28 februari 2019
27 februari 2019
190224 - Spazieren, Kaffee und Kuchen
Zondag waren we door onze vrienden Gerard en Fenneke uitgenodigd voor een wandeling, die zij al vaker hadden gemaakt in een mooie omgeving. In het buitenland nog wel, maar de grens met Duitsland is ten oosten en ten zuiden van Emmen dichtbij: de landkaart toont een Duitse inham in Nederland tussen pakweg Schoonebeek en Ootmarsum.
We reden die inham in, en van mijn fietstochten in iets jongere jaren herkende ik een kerkje. Daar was ik altijd langsgereden, maar nu parkeerden we er naast. De gevelsteen boven de entree heeft een Nederlandse tekst. Het schijnt dat er in de loop der eeuwen op meerdere manieren interactie is geweest over de grenzen heen.
We bekeken een watermolen die iets aandrijft in een mooi rustiek vakwerkgebouw. De antieke constructie van de schoepenraderen dwingt respect af!
Dan zien we een wit huis en de associatie met Het Witte Huis dringt zich op: we kiezen toch liever de sfeer hier. Het nummerbord van een auto relativeert de gedachte aan die merkwaardige president.
Dan betreden we een beschermd natuurgebied, naast een zonovergoten weiland aan de bosrand.
In het bos is een grote reigerkolonie gevestigd. Je ziet ze soms op de nesten, hoog in de bomen.
Verderop, aan de rand van het bos zijn ze aan het voetballen. Wat ze roepen is onverstaanbaar, maar ook weer de klankkleur van alle amateurvoetbalvelden.
Langs het veld ligt een stok met een grote ring. Als ik met de rug naar het hek om het voetbalveld ga staan, zie ik waarvoor het dient: voor hoog over het doel geschoten ballen.
De lente is alweer volop aan het uitbarsten, en dat in februari. En met de juiste lichtval maken mooie foto's zichzelf.
Dan lopen we over een bruggetje met aan het eind twee waarschuwingen, en betreden we blijkbaar een ander grondgebied. Achter een combinatie van ijzeren hek en beukenhaag zien we de ruïne van een burcht.
Pas als we terug zijn bij ons startpunt zie ik bij de kerk een bankje met een tekst, die laat zien dat je met Nedersaksich aan beide kanten van de grens goed uit de voeten kunt.
Overigens zag ik onderweg een bordje, dat we wandelden op Freiherrlicher Gutsverwaltung Lage, met een Nederlands internetadres: twickel.nl, en daar vond ik meer over Landgoed Lage.
Dan rijden we naar Uelsen voor een kop koffie. Eerst moeten we daar nog even de Bücherbaum zien. Na het openen zien we allemaal boeken, twee rijen dik, meerdere schappen hoog. Zelfs een enkel boek in het Nederlands en Engels. Je bent vrij om een boek mee te nemen, maar een ander boek, dat je uit hebt, er weer in zetten wordt op prijs gesteld.
Dan naar de Kaffee und Kuchen. Of gebak, ik kies wat anders dan de anderen, en chocolademelk. We zijn wel toe aan een versnapering.
Ik herinner me van de fietstochten van de toerclub, dat we ooit een stempelpost hadden in Uelsen, maar dat was niet op deze locatie. Wel een vergelijkbaar etablissement. We ontdekken aan de muur een "Urkunde" dat Meijer's Café stempelstation is geweest voor "Fietsen ohne Grenzen 2016". Het is langer geleden dat ik op fiets in Uelsen geweest ben.
We maken nog een paar foto's van de zandstenen kerk in het centrum, en rijden weg, richting huis. Net voorbij de kerk zie ik ineens een beeld staan, dat een paar bellen laat rinkelen in mijn geheugen. We stoppen en ik loop terug naar het beeld.
Inderdaad, het beeld stelt een Hannekemaaier voor. Veel van deze seizoenarbeiders, in het Duits "Hollandgänger" of "Pickmäijer" genoemd, trokken vanuit Duitsland naar Nederland via Uelsen en overnachten daar.
Uit het boek "De gebouwde erfenis", over mijn overgrootvader en een van zijn kleinzonen, beiden architect, leerde ik dat een van mijn voorvaderen zo'n Hannekemaaier was, die in Friesland is blijven hangen en daar een gezin heeft gesticht. Ik ben dus ook van allochtone afkomst!
We reden die inham in, en van mijn fietstochten in iets jongere jaren herkende ik een kerkje. Daar was ik altijd langsgereden, maar nu parkeerden we er naast. De gevelsteen boven de entree heeft een Nederlandse tekst. Het schijnt dat er in de loop der eeuwen op meerdere manieren interactie is geweest over de grenzen heen.
We bekeken een watermolen die iets aandrijft in een mooi rustiek vakwerkgebouw. De antieke constructie van de schoepenraderen dwingt respect af!
Dan zien we een wit huis en de associatie met Het Witte Huis dringt zich op: we kiezen toch liever de sfeer hier. Het nummerbord van een auto relativeert de gedachte aan die merkwaardige president.
Dan betreden we een beschermd natuurgebied, naast een zonovergoten weiland aan de bosrand.
In het bos is een grote reigerkolonie gevestigd. Je ziet ze soms op de nesten, hoog in de bomen.
Verderop, aan de rand van het bos zijn ze aan het voetballen. Wat ze roepen is onverstaanbaar, maar ook weer de klankkleur van alle amateurvoetbalvelden.
Langs het veld ligt een stok met een grote ring. Als ik met de rug naar het hek om het voetbalveld ga staan, zie ik waarvoor het dient: voor hoog over het doel geschoten ballen.
De lente is alweer volop aan het uitbarsten, en dat in februari. En met de juiste lichtval maken mooie foto's zichzelf.
Dan lopen we over een bruggetje met aan het eind twee waarschuwingen, en betreden we blijkbaar een ander grondgebied. Achter een combinatie van ijzeren hek en beukenhaag zien we de ruïne van een burcht.
Pas als we terug zijn bij ons startpunt zie ik bij de kerk een bankje met een tekst, die laat zien dat je met Nedersaksich aan beide kanten van de grens goed uit de voeten kunt.
Overigens zag ik onderweg een bordje, dat we wandelden op Freiherrlicher Gutsverwaltung Lage, met een Nederlands internetadres: twickel.nl, en daar vond ik meer over Landgoed Lage.
Dan rijden we naar Uelsen voor een kop koffie. Eerst moeten we daar nog even de Bücherbaum zien. Na het openen zien we allemaal boeken, twee rijen dik, meerdere schappen hoog. Zelfs een enkel boek in het Nederlands en Engels. Je bent vrij om een boek mee te nemen, maar een ander boek, dat je uit hebt, er weer in zetten wordt op prijs gesteld.
Dan naar de Kaffee und Kuchen. Of gebak, ik kies wat anders dan de anderen, en chocolademelk. We zijn wel toe aan een versnapering.
Ik herinner me van de fietstochten van de toerclub, dat we ooit een stempelpost hadden in Uelsen, maar dat was niet op deze locatie. Wel een vergelijkbaar etablissement. We ontdekken aan de muur een "Urkunde" dat Meijer's Café stempelstation is geweest voor "Fietsen ohne Grenzen 2016". Het is langer geleden dat ik op fiets in Uelsen geweest ben.
We maken nog een paar foto's van de zandstenen kerk in het centrum, en rijden weg, richting huis. Net voorbij de kerk zie ik ineens een beeld staan, dat een paar bellen laat rinkelen in mijn geheugen. We stoppen en ik loop terug naar het beeld.
Inderdaad, het beeld stelt een Hannekemaaier voor. Veel van deze seizoenarbeiders, in het Duits "Hollandgänger" of "Pickmäijer" genoemd, trokken vanuit Duitsland naar Nederland via Uelsen en overnachten daar.
Uit het boek "De gebouwde erfenis", over mijn overgrootvader en een van zijn kleinzonen, beiden architect, leerde ik dat een van mijn voorvaderen zo'n Hannekemaaier was, die in Friesland is blijven hangen en daar een gezin heeft gesticht. Ik ben dus ook van allochtone afkomst!
23 februari 2019
190223 - ZOZ - Van drie+ tinten wit satijn
We beperken ons, want er blijken nog véél meer kleuren te zijn, terwijl ik eerst dacht dat er maar één kleur was. Ik heb het uiteraard over Nights in White Satin (nl) van The Moody Blues (nl).
Deze song is geschreven door Justin Hayward (nl), die als zanger en gitarist Denny Laine (later bij Wings van Paul McCartney) verving toen die de band verliet.
Justin Hayward schreef en componeerde de song op 19-jarige leeftijd. De titel ontstond toen een vriendin hem satijnen lakens cadeau deed.
Het lied zelf was een verhaal van verlangen, wat menig fan ertoe brengt het te zien als een song over een onbeantwoorde liefde van Hayward.
Hayward zei zelf: "Het was gewoon een nieuwe song die ik aan het schrijven was en ik dacht dat die heel sterk was. Het was een heel persoonlijk lied en elke noot, elk woord erin betekende iets voor mij en ik denk dat veel andere mensen dat op dezelfde manier hebben gevoeld."
Die éne kleur was de (ingekorte) hitversie, op single: The Moody Blues - Nights In White Satin, maar ik begin met de versie van het album Days of Future Passed (nl), waar het deel uitmaakt van The Night, samen met een afsluitend gedicht, geschreven door drummer Greame Edge (nl) en voorgedragen door toetsenist Mike Pinder (nl).
Het gedicht is getiteld Late lament, en is later op compilatie-albums (ook apart) verschenen in iets gewijzigde vorm. Het is hier apart te beluisteren: Moody Blues: Late Lament.
Het album is opgenomen met intermezzo's van Peter Knight en het London Festival Orchestra, maar het symfonische geluid van de band is voornamelijk te danken aan de Mellotron (nl) van Mike Pinder. Het principe berust op een heel pakket tapes met vooraf opgenomen klanken, zie de Wikipedia-links voor nadere uitleg en afbeeldingen. Er waren nog nauwelijks synthesizers.
Overigens overleed deze week de toetsenist van de Nederlandse symphonische rockband Earth and Fire (nl, Gerard Koerts. Ook hij bespeelde de Mellotron, die lang hun "sound" bepaalde, luister b.v. naar Earth and Fire - Memories.
Tijd voor de uitvoering van de song met gedicht!
Moody Blues - Nights In White Satin (Long Version):
Ze speelden het later ook wel "live" met orkest: Moody Blues - Nights in White Satin.
Er zijn allerlei "covers" opgenomen door andere artiesten, ik grabbel wat:
John Cowan and Tiller's Folly - Nights in White Satin:
Al vroeg werd me voorgehouden dat je het best het lekkerste tot het laatst kunt bewaren. Ik denk dat de versie van Bettye LaVette (nl) voor menigeen aan dat criterium voldoet. Ze staat zodanig in de lijst met covers, dat je haar gemakkelijk over het hoofd kijkt...
Bettye LaVette - Nights In White Satin:
Wat de schrijver/componist zelf van deze versie vond? Kijk maar!
Justin Hayward on Bettye LaVette's version of Nights In White Satin:
Kun je je een groter compliment indenken?
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Deze song is geschreven door Justin Hayward (nl), die als zanger en gitarist Denny Laine (later bij Wings van Paul McCartney) verving toen die de band verliet.
Justin Hayward schreef en componeerde de song op 19-jarige leeftijd. De titel ontstond toen een vriendin hem satijnen lakens cadeau deed.
Het lied zelf was een verhaal van verlangen, wat menig fan ertoe brengt het te zien als een song over een onbeantwoorde liefde van Hayward.
Hayward zei zelf: "Het was gewoon een nieuwe song die ik aan het schrijven was en ik dacht dat die heel sterk was. Het was een heel persoonlijk lied en elke noot, elk woord erin betekende iets voor mij en ik denk dat veel andere mensen dat op dezelfde manier hebben gevoeld."
Hayward, Cowan, LaVette. Foto's: Wikipedia.
Die éne kleur was de (ingekorte) hitversie, op single: The Moody Blues - Nights In White Satin, maar ik begin met de versie van het album Days of Future Passed (nl), waar het deel uitmaakt van The Night, samen met een afsluitend gedicht, geschreven door drummer Greame Edge (nl) en voorgedragen door toetsenist Mike Pinder (nl).
Het gedicht is getiteld Late lament, en is later op compilatie-albums (ook apart) verschenen in iets gewijzigde vorm. Het is hier apart te beluisteren: Moody Blues: Late Lament.
Late Lament
Breathe deep the gathering gloom,
Watch lights fade from every room.
Bedsitter people look back and lament
Another day's useless energy is spent.
Impassioned lovers wrestle as one;
Lonely man cries for love and has none;
New mother picks up and suckles her son;
Senior citizens wish they were young. Cold-hearted orb that rules the night
Removes the colours from our sight,
Red is grey is yellow white
But we decide which is right
And which is an illusion
Breathe deep the gathering gloom,
Watch lights fade from every room.
Bedsitter people look back and lament
Another day's useless energy is spent.
Impassioned lovers wrestle as one;
Lonely man cries for love and has none;
New mother picks up and suckles her son;
Senior citizens wish they were young. Cold-hearted orb that rules the night
Removes the colours from our sight,
Red is grey is yellow white
But we decide which is right
And which is an illusion
Het album is opgenomen met intermezzo's van Peter Knight en het London Festival Orchestra, maar het symfonische geluid van de band is voornamelijk te danken aan de Mellotron (nl) van Mike Pinder. Het principe berust op een heel pakket tapes met vooraf opgenomen klanken, zie de Wikipedia-links voor nadere uitleg en afbeeldingen. Er waren nog nauwelijks synthesizers.
Overigens overleed deze week de toetsenist van de Nederlandse symphonische rockband Earth and Fire (nl, Gerard Koerts. Ook hij bespeelde de Mellotron, die lang hun "sound" bepaalde, luister b.v. naar Earth and Fire - Memories.
Tijd voor de uitvoering van de song met gedicht!
Moody Blues - Nights In White Satin (Long Version):
Ze speelden het later ook wel "live" met orkest: Moody Blues - Nights in White Satin.
Er zijn allerlei "covers" opgenomen door andere artiesten, ik grabbel wat:
- Een disco-versie door Giorgio Moroder (nl): Giorgio Moroder - Knights in White Satin;
- De naar de USA geëmigreerde Litauer Døvydas staat in z'n uppie te spelen. Hij krijgt het verzoek Nights in White Satin te spelen - dat heeft hij nog nooit gespeeld. Hij zoekt het uit op z'n mobieltje en komt steeds verder: DØVYDAS - When Someone Requests Moody Blues song;
- In deze versie sprak de stem van Emily Intsiful mijn aan: Emily vs. Isaac vs. Jonas - Nights In White Satin | The Voice of Germany 2013 | Battle;
- Nogal maf, qua afwijking van de oorspronkelijke sfeer, vind ik de instrumentale versie van de Frans/Italiaanse band I Pyranas - Nights In White Satin;
- Wikpedia geeft een link naar de Duitse zangeres Sandra met haar versie, Sandra - Nights In White Satin;
- … en vervolgens een hele lijst met 57 Other cover versions door andere artiesten;
- … waarvan er één mijn nostalgische aandacht trekt, een prachtige instrumentale versie van The Shadows - Nights In White Satin!
John Cowan and Tiller's Folly - Nights in White Satin:
Al vroeg werd me voorgehouden dat je het best het lekkerste tot het laatst kunt bewaren. Ik denk dat de versie van Bettye LaVette (nl) voor menigeen aan dat criterium voldoet. Ze staat zodanig in de lijst met covers, dat je haar gemakkelijk over het hoofd kijkt...
Bettye LaVette - Nights In White Satin:
Wat de schrijver/componist zelf van deze versie vond? Kijk maar!
Justin Hayward on Bettye LaVette's version of Nights In White Satin:
Kun je je een groter compliment indenken?
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
16 februari 2019
190216 - ZOZ - Van een tante en een melodie
Zondag overleed op 100-jarige leeftijd een tante van me. Tante Anna, we zeiden meestal tante An. Toen ik dat bericht kreeg, drong deze song zich aan mij op. Deze foto werd vorig jaar gemaakt, op haar 100ste verjaardag. Gisteren is ze begraven bij haar man, die ze al 10 jaar moest missen, uitgeleide gedaan door haar kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen, andere familieleden en vrienden.
De naam van de band zal misschien weinig mensen nog wat zeggen, maar het was destijds een fenomeen, in elk geval in Nederland. De groep was actief van 1965 tot 1971, en heeft later nog een opleving gehad. Ik bedoel Q65 (en).
Ik vind het nog steeds een bloedmooie melodie, en omdat tante An graag zong, draag ik deze bijdrage aan haar op. Ook al had ze misschien meer met andere dan popmuziek, deze zal ze vast hebben kunnen waarderen...
Q65 - Ann:
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
09 februari 2019
190209 - ZOZ - Van Yes en geen No
Soms voelt een mens zich even wat minder, dat doet zich nu voor bij mij. Het zou een griepje kunnen zijn, of nawerking van het stoppen met een medicijn. Daardoor heb ik het verhaal dat ik van plan was nu te schrijven laten rusten, want dat werd me wat teveel.
Toch heb ik een zwijmel opgezocht, die, vind ik, wel bemoedigend is. Tot mijn verbazing zag ik de onvolprezen groep Yes (nl) nog helemaal niet in het zwijmeloverzicht staan, dus dat is dan meteen opgelost!
Ik koos de song Love Will Find a Way van het album Big Generator uit 1987. De band is opgericht in 1968 en is nog steeds / weer actief. Uiteraard is de bezetting nog wel eens gewisseld; aan grote namen geen gebrek.
Yes - Love Will Find A Way:
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Toch heb ik een zwijmel opgezocht, die, vind ik, wel bemoedigend is. Tot mijn verbazing zag ik de onvolprezen groep Yes (nl) nog helemaal niet in het zwijmeloverzicht staan, dus dat is dan meteen opgelost!
Ik koos de song Love Will Find a Way van het album Big Generator uit 1987. De band is opgericht in 1968 en is nog steeds / weer actief. Uiteraard is de bezetting nog wel eens gewisseld; aan grote namen geen gebrek.
Yes - Love Will Find A Way:
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
02 februari 2019
190202 - ZOZ - Van moeders en songs
Vandaag zou mijn moeder 108 zijn geworden, maar vandaag is het precies 37 jaar geleden dat ze overleed, omstreeks het ochtendgloren van haar 71ste verjaardag. Van haar cadeau heeft ze nog plezier gehad, voorzover haar gezondheid dat nog toeliet; ze kreeg het een paar weken eerder. Ze luisterde graag naar de radio, en ik had een portable radio voor haar gekocht, die ze bij haar bed of bij haar stoel kon zetten. Kort voor haar verjaardag ging ze naar het ziekenhuis, daar is ze overleden.
Veel artiesten hebben songs geschreven voor of over hun moeder. Ik heb vooral veel geschreven over mijn vader. Doordat hij zo jong overleed was het vooral een zoektocht wie hij was.
Het leven van mijn moeder en mij heeft zeer verschillende fasen gekend. Het eerste jaar leefde mijn vader nog. Er volgden een paar jaren waarin ze probeerde het hoofd boven water te houden, zowel emotioneel als economisch - het was oorlog en de tijd direct daarna. Daarna woonden we tien jaren bij haar ouders, ze werkte eerst in een confectiefabriek, en na het overlijden van oma als huishoudster van opa. Vervolgens haar tweede huwelijk, dat ze ongetwijfeld anders in gedachten heeft gehad. Ik hoorde later van familieleden dat een brief van een dominee een rol zou hebben gespeeld.
Het liep alras spaak tussen mij en die stiefvader, en dat lag niet alleen aan mijn puberteit, zeiden psychologen later. Het had ook zijn weerslag op de relatie tussen mij en mijn moeder. Ik ging zo spoedig mogelijk de deur uit. Toch zijn we elkaar nooit helemaal kwijtgeraakt.
Ik heb eens gekeken wat er over Moeder / Mother te vinden is aan songs: teveel voor één zwijmel, en het lijkt wel of de inspiratie meestal voortkomt uit wat er niet goed gegaan is...!
Laten we beginnen met de song Mother van Roger Waters (nl), mede-oprichter van Pink Floyd. De song staat op het album The Wall (nl); het album bevat autobiografische elementen. De song gaat over een jongen die opgevoed wordt door en over-beschermende alleenstaande moeder, de vader is omgekomen door oorlogsgeweld. (TEKST)
De video die ik heb gekozen is van een live-concert in Berlijn: The Wall – Live in Berlin, waar een keur van artiesten optrad. Acht maanden eerder was de Berlijnse Muur gevallen (nl).
We zien en horen Roger Waters hier samen met Sinéad O'Connor (nl).
Multi-instrumentalist Garth Hudson speelt accordion, en Levon Helm en Rick Danko zingen, alle drie leden van The Band (nl).
Het concert werd geplaagd door technische storingen, maar het is toch gelukt een uitzending te maken.
Roger Waters & Sinead O'Connor - Mother (Original broadcast 21/7/90):
Een heel bekende artiest die een song over zijn moeder heeft geschreven is John Lennon (nl).
Op 17 januari was er nog een documentaire met nog nooit eerder vertoonde beelden op TV over de opnamen van het iconische album Imagine (nl) in Het uur van de wolf: John & Yoko - Above Us Only Sky.
Als je het verhaal over John Lennon's jeugd leest, is het niet zo verbazingwekkend dat hij in therapie gegaan is (Primal Therapy (nl)). Hij heeft toen de song Mother (nl) geschreven, die eindigt in een soort emotionele wanhoopskreet. Volgens John gaat de song niet alleen over zijn moeder, maar over zijn beide ouders, en ruimer gezien over bijna alle ouders, inclusief hemzelf.
Dit staat op zijn debuutalbum als solo-artiest, John Lennon/Plastic Ono Band.
De Plastic Ono Band (nl) diende als "voertuig" voor de artistieke projecten van John & Yoko; de bezetting wisselde steeds, maar veel grote namen hebben er in gespeeld.
In de video die ik insluit staat de tekst in beeld. In een andere versie hoor je de complete intro met langzame begrafenis-klokken die het afscheid van zijn moeder symboliseren, en je ziet beelden uit John Lennon's jeugd: John Lennon/Plastic Ono Band - Mother
John Lennon/ Plastic Ono Band - Mother:
Een song die ik vond met "Mother" in de titel, bewees maar weer eens dat ik vaak meer naar de muziek geluisterd heb dan naar de tekst, en ook dat soms de tekst wel wat uitleg kan gebruiken!
Ik heb het over Mother and Child Reunion van Paul Simon (nl).
In deze song spelen allerlei aspecten een rol. Paul Simon houdt van Reggae (nl), en daarom heeft hij dit nummer opgenomen op Jamaica, met Jimmy Cliff (nl) en andere Reggae-grootheden.
De titel slaat op een heel ander soort hereniging van moeder en kind dan je verwacht: Paul Simon zag een gerecht op de menukaart van een Chinees restaurant: Mother and Child Reunion - het was een rijstgerecht met kip en eieren… Wikipedia geeft als voorbeeld een Japanse versie: Oyakodon.
De zin "sad and mournful" maakt de tekst nog geheimzinniger, want had niets te maken met dat gerecht. Het kwam uit de emotie dat hun hondje was overreden, en dat was Paul Simon's eerste confrontatie met de dood. Ook dat vond zijn weg naar deze song (TEKST), zie de "fact-check" op de site "Snopes".
Van deze song uit 1972 koos ik een live versie in Hyde Park, samen met Jimmy Cliff, van na de eeuwwisseling (2012?)
Paul Simon - Mother and Child Reunion (Concert in Hyde Park):
En ja, als mijn moeder - op z'n Nederlands - nasi goreng maakte, deed ze er ook stukjes kip door en een gebakken eitje er bij!
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
In 2013 deden we een verjaardagsbakkie bij mijn moeder.
Veel artiesten hebben songs geschreven voor of over hun moeder. Ik heb vooral veel geschreven over mijn vader. Doordat hij zo jong overleed was het vooral een zoektocht wie hij was.
Het leven van mijn moeder en mij heeft zeer verschillende fasen gekend. Het eerste jaar leefde mijn vader nog. Er volgden een paar jaren waarin ze probeerde het hoofd boven water te houden, zowel emotioneel als economisch - het was oorlog en de tijd direct daarna. Daarna woonden we tien jaren bij haar ouders, ze werkte eerst in een confectiefabriek, en na het overlijden van oma als huishoudster van opa. Vervolgens haar tweede huwelijk, dat ze ongetwijfeld anders in gedachten heeft gehad. Ik hoorde later van familieleden dat een brief van een dominee een rol zou hebben gespeeld.
Het liep alras spaak tussen mij en die stiefvader, en dat lag niet alleen aan mijn puberteit, zeiden psychologen later. Het had ook zijn weerslag op de relatie tussen mij en mijn moeder. Ik ging zo spoedig mogelijk de deur uit. Toch zijn we elkaar nooit helemaal kwijtgeraakt.
Ik heb eens gekeken wat er over Moeder / Mother te vinden is aan songs: teveel voor één zwijmel, en het lijkt wel of de inspiratie meestal voortkomt uit wat er niet goed gegaan is...!
Laten we beginnen met de song Mother van Roger Waters (nl), mede-oprichter van Pink Floyd. De song staat op het album The Wall (nl); het album bevat autobiografische elementen. De song gaat over een jongen die opgevoed wordt door en over-beschermende alleenstaande moeder, de vader is omgekomen door oorlogsgeweld. (TEKST)
De video die ik heb gekozen is van een live-concert in Berlijn: The Wall – Live in Berlin, waar een keur van artiesten optrad. Acht maanden eerder was de Berlijnse Muur gevallen (nl).
We zien en horen Roger Waters hier samen met Sinéad O'Connor (nl).
Multi-instrumentalist Garth Hudson speelt accordion, en Levon Helm en Rick Danko zingen, alle drie leden van The Band (nl).
Het concert werd geplaagd door technische storingen, maar het is toch gelukt een uitzending te maken.
Roger Waters & Sinead O'Connor - Mother (Original broadcast 21/7/90):
Een heel bekende artiest die een song over zijn moeder heeft geschreven is John Lennon (nl).
Op 17 januari was er nog een documentaire met nog nooit eerder vertoonde beelden op TV over de opnamen van het iconische album Imagine (nl) in Het uur van de wolf: John & Yoko - Above Us Only Sky.
Als je het verhaal over John Lennon's jeugd leest, is het niet zo verbazingwekkend dat hij in therapie gegaan is (Primal Therapy (nl)). Hij heeft toen de song Mother (nl) geschreven, die eindigt in een soort emotionele wanhoopskreet. Volgens John gaat de song niet alleen over zijn moeder, maar over zijn beide ouders, en ruimer gezien over bijna alle ouders, inclusief hemzelf.
Dit staat op zijn debuutalbum als solo-artiest, John Lennon/Plastic Ono Band.
De Plastic Ono Band (nl) diende als "voertuig" voor de artistieke projecten van John & Yoko; de bezetting wisselde steeds, maar veel grote namen hebben er in gespeeld.
In de video die ik insluit staat de tekst in beeld. In een andere versie hoor je de complete intro met langzame begrafenis-klokken die het afscheid van zijn moeder symboliseren, en je ziet beelden uit John Lennon's jeugd: John Lennon/Plastic Ono Band - Mother
John Lennon/ Plastic Ono Band - Mother:
Een song die ik vond met "Mother" in de titel, bewees maar weer eens dat ik vaak meer naar de muziek geluisterd heb dan naar de tekst, en ook dat soms de tekst wel wat uitleg kan gebruiken!
Ik heb het over Mother and Child Reunion van Paul Simon (nl).
In deze song spelen allerlei aspecten een rol. Paul Simon houdt van Reggae (nl), en daarom heeft hij dit nummer opgenomen op Jamaica, met Jimmy Cliff (nl) en andere Reggae-grootheden.
De titel slaat op een heel ander soort hereniging van moeder en kind dan je verwacht: Paul Simon zag een gerecht op de menukaart van een Chinees restaurant: Mother and Child Reunion - het was een rijstgerecht met kip en eieren… Wikipedia geeft als voorbeeld een Japanse versie: Oyakodon.
Yamada Taro - Oyakodon (chicken And Egg On Rice)
De zin "sad and mournful" maakt de tekst nog geheimzinniger, want had niets te maken met dat gerecht. Het kwam uit de emotie dat hun hondje was overreden, en dat was Paul Simon's eerste confrontatie met de dood. Ook dat vond zijn weg naar deze song (TEKST), zie de "fact-check" op de site "Snopes".
Van deze song uit 1972 koos ik een live versie in Hyde Park, samen met Jimmy Cliff, van na de eeuwwisseling (2012?)
Paul Simon - Mother and Child Reunion (Concert in Hyde Park):
En ja, als mijn moeder - op z'n Nederlands - nasi goreng maakte, deed ze er ook stukjes kip door en een gebakken eitje er bij!
Wie mee wil doen met (of luisteren/kijken/lezen bij andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, vindt de links bij Trees.
Afleveringen t/m ZOZ260 vind je bij Marja.
Abonneren op:
Posts (Atom)