WE300 april/mei 2013: Oplossing

"Een theelepel zout in heet water doen, roeren tot alles helemaal helder is, en dan gorgelen," zei Piet, "het geneest niet maar verlicht je keelpijn wel!" "Maar wel eerst laten afkoelen tot je je mond niet verbrandt," zei Marlies, "en als je iets aan je snotterigheid wilt doen, dan helpt het meestal als je heet water in een kommetje doet en de damp beurtelings door neus en keel inademt. Daar hoeft niets doorheen, want dat geeft vaak irritaties."
Willem maakte een moedeloze indruk: "Huismiddeltjes... maar goed, de farmaceuten beloven vaak meer dan hun producten waarmaken. Misschien helpt het wel. Net nu ik vanavond een presentatie moet geven over mijn nieuwe uitvinding, dat zul je altijd zien."
"Die mensen zullen toch wel heel geïnteresseerd luisteren," zei Marlies, "je hebt nu alweer iets bedacht waarmee een irritant probleempje uit de wereld geholpen kan worden!" "Ja, en meteen een verbeterde uitwerking van een wiskundig probleem aan de wetenschap toegevoegd," voegde Piet daaraan toe, "knap hoor, dat kunnen niet veel mensen!"
"Tja Piet, maar misdaden ontrafelen, zoals jij dat regelmatig doet, dat zou ík weer niet kunnen. Iemand die iets op z'n kerfstok heeft terugvinden in een mensenmassa, ík zou hem niet herkennen!" repliceerde Willem. "En hoe jij steeds weer die hele logistiek op orde houdt, met kinderen die van hot naar haar gebracht moeten worden, en ook nog je eigen werk doen, Marlies, ik neem mijn petje er voor af!"
"Ja, en als die kinderen ruzie hebben, en dat gebeurt nogal eens, hoe je dat dan weer kalmeert. Ik zou gillend wegrennen, denk ik! Laat mij maar puzzelen met mijn eigen werk."
"Nou, ik ga maar. Het gaat al iets beter. Ik hoop dat deze zakenlui er iets in zien, zodat we er iets aan verdienen. Gelukkig is de octrooiaanvraag al in behandeling."

Plato's WE-300 uitdaging voor april/mei: themawoord = Oplossing.

Niklas - 130427 - Emmen in de vaart der volken?

DvhN: Toch bordeel bij Rietlanden in Emmen
EMMEN - Er komt binnen afzienbare tijd mogelijk toch een bordeel aan de Nieuw-Amsterdamsestraat in Emmen. Het prostitutiebedrijf moet een plek krijgen in een voormalige boerderij bij de afslag naar het Snippenveld (wijk Rietlanden).

Weer een voormalige boerderij, zoals eerder die tegenover het voormalige Ericsson, die moest wijken voor de Delftlanden.
Toen was het Hijg-tech tegenover Hi-tech; wordt nu weer een boerderij een hoerderij...?

Wat een krantenfoto kan oprakelen

Toen ik zijn naam de eerste keer hoorde, dacht ik even dat ik het verkeerd verstaan had, "daddy", maar het was Deddie, een traditionele Groninger voornaam. Hij werkte voor een overheidsdienst, die ruimte gehuurd had in het bedrijf waar ik werkte. Ruimte die was vrijgekomen na de zoveelste reorganisatie.
Deddie en zijn collega Dick zaten in het laatste kantoor van hun instelling, ik in het laatste van ons bedrijf. Aan de andere kant naast mij had de collega gezeten waarmee ik samen een afdeling vormde, maar hij was een paar maanden daarvoor plotseling overleden, 3 maanden jonger dan ik. Zijn hartkwaal had hem toch ingehaald, ondanks zijn sporten op medisch advies.
De overige kantoortjes van ons bedrijf in die vleugel bevatten alleen documentatie.
We buurtten wel regelmatig even. Als er iets niet duidelijk was omtrent de gebruiken in het gebouw, raadpleegden ze mij wie ze moesten hebben.
Toen Deddie (eindelijk, zei Dick) trouwde werd ik als enige van ons bedrijf uitgenodigd op zijn bruiloftsfeest, en reed ik met hun collega's mee.

Ik was toen al gescheiden, maar zonder de haat en nijd die daar soms mee gepaard lijken te moeten gaan. We kwamen gewoon bij elkaar op verjaardag, en als ik in Groningen moest zijn, ging ik meestal wel even bij mijn voormalige schoonmoeder op bezoek. Ook had ze me uitgenodigd voor het feest voor haar 90ste verjaardag.

Een paar dagen voor haar 91ste verjaardag werd ik gebeld. Mijn ex was een dag eerder dan gepland naar haar moeder gegaan. Ze zou moeder helpen met haar verjaardag, maar die had 's avonds gebeld dat ze zich niet zo heel lekker voelde. Toen ze de volgende dag arriveerde, deed moeder niet open. De gordijnen waren dicht en de gebrachte maaltijd stond onaangeroerd in de keuken.
In de slaapkamer lag moeder op bed met een vredig gezicht; blijkbaar rustig in haar slaap overleden.
De ontdane dochter moest zorgen dat er van alles werd geregeld. Gelukkig kreeg ze hulp vanuit de instelling waartoe de aanleunwoning behoorde. Niemand van de broer en zussen was bereikbaar: nog niet terug van vakantie. Ik was de eerste die ze bereikte. Ik beloofde haar onze kinderen in te lichten, en te proberen naar haar toe te komen. Zelf had ik nog geen rijbewijs, de kinderen wel.

Mijn zoon was op zijn werk. Hij zou me ophalen, zich omkleden en dan naar Groningen.
Ik melde me af bij PZ en liep nog even bij Deddie en Dick binnen; moest het toch even kwijt.
Deddie vroeg onmiddellijk of hij me meteen naar Groningen kon brengen - maar dat was al geregeld.

Een jaar later ben ik "afgevloeid", en verloor het contact met de jongens.
Ik moest regelmatig mijn inschrijving bij het UWV verlengen. De dienst waarbij Deddie en Dick werkten, zat oorspronkelijk in datzelfde gebouw. Een van mijn laatste keren werd er op één van de ramen geklopt, en Dick deed het raam open! Hij vertelde dat de dienst geprivatiseerd was, maar Deddie was overgeplaatst naar Assen, en intussen vader geworden!

Gisteren sloeg ik de voorpagina van de krant om, en vond bovenaan pagina 3 een klein berichtje naast de foto van een autowrak dat op de kop tegen een vangrail lag. Dat komt vaker voor, maar toen ik het bericht las, liep er een rilling over mijn rug. Niet omdat het pas gebeurd was: het was gebeurd in 2005. Maar Deddie's naam stond in het bericht.


Ik wist dat Deddie was verongelukt, op weg naar zijn werk: Dick had het me verteld, toen we elkaar eens tegenkwamen op straat. Ik vond het vreselijk: prachtvent, trotse jonge vader, nog maar 44...
Deddie werd aangereden door een tegenligger, toen hij linksaf wilde slaan, de N33 op, op een kruispunt met verkeerslichten en ter plaatse gesplitste rijbanen.
De politie heeft via de media nog verscheidene pogingen gedaan om getuigen te vinden.

Deddie's vrouw heeft nu het initiatief genomen voor een herdenkingsparkje langs de N33 bij Ommelanderwijk, voor alle dodelijke slachtoffers op de N33. Volgens Rijkswaterstaat zijn dat er 11 in elf jaar op de N33 tussen Assen en Zuidbroek (een afstand van ca. 35 kilometer).
Ze had er al een klein monumentje geplaatst, maar dat gaat verdwijnen, omdat men begonnen is met de verdubbeling van die N33.

Ik heb Deddie's graf op een volkomen onverwacht moment al eens gezien. We brachten in 2009 een tante, de laatste zus van mijn moeder, naar haar graf. Deddie is begraven op dezelfde begraafplaats, in hetzelfde gedeelte.

Schrijfuitdaging WE300-april: Vieren

Het vriendenclubje zocht naar een sport, competetief, maar ook gezellig. Ze waren met acht jongens, dus ze konden twee teams van vier vormen, want ze wilden niet van anderen afhankelijk zijn. Kwartetten leek ze te saai, er moest ook wat beweging aan te pas komen.
Aan de andere kant was het ook niet de bedoeling om topsport te gaan beoefenen, omdat ze geen tijd hadden om de hele dag te trainen. Op z'n vroegst kon dat 's middags na vier uur. Het liefst deden ze iets dat bij goed weer buiten kon, bij slecht weer in de zaal.
Het werd touwtrekken. Dat gaf veel mogelijkheden: ze konden het onder elkaar houden, maar ook meedoen aan festiviteiten in het dorp. Daar werden allerlei gelegenheden aangegrepen om een dorpsfeestje te bouwen. Daar werden dan spellen georganiseerd, zoals vierkamp tussen teams uit de vier straten die het dorp rijk was. Ze zouden als één team kunnen meedoen, maar ook in kleinere groepjes of individueel.
Natuurlijk deden ze ook aan andere activiteiten mee. De saamhorigheid in het dorp was erg sterk, en werd door de feesten, waaraan iedereen deelnam die maar enigszins kon, alleen maar sterker.
Het touwtrekken was een goede conditietraining voor de jongens met een bureaubaan. Dan werden niet alleen de spieren getraind die gebruikt worden om een pen of een toetsenbord te hanteren. Of het glas te heffen...
Uiteindelijk werden ze zó goed, dat ze een competitie organiseerden tegen dorpen in de omgeving. Die wonnen ze, zovaak achter elkaar, dat het niet zo leuk meer was.
Dat vond tenminste het team uit één van de andere dorpen, waarmee nogal wat rivaliteit was. Dat team nam wraak door bij de eerstvolgende wedstrijd plotseling het touw door hun handen te laten glijden: onze vrienden smakten smadelijk in de modder. Zo wonnen beide teams...

Plato's WE-300 uitdaging voor april: themawoord = Vieren.

Niklas - 130418 - De Deur naar het Dinosaurus Mysterie

"Waarom zijn de dinosauriërs 65 miljoen jaar geleden uitgestorven? Staat er ook iets in de bijbel over dinosauriërs?"
Een bewaard gebleven knipsel: een uitnodiging in een huis-aan-huiskrant voor een discussieavond met een film, georganiseerd door Evangeliegemeente De Deur, en wel hier ter plaatse.

"Interessant!", zou onze buurjongen van 7 jaar zeggen. Hij kon op zijn vierde al correct uitspreken dat hij paleontoloog wil worden, en dat houdt hij nog consequent vol.

Ik had nog nooit gehoord van dat genootschap: "Evangelie Gemeente De Deur is een onderdeel van de Christian Fellowship Ministries, een samenwerkingsverband van ongeveer 1744 kerken". (wereldwijd...)

Als ik het statement lees van die evangeliegemeente: "Wat wij geloven", waarin o.a. staat: "God heeft de aarde in zes dagen gecreëerd door Zijn Woord; niets is ontstaan zonder Hem", dan denk ik niet dat paleontologie hoog in hun vaandel staat.
Ik denk niet dat er iets over dinosauriërs in de bijbel staat. Gewoon omdat de mensheid ten tijde van het ontstaan van die verzameling verhalen nog niet beschikte over een volledig skelet of fossiel, laat staan systematisch wetenschappelijk onderzoek naar de vele vondsten, dat tot de huidige kennis heeft geleid.

Nou ja, in de bijbel staat ook: "Zalig de armen van geest, want hunner is het Koninkrijk der hemelen." (Matth. 5:3) Of overeenkomstig hun internationale sfeer, uit de American Standard Version, 1901: "Blessed are the poor in spirit: for theirs is the kingdom of heaven."

Dat herinnert me aan een spreekwoord op het bureau van een collega: "Blessed are they who run around in circles, for they shall be known as wheels..."

Orange Blossom Special - stomende muzikale sneltrein

In mijn blog over bijzondere muziekinstrumenten begon ik met varianten op Dueling Banjo's. Daar ben ik nog even op gaan doorzoeken, en kwam een andere oude bekende tegen, gekoppeld aan dat nummer.
Bij een optreden in Londen gaf Dolly Parton haar band even vrij baan: Dueling Banjos / Orange Blossom Special, en ergens anders vochten Kirsty Jo en Dale Barth het uit in Dueling Fiddles - Orange Blossom Special, met een paar speciale viooleffecten.

De Orange Blossom Special hoorde ik voor het eerst van de Zweedse gitaarband uit de tijd van o.a. The Shadows, The Spotnicks, omstreeks 1963.

Later ontdekte ik dat het eigenlijk een vioolklassieker uit de Country- en met name de Bluegrass-muziek is. De "fiddler" kan daarmee zijn virtuositeit demonstreren.
Omdat ik de melodie van de Orange Blossom Special al zo lang ken, ook in verschillende uitvoeringen, ging ik eens zoeken op JoetJoep. Dat leverde een onvoorstelbaar aantal hits op!
Hier een beeld van de klassieke stoomtrein waarop het de song gebaseerd is; er passeert net een modernere trein: Orange Blossom Special aka "Old Duke" & Amtrak Silver Meteor.

The Spotnicks toeren blijkbaar nog steeds en spelen 2008 - Orange Blossom Special nog.
Dat ze wel iets met Country hadden merkte ik toen ik in 1972 een LP van ze kocht, terwijl ik dacht dat ze al niet meer bestonden: “Something like country”.

De eerste Fiddle-uitvoering die ik gehoord heb was geloof ik van Vassar Clements. Deze opname is uit 1980, maar ik hoorde toen de uitvoering op Will the Circle Be Unbroken van The Nitty Gritty Dirt Band, een project met veel grote sterren uit die sferen.

Wie de auteur is van de Orange Blossom Special is wel eens geclaimed door iemand die er dichtbij is geweest, Chubby Wise, maar uiteindelijk blijkt het Ervin T. Rouse te zijn, volgens insiders: Orange Blossom Special: The Story of a Bluegrass Anthem, en Gene Christian tells us Who Wrote the Orange Blossom Special. Hij was de fiddler in Bill Monroe's Blue Grass Boys, die het populair maakten.

De oudst bekende opname is The Rouse Brothers - Orange Blossom Special, door Ervin, Jack & Gordon Rouse in 1939.
Een andere oude versie: "Orange Blossom Special" played by Jerry Rivers, Hank Williams and the Drifting Cowboys. Hier raakte ik in de war. Van Hank Williams nam ik uit Amerika een grote doos mee met 3 CD's en een biografie, "The Original Singles Collection", maar daar staat Orange Blossom Special niet op.
De oplossing: Jerry Rivers is de fiddler van de Drifting Cowboys, de begeleidingsband van zanger Hank Williams, en deze versie is instrumentaal...

Een bekende uitvoering, met mondharmonica en zang, is van Johnny Cash, opgenomen tijdens zijn roemruchte optreden in San Quentin State Prison.
Helemaal instrumentaal op de mondharmonica wordt de Orange Blossom Special gespeeld door Charlie McCoy, en door een Franse dame die er ook wel weg mee weet: Rachelle Plas.

Mijn zoektocht voerde me langs versies op allerlei instrumenten, zoals de Bluegrass Dobro; Greg Booth geeft de afwijkende stemming van het instrument er bij.
Dave Hartley, plaatste verschillende verschillende versies op Steel Guitar als davepedalsteel

Ook "Mr. Guitar" Chet Atkins heeft zijn versie(s) gespeeld.
Andere gitaristen zijn zelfs in 2 delen geplaatst: The Hellecasters-Orange Blossom Special Part 1 en The Hellecasters-Orange Blossom Special Part 2.

Orange Blossom Special blijft natuurlijk vooral te boek staan als proeve van bekwaamheid voor violisten, dus leren schoolkinderen het ook al: Lynchburg Schools Honors Strings as guest soloists bij een concert van het Lynchburg Symphony Orchestra.
En wat hiervan te denken: 9 Year Old Fiddler - Mikayla Roach?

Ook op JoetJoep vindt je Orange Blossom Special-lessen voor verschillende instrumenten: Orange Blossom Special - Excerpt from the Custom Banjo Lesson from The Murphy Method of voor viool, in vele afleveringen, Orange Blossom Special Tutorial Part 1 (Left Hand).

Die lessen had de Nazarov Folk Music Band niet nodig. Orange Blossom Special in Soviet Russia. Nota bene: op Sovjet TV in de laat '70 / vroeg '80er jaren!

De Orange Blossom Special is zelfs in Japan bekend: Rie Shimizu speelt het op banjo op het Takarazuka Bluegrass Festival, en "nakagta" plaatste een mooie versie met steel guitar en banjo op solo. Er zitten leuke instrumentale geluidsgrappen in!

Wat je niet direct verwacht zijn uitvoeringen door de orkesten van James Last en Billy Vaughn, en wie kende het Ukulele Orchestra of GB al?
En misschien is dit een tip voor André Rieux: Orange Blossom Special Waltz

Er zijn meer klassieke muzikanten mee bezig geweest. Zoals het Chamber ensemble "Kiyv", en Staff Sergeant (SSG) Marlisa Woods - with The United States Army Band "Pershing's Own".

Je kunt er ook meisjes op leren dansen: Dixie Style Cloggers en hier is nog een Finale with Celtic Dancers!

Een mooie, subtiele mondharmonica-versie vond ik die van Roli - Wonderworld of Harmonica, met mooie plaatjes van stoomtreinen tussendoor, en "twendland" zegt: Just an Old Guy having some fun with my Retirement Hobby en speelt het heel verdienstelijk op accordeon, voor een achtergrond met een flink stomende, rijdende trein.

Een swingende versie op Ragtime-piano wordt gespeeld door Marty Mincer.

Ik vind de versie van Loretta Muralt Holstein op kerkorgel veel overtuigender dan die op het Lowrey orgel (dat meer op een vliegtuigcockpit lijkt) van Rex Peterson.

In de versie op dulcimer en gitaar van Kendra Ward and Bob Bence heb ik meer moeite de Orange Blossom Special te herkennen dan op mandoline bij de 78-jarige "bluegras legend" Mac McHale, die nog steeds dansend door het leven gaat!

Dat er acts zijn die er een andere draai aan geven, bewijzen o.a. The Well Oiled Sisters, Roy Clark (met een Benny Hill-achtige mimiek en videoclip), en The Brass Band (Bläser, Blech und Blödsinn).

Dat een Nederlandse act, Dj Goldfinger tot de platste versie komt, verbaast mij helaas niet.
Gelukkig is er ook een uitvoering van een "great country band from Holland": Savannah...

Update: Bij het controleren van de links vond ik nog een clip van de Green Grass Boys, waarbij wordt vermeld dat er sprake is van twee versies van de Orange Blossom Special: van Don Groom en de beroemde "van Ervin T Rouse en Chubby Wise". Misschien herkende ik daarom soms geen "echte" Orange Blossom Special.

Muziek uit het ongerijmde

Ik vond een bestand terug met een paar links naar muziekcuriositeiten. Dat was het resultaat van een zoektocht op JoetJoep naar aanleiding van een videoclip op het blog van J@n van een ingenieus muziekinstrumentarium, met een fantastisch verhaal erbij. Zulke bijzondere dingen wekken mijn nieuwsgierigheid en ga ik zoeken naar meer informatie.
Ondanks dat het verhaal uiteindelijk een hoax bleek, is het een prachtig filmpje, knap gemaakt door een bedrijf dat gespecialiseerd is in muzikale video-animaties!

Tijdens mijn zoektocht stuitte ik op merkwaardige muziekvideo's. Bijzondere manieren om muziek te maken fascineren mij.
Zelf kan ik slechts teruggrijpen op enige oefening op een mondharmonica. Als kind, 's avonds in bed, probeerde ik de psalmversjes te spelen die we wekelijks voor school moesten leren. Dat lukte niet altijd, omdat sommige melodiën een chromatisch mondorgel vereisten.
Opa's harmonium was voor mij streng verboden om aan te raken, en zo raakte mijn actieve muzikale loopbaan in het slop.

Eerst vond ik een merkwaardig instrument van PVC-buis. Dit materiaal wordt gewoonlijk gebruikt om waterleidingen en afvoeren aan te leggen.
Het enige onechte is, dat de bespeler een duet speelt met zichzelf: RimbaTubes: Dueling Pipes.

Het is voor mij een bekende melodie uit de wereld van de Countrymuziek, op vele manieren uitgevoerd. Dit is ongeveer de oorspronkelijke bezetting voor deze melodie, maar in dit geval ook gespeeld als duet met zichzelf: Dueling Banjos.

Van PVC-buis zijn wel meer instrumenten gemaakt: Monster Tubulum: Time to Start FINAL CUT.

Ook dit volgende filmpje is echt, ik heb iemand op straat zo'n instrument zien en horen bespelen: Daniel Waples - playing hang in the kitchen. Dit overtreft eigenlijk nog mijn fascinatie voor de muziek van Steelbands.
Als een Japanse dame een dergelijk instrument bespeelt, heet de "hang" blijkbaar ineens een "spacedrum": Spacedrum by Yuki Koshimoto. Nou ja, qua vorm lijkt het instrument wel op een vliegende schotel.

Ook nog een stukje klassiek, maar of je hier van een instrument kunt spreken? Wel echt en knap: Rollerblade bottle tune guy - Michel Lauzière.
Hier hebben we te maken met "de meester van het bijzondere": Michel Lauziere - Master of the Unusual. Een lange video met veel verschillende, bijzondere acts.

Een istrument waar ik vaak helemaal van smelt, dat is de Dobro. Als jongetje was ik al onder de indruk van de exotische klanken (uit de luidspreker van de draadomroep) van de Kilima Hawaïans met hun steelguitar, maar de dobro heeft een warmere klank.
De Dobro is een soort gitaar met een heel eigen klank door de geheel of gedeeltelijk metalen klankkast. Een voorbeeld: Oswald's dobro chimes, een dame die heel zichtbaar een melodie van Bashfull Brother Oswald speelt.
Pete "Oswald" Kirby ken ik van het project "Will the circle be unbroken", van The Nitty Gritty Dirt Band. Hij was een deel van de ruggegraat achter de beroemde countrymuzikant Roy Acuff, die meermalen optrad bij de Grand Ole Opry in Nashville. Op dat podium, in het Ryman Auditorium, heb ik ook mogen staan. Weliswaar in een lege zaal, maar indrukwekkend!

Nou ja, er is op JoetJoep nog zoveel meer te ontdekken. Gewoon mensen die voor hun plezier muziek maken, zoals Eugene Mago, die geloof ik het hele repertoire van alle beroemde gitaargroepen uit de jaren 1960 nog eens speelt.

Of over bijzondere instrumenten: nieuw bedacht of traditioneel uit exotische oorden, elektronisch of gebaseerd op elementaire technieken.
Ik vond clips met de Theremin, waarvan ik ooit een bouwtekening bewaarde uit een hobbyblad, misschien het eerste elektronische muziekinstrument, bedacht in 1919: How to Play the Theremin . Je raakt het niet aan, dus het lijkt pure magie, maar het is gewoon elektronica.

Daartegenover vind je een orkest waarvan alle instrumenten gemaakt zijn uit afval: Paraguay's garbage band, en iemand die klassieke muziek maakt op wijnglazen: Street Performer Playing Mozart on Water Glasses

En dan vond ik nog een ingang naar een grote collectie clips met bijzondere instrumenten: Weird musical instruments.

UPDATE: 140510 - Link naar Paraguay's garbage band aangepast.

Niklas - 130410 - Cijfers liegen niet...

Ik las bij de NOS: Geen bonus voor top Rabobank
Topbestuurders bij de Rabobank krijgen over 2012 geen bonus uitgekeerd. De bank vindt het niet gepast om variabele beloningen uit te keren over een jaar waarin zowel klant als bank veel last had van economische tegenwind.
In het afgelopen jaar kregen de vijf bestuurders nog wel een storting van 200.000 euro, maar dat had volgens de bank betrekking op prestaties in 2011. In dat jaar werd nog 1,7 miljoen aan variabele beloningen uitgekeerd.
De Raad van Bestuur kostte de Rabobank vorig jaar 11,5 miljoen euro. Dat is 1,2 miljoen meer dan in 2011. Dat komt volgens de bank door een eenmalige afkoop van een vervroegde pensioenregeling die is komen te vervallen. Het vaste salaris van de Rabo-top is sinds 2008 niet meer gewijzigd.
Wacht even, even goed nalezen: de 5 bestuurders kregen over 2011 elk een bonus van 200.000 euro. Over 2012 krijgen ze geen bonus, maar ze krijgen samen wel 1,2 miljoen méér vast salaris dan in 2011.
Even rekenen: 1.200.000 euro gedeeld door 5 = 240.000 euro de man meer, omdat ze sinds 2008 geen salarisverhoging hebben gehad.
Dat salaris was 11.500.000 - 1.200.000 = 10.300.000 euro oftewel 10.300.000 / 5 = 2.060.000 euro per persoon per jaar.
Tja, als je van zo'n schamel inkomen al vanaf 2008 moet rondkomen, dan kom je er wel bekaaid af; zeker als in 2011 een bonus van niet meer dan 1.700.000 / 5 = 340.000 euro per persoon werd uitgekeerd.
Dat vaste jaarsalaris moet dan nodig verhoogd worden naar 2,3 miljoen euro de man.
Dat is pas gepast tegenover de klant, met name de gewone man, in deze tijden van economische tegenwind...

De technicus, de manager, en hoe de wind waait

Het is een gouwe ouwe anekdote, ik vond 'm terug bij het uitzoeken van een stapel papieren.
Een collega-ontwerper kwam er mee op de proppen toen onze manager weer eens zijn stokpaardje had bereden: onze "time-to-market" moest veel korter, en daar diende de afdeling Ontwikkeling (wij dus) voor te zorgen!
Daarmee bedoelde hij, dat de tijd tussen het eerste idee voor een nieuw product en het moment van verkopen korter moest. Hij haalde daarbij het voorbeeld aan, dat ons nieuwe gebouw van opdracht tot oplevering exact volgens planning was gebouwd.
Daarbij vergat hij twee verschillen: 1) onze marketing-afdeling kwam, tijdens het ontwerpproces, steeds met nieuwe inzichten waar het product aan moest voldoen, en 2) het neerzetten van een min of meer standaardgebouw met behulp van bekende, beproefde technieken, is iets heel anders dan het ontwerpen van elektronische producten vol technische vernieuwingen.
Zijn redenering bleek ook anderszins zo lek als een mandje: vijf jaar na oplevering van dat imposante gebouw stonden, bij stevige regenbuien, op de bovenste verdieping nog steeds her en der emmers om het regenwater op te vangen...

---

Hoe herken je een manager?

Een man vloog met een heteluchtballon boven het land en besefte dat hij verdwaald was.
Hij zag beneden iemand lopen en liet de ballon dalen totdat hij binnen gehoorafstand was.

"Neem me niet kwalijk", riep hij, "kunt u mij misschien helpen? Ik heb mijn vriendin beloofd dat ik haar een half uur geleden zou ontmoeten, maar ik weet niet waar ik nu ben. Kunt u mij dat vertellen?"

De man beneden antwoordde: "U bent in een mand onder een heteluchtballon en u zweeft ongeveer 10 meter boven het aardoppervlak. U bevindt zich op 52,91 graden noorderbreedte en op 6,99 graden westerlengte".

"U bent zeker technicus", zei de man in de heteluchtballon.
"Inderdaad" zei de ander, "hoe komt u tot die conclusie?"
"Nou", zei de man in de heteluchtballon "alles wat u zegt zal technisch gesproken wel juist zijn, maar ik kan helemaal niets met die informatie. En al met al ben ik nog steeds verdwaald".

De man op de grond reageerde: "U bent zeker manager?"
"Dat klopt", zei de man in de ballon, "maar hoe weet u dat?"
"Eenvoudig. U kunt niets met het exacte antwoord op uw vraag. U laat u vervoeren door gebakken lucht. Uw koers is: hoe de wind waait. U heeft geen idee waar dat u gebracht heeft. U weet al helemaal niet waar u naar toe gaat. U hebt iets beloofd terwijl u geen idee hebt hoe u die belofte moet waarmaken, en nu verwacht u dat ik uw probleem oplos.
U verkeert nog steeds in dezelfde situatie als vóór onze ontmoeting, maar om de een of andere duistere reden is dat nu ineens mijn schuld..."

Paasblues

Gisteren begon met een paar centimeter sneeuw en het bleef een koude, bewolkte dag. Vandaag woei er nog een koude wind, maar minder krachtig. En de zon scheen helderop!
Geen weer om lekker op een terrasje te zitten, maar goed aangekleed wandelen wou prima.
Even naar een andere omgeving was ook een behoefte: we hebben al te lang 'opgesloten' gezeten.

Niet al te ver weg, omdat ons krappe budget deze maand voor andere zaken nodig is. Het Schoonbeker Diep werd ons reisdoel.
Onderweg kwamen we langs een nasmeulend restant van een paasvuur. Dat herinnerde me aan het eerste Drentstalige gedicht dat ik geschreven heb, dat zelfs werd voorgedragen op Radio Drenthe (sorry, er was geen ondertiteling mogelijk op de radio):

Paosbult

D'r was 'n ol domnee in Drenthe
die 't karkvolk Gods bosschup inprentte:
"Paosbult, da's ja heidens gebruuk
't geleuf rak zo helemaol zuuk!
Vervluukt die lösbandige Lente!"

Een van de eerste bezienswaardigheden die we wandelend tegenkwamen, was een Luchtwachttoren, in de 'Koude Oorlog' bedoeld om laagvliegende Russische vliegtuigen vroegtijdig op te sporen. De radar kon ze toen nog niet 'zien'.
Het Schoonebeker Diep is hier de grens tussen Nederland en Duitsland. In Nederland is Schoonebeek vooral bekend vanwege de aardoliewinning. Het stond er ooit vol Ja-knikkers, maar die zijn op een gegeven moment weggehaald, omdat deze manier van oliewinning onrendabel werd verklaard.
In Duitsland zijn ze er echter mee doorgegaan, dus net over de grens, aan de andere kant van het Schoonebeker Diep, staat het vol met werkende Ja-knikkers.
Inmiddels tapt de NAM ook weer olie uit het Schoonebeker veld, maar nu met andere pompen: hoge torens, soms staat er één op een locatie, soms vier op een rij. Voortdurend gaat het gele blok op en neer.
Naar die torens lopen pijpleidingen, en de opschriften verraden het principe: er is een pijp die de aardolie en/of aardgas afvoert, en een pijp die stoom toevoert die de dikke olie ondergronds dunner moet maken.
Hier dichtbij heeft Marijke ooit een paar jaar gewoond, in Schoonebeek: zie rode *.
Ook Schoonebeek is sindsdien stevig gegroeid.
Naar aanleiding van een half verroest bordje bedacht ik daar een nieuw bordje:
'Verboden toegang, Artikel 461 Wetboek van Schrikdraad'...