De zwakke plek van een sterk slot

Mijn kleinzoon heeft een fiets, waarmee hij dagelijks naar het voortgezet onderwijs gaat. Zo'n fiets wordt niet in de watten gelegd. Als de eigenaar er al beschaafd mee omgaat, dan zijn de andere leerlingen er nog, en volle fietsenhokken en zware tassen.
Voor het begin van het nieuwe schooljaar heb ik zijn fiets helemaal opgeknapt. Er is onder andere een nieuw slot op gekomen van een gerenommeerd merk. Het slot is oerdegelijk.

Probleem is, dat binnen een maand twee keer een sleuteltje afbrak bij het op slot zetten. Dan staat de fiets nog niet op slot en de eigenaar staat met een afgebroken sleutel in de ene hand, en met de andere hand in het haar: wat nu?

De eerste keer was de eigenaar met een groep vrienden gearriveerd bij een festiviteit in het centrum van deze uitgestrekte woonplaats. "Ik zet mijn fiets achteraan, als jullie je fietsen op slot er voor zetten, gaat het vast wel goed." Niet dus, gestolen! Waarschijnlijk zat er een rotte appel in de groep "vrienden", die iemand anders heeft ingeseind.
Hoe ik daarbij kom? Om kort te gaan: na enig "roeren" in die nogal grote, wisselende groep, leek bekend te zijn wie de diefstal zou hebben gepleegd. Op een avond, na het invallen van de duisternis, stond plotseling de fiets weer bij het huis van de eigenaar. De dader werd de grond blijkbaar te heet onder de voeten, toen hij vernam dat zijn naam was genoemd bij de politie.

De eerste keer dat de sleutel afbrak werd nog gedacht aan een te ruwe behandeling door de jonge eigenaar. Zeker door de geraadpleegde fietsenmaker, die het slot had geleverd: "Die sleutels zijn heel sterk, die zijn sinds kort gemaakt van een nieuw materiaal dat oersterk is, maar die kwajongens krijgen alles kapot."
Hij gaf het uitgepulkte stuk sleutel tussen twee tangen aan mijn dochter. "Probeer maar, dat krijg jij niet doormidden!" Krak, zei het sleutelrestant, maar zijn vooroordeel wist van geen wijken. En: "Laat maar een nieuwe sleutel maken bij de plaatselijke sleutelslijper."

Toen de tweede keer de sleutel afbrak, wéér bij het op slot zetten, was de grootmoeder getuige dat de jongeman zeker geen ruw gedrag had vertoond. En deze oma is echt niet a-technisch.

De Nederlandse importeur van deze sloten meldde dat op sleuteltjes geen garantie wordt gegeven, omdat die "altijd kunnen afbreken". En dat het materiaal van de sleuteltjes al heel lang niet gewijzigd is. En sleutels mogen alleen worden bijgeleverd door de sleutelservice van de importeur! Fietsenmaker, word eens wakker! Wil je je klanten houden?
Omdat het wel erg vervelend was dat bij een nieuw slot in zo korte tijd twee keer een sleutel afbrak, krijgen we gratis een nieuwe toegestuurd door de importeur.

Op internet las ik, dat het afbreken van deze sleutels vaker voorkomt. Dat zette me aan het denken:

De sleutel (A) heeft een fors "handvat" waar een breed stuk metaal uit komt. Dat brede handvat werkt als een hefboom, waar je relatief veel kracht mee kunt zetten.
Leg het afgebroken stuk sleutel (B), dat uit het slot gepeuterd is, er naast, en zie: de sleutel is afgebroken precies waar het brede metaal overgaat in de "baard" van de sleutel.
Niet alleen wordt het materiaal daar ineens veel smaller, maar ook veel dunner door het uitgefraisde sleutelprofiel (C).
Heel logisch dus dat de sleutel dáár afbreekt - daar is helemaal niet zoveel kracht voor nodig. Dat heb ik ruim 50 jaar geleden al geleerd bij Materialenleer en Technische Beginselen op de LTS, en het lijkt me zo dat die natuurwetten nog niet geamendeerd zijn.

Toeval met stro? (Update)

Gisteren, langs een bekende route net over de grens in Duitsland, trok een enorme muur van grote stropakken mijn aandacht. Ik dacht meteen aan het strokasteel waar de Peer Group voorstellingen heeft gegeven, maar kon niet goed kijken zonder van de weg te geraken.
Vanmorgen meldde RTV-Drenthe, dat er een grote strobrand was geweest, net over de grens bij Schoonebeek, richting Emlichheim.

Zoeken vanmiddag bij Duitse bronnen leverde een verslag op met het vermoeden van brandstichting, het eerste waaraan ik ook dacht.
De gigantische hoeveelheid stro was bedoeld voor een "Strohkraftwerk", energieopwekking met biomassa. Had ik in deze vorm nog nooit van gehoord, maar lijkt me een goed idee.
Denemarken loopt voorop met alternatieve energie, en daar doen ze het o.a. ook met stro.
De Feuerwehr is de hele nacht bezig geweest. Toch wel gek. Hoeveel stro zou er gered zijn bij de brand?

Update 29-09-2012: Tegen de avond zijn we nog even naar de stro-opslag gereden en hebben foto's gemaakt. Helemaal rechts op de dubbelfoto staat nog één zo'n stromuur ongedeerd overeind. In het midden een klein restant van nog zo'n muur. In mijn korte blik opzij, donderdag vóór de brand, meen ik drie rijen gezien te hebben. Om je een indruk te geven: de rijen zouden 8 tot 10 meter hoog geweest zijn!
Geheel links ligt een grote hoop halfverbrand stro, en over de hele voorgrond liggen restanten tussen de sporen van het vele brandweermaterieel uit de wijde omgeving, ook uit Drenthe. Ondanks de absorberende grond liggen er nu nog plassen bluswater.
Voor de mensen in het huis dat links nog net deels zichtbaar is, zal het een beangstigend gebeuren zijn geweest...

Niklas - 120928 - Abri

Bushokjesjam? Bushokjesknuffeljam?

Niklas - 120925 - Niet mijn working class Hero

En zo iemand heeft een terugkeergarantie bij de politie?
Hij "schiet zichzelf in de voet"!

Flashback

We reden een rondje om te controleren of door het vervangen van de homokineet in onze auto de vervelende geluiden nu verdwenen waren. We kwamen in de buurt van de Kibbelkoele, en besloten er even een wandeling te maken. Het water stond naar mijn idee lager dan gewoonlijk. Daardoor was het eilandje in het midden duidelijk zichtbaar.

Dat bracht mij de herinnering terug, dat we lang geleden, toen mijn kinderen net geen peuters meer waren, op een mooie zomerse dag naar de Kibbelkoele fietsten. Ongeveer 13 km vanaf een huis dat nu niet meer bestaat.
Het water tussen het strandje en het eilandje was ondiep. Ik zou met mijn dochter en mijn zoon naar het eilandje waden. Aan elke hand een kind liepen we, terwijl het water tot iets boven mijn knieën reikte. Het water kwam mijn dochter tot even boven haar middel, mijn zoon tot bijna halverwege zijn borst.
Er gebeurde iets waardoor we even stilstonden en ik hun handen eventjes losliet. Vrijwel meteen een gil vanaf het strand. Ik keek, zag dat mijn vrouw wild gebaarde en naar beneden wees. Ik keek om me heen en zag mijn zoon: koppie onder, vlak naast me.
Ik heb hem met mijn arm om zijn middel uit het water geschept, mijn dochter weer bij de hand genomen en we zijn teruggelopen.
Het water was gelukkig helder toen, net als nu. En ik ben heel dankbaar dat we hem zo snel weer opvisten...

Niklas - 120921 - NOS vs RTL: Ig Nobelprijzen

[...klik...] Vanmorgen bij de NOS en RTL berichten over hetzelfde onderwerp: de Ig Nobelprijzen 2012.
Niet alleen verschilt de kwalificatie van de prijs, ook de nauwkeurigheid van de berichtgeving is onderscheidend.
Ronduit slordig vind ik het om te zeggen dat chimpansees "elkaar herkennen aan hun kont" terwijl het gaat om het elkaar herkennen aan foto's van het achterwerk: een wezenlijk verschil! [PDF]
Meest opvallend vond ik, dat het onderzoeksresultaat van het ene onderzoek bij beide precies tegengesteld is.
Misschien goed voor een onderzoek naar de oorzaken van deze verschillen en een Ig Nobelprijs voor volgend jaar?

Niklas - 120920 - Populair verhaal met curieuze moraal

Onderstaand verhaal zwerft al decennia rond. Al vóór het internet-tijdperk, waarin je het her en der kunt vinden, werd het via kopieermachines alom verspreid. Ik vond het terug in een map met spullen uit mijn laatste werkkring, in gecalligrafeerd (!) handschrift:

Als het tegenzit

Er was eens een eigenzinnige mus die besloot om de winter niet in het zuiden door te brengen.
Maar het werd al vlug zo koud dat hij besloot om toch maar naar het zuiden te vliegen.
Even later zaten zijn vleugels onder het ijs en viel hij bevroren op het erf van een boerderij.
Er kwam een koe langs die op het musje scheet.
Het beestje dacht dat hij er was geweest.
Maar de poep verwarmde hem en ontdooide zijn vleugels.
Warm en gelukkig en weer in staat om adem te halen, begon de mus te zingen.
Toevallig kwam er een grote kat langs die het tjilpen hoorde en op zoek ging naar het geluid.
De kat klauwde de poep opzij, vond het tjilpende vogeltje en vrat hem op.

De moraal van dit verhaal:
1. Als iemand op je schijt, hoeft het nog niet je vijand te zijn.
2. Als iemand je uit de stront helpt, hoeft het nog niet je vriend te zijn.
3. Als je warm en gelukkig bent in een hoop stront, kun je beter je bek houden.

---

Als je het voorgaande gelezen hebt, denk er dan eens over na of het snugger is om klakkeloos een verhaal over te schrijven of te kopieëren, want:
A. Een koeienvlaai is dikker dan een mus: hoe kan hij ademhalen en tsjilpen onder die laag?
B. De mus is een standvogel; een standvogel trekt 's winters niet naar het zuiden.

Niklas - 120914

Niklas - 120913 - VVD: niet doorschuiven maar afpakken!

...en onze achterstallige belastingverlaging over 40 gewerkte jaren,
wordt uitbetaald in de vorm van pensioenverlaging...

Afsluitdijk, en 20 jaar teruggefietst

Ik heb iets met de Afsluitdijk. Op de lagere school kon de meester boeiend vertellen over dit stuk vaderlandse trots. De foto's in het lesmateriaal spraken tot mijn verbeelding. De noeste arbeid die nodig was en de glorieuze sluiting van het laatste gat.

De eerste keer dat ik de dijk overstak moet geweest zijn toen ik -tig jaren geleden met de bus op bezoek ging ergens in Noord-Holland. Ik herinner mij daarvan slechts vaag dat het gebeurd moet zijn; alsof het het donker was, zoals in de openingsstrofe van het gedicht van M.Vasalis:

De bus rijdt als een kamer door de nacht
de weg is recht, de dijk is eindeloos,
links ligt de zee, getemd maar rusteloos,
wij kijken uit, een kleine maan schijnt zacht.

---

Nu ben ik de Afsluitdijk per fiets overgestoken. Telkens als we per auto over de Afsluitdijk reden zag ik fietsers, en dat intrigeerde me.
Daarom had ik me al een tijdje geleden ten doel gesteld om vóór mijn zeventigste verjaardag tenminste één keer de Afsluitdijk te fietsen.
We laten de zomer steeds verder achter ons en deze week waren de weersverwachtingen goed. Volgend jaar zou het vóór half april moeten gebeuren, en of ik dan al genoeg getraind ben?

Ik zag een paar opties: alleen naar de kop van de dijk rijden en dan heen en terug fietsen, of samen naar de kop van de dijk, ik de dijk doen en dan doorfietsen naar Schagen, waar Marijke bij haar dochter op mij zou wachten. Het werd de tweede optie, die ik sociaal veel leuker vond en die qua fysieke prestatie ongeveer gelijkwaardig zou zijn. Ik koos mijn route met behulp van de fietsknooppunten.

De datum waarop ik mijn voornemen uitgevoerd heb: donderdag 6 september 2012 - de donderdag paste het best in ieders organisatorische schema's.

---

Bijzonderheid is, dat ik exact 22 jaar geleden, ook op 6 september, begon aan een grote fietstoertocht langs de Nederlandse vestigingen van Ericsson. Dat was ter gelegenheid van de opening van de nieuwbouw van ons bedrijf. Op 8 september 1990 openden de Zweedse koning Carl Gustav en prins Claus dat gebouw, waarvan de naam Ericsson inmiddels alweer verdwenen is.

Die fietstoertocht werd georganiseerd door mijn collega Jan Wilting. We vormden samen een tweemans-afdeling. Hij vroeg mij als eerste of ik er iets in zag om mee te doen aan een toertocht langs alle vestigingen in ons land. Ik fietste altijd al veel (ik haalde mijn rijbewijs kort voor ik 60 werd), maar heb toen mijn eerste echte racefiets gekocht. Dezelfde waarmee ik nu de Afsluitdijk heb gefietst.
Ik ben toen "als een gek" gaan trainen. Tweemaal per week een flinke afstand fietsen en een keer hardlopen, of omgekeerd. En menig zondagmiddag even theedrinken bij mijn schoonmoeder in Groningen: zij bezoek en ik mijn kilometers.

We zijn op 6 september 1990 in Rijen met 44 mensen van start gegaan uit meerdere vestigingen van Ericsson, waaronder 5 uit Zweden. De route voerde langs Den Haag (waar een Zweedse manifestatie was), langs de vestigingen in Amsterdam en Utrecht naar overnachtingsplaats Amersfoort. De tweede dag dan langs de vestiging in Enschede naar de feestelijk te openen nieuwbouw in Emmen. Dat was 500 km in 2 dagen.

Jan toont ons tenue voor onderweg, de avond voor de start in Rijen.
Om 7:00 uur loste de burgemeester na enige haperingen het startschot.

Het pontje bij Puttershoek kon ons maar net in drie keer overzetten.
We fietsten voor de veiligheid in twee groepen.

De pont tussen Brummen en Bronkhorst nam ons allemaal tegelijk mee,
inclusief de volgwagen met bagage en reservemateriaal.
Zowel intern als extern kregen we publiciteit.
Rechtsboven mijn laatste koffie voor de start.

Ik heb nog even geprobeerd de route van die tocht te reconstrueren. Met Google Maps kom ik dan op 450 km., maar het was destijds echt ruim 500 km.

---

Voor de relatief korte tocht nu, was ik de hele week al ongedurig, werd onrustiger naarmate de dag naderde, want het is toch iets anders dan thuis op de fiets stappen, een rondje rijden en thuis weer afstappen. Ook heb ik niet al te veel kilometers in de benen.
Ik begon in Zurich, op de Carpoolplaats bij het wegrestaurant.

Fiets afladen, zakkenvullen en karren maar!

---

De FTC-Emmen (Fiets Toer Club) organiseert voor zijn leden elk jaar een "Rondje IJsselmeer", van ca.400 km op één dag. Uiteraard zit in die route ook de Afsluitdijk. Toen ik in 1999 mee wou doen, werd ik enige tijd daarvoor ziek, kon dus niet voldoende trainen en was ook niet op tijd genezen.
Aan die tocht zit voor mij evenwel toch een pittig verhaal vast.

Jan Wilting had ooit als afdelingschef mij binnengehaald toen ik problemen had met de chef van de afdeling waar ik toen werkte. Later werd Jan weggepromoveerd, en nog weer later werden wij een tweemansafdeling.

Jan had net als ik, in zijn jonge jaren dagelijks ca. 15 km (enkele reis) gefietst naar het voortgezet onderwijs.
Toen hij al voor zijn vijftigste hartproblemen kreeg, moest hij lichaamsbeweging doen. Hij koos fietsen. Werd lid van de FTC. Bijna vanzelf, gezien zijn persoonlijkheid, kreeg hij een actieve rol binnen de club. Zo zou hij in 1999 de "wegcaptain" zijn van het "Rondje IJsselmeer" van de FTC. Dat Rondje zou op een zaterdag in juni plaatsvinden.

Maandagavond trainde Jan nog even een flinke ronde. Dinsdagmorgen verscheen Jan niet op zijn werk. Het secretariaat constateerde dat er geen sprake was van geplande afwezigheid. De telefoon werd niet opgenomen en Jan's vrouw was op familiebezoek in het buitenland. Een zoon van Jan werkte ook bij ons. Hij ging kijken en vond zijn vader dood in bed.

We waren geen vrienden, we waren een goed team omdat we elkaar aanvulden met onze verschillen. Wel hadden we een goede verstandhouding, die zich tot buiten het bedrijf uitstrekte bij het fietsen. Die grote tweedaagse fietstocht is daarbij een hoogtepunt, waaraan ik met plezier en trots terugdenk. Dat was ook een nieuw beginpunt waarop nog veel mooie fietstochten volgden, solo en in club-verband.
De tocht over de Afsluitdijk, nu, was daarom ook een hommage aan mijn collega Jan.

Zelf heb ik ook een gedicht geschreven over de Afsluitdijk, geïnspireerd door een autorit over de dijk met mijn zoon, toen ik zelf nog geen rijbewijs had maar genoeg stof tot nadenken. Ik vind het hier ook wel passen:

Afsluitdijk

Links de dijk met de schapen
rechts oneindige verte van water en lucht
de kim vervaagt in pastelkleurige nevels

een schip vaart tussen verleden en toekomst
een bloedrode zweem hoog in de lucht
weerspiegelt dichtbij op het water

de sluizen zijn dicht.

©Gauke Zijlstra, 2002

Niklas - 120911 - Netwerken

Wil je meetellen? Moet je netwerken!

Niklas - 120910 - Realiteit

Zijn er niet méér zelfbenoemde realisten
dan eenduidige realiteiten?

Niklas - 120905 - Zwevende kiezers verzopen?

Ik hoor nogal wat mensen om me heen die zeggen dat ze niet weten waar ze op moeten stemmen, over een week. Zelf zal ik, wegens teleurstelling, ook niet stemmen op de partij die lang mijn voorkeur had.

Maar ik hoor ook mensen die zeggen: ik weet het niet, dus ik stem niet.
Ik vind dat een rare keus: mogelijk help je daarmee de ergste partij in het zadel die je daar juist absoluut NIET wil hebben.
Stem dan op de minst erge. Of op een splinterpartij, die toch niet noemenswaard meedoet in het grote spel.

Niklas - 120902 - Doorredeneren op het SGP-standpunt inzake verkrachting

Zullen we eens doorredeneren op dat verhaal van SGP-voorman Van der Staaij, dat abortus voor hen niet bespreekbaar is, zelfs niet na verkrachting?
Omdat het vrouwelijk lichaam afweermechanismen zou hebben tegen zwanger worden in geval van verkrachting?
En omdat het ongeboren leven ten koste van alles beschermd moet worden.

In deze kringen heeft men predestinatie hoog in het dogmatische vaandel: de voorbeschikking van het lot van de mens door de wil van de Almachtige God.
Als dat ongeboren leven, waar het volgens Van der Staaij om gaat, beschermd moet worden, omdat het Gods wil is dat het is ontstaan, is God dan niet medeplichtig aan die verkrachting?

Omdat die vraag te moeilijk is, wordt daarvoor Satan alias De Duivel uit de hoge hoed getoverd, om hun kromme redenering weer achter het behang te plakken. Satan blijkt immers sterker dan de Almachtige God, want die kan Hem dwarsbomen...

En dan nog even over die cijfers: "slechts" 7% van de vrouwen zou zwanger worden door die verkrachting. Dat is een 1 op elke 14 verkrachte vrouwen: waren zij toevallig in hun vruchtbare periode?
Is dat weinig?

Ten eerste zijn dat alleen de verkrachtingen die in de officiële administratie en statistieken zijn terechtgekomen. Vervolgens: van hoeveel verkrachtingen binnen het huwelijk wordt aangifte gedaan, en hoeveel zwangerschappen ontstaan daaruit? Hoe gemakkelijk is het om in die gevallen aangifte te doen, die geaccepteerd wordt?

En hoe hoog is het percentage van zwangerschappen als gevolg van vrijwillige c.q. "gewone gemeenschap"? Pas als je daarmee vergelijkt, zou je de onzinnige vergelijking kunnen maken of het aantal door verkrachting veroorzaakte zwangerschappen "veel" of "weinig" zou zijn.

Daarbij valt nog te bezien of het aantal zwangerschappen door verkrachting niet juist hoger zou zijn, omdat er daarbij geen sprake zal zijn van zorgvuldig gebruik van voorbehoedmiddelen.

Maar voorbehoedsmiddelen zijn ook het werk van de duivel, net als dit verhaal