in de Dali Passage in winkelcentrum de Weijert is gemaakt door Marijke op 26 maart 2015. Hij noemde haar altijd "mijn buurmeisje", met een guitige twinkeling in zijn ogen. We kwamen er langs en Marijke filmde hem met haar telefoon.
Willem vertelde dat hij graag daar speelde vanwege de acoustiek. 's Zondags kwam daar niemand, was het afgesloten, en dan stond hij bij de ingang van het oude Dierenpark (nu Rensenpark).
Tot voor kort was de video een tiental keren bekeken, maar een van de plaatselijke weekkrantjes heeft 'm gevonden en online in hun bericht gezet over Willems overlijden. Op het moment dat ik dit schrijf is het bijna 3600 keer bekeken. Dat zegt iets over Willem's populariteit!
Ik had ook deze eerder geplaatst; Willem zingt en speelt Bob Dylan's Love Minus Zero/No limit. Er zijn meer video's van optredens van Willem, maar ik vond niets anders van zijn solo-optreden als "straatmuzikant". Wat is het nu een ode aan zijn talent!
Willem Reitsema - Love Minus Zero/No limit (Bob Dylan):
Met alle mooie herinneringen, en de muziek van Willem die nog terug te vinden is, en het weten dat zijn lichaam het af liet weten, waarvan hij zich zeer bewust was, blijft toch bij veel mensen het gevoel van gemis. Willem was een vrije vogel, gedreven door de muziek. Een lieve, humoristische man, waar geen draadje kwaad in zat. Hij was met een vroegere versie van Mr. Jones in Oostenrijk op tournee, en daarvan is een moment bewaard gebleven, dat hier past. Willem pakt tussen zijn keuvelende collega's in het zonnetje bij een hotel zijn gitaar, en hij speelt en zingt wat ik nu voel, een korte versie van een song van Pink Floyd.
Willem Reitsema - Wish You Were Here:
Na de crematie schreef Erik onder andere nog: “The flame that burns twice as bright burns half as long.”, met een beetje goede wil zou je dus kunnen zeggen dat Willem bijna 116 is geworden. Ik zeg, pak wat te drinken en proost op de liefde. Doen wij ook.
Proost, op Willem en op de liefde!
Toch voelt Emmen nu een beetje als de tuin, waaruit de merel die er altijd zo mooi zong, nu verdwenen is…
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Marja.
Ik zag dat een Amerikaanse artiest deze week heeft opgetreden in Drenthe, in een voormalig dorpskerkje. Ik heb in de 70-er jaren een LP van hem gekocht.
Ik had al heel lang niets meer van hem gehoord, dus dacht dat hij al lang "met pensioen" was. Of erger, zoals de laatste tijd veel oudere artiesten "uit de tijd komen", zoals we dat in Drenthe zeggen.
Nou ja, ik had anderhalf jaar geleden ruimschoots aandacht aan hem besteed: 160409 - ZOZ - Van Muskogee tot Chip.
Nee, Chip Taylor (nl) is niet zo'n algemeen bekende grote naam als Fats Domino, maar zijn bijdrage aan de populaire muziek doet er wel degelijk toe.
Chip Taylor is geboren als James Wesley Voight in 1940, maar zijn platenmaatschappij vond die naam te moeilijk voor de radio-dj's.
Hij werd geboren in de staat New York als de jongere broer van geoloog / vulkanoloog Barry Voight en acteur Jon Voight (nl), en is de oom van actrice Angelina Jolie (Voight) (nl) en haar broer, acteur James Haven (Voight).
Zijn vader was een professioneel golfer, Chip wou ook golfer te worden maar een blessure verhinderde dat.
Hij ging liedjes schrijven voor pop en rock artiesten; de lijst met artiesten die songs van hem hebben opgenomen, is véél te lang om hier weer te geven. Zelf werd hij bekender met repertoire dat in het genre "country" valt; en dat voor een geboren New Yorker.
Mijn kennismaking met Chip Taylor is vast gegaan via het roemruchte country-programma van VARA radio, Nashville. Ik kocht de LP "This Side Of The Big River". Het titelnummer, Chip Taylor - Big River, is geschreven door Johnny Cash: Johnny Cash - Big River. Misschien een strategische keuze? Om succes te hebben moet je in eerste instantie met iets aansprekends of iets herkenbaars komen. Anders zit er geen droog brood in muziekmaken, dus het is spannend of je in de hitlijsten verschijnt…
Chip Taylor - 101 In Cashbox:
Misschien wel zijn grootste succes als songwriter is Wild Thing (
nl) zoals gespeeld door de Engelse band The Troggs (nl). En er zijn héél veel covers, ook van Chip zelf, maar ik kies voor de humor.
Melancholiek klinkt Chip Taylor's warme stem in deze song van de "Big River"-LP.
Chip Taylor - John Tucker's On The Wagon Again:
Ook een heel bekende song (maar wie weeet dat die door Chip Taylor is geschreven?) is kent "iedereen" vooral van Janis Joplin (nl): Janis Joplin - Try (Just A Little Bit Harder; Live at Woodstock, 1969), maar ik vond een oudere versie door Lorraine Ellison, begonnen als Gospel-zangeres, later overgestapt naar Soul. Ze schreef zelf ook songs. Ze gaf haar muzikale carrière op om voor haar moeder te zorgen, maar overleed op 51-jarige leeftijd aan eierstokkanker.
Lorraine Ellison - Try (Just A Little Bit Harder):
Midden 70-er jaren stopte Chip Taylor zijn muzikale carrière, omdat hij zat was van de business: hij wou zijn artistieke vrijheid niet prijsgeven. Hij werd professioneel gokker.
In 1993 pakte hij het optreden en opnemen weer op. Hij werkt sindsdien veel samen met topgitarist John Platania, die vooral bekend werd door zijn werk met Van Morrison (nl).
Chip Taylor heeft vanaf 2001 veel samengewerkt met zangeres/violiste Carrie Rodriguez (nl) en daar ligt een connectie met Nederland: Carrie's vader was folk-singer/songwriter en is in 1994 in Nederland gaan wonen. Ook met de Canadese zangeres/violiste Kendel Carson heeft Chip Taylor veel opgetreden.
Deze drie artiesten zijn ook te vinden bij Train Wreck Records, het door Chip Taylor in 2007 opgerichte onafhankelijke label. Op die site staat veel meer interessante info, o.a. over het eind van Chip's gokkersloopbaan: The Church Of The Train Wreck.
Ik vond een beknopt, interessant nederlandstalig verhaal over de recente activiteiten van Chip Taylor.
Een citaat: Dat Taylor het niet voor het geld doet blijkt wel uit het de keuze voor het titelnummer van het album – “Fuck all the perfect people” is een nummer dat, hoe beschaafd het verder ook wordt gezongen, gegarandeerd nooit op de Amerikaanse radio te horen zal zijn. Maar laat je dat niet weerhouden, want Taylor maakt geen shockeer-teksten die er alleen op uit zijn om mensen te schokken, integendeel. Het nummer, zoals hij zegt: "my song for the prisoners", komt van een album dat hij in Scandinavië opnam met The New Ukrainians.
Voetnoot bij de video: "De eerste persoon in de video is de Italiaanse actrice Paola Fiorido, die bij een populaire TV-show werd ontslagen toen ze kritische opmerkingen uitte over machtige personen. De video is gemaakt door een prijswinnende documentairemaker, Jeth Weinrich.
Chip Taylor & The New Ukrainians - Fuck All The Perfect People:
En dan een actuele protestsong kun je zeggen, ook met een video van Jeth Weinrich. De "roots" van Carrie's vader (overleden in 2015 in Nederland) liggen in Mexico...
Chip Taylor & Carrie Rodriguez - Who's Gonna Build That Wall:
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Marja.
Antoine Dominique Domino Jr. (February 26, 1928 – October 24, 2017), known as Fats Domino (nl), was an American pianist and singer-songwriter of Louisiana Creole descent. He had 35 records in the U.S. Billboard Top 40, and five of his pre-1955 records sold more than a million copies, being certified gold.
Between 1955 and 1960, he had eleven Top 10 hits, and his record sales were reportedly surpassed only by Elvis Presley.
During his career, Domino sold over 65 million records. His musical style was based on traditional rhythm and blues, accompanied by saxophones, bass, piano, electric guitar, and drums.
Ik was verbaasd dat Fats Domino 4 keer geplaatst is in een ZOZ, maar naar mijn idee zijn grootste hit wereldwijd stond er nog niet in: Blueberry Hill. Deze song uit 1940 is veelvuldig gecovered door diverse artiesten; de muziek is van Vincent Rose, de tekst van Larry Stock en Al Lewis.
De song is oorspronkelijk geschreven voor de Westernfilm The Singing Hill en werd in de film, country-style, gezongen door Gene Autry (nl), ook bekend als "the Singing Cowboy". Dit zou de eerste ooit opgenomen versie zijn.
Gene Autry - Blueberry Hill (1941):
Alle covers ten spijt is de Rock'n Roll versie van Fats Domino de bekendste. Hij nam het de eerste keer op in 1950 en is het zijn hele carrière blijven spelen.
Ik weet nog dat ik een fortuin aan kwartjes in de jukebox heb gegooid van mijn favoriete "lunchroom". Voor een kwartje kon je 3 plaatjes laten draaien in de jukebox; bij mij was het vaak 3 keer Blueberry Hill. De troostende melancholie van de warme muzikale klanken, en de hoop het ideale vriendinnetje te lokken.
Ik kies een versie, chronologisch halverwege die tijd en nu, met de erkenning voor het raakvlak van Jazz, R&B, Blues en Rock'n Roll, met een optreden op North Sea Jazz.
Fats Domino - Blueberry Hill (North Sea Jazz-Holland, 1980):
Dat Blueberry Hill de wereld heeft veroverd, moge blijken uit de volgende video. Weliswaar komt de performance niet heel geroutineerd en gelikt over, besef echter dat het hier gaat om een (spontaan?) benefiet-optreden in St. Petersburg voor zieke kinderen. De artiest in kwestie kondigde zichzelf aan met: "I can neither sing nor play, but I very much like doing it."
Vladimir Putin - Blueberry Hill:
Fats Domino's eerste hit was The Fat Man, dat hij schreef samen met zijn muzikale maatje Dave Bartholomew. Deze song wordt soms genoemd als "de eerste Rock'n Roll opname", voordat de term was bedacht, en was de eerste Rock'n Roll plaat waarvan meer dan een miljoen exemplaren werden verkocht.
Fats Domino - The Fat Man (1949):
Fats Domino was een inspirator voor veel andere artiesten. Elsvis Presley bewonderde hem ook, en omgekeerd; dit is een dubbel-optreden: Elvis Presley / Fats Domino - Blueberry Hill / Love Me.
Paul McCartney was voor The Beatles bezig met de pianopartij voor een song, en greep terug op muziek van Fats Domino's Blue Monday; dat ging over de week van een hardwerkende man.
Fats Domino - Blue Monday (1957):
De Beatles-song werd Lady Madonna (nl) over de werkweek door de ogen van een vrouw. Fats was zo enthousiast, dat hij de song ook opnam.
Fats Domino – Lady Madonna (1968):
Op 23 January 1986 werd Fats Domino, als een van de eerste artiesten, opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame (nl).
Billy Joel Inducts Fats Domino into The Rock and Roll Hall of Fame:
Mooi hoe Fats Domino, die grote artiest, zijn collega's die daar al opgetreden hebben, lof toezwaait. Ontroerend hoe hij uitspreekt dat hij zou willen dat Elvis Presley (nl) en Buddy Holly (nl) die tegelijk postuum werden opgenomen in de Hall of Fame, er nog bij hadden kunnen zijn.
Buddy Holly was, samen met Richie Valens en The Big Bopper omgekomen bij een vliegtuigongeluk; daar wordt wel aan gerefereerd als: The Day the Music Died (nl). Ik plaatste al eens de video Buddy Holly - Valley of Tears (newscast intro) met een nieuwsbericht over dat ongeluk.
Als je zoekt op Valley of Tears vind je in de eerste plaats iets over een veldslag, van 6 tot 9 oktober 1973, uit de Yom Kippur oorlog (nl). Deze slag ging over de door Israël in 1967 bezette Golan-hoogte.
Dat had niets te maken met de song Valley of Tears van Buddy Holly's in 1958. Ik had er nooit aandacht aan geschonken, maar de song is geschreven door Fats Domino en Dave Bartholomew.
Fats Domino - Valley Of Tears:
De titel past wel bij de periode van ons leven. Kort na het overlijden van Marijke's zus, waarbij we intens betrokken waren, wordt mijn oudste stiefzus vandaag gecremeerd zonder dat we er bij kunnen zijn, omdat we allebei te ziek zijn en de afstand te groot is.
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Marja.
Omdat ik geen rekenwonder ben, wil ik niet de indruk wekken dat ik dat wèl ben. Huh…? Vroeger werd bij ons op het dorp wel eens gezegd: "Moet dat kind nog naar school? Die kan toch al een elf schrijven met zijn neus!"
Als ik niet oppas doe ik dat ook, en ik hoest voortdurend alsof er een T-Ford staat te toeteren! Om een indruk te geven: 1923 Model T Ford Aaoogha horn.
Een oud volksrecept dat mij ooit ter ore kwam, is het eten van zoute haring. Dat kwam mooi uit, Jacintha kwam langs op haar wekelijkse ronde met de viswagen. Als mijn grootvader en opvoeder zwaar verkouden of grieperig was, kreeg hij groentesoep. Alsof het gepland was, kreeg ik dat vandaag ook: heerlijk!
Er drong zich meteen een titel bij me op: Rockin' Pneumonia and the Boogie Woogie Flu. Weer een song die een hit geworden is door iemand anders (een blanke) dan de oorspronkelijke (zwarte) singer/songwriter, Huey "Piano" Smith.
Huey Smith werd bekend door zijn pianostijl, waarmee hij zuidelijke pianisten beïnvloedde. Zijn eerste song schreef hij op de piano toen hij 8 jaar was. Hij begon te werken op zijn vijftiende en was 18 toen hij z'n eerste platencontract kreeg.
Vanaf 1955 speelde Smith met bands en in veel studiosessies van grote artiesten, zoals Little Richard en Lloyd Price.
In 1957 bracht hij de titel uit waar ik meteen aan dacht met mijn snotneus.
Huey Piano Smith - Rockin' Pneumonia and the Boogie Woogie Flu:
"Rockin' Pneumonia and the Boogie Woogie Flu" werd pas een internationale hit in 1972, in de versie van Johnny Rivers (nl); hier een versie met de tekst in beeld.
Johnny Rivers - Rockin' Pneumonia And The Boogie Woogie Flu:
Het werd de derde Gouden plaat voor Rivers. Mocht je deze versie beter vinden dan die van Huey Smith, dan zou dat kunnen komen door de betere opnametechniek en de fantastische studiomuzikanten, die de begeleiding doen. Het was een los-vaste groep rond L.A. (Los Angeles), die in verschillende samenstellingen speelde op tal van hits. De groep kwam bekend te staan als The Wrecking Crew. Er is zelfs een documentaire gemaakt over deze topmusici. Soms werden ze genoemd The First Call Gang, soms ook The Clique. (Grappig, dat laatste was ook de naam van een dichtersgroep waarvan ik 11 jaar lid ben geweest).
Omstreeks 1960 werden ze de "de facto house band" voor de roemruchte producer Phil Spector (nl), en werden dan soms genoemd: The Phil Spector Wall of Sound Orchestra.
The Wrecking Crew speelde vaak anoniem mee op de platen van bekende artiesten, zoals Jan & Dean, Sonny & Cher, Barry McGuire, The Mamas & the Papas, Frank Sinatra, en Nancy Sinatra. Soms werden ze gebruikt als "ghost players" (zoals boeken met een bekende naam op de kaft soms geschreven zijn door een "ghost writer"), zoals op Mr. Tambourine Man van The Byrds, Pet Sounds van The Beach Boys, en albums van The Monkees.
The Wrecking Crew wordt nu algemeen gezien als succesvolste groep studiomuzikanten in de geschiedenis van de populaire muziek.
Phil Spector was behalve een geniale producer, ook een exentriekeling, die uiteindelijk in de gevangenis belande wegens moord, soms uitgelegd als crime passionel.
Jeannie C. Riley heeft nooit het succes uit 1968 kunnen evenaren van de hit die ze had met Harper Valley P.T.A. (nl), een song van Tom T. Hall (nl).
Met deze song, die onmiddellijk een enorme hit werd, werd ze de eerste vrouw die met dezelfde song tegelijkertijd in de top van de Billboard Hot 100 en de U.S. Hot Country Singles charts stond. Het duurde tot 1981 voordat dat record werd geëvenaard door Dolly Parton.
In dat lied komt een dochter thuis met een briefje van school, dat de moeder, een weduwe, door haar onaangepaste gedrag een slecht voorbeeld is voor haar kind en anderen. Het briefje komt van de oudercommissie en het schoolbestuur (P.T.A.). De moeder gaat die middag meteen met opgestreken zeilen naar de volgende vergadering. Ze heeft een minirok aangetrokken en trekt flink van leer: "Het is hier klein Peyton Place, en jullie zijn allemaal hypocrieten!" In de toenmalige TV-soap Peyton Place was schijnbaar alles netjes geregeld, maar het krioelde van het gekonkel en de affaires.
Uit de opbouw van het lied blijkt, dat de dochter het verhaal vertelt. De song heeft geleid tot het maken van een film en een TV-serie.
Jeannie C. Riley - Harper Valley P.T.A.:
De schrijver, Tom T. Hall (1936), is niet zomaar iemand: countryzanger, songwriter en boekenschrijver. Hij heeft 11 nr.1 hits geschreven en nog 26 top 10 hits.
Hij had ook wel een mening over politiek. Nou is deze song uit 1972 en gingen de Amerikaanse presidentsverkiezingen tussen Richard Nixon en George McGovern, maar iemand heeft er actueel beeld bij gemaakt, en dat wil ik jullie niet onthouden.
De song bereikte nr. 11 in de C&W hitlijst in 1972. (Hier de tekst).
Tom T. Hall - The Monkey That Became President:
Zo eindigt dan een ontdekkingsreis, die begint met een stevige verhoudheid, langs een paar verrassende ontdekkingen: 1) zwarte Heuy verzint, blanke Johnny wint; 2) hypocrisie kan hits opleveren; en 3) muzikale politieke commentaren kunnen opnieuw actueel worden.
Boze Witte Mensen zijn niet altijd Boze Witte Mannen. Gisteren was ik onvermijdelijk getuige van een discussie met een Boze Witte Vrouw, die ergens aan de rand van onze kennissenkring dwarrelt.
Ze was in gesprek met een niet zo boze witte vrouw over Groot Onrecht dat haar was aangedaan. Zittend op haar rollator, zodat ze het lang kon volhouden, fulmineerde ze er flink op los.
Deze keer had de apotheek het gedaan. Ze had medicijnen gekregen op een herhalingsrecept van haar specialist. Maar ze zaten in een ander doosje, ze waren van een andere fabrikant. Dat pikte ze niet, ze wou de medicijnen die ze altijd had. De apothekersassistente had toen gezegd dat ze dan moest betalen.
De toon waarop de Boze Witte Vrouw dat vertelde, deed vermoeden dat ze nogal was afgeblaft. Maar dat was haar eigen gebruikelijke toon: recht zo die gaat en met luider stemme.
Ze ging nóóit weer naar díe apotheek, want die bedonderde haar: ze had toch nooit wat hoeven betalen voor die medicijnen? Dachten ze nou echt dat ze haar konden belazeren? En die zorgverzekeraars willen de mensen alleen maar dood hebben.
Als klap op de vuurpijl, die apothekersassistente had ook nog gevraagd of ze wel genoeg calcium gebruikte! Waar bemoeide dat mens zich mee, ze was toch geen dokter? En juist in dat nieuwe medicijn zat calcium, en daar kon ze niet tegen want dan kreeg ze allerlei kwaaltjes. En dat had ze de assistente op haar gebruikelijke manier verteld.
De niet zo boze witte vrouw probeerde haar uit te leggen, dat de keuze uit verschillende medicijnen met dezelfde werkzame stof niet door de apotheek wordt bedacht, maar uiteindelijk door de minister van Volksgezondheid wordt bepaald.
Dat apothekersassistentes er ook voor doorgeleerd hebben, dat ze dat werk niet zómaar mogen doen. En dat het juist getuigt van deskundigheid en zorgvuldigheid als ze zulke vragen stellen.
Ook, dat het verschil maakt hoe je mensen aanspreekt; dat als jij blaft, de neiging om vriendelijk te reageren afneemt.
Jaja, daar had de niet zo boze witte vrouw misschien wel gelijk in.
Via een nabijere kennis kreeg ik tot mijn verrassing nú al feedback. De Boze Witte Vrouw had spontaan verslag gedaan van het gesprek waarvan ik getuige was geweest, en toevallig hadden we vandaag contact.
De Boze Witte Vrouw was het lang niet eens met de niet zo boze witte vrouw, maar die had tenminste geluisterd en nu had ze eens lekker haar hart kunnen luchten!
Ach, die kennis had ook al vaak geprobeerd de Boze Witte Vrouw er van te overtuigen dat de muren waar ze tegenop liep, meestal door haar eigen gedrag waren ontstaan. Maar dat was zaaien op rotsige bodem, en niet alleen vogeltjes zingen zoals ze gebekt zijn...
Tja, het onrecht in deze wereld is groot, vooral als je er bij voorbaat van uit gaat dat iedereen je wil belazeren.
En als je niet goed op de hoogte bent hoe de dingen werken, doordat je je er niet in kunt of wilt verdiepen...
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Marja.
Marja heeft een vooruitziende blik, daardoor is er vandaag weer een ZOZ.
Wie haar lotgevallen heeft gevolgd, weet dat een van de eerste dingen waar ze om vroeg toen ze weer een heel klein beetje mens werd na de operatie, cola was.
Het eerste waar ik aan dacht was, dat er héél veel artiesten zijn geweest die een commercial hebben opgenomen voor Coca Cola, maar de eerste naam die me te binnen schoot was deze:
Golden Earrings - Coca Cola commercial:
Later deden ze het nog eens dunnetjes over met:
Golden Earrings - Rum and Coca Cola:
De grootste concurrent kon natuurlijk niet achterblijven, en pakte het groots aan:
Pepsi Commercial - We Will Rock You (feat. Britney Spears, Beyonce, Pink & Enrique Iglesias):
Ach, er is nog zoveel meer te vinden over cola, zoals deze tekst op de site Children's Bible Songs; het lijkt me typisch Amerikaans:
Pepsi Cola Song
Pepsi cola went to town,
Coca cola shot him down.
Dr. Pepper fixed him up,
Now we all drink 7-up.
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Marja.
Nu Marja, alvorens zelf een zware ingreep te ondergaan, toch haar ZOZ had voorbereid, kan ik natuurlijk niet verstek laten gaan, nu ze mij benoemd heeft tot "opperzwijmelaar"... ;)
Het wordt wel een korte, want wij hebben te maken met een verjaardag van iemand die nooit zijn verjaardag viert, maar er niet onderuit komt nu hij 50 wordt en het dan maar meteen wat groter aanpakt. Zondagskind: op zondag geboren en op zondag 50 jaar! Daarvoor moest "nog even" iets worden voorbereid, vandaar mijn late inbreng.
Inspiratie hoefde ik niet te zoeken, want deze week bleef een song in mijn hoofd rondzingen. Zo'n song die je "hoort" zodra je de titel leest.
Mijn Facebook-vriend Bertus ten Caat had die song geplaatst: Paul Rodgers - I've Been Loving You Too Long.
De uitvoering die ik "hoorde" was echter het origineel, van Otis Redding.
De song I've been loving you too long is vaak gecovered. The Rolling Stones waren de eersten, kort nadat het origineel een hit was. Otis Redding beschouwde dat als een compliment en beantwoordde dat door "(I Can't Get No) Satisfaction" op te nemen. Ook o.a. Ike & Tina Turner namen de song op.
Hier de "Live performance from Monterey International Pop Festival 1967".
Otis Redding - I've Been Loving You Too Long:
Paul Rodgers leerden we kennen als singer/songwriter van Free, met hun grootste hit: Free - All Right Now. Rodgers blijkt nog steeds actief. In de volgende clip speelt hij samen met Simon Kirke, drummer van Free, als Bad Company, en verder Slash en Neal Schon.
Ze spelen "Wishing Well", een song van Free (niet te verwarren met dezelfde titel door Terence Trent D'Arby).
Die titel kan duiden op een "wensput", maar ik interpreteer het hier als beterschapswens voor Marja.
Geschreven voor de WE300-uitdaging van PlatoOnline voor september 2017.
De uitdaging: een verhaal van precies 300 woorden met het woord 'Gezondheid' als onderwerp.
Het themawoord mag in het stuk niet genoemd worden.
Een goede geestelijke en lichamelijke gesteldheid is een eerste vereiste voor het optimaal functioneren van een mens. Beide factoren hebben invloed op elkaar.
Lichamelijk onwelzijn leidt tot verminderd geestelijk welbevinden, waarbij het effect niet altijd zuiver proportioneel is.
Zo kunnen lichamelijk ernstig zieke mensen een onverwoestbaar goed humeur hebben en hun treurende omgeving opbeuren.
Het tegengestelde komt ook voor, dat mensen met vaak voorkomende, kortdurende aandoeningen, het gevoel hebben dat ze op sterven liggen. Daar wordt dan de spot mee gedreven, terwijl de spotter zelf het eigen repertoire vergeten is.
Geestelijk malheur heeft niet noodzakelijkerwijs lichamelijke gevolgen, doch als er een causaal verband lijkt te bestaan, dan worden de lichamelijke klachten geduid als psychosomatisch; tegenwoordig ook psychofysiologische aandoeningen genoemd.
Bij beide hoofdsoorten aandoeningen, geestelijk en lichamelijk, zijn er vele behandelmethoden, die vooraf gegaan dienen te worden door een diagnose, en desgewenst een 'second opinion'.
In deze 'moderne tijd' worden er vele therapiën aangeboden op weg naar het herstel tot een gunstige staat van welzijn. Afhankelijk van de klachten zijn er, ruwweg, fysieke, farmaceutische, en psychische methoden beschikbaar, van archaïsche tot moderne.
Alle drie genoemde richtingen hebben meerdere sub-richtingen, waarbij het niet zelden voorkomt dat men elkaar verwijt het slechtste met de patiënt voor te hebben. En daar geloof ik niet in: ik geloof (in de meeste gevallen) in goede bedoelingen, maar niet altijd in werkelijke effectiviteit.
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Marja.
Mijn regelmatige lezers weten, dat onlangs mijn schoonzusje, zus van mijn Marijke, is overleden en gecremeerd. Het verwerken is voor Marijke moeilijker dan voor mij, omdat Sylvia een vaste waarde in haar leven was vanaf haar jongste kindertijd.
Marijke en haar zussen, ofschoon niet kerkelijk, hebben via hun moeder een gevoelig plekje voor Maria. Ma was van huis uit RK, maar pa was NH en Ma schakelde over, maar nooit helemaal.
Links: Sylvia en Marijke bij de vijver in het tuintje van het ouderlijk huis
Rechts: het Mariabeeld van hun moeder, bij Sylvia thuis, foto via een spiegel.
Een lieve, meevoelende vriendin stuurde Marijke dezer dagen een berichtje, dat binnenkwam alsof Marijke er op zat te wachten: Voor jou: Muziek voor wie troost nodig heeft. En het weten dat er uiteindelijk toch genade is. Veel liefs en kracht gewenst.
Marijke antwoorde, dat dit haar goed deed, dat dit precies was wat ze op dat moment even nodig had.
Eliza Gilkyson - Requiem:
Van deze zangeres, Eliza Gilkyson, hadden we beiden overigens nog nooit gehoord, de naam van haar man, Robert Jensen was ik al wel eens tegengekomen.
Een andere vriendin was onlangs bij ons te gast met haar man. Ze is nogal bezig met astrologie. Ze kwamen binnen terwijl ik nog druk bezig was met mijn taak bij het voorbereiden van het eten. Daarbij hoorde een sterrenbeeld, dat niet het mijne was, maar blijkbaar was er een ascendant voorhanden om dat te corrigeren. (Ik ben zelf meer van de astronomie dan van de astrologie).
Het gesprek kwam op de aankondigers van wéér een einde van de wereld, de christelijke
numeroloog David Meade. Zie o.a. Het einde der tijden begint op 23 september 2017.
Citaat: "Meade baseert zijn theorie op het getal 33 dat een prominente rol speelt in de bijbel. 'Het is onder meer de leeftijd waarop Jezus stierf en de naam Elohim - God bij de joden - wordt in de bijbel 33 keer vermeld', onderbouwt hij zijn voorspelling. Op 23 september is het 33 dagen geleden dat er in de Verenigde Staten een zonsverduistering te zien was. Een duidelijk voorteken, volgens Meade."
Nou ja, zo ken ik er ook wel een: ik ben ook de zoon van een timmerman, en ik vierde mijn 33ste verjaardag op Goede Vrijdag...
Volgens Meade zou de aarde in botsing komen met de planeet Nibiru (niet te verwarren met de vals nieuws-site Niburu; een spelfout), die voortgekomen is uit de Sumerische mythologie. Zo'n botsing met Nibiru (ook wel Planet X genoemd) is al veel vaker voorspeld, maar als zo'n planeet richting aarde vloog, "zouden astronomen de planeet al minstens tien jaar volgen, en zou die inmiddels met het blote oog zichtbaar zijn”, volgens nuchtere, wetenschappelijk ingestelde organen, zoals NASA en National Geographic.
Onze vriendin kwam in de context van dat verhaal met een regel uit een lied: "The first of the last seven days", maar ze wist niet meer wie en wat. Dan helpt internet, en we kwamen al snel uit bij Unit Gloria, met Robert Long in de gelederen.
Robert Long ( Unit Gloria ) - The Last Seven Days:
(Unit) Gloria begeleide later Alexander Curly bij zijn hit "I'll never drink again", en werd de vaste begeleidingsband van Bonnie St Claire...
En toen had ik een zin in m'n hoofd, waarvan ik rotsvast overtuigd was dat die van Robert Long was. Maar ik had een fragment van het lied onthouden en vergeten wie de echte zanger was!
Die zin was: "Ik kom alleen maar Heer / voor de muziek". Via internet kwam ik bij de titel en de zanger: Mijn Gebed van D.C. Lewis. Bij deze opname waren erg bekende namen betrokken, waarbij de fameuze organist Feike Asma me weer even de rillingen over de rug doet lopen. Het was de eerste "relipop" nr. 1 hit in Nederland. Ook uit 1970 komt overigens Unit Gloria - Our Father, dat meer twijfels verwoordt (tekst onder "meer weergeven").
Bij Eggenhuizen werd in de jaren 80 fibromyalgie geconstateerd, toen deze ziekte bekender begon te worden. Voordien werden patiënten vaak beschouwd als simulanten. Ik vraag me af of ik al eerder gehoord had van een man met fibromyalgie. Hij overleed in 2000 aan een hartstilstand.
Toch kom ik, met de onheilsprofeet nog in gedachten, weer terecht bij Robert Long en zijn LP Vroeger of Later, waarbij ik het voorbarig vind om boos te worden vóórdat hij de laatste regel gezongen heeft.
