Koningsdag nieuwe stijl. Ik zet even een potje satirische inkt op tafel, want ik vind dat het koekhappen en WC-pot gooien moet blijven!
Om te beginnen een vlootschouw, en ik moet me al heel sterk vergissen als ik daarin niet een baggermolen langs zag varen, zoals ik me die herinner uit mijn jeugd. Die baggerden het Hoendiep en het Aduarderdiep uit, waarlangs toen nog het meeste vrachtvervoer plaatsvond...
Vervolgens voer een "replica" van de Ark van Noach langs. Ik citeer even van de website:
De Ark van Noach in Dordrecht biedt een leuk dagje uit voor jong en oud! Aan boord van deze replica van het oudste en tevens het grootste houten schip ter wereld, vindt u activiteiten voor het hele gezin.
"Een replica is een nauwkeurige kopie van een voorwerp of bouwwerk", zeggen de woordenboeken.
Nou, dan heeft de Bijbel ons wel voor de mal gehad, want daarin noemt God precies de houtsoort (Genesis 6:14: goferhout. De houtsoort is in vertalingen soms anders, het blijkt moeilijk eenduidig vast te stellen welke houtsoort het was, maar misschien is die soort bomen ook ten onder gegaan met de Zondvloed) waarvan Noach de Ark moet bouwen.
Er staat daar echter niets vermeld over een onderstuk van gelaste stalen pontons, zoals de replica heeft! Goh, dat men die techniek toen al meester was, qua materialen en bewerkingen, en God niet gehoorzaamd (en voor Hem geheim gehouden) heeft door toch stiekem een stalen basis te bouwen!
Op veel andere vragen heeft de bouwer van de replica blijkbaar al een antwoord bedacht:
Kom aan boord en ga op ontdekkingsreis! U krijgt een indruk hoe het schip eruit heeft gezien en ontdekt hoe Noach en zijn gezin geleefd moeten hebben. Vele vragen zoals 'Pasten alle dieren wel in de Ark' en 'Hoe wist de bouwer hoe groot de Ark moest worden', worden aan boord beantwoord.
Overigens blijft hij ondernemer (misschien verdient dit beter dan als timmerman): de entreeprijzen zijn naar mijn idee vrij normaal, daarnaast wordt de Ark aangeboden voor bruiloften en partijen tot zakelijke seminars en congressen. En er is een ruim gesorteerde souvenirshop, met uiteraard het boek van de bouwer: Laat je droom varen. Mooi gevonden!
Op circa 20.000 m2 bieden we presentaties over de geschiedenis van Noach en wetenschappelijke achtergrond informatie.
Hm, dat wetenschappelijk gehalte zal op het niveau liggen van dit verhaal op de website, schat ik. Van de categorie: "Het verhaal in de Bijbel is letterlijk waar, omdat het letterlijk zo in de Bijbel staat", en daar zoeken we "bewijzen" bij. En de koning moet natuurlijk meer over God praten, zei hij nog. De manier waarop was blijkbaar voor voor hem vanzelfsprekend.
Evengoed knap, als je vanuit je bezetenheid zo'n apart project, eerst een kleine en daarna een grote Ark, weet te realiseren.
Wie mee wil doen met (of luisteren bij de andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
Voor deze ZOZ is ongeveer een half jaar geleden de kiem gelegd, zonder dat ik dat besefte. Toen spraken mijn huidige en mijn voormalige echtgenote af, dat ze samen naar een voorstelling zouden gaan in het plaatselijke theater, De Muzeval. Nee, dat is niet bijzonder en ook niet raar, ze doen vaker iets samen, ze kunnen goed met elkaar overweg, en dat is een deel van ons levensgeluk.
Er werden op een vroeg tijdstip kaarten gekocht voor een specifieke voorstelling: South African Road Trip, A Tribute To Madiba. Ze houden beide van Afrikaanse muziek, en het is muziek die ik ook zeer wel kan waarderen. En ook de wervende subtitel, die naar Nelson Mandela verwijst, spreekt ons alle drie aan.
Toen de dag naderde en de logistieke afspraken ("hoe laat zal ik bij je zijn?") waren gemaakt, besloot ik dat het een mooie avond voor mij zou zijn om eens rustig te kijken wat er van en over die muziek te vinden zou zijn voor mijn eerstvolgende ZOZ.
Het liep anders. Halverwege de middag kregen we het bericht dat het lichaam roet in het eten leek te gaan gooien, niet gevaarlijk maar wel lastig. En of Marijke dan een vervang(st)er wist. Zonde van het kaartje anders...
Gezamenlijk ontstond het idee, dat ik zou invallen als het echt niet ging. Ook op het laatste moment kon ik nog terugtreden en de dames naar het theater rijden.
Helaas, ik heb mijn invalbeurt moeten vervullen. En dat helaas is oprecht, ondanks dat ik een heerlijke avond heb gehad, maar het had de heerlijke avond van iemand anders moeten zijn.
Vooraf had Marijke op facebook al van vrienden en bekenden gehoord dat ook zij gingen ("Leuk, lang niet gezien!"). Vóór de voorstelling hadden we al een paar aangename ontmoetingen. Het is dan wel eens lastig om contacten uit verschillende zônes van ons bestaan elk de juiste aandacht te geven, als je ze tegelijk ontmoet. Maar we werden omringd met hartelijkheden van oude bekenden en hun soms nog niet zo bekende partners.
Ik geef gewoon de tekst van de website over de voorstelling:
Op reis door Zuid-Afrika met heerlijke Afrikaanse zang, dans en muziek. In South African Road Trip kun je genieten van het bekende Khayelitsha United Mambazo Choir en 5 hemelse zangeressen, begeleid door 2 Nederlandse muzikanten. Gezamenlijk brengen zij een prachtige voorstelling vol traditionele Xhosa-liederen en hedendaagse songs.
Videokunstenaar Catharina Scholten maakte speciaal voor deze voorstelling een reis van de Oost- naar de Westkaap; van de geboortegrond van Nelson Mandela naar de Tafelberg. Het is de route die veel Xhosa-mannen en vrouwen volgen, van hun geboorteplek naar Kaapstad waar ze werk hopen te vinden. Na hun dood maken ze meestal de omgekeerde reis om in vertrouwde grond rust te vinden. De gemaakte beelden meanderen door de avond heen, terwijl de bewoners je meenemen op reis door het Zuid-Afrika van nu.
Als extraatje krijg je een symbolische koffer vol Xhosa-wijsheid van Nelson Mandela mee; alles draait om saamhorigheid en gemeenschapszin, oftewel Ubuntu: 'de mens is slechts mens in relatie tot anderen'.
Die begeleiding speelde al heel subtiel terwijl het publiek de zaal betrad.
Vanaf het moment dat het zaallicht uitging, heb ik gefascineerd zitten luisteren en kijken. Behalve de zangers, zangeressen en musici was er op de projectieschermen steeds iets te zien van de "Road Trip".
Tegen de natuurlijke gang van zaken in, begin ik met een foto van de toegift, terwijl het publiek een staande ovatie geeft:
Tussen de "acts" door wordt er aandacht besteed aan Ubuntu, de filosofie waarop o.a. Nelson Mandela zijn ideeën baseerde. Daarmee kon hij, zelfs na zijn decennia-lange gevangenschap, de overgang van het Apartheids-regime naar de nieuwe situatie op zo'n bewonderenswaardige manier begeleiden!
Overigens is er ook een besturingssysteem voor computers genaamd Ubuntu, dat gebaseerd is op Linux dat kan worden gezien als een "open source" alternatief voor Microsoft Windows. Het zal voor veel mensen wel een leerproces kosten om over te stappen.
Dat deze vorm van Ubuntu is bedacht door een bijzondere Zuid-Afrikaan (Mark Shuttleworth, de eerste Afrikaan in de ruimte) zal niemand meer verbazen.
Weer doe ik iets anders dan gewoon, ik plaats hier de "trailer" van de South African Road Trip, die mensen naar de voorstelling moest lokken. Dus, in elk geval voor degenen die nog de kans hebben om nog te gaan:
Na afloop kocht ik een CD bij een van de zangers, en had een kort gesprek met hem. Ik had een paar liederen herkend en zag bevestigd dat hij dat kon waarderen. Niet al die songs staan van dit koor op YouTube, dus ik neem dan de versies die ik kende.
Zoals Pata Pata van Miriam Makeba (nl):
De song "Homeless", beroemd geworden in de uitvoering van Paul Simon (nl) samen met Ladysmith Black Mambazo (nl) werd ook uitgevoerd, maar op YT staat Homeless Paul Simon live Zimbabue 1987 zonder dat Ladysmith Black Mambazo genoemd wordt, maar wel prominent aanwezig is...:
In het programma zat een song die ik al héél lang ken in de uitvoering van Pete Seeger (nl): Pete Seeger - Tshotsholosa
Bij het zoeken naar deze titel was ik vanavond even ontroerd door de clip
Tshotsholoza Flash Mob - Zeeland High Madrigals.
De titel wordt weliswaar iets anders geschreven, maar het gaat zonder enige twijfel over hetzelfde lied Shosholoza, dat in een vraag-en antwoord spel gezongen werd door mijnwerkers uit, wat nu Zimbabwe heet, die in Zuid-Afrika werkten.
Er is een mooie clip van het Khayelitsha United Mambazo Choir met Shosholoza:
Deze keer filmde Marijke hoe tijdens de tweede toegift de zangers en zangeressen de zaal in gingen en high-fives uitwisselden met het publiek, terwijl intussen Shosholoza werd gespeeld en gezongen. Ik zat op de derde stoel vanaf het gangpad en werd ook in de high-fives betrokken.
Er was nog een heel mooie nazit, maar die kon bestaan naast de beleving van deze voorstelling, en was een mooi resultaat van de alsnog goed bestede toegangskaarten.
Er is nog veel extra informatie te vinden op de website, en wat mij betreft is een aanbeveling op zijn plaats voor het Interview met Inge Bos en Albert Klein Kranenburg.
Eén opmerking daaruit spreekt mij in het bijzonder aan: ‘Als we toch eens allemaal één gen van Nelson Mandela in onze geest zouden hebben, dan waren de mensen een stuk leuker en zou de samenleving heel wat aangenamer zijn.’
Ach, noem me maar idealistisch en sentimenteel. Deze jongens zeggen openlijk, dat ze waarschijnlijk in de criminaliteit zouden zijn beland, als ze dit koor niet waren begonnen...
Dit is het vervolg op mijn ZOZ 150418 - Van oceanen, fruit en burgerrechten.
Ik vertelde al dat ik stond te afwassen, en dat ik een poging tot zingen deed. Twee regels tekst, dit waren die twee regels, :
Listen to the ocean,
echoes of a million seashores...
Marijke herkende er iets in, maar vroeg welk lied en artiest dat waren. De titel, "Listen to the Ocean", en de uitvoerenden, Nina & Frederik, had ik zonder aarzelen paraat, en ze zocht het direct op op haar "striektillefoon" (nieuw-Drents voor smartphone - strijktelefoon).
Later, bij het opzoeken, bleek ik de tekst destijds toch niet helemaal correct in mijn geheugen te hebben gedownload...
Listen to the ocean (Nina Möller / Frederik Von Pallandt, 1960)
There's a world of sun and sand
Full of sky and far from land
Where evening breezes caress the shore
Like a gentle comforting hand
Fragrant blossoms, honey bees
Careless laughter upon the breeze
And lovers fading to pools of deep
Purple shadows among the trees
Listen to the ocean, echoes of a million seashells
Forever it's in motion
Moving to a rhythmic and unwritten music
That's played eternally
The sound of a seagull's distant cry
His wings like parentheses drawn in the sky
And two white birds clinging like foam
To the crest of a wave rolling by
The silence of noon, the clamour of night
The heat of the day when the fish won't bite
These are the things that remind me of
The day you sailed out of sight
Listen to the ocean, echoes of a million seashells
Forever it's in motion
Moving to a rhythmic and unwritten music
That's played eternally
Luister naar Nina & Frederik - Listen to the ocean (France, 1961):
Het is een song die me terugbrengt naar de status van (bijna) volwassene, toen ik langzamerhand muziek op vinyl begon te kopen van het loon uit mijn eerste baan, ik kwam op mijn zeventiende "in de kost" bij mijn grootouders van vaders kant.
In die tijd hoorde ik mijn grootouders heel veel namen noemen, die voor mij niets betekenden. Nu ik zelf de leeftijd voorbij ben die zij toen hadden, is dat anders, en vooral de laatste tijd komt mijn afkomst op verschillende manieren weer onder mijn aandacht.
In februari deed ik verslag over de presentatie van een boek, 150228 - ZOZ - Van stambomen, bouwers en boeken, waarin van alles over mijn overgrootvader van moeders kant wordt beschreven. De stambomen van mijn vaders kant zijn het onderwerp geweest van een speciale vereniging, gebaseerd op de varianten van die familienaam. Ook een gelijkluidende familienaam kan een heel andere "clan" vertegenwoordigen.
Met de gegevens die ik heb, kan ik veel van mijn afkomst opzoeken tot vóór 1700. Ik heb nu zowel de mannelijke als de vrouwelijke "takken" daaruit teruggezocht tot al mijn acht overgrootouders.
Bijzonder is, dat de mannelijke lijnen zich concentreren op noord-oost Friesland, en de vrouwelijke lijnen meer Groningse trekken hebben.
Overigens schijnt de mannelijke lijn van moeders kant af te stammen van een hannekemaaier uit Duitsland, die in Friesland bleef.
Van het huis van mijn grootouders waar ik in de kost was, kan ik me nog veel herinneren van vóór die tijd. In elke schoolvakantie kwam ik daar. Als klein kind al, heb ik daar voor het eerst "de zee gehoord", ofschoon de zee helemaal niet dichtbij was. Dat geluid was de gefilterde ruis die ik hoorde, als ik de twee kaurischelpen tegen mijn oren hield, die daar op de schoorsteenmantel lagen. Die schelpen zijn mij ten deel gevallen uit hun erfenis.
Blijven we even bij het ruisen van de zee. Ik ontdekte dat er clips op YouTube staan met letterlijk urenlange "hemelse" witte ruis (o.a.: Celestial White Noise10 Hours. Sleep Better, Reduce Stress, Calm Your Mind, Improve Focus), die wel een beetje aan de zee doen denken. Daar zou je heerlijk van in slaap kunnen vallen en je vervolgens beter concentreren op je werk, zegt men daar.
Ik denk dan aan het nummer "Atem" van de eerste LP van Tangerine Dream (nl), dat weliswaar niet volledig ruis is, maar dat ik zelf vaak gedraaid heb als ik gestresst thuiskwam uit mijn werk.
Als je echter van jezelf al oorsuizen (tinnitus) hebt, vraag ik me af of het helpt. Dat oorsuizen neemt echter bij bijna ieder slachtoffer een andere vorm aan, waarvan de
NVVS een verzameling van vele geluiden op CD heeft gezet, waarvan er drie op de website te horen zijn.
Marijke heeft tinnitus, maar is wel graag bij de zee. Via een omweg kwamen we daar donderdag nog even terecht. Eerst de omweg.
Al jaren vieren wij onze verjaardagen door met ons tweeën een dagje uit te gaan. Alleen met getallen op 0 of 5 houden we visite. Deze keer koos ik als thema mijn overgrootouders, de plaatsen waar ze leefden.
Ik heb van alle vier grootouders en alle acht overgrootouders de plaatsen van geboorte en overlijden, maar dat was niet in één dag te doen.
We begonnen in Sumar (Suameer), waar mijn grootvader en ene overgrootvader van moeders kant geboren zijn. Overgrootvader en zijn vader waren daar timmerman-aannemer. Ja, we speurden rond op het kerkhof, heerlijk in de zon. Een oude kerk, Friese opschriften, en nog mooie nostalgische huizen: hoeveel daarvan zijn door mijn familie gebouwd?
Vervolgens reden we naar Dokkum, waar we al eens geweest waren op zoek naar sporen van mijn oudoom Bertus. Zijn graf hebben we toen gevonden. Nu genoten we er een lunch aan het water, in dat mooie oude stadje.
Vandaar reden we, via Westergeest, waar mijn ene overgrootvader van vaderskant geboren is, naar Burum, waar hij getrouwd is, gewoond heeft en overleden is.
Onderweg naar Burum, langs smalle landweggetjes in een weids, open landschap, hadden we mooi zicht op een belangrijk stuk techniek voor onze moderne samenleving: grondstation "It Grutte Ear (Het Grote Oor), voor satellietcommunicatie en een deel voor militaire doeleinden.
Als oud-elektronicus zie ik in die schotels grote schelpen, die uit de branding van een kosmische oceaan van informatie signalen van elders filteren, en die weer tot beeld en geluid transformeren, of, omgekeerd, onze signalen naar elders sturen.
Burum is zo'n dorp waar nog het verleden rondwaart naast nieuwbouw. Ook mijn recente verleden
In 2001 was mijn neef mij dingen komen brengen uit de nalatenschap van zijn vader, waaronder twee ansichtkaarten van Burum uit de jaren ca. 1930. Dat was ook op een donderdag. De zaterdag daarop mocht ik, met een gedicht, een tentoonstelling openen in Burum, met o.a. werk van onze vriendin Edith Stoel.
De galerie waarin die tentoonstelling plaatsvond, stond op een van de twee ansichtkaarten die ik van mijn neef had gekregen: die was verstuurd door ons beider vaders aan hun ouders, terwijl ze bij hun grootouders, mijn overgrootouders logeerden!
De foto die ik nu maakte is vanaf een iets ander standpunt - ik had het origineel niet bij de hand en de sloot (open riool?) is er niet meer.
Ook in Burum bezochten we het kerkhof rond de oude kerk, waar we wel wat min of meer bekende familienamen vonden, maar geen directe familieleden. Iemand van de historische club reageerde destijds op de onderstaande ansichtkaart, dat daar het koetsje van de dokter stond, en dat ze déze foto niet hadden - ik heb later een scan opgestuurd. Ongeveer op de plaats van het koetsje heeft nu onze auto gestaan, want ik kon de lokatie herleiden tot de parkeerstrook bij het kerkhof.
Daarna reden we langs de Friese kant van het Lauwersmeer naar Lauwersoog, waar we bij Schierzicht een vismenu aten op het terras, waar het achter het glas net te doen was, en een duif loerde op onze restjes.
Daarna genoten we aan het eind van de pier van het erg heldere zicht, waardoor Schiermonnikoog voor het grijpen leek. En van het ruisen van de Waddenzee. Tot het tijd was om naar huis te gaan...
Wie mee wil doen met (of luisteren bij de andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
Dezer dagen stond ik in de keuken te afwassen. Dat is niet bijzonder, want uit praktische overwegingen is dat mijn taak. Wel bijzonder is, dat ik begon te zingen. Dat duurde niet lang, twee regels tekst, meer kon ik er zo spontaan niet van reproduceren. Dat is maar goed ook, want mijn zingen is niet om aan te horen, en al snel kriebelt mijn keel zodanig dat ik vreselijk begin te hoesten: de ingebouwde bescherming voor mijn omgeving.
Die regels kwamen uit Listen To The Ocean, van Nina & Frederik, maar omdat Vlasje (ZOZ 021) en Joke (ZOZ 084) dit nummer al eens geplaatst hebben, sla ik deze over.
Nina & Frederik (nl) waren in de vijftiger en begin zestiger jaren héél populair als duo, met hun mooi bij elkaar passende stemmen. Het schijnt overigens met Frederik, zoon van een (adelijke) Nederlandse ambassadeur in Denemarken, uiteindelijk slecht afgelopen te zijn: op de Filipijnen vermoord vanwege een drugsconflict, heet het.
Zolang ze samen bleven hebben ze nog veel mooie muziek gemaakt, waarbij ik vaak twijfel welke overlapping er zit tussen hun repertoire en dat van Harry Belafonte, een andere zeer populaire zanger in die tijd. Soms klinkt in mijn hoofd een lied van de één met de stem van de anderen of omgekeerd, terwijl ik geen informatie over die uitvoering kan vinden...
Over Harry Belafonte (nl) las ik nog iets, waarvan we heden ten dage verbijsterd zijn over de absurditeit:
In het begin van de jaren vijftig was hij al vroeg lid van de Burgerrechtenbeweging. Belafonte was een vertrouweling van Martin Luther King (nl). Toen hij in 1968 in een televisieshow van Petula Clark (nl) optrad, lachte Clark tijdens het zingen even en raakte Belafontes arm aan. Ondanks protesten van sponsor Plymouth Motors werd de show toch uitgezonden. Het was de eerste keer dat op Amerikaanse televisie was te zien hoe mensen van verschillende rassen elkaar op vriendschappelijke wijze aanraakten.
Ik vond bij beiden de Banana Boat Song, ook bekend onder de titel Day-O. De Banana Boat Song is oorspronkelijk een "worksong", ter begeleiding van eentonig, zwaar werk. De tekst moet dus niet te gecompliceerd zijn en eindeloos herhaald kunnen worden. Ik heb deze clip gekozen omdat die voor mij het "oude geluid" terughaalt:
Over uitbuiting van bananenwerkers wordt al heel lang gepubliceerd, of het nou in Zuid Amerika gebeurt of in Afrika. Ook door Nederlandse programma's als de Keuringsdienst van Waarde: deel 1 en deel 2, en niet alleen één supermarktketen is er bij betrokken.
In dit licht plaats ik hier een link naar een clip met de originele muziek van Harry Belafonte, waarvan de vrij heftige video een stevig protest is tegen de grote fruit-multinationals en de keten die er op volgt: Harry Belafonte - Banana Boat Song (Day O). Dit past wel bij het burgerrechten-activisme van Harry Belafonte, al zal hij dit niet zelf hebben gemaakt / laten maken.
De versie van Nina and Frederik - Banana Boat Song (Day-O) vind ik nogal lief, daarentegen vind ik de "vertaling" hiervan André van Duin - Het Bananenlied, los hiervan misschien wel humoristisch, maar tegen de achtergrond van die uitbuiting wel wrang.
In de fruitsector ga ik bij Nina en Frederik dan maar naar de mango, want dat lied hoorde ik steeds met de stem van Harry Belafonte, maar dat klopt dus niet: het zal wel de klankovereenkomst zijn met "Day-O". Nina and Frederik met Mango Vendor, ook bekend als Mango, Buy Me Mango!:
In een soort "wordt vervolgd" op deze ZOZ hoop ik "vandaag of morgen" nog even door te gaan op het luisteren naar de oceaan en mijn verjaardag, want daar zit ook wel weer een verhaal in.
Wie mee wil doen met (of luisteren bij de andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
Omdat ik komende week jarig ben, trakteer ik op een superzwijmel. Ik heb een oud tijdschrift uit de kast gehaald. Geen muziekblad, maar een braaf protestants-christelijk familieblad, dat als tegenhanger was bedoeld voor de o zo wereldse, en dus voor ons volksdeel ongeschikte bladen als Revue en Panorama: De Spiegel, de aflevering van 27 april 1963.
Mijn grootouders, waar ik toen als 17/18/19-jarige in de kost was tijdens mijn eerste baan, waren trouwe lezers. Ik was vooral geïnteresseerd in de jongerenrubriek, "De Reageerbuis". Die presenteerde zich met de leus: "VRIJ SPEL voor jonge mensen van 13-23 jaar die van hun hart geen moordkuil maken". Dat klonk voor sommige abonnees al behoorlijk recalcitrant...
Deze oude Spiegel heb ik bewaard, omdat er een artikel in stond waaraan ik heb meegewerkt: een platenbespreking. Vier jonge lezers uit Friesland en Groningen waren uitgenodigd voor een bijeenkomst met de redactie, Ingrid en Marcel, in Leeuwarden. De datum van de bijeenkomst weet ik niet meer, maar de productie van zo'n tijdschrift was dacht ik minimaal 6 weken, dus het zal eind 1962 / begin 1963 geweest zijn. Kort voor publicatie was ik jarig geweest.
Dat het een leuke dag was, is een van de weinige dingen die me nog voor de geest staan, benevens een fotosessie bij het standbeeld ter ere van de Friese stamboekkoe, Us Mem.
Dat beeld stond destijds in een plantsoentje aan het Zuiderplein, dicht bij het station, het is inmiddels verplaatst. Tijdens de fotosessie die we deden bij dat beeld, leerde ik een nieuwe uitdrukking. De fotograaf riep op een gegeven moment: "Oei, ik heb geluk aan mijn schoen!" Dat was zijn manier om aan te geven dat hij in hondenpoep had getrapt...
Ondanks de hondenpoep had de fotograaf inspiratie gevonden om wat te "photoshoppen-avant-la-lettre" met Us Mem, geïnspireerd op de populariteit van het TV-programma Top of Flop van de VARA, gepresenteerd door Herman Stok, feitelijk de eerste Nederlandse DJ op TV.
Ik denk dat het een minutieus prutswerk is geweest met meerdere afdrukken, een fijn schaartje en retoucheerverf!
Het artikel nam anderhalve pagina in beslag, de andere halve pagina toonde een advertentie voor nylonkousen. Draagt iemand die nu nog, met jarretelles, of zijn er alleen nog panty's te koop?
Bij de redactie waren blijkbaar veel singles (vinyl uiteraard, 45 toeren) bezorgd ter promotie. Daarvan mochten wij vieren voorspellen wat er van terecht zou komen, en dat werd in een tabel in dat artikel verwerkt.
Ik was nieuwsgierig wat er van deze artiesten en muziek nu, na zo'n 52 jaar, nog via internet terug te vinden zou zijn, en ziehier...!
Daarbij valt op te merken dat in die tijd de Bossa Nova (nl) erg "in" was, dus die term kom je nogal eens tegen.
Van de originele Downtown Jazz Band, van eigen bodem, vond ik geen clip van When The Saints Go Bossa Nova In, maar wel een foto van de hoes. Er schijnt nog steeds enige activiteit te zijn, met een zeer veelzijdig mens als centrale figuur: Roefie Hueting.
Van Jerry Williams and the Violents werd in de tabel geen song genoemd, maar "Mr. Dynamite" was toen actueel, eidoch niet te vinden.
In de tabel stond "Tippy and the Glovers", maar dat moet ongetwijfeld zijn: "Tippie and the Clovers (met Roosevelt "Tippie" Hubbard.) Waarschijnlijk met de song: Bossa Nova Baby.
Het plaatje van Johnny Tillotson had blijkbaar twee A-kanten.
En van de Bossa Nova-single van Willy Schobben met "Me Voy Pa'l Pueblo" vond ik ook alleen de hoes...
Zo werd ik in het artikel geportretteerd, (jeetje, toen had ik een bril!) met de tekst: Gauke Zijlstra: in z'n element...
Met de andere deelnemers heb ik nooit weer contact gehad, ook niet gezocht, behalve nu; het bleek onbegonnen werk.
Ik was met mijn 19 jaren de oudste, de anderen waren 18, 17 en 16, nu dus allen rond de 70.
Rest mij nog te vermelden dat onze, en mijn, voorspellingen niet erg accuraat gebleken zijn, als ik zo oppervlakkig mijn ogen even langs die "Top of Flop"-tabel laat glijden.
Na afloop werden de singles verdeeld. Ik denk dat mijn "buit" was: Black Albinos, Shadows - Dance On, Willy and his Giants, Vince Everett, en The Violents - Boa Constrictor.
Maar al mijn singles zijn verloren gegaan bij een verhuizing...
Wie mee wil doen met (of luisteren bij de andere deelnemers) ZOZ: Zwijmelen op Zaterdag, kan terecht bij Marja.
Ik was bezig met een ander "project", toen ik een foto zag die aanleiding werd tot deze ZOZ. Een vriend van ons, een teruggevonden jeugdvriend van Marijke, Gjalt van der Meulen (fb) plaatste een foto met de tekst: Zo ziet onze prachtige neorenaissance schouwburg in Groningen er van binnen uit. Na de voorstelling is de foto genomen vanaf de spook-van-de-opera-loge (balcon3). Het had maar een haar gescheeld of het gebouw was in de zestiger jaren gesloopt door achterstallig onderhoud.
In die Stadschouwburg heb ik ooit een dubbelconcert bijgewoond van twee bijzondere popgroepen: Soft Machine (nl) en Matching Mole (nl). Zoeken op internet leidt mij naar de vermoedelijke datum: 22 september 1972.
Soft Machine was begonnen als "psychedelische" band, en is uiteindelijk in de hoek van de jazz terechtgekomen.
Matching Mole is ontstaan rond Robert Wyatt, die daarvoor drummer was bij Soft Machine. De naam Matching Mole is een (ver)taalgrap, en ontstaan via de Franse vertaling van Soft Machine naar "machine molle"...
In die tijd waren beide groepen op zoek naar nieuwe vormen van muziekmaken, en waren daar meer mee bezig dan met de commercie. Kenners zeggen, dat beide groepen veel invloed hebben gehad op de ontwikkeling van de muziek.
Ook zijn beide groepen (dus) niet zo van de 3-minuten stukjes, dus ik heb moeten zoeken wat ik hier kon gebruiken. Ik begin met een niet te moeilijke clip van Soft Machine - Why Are We Sleeping?:
Matching Mole heeft niet lang bestaan, en Robert Wyatt moest het drummen opgeven nadat hij in 1973 uit een raam was gevallen en daardoor vanaf zijn middel verlamd raakte. Hij bleef wel actief in de muziek, voor zover ik weet tot op de dag van vandaag en heeft gewerkt met allerlei "sterren".
Deze clip van Matching Mole, Horse (outtake) is iets experimenteler:
Bij het doornemen van de informatie kwam ik een bijzonderheid tegen. Eén van de leden van Soft Machine van het eerste uur, de Australiër Daevid Allen, mocht na een tournee Engeland niet meer in door een probleem met zijn visum, en begon de Parijse groep Gong (nl), waar ik tot nu toe wel eens de naam van gehoord had, maar verder geen aandacht aan geschonken.
Zeker ook geen band van het "gewone levenslied". Hier zomaar een clip, ook weer geselecteerd op lengte, Gong - How To Stay Alive, met animatie op basis van tekeningen van Daevid:
Dat ik zo triggerde op Gong komt doordat ik onlangs even iets opzocht over een artiest waar ik al heel lang een LP van koester, Steve Hillage (nl). Hij mag dan bij tijd en wijle andere filosofische beginselen aanhangen dan ik, ik ben vanaf de eerste kennismaking gefascineerd door de sfeer van zijn muziek.
Toen ik de info over Steve doornam, zag ik dat hij ook een tijd gespeeld en een belangrijke inbreng gehad heeft bij Gong!
Om de cirkel rond te maken, land ik daarom weer in Nederland met een recentere clip, met de sfeer die me altijd zo aantrok in zijn muziek, experimenteel maar zeer melodieus, en nog steeds met zijn partner Miquette_Giraudy. Dit is muziek die mij een heel blij gevoel geeft - Steve Hillage Band - Aftaglid Live in Amsterdam 2006:
En ik ben weer verbaasd over allerlei namen die ik zag bij het doornemen van de informatie die ik vond, en dat blijkbaar toch heel veel musici kruislings met elkaar verbonden zijn, ook onverwacht!
